ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นางฟ้าหรือซาตาน
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ผมต้องไปคุมที่สวนหลังโรงเรียน
วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ...เพราะอะไรน่ะหรอเพราะว่าเมื่อคืนผมนอนไม่หลับน่ะสิผมพยายามจะข่มตาให้หลับแต่ว่าทุกๆครั้งที่ผมหลับตา ภาพที่ผมโดนวิ่งไล่ ก็ผุดขึ้นมาทุกทีมันน่ากลัวมากเลยครับท่านผู้อ่าน เพราะผมไม่อยากเจ็บตัวตั้งแต่วันแรก และผมก็ต้องรีบไปจัดโต๊ะทำงานของผมด้วย
“เฮ้ยไอ้ฟิวส์วันนี้แกมาแต่เช้าเชียวนะเว้ยเอ็งตื่นเต้นหรอ”เออตื่นเต้นมาก…ตื่นเต้นจนกลัว
“ปล่าวข้าแค่อยากมาเช้าแค่นั้น...แล้วเอ็งล่ะลมอะไรพัดเอ็งมาแต่เช้า ห้าว......”ผมหาวปากกว้าง
“ปิดปากหน่อยก็ได้เดี๋ยวแมงวันก็บินเข้าปากเอ็งหรอก...แล้วข้าก็มาเช้าเป็นปรกติ”แบงค์พูอย่างไม่ใสใจ
“ฟิวส์...นั่นฟิวส์ใช่มั้ยฟิวส์ขาแอรี่คิดถึงฟิวส์จังเลย”เสียงแอรี่เอ่อ...แฟนผมพูดขึ้น
“ฟิวส์ก็คิดถึงแอรี่จ่ะ...ว่าแต่แอรี่หายไปไหนมาตั้งนานล่ะ”ผมไม่เห็นเธอมาโรงเรียนเป็นอาทิตย์แล้ว
“แอรี่ไปหาพ่อกับแม่ที่นิวซีแลนด์มาน่ะค่ะอ่อแอรี่มีของมาฝากด้วยนะคะอันนี้ของแบงค์นี่ค่ะ...ส่วนอันนี้ของฟิวส์ ็แอรี่ได้ข่าวว่าฟิวส์ได้เป็นประธานนักเรียนจิงรึปล่าวคะ”เธอน่ารักจริงๆ
“จริงครับแอรี่...เท่ใช่มั้ยล่ะ”ผมเปิดกล่องเล็กๆที่แอรี่ให้ผมมาและสิ่งที่เธอให้ผมคือสร้อยคอที่มีจี้รูไม้กางเขน
“เท่มากเลยค่ะฟิวส์แอรี่ยินดีด้วยนะคะ...ฟิวส์ใส่สร้อยเลยสิคะ”นั่นเป็นคำตอบที่ทำให้ผมยิ้มได้จริงๆ
“ครับผมว่าเรารีบไปเข้าเรียนกันเถอะครับแอรี่เดี๋ยวจะสาย....เฮ้ยแบงค์อ่าวไอ้แบงค์หายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย”
“อ๋อแอรี่เห็นแบงค์เค้าเดินไปตั้งนานแล้วล่ะค่ะ...มีอะไรรึปล่าวคะ”
“ไม่มีหรอกครับเรารีบไปกันเถอะ”พูดจบผมก็รีบเดินมาทันที
“ค่ะๆ...ฟิวส์รอแอรี่ด้วยสิคะ”เธอรีบเดินตามผมมา
ครืด!!!!
“แอรี่!!!หายไปไหนมาตั้งนานอ่ะ...ไม่เห็นบอกกันบ้างเลยนะปล่อยให้เพื่อนเธอคิดถึงอยู่ตั้งนาน”ยัยกี้เพื่อนสนิท(มั้ง)ของแอรี่ตะโกนขึ้น
“นี่ยัยกี้เบาๆหน่อยชั้นอายคนอื่นเค้า”แอรี่ทำหน้าตกใจพร้อมกับเดินเข้าไปปิดปากยัยกี้
“เออเบาก็เบาแล้วแกไปไหนมาล่ะ”ยัยกี้พร้อมกับก้มลงดูหนังสือแฟชั่นต่อไป
“ไปหาพ่อกับแม่ที่นิวมา...เออชั้นมีของฝากหั้ยแกด้วยล่ะ”แอรี่หยิบกล่องสีเหลืองที่มีขนาดใหญ่กว่ากล่องที่เธอให้ผมเล็กน้อยขึ้นมา กี้รีบคว้ากล่องจากมือแอรี่แล้วเอาไปเปิดดู
“ว้ายตายแล้วน่ารักจังเลยชั้นรักแกที่สุดเลยแอรี่แต่ว่าชั้นคงรักแกไม่เท่าที่ฟิวส์รักแกหรอกจริงมั้ยจ๊ะฟิวส์”คำพูดของกี้ทำให้แอรี่...หน้าแดง
“ไอ้กี้แกก็...พูดอะไรบ้าๆ”ท่าทางแอรี่เค้าจาเขินจิงๆ(มั้ง)ครับ
“หรือไม่จริง...”กี้เลิกคิ้วและทำหน้าตาดูมีเลศนัย...พร้อมกับยิ้มเล็กๆที่มุมปากหน้าคล้ายๆกับปีศาจ ที่กำลัววางแผนชั่่วร้ายทันทีที่กี้พูดจบครูก็เดินเข้ามาพอดี
ช่วงเช้ามีแต่วิชาน่าเบื่ออย่างเช่นภาษาไทย,คณิตศาสตร์,วิทยาศาสตร์และสังคมมีแต่วิชาที่จะทำให้ผมหลับทั้งนั้นยิ่งเมื่อคืนผมนอนไม่เต็มที่ ยิ่งอยากหลับเข้าไปใหญ่่...แต่ผมจะหลับไม่ได้เป็นอันขาดเสียชื่อประธานหมด
“เฮ้ยไอ้แบงค์ไปกินข้าวกันหิวว่ะ”ทั้งง่วงทั้งหิวโอ๊ยผมอยากจะหล่อตายแต่ไม่เป็นไรหรอกผมรู้ว่าผมหล่อ(น้อย)อยู่แล้ว
“เออข้าก็หิว”แล้วมันก็ลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าผม
“อย่ามองหน้าข้าอย่างงั้นดิเดี๋ยวสึกหมด” ผมพูดออกไปแบบกวนๆ และเก๊กเต๊มที่
“สึกก็ดีดิจะได้มีสาวมาสนข้าบ้างเวลาเดินด้วยกันแล้วเอ็งก็เลิกเก๊กได้แล้ว”มันเดินออกไปแล้วไอ้นี่ไม่ค่อยชอบรอคนเว้ย
วันนี้ผมพยายามกินให้ช้าเป็นพิเศษเพราะผมจะได้ไปที่นั่นช้าๆไงล่ะใครอยากจะไปที่ๆๆตัวเองไม่อยากไปเร็วๆกัน ไอ้แบงค์ที่กินเสร็จนานแล้วนั่งจ้องหน้าผม ผมจ้องหน้ามันตอบไม่ได้พูดอะไร แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อไป
“ที่นี่อากาศดีจะตายเอ็งจะไปกลัวอะไรมันนักหนาวะ”ผมยักใหล่แต่ไม่ได้พูดอะไรใครจะไปบอกมันล่ะว่าผมฝันถึงที่นี่แล้วก็เลยไม่อยากมา มันมีเปอร์เซนต์เสี่ยงกับการถูกหาว่าปัญญาอ่อนเยอะนะครับ
“เออ....อากาศมันน่านอนข้าของีบหน่อยดีกว่า” ว่าแล้วมันก็เดินไปใต้ต้นไม้ใหญ่
“เออว่ะ”แล้วเราสองคนก็แอบงีบในเวลางาน-*-...คือว่าเวลาพักมันมี45นาทีน่ะครับแล้วตอนนี้ยังเหลืออยู่อีกครึี่งชั่วโมงอย่างน้อยผม คิดว่ามันน่าจะทำให้ผมหายง่วงได้
20นาที่ผ่านไป(กับสายลม)
“เฮ้ยไอ้ฟิวส์ตื่นมาดูอะไรนี่ดิ”ผมลืมตาขึ้นมาเห็นไอ้แบงค์มองไปทางทิศตะวันออก(แกรู้ได้ไง...มีเข็มทิศหรอ) เอ่อทิศที่มันมีผู้หญิงสองคนเดินมาน่ะครับ
“นางฟ้า....”ผมพูดออกมาเมื่อเธอสองคนเดินผ่านไปแบงค์ฉุดผมให้ลุกขึ้นแล้วเดินตามสองคนนั่นไ ปสิ่งที่ผมเห็็นคือสองพวกของนักเรียนหญิงฝั่งหนึ่งคือ เธอสองคนนั่นผมคิดว่าพวกเธอน่าจะเป็นมิ้นกับมิวสิกที่อยู่ห้องเดียวกับผมส่วนอีกฝั่งหนึ่งถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะเป็นเมย์กับเอินที่อยู่ห้องซี
พวกเธอคุยและต่อรองกันซักพักผมพยายามจะฟังว่าพวกเธอพูดอะไรแต่ผมคิดว่าพวกเธออยู่ไกลเกินไป ผมจึงลากแบงค์มาที่พุ่มไม้ที่ใกล้ขึ้นโอเคผมได้ยินแล้ว
“นี่อีมิ้นแกกล้าดียังไงมาด่่าเพื่อนชั้นฮะ”เสียงแหลม(มาก)ดังขึ้นท่าทางจะเป็นเอิน
“ใครด่าแกชั้นก็แค่บอกว่าเพื่อนแกหน้าจืดแค่นั้นเองเออแต่ว่าพวกแกอ่ะแต่งหน้าไม่ขึ้นแล้วอย่าแต่งเลยมันทำให้พวกแกดูหน้าเหมือนลิงว่ะ แต่ชั้นคิดว่าหลังจากแกมายืนด่า ชั้นเนี่ยชั้นขอเปลี่ยนให้พวกแกเป็นชะนีแล้วกัน” 0๐0...อึ้งครับ
“มิ้นแกพูดถูกว่่ะเป็นชะนีคค่อยเข้ากับนิสัยของพวกแกหน่อยเห็นไปยืนร้องหาผัวอยู่หน้าโรงเรียนทุกวันไม่ใช่หรอ”มิวสิก...เธอกล้ามาก0๐0
“แก...”เมย์ชี้หน้ามิวสิก
“แกค่นี้ก็ด่าไม่ออกแล้วหรอจ๊ะนังชะนี”พอมิวสิกพูดจบเมย์ก็ถลาเข้ามาตบมิ้นทันทีมิวสิกเลยชกเมย์ที่ท้องน้อยตอบแต่มิวสิก หมัดหนักมากเลยครับแค่หมัดเดียวเล่นเอาเมย์สบลไปเลย
“ส่วนแกนัวชะนีตัวที่่สอง”มิ้นพูดขึ้นพร้องกับกระโดดทับเอินเอินล้มตอนนี้มิ้นนั่นคร่อมเอินอยู่0๐0นั่่นเธอจะทำอะไรน่ะ
“อันนี้ฝากให้เพื่อนแกละกันที่ตบหน้าชั้น”มิ้นหยบมีดพกออกมาจากกระเป๋ากระโปรงถลกกระโปรงเอินขึ้นจนเห็นเอ่อ...กางเกงใน-*- แล้วบรรจงใช้มีดกรีดลงที่ต้นขาเอินจะร้องแต่ก็ร้องไม่ได้ เพราะมีมือของมิวสิกปิดอยู่่น้ำตาของเอินพรั่งพรูออกมาตอนนี้ผมแข็งเป็นแท่นศิลาแล้วครับเพราะอึ้ง0๐0
“ซาตานชัดๆ”แบงค์กระซิบบอกผม
“เฮ้ยไอ้คนที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้อ่ะออกมาถ้าไม่ออกชั้นจะไปลากแกออกมาเดี๋ยวนี้ล่่ะ”มิวสิกตะโกนผมกับแบงค์เดินออกมาด้วยสีหน้าอึ้งๆ
“อ๋อนึกว่่าใครที่แท้ก็คุณประธานนักเรียนและคุณผู้ช่วย”มิ้นพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจที่ถูกจับได้(มั้ง)
“แบงค์นายรีบพาเอินกับเมย์ไปห้องพยาบาลเถอะเดี๋ยวข้าจัดการกับสองคนนี้เอง”แบงค์พยักหน้าเป็นเชิงรับแล้วพยุงสองคนนั่นไปผม จ้องพวกเธออยูพักใหญ่ก่อที่จะตั้งสติแล้วพูดขึ้น
“ผมจะเอาเรื่องนี้ไปบอกครูหน่อยแล้วพวกเธอจะโดน”แบงค์วิ่งกลับมาพอดี...เร็วจังวะ สงสัยมันเอาไปฝากรุ่นน้องมั้ง
“ถ้าพวกนายเอาเรื่องนี้ไปบอกครูพวกชั้นก็จะบอกครูเหมือนกันว่าพวกนายแอบหลับในเวลางานแล้วพวกนายจะถูกปลดแต่ถ้าพวกนายไม่บอก ครูพวกชั้นก็จะไม่บอก”ผมกับแบงค์ทำสีหน้าครุ่นคิดแล้วจึงตอบตกลง
“โอเคแล้วพวกผมจะเชื่อพวกคุณได้ไง”แบงค์ถามขึ้น
วันนี้ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ...เพราะอะไรน่ะหรอเพราะว่าเมื่อคืนผมนอนไม่หลับน่ะสิผมพยายามจะข่มตาให้หลับแต่ว่าทุกๆครั้งที่ผมหลับตา ภาพที่ผมโดนวิ่งไล่ ก็ผุดขึ้นมาทุกทีมันน่ากลัวมากเลยครับท่านผู้อ่าน เพราะผมไม่อยากเจ็บตัวตั้งแต่วันแรก และผมก็ต้องรีบไปจัดโต๊ะทำงานของผมด้วย
“เฮ้ยไอ้ฟิวส์วันนี้แกมาแต่เช้าเชียวนะเว้ยเอ็งตื่นเต้นหรอ”เออตื่นเต้นมาก…ตื่นเต้นจนกลัว
“ปล่าวข้าแค่อยากมาเช้าแค่นั้น...แล้วเอ็งล่ะลมอะไรพัดเอ็งมาแต่เช้า ห้าว......”ผมหาวปากกว้าง
“ปิดปากหน่อยก็ได้เดี๋ยวแมงวันก็บินเข้าปากเอ็งหรอก...แล้วข้าก็มาเช้าเป็นปรกติ”แบงค์พูอย่างไม่ใสใจ
“ฟิวส์...นั่นฟิวส์ใช่มั้ยฟิวส์ขาแอรี่คิดถึงฟิวส์จังเลย”เสียงแอรี่เอ่อ...แฟนผมพูดขึ้น
“ฟิวส์ก็คิดถึงแอรี่จ่ะ...ว่าแต่แอรี่หายไปไหนมาตั้งนานล่ะ”ผมไม่เห็นเธอมาโรงเรียนเป็นอาทิตย์แล้ว
“แอรี่ไปหาพ่อกับแม่ที่นิวซีแลนด์มาน่ะค่ะอ่อแอรี่มีของมาฝากด้วยนะคะอันนี้ของแบงค์นี่ค่ะ...ส่วนอันนี้ของฟิวส์ ็แอรี่ได้ข่าวว่าฟิวส์ได้เป็นประธานนักเรียนจิงรึปล่าวคะ”เธอน่ารักจริงๆ
“จริงครับแอรี่...เท่ใช่มั้ยล่ะ”ผมเปิดกล่องเล็กๆที่แอรี่ให้ผมมาและสิ่งที่เธอให้ผมคือสร้อยคอที่มีจี้รูไม้กางเขน
“เท่มากเลยค่ะฟิวส์แอรี่ยินดีด้วยนะคะ...ฟิวส์ใส่สร้อยเลยสิคะ”นั่นเป็นคำตอบที่ทำให้ผมยิ้มได้จริงๆ
“ครับผมว่าเรารีบไปเข้าเรียนกันเถอะครับแอรี่เดี๋ยวจะสาย....เฮ้ยแบงค์อ่าวไอ้แบงค์หายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย”
“อ๋อแอรี่เห็นแบงค์เค้าเดินไปตั้งนานแล้วล่ะค่ะ...มีอะไรรึปล่าวคะ”
“ไม่มีหรอกครับเรารีบไปกันเถอะ”พูดจบผมก็รีบเดินมาทันที
“ค่ะๆ...ฟิวส์รอแอรี่ด้วยสิคะ”เธอรีบเดินตามผมมา
ครืด!!!!
“แอรี่!!!หายไปไหนมาตั้งนานอ่ะ...ไม่เห็นบอกกันบ้างเลยนะปล่อยให้เพื่อนเธอคิดถึงอยู่ตั้งนาน”ยัยกี้เพื่อนสนิท(มั้ง)ของแอรี่ตะโกนขึ้น
“นี่ยัยกี้เบาๆหน่อยชั้นอายคนอื่นเค้า”แอรี่ทำหน้าตกใจพร้อมกับเดินเข้าไปปิดปากยัยกี้
“เออเบาก็เบาแล้วแกไปไหนมาล่ะ”ยัยกี้พร้อมกับก้มลงดูหนังสือแฟชั่นต่อไป
“ไปหาพ่อกับแม่ที่นิวมา...เออชั้นมีของฝากหั้ยแกด้วยล่ะ”แอรี่หยิบกล่องสีเหลืองที่มีขนาดใหญ่กว่ากล่องที่เธอให้ผมเล็กน้อยขึ้นมา กี้รีบคว้ากล่องจากมือแอรี่แล้วเอาไปเปิดดู
“ว้ายตายแล้วน่ารักจังเลยชั้นรักแกที่สุดเลยแอรี่แต่ว่าชั้นคงรักแกไม่เท่าที่ฟิวส์รักแกหรอกจริงมั้ยจ๊ะฟิวส์”คำพูดของกี้ทำให้แอรี่...หน้าแดง
“ไอ้กี้แกก็...พูดอะไรบ้าๆ”ท่าทางแอรี่เค้าจาเขินจิงๆ(มั้ง)ครับ
“หรือไม่จริง...”กี้เลิกคิ้วและทำหน้าตาดูมีเลศนัย...พร้อมกับยิ้มเล็กๆที่มุมปากหน้าคล้ายๆกับปีศาจ ที่กำลัววางแผนชั่่วร้ายทันทีที่กี้พูดจบครูก็เดินเข้ามาพอดี
ช่วงเช้ามีแต่วิชาน่าเบื่ออย่างเช่นภาษาไทย,คณิตศาสตร์,วิทยาศาสตร์และสังคมมีแต่วิชาที่จะทำให้ผมหลับทั้งนั้นยิ่งเมื่อคืนผมนอนไม่เต็มที่ ยิ่งอยากหลับเข้าไปใหญ่่...แต่ผมจะหลับไม่ได้เป็นอันขาดเสียชื่อประธานหมด
“เฮ้ยไอ้แบงค์ไปกินข้าวกันหิวว่ะ”ทั้งง่วงทั้งหิวโอ๊ยผมอยากจะหล่อตายแต่ไม่เป็นไรหรอกผมรู้ว่าผมหล่อ(น้อย)อยู่แล้ว
“เออข้าก็หิว”แล้วมันก็ลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าผม
“อย่ามองหน้าข้าอย่างงั้นดิเดี๋ยวสึกหมด” ผมพูดออกไปแบบกวนๆ และเก๊กเต๊มที่
“สึกก็ดีดิจะได้มีสาวมาสนข้าบ้างเวลาเดินด้วยกันแล้วเอ็งก็เลิกเก๊กได้แล้ว”มันเดินออกไปแล้วไอ้นี่ไม่ค่อยชอบรอคนเว้ย
วันนี้ผมพยายามกินให้ช้าเป็นพิเศษเพราะผมจะได้ไปที่นั่นช้าๆไงล่ะใครอยากจะไปที่ๆๆตัวเองไม่อยากไปเร็วๆกัน ไอ้แบงค์ที่กินเสร็จนานแล้วนั่งจ้องหน้าผม ผมจ้องหน้ามันตอบไม่ได้พูดอะไร แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อไป
“ที่นี่อากาศดีจะตายเอ็งจะไปกลัวอะไรมันนักหนาวะ”ผมยักใหล่แต่ไม่ได้พูดอะไรใครจะไปบอกมันล่ะว่าผมฝันถึงที่นี่แล้วก็เลยไม่อยากมา มันมีเปอร์เซนต์เสี่ยงกับการถูกหาว่าปัญญาอ่อนเยอะนะครับ
“เออ....อากาศมันน่านอนข้าของีบหน่อยดีกว่า” ว่าแล้วมันก็เดินไปใต้ต้นไม้ใหญ่
“เออว่ะ”แล้วเราสองคนก็แอบงีบในเวลางาน-*-...คือว่าเวลาพักมันมี45นาทีน่ะครับแล้วตอนนี้ยังเหลืออยู่อีกครึี่งชั่วโมงอย่างน้อยผม คิดว่ามันน่าจะทำให้ผมหายง่วงได้
20นาที่ผ่านไป(กับสายลม)
“เฮ้ยไอ้ฟิวส์ตื่นมาดูอะไรนี่ดิ”ผมลืมตาขึ้นมาเห็นไอ้แบงค์มองไปทางทิศตะวันออก(แกรู้ได้ไง...มีเข็มทิศหรอ) เอ่อทิศที่มันมีผู้หญิงสองคนเดินมาน่ะครับ
“นางฟ้า....”ผมพูดออกมาเมื่อเธอสองคนเดินผ่านไปแบงค์ฉุดผมให้ลุกขึ้นแล้วเดินตามสองคนนั่นไ ปสิ่งที่ผมเห็็นคือสองพวกของนักเรียนหญิงฝั่งหนึ่งคือ เธอสองคนนั่นผมคิดว่าพวกเธอน่าจะเป็นมิ้นกับมิวสิกที่อยู่ห้องเดียวกับผมส่วนอีกฝั่งหนึ่งถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะเป็นเมย์กับเอินที่อยู่ห้องซี
พวกเธอคุยและต่อรองกันซักพักผมพยายามจะฟังว่าพวกเธอพูดอะไรแต่ผมคิดว่าพวกเธออยู่ไกลเกินไป ผมจึงลากแบงค์มาที่พุ่มไม้ที่ใกล้ขึ้นโอเคผมได้ยินแล้ว
“นี่อีมิ้นแกกล้าดียังไงมาด่่าเพื่อนชั้นฮะ”เสียงแหลม(มาก)ดังขึ้นท่าทางจะเป็นเอิน
“ใครด่าแกชั้นก็แค่บอกว่าเพื่อนแกหน้าจืดแค่นั้นเองเออแต่ว่าพวกแกอ่ะแต่งหน้าไม่ขึ้นแล้วอย่าแต่งเลยมันทำให้พวกแกดูหน้าเหมือนลิงว่ะ แต่ชั้นคิดว่าหลังจากแกมายืนด่า ชั้นเนี่ยชั้นขอเปลี่ยนให้พวกแกเป็นชะนีแล้วกัน” 0๐0...อึ้งครับ
“มิ้นแกพูดถูกว่่ะเป็นชะนีคค่อยเข้ากับนิสัยของพวกแกหน่อยเห็นไปยืนร้องหาผัวอยู่หน้าโรงเรียนทุกวันไม่ใช่หรอ”มิวสิก...เธอกล้ามาก0๐0
“แก...”เมย์ชี้หน้ามิวสิก
“แกค่นี้ก็ด่าไม่ออกแล้วหรอจ๊ะนังชะนี”พอมิวสิกพูดจบเมย์ก็ถลาเข้ามาตบมิ้นทันทีมิวสิกเลยชกเมย์ที่ท้องน้อยตอบแต่มิวสิก หมัดหนักมากเลยครับแค่หมัดเดียวเล่นเอาเมย์สบลไปเลย
“ส่วนแกนัวชะนีตัวที่่สอง”มิ้นพูดขึ้นพร้องกับกระโดดทับเอินเอินล้มตอนนี้มิ้นนั่นคร่อมเอินอยู่0๐0นั่่นเธอจะทำอะไรน่ะ
“อันนี้ฝากให้เพื่อนแกละกันที่ตบหน้าชั้น”มิ้นหยบมีดพกออกมาจากกระเป๋ากระโปรงถลกกระโปรงเอินขึ้นจนเห็นเอ่อ...กางเกงใน-*- แล้วบรรจงใช้มีดกรีดลงที่ต้นขาเอินจะร้องแต่ก็ร้องไม่ได้ เพราะมีมือของมิวสิกปิดอยู่่น้ำตาของเอินพรั่งพรูออกมาตอนนี้ผมแข็งเป็นแท่นศิลาแล้วครับเพราะอึ้ง0๐0
“ซาตานชัดๆ”แบงค์กระซิบบอกผม
“เฮ้ยไอ้คนที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้อ่ะออกมาถ้าไม่ออกชั้นจะไปลากแกออกมาเดี๋ยวนี้ล่่ะ”มิวสิกตะโกนผมกับแบงค์เดินออกมาด้วยสีหน้าอึ้งๆ
“อ๋อนึกว่่าใครที่แท้ก็คุณประธานนักเรียนและคุณผู้ช่วย”มิ้นพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจที่ถูกจับได้(มั้ง)
“แบงค์นายรีบพาเอินกับเมย์ไปห้องพยาบาลเถอะเดี๋ยวข้าจัดการกับสองคนนี้เอง”แบงค์พยักหน้าเป็นเชิงรับแล้วพยุงสองคนนั่นไปผม จ้องพวกเธออยูพักใหญ่ก่อที่จะตั้งสติแล้วพูดขึ้น
“ผมจะเอาเรื่องนี้ไปบอกครูหน่อยแล้วพวกเธอจะโดน”แบงค์วิ่งกลับมาพอดี...เร็วจังวะ สงสัยมันเอาไปฝากรุ่นน้องมั้ง
“ถ้าพวกนายเอาเรื่องนี้ไปบอกครูพวกชั้นก็จะบอกครูเหมือนกันว่าพวกนายแอบหลับในเวลางานแล้วพวกนายจะถูกปลดแต่ถ้าพวกนายไม่บอก ครูพวกชั้นก็จะไม่บอก”ผมกับแบงค์ทำสีหน้าครุ่นคิดแล้วจึงตอบตกลง
“โอเคแล้วพวกผมจะเชื่อพวกคุณได้ไง”แบงค์ถามขึ้น
เย้ ตอนที่สองจบแล้ว
เปนไงมั่งคะ...สั้นไปป่าวอ่า
มายแต่งเต็มที่เลยนะเนี่ย
หนุกไม่หนุกก็บอกกานด้วยนะคะ
มายยังไม่ได้คิดตอนต่อไปเลย
ถ้าอยากให้เรื่องเปนยังไงก้อบอกานได้นะคะเดี๋ยวมายจัดหั้ย
อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น