ตอนที่ 11 : ตอนที่ 2 เหตุผลที่ทำให้ใครสักคนคงอยู่ [อัป 85%]

ตอนที่ 2 เหตุผลที่ทำให้ใครสักคนคงอยู่ (ต่อ)

เมื่อแยกจากผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนจากด้านล่างจนเข้ามาในห้องนอน ฉัตรฉายก็จัดการตัวเองไปตามความเคยชิน ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามอัตโนมัติ แม้ในหัวจะมีเรื่องให้คิดต่างไปจากทุกวัน ใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กน้อยคนนั้นยังติดตรึงอยู่...รวมถึงผู้หญิงอีกคน

ฉัตรฉายปฏิเสธที่จะพบและพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้นเพราะรู้ว่าหล่อนต้องการอะไร เขาไม่อยากเข้าไปพัวพันกับเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ก่ออีก เกลียดที่สุดกับการที่อยู่ดีๆ ก็มีเรื่องไม่เป็นเรื่องมาถึงตัว

“ตัววุ่นวาย ยุ่งยาก”

เขาหลุดคำออกมาเมื่อความรู้สึกหนึ่งพุ่งขึ้น มองตัวเองในกระจก หยาดน้ำเกาะพราวทั่วใบหน้าและแผงอกกว้างขณะใช้ผ้าเช็ดตัวซับไปอย่างใจเย็น ดวงตาคมจับจ้องภาพสะท้อนของตัวเองนิ่ง แต่ภาพที่เกิดในหัวกลับกลายเป็นอีกคน

“ผ่านไปกี่ปีก็ไม่เปลี่ยน ไม่เคยเปลี่ยน”

ฉัตรฉายเคยเจอผู้หญิงคนนั้น...ญาณิน มันนานมาแล้ว นานถึงหกปี ภาพของนักศึกษาที่มาทำงานพิเศษในงานแฟชั่นโชว์ทำให้เขาสะดุดตากับใบหน้าสวยหวาน หล่อนดูงดงามเกลี้ยงเกลา รูปร่างโปร่งบางหากก็กลมกลึงเปล่งปลั่งเกินวัย

ในวันนั้นคุณวิเวียน แม่ของเขาได้รับเกียรติเดินในชุดฟีนาเล่ แน่นอนว่าเป็นเรื่องปกติของการรับงานในเมืองไทยของแม่ที่ยังสวยและอ่อนกว่าวัยอยู่มากของเขาจะมีพ่อมาเป็นเพื่อนและคอยดูแลทุกงาน ทว่าในครั้งนั้นพ่อเกิดติดงานอยู่ที่ฮ่องกง จะให้แม่ยกเลิกรับงานก็เป็นไปไม่ได้ เพราะแม่เป็นนางแบบที่มีผลงานกับแบรนด์เสื้อผ้านี้มาตั้งแต่ยุคก่อตั้ง จนดังเป็นพลุแตกในระดับโลกอย่างทุกวันนี้

ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่ของฉัตรฉายที่ต้องตามดูแลแม่แทน นอกเหนือจากผู้จัดการส่วนตัวที่เมืองไทยอีกคน เขาต้องอยู่เป็นเพื่อนแม่ในห้องรับรองตั้งแต่บ่ายทั้งที่งานเริ่มช่วงหัวค่ำ จึงทำให้ได้เจอกับญาณิน เด็กนักศึกษาทำงานพาร์ตไทม์ที่นำน้ำและอาหารว่างมาเสิร์ฟให้ ท่าทางสำรวมกับสีหน้าเรียบสนิทของหล่อนจึงเตะตาเขา เพราะช่างต่างจากสาวแท้สาวเทียมในงานที่มักปรี่มาหยิกหยอกเขา ซึ่งมีทั้งทีเล่นและทีจริง ด้วยคุ้นเคยกับแม่ของเขานั่นเอง

ฉัตรฉายรู้สึกดีกับเธอ เป็นความถูกตาต้องใจครั้งแรกที่พบเจอโดยไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

แต่แล้วไม่ทันข้ามวันเขาต้องบอกตัวเองให้หยุดไว้ก่อน เมื่อรู้ว่าญาณินเป็นน้องสาวของผู้หญิงที่น้าชายเขาควงอยู่ เพราะรู้ถึงความสัมพันธ์อันฉาบฉวยของทั้งคู่ดี ทำให้ฉัตรฉายไม่อยากพาตัวเองเข้าไปทำความรู้จักกับเธอในห้วงเวลานั้น เขาตัดสินใจรอเวลาที่เหมาะสมกว่าเพื่อจะได้ทำความรู้จักกับเธอใหม่

ฉัตรฉายยังเฝ้าติดตามข่าวของญาณินอยู่ตลอดเวลาสี่ปีจนเธอเรียนจบ พอตั้งใจจะกลับมาสานสัมพันธ์ ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เขาผิดหวัง เขามองเธอผิดไป ฉัตรฉายจึงตัดสินใจตัดเธอออกจากความสนใจ

อีกสองปีถัดมาจากช่วงเวลานั้น ไม่ว่าจะเป็นความบังเอิญหรือความตั้งใจของใครก็ตามที่ทำให้ญาณินเข้ามาใกล้ชีวิตเขาอีก ฉัตรฉายแค่รับรู้ว่าหล่อนยังมีตัวตนอยู่ แต่ไม่อาจนำความรู้สึกเดิมๆ ของเขากลับมา

ญาณินเมื่อหกปีก่อนกับในวันนี้ แม้จะเป็นเธอคนเดิม รูปลักษณ์ที่แทบไม่เปลี่ยนจากเดิม แต่ความรู้สึกของฉัตรฉายนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

เช้าวันหยุด ท้องฟ้าที่ขมุกขมัวมาหลายวันในช่วงหน้าหนาวก็เริ่มกระจ่าง มีแสงแดดส่องมากขึ้น ญาณินตากผ้าเสร็จก็เดินมาทางหน้าบ้าน มองคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่ใกล้ประตูบ้าน เบื้องหน้ามีกระดาษสีขาวที่ถูกระบายด้วยสีไม้ในมือป้อมจนเกิดลวดลายแปลกตา และนั่นก็เป็นผลงานที่น่าภูมิใจของหนูน้อย

“น้าอ่อน นี่รถ”

เด็กน้อยเงยหน้าพลางชันกายขึ้น ชี้นิ้วป้อมตรงมุมขวาของภาพแล้วบอก ญาณินมองตามอย่างให้ความสนใจ แม้จะดูไม่ออกแถมไม่รู้ถึงแรงบันดาลใจ แต่สีสันและลวดลายฉวัดเฉวียนเต็มหน้ากระดาษนั้นก็ทำให้รู้ว่าในความคิดของแตงหวานเช้าวันนี้ยังมีความสดใสอยู่

“รถของแตงหวานสวยมากค่ะ แล้วตรงนี้เป็นอะไรคะ”

หล่อนชี้ไปยังกระจุกสีที่แตกต่างจากองค์ประกอบอื่น แตงหวานยิ้ม ดวงตาพราวระยับ...หากคำตอบทำให้ญาณินหน้าเจื่อน แทบปรับสีหน้ากลับมาไม่ทัน

“ลูกโป่งของแตงหวาน” เสียงตอบอย่างภาคภูมิใจไม่ต่างจากเดิม คำต่อมาก็ยิ่งทำให้ญาณินลมหายใจติดขัด เมื่อนิ้วป้อมชี้กลับไปยังมุมขวาของภาพ “นี่ไม่ใช่...ไม่ใช่รถแตงหวาน”