คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
มือเรียวสวยทาเล็บสีแดงสดเชยคางสาวน้อยหน้าใสตากลมโตตื่นกลัวดั่งลูกกระต่ายน้อย ผิวสีแทนอ่อน ผมดำเงายาวสลวยยักศกเป็นหลอนโตบ่งบอกสัญชาติเอเชีย กำลังนั่งตัวสั่นเทาเพราะความกลัว
ร่างเพรียวระหงในชุดกิโมโนราคาแพงสีแดงเพลิงลายดอกโบตั๋นสีขาวแซมเกสรสีเหลืองไขว้สลับดอกเล็กใหญ่นั่งไขว่ห้างดุจนางพญา ตาเฉี่ยวกรีดอายไลน์เนอร์สีดำคมกริบรี่ตาเพ่งพิศมอง สินค้าตรงหน้าอย่างประเมินราคา
“สิบล้านเยนขาดตัว” หล่อนฟันธงราคาสินค้า มือสวยสะบัดคลี่พัดสีขาวลายดอกซากุระสีชมพูสดโบกคู่ค้าห้ามการต่อรอง “จะเอาหรือไม่เอา ชั้นให้ราคาได้เท่านี้จ่ายสด”
“อากิโกะซังฉันขอเพิ่มอีกสักนิดไม่ได้เหรอ นี่ผู้หญิงไทยเชียวนะที่สำคัญยังบริสุทธิ์ สามารถเอานังคนนี้ไปโก่งราคาได้อีกโขเลย ขอสักยี่สิบล้านเยนเถอะนะ” เขาเรียกร้องต่อรอง
“ชั้นให้ได้แค่นี้ ถ้าไม่เอาก็ไม่ต้องเอา” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินสะบัดเพื่อจะเข้าบ้านญี่ปุ่นโบราณที่เปิดบังหน้าเป็นโรงน้ำชา
“โอเค โอเค สิบล้านก็สิบล้าน”
“พูดกันง่ายๆแบบนี้ค่อยน่าคุยหน่อย” มือเรียวสวยทาเล็บแดงสดหยิบเช็คขึ้นมากรอกตัวเลขส่งให้ “ขึ้นเงินได้ทันทีไม่มีเด้ง แต่..ถ้าชั้นรู้ว่าย้อมแมวขายแกตาย” หล่อนคาดโทษดวงตาเป็นประกายแววโรจน์
อากิโกะซัง หรือที่คนเรียกกันติดปากว่ามาม่าซัง ขึ้นชื่อลือชาเรื่องการเปิดสถานขายบริการขนาดใหญ่ ภายใต้โรงน้ำชาบังหน้า โสเภณีที่นี่จะเป็นโสเภณีชั้นสูงการใช้บริการแต่ละครั้งจะมีราคาสูงมาก แต่เนื่องด้วยเป็นสินค้าคุณภาพดี พวกหล่อนจะถูกฝึกฝนให้ปฏิบัติเอาใจลูกค้าเป็นอย่างดีเยี่ยม ให้สมกับค่าบริการที่สูงลิบ ลูกค้าจึงทุ่มไม่อั้น โสเภณีคนใดที่คิดหนี ถ้าโดนจับจะถูกย้ายให้ไปอยู่ที่ซ่องมืดทันทีโดยไม่ฟังคำอุทธรณ์ แต่ถ้าทำตัวดีหล่อนก็มีโอกาสปลดหนี้สินให้กับตัวเองได้ หรือถ้าใครอยากทำงานต่อก็ไม่ว่ากัน
มือเรียวจับตัวสินค้าที่กำลังยืนร้องไห้สะอื้นตัวสั่นเทาอย่างพินิจพิเคราะห์ หมุนตัวไปมาสำรวจคุณภาพสินค้าใหม่จนพอใจ “อย่าดื้อสาวน้อยมาอยู่กับฉัน ทำตัวดีๆเธอจะสบายนะ”
“และอีกอย่างฉันไม่ได้จะเอาหล่อนไปตายเลิกร้องไห้ได้แล้ว” มาม่าซังดึงกระดาษทิชชู่ขาวสะอาดส่งให้ อารมณ์เริ่มหงุดหงิดคนมาอยู่กับหล่อนไม่เคยมีคนร้องไห้เป็นเต่าเผาแบบนี้สักคน
ร่างบางของเธอยื่นมือมารับกระดาษทิชชู่ด้วยอาการสั่นและตื่นกลัว
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย เดี๋ยวแขกชั้นหนีหมดตอนขึ้นห้องเธอต้องยิ้มแย้มเข้าไว้ห้ามทำตัวเป็นผีตายซากแบบนี้ ตอนนี้เธอเป็นหนี้ชั้นสิบล้านจำใส่หัวเอาไว้”
คำพูดวาจาเชือดเฉือนทำให้ร่างบางพูดไม่ออก เธอโดนพ่อเลี้ยงใจร้ายที่พอแม่เธอตาย ก็เอาเงินที่เก็บไว้มาเล่นพนันหลงมัวเมา ติดหนี้การพนันหัวโตจนพาตัวเธอมาขายให้พ่อค้าคนกลางแค่ห้าล้านเยน โดยคำว่าบุญคุณค้ำคอ แต่พอมาถึงซ่องราคาเธอสูงขึ้นเป็นสิบล้านเยน นี่เธอต้องไปขายตัวจริงๆหรือนี่อิสรภาพหายไปทันทีชีวิตวัยสาวต้องมาเจอกับเรื่องขมขื่นเพียงเพราะพ่อเลี้ยงเป็นทาสของการพนัน
อากิโกะซังจ้องหน้าคนตรงหน้านิ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ชื่ออะไรเราน่ะเป็นคนไทยหรือลูกครึ่ง” ตาเฉี่ยวปาดมองลักษณะสินค้ายักยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ
“หนูชื่อฟ้าใส เป็นคนไทยแม่มาแต่งงานกับคนญี่ปุ่นแล้วอยู่ที่นี่” เธอตอบเสียงสั่น
“ชื่อแปลว่าอะไรเรียกยากจริง” หล่อนแย้ง คิดทำไมคนไทยชอบตั้งชื่อเรียกยากกันจัง
“แปลว่าท้องฟ้าที่สดใสค่ะ แต่เพื่อนๆที่มหาวิทยาลัยจะเรียกว่าโซระ ที่แปลว่าท้องฟ้า” สาวน้อยก้มหน้าตอบเสียงอ่อย
“อืม โซระซัง”
“ยังเรียนอยู่เหรอเปล่าแล้วเราเรียนที่ไหนล่ะ” เด็กคนนี้รักเรียนน่าเสียดายอนาคตที่ต้องเอามาทิ้งไว้ในซ่องนางโลมแบบนี้อากิโกะซัง เริ่มรู้สึกดีกับสาวน้อยตรงหน้า
“โทไดค่ะ” เธอบอกชื่อย่อมหาวิทยาลัยชื่อดังของญี่ปุ่น
“จุ๊ จุ๊ เรียนเก่งเสียด้วย ถ้าใช้หนี้หมดแล้วจะมาทำงานกับชั้นก็ได้นะ หรือชอบจะทำงานบริการต่อก็ไม่ว่า”
“ว่าแต่โซระซังเคยมีผัวมาหรือยัง หรือเคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนไหมประมาณแฟนน่ะ”
หล่อนลองทดสอบคำถามสินค้าเพราะคนเอามาการันตรีถึงความสด ด้วยคำถามที่จี้ตรงจุด ตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม ทำเอาฟ้าใสสะอึก หน้าแดงซ่าน อายแทบพูดไม่ออกได้แต่ส่ายหน้าด้วยความตกใจ
“ไม่ค่ะ ยังไม่เคย”
อากิโกะซังยิ้มกว้างพอใจกับสินค้าชิ้นใหม่ที่น่าจะทำเงินได้สูง เพราะคืนนี้หล่อนมีอะไรให้ลูกค้าเล่นอีกแล้ว
“ไม่เคยคนเดียว หรือยังไม่เคยตอบชั้นมาสิโซระซัง ถ้าชั้นรู้ว่าโกหกทำให้เสียหน้าชั้นเอาเธอตายแน่ แล้วปีนี้อายุเท่าไรแล้ว ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสมัยนี้ยังมีสาวบริสุทธิ์หลงเหลืออยู่จริงๆ” หล่อนถูกใจกับสินค้าชิ้นใหม่ที่กดราคามาได้ถูกที่จะปล่อยออกคืนแรกได้ราคาสูง คิดแล้วก็กำไรเห็นๆ
“ยี่สิบเอ็ดปีเต็มค่ะ”
“ยังไม่เคยแล้วจะอ่อนหัดไหมเนี่ยะยังไงก็เรียนรู้เยอะๆ รับแขกหลายๆคนก็เก่งไปเอง จะได้เก็บเงินมาใช้หนี้ไถ่ตัวเอง ชั้นเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายไส้ระกำสมัยนี้ไม่ใช่ยุคทาสที่จะมากักขังหน่วงเหนี่ยว แต่ถ้าใช้หนี้ยังไม่หมดแล้วริหนี ชั้นจะส่งเข้าซ่องมืดดัดนิสัยให้หลาบจำ เธอคงไม่อยากไปอยู่ใช่ไหม เพราะซ่องมืดลูกค้าก็จะเป็นพวกกรรมกรชั้นแรงงานเถื่อนๆน่ะเอ๊ะ! หรือ ถ้าชอบแบบแรงเถื่อนก็บอกได้นะ เจ๊จัดให้ โฮ๊ะๆๆ”
หล่อนกรีดร้องเสียงหัวเราะด้วยความสะใจก่อนเดินจากไป ‘ชั้นไม่ใจร้ายกับเธอหรอกนะโซระซัง แขกคนแรกของเธอชั้นจะเลือกแบบเกรดเอให้’ อย่างน้อยอากิโกะซังก็ยังพอมีความเอ็นดูสาวน้อยอยู่บ้างล่ะนะ
“มายะซัง มาพาโซระซังไปชุบตัวแล้วพามาพบชั้นที่ห้องทำงาน”
บทนำรีไรท์ใหม่นะจ้ะ ..=^^=..
ตีพิมพ์กับ สนพ. Touch Publishing (ต้นฉบับกำลังเร่งอยู่..รอหน่อยน๊าพี่ๆบก. T^T)
ขอให้อ่านนิยายอย่างมีความสุขนะคะ...ชลรดา
ความคิดเห็น