วิวาห์ร้าย ใต้เงารัก

ลำดับตอนที่ #22 : >>Chapter15 part2

วิวาห์ร้าย ใต้เงารัก

Chapter 15 part2

*********

            ปริ๊น  ปริ๊น!!

            พิมลดากำลังเดินออกมาใส่กลอนประตูรั้วบ้าน เมื่อรถเบนซ์สีขาวคันเดิมบีบแตรเสียงดังอย่างไม่เกรงอกเกรงใจบ้านใกล้เรือนเคียง หญิงสาวเริ่มจะสงสัยว่าผู้ชายมารยาทก้าวร้าวกับท่าทีหยาบกระด้างที่เขาแสดงออกอยู่เป็นนิตนั้น เป็นคนเดียวกับสุภาพบุรุษผู้อ่อนโยนของเธอได้อย่างไร

            ‘แค่ขยับก้นออกจากรถ ลงมากดกริ่งเหมือนชาวบ้านชาวช่องทั่วไปเขาทำกัน มันจะเสียเวลาเขาสักแค่ไหนกันเชียว!!’

            ปริ๊น ปริ๊น ปริ๊น!! ดูเหมือนเขาจะมองเห็นเธอที่ยืนนิ่งเป็นท่อนไม้อยู่หลังรั้วบ้าน จึงยิ่งระดมกดแตรรถหนักเข้าไปอีก แถมยังกดลากค้างเอาไว้เสียอีก...

            หญิงสาวจำใจต้องเลื่อนรั้วออกเพื่อให้รถยนต์คันงามวิ่งผ่านเข้ามาจอดในบ้าน เพราะถ้าเกิดเธอยังดื้อดันไม่ยอมเปิดล่ะก็ ทั้งคนซอยจะออกมาด่าเอา...เขาคงแกล้งกดแตรไม่หยุดแน่ๆ

            พิมลดามองตามรถจนร่างสูงในเสื้อยืดสีขาวคอวีขอบแดง ชายเสื้อถูกยัดลงในกางเกงสีกากีที่ตัดกระชับสะโพกเพรียว ในเมื่อเขาไม่เอ่ยทักเธอ พิมลดาก็เลยหยุดยืนเท้าสะเอวมองหน้าเขาอยู่แบบนั้น ไม่อยากจะเดินผ่านร่างเขาเข้าไปในบ้าน

            แต่เมื่อหญิงสาวเหลือบสายตาขึ้นมองในหน้าขาวเนียนเสียยิ่งกว่าสาวๆ ก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะดวงตาคมที่มองมาเต็มไปด้วยความหมายมากมายอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาเนิ่นนาน ดวงตาของ ‘พี่วิน’ คนเดิม เขาเคยมองเธอแบบนี้บ่อยๆ เมื่อห้าหกปีที่แล้ว... แววตาที่พิมลดาโหยหามาตลอด หากน่าเสียดายที่เพียงไม่นานดวงตาคู่งามนั่นก็หลุบลงมองต่ำ

            “พี่คงไม่ได้มาดึกไปใช่ไหม เผอิญวันนี้มีพี่ต้องออกไปทำคดีตอนบ่าย กว่าจะเสร็จก็ค่ำแล้ว”

            พิมลดาไม่รู้จะตอบเขากลับอย่างไร เวลาเขามาดีเธอก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน “ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน ไม่กลับบ้านกลับช่องไปล่ะคะ มาทำไม”

            ถามไปแล้วเธอก็อยากกัดปากตัวเองนัก เดี๋ยวเถอะ... เดี๋ยวเขาได้ยอกย้อนคำพูดเจ็บแสบมาให้ระคายหูเธออีก
            หากแต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจ เมื่อไม่ได้ยินอะไรอย่างที่คิดเอาไว้เลย

            “พี่มาหาลูก มาหาพิม...อยากจะคุยกับพิมให้รู้เรื่อง” น้ำเสียงทุ้มไม่มีแววกระด้างแม้แต่น้อย มีเพียงนัยแห่งความจริงใจ บ่งบอกว่าเขาหมายความตามที่พูดจริงๆ!

            พิมลดาตอบอุบอิบ “พิมเพิ่งเอาออกัสเข้านอนเมื่อสักครู่นี้เองค่ะ”

            “...งั้นคุยกับพิมก็ได้” เขาเอ่ยง่ายๆ

            “อะไรล่ะคะ ที่พี่วินอยากคุย... พิมนึกไม่ออกเลยว่าเรามีเรื่องอะไรต้องคุยกันอีก”

            เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้นร่างสูงสง่าก็เดินมาหยุดห่างจากเธอไม่ถึงสองก้าว และยิ่งแสงสว่างจากตัวบ้านสาดซ้อนอยู่เบื้องหลังเขา พิมลดาก็รู้สึกเหมือนกับว่าเธอเป็นหนูตัวเล็กที่กำลังเผชิญหน้ากับราชสีย์ ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาจับยึดหัวไหล่บางทั้งสองข้างของเธอแน่น ดวงตาคู่งามตรึงเธอไว้กับที่ไม่ให้หันหน้าหนีไปไหน

            “พิมอย่ารวนพี่!...เราจะคุยกันดีๆสักครั้งไม่ได้รึไง” พิมลดาอยากจะขำกับสิ่งที่เขาพูดออกมา เพราะคนที่อารมณ์ร้อนและมักจะเป็นฝ่าย ‘รวน’ น่ะเป็นเขา ไม่ใช่เธอ! หากหญิงสาวก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อนในขณะที่เขาก็มาดีแท้ๆ แต่ก็ยังอดรวนไม่ได้...

            “พี่วินถูกคนร้ายดักตีหัวมารึไงคะ อยู่ดีๆก็เอาช่อมะกอกพร้อมมิตรไมตรีมายื่นให้พิม”

            ร่างสูงสบตาเธอนิ่ง ริมฝีปากเม้นเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ก่อนะจะคล้ายออกเมื่อเขาเอ่ยกับเธออีกด้วยน้ำเสียงทุ้มสุขุมอย่างที่เธอไม่ได้ยินมานาน “เราจะคุยกันดีๆไม่ได้เลยใช่ไหม... ต้องรอให้ทะเลาะกัน เดินหนีกันไปคนล่ะทางเหมือนทุกที พิมถึงจะพอใจใช่ไหม”

            พิมลดาแปลกใจไม่นึกว่าเขาก็จะ ‘คิด’ ได้เหมือนกัน “...พี่วินมีอะไรจะคุยกับพิมล่ะคะ”

            “เราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่า ยืนตรงนี้เดี๋ยวยุงกัน” เขาว่าพร้อมปล่อยแขนลงข้างตัว หันหลังเดินกลับไปที่รถคันหรูของตัวเอง ร่างสูงเปิดที่นั่งตอนหลังหยิบของเล่นกล่องใหญ่ติดตราห้างดังออกมาวางไว้ที่กระโปรงหลังรถ ก่อนหยิบอีกถุงออกมา พิมลดาพยายามเขม็งมองเห็นเป็นถุงใส่ต้นไม้ อดไม่ไหวต้องเอ่ยปากถาม

            “ซื้ออะไรมาคะ ต้นไม้รึเปล่า”

            “อืม...กับของเล่นให้ลูกน่ะ”เขาตอบ ไม่มองหน้าเธอ

            พิมลดาชื่นชอบต้นไม้อยู่แล้ว สนใจสิ่งของในมือร่างสูงทันที “พี่วินเอาต้นอะไรมาคะ”

            เขาไม่ตอบหากส่งถุงในมือให้เธอ พิมลดารับไปเปิดดูไม่อิดออดเพราะอยากรู้อยู่แล้วว่าเขาหอบหิ้วอะไรมา ก่อนจะต้องร้องถามเขาด้วยความแปลกใจ “กล้วยไม้สายว่านหางช้างเหรอค่ะ สวยจังเลยคะพี่วิน”

            “ก็ใช่ แต่บางคนเขาก็เรียกกล้วยไม้พันธุ์นี้ว่า...กล้วยไม้เพชรหึง!”

            พิมลดาดึงกระถางที่จะเรียกให้ถูกก็คือคอนไม้ขนาดเหมาะมือ จากจุดที่เธอยืนอยู่สามารถมองเห็นกล้วยไม้กอใหญ่มีหน่ออยู่ยี่สืบถึงสามสิบหน่อใบเรียวยาวสีเขียวอ่อนตัดกับดอกสีเหลือง มีลายจุดสีม่วงเข้มๆแต้มอยู่ตามโคนกลีบ บ่งบอกถึงสายพันธุ์ที่ดีและราคาแสนแพง

            “พี่วินเอากล้วยไม้มาให้ลูกเหรอคะ”พิมลดาถามอย่างแปลกใจ

            ใบหน้างดงามตึงขึ้นมาอีกครั้ง ตวัดสายตามองเธอเขม็ง เสียงแข็งขึ้นมาอย่างขัดใจ “ลูกคงไม่อยากได้หรอก... กล้วยไม้เพชรหึงกอนี้ พี่ตั้งใจซื้อให้พิม”

            “ซื้อให้พิม!!”หญิงสาวทวนคำเสียงสูง “ซื้อมาทำไมคะ สิ้นเปลื้องเปล่าๆ”

            ร่างสูงทำเสียงจิจ๊ะในลำคอ ก่อนขึ้นเสียงใส่อย่างหัวเสีย “ต้นล่ะหมื่นกว่าๆแค่นี้ไม่แพงอะไรหรอก ซื้อมาให้ก็รับๆเอาไว้เถอะ!”

            พิมลดาแอบยิ้ม เมื่อเขาหันไปยกกล่องของเล่นใบใหญ่ก่อนเดินลงส้นเท้าเสียงดังเข้าบ้านของเธอไป เห็นไหม...ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็กลับมาขึ้นเสียงใส่เธออีกตามเคย...

            เธอทำงานเกี่ยวกับการจัดงานแต่งงาน เรื่องต้นไม้ดอกไม้ความหมายดีๆนั้นทำไมเธอจะไม่รู้ กล้วยไม้เป็นพันธุ์ไม้งามที่มากมีไปด้วยความหมายแฝงนัยแห่งการชื่นชม แล้วยังชื่อเรียกนั่นอีก ‘เพชรหึง’ แค่ได้ยินชื่อราคาค่างวดแสนแพงของมันก็ไร้ค่า เมื่อเทียบกับการเป็นสิ่งแทนความรู้สึกลึกๆของผู้ชายปากแข็งคนหนึ่ง...

            มันคงไม่ผิดอะไรใช่ไหม ที่อย่างน้อยตอนนี้เธอจะยอมรับฟังเสียงในหัวใจตัวเองสักครั้ง...

            ในเมื่อเขายินดีจะหยิบยื่นไมตรีนี้ให้เธอ เธอก็ควรรับไว้มิใช่หรือ...

            แค่เพียงเสี้ยววินาทีที่ได้มีความสุข แม้มันจะเป็นช่วงเวลาแสนสั้น แต่มันก็ดีกว่าไม่มีเลยไม่ใช่รึไง!

~~~~~~~~~~~~

ติดตามตอนต่อไป

ขอคอมเมนท์ + โหวดด้วยนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ

ปล.คุยกับผู้อ่าน
....สวัสดีค่ะ ตอนนี้อันนามาดึกไปหน่อยนะค่ะ จะมีใครเข้าอ่าน ไม่เอ่ยอิอิ โหย ตอนนี้ แต่งแล้วขัดใจนิดๆ มันไม่ตรงกับแพนเรื่องที่ว่างไว้ คือจะให้จบตอน15 ด้วยเขาคุยกันแล้ว นี่พึงแค่ให้ดอกไม้ 555+ เฮ้อ อ่านแล้วอย่ะขัดนะ เพราะ ตอนเดิมที่แล้ว ก่อนพิมจะโทรหาปรางดาวอ่ะพิมเองก็ยอมรับตัวเองว่าเธอยังรักพี่วิน วินเองก็อยากให้เป็นแบบนั้น นอกจากความคิดที่ว่าพี่วินกำลังจะแต่งงาน มีเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้ อันนาบอกถึงเรื่องที่วินเองก็อยากจะแก้ตัว อยากจะพูดดีๆบ้าง ตอนหน้าค่อย ฉะ!  ใหม่ 555+