วิวาห์ร้าย ใต้เงารัก

ลำดับตอนที่ #27 : บทที่19 "ลูกเมียข้าใครอย่าแตะ!!" Part1 (มาแหละจร้า...ร้อนๆ)>พี่วินน่ารักดีอ่ะ

 

บทที่19 “ลูกเมียข้าใครอย่าแตะ!!”

******************************

            “ราล์ฟ!” พิมลดาส่งยิ้มหวานให้ผู้มาใหม่ พร้อมกล่าวทักเป็นภาษาอังกฤษอย่างไม่เกรงใจร่างสูงข้างเตียงแม้แต่น้อย “มาได้ยังไงคะ โธ่...น่าจะบอกกันก่อน พิมจะได้ไปรับ”

            “บอกก่อนพิมก็ต้องเหนื่อยไปรับผมน่ะสิ ใช่ไหมจ๊ะ” ร่างในชุดสูทหรูเดินมาหยุดที่อีกด้านของเตียง ในมือมีดอกกุหลาบสีขาวช่อโตมาด้วย “ดอกไม้สวยๆ สำหรับคนป่วยที่สวยที่สุดในโลกครับ”

            “สวยจังค่ะราล์ฟ ขอบคุณมากนะคะ” พิมลดารับช่อดอกไม้พร้อมส่งรอยยิ้มสดใสให้ปรากกฎแก่สายตาทุกคน รวมถึงอัศวินที่ใบหน้าขาวๆเริ่มครึมเขียวด้วยไรหนวดเพราะชายหนุ่มมัวเฝ้าห่วงใยคอยดูแลแต่หญิงสาวจนไม่คิดใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเอง

            “พี่วินคะ นี่คือราล์ฟ แบรทเวล”พิมลดาแนะนำผู้มาใหม่อย่างไม่จำเป็นนัก เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าอัศวินไม่ใช่คนโง่ เขาต้องรู้ว่าผู้ชายคนที่กำลังยื่นอยู่ข้างเตียงเธอเหมือนกับเขา คนที่เล่นกับลูกชายเธออย่างรักใคร่คนนี้เป็นใคร

            ‘ราล์ฟ แบรทเวล’...ไอ้หมอนี่เองสินะ คู่แข่งตัวฉกาจของเขา อัศวินมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาไม่พอใจทันที ยิ่งหงุดหงิดเมื่อได้เห็นว่าในอ้อมแขนของพิมลดามีดอกกุหลาบช่อใหญ่สีขาวที่กำลังส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่วห้อง

            ดวงตาคมสวยล้อมกรอบด้วยขนตาดกหนาฉายแววเจ็บปวดเหมือนกับจะถามออกมาเบาๆว่า ‘เพราะแบบนี้ใช่ไหม พิมถึงได้คอยแต่จะปัดพี่ออกไปให้ไกลตัว เพราะพิมมีไอ้นักธุรกิจมาดดี แต่งองค์ทรงเครื่องเหมือนเดินออกมาจากหน้านิตยสารใช่ไหม’

            พิมลดาเมินหนีสายตาปวดร้าวของเขาหันมาจับตัวลูกชายที่กำลังพยายามปีนขึ้นเตียงเหล็ก โดยมีมือใหญ่ของราล์ฟคอยช่วยพยุงอีกแรง เมื่อร่างเล็กของเจ้าตัวน้อยนั่งบนตักเธอมั่นคงแล้วหญิงสาวจึงเงยหน้ามองชายหนุ่มผู้เป็นรักเดียวในหัวใจ อยากจะรู้ว่าเขามีความรู้สึกอย่างไร เมื่อเห็นว่ามีผู้ชายอีกคนที่พร้อมจะเข้ามาเป็นทั้งพ่อและสามีของเธอ

            ราล์ฟมองสบแววตาแข็งกร้าวที่ชายหนุ่มอีกคนส่งมาให้อย่างไม่หวาดกลัว เขายื่นมือออกไปให้อีกฝ่ายตามมารยาทสากล หากกลับถูกอัศวินมองเมินไม่ผิดกับคนเถื่อนเพราะสองแขนแกร่งยกขึ้นกอดอกอย่างไม่สนใจจะยื่นมาแตะต้องด้วยแม้แต่ปลายนิ้ว

            ร่างสูงในชุดสูทสากลหดมือกลับก่อนหันมาเลิกคิ้วกับพิมลดาที่กอดลูกนั่งอยู่บนเตียง ชายหนุ่มพบสายตาขอโทษแทน ‘คนเถื่อน’ ที่ยังคงกอดอกเชิดหน้า ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากิริยานั้นดูกวนบาทาของใครต่อใครในห้องขนาดไหน จะมีก็แต่ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนตักผู้เป็นแม่เท่านั้นที่หัวเราะสดใสอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

            “คุณลุงราล์ฟฮะ คุณพ่อออกัสน่ะเป็นตำรวจด้วยนะฮะ...คุณพ่อจับผู้ร้าย ใช่ไหมฮะ”ประโยคหลังเด็กชายหันมาถามผู้เป็นพ่อ เมื่อพบรอยยิ้มกดลึกพี่มุมปากพร้อมอาการพยักหน้าของคนเป็นพ่อ เด็กชายก็พูดต่ออย่างภาคภูมิใจ “คุณพ่อของออกัสหล่อมากด้วยใช่ไหมล่ะฮะลุงราล์ฟ”

            คนถูกถามยิ้มน้อยๆ ตอบหลานชายตัวเล็กหากแววตานั้นเต้นระริก “ครับ...หล่อมากกว่าที่คุณแม่ของหนูเคยเล่าให้ลุงฟังเยอะเลย”

            ราล์ฟ แบรทเวลมอง ‘คนหล่อมาก’ ด้วยสายตาที่เหมือนกับจะบ่งบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าที่เขาตอบเด็กชายไปนั้น อย่าได้เก็บเอาไปดีใจล่ะ เพราะความหล่อกับมาดแบดบอยที่พยายามแสดงออกน่ะมันตกยุคไปนานแล้ว

            อัศวินหน้าตึงเข้าใจสายตาหมิ่นๆที่อีกฝ่ายส่งมาเหมือนกัน “ขอบคุณ แต่แปลกนะ...พิมไม่ยักจะเอ่ยถึงคุณให้ผมฟังบ้างเลย” ชายหนุ่มว่าแสร้งทำว่าหมดความสนใจชายหนุ่มในห้องอีกคน หันมามองพิมลดากับลูกแทน “พิมจ๋า...พี่ดีใจนะ ที่พิมพูดถึงพี่กับ ‘คนอื่น’ แต่ทีหน้าทีหลังพิมก็บอกเขาเป็นให้ครบด้วยสิจ๊ะ พี่ไม่ได้มีดีแค่หล่ออย่างเดียวเสียหน่อย”

            พิมลดาหน้าเหวอ ปากบางที่เริ่มกลับมามีสีอ้าค้างอย่างช่วยไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอลูกไม้ ‘คนโมเม’ อย่างน่าไม่อายแบบนี้ และไม่ใช่เพียงแต่เธอเท่านั้นที่อึ้งหากประโยคโอ้อวดอย่างหน้าไม่อายของชายหนุ่ม เรียกเสียงหัวเราะอย่างสดใสจากหญิงสูงวัยที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาติดพนังห้องด้านหนึ่ง เฝ้ามองการสนทนาอยู่นานแล้วได้เป็นอย่างดี

            มิเชลอดไม่ได้ต้องรีบยกกำลังสนับสนุนชายหนุ่มทันที “ใช่ค่ะ คุณวินของป้ามีดีเยอะแยะ เล่าไม่ออกบอกไม่หมดจริงๆค่ะ”

            ‘คนโมเม’ ขมวดคิ้วโก่งสวยของตัวเองนิดๆ ไม่รู้ว่าถูกชมหรือด่ากันแน่ หากเขาก็หันกลับไปยิ้มให้มิเชลด้วยความขอบคุณ ชายหนุ่มหันกลับมาทางพิมลดาที่หุบปากลงได้แล้ว พบหญิงสาวกำลังพยายามกลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ

            อัศวินทอดสายตามองแน่วแน่ เหมือนจะบอกแก่หญิงสาวกลายๆ ‘ยกนี้พี่ไม่ยอมแพ้หรอกนะ’

            หากอัศวินก็รู้จักอารมณ์ร้ายๆของตัวเองดี เขารู้ว่าเขากำลังจะระเบิดด้วยความโมโหอยู่ภายในไม่กี่วินาทีนี้ ถ้าเขาต้องทนเห็นพิมลดากับไอ้หน้าหล่อที่เขาแอบเรียกเสียเต็มยศว่าราล์ฟ แบรทเวรคนนี้ต่ออีกวินาทีเดียว ไม่แคล้วผู้พิทักษ์สันติราษฎร์อย่างเขาต้องก่อคดีฆ่าผู้อื่นตายโดยเจตนาแน่ๆ

            ชายหนุ่มแอบลอบถอนหายใจแผ่วๆ เมื่อเห็นร่างสูงในชุดสูทสากลหยิบดอกไม้จากข้างกายพิมลดาหายเข้าไปทางห้องน้ำ จึงพึมพำเจริญพรไล่หลังอีกฝ่ายไปด้วย

            “พี่คงต้องขอตัวกลับก่อน ไหนๆตรงนี้ก็มีผู้ทำหน้าที่เฝ้ายามให้แล้วนี่” ชายหนุ่มว่าแถมประโยคหลังยังกล่าวปิดท้ายพร้อมส่งสายตาบอกชัดว่าเห็น ‘ผู้ทำหน้าที่เฝ้ายาม’ เป็นเสมือนสุนัขเฝ้าบ้านเท่านั้น

             ร่างเล็กที่ได้ยินประโยคบอกลาของคนเป็นพ่อเริ่มเบะหน้าทันที แขนป้อมๆยกขึ้นพาร่างสูงทันที “คุณพ่อฮะ อย่าไปเลยนะฮะ อยู่เป็นเพื่อนคุณแม่กับออกัสก่อน”

            อัศวินก้มลงไปอุ้มลูกชายออกมาจากหน้าตักของพิมลดา จังหวะที่โน้มตัวลงต่ำนั้นใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากใบหน้าของพิมลดาไม่ถึงคืบ ชายหนุ่มกระซิบเบาๆเพียงให้ได้ยินกันสองคน “พิม...ถ้าคิดจะเอาไอ้ฝรั่งหัวทองนี่มาเป็นกันชนล่ะก็...พี่ไม่ยอมแพ้แน่ พิมกับลูกไม่มีทางสลัดพี่ทิ้งได้ง่ายๆหรอก”

            ชายหนุ่มยืดตัวขึ้น ในอ้อมแขนมีร่างเล็กของเด็กชายที่ทำท่าจะร้องไห้โยเย แถมยังกอดขอผู้เป็นพ่อแน่นไม่ยอมปล่อย “คุณพ่ออย่าไปนะฮะ อยู่กับออกัสก่อน ฮึกๆฮือ...ออกัสอยากอยู่กับคุณพ่อ”

            “พ่อต้องกลับแล้วลูก...อย่าร้องนะคนดี”

            “พาออกัสไปด้วยนะฮะ ฮือ... คุณพ่ออย่าทิ้งออกัสนะฮะ”

            ชายหนุ่มตกใจ “ทิ้งได้ยังไงลูก พ่อไม่ทิ้งออกัสไปไหนหรอกน่ะ”

            เด็กชายปาดน้ำตาปอยๆ ก่อนสองมือเล็กจะเกร็งจับคอเสื้อโปโลสีขาวของผู้เป็นพ่อแน่น “ไม่ทิ้งจริงๆนะฮะ คุณพ่อต้องมาหาออกัสบ่อยๆนะฮะ... มาตอนออกัสตื่นนะฮะ คุณพ่อมาที่ไรออกัสหลับทุกทีเลย”

            “จ๊ะๆ พ่อสัญญาลูก”

            “เย้ๆ!!...สัญญานะฮะ ออกัสรักคุณพ่อกับคุณแม่ที่สุดในโลกเลยฮะ”

            อัศวินซึ้งใจจนต้องกอดร่างเล็กกระชับขึ้นอีกนิด พร้อมกดริมฝีปากลงข้างขมับของลูกชายเนินนานก่อนปล่อยร่างเล็กเข้าสู้อ้อมกอดของผู้เป็นแม่อีกครั้ง ชายหนุ่มยิ้มเอื้อมมือออกไปจับปลายผมสลวยที่ตกระทรวงอกข้างหนึ่งของพิมลดาขึ้นมาแตะที่ปลายจมูก สูดความหมอรวยรินของมันเข้าไปเต็มปอด “หายไว้ๆนะพิม ฝันดี”

            ก่อนไปไม่วายชายหนุ่มต้องยื่นหน้าไปหมอแก้มลูกชายอีกหนึ่งที แม้ใจจะอยากหอมลูกถูกแม่แต่ก็ทำไม่ได้ อย่างน้อยตอนนี้ก็มีลูกนี่แหละที่แสดงออกชัดว่ารักและต้องการเขา ถ้าเป็นช่วงก่อนหน้านี่ไม่กี่เดือนหากมีใครมาบอกว่าเขาจะเป็นพ่อที่รักลูกอย่างหมดหัวใจเขาคงขำกลิ้งไปแล้ว แต่วินาทีนี้ลูกคือแรงผลักดันสำคัญและเขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำทุกอย่างพังอีกเป็นครั้งที่สอง ไม่ว่าเขาจะต้องอดทนแค่ไหนก็ตาม

            ...เขารู้ดีว่ามันยังไม่ได้ครึ่งของพิมลดาที่เคยอดทนและฝ่าฟันทุกอย่างมาเพื่อเขา

            พิมลดาอดทนกับความทุกทรมานมาตลอดสี่ปี และมันจะผิดอะไรหากเขาจะใช้ทุกวินาทีต่อจากนี้เพื่อเธอบ้าง...

            บางที...แผนการบ้าๆที่เขาวางไว้มันอาจจะไม่จำเป็นเลยก็ได้ หากเขาพยายามปรับความเข้าใจกับพิมลดา ไม่ใช่มองทุกอย่างเพียงด้านเดียวอย่างเห็นแก้ตัวเหมือนที่ผ่านมา เขาจะไม่ยอมเสียพิมลดากับลูกไปอีกครั้งแน่ๆ

            ไม่มีทาง!!
             'ถ้านายคิดจะมาพรากลูกเมียไปจากฉันล่ะก็...เราจะได้เห็นดีกัน ไอ้แบรทเวร!!'

โปรดติดตามตอนต่อไป
************************
ขอคอมเมนท์ + โหวตวอยซ์นิดนะจ๊ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ

. ปล.มุมคุยกับผู้อ่าน(ว่างๆอ่านเตอะค่ะ)

.............สวัสดีคะทุกคน สบายดีกันดีไหมคะ อันนาแม้สามสี่วันมานี่จะไม่ได้อัพแต่ก็คิดถึงทุกคนมากๆนะคะ เข้ามาประจำเลย แต่จนใจจริงๆ เพราะยังทำอะไรไม่ได้มาก(ใครอยากรู้ว่าเป็นไง ลองใช้มือซ้าย พิมคอมข้างเดียวดูนะคะ จะรู้ว่าหงุดหงิดมากกกกกกกกก)5555+ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยมากๆนะคะ กับความห่วงใยของทุกคนตอนนี้แขนหายดีแล้ว...ครั้งหน้าจะระวังให้มากๆคะ (อยากบอกว่ามันเจ็บจริงๆ ขนาดล้มตัวนอนบนเตียงเนี้ยยังร้องโอ๊ยยยยยย เลยคะ มันจี๊ดไปหมด) เพิ่งผ่านวันเกิดมาอันนาเห็นพี่ๆน้องๆหลายคนอวยพรให้ ก็ขอบคุณมากๆคะ ปีนี้เป็นอีกปีที่มีความสุขมากๆพอถึงวันเกิด หลายๆอย่างทำให้ตัวเองได้รู้ว่า ทุกนาทีที่ผ่านไปมันมีค่า เราแก่ขึ้นอีกปี โตขึ้นอีกปี...มันไม่ใช่แค่เรื่องของอายุเท่านั้นนะคะ แต่เป็นเรื่องของสมองที่โตไปพร้อมหัวใจ สมองที่ชาญฉลาดนั้นไร้ค่า หากไม่มีหัวใจที่ยิ่งใหญ่ติดตามไปด้วย ....
ปล.วอยซ์เนี้ย อันนาไม่หวังรางวัลอะไรนะคะ เพียงแต่อยากให้นิยายอยู่ในชาร์ตกับเขาด้วย ขอแรงคนอ่านที่น่ารักทุกๆท่าน กดกันคนล่ะจึกสองจึกนะจ๊ะ 555+(สามสิบนาทีต่อครั้งจ๊ะ)