ดอกเหมยห่อไฟ + E-book พร้อมโหลด
ตอนที่ 11 : ตอนที่ 2 เหตุผลที่ทำให้ใครสักคนคงอยู่ [อัป 85%]
ตอนที่ 2 เหตุผลที่ทำให้ใครสักคนคงอยู่ (ต่อ)
เมื่อแยกจากผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนจากด้านล่างจนเข้ามาในห้องนอน ฉัตรฉายก็จัดการตัวเองไปตามความเคยชิน ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามอัตโนมัติ แม้ในหัวจะมีเรื่องให้คิดต่างไปจากทุกวัน ใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กน้อยคนนั้นยังติดตรึงอยู่...รวมถึงผู้หญิงอีกคน
ฉัตรฉายปฏิเสธที่จะพบและพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้นเพราะรู้ว่าหล่อนต้องการอะไร เขาไม่อยากเข้าไปพัวพันกับเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ก่ออีก เกลียดที่สุดกับการที่อยู่ดีๆ ก็มีเรื่องไม่เป็นเรื่องมาถึงตัว
“ตัววุ่นวาย ยุ่งยาก”
เขาหลุดคำออกมาเมื่อความรู้สึกหนึ่งพุ่งขึ้น มองตัวเองในกระจก หยาดน้ำเกาะพราวทั่วใบหน้าและแผงอกกว้างขณะใช้ผ้าเช็ดตัวซับไปอย่างใจเย็น ดวงตาคมจับจ้องภาพสะท้อนของตัวเองนิ่ง แต่ภาพที่เกิดในหัวกลับกลายเป็นอีกคน
“ผ่านไปกี่ปีก็ไม่เปลี่ยน ไม่เคยเปลี่ยน”
ฉัตรฉายเคยเจอผู้หญิงคนนั้น...ญาณิน มันนานมาแล้ว นานถึงหกปี ภาพของนักศึกษาที่มาทำงานพิเศษในงานแฟชั่นโชว์ทำให้เขาสะดุดตากับใบหน้าสวยหวาน หล่อนดูงดงามเกลี้ยงเกลา รูปร่างโปร่งบางหากก็กลมกลึงเปล่งปลั่งเกินวัย
ในวันนั้นคุณวิเวียน แม่ของเขาได้รับเกียรติเดินในชุดฟีนาเล่ แน่นอนว่าเป็นเรื่องปกติของการรับงานในเมืองไทยของแม่ที่ยังสวยและอ่อนกว่าวัยอยู่มากของเขาจะมีพ่อมาเป็นเพื่อนและคอยดูแลทุกงาน ทว่าในครั้งนั้นพ่อเกิดติดงานอยู่ที่ฮ่องกง จะให้แม่ยกเลิกรับงานก็เป็นไปไม่ได้ เพราะแม่เป็นนางแบบที่มีผลงานกับแบรนด์เสื้อผ้านี้มาตั้งแต่ยุคก่อตั้ง จนดังเป็นพลุแตกในระดับโลกอย่างทุกวันนี้
ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของฉัตรฉายที่ต้องตามดูแลแม่แทน นอกเหนือจากผู้จัดการส่วนตัวที่เมืองไทยอีกคน เขาต้องอยู่เป็นเพื่อนแม่ในห้องรับรองตั้งแต่บ่ายทั้งที่งานเริ่มช่วงหัวค่ำ จึงทำให้ได้เจอกับญาณิน เด็กนักศึกษาทำงานพาร์ตไทม์ที่นำน้ำและอาหารว่างมาเสิร์ฟให้ ท่าทางสำรวมกับสีหน้าเรียบสนิทของหล่อนจึงเตะตาเขา เพราะช่างต่างจากสาวแท้สาวเทียมในงานที่มักปรี่มาหยิกหยอกเขา ซึ่งมีทั้งทีเล่นและทีจริง ด้วยคุ้นเคยกับแม่ของเขานั่นเอง
ฉัตรฉายรู้สึกดีกับเธอ เป็นความถูกตาต้องใจครั้งแรกที่พบเจอโดยไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร
แต่แล้วไม่ทันข้ามวันเขาต้องบอกตัวเองให้หยุดไว้ก่อน เมื่อรู้ว่าญาณินเป็นน้องสาวของผู้หญิงที่น้าชายเขาควงอยู่ เพราะรู้ถึงความสัมพันธ์อันฉาบฉวยของทั้งคู่ดี ทำให้ฉัตรฉายไม่อยากพาตัวเองเข้าไปทำความรู้จักกับเธอในห้วงเวลานั้น เขาตัดสินใจรอเวลาที่เหมาะสมกว่าเพื่อจะได้ทำความรู้จักกับเธอใหม่
ฉัตรฉายยังเฝ้าติดตามข่าวของญาณินอยู่ตลอดเวลาสี่ปีจนเธอเรียนจบ พอตั้งใจจะกลับมาสานสัมพันธ์ ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เขาผิดหวัง เขามองเธอผิดไป ฉัตรฉายจึงตัดสินใจตัดเธอออกจากความสนใจ
อีกสองปีถัดมาจากช่วงเวลานั้น ไม่ว่าจะเป็นความบังเอิญหรือความตั้งใจของใครก็ตามที่ทำให้ญาณินเข้ามาใกล้ชีวิตเขาอีก ฉัตรฉายแค่รับรู้ว่าหล่อนยังมีตัวตนอยู่ แต่ไม่อาจนำความรู้สึกเดิมๆ ของเขากลับมา
ญาณินเมื่อหกปีก่อนกับในวันนี้ แม้จะเป็นเธอคนเดิม รูปลักษณ์ที่แทบไม่เปลี่ยนจากเดิม แต่ความรู้สึกของฉัตรฉายนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
เช้าวันหยุด ท้องฟ้าที่ขมุกขมัวมาหลายวันในช่วงหน้าหนาวก็เริ่มกระจ่าง มีแสงแดดส่องมากขึ้น ญาณินตากผ้าเสร็จก็เดินมาทางหน้าบ้าน มองคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่ใกล้ประตูบ้าน เบื้องหน้ามีกระดาษสีขาวที่ถูกระบายด้วยสีไม้ในมือป้อมจนเกิดลวดลายแปลกตา และนั่นก็เป็นผลงานที่น่าภูมิใจของหนูน้อย
“น้าอ่อน นี่รถ”
เด็กน้อยเงยหน้าพลางชันกายขึ้น ชี้นิ้วป้อมตรงมุมขวาของภาพแล้วบอก ญาณินมองตามอย่างให้ความสนใจ แม้จะดูไม่ออกแถมไม่รู้ถึงแรงบันดาลใจ แต่สีสันและลวดลายฉวัดเฉวียนเต็มหน้ากระดาษนั้นก็ทำให้รู้ว่าในความคิดของแตงหวานเช้าวันนี้ยังมีความสดใสอยู่
“รถของแตงหวานสวยมากค่ะ แล้วตรงนี้เป็นอะไรคะ”
หล่อนชี้ไปยังกระจุกสีที่แตกต่างจากองค์ประกอบอื่น แตงหวานยิ้ม ดวงตาพราวระยับ...หากคำตอบทำให้ญาณินหน้าเจื่อน แทบปรับสีหน้ากลับมาไม่ทัน
“ลูกโป่งของแตงหวาน” เสียงตอบอย่างภาคภูมิใจไม่ต่างจากเดิม คำต่อมาก็ยิ่งทำให้ญาณินลมหายใจติดขัด เมื่อนิ้วป้อมชี้กลับไปยังมุมขวาของภาพ “นี่ไม่ใช่...ไม่ใช่รถแตงหวาน”
0 ความคิดเห็น