คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไม่จิงผมไม่เชื่อ...ผมต้องไปที่นั่นจิงๆหรอ
ณ สวนหลังโรงเรียน
ตึกๆๆๆๆๆๆ...เสียงผู้ชายคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตด้วยท่าทางกะหืดกะหอบ
ใช่ครับผมวิ่งเองเนื่องจากว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งตามผมเพื่อที่จะแก้แค้น
ผมแต่ผมไปทำอะไรให้พวกเค้าโกธรผมล่ะขนาดตัวผมเองยังไม่รู้เลยแล้วผมจะวิ่งหนีทำไมใช่สิผมจะหนีทำไม
ผมหยุดแล้วหันไปเผชิญหน้ากับพวกนั้น...โหทำไมพวกนั้นมันมีเยอะขนาดนี้ล่ะ
กึก!!! ผมหยุดคิดทันทเมือเหนพวกนั้นใกล้เข้ามาผมหลับตาปี๋
แต่.......ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ห๊ะ!!!
ผมจึงลืมตาขึ้นและภาพีที่ผมดเห็นก็คือพวกนั้นยืนอยู่หน้าผมพร้อมกับยกไม้หน้าสามขึ้นพร้อมจะตี
ผมหลับตาลงอีกครั้ง และแล้ว...
ตี๊ดๆๆๆ!!!!!
และสิ่งที่ทำให้ผมสะดุ้งตื่นก็คือ...นาฬิกาปลุกของผมนี่เองมันปลุกได้ถูกเวลาจริงๆ
นี่ผมฝันไปหรอเนี่ยแต่ก็ดีแล้วที่มันเป็นความฝัน ผมล่ะกลัวแทบตาย ยิ่งที่นั่นมันเป็นสวนหลังโรงเรียนด้วยและ
ผมก็จะไม่มีวันไปเยือนที่นั่นเด็ดขาด นอกจากว่าถ้ามันเป็นคำสั่ง - -* ว่าแต่ผมรีบไปอาบน้ำดีกว่าเดี๋ยวไปเข้าประชุมที่
โรงเรียนไม่ทัน พูดถึงว่าครูที่โรงเรียนนี่ก็แปลกประชุมตอนเย็นก็ไม่ได้ต้องให้ผมตื่นแต่เช้าไม่เห็นใจผมมั่งเลยรึไง
แต่ผมขอแนะนำตัวก่อนดีกว่าเพราะเดี๋ยวคุณจะสงสัยว่าไอ้บ้านี่มันเป็นใครมาพล่ามอยู่ได้
ผมชื่อ พีรพัฒน์ ทัศนวงศ์สกุล หรือ ฟิวส์(ชื่อผมเท่มั้ยล่ะครับ) อยู่ชั้น ม.5 ห้องบี
โรงเรียน อินคาร์เนชั่นอินเตอร์แนชชั่นแนล ผมว่าคนที่ตั้งชื่อต้องปัญญาอ่อนแน่ๆเพราะชื่อมันแปลกๆ ผมอยู่หอพักกับพี่สาวผมครับแต่ตอนนี้มันไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่ทำธุรกิจอยู่อเมริกาเลยทิ้งผมไว้คนเดียวแต่ผมก็ไม่รู้
ว่าไปเยี่ยมภาษาอะไรไปเป็นปีๆ แต่ว่าอยู่คนเดียวแหล่ะดีแล้วเพราะเจ๊แกโหดมาก (แกว่าไงนะ: เจ๊ฟ้า) แต่ว่าเสียอยู่อย่างนึง...เจ๊ฟ้าทำอาหารอร่อยมากพอเจ๊ไปเลยไม่มีคนทำให้กินต้องไปซื้อเอา...อร่อยไม่เท่าของเจ๊ฟ้าด้วย-*-
ครืด!!!
เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับท่่าทางที่เหนี่อยหอบของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
"พีรพัฒน์ นายมาสายนะ" เสียงครูหน่อย ที่เป็นประธานในการประชุมครั้งนี้ดังขึ้น
"ครับ...ผมขอโทษ" สายแค่3นาทีเนี่ยนะ ผมว่าครูหน่อยต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
"เอาล่ะๆนายไปนั่งที่ครูจะขอเริ่มการประชุมเลยล่ะนะเนื่องจากว่าพักนี้มีนักเรียนที่มีพฤติกรรมแย่มาให้เห็นอยู่บ่อย
ครั้งนัก และครูรู้สึกว่ามันจะมีมากขึ้นทุกๆวัน ดังนั้นครูจึงคิดว่าจะให้ประธานนักเรียนและสารวัตรนักเรียนและคณะกรรมการนักเรียนทุกคนไป
ตรวจตราและควบคุมในจุดต่างๆของโรงเรียน ส่วนพีรพัฒน์..." แล้วทำไมมันมาหยุดที่ผมล่ะครับ
"ครับ!!!" ผมตอบแบบแทบจะทันที
"ในฐานะที่นายเป็นถึงรองประธานนักเรียนและนายมาสาย บทลงโทษของการมาสายคือ ครูขอมอบหมายให้นายไปดูแลในสวนหลังโรงเรียน" ว่าไงนะสวนหลังโรงเรียน ครูหน่อยต้องบ้าไปแล้วจริงๆ
"แต่ว่าใครๆก็รูว่าสวนหลังโรงเรียน มีแต่พวกอันธพาลแล้วครูจะให้ผมไปคนเดียวเนี่ยนะ"
"โอเค ครูจะให้นายพาเพื่อนไปได้คนหนึ่ง เอาล่ะใครอยากไปกับพีรพัฒน์บ้าง"
เงียบ
ไอ้เพื่อนบ้าไม่เคยคิดที่จะมีคนมาช่วยผมเลยรึไง
"เอาล่ะพีรพัฒน์ ในเมื่อไม่มีใครอาสาจะช่วยนายครูจะให้นายเลือกเพื่อนคนหนึ่ง" แล้วผมจะเลือกใครดีเนี่ย
"ผมเลือกธนาคาร เอ่อ...อดิศรครับ"นั่้นชื่อเพื่อนสนิทผมครับเพื่อนๆเรียกมันว่าธนาคารเพราะชื่อเล่นมันชื่อแบงค์
"ว่าไงนะ!!! เอ่อ...ขอโทษครับ" แบงค์ตะโกนด้วยน้ำเสียงตกใจ
"โอเค...งั้นพีรพัฒน์และอดิศรหน้าที่ของพวกนายคือตรวจตราและ ควบคุมไม่ให้มีพวกอันธพาลอยู่ในพื้นที่นั้น"
"ครับ" ผมและแบงค์ตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
"งานของพวกนายจะเริ่มภายในอาทิตย์หน้านะ อย่าเบี้ยวล่ะ" มันไปเร็วไปหน่อยหรอเนี่ย
"ครับๆ"นั่นเสียงแบงค์ครับ
ส่วนผม...ยังยืนอึ้งนึกถึงความฝันของผมเมื่อคืนอยู่เลยครับ
ถ้าเกิดว่าความฝันของผมมันเป้นจริงขึ้นมาล่ะก็ผมล่ะนึกภาพไม่ออกเลยล่ะครับเอ๊ะ...แต่ว่่าผมจะนึกภาพไม่ออก ได้ยังไงล่ะเพราะผมก็พึ่งผฝันเห็นมันเมื่่อคืน แล้วถ้ามันเป็นจริงผมก็เจ็บสิครับจริงมั้ยสงสัยช่วงนี้ผมนอนน้อยไปหน่่อยที่คิดอะไรแล้วไม่คิดให้ดีซะก่อน...ผมชักงงกะความคิดตัวเองละ
"เฮ้ยเอ็งอ่่ะ...ไอ้ฟิวส์เลิกฝันกลางวันได้แล้วเออแล้วเอ็งจาลากข้าเข้าไปเกี่ยวไมวะ"เสียงหนึ่งดังขึ้งทำให้ผมหยุดคิด
"อ้าวก็เอ็งเป็นเพื่อนข้านี่หว่าเพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนดิวะ"หรือไม่่จริงครับเพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนดิ
"งั้นข้าขอเลิกเป็นเพื่องกับเอ็ง"ดูมันตอบ
"เออแล้วเมื่อกี้เอ็งฝันเห็นนางฟ้าป่าวเห็นยืนทำหน้าเหมือนขึ้นสวรรค์เลย"เห็นก็ดีสิวะ
"เห็น...สวยด้วย"ดูมันยิ้ม...ไอ้นี่ชักเริ่มไม่น่าคบและ
"แล้วเอ็งเห็นนางฟ้่าหรือเจ๊ฟ้าวะ"ถามอะไรที่ไม่น่่าถามสวสัยไอ้นี่มันอยากกินถุงเท้าสะล่ะมั้ง
"แล้วเอ็งคิดถึงเจ๊เค้าหรืไงถึงได้ถามหาแต่ถ้าเอ็งคิดถึงอ่ะนะเดี๋ยวเอ็งก็หายคิดถึงแล้วเพราะอีกสองเดือนเจ๊เค้าก็จะกลับมาแล้ว"ไอ้แบงค์ ทำหน้าตกใจ
"ใครคิดถึงเจ๊เค้าก็บ้าแล้วแล้วที่เอ็งพูดว่าอีกสองเดดือนอ่ะเปลี่ยนเป็นสองปีไม่ได้หรอวะ"ถ้าเจ๊ฟ้าได้ยินนะไอ้นี่ตายแน่
"แกก็ไปถามเจ๊เค้าเองดิวะ"ผมตอบอย่างไม่สนใจ
"นี่ๆพวกพี่จะไม่่ไปเรียนกันหรือไงมายืนคุยกันอยู่ได้เดี๋ยวเข้าเรียนสายก็โดนทำโทษอีกหรอก"เสียงแก้ว(น้องสาวของแบงค์)ดังขึ้น
"ครับคุนน้องที่รัก"แบงค์ยิ้มแบบกวนๆส่วนยัยแก้ว...หน้าบูดเป็นตูดลิงแดงด้วยช่างเป็นการเปรียบเทียบที่ดีจริงๆ
"โหคุณน้องที่รัก...เมื่อเช้าพี่แบงค์กินยาผิดหรอหรือไม่งั้รพี่แบงค์ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ"กิ่ง(น้องสาวอีกคนของแบงค์)พูดขึ้น
คือว่าไอ้แบงค์มันมีน้องสาวฝาแฝดชื่อแก้วกับกิ่งถึงจะเป็นฝาแฝดแต่นิสัยต่างกันแบบคนละขั้วเลยแต่ว่าถึงยังไงเวลาสองคนนี้ไปไหนก็ไป ด้วยกันแต่ถึงจะดูเหมือนว่าไอ้แบงค์มันชอบกวนแล้วก็ดูเหมือนไม่ห่วงน้องสาวมันนะ...แต่ว่ามันรักน้องมันน่าดูเลยอ่ะ
"นี่ยัยกิ่งแกหัดพูดเพราะๆหวานๆกับพี่ชายของแกมั่งสิ...พูดแบบยัยแก้วอ่ะเป็นมั้ย"มันดุเหมือนผู้หญิงเลยว่ะ
"โอ๋ๆพี่แบงค์ขากิ่งขอโทษนะคะกิ่งไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่แบงค์โกรธจิงๆนะคะยกโทษให้กิ่งด้วย"เวลาอ้อนยัยกิ่งก็น่ารักดีนะ
"ไม่..."อะไรวะน้องเค้าอ้อนขนาดนี้แล้วยังไม่ยกโทษให้น้องเค้าอีกไอ้นี่ท่าทางจาสติไม่ดี
"แต่ถ้าแกไปขอเบอร์น้องมิกกี้มาให้พี่ล่ะก็...พี่จะยกโทษให้^-^"ว่าแล้ว....ที่แท้มันก็จาขออะไรจากน้องมันนี่เอง
"อ๋อยัยหน้าจืดนั่นน่ะหรอ...กิ่งว่าพี่หนิงยังสวยกว่ายัยนั่นอีก"หนิงคือเพื่อนในห้องที่แอบชอบไอ้แบงค์ครับ
"นี่ยัยกิ่งวันนี้แกจะกินข้าวเย็นมั้ย"มันดูน้องมันอีกละ....แล้วยัยแก้วหายไปไหนแล้วล่ะเนี่ยอ๋อคุยกับครูหน่อยอยู่นั่นเอง
"เออก็ได้เย็นนี้จะเอามาให้"กิ่งพู้แล้วเดินจากไป
ผมกับแบงค์รีบเดินกลับมาที่ห้องเรียนทันที...ดีนะที่ครูยังไม่มา
"ดีจ้าแบงค์ดีจ้าฟิวส์...นี่พวกเราสองหนุ่มหล่อของห้องเรามาแล้ว"ทันทีที่หนิงพูดจบก็มีเสียงกรี๊ดตามมาจนผมแทบเอามือปิดหู ไม่ทันแต่สิ่งเดียวที่ผมรับไม่ได้คือ
ไอ้เสียงกรี๊ดนี่มันมาจาทั้งสาวแท้และ...สาวเทียมอันแรกนี่ก็ยังพอว่าอ่ะนะแต่ไอ้อันที่สองนี่สิ
"พี่แบงค์พี่ฟิวส์คะครูหน่อยเรียกเข้าประชุมด่วนค่ะ"อะไรวะพึ่งออกมาจากห้องประชุมเองจะเรียกกลับเข้าไปอีกละเออดีเว้ยเดินไป แล้วก็เดินกลับรู้งี้ไม่เดินกลับมาที่ห้องดีกว่า
ผมเข้ามาในห้องประชุมและสิ่งที่ผมเห็นคือสีหน้าเศร้าสร้อยของทุกคนผมจึงอยากที่จะถามออกไปว่า...ญาติใครตายหรอครับแต่ ผมเลือกที่จะเก็บไว้เพราะถ้าเกิดผม ถามออกไปผมนี่่แหล่่ะที่จะตาย
"พวกนายมาแล้วหรอ...เอาล่ะครูขอเปิดการประชุมเนื่องจากว่าประธานนักเรียนคนเก่าของเรานายวีรพงศ์ได้ลาออกไปเมื่อวานนี้คณะคร ูจึงปรึกษาเรื่องประธานนักเรียนคนใหม และพวกครูก็พึ่งจะตัดสินใจได้ก่อนการประชุมว่าจะให้นายพีรพัฒน์รองประธานนักเรียนขึ้นเป็นประธานนักเรียนและจะ ให้นายอดิศรเป็นผู้ช่วยประธานนักเรียน"ห๊ะ ผม...ประธานนักเรียนเนี่ยนะO๐O
"แล้วรองประธานนักเรียนคนใหม่ล่ะครับล่ะครับ"ผมถามด้วยความสงสัย
"ก็อติภาที่เคยเป็นผู้ช่วยรองประธานไงล่ะแล้วก็ให้จิรภัทรเป็นผู้ช่วย"เจ๊แกตอบได้ทุกอย่างเลยแฮะ
"แล้วทำไมครูถึงไม่่ให้อดิศรที่เป็นผู้ช่วยประธานเป็นประธานล่ะครับ"ผมยังคงแย้งไม่หยุด
"เพราะว่านั่นเป็นคำขอของวีรพงษ์น่ะ"ผมไม่เข้าใจกับคำตอบนี้จริงๆ...ผมหันไปทางแบงค์ที่ยังนั่งไม่สนใจอะไรแล้วหันกลับมา
"ครับ"ผมพูดด้วยสีหน้าเศร้าศร้อย
"เอาล่ะทุกๆคนที่ได้รับหน้าที่ใหม่ไปขอให้พวกเธอทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดและครูขอ..."
"แล้วเรื่องที่ผมต้องไปที่สวนหลังโรงเรียนล่ะครับ"ผมถามก่อนที่คครูหน่อยจะพูดจบ
"เรื่องนั้นน่ะหรอครูคิดว่านายยังคงต้องทำตามหน้าที่อยู่เพราะว่านั่นคือบทลงโทษของการที่นายมาสาย"ครูหน่อยพูดแบบรำคาญ
"ครับๆ"
"ครูขอปิดการประชุมเพียงเท่านี้ค่ะ"เบื่อมาก.....ครับ
"เฮ้ยยินดีด้วยว่ะเพื่อน"มันรู้เรื่องด้วยหรอเห็นมันไม่ได้สนใจฟังอะไรเลย
"แกฟังครูเค้าด้วยหรอ"
"ไม่ได้ฟังหรอกพอดีมันลอยเข้าหู"เออว่าแล้ว...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
เย้ ตอนแรกจบแล้ว
ติชมกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น