ห้องเรียนสีขาว(ตอนปากกาสีดำ)

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

ห้องเรียนสีขาว(ปากกาสีดำ)

บทที่ 1

โรงเรียนที่เต็มไปด้วยปริศนา เด็กหญิงผู้มีคำถามมากมายแต่เธอไม่เคยได้คำตอบ

ความลับอันยิ่งใหญ่ที่ผูกเธอไว้กับรร.แห่งนี้คืออะไรกันแน่

หญิงสาวผู้เปรียบดังปากกาสีดำที่ถูกจองจำไว้กับห้องเรียนสีขาว

ความจริงอันโหดร้ายกำลังจะกลับมาเริ่มใหม่อีกครั้ง

“ยังไง...สีดำก็ไม่มีวันเป็นสีอื่น..สินะ” คำพูดที่ออกมาจากเด็กสาวที่รู้สึกหมดหวัง

เมื่อ 1 เดือนก่อน

“เด็กหญิง นภัสสรา กิ่งการเวก อาณาเขตแดง สาขาเสรี ขอให้มาพบผอ.ที่ห้องเดี๋ยวนี้ “ เสียงจากลำโพงของรร.ดังขึ้นในเวลาประมาณบ่ายสามกว่า

“ขออนุญาตค่ะ“ฉันพูดหลังจากเคาะประตูห้อง ไม่รู้ว่าอ.จะเข้าใจบ้างไหม ห้องผอ.หนะมันไม่ได้อยู่ใกล้กับตึกนักเรียนเลยสักนี้ดนึง  กว่าจะเดินมาถึงมันเหนื่อยมาก ไหนจะต้องเดินขึ้นบันไดอีก ห้องผอ.ก็อยู่ซะบนสุดเลย เเล้วรู้ไหมมันมีกี่ชั้น? 15 ชั้น พูดได้คำเดียวว่า เจ็บปวด ทำไมไม่ใช้ลิฟท์หนะหรอ เพราะมีกฏว่า นร.ห้ามใช้ลิฟท์! ตลกดีเนอะ

“เชิญ“ เสียงของชายแก่ๆ ที่ฟังดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร(มั้ง)บอกฉัน ฉันควรจะดีใจดีไหม น้อยคนนักที่จะได้เข้าห้องผอ.นะเนี่ย มีก็แต่พวกที่เกินจะทนเท่านั้น(ซึ่งก็รวมฉันอยู่ด้วย) -_-

“นภัสสรา.. รู้ไหมทำไมฉันถึงเรียกเธอมา“ ผอ.ถามฉัน? ให้ตายเถอะ! ฉันจะรู้ไหมเนี่ย (ที่จริงแอบรู้นิดนึงว่าผอ.อาจจะไล่ฉันออก)

“หนูไม่รู้หรอกค่ะ หนูไม่ใช่ผอ.นี่คะ“ผอ.ถามมาฉันก็ตอบไป น่ารักไหมละ ^o^

“เอาเถอะ ฉันได้ยินกิตติมาศัพท์เธอมาบ้างแล้ว“แล้วไง ฉันก็เเค่....เเต่งตัวผิดระเบียบ ซอยผม  โกรกสี 
มารร.สาย โดดเรียนทุกวันจันทร์ พุธ ศุกร์ไม่รวมวันหยุดนขัตฤกษ์  ถ้าจะให้บรรยาย ความยาวเท่ากับแม่น้ำไนล์สามสายมาต่อกันก็ยังไม่พอ ก็เเค่นั้นเอง

ผอ.ทำหน้าเหนื่อยๆ อารมณ์ประมาณว่าละเหี่ยใจมาก

“นภัสสรา....เธอคงรอให้ฉันไล่เธอออกสินะ“โห ผอ.รู้ได้ไงเนี่ย ฉลาดมาก รีบไล่หนูออกเร็วๆสิ หนูอยากออกจะเเย่เเล้ว  รร.อะไรก็ไม่รู้เข้าแล้วห้ามออก เเล้วคนที่อยากเข้าไม่ใช่ฉัน พ่อเเม่บังเกิดเกล้าของฉันต่างหาก
 

“เเต่...... “ ม่ายยยยฉันเกลียดคำนี้ “ถ้าฉันไล่เธอออกก็จะดูโหดร้ายเกินไป“ไม่ใจร้ายเลย ได้โปรดเถอะ วิ้งๆ ขอความเมตตาในใจแบบส่งออกทางสายตาสุดๆ เเต่ดูท่าจะไม่เป็นผล

“ เอาแบบนี้แล้วกันเธอฟังคำฉันให้ดีๆ ตั้งเเต่นี้ต่อไปเธอต้องย้ายไปอยู่ในห้องเรียนสีขาว“ O_O !!! โอ้พระเจ้า ฉันถึงกับลุกขึ้นยืนทีเดียว

 “ผอ.คะ ที่หนูทำตัวผิดระเบียบขนาดนี้ แค่ย้ายห้องเองเหรอคะ จะพักการเรียนหนูก็ได้ ไล่ออกก็ดี มีนักเรียนเเบบหนูอยู่ในรร.เดี๋ยวก็ไม่ผ่านการประเมินหรอกค่ะ“ฉันเบื่อรร.บ้านี่เต็มทนเเล้วนะ 
อุตส่าห์ทำตัวเฮ้วๆก็เเล้วอะไรก็แล้วจะเอายังไงกับฉันเนี่ยปล่อยฉันไปเถอะ

“เดี๋ยวเธอก็เตรียมตัวย้ายไปอยู่อาณาเขตขาวเเล้วกันนะ“ผอ.ไม่ฟังที่ฉันพูดเลย TToTT อ้อฉันลืมบอกไปว่ารร.ฉันเเบ่งออกเป็นอาณาเขตสี(บางสีเป็นชายล้วน บางสีเป็นหญิงล้วน) สีนึงแบ่งออกหลายสาขาวิชา  ทุกอาณาเขตสีไม่เคยเห็นกันมาก่อนยกเว้นวันรวมสีเท่านั้น  ที่รู้ดีขนาดนี้ก็เพราะฉันอยู่ รร.นี้มาตั้ง 15 ปี อย่าเพิ่งตกใจฉันอยู่มาตั้งเเต่ก่อนเตรียมอนุบาลเหอะ เเล้วไม่ต้องมาคิดนะว่าฉันอยู่ ม.อะไรนะ ผู้หญิงรับไม่ได้

สรุปว่าต้องเลยตามเลย

“เเล้วผอ.จะให้หนูย้ายไปวันไหนคะ หนูจะได้เก็บของมาจากหอได้ถูก “ลืมบอกอีกเเละ ว่ารร.นี้เป็นรร.ประจำ เเน่นอนว่าฉันอยู่ในรร.ทุกวันรวมไปถึงปิดเทอมด้วย เพราะอะไรนะเหรอ.......   ไม่บอกหรอก(555สมน้ำหน้าโดนหลอก)

“วันนี้ “ ผอ.พูด

“หา “เมื่อกี้เหมือนหูฉันฝาด

“ตอนนี้เลย “ ผอ.พูดอีกรอบ

“หา “ขอหาอีกรอบ

“หาเจอรึยังมัวเเต่หาอยู่นั่นเเหละ ไม่ต้องหาไปได้เเล้ว “?????

“ไปไหนอะ “ของงเเป๊ป

“ไปหอใหม่ไง ยังจะมางงอีก เอ้า สมศรี สมส่วย พาเด็กไปซิ “พอ ผอ.พูดเสร็จก็มีหมีสองตัว เอ้ย ป้าล่ำๆสองคน เอ้ย คุณลุงสองคน เอ้ยถูกเเล้ว มาพาตัวฉันไป

“...........” ในขณะที่ฉันกำลังงงงวยอยู่ ลุงทั้งสองก็ฉุดกระชากลากถูฉันขึ้นรถ ตอนนี้รู้สึกอย่างเดียวว่า อยาก....จะร้องไห้ อยากให้เวลาเดินช้าๆ ขอเวลาสักหน่อย อยากมองหน้าเธอ(หน้าใครดีอะ) เอาเถอะยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี มันแค่เกิดขึ้นเร็วมากกกกก  แค่นั้นเอง ไม่รู้ทำไมพอขึ้นรถมาแล้วง่วงมากหลับดีกว่า คร่อกฟี้ๆๆๆ

ด้านคนขับ

“เฮ้ย สมศรีแกว่านังหนูมันหลับยังฉันจะได้ปิดยาสักที จะเป็นลมอยู่แล้วเนี่ย“

“มันหลับแล้วละสมส่วย รีบออกรถเถอะ ยามีฤทธิ์เเค่สองชั่วโมงเองนะแก เดี๋ยวนังหนูมันตื่นซะก่อน ผอ.ยิ่งกำชับนักกำชับหนาว่าห้ามให้เด็กนี่เห็นเส้นทางเป็นเด็ดขาด“

“เออใช่ นี่ก็ปาไปสี่โมงแล้ว ไปเร็ว เดี๋ยวไปไม่ทันหกโมงครึ่ง จะเกิดเรื่องใหญ่“

“ใช่ๆ ไปเถอะ“

..........................................................................................................................................................................