วิวาห์ร้าย ใต้เงารัก

ลำดับตอนที่ #19 : >>Chapter14

Chapter 14

            พิมลดาเหม่อมองตึกรามบ้านช่องผ่านกระจกใสบานใหญ่จากห้องทำงานบนอาคารสูง ฝนที่ตกโปรยปรายไหลเป็นสายน้ำบนกระจก มองดูไม่ต่างจากน้ำตาที่ไหลบ่าลงจากเบื้องบนด้วยความอาดูร ท้องฟ้าที่เคยสดใสยามนี้กลับมืดครึมรถยนต์หลายคันติดยาวเป็นขบวนอยู่บนถนน หญิงสาวถอนใจอีกครั้งก่อนหันหลังให้กับภาพชวนหดหู่หัวใจนั่น...

            เธอมีเรื่องหนักหนาในจิตใจที่ต้องระลึกถึงมากเกินพอแล้ว และไม่ต้องการให้บรรยากาศยามบ่ายที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายนี้เข้ามามีผลกระทบกับจิตใจเธออีก พิมลดาเดินตัดข้ามห้องไปที่พนังด้านหนึ่งซึ่งมีแผงวงจรไฟฟ้าควบคุมสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างในห้องอยู่ มือเรียวสวยแตะที่ปุ่มควบคุมม่านไฟฟ้ารอจนผ้าม่านสีน้ำเงินผืนใหญ่บดบังภาพชวนเศร้านั้นเสีย

            ร่างเพรียวในชุดสูทสีดำสนิทยังคงเดินวนไปมาในห้องทำงานใหญ่ คิดไม่ตกว่าอะไรที่กวนใจเธอในเมื่อผ้าม่านผืนใหญ่ก็ได้ทำหน้าที่ของมันอย่างดียิ่ง หากทำไมหัวใจเธอยังหนักเหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ...

            สมมุติว่าถ้าเธอลองคิดแบบไม่หลอกตัวเองดูสักครั้ง พิมลดารู้ว่าเธอจะได้คำตอบ... หัวใจเธอไม่ได้แบกโลกเอาไว้ทั้งใบหรอก...แต่หัวใจเธอยังคงอัดแน่นไปด้วยความรักที่มีให้ผู้ชายคนหนึ่งอย่างมากล้น ความรักที่ถูกกักถูกเก็บไว้อยู่ในส่วนลึกของหัวใจมาตลอดเวลาหลายปี ทุกสิ่งที่เพียรพยายามทำใจมาก็ได้สูญเปล่าไปเรียบร้อยแล้วเมื่อวานนี้…

            ความพยายามที่พร่ำบอกตอกย้ำกับตัวเองมาเสมอว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา ไม่มีทางย้อนกลับไปเป็นผู้หญิงดีๆใสซื่อคนเดิมที่เขาเคยรู้จักได้อีก มันสูญสลายไปเพียงเพราะเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมแววตาตัดพ้อ โกรธแค้นและความเสียใจทั้งหมดทั้งมวลที่เขาแสดงออก ทำให้รู้ว่าเธอคิดผิดมาตลอด...

            ‘เพราะคนสำคัญคนนี้ใช่ไหม...ที่ทำให้พิมเพิ่งมานึกถึงพี่เอาตอนนี้’

            ‘พิมกลับเขามาในชีวิตพี่ แค่เรื่องลูกใช่ไหม...มีแต่ออกัสสินะ...ที่ต้องการพ่อ’

            สองวลีนี้ไหลเวียนอยู่ในสมองของเธอเหมือนกับแผ่นเสียงตกร่อง มับบอกให้เธอรู้ว่าเขาเองก็เจ็บปวดกับความรักและความผิดหวังไม่ต่างไปจากเธอ... พี่วินคนเก่าไม่ได้ตายจากไปแล้วอย่างที่เธอเคยคิด เขาก็ยังคงเป็นพี่วินคนเดิม...เพียงแต่อยู่ลึกลงไปเท่านั้น

            เธอควรจะสะใจใช่ไหม... ควรจะสมเพชเวทนากับความรู้สึกของเขาใช่ไหม เอาให้สาสมกับทุกสิ่งอย่างที่เขาเหยียบย่ำความรักของเธอเมื่อสี่ปีก่อน...

            ‘หึ หึ’พิมลดาหัวเราะให้กับความคิดนั้น เธอจะทรมานเขาให้ตายทั้งเป็นก็ยังได้ พาลูกหนีไปให้หัวใจเขาสลายเล่นก็ทำได้ ให้เขาคลั่งเป็นบ้าเป็นหลังไม่ต่างจากที่เธอเคยเป็นตอนเขาจากไปในเช้าวันนั้นเมื่อสี่ปีก่อน

            ทำให้ผู้ชายอย่างเขาตายทั้งเป็นมันง่ายยิ่งกว่าปลอกกล้วยเสียอีก หากเธอมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าคงไม่ใช่เพียงแต่เขาหรอกที่จะตายทั้งเป็น...

            ‘ติ๊ดๆ’!!

            ไหล่บางสะท้านขึ้นทั้งตัว ตื่นจากภวังค์ของตัวเองทันทีเมื่อเสียงจากโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้น พิมลดาเดินตัดข้ามห้องกลับมาที่โต๊ะ มือกดแป้นบนโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว รู้ดีว่าปลายสายนั้นคือเลขาหน้าห้องของเธอเอง

            “ว่าไงคะ คุณเรมิกา”

            ‘คุณพิมคะ คุณอรอินทร์อยากจะขอเรียนสายด้วย ให้ดิฉันโอนเข้าไปเลยไหมคะ’

            พิมลดาชะงักเพียงเล็กน้อย ไม่คิดว่าเพื่อนสาวจะโทรหาเธอ หรือว่าพี่วิน...

            “โอนเข้ามาเลย สายสองนะ”

            ‘ค่ะคุณพิม’ปลายสายรับคำก่อนตัดไป

            พิมลดารอเพียงไม่นาน สัญญาณไฟกระพริบเริ่มทำงาน บ่งบอกให้รู้ว่าปลายสายจากเพื่อนรักถูกโอนเข้ามาเรียบร้อย หญิงสาวกดรับทันทีก่อนเอ่ยทักพร้อมพยายามทำเสียงให้ฟังดูเป็นปกติที่สุด “สวัสดีจ๊ะอร”

            “เป็นไงบ้างล่ะพิม เงียบหายไปเลยนะเธอ พี่วินเข้าไปหาเธอรึยังล่ะ”เสียงจากปลายสายนั้นดูกระตือรือร้นยิ่งนัก

            พิมลดาแอบถอนใจเบาๆ ไม่ให้ปลายสายได้ยิน เรื่องที่เคยกังวลว่าพี่วินจะเอาเรื่องเธอไปปรึกษากับครอบครัวนั้นคลายใจได้แล้วในตอนนี้ ...อย่างน้อยก็ตอนนี้ล่ะนะ!

            “ก็พบแล้ว เมื่อวาน...อรมีอะไรรึเปล่าจ๊ะ”

            ‘แล้วพี่วินเขาว่าไงบ้างล่ะ เล่าให้ฟังบ้างสิ’

            หญิงสาวขมวดคิ้ว สะดุดหูกับน้ำเสียงที่ดูรุกล้ำอยากรู้จนเกินพอดีของเพื่อนสาวเล็กน้อย หากก็ไม่ได้คิดติดใจอะไร เธอรู้ดีว่านอกจากคนในครอบครัว อรอินทร์เป็นเพื่อนที่ดีและใส่ใจเธอมาตลอด

            “พี่วินก็ได้พบตาหนู คุยกัน ทานข้าว...ก็เท่านั้น” ไม่รู้เพราะอะไร แต่พิมลดารู้สึกว่าตัวเองไม่ควรเป็นฝ่ายมาอธิบายเรื่องนี้ต่อคนในครอบครัวของเขา แม้คนๆนั้นจะเป็นเพื่อนรักของเธอก็ตาม เพราะมองในแง่ของสถานะภาพต่างๆแล้วการพูดให้น้อยน่าจะดีกว่า “พิมว่าอรไปถามพี่วินเองจะดีกว่านะ”

            ที่สำคัญเรื่องนี้เป็นเรื่องของเธอกับพี่วิน ที่เธออยากให้มันมีผลกระทบต่อครอบครัวของเขาให้น้อยที่สุด

            ‘โอเค!ไม่ถามก็ได้ฉันรู้ดีว่าเธอน่ะ ลองว่าไม่พูดจะเอาอะไรมาง้างปากก็ไม่เปิดอยู่ดี’ หญิงสาวรู้ตัวดีว่าถูกเพื่อนรักประชดเข้าให้แล้ว หากประโยคต่อมาของอรอินทร์นี่สิ ที่ทำให้พิมลดาถึงกับอึ้ง

            ‘แล้วนี่พิมจะกลับลอนดอนเมื่อไรจ๊ะ เผื่ออรจะได้ตามกลับไปเที่ยวด้วย’

            นี่ถ้าโปรโยคนี้ไม่ได้ออกมาจากปากคนที่เป็นเพื่อนรักกันมานานล่ะก็...เธอคงต้องคิดว่ามันเป็นประโยคบอก ‘ไล่’

ที่ฟังดูเยือกเย็นมากเชียวล่ะ หากเมื่อคนพูดเป็นเพื่อนรักพิมลดาจึงเพียงแต่หัวเราะแห้งๆก่อนตอบกลับไป “อีกสักพักจ๊ะ ตอนนี้พิมกำลังวางแผนจัดกางแต่งงานอยู่”

            ‘งานแต่งใคร พิมกับพี่วินงั้นเหรอ’

            แม้คำถามนั้นจะฟังดูห้วนไปหน่อย หากพิมลดาก็ตอบกลับอย่างใจเย็น “จะใช่ได้ยังไงล่ะจ๊ะอร!...พิมช่วยวางแผนงานแต่งให้กับคุณครูของออกัสต่างหากล่ะ เผอิญเขาทราบมาว่าพิมทำงานด้านนี้น่ะ เขาเลยมาปรึกษาพิมก็ถูกชะตากับเขาด้วย เลยตกลงไป”

            ‘อ๋อ...แล้วไป เล่นเอาอรใจหายหมด คิดว่าพี่วินเลือนงานแต่งกับคู่หมั้นเพราะจะไปแต่งกับพิมเสียอีก’

            “...คิดมากน่ะอร” พิมลดากล่าว หากในหัวร่วมปวดรุมเหมือนไข้กำลังขึ้น “เดี๋ยวพิมต้องเข้าประชุมช่วงบ่าย เอาไว้วันหลังค่อยไปทานข้าวกันนะอร”

            ‘โอเคๆ แล้วคุยกันนะพิม’

            “จ๊ะๆ เท่านี้นะ ...สวัสดี”

            พิมลดาวางหูโทรศัพท์อย่างเหนื่อยอ่อน เธอรู้จักนิสัยของอรอินทร์เป็นอย่างดี คำพูดตรงๆที่บางทีก็พุ่งเข้าใส่เธอแรงๆของอีกฝ่ายนั้นเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว หากเธอยังอดรู้สึกไม่ได้ว่าเพื่อนรักเหมือนกับตั้งใจจะกระแทกความคิดที่ว่าเธออาจจะกำลังทำลายผู้หญิงดีๆอีกคนที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย...

            หญิงสาวถอนใจ เพื่อนรักไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ซ้ำร้ายกลับจะยิ่งทำให้เธอเครียดเข้าไปอีก

************************

ขอคอมเมนท์ + โหวตด้วยนะค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ

ปล.มุมคุยกับผู้อ่าน

เป็นยังค่ะ เมื่อวานไม่ได้ อัพ เครียดกันเลยสิ อิอิ เมื่อวานอันมั่วแต่ทำหน้านิยาย อยู่ ไม่รู้เด็กดีเป็นอะไร เนื้อหามันถึงได้ หดหายไปเองตามใจชอบ ตอนทนี่ที่บ้านย เปิดถึงแค่รูปออกัสเอง เซ็งมาก ลงกี่ที่ก็เป็นเหมือนเดิม ไม่เข้าใจเลยจริงๆค่ะ ตอนนี้สำคัญนะค่ะ ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่มีมองที่เดียวค่ะ...

ขึ้นอยู่กับว่า ทุกคนมองออกไหม ว่าตอนนี้ของเรื่องมันสำคัญยังไงเอ่ย... ติกตอก ติกตอก... อ่อ รู้ไหมเอ่ย อิอิ