ซาตานร้ายสอนรัก // วางจำหน่ายแล้ว

ลำดับตอนที่ #2 : แรกพบ..ฉันก็รักเธอ(รีไรท์)

                  
                 รถเบ็นซ์สปอร์ตสีดำมันวาว เคลื่อนตัวออกมาจากโรงแรมหรูกลางกรุง แอร์เย็นฉ่ำในรถไม่ได้ทำให้แสงแดดร้อนระอุ ภายนอกเข้ามากระทบความเย็นสบายภายในรถได้เลย การจราจรที่เริ่มติดขัดทำให้รถเคลื่อนตัวได้ช้าลง วีรภาพเอื้อมมือไปเปิดเพลงสากลเบาๆเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ มือหนาหยิบรูปถ่ายในกระเป๋าเสื้อออกมาดู เขาอมยิ้มในความทะเล้นของหลานสาวสุดที่รักแสนจะเอาแต่ใจ  พลันตาคมไปสะดุดกับคนที่ถ่ายรูปคู่กัน เป็นสาวสวยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มกำลังฉีกยิ้มกว้างอย่างร่าเริง พลางคิดไปว่าถ้าวันนี้ที่หลานสาวมาขอร้องให้ช่วยเพื่อนคนนี้เขาเองก็คงจะรับปากอย่างไม่ลังเล

        “หรือเราจะตกหลุมรักแรกพบกับเพื่อนยัยลูกปลาคนนี้เสียแล้ว” ชายหนุ่มคิดเล่นๆอย่างอารมณ์ดี

            มือหนาหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในห้างสรรพสินค้ากลางกรุงสุดหรูแห่งหนึ่ง เขาคิดว่าจะต้องหาอะไรทานให้กับท้องที่กำลังร้องประท้วงไม่หยุดเสียหน่อย เผลอๆอาจจะฆ่าเวลารถติดด้วยการดูหนังเพื่อผ่อนคลายสักเรื่อง ชีวิตหนุ่มโสดไม่มีพันธะมันอิสระดีอย่างนี้นี่เอง เขาเองไม่อยากจะมีคนมาผูกมัดให้ลำบากใจเด็ดขาด และมันจะไม่มีวันนั้น

            ห้างสรรพสินค้ากลางกรุงที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในเอเชีย มีผู้ทั้งคนไทยและชาวต่างชาติแวะเวียนมาจับจ่ายใช้สอยไม่เคยเงียบเหงารวมถึงเป็นศูนย์กลางในการนัดพบปะสังสรรค์เป็นอย่างดี ขาเรียวยาวของปาริตารีบก้าวเดินขึ้นบันไดเลื่อน ที่รู้สึกว่ามันแสนจะเชื่องช้าในอารมณ์ที่ร้อนรุ่มของเธอตอนนี้ 

ถึงชั้นสองเดินเลี่ยงมาอีกนิดก็จะเจอร้านกาแฟกึ่งร้านอาหารที่ถูกตกแต่งได้น่ารักบรรยากาศอบอุ่นและเป็นกันเอง ที่นี่เป็นสถานที่นัดพบประจำของกลุ่มเพื่อนเธอสมัยเรียนมหาวิทยาลัยย่านสามเสน จนถึงทุกวันนี้ก็ยังเป็นแหล่งนัดพบกันเป็นประจำไม่เปลี่ยนแปลง

            “ปลา ปลาทางนี้ ”

ณัชชาที่มาถึงได้สักพักโบกมือไปมาเพื่อเรียกเพื่อนสาว ที่เดินอย่างเร่งรีบเข้ามาในร้าน กำลังสอดส่ายสายตามองหาเธออยู่ตรงทางเข้าร้าน

        “ นัทมาถึงนานแล้วเหรอ” ร่างเพรียวระหงทรุดกายลงนั่งบนโซฟาหลุยส์สีชมพูตัวสวย

            “เพิ่งมาถึงเมื่อกี้เอง เราสั่งอาหารไปแล้วนะ”

            “อือ” ปาริตาตอบเซ็งๆ

            “อย่าอารมณ์ไม่ดีสิแก ช่างมันเถอะ เราไม่อยากให้น้าหลานต้องมาผิดใจกันเพราะเราหรอกนะ”

            “ก็คนมันโมโห มาว่าเพื่อนรักเราได้อย่างไง” ปาริตาพูดอย่างแค้นใจ

            “ก็น้าวีร์เขาไม่รู้จักตัวจริงนัท พออยู่ๆมีคนมาบอกแบบนั้นเป็นใครก็หนี แล้วคนดีๆที่ไหนเขาทำแบบนี้กันล่ะปลา”

        “แล้วนัทเพื่อนปลาเป็นคนไม่ดีตรงไหน คนดีทั้งสวยน่ารักแบบแกหายากนะเพื่อน น้าวีร์โง่เองต่างหาก”

            “อาหารมาแล้วกินกันดีกว่าจะได้อารมณ์ดี มีสปาเกตตี้ผัดขี้เมาทะเลของโปรดปลาด้วยนะ” เธอรีบเบี่ยงเบนความสนใจเลื่อนจานสปาเกตตี้ให้อย่างเอาใจ

        วีรภาพเลือกจอดรถชั้นใต้ดินเพราะเขาขี้เกียจที่จะต้องไปเสียเวลาวนหาที่จอดรถชั้นบน ด้วยนิสัยนักธุรกิจของเขาเวลาจึงมีค่าทุกนาที ร่างสูงก้าวเดินฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ไปยังลิฟท์ชั้นใต้ดิน วันนี้เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับว่ากำลังจะได้เจอลาภลอย หรือโชคดีอะไรบางอย่าง

            ร่างสูงใหญ่ของผู้บริหารหนุ่มก้าวเดินเข้ามาในร้านกาแฟกึ่งร้านอาหารบนชั้นสอง เขาเลือกร้านที่เคยมากับหลานสาวตัวแสบที่เธอมักจะพาเขามาเป็นประจำทุกครั้งที่มาห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ซึ่งเขาเองก็รู้สึกชอบกับบรรยากาศที่เรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความน่ารักของมันเสียด้วย ปาริตาบอกเสมอว่ามันเป็นแหล่งพบปะเพื่อนสนิทของเธอตั้งแต่สมัยเป็นเฟรชชี่ ถ้าคิดถึงใครลองแวะเข้ามาดูก็จะบังเอิญใจตรงกันทุกครั้งและเผื่อวันนี้เขาอาจจะบังเอิญเจอยัยลูกปลาตัวแสบบ้างเหมือนกันป่านนี้งอนเขาไปถึงไหนบ้างแล้วก็ไม่รู้  

ด้วยความที่เป็นคนหน้าตาดีคมเข้ม หุ่นกำยำเหมือนนักกีฬา เขาชอบเข้าฟิตเนสออกกำลังกายเป็นประจำทุกสัปดาห์จึงโดดเด่นเป็นที่ต้องตาของสาวน้อยสาวใหญ่ที่พบเห็น เขาต้องปฏิเสธผู้หญิงที่เสนอตัวเข้ามาสานสัมพันธ์แบบจริงจังอยู่บ่อยครั้ง 

มันช่างบังเอิญที่ตาคมกริบเหลือบไปมองเห็นร่างเพรียวระหงของหลานสาวตัวแสบที่นั่งเด่นสะดุดตาอยู่ในร้านตรงมุมกระจกเยื้องไปทางด้านหลัง จึงเดินตรงเข้าไปทักทายหวังจะเซอร์ไพรส์ทันที โดยที่เขาเองก็ไม่ทันมองสาวน้อยร่างเพรียวบางอีกคนที่นั่งหันหลังให้อยู่อีกคน

“อ้าว ยัยลูกปลาตัวแสบ โลกมันกลมจริง” น้าชายหนุ่มเดินเข้าไปทักทายหลานสาว ยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี แล้วทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ว่างโดยไม่ต้องเชิญ

“น้าวีร์ ! มาทำไมคะลูกปลายังโกรธอยู่นะคะ” ปาริตาหน้าตึงไม่พอใจ

“งั้นน้าวีร์จะเลี้ยงมื้อนี้เป็นการขอโทษ แถมหนังอีกรอบดีไหมคะ” คนเป็นน้าพูดอย่างเอาใจ

“ครั้งหน้าได้ไหมคะ ลูกปลาจะได้เลือกร้านที่มันแพงๆกว่านี้” เธอเชิดหน้าประชดใส่

“นัทนี่น้าวีร์ น้าชายปลาเอง” ปาริตาหันไปแนะนำให้เพื่อนสาวรู้จัก

เธอเงยหน้าสบตามองนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเขา  หัวใจกระตุกวูบแทบจะลงไปบนตาตุ่ม เพราะชายคนนี้คือคนที่ปฏิเสธที่จะมีความสัมพันธ์ชั่วคราวกับเธอไม่พอ เขายังพูดดูถูกเธอหาว่าคิดจะวางแผนมาจับเขาอีกด้วยที่สำคัญเขาเป็นคนที่อยู่ในใจเธอมานานถึง 6 ปี

วีรภาพหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง ตามคำแนะนำให้รู้จักของหลานสาวก็ต้องอึ้งค้างนิ่งไปชั่วขณะ ร่างเพรียวบางตรงหน้าเขา คือ สาวน้อยคนเดียวกับในรูปถ่ายเป็นนางในฝัน ที่เขาอยากรู้จักมันบังเอิญเหลือเกินและตัวจริงเธอก็สวยน่ารักมากเสียด้วย

ณัชชายกมือไหว้อย่างนอบน้อมก่อนจะก้มหน้าหลุบลงด้วยความประหม่า

 “น้าวีร์คะ นัทยกมือไหว้น้าวีร์จะไม่รับไหว้หน่อยหรือคะ”

ปาริตาที่มองดูเหตุการณ์โดยตลอดเธอไม่วายพูดแกมประชดคนเป็นน้าชาย

“สวัสดีครับ เอ่อ....คุณ..”

“นัทค่ะ ณัชชา” ปาริตาตอบเสียงแข็งแทนณัชชาที่ก้มหน้าหลบตาลงพื้นนิ่ง

วีรภาพก็ตกใจไม่แพ้กันนางในฝันเขาชื่อ “นัท ณัชชา ผู้หญิงที่เขาเพิ่งปฏิเสธ”

แล้วเขาจะทำอย่างไรดี แม่หลานสาวตัวแสบเป็นคนทิฐิมานะสูงคงจะไม่ยอมให้โอกาสเขาเลือกอีกรอบเป็นแน่ เพราะเขาเองนั่นแหละที่เป็นคนปฏิเสธเสียงแข็งเองตั้งแต่ครั้งแรก แล้วเขาจะทำอย่างไรดีนะ

“น้าวีร์คะ น้องพนักงานเขารอรับออเดอร์อยู่นะคะ” ปาริตาสะกิดแขนเรียก ทำเอาชายหนุ่มที่กำลังคิดอะไรเพลินอยู่สะดุ้งตื่นจากภวังค์

“เอ่อครับ ผมขอข้าวผัดน้ำพริกลงเรือกับแกงส้มกุ้งสด ส่วนน้ำขอเป็นน้ำเปล่าเย็นๆดีกว่า”

“แล้วนี่ทานข้าวเสร็จแล้วจะไปไหนกันยัยตัวแสบ” วีรภาพที่ปรับอารมณ์ได้แล้วหันไปถามหลานสาว

“ลูกปลาจะพานัทไปซื้อชุดว่ายน้ำ แล้วก็คงจะไปดูหนังสักเรื่องเห็นว่ามีหนังรักเรื่องใหม่น่าดูเชียวล่ะค่ะ”

“งั้นน้าวีร์จะเป็นเจ้ามือเลี้ยงหนังเอง วันนี้ว่างพอดี”

“ก็ตามใจค่ะ ยังไงมีเจ้ามือก็คงจะดีกว่าจ่ายเงินเองจริงไหมคะคุณน้า”

พนักงานนำข้าวผัดน้ำพริกลงเรือและแกงส้มกุ้งสดร้อนๆมาเสิร์ฟส่งกลิ่นหอมกรุ่นฟุ้งน่ากิน

“อืม อร่อย ”

“น้องนัทลองข้าวผัดกับแกงส้มหน่อยไหมครับ ของเค้ารสชาติใช้ได้เลย” วีรภาพตักข้าวผัดและราดด้วยน้ำแกงส้มขลุกขลิกตามด้วยกุ้งสดตัวโตใส่จานของหญิงสาว

ปาริตาเบ้ปาก มองการกระทำของน้าชายตัวเองอย่างหมั่นไส้ นี่คงหลงเสน่ห์แม่กระต่ายอวบตากลมโตเพื่อนรักเธอแล้วล่ะสิ เมื่อตอนบ่ายบอกว่าไม่สนใจปฏิเสธท่าเดียวทียังนี้จะมาทำเปลี่ยนใจ ไม่มีทางที่คนอย่างปาริตาจะยอม

“เอ่อ น้าวีร์คะ พอแล้วค่ะนัทว่ามันเยอะไปแล้วค่ะ” ณัชชามองข้าวที่แทบจะแบ่งถ่ายมาเกือบครึ่งจากจานของชายหนุ่มแล้วอึ้ง เพราะเธอเองก็กำลังอิ่มตื้อ

“อะ ขอโทษทีครับน้องนัทพอดีพี่วีร์ตักเพลิน” ชายหนุ่มพูดแก้เก้อ

“พี่วีร์ขา น้องลูกปลาก็อยากกินบ้างตักให้น้องลูกปลาบ้างสิคะ”

เธอไม่วายพูดแขวะน้าชายตัวเองที่แทนตัวเองว่าพี่วีร์กับเพื่อนสาวของเธอ วีรภาพจึงจำใจต้องตักข้าวผัดใส่จานให้เธออย่างเสียไม่ได้ ปาริตาหัวเราะอย่างชอบใจที่ได้แกล้งคนเล่น

มื้ออาหารสุดอร่อยของปาริตาผ่านไปด้วยความอิ่มจังตังค์อยู่ครบทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  ก่อนที่รอบหนังจะฉายยังมีเวลาเหลือเฟือที่จะเดินเล่น ปาริตาจึงจูงมือเพื่อนสาวไปเลือกแผนกชุดว่ายน้ำ โดยมีคนตัวโตกว่าขอตามไปเดินเล่นด้วย

“ตัวนี้สวยดีนะ สีนี้น่าจะขับผิวสวยๆของนัทให้ผ่องเลยล่ะ” ปาริตาหยิบบิกินี่ตัวจิ๋วที่แทบปิดอกอิ่มไม่มิดสีเขียวครามทาบร่างเพรียวบางของเพื่อนสาว

“ตัวนี้ก็สวยสีส้มสด ตกลงเอาสองตัวนี้แหละนะ”

“เราไม่ค่อยกล้าใส่ล่ะแกโป๊ขนาดนี้ แล้วมันจำเป็นต้องใส่ด้วยเหรอ”

“จำเป็นสิจ้ะ มันเป็นการสร้างบรรยากาศชวนสยิวพิศวาสเลยนะ”

ปาริตาพูดพร้อมยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงาน

“นัทไม่ต้องจ่ายนะ”

“ปลาถือว่าให้เป็นของขวัญที่เพื่อนรักจะเปิดบริสุทธิ์” ปาริตาป้องปากกระซิบ

“บ้า เซี๊ยวจริงเชียว” ณัชชาหน้าแดงซ่าน มือนุ่มเสไปตีเพื่อนสาวดังเพี๊ยะแก้อาการเขินอาย

วีรภาพที่เดินเตร็ดเตร่ดูแผนกชุดว่ายน้ำผู้ชายอยู่แถวนั้น เห็นสองสาวเลือกชุดบิกินี่ชวนวาบหวิวกำลังหัวเราะหยอกเย้ากันอย่างสนุกสนาน ก็อดค่อนขอดในใจไม่ได้ “หึ ! แล้วบอกว่าเวอร์จิ้น ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆทำไมกล้าใส่ชุดโป๊ขนาดนั้น”

“ไปค่ะน้าวีร์อีกเดี๋ยวหนังก็คงใกล้ฉายแล้ว” ปาริตาเดินมาบอกน้าชาย

“อ้าว แล้วน้องนัทไปไหนแล้วล่ะ” เขาถามเมื่อเห็นเธอคนเดียว

“นัทขอตัวไปห้องน้ำเดี๋ยวจะตามไปทีหลังค่ะ”

“แล้วเมื่อกี้ซื้ออะไรกันเห็นหัวเราะกันคิกคักเชียว” เขาแกล้งถามทั้งๆที่ก็เห็นว่าซื้อชุดว่ายน้ำแบบบิกินี่

“ปลาซื้อชุดบิกินี่เป็นของขวัญวันเปิดบริสุทธิ์ให้นัทค่ะน้าวีร์”

“เปิดบริสุทธิ์ ขำน่ะยัยลูกปลาผู้หญิงบริสุทธิ์ที่ไหนจะกล้าใส่ชุดเปิดหน้า เปิดหลังปิดไม่มิดขนาดนั้น” ชายหนุ่มพูดแต่ในใจหำลังร้อนรุ่ม ความรู้สึกหวงร่างอวบอิ่มของกระต่ายน้อยเกิดขึ้นในใจพุ่งพล่านราวกับกำลังตีกลองรัวเขาไม่อยากให้ใครเห็นผิวเนื้อนวลเนียนของร่างบางนั้น

“เห็นแล้วจะถามเอาความอะไรคะคุณน้า อีกอย่างมันก็เป็นเรื่องส่วนตัว”

“แล้วน้าวีร์ขา คุณน้าลืมอะไรหรือเปล่าคะ” ปาริตาเริ่มฉุนจ้องหน้าน้าชายแบบเอาเรื่อง

“คุณน้าเป็นคนปฏิเสธความสัมพันธ์ที่ลูกปลาหยิบยื่นให้เอง”

เธอพอจะรู้ว่าณัชชาแอบมีใจให้น้าของเธอมานานเลยอยากจะหาเรื่อง หาโอกาสนี้ทำให้สมหวัง น้าเธอจะได้เลิกเจ้าชู้เสียที ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวแต่ดันผิดแผน ถึงแผนสำเร็จเธอก็ชักจะไม่แน่ใจว่าเสียแล้วว่าน้าชายจะจริงจังหรือทิ้งขว้างกันแน่ เลยสนับสนุนให้กับคนที่จริงจังแบบพลณัฐเพื่อนสนิทของเธอที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายจะดีเสียกว่าอย่างน้อยเขาก็รักณัชชาจริงๆ

“พรุ่งนี้ยัยนัทจะไปเที่ยวสัตหีบ ลูกปลานัดนายพอลไว้แล้ว วันนี้โทร.ไปนายพอลก็ตกลงทันที”

เธอแกล้งพูดลอยๆ แต่แอบปรายตาดูหน้าที่กำลังเจื่อนลงของน้าชาย

“ทะเลสัตหีบตอนนี้สวยมากลูกปลาเห็นยัยนัทหุ่นดี ผิวก็เนียนขาวอย่างกับน้ำนมน่าเจี๊ยะ จะได้เพิ่มบรรยากาศประทับใจ ให้นายพอล โดยการใส่บิกินี่แบบเซ็กซี่เล่นน้ำทะเลสวยใสไงคะ”

“หลังจากงานนี้ นายพอลคงหวังว่าจะสานต่อความสัมพันธ์เป็นการถาวรด้วยล่ะ ก็แอบรักยัยนัทมาตั้งแต่เรียนปี 3 สมหวังก็คราวนี้”

เธอกระตุกยิ้มมุมปาก ลอบมองคนเป็นน้าที่นิ่งไปเพราะกำลังเสียดายว่ากระต่ายตัวอวบกำลังจะกระโดดหนีไปแล้ว

“คงจะเสียดายล่ะสิ กระต่ายอวบเนื้อหวานๆหลุดมือเสียแล้ว หึหึ”ปาริตายิ้มกริ่มในใจ

ร่างเพรียวบางรีบวิ่งกระหืดกระหอบ พลางยกนาฬิกาข้อมือเรือนจิ๋วดูเมื่อเห็นว่าจวนเจียนเวลา

กว่าเธอจะมาถึงโรงหนังคนก็เริ่มทยอยเข้าไปด้านในกันหมดโชคดีที่ปาริตาให้ตั๋วหนังแยกไว้ทำให้ไม่ต้องให้พนักงานเดินตั๋วเสียเวลา เมื่อสักครู่เธอมัวเพลิดเพลินกับงานแสดงโชว์ด้านล่างของห้างสรรพสินค้าซึ่งกำลังมีการจัดแสดงโชว์ความสามารถของเด็กเล็กตัวน้อยที่ร่ายรำไทยได้อย่างสวยงาม

ร่างบางน้อมตัวก้มเชิงขออนุญาตคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วแทรกเข้าไปยังที่นั่งของเธอ  ด้านข้างปาริตามีคนมาอื่นนั่ง เธอจึงต้องเลี่ยงไปนั่งที่ว่างอยู่ข้างคนตัวโตแทน

“ขอโทษที่มาช้านะคะพี่วีร์”

“ไม่เป็นไรครับหนังเพิ่งจะเริ่มฉายเองครับ”

“ทานข้าวโพดไหมครับน้องนัท”

“ไม่เป็นไรค่ะน้องนัทยังอิ่มอยู่เลย”

“งั้นพี่ฝากถือหน่อยได้ไหมครับ พอดีพี่ตัวใหญ่มันนั่งไม่ถนัดเลย”

“อ๋อ ได้ค่ะ”

เธอยื่นมือออกไปรับกล่องข้าวโพด มือเรียวนุ่มสัมผัสกับมืออุ่นหนาฉับพลันเหมือนไฟช็อต กระตุกวูบแวบเข้ามาในตัวเธอสะดุ้งจนต้องรีบชักมือกลับ

“ขะ ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

วีรภาพที่รู้สึกไม่ต่างกันยิ้มอย่างยินดีคิดในใจ “มือยังนุ่มขนาดนี้แล้วทั้งตัวจะนุ่มขนาดไหน”

หนังรักกำลังดำเนินเรื่องแบบแสนหวานโรแมนติค วีรภาพลอบมองหน้าสวยของกระต่ายน้อยที่กำลังตั้งใจจ้องดูเรื่องราวบนจอใหญ่อย่างมีความสุข แต่ตัวเขากลับดูหนังไม่รู้เรื่องเอาเสียเลย ใจคิดแต่ว่าพรุ่งนี้คนข้างๆเขากำลังจะไปเที่ยวสัตหีบ แม่กระต่ายอวบกำลังจะไปเป็นของคนอื่น เขาไม่มีทางยอมหรอกแต่จะทำอย่างไรดีล่ะ

ฉากรักดำเนินมาถึงตอนพระเอกมีสัมพันธ์รักกับนางเอกอย่างลึกซึ้ง ทำเอาร่างบางที่นั่งจ้องอยู่หน้าแดงซ่าน เธอแอบลอบมองคนตัวโตข้างๆที่นั่งมองจอใหญ่นิ่ง เธอเองแอบชอบชายหนุ่มคนนี้มาตั้งแต่เห็นในรูปครอบครัวที่บ้านเทวาลัยเมื่อ 6 ปี เป็นรักแรกฝังใจข้างเดียวที่เก็บมานานมันทำให้เธอไม่อาจเปิดใจรับใครเข้ามาในหัวใจได้ ประสบการณ์ครั้งแรกถ้าเขาเป็นครูสอน เธอเองก็คงจะดีใจไม่น้อยเพื่อจะได้เก็บความประทับไว้ในความทรงจำตลอดไป แต่กระนั้นตัวเขาเองก็รีบปฏิเสธเธอตั้งแต่ยังไม่พบหน้า

เรื่องราวในจอใหญ่ดำเนินมาจนถึงพระเอกโดนยิงบาดเจ็บสาหัสอาการถึงขั้นโคม่าเป็นตายร้ายดีเท่ากัน หญิงสาวสะอื้นฮึกด้วยอินกับบทเศร้ามือนุ่มควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าแต่ต้องชะงักเมื่อมีมือใหญ่ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้ ตากลมโตมองวีรภาพยิ้มให้อย่างอบอุ่นด้วยความงุนงง

“น้าวีร์”

“ขี้แงจังเลย” เขาใช้ผ้าซับน้ำตาให้คนตัวเล็กกล่าวยิ้มๆ

“ก็มันเศร้านี่คะ” เธอตอบอายๆ

“หึ หึ”

ดูท่าทางบทโศกจะอีกยาวไกลแม่กระต่ายน้อยคงจะร้องไห้จนจบเรื่องแน่ๆเขาหัวเราะในลำคอรู้สึกเริ่มเอ็นดูในความอ่อนไหวของเธอจนอยากจะโอบร่างบางนี้มาแนบอกแล้วกอดปลอบให้หายเศร้าจริงๆ

หนังรอบดึกจบลงด้วยความชื่นมื่นในที่สุดพระเอกกับนางเอกก็รักกันชั่วนิรันดร

แต่ในความเป็นจริงอีกมุมหนึ่งแต่ละคนต่างความคิด ต่างความรู้สึก

สาวน้อยนักเขียนนิยายอิโรติกสุดฮิต กำลังชั่งใจว่าพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ลองหาประสบการณ์ครั้งแรกโดยพี่พอลเพื่อนผู้พี่ของปาริตาเป็นผู้สอน จริงแล้วเขาก็เป็นคนสุภาพและนิสัยดีมากที่สำคัญเขารักเธอนึกแล้วก็ใจหาย อีกใจก็คิดว่าบางทีการที่ได้ลองเปิดใจลองคบคนที่รักเราอาจจะดีกว่าแอบรักคนที่เขาไม่รู้และไม่เห็นเราอยู่ในสายตา

ทางด้านวีรภาพนักธุรกิจหนุ่มกำลังครุ่นคิดว่าจะรั้งกระต่ายน้อยยังไงไม่ให้ไปสัตหีบเขาไม่ยอมปล่อยเหยื่อที่ดูจะหวานไปหมดทั้งตัวให้หลุดมือไปให้นายพอลทหารเรือหน้าจืดนั่นหรอกนะ ฉับพลันเสียงมือถือปาริตาดังขึ้นทำลายความเงียบ

“ค่ะ ค่ะ เดี๋ยวจะรีบไปเลยค่ะ”

เธอรับสายด้วยอาการตื่นตระหนกก่อนจะหันมาพูดกับเพื่อนสาวว่า

“นัทกลับบ้านเองได้ไหม พอดีมีเรื่องด่วนมากปลาต้องรีบไปเคลียร์ตอนนี้”

“ได้สิปลาสบายมาก”

“พี่ไปส่งดีกว่าครับนี่ก็ดึกแล้ว” ชายหนุ่มรีบเสนอตัว

“ส่งแล้วถึงบ้านใช่ไหมคะน้าวีร์” ปาริตารู้สึกไม่ไว้ใจน้าชายตัวเอง

“ถึงแน่นอนสิ ยัยตัวแสบให้เกียรติน้าวีร์ด้วยสิครับ”

“ได้ๆ ลูกปลาต้องรีบไปแล้ว ปลาไปก่อนนะนัทแล้วเดี๋ยวถึงแล้วโทร.หาเราด้วย”

ปาริตาโบกมือลาก่อนจะรีบรุดไปยังที่เกิดเหตุทันที

ช่วงนี้เธอมักจะเอารถไปจอดที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินด้วยขี้เกียจวนหาที่จอดรถจึงเลือกใช้บริการขนส่งสาธารณะซึ่งสะดวกและเร็วกว่า ใช้บริการมานานไม่คิดว่าจะมาเจอแจ็คพ็อตเอาวันนี้ เธอจึงรู้สึกหัวเสียมากกับเรื่องสุดซวยนี้

วีรภาพมองตามร่างเพรียวระหงของหลานสาวที่รีบรุดออกไป เขายักไหล่ยิ้มอย่างยินดี ทำไมมันง่ายแบบนี้ เขาเป็นคนโทร.ไปบอกเด็กรับใช้ที่บ้านตั้งแต่ก่อนออกจากโรงหนังเองแหละว่าอีกสักพักใหญ่ ให้โทร.มาบอกว่ารถลูกปลาโดนขโมยงัดไม่แน่ใจว่ามีของอะไรสูญหายบ้าง แล้วเธอต้องไปลงบันทึกประจำวันที่สถานีตำรวจด่วนแค่นั้นเอง ด้วยเขารู้ว่าช่วงนี้ ปาริตามักชอบเอารถไปจอดทิ้งไว้ตามสถานีรถไฟใต้ดินและวันนี้เขาก็เสี่ยงดวงดูและโชคก็เข้าข้างเขาเสียด้วยสินะปกตินิสัยของเธอเป็นคนรักและหวงรถของเธอมากเขาจึงเลือกใช้วิธีนี้และมันก็ได้ผล

“เราไปกันเถอะครับน้องนัท”

เสียงทุ้มนุ่มของเขากระตือรือร้น มือหนารีบคว้าถุงบิกินี่สุดโป๊ที่เขาอยากขว้างทิ้งมาช่วยถือก่อนที่สาวเจ้าจะเปลี่ยนใจ ถือวิสาสะจูงมือให้เธอเดินตามเขายังลานจอดรถ ณัชชามองด้วยความไม่เข้าใจแต่ด้วยความที่ตนเองเป็นคนชอบคิดบวกจึงเข้าใจว่าเขาอาจจะรีบเพราะห้างใกล้ปิดแล้วเธอเองก็ไม่รู้ด้วยว่ารถจอดอยู่ชั้นไหนจึงปล่อยให้เขาจูงมือแบบเลยตามเลย

แต่ลึกๆก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกอย่างไม่คิดว่ามีโอกาสได้ใกล้ชิดคนที่เธอแอบรักมานานแบบนี้ พลันจิตส่วนรับผิดชอบชั่วดีก็ค้านว่าอย่าได้ใจอ่อนเด็ดขาดเพราะเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ เพียงแต่มีน้ำใจพาไปส่งบ้านเท่านั้นณัชชาส่ายหน้าปัดความคิดนั้นออกไปทันที

..แวะพูดคุยกันหน่อยจ้า..
วรรคแรกของตอนมันไม่โชว์..เลยเนื้อหาขาดช่วง
พี่เก๋แก้ไขแล้วมันยังไม่โชว์หน้าตอนเหมือนกัน...ตอนนี้เหนื่อยใจแล้ว
ถ้ามันไม่โชว์อีกจะกลับมาลองแก้ไขใหม่อีกครั้งนะคะ..เพราะเป็นช่วงสำคัญที่จะโยงเข้าเหตุการณ์ด้วยค่ะ T^T