คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 4 สถานะใหม่
Part 4 สถานะใหม่
12:05 น.
ภายในบริษัทขนส่ง SM ที่เพิ่งเปิดได้ไม่ถึงปี พนักงานหลายคนละมือจากการทำงานต่างๆไปซื้ออาหารมารองท้อง หลายคนแย่งกันไปกดน้ำร้อนใส่บะหมี่ถ้วยกันให้วุ่น โดยมีสายตาของท่านรองประธานเอาแขนพิงกำแพงก่ายหน้าผากอย่างเซ็งๆ
...เบื่ออาหารจนต้องต้มมาม่าแล้วเหรอ?
จนมีมือของเลขาฯมาสะกิด เขาถึงได้ละสายตาออกจากภาพตรงหน้า
"เอ่อ...ท่านรองคะ มีเรื่องจะขออนุญาติค่ะ"
"อ้าว โบรา มีอะไร?"
หญิงสาวทำใจกล้า ยื่นกระดาษแผ่นบางให้เขา ชายหนุ่มรับไว้แล้วกวาดสายตาอ่านมัน...
"ลาออก?"
"ค่ะ...พอดีว่าฉันหางานใหม่ที่ใกล้ที่ทำงานได้แล้ว จะไปพร้อมฮโยรินเลยค่ะ" โบราหมายถึงเพื่ิอนสนิทที่ทำงานอยู่ที่นี่เหมือนกัน
"ห๊ะ!!!!!!!!!!"
ร่างสูงอุทานเสียงลั่น โชคดีที่ 'อดีต' เลขาเอื้อมมือมาปิดปากเขา ไม่ให้ทุกคนได้ยิน...
ไม่ให้เขาตกใจได้ไง...คิมฮโยรินเป็นเลขาฯของท่านประธานอย่างที่ทุกคนรู้ๆกัน แล้วมาออกพร้อมโบรา เลขาฯของรองประธาน...แล้วรองประธานที่สองก็ไม่มีเลขาฯเป็นตัวเป็นตนซะที
เท่ากับว่าทั้งบริษัทไม่เหลือผู้ช่วยเลยนะ!!!!!
"โอ๊ยยยย แค่นี้ก็งานยุ่งจะแย่ ออกอะไรกันทีละสองคน..."
โบราเขย่งขึ้นมากระซิบข้างหูชายหนุ่มผู้เป็นรองประธานคนที่ 1 พร้อมเอาฝ่ามือบังไม่ให้คนอื่นอ่านปากออก
"ท่านรองต้องเข้าใจนะคะ ก็ท่านประธานน่ะ... เอ่อ ฮโยรินทนนิสัยแบบนั้นไม่ได้หรอก หื่นไม่เลือกที่แบบนั้นน่ะ เลยชวนฉันออกไปอยู่อีกบริษัทนึง กิจการของท่านรองนั่นแหละ ขอร้องเถอะ ถ้าแก้แค้นไอ้ประธานนั่นได้แม่จะซัดไม่เลี้ยง...ไอ้เฮงซวยเอ้ย!!!"
สะดุ้งเลย(!)...นึกว่าด่าเราซะอีก
"เฮ้อ...ผมต้องยอมใช่มั้ย???"
แกล้งขาหักละกันนะฮโยริน...
ใช่ เขามีกิจการเป็นของตัวเอง...เป็นธุรกิจแว่น ยี่ห้อ 'วายสไตล์' ที่ดังกระฉ่อนพอๆกับแว่นท๊อปเจริญในประเทศไทย(เว่อร์แล้ว!!!)
แล้วถามว่าเปิดธุรกิจแว่นแล้วจะมาเป็นรองประธานที่นี่ทำไม?
ตอบอย่างดูดีมีชาติตระกูล...งานประจำคือรองประธานบริษัทขนส่ง งานเสริมคือธุรกิจวายสไตล์ ซึ่งคนที่ดูแลประจำคือจงจินน้องชายของเขา ผิดกับเจ้าของที่ไปแบบกระปริบกระปรอย แบบว่าไฟไหม้ทีค่อยไป...
ที่บรรยายมาทั้งหมด ท่านรองที่ว่าก็ไม่ใช่ใคร
...เยซอง หรือชื่อที่พ่อแม่ตั้งคือ คิมจงอุน
และท่านรองคนที่ 2 ที่ถูกกล่าวถึงว่าไม่มีเลขาฯ ก็คือ...โจวคยูฮยอน ผู้นั่งจิบกาแฟอย่างไม่รู้ร้อนหลังจากฟังเพื่อนเล่าเรื่องใหญ่(สำหรับมัน)
จะอะไรนักหนา แค่เลขาฯหมดบริษัทเท่านั้นเอง ก็หาคนมาเป็นเลขาฯก็หมดเรื่อง...
...คิดเหมือนง่าย
เยซองลองนึกภาพดูแล้ว งานเยอะแบบมาเป็นสิบ เลขาฯวิ่งแบกแฟ้มให้ทันเวลาส่ง เขายังเคยเห็นสภาพที่โบรานั่งพิมพ์คอมผมยังไม่ได้หวี อีกมือหนึ่งถือโทรศัพท์ พอคุยธุระเสร็จก็ไอ้มือข้างนั้นแหละจกอาหารเช้ากิน...อนาถจิต
แล้วไอ้หมาป่าสติไม่ดีมันคิดว่าหาผู้ช่วยสักคนมันง่ายมั้ยยยย!!!??
พอคำว่าผู้ช่วยโผล่ขึ้นมา...อยู่ๆเยซองก็นึกถึงเมื่อวาน
ถ้ามีผู้ช่วยที่ตัวเล็กๆ หน้าหวานๆ เหวี่ยงๆหน่อย เวลาทำงานคงจะครึกครึ้นดีไม่หยอก...
ให้ตายยย จู่ๆเผลอนึกถึงยัยตัวแสบนั่นได้ไงฟระ!!!
แม่จ๋า เย่ไม่เข้าจายยยยยยยยย...คว่ำลงกับโต๊ะด้วยความสับสน และสายตาของเพื่อนที่มองมาแบบงงๆ
ถ้าเรียงลำดับว่าใครมีอำนาจสูงสุดในบริษัทขนส่งแห่งนี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...ประธานบริษัท 'ปาร์ค ฮยองชิค'
ผู้ที่กำลังอ้อนวอนเลขาฯคนเก่าไม่ให้ลาออกไปทำงานที่อื่น...
"คุณฮโยริน...ไม่ไปไม่ได้เหรอครับ?" ประธานผู้น่าเกรงขามสำหรับทุกคนกำลังทำสีหน้าเว้าวอนสุดขีดใส่หญิงสาวผมลอนที่กำลังยัดของส่วนตัวลงลังกระดาษ ดูก็รู้ว่ากำลังจะลาออก
"คงไม่ได้ล่ะค่ะท่านประธาน ฉันต้องย้ายบ้านค่ะ พอดีบ้านฉันโดนธนาคารยึดไปแล้ว" ฮโยรินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานที่ไปพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
ทำเอาโบราที่ยืนแนบหูกับประตูถึงกับผงะ...ตั้งใจย้ายหนีไม่ใช่เหรอยะ!!! ยัยบ้านี่จบนิเทศหรือการแสดงกันแน่?!!!
"เดี๋ยวใช้เงินผมไปซื้อกลับมา..."
"ไม่ต้อง!!!"
ทว่าหล่อนกลับตวาดด้วยเสียงเหมือนสายฟ้าฟาดเข้ากลางห้อง นัยน์ตาเรียวสวยกรีดจนคมเบิ่งขึ้นจนดูน่ากลัว...ก่อนจะกลับสู่สภาพสาวหวาน "แม่ฉันเตรียมที่อยู่ให้ใหม่แล้ว ไม่อยากให้แม่เสียใจน่ะค่ะ เข้าใจนะคะ?"
ปลายประโยคดูห้วนๆยังไงชอบกล...
เยซองทำตาโตอยู่หน้าห้องเมื่อนึกถึงสีหน้าฮยองซิคตอนโดนวีนใส่(ได้ข่าวว่าตานางเล็กกว่าเม็ดก๋วยจี๊ 0{}0) และเงี่ยหูฟังต่อไป
"ค...ครับ งั้นขอให้คุณโชคดีนะครับ" ท่านฮยองชิคผู้ยิ่งใหญ่ถึงกับเอ่ยตะกุกตะกัก...คยูฮยอนห่อปากด้วยความอึ้ง ประธานกลัวเลขาฯ? เข้าข่ายกลัวเมียในอนาคตนะเนี่ย...
อึนฮยอกแอบเกาหัวงง เพราะเกาหลีมุงสักแปดเก้าคน...ที่กลายสภาพเป็นจิ้งจกเกาะหน้าประตูห้องของฮยองซิค รวมทั้งเยซองและคยูฮยอนที่ไปกับเค้าด้วย ไม่ต่างอะไรกับซาแซงที่แอบถ่ายคลิปหลุดดารา(=;- )
ทันทีที่เสียงรองเท้าส้นสูงของฮโยรินดังออกจากประตู ทุกคนก็พากันสลายตัวอย่างเงียบฉี่ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อกี้เลย...
ท่านประธานเดินตามหลังหญิงสาวออกมาจากห้องราวอย่างอาลัยอาวรณ์ ฮโยรินที่เมื่อครู่แย้มยิ้มอย่างใจดี ตอนนี้กลับทำตาขวางใส่ฮยองซิคที่เดินตามมาด้านหลัง
โบรากลั้นหัวเราะเดินตามฮโยรินไปพร้อมกับกล่องลังในมือ ดูเหมือนเธอจะรู้สึกโล่งใจมากที่ได้ออกจากบริษัทสักที...
...แต่ด้านรองประธานกลับรู้สึกเหมือนขาหายไปข้างหนึ่ง แน่นอนว่านั่นแค่เยซองคนเดียว คยูฮยอนแค่อ้าปากหาว เกาหัวแกรกๆ แล้วทำงานต่อ (??)
แต่สิ่งที่อยู่เหนือการคาดเดาคือ 'ผู้ช่วยใหม่' กำลังจะมา...
...เร็วมากด้วย
(50%)
ต่อค่ะ
บ่ายสองครึ่งของวันเดียวกัน...หลังจากไปส่งเพื่อนสาว(เบจ)ที่บ้านของเธอ คิมเรียวอุคและลีซองมินก็มาโผล่ที่หน้าตึกสูงสิบสามชั้น มีกระจกยิบย่อยสีแซฟไฟร์บลูประดับไว้อย่างตระการตา...ทั้งสองถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงมึนตึ้บกับสถานที่ทำงานใหม่
เอ่อ ยังไม่ได้เป็น...แค่กำลังจะ
"นายว่าพวกเราจะได้งานใหม่ป้ะ?"
"ต้องได้สิ..."
เท้าทั้งสองเดินมาถึงหน้าประตูกระจก เป็นเรียวอุคที่แตะกระจกใสสีน้ำเงินที่มองไม่เห็นภายในแล้วหันมาหาเพื่อน
"นับถึงสามแล้วเปิดพร้อมกันนะ"
"เล่นอะไรเล่า เปิดแม่ง!"
ปัง!!!
อีกนิดเดียวจะมีเสียงดังเพล้งตามมาแล้ว ++
แต่ภายในนั้น ว่างเปล่า...
...เป็นไปได้ไงบริษัทไม่มีคนสักคน?
งงสิครับ...แล้วสองสหายก็เหมือนถูกแช่แข็งอยู่หน้าประตู
มีพนักงานหญิงคนหนึ่งเดินผ่านมา ในอ้อมแขนเธอมีแฟ้มสีดำปกแข็งที่คุ้นตากันในละครตามฉากออฟฟิศที่นางเอกถือแบบสองสามปึกให้มันดูดี
แต่ตั้งสูงซ้อนกันเป็นตึกใบหยกแบบนี้มันดูไม่ค่อยต่างกับกายกรรมกลางถนนซักเท่าไร...
ลูกตาทั้งสองแทบกระเด้งออกจากเบ้าเมื่อแฟ้มตรงกลางลอยหวือออกมาจนน่าหวาดเสียว แล้วก็...
โครม!!!!!!! หญิงสาวทำตาโตรีบทรุดลงกับพื้นเก็บของอย่างรวดเร็ว
เก็บไปได้แค่สามเล่ม อีกห้าเล่มก็ถูกมืออีกคู่หนึ่งยกมาให้ เธอคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าหวานของคนตัวเล็กที่ยิ้มให้อย่างมีไมตรี
"ขอบคุณนะ เอ่อ...พนักงานใหม่?"
"กำลังจะสมัครนี่แหละ เห็นคุณทำของหล่น..."
"สมัครเหรอ?!! รับแน่นอน!!"
ห๊ะ...???
"ฉันเชวซูยอง ฝ่ายเอกสาร" พนักงานสาวแนะนำตัวก่อน ทำให้ร่างเล็กต้องแนะนำตัวบ้างไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
"อ่า...ผมคิมเรียวอุค ส่วนโน่นลีซองมิน เพื่อนผม.." เรียวอุคไม่ลืมที่จะเอ่ยถึงเพื่อนกระต่ายที่ยืนงงอยู่ข้างๆ
"งั้นฉันเรียกเรียวอุค ซองมิน เลยนะ"
ว่าแล้วเธอก็...ยัดแฟ้มให้สองหนุ่มถือและรุนหลังเข้าไปในลิฟท์ กดปุ่มชั้นให้ซะด้วย...
"ฉันฝากพวกนายไปคนละกองนะเอาไปให้ท่านรองทั้งสองคนเลยไม่รู้อะไรถามคนแถวๆนั้นละกันนะ"
นี่สั่งงานหรือแรพใส่??
เธอคนนั้นเดินกลับไปทางเดิม
เรียวอุคกำลังทำหน้าเอ๋อแดกที่สุดในชีวิต มองไปยังซองมินที่พึมพำเบาๆพร้อมดีดนิ้วประกอบ
"ชีวิต...ดี๊ดีย์"
ครู่ต่อมา 'พนักงานใหม่' ก็ได้มาถึงชั้นเจ็ดของตึก
แต่ห้องมันอยู่ทางไหนล่ะ?
"เอ่อ...พี่ครับ ห้องรองประธานอยู่ไหนอ่ะครับ"
เป็นเรียวอุคที่เปิดฉากถามห้วนๆกับชายหนุ่มร่างเพรียวที่เดินแต๋วๆอยู่แถวนั้น เขาหันคอมาตามเสียงของร่างอวบ จากนั้นก็ยิ้มกว้าง...
...กว้างมาก(;=+++=;)
ทั้งคนถามและเพื่อนคนถามพากันฉีกยิ้มแหยๆตาม...ก็เหงือกมันช่างเปล่งรัศมีเจิดจ้าราวกับพระอาทิตย์
"เลขาฯใหม่เหรอ? โน่นๆ ตรงหัวมุมน่ะ เลี้ยวเข้าไป มีห้องรองประธานสองคน ห้องคุณเยซองห้องแรก ส่วนห้องคุณคยูฮยอนเดินเข้าไปสุดเลย"
"อ่าฮะ..."
"ฉันลีฮยอกแจ ฝ่ายประสานงาน...เรียกอึนฮยอกก็ได้ จำไว้นะไอ้น้อง"
"อ้อ ขอบใจพี่ฮยอก ไปกัน" เรียวอุคตอบกลับเหมือนรู้จักชายหนุ่มตรงหน้ามาตั้งแต่ชาติที่แล้ว อึนฮยอกทำหน้าเหมือนประทับใจสักครู่หนึ่งแล้วเดินจากไป...(?)
"นายห้องนู่นละกัน เดี๋ยวฉันห้องนี้"
ว่าแล้วร่างบางก็เคาะประตูห้องที่ใกล้ที่สุด ฝ่ามือบางบิดลูกบิดเข้าไปอย่างไม่รีรอ เพราะถือว่าบริษัทนี้ไม่ต้องมีพิธีรีตองมาก(ดูจากอึนฮยอกเป็นหลัก)
และเมื่อก้าวเข้าไปนั้น...
"ขอกาแฟแก้วนึง กาแฟสองน้ำตาลสอง...งานเยอะชะมัดเลยยัยโบรา! จะหมดรึยัง? ฉันก็ไม่ได้ขยันอะไรมากหรอกนะ...อยากกลับไปนอนเล่นทวิตจะแย่ นี่งานของรองประธานทั้งหมดเลยเหรอ? ไอ้หมาแม่งแอบอู้โยนงานมาให้รึเปล่า? แม่ง........."
ฟังไม่ทัน...แต่เสียงคุ้นจังแฮะ?
สงสัยว่าบริษัทนี้คงเป็นลูกสมุนจีดราก้อน...ชอบแรพใส่กูจัง!!
เสียงนุ่มทุ้มของเยซองโพล่งขึ้นมาเป็นชุดเมื่อเสียงเปิดประตูดังขึ้น ตอนแรกเหมือนสั่งงาน แต่คนฟังรู้สึกเหมือนโดนบ่นให้ประเทืองปัญญายังไงไม่รู้... ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าโบราพึ่งจะกวาดข้าวของลาออกไปเมื่อเช้า ทุกการกระทำชะงักลง ดวงตาเรียวเล็กตวัดขึ้นมองคนที่เข้ามาใหม่อย่างสงสัย แล้วก็ได้คำตอบเป็นเสียงหวานที่หัวเราะอย่างกลั้นไม่ไหว...
"คิกคิก รองประธานขี้บ่นจังนะครับ..." คำพูดคำจาเหมือนจะท้าไฝว้กับฝ่ายตรงข้ามอย่างชัดเจน หางคิ้วเยซองกระตุกยิบๆเล็กน้อย
...วันนี้เซ้นส์กูดีจังแฮะ...คิดอะไรก็ได้อย่างงั้น
คิดถึงใคร...ก็มาจริงๆด้วย
ริมฝีปากเขาแอบแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ...
"ปากร้ายนะ...ตัวเล็ก"
เรียวอุคถึงกับพ่นคำๆนี้ออกมาเมื่อสบตาเข้าจังๆกับร่างสูง...
"เชี่ย"
…
..
ว่ามั้ย...โลกมันกลมได้อย่างน่าถีบโครตๆ
เช่นเดียวกับเหตุการณ์ภายในห้องของคยูฮยอน...
ประตูถูกเปิดโดยร่างอวบที่ถือแฟ้มเข้ามา ร่างโปร่งกำลังเซ็นแฟ้มงานที่ขอนำเข้าส่วนประกอบรถยนต์อย่างไม่ใส่ใจ...และไม่ได้อ่านด้วย
...บางที อาจจะเป็นการนำเข้าระเบิดปรมาณู แต่ก็ช่างมันสิ(!!!)
"ลืมเคาะประตูรึเปล่าน้า?" เอ่ยขึ้นมาทั้งๆที่กำลังก้มหน้าก้มตาขีดเขียนลายเซ็นลงบนกระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่า
ซองมินชะงักกึก "สักครู่นะครับ..."
เขาวางแฟ้มใหม่ลงบนโต๊ะ และเดินออกไปข้างนอกห้อง ปิดประตูลงสนิท
...ก๊อกๆๆ เจ้าของห้องขมวดคิ้วอย่างตงิดๆใจ
"ขออนุญาติเข้าห้องนะครับ"
แล้วซองมินก็เดินเข้ามาใหม่อย่างซื่อๆ
คยูฮยอนมองคนตรงหน้าอย่างพูดไม่ออก...กวนตีนอย่างมีชั้นเชิง นี่มันคนที่เจอกันที่ร้านอาหารสองรอบนี่
"อ้อ ผมลีซองมิน พนักงานใหม่ครับ"
"ชื่อซองมินเหรอ...พนักงานใหม่ มาเมื่อไหร่เนี่ย?"
"สักห้านาทีก่อน...หรือไม่ก็สิบนาทีก่อนน่ะครับ"
เป็นความจริงที่ดูกวนตีนแปลกๆ
"เอ...คุณหน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน..." กระต่ายน้อยเพ่งมองหน้าเจ้าเล่ห์อย่างจับผิด "มักเน่วงซุปเปอร์จูเนียร์มั้ง"
"เฮ้ย...ที่เคยเจอกันเมื่อวานต่างหาก ที่ร้านอาหารอ่ะจำไม่ได้เรอะ"
...처음 너를 만난 건
...ครั้งแรกที่ฉันได้พบกับเธอ
너의 기억보단 조금 더 빠른 걸
มันเร็วกว่าที่เธอจำได้นะ
언제나 너의 뒤에서 몰래 널 바라봤지
ฉันได้แต่คอยแอบมองเธอเสมอมา
넌 잘 모를 걸...
เธอเองก็คงไม่รู้หรอก...
…안녕(Hi~) – Lovelyz …
[Kor : music.daum.net
Eng : Popgasa
Thai : apking21
ขอบคุณเนื้อเพลงจาก http://sz4m.com/b4090640 ]
~The End Part 4~
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
^^
ความคิดเห็น