ผมมีอาชีพเป็นพ่อค้าระหว่างมิติ?

เสียงจักรยานยนต์รับจ้างหายลับไปหลังหัวมุมทางแคบ ๆ ภัทรยืนถือกระเป๋าเป้ใบเดียวอยู่หน้าประตูบ้านไม้หลังเก่าที่ดูไม่ต่างจากเมื่อสิบปีก่อน แม้สีจะซีดลง บานประตูจะเอียงนิด ๆ แต่กลิ่นหอมบางอย่างจากใต้หลังคายังคงเหมือนเดิม — กลิ่นน้ำมันยูคาลิปตัสผสมกับกลิ่นกระดาษเก่า ๆ

เด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ ผิวขาวจัด ผมดำตัดสั้นแบบเรียบร้อย รูปร่างผอมแต่สมส่วน ภายนอกดูไม่สะดุดตาแต่แววตากลับมีความฉลาดลุ่มลึกซ่อนอยู่ แม้ใบหน้าโดยรวมจะเรียบเฉย แต่ก็แฝงไว้ด้วยความครุ่นคิดตลอดเวลา

เขาเป็นคนเงียบ ไม่ชอบพูดมาก มักเก็บความรู้สึกไว้กับตัวเอง ชอบสังเกตคนและสถานที่รอบตัว เป็นคนประเภทที่พูดน้อยแต่เข้าใจต่อสิ่งต่าง ๆ ยิ่งเมื่ออยู่ในที่เงียบสงบ เขาจะยิ่งดูมีตัวตนชัดเจนขึ้นอย่างน่าประหลาดราวกับกลมกลืนไปกับฉากหลัง ของความเงียบสงัดนี้

ที่นี่คือบ้านของ ปู่เวช ผู้ที่ชายหนุ่มไม่เคยเข้าใจในตัวเขาเลย และตอนนี้…ก็ไม่มีโอกาสจะเข้าใจชายคนนี้อีกแล้ว

“ไม่คิดว่าจะกลับมาที่นี่ด้วยเหตุนี้แฮะ...” เขาพึมพำเบา ๆ ขณะไขกุญแจตามที่ญาติผู้ใหญ่ฝากไว้

ภายในบ้านช่างเงียบงัน แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านที่ปู่เคยเย็บเอง โต๊ะตัวเดิมยังวางอยู่กลางห้องพร้อมเก้าอี้โยกที่ภัทรเคยโดนห้ามไม่ให้เล่น เขากวาดตามองรอบห้องช้า ๆ ก่อนจะหย่อนตัวลงกับพื้นและปล่อยให้ความเงียบไหลผ่าน

แม้จะไม่ได้ใช้คำพูดใด แต่มันคือการบอกลาที่ไม่มีใครเห็น และไม่มีใครได้ยิน

วันนี้คือวันที่ 7 หลังปู่เวชจากไป ไม่มีงานศพใหญ่โต ไม่มีพิธีรีตอง แค่กล่องไม้ใบหนึ่งที่ทนายส่งมาพร้อมข้อความว่า “ปู่ให้สิ้งนี้ ไว้กับหลานคนเดียว”

ภัทรนั่งมองกล่องอยู่นาน เขาไม่อยากเปิดมันทันที เพราะรู้ดีว่า ถ้าเปิดแล้ว... อะไรบางอย่างอาจเปลี่ยนไปตลอดกาล และเขาเองก็ไม่แน่ใจว่า พร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลงนั้นหรือไม่?

สวัสดีนักอ่านทุกท่านที่ผ่านเข้ามานะครับ 

ขอให้สนุกกับนิยายเรื่่องนี้นะครับ เพราะผมเองก็สนุกกับนิยายเรื่องนี้เหมือนกัน