คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part 3 มันเกิดขึ้นในห้าง...
Part 3 มันเกิดขึ้นในห้าง...
“มินมิน”
“ว่า?”
“นายอยากมาที่ๆนายเพิ่งมาเมื่อวานมั้ย?”
“อ้าว ถามงี้แล้วจะตอบแบบไหนดีล่ะ?”
“ฉันให้นายตอบ ไม่ได้ให้มาย้อนฉัน ไอ้กระต่ายสายพันธุ์คน”
“ฉันพาคนที่เขาไม่ได้มาเมื่อวานมาน่ะ”
“พูดซะเหมือนคนดีเชียว”
“อืม...จริงๆฉันจับยัยนี่โยนขึ้นแท๊กซี่แล้วชิ่งยังได้เลยนะเนี่ย”
“โว้ยยยยยยยยยยย หยุดเห่าข้ามหัวฉันได้แล้วไอ้พวกไม่ได้ฉีดยากันโรคกลัวน้ำ!!!!!!!!”
ณ จุดๆนี้ คนที่น่าสงสารที่สุดคือคนขับแท็กซี่(ใกล้จะร้องไห้เต็มที TT)...
ใครจะไปรู้ว่าการรับผู้โดยสารจะเป็นเรื่องที่ไม่ควรประมาทอย่างสูง...ยิ่งตอนนี้สถานการณ์เหมือนมีมะหมาสี่ขามาตีกันในรถ!!!
“โอ้ย ไม่อยากกลับไปเรียนต่อเลยอ่า อยากอยู่เกาหลีๆๆๆๆๆๆๆ”
“แล้วไปเรียนทำไมตั้งอิตาลี”
“ก็รู้สึกว่าเกาหลีมันน่าเบื่ออ่ะ”
...???
เบจเอาแขนทั้งสองพาดไหล่ทั้งสองหนุ่มแล้วเดินไปพร้อมกัน “สักวันถ้านายได้ไปนายจะเข้าใจฉัน...แต่ถ้าวันนี้คิดจะเลี้ยงอาหารกลางวัน ขอเป็นอาหารญี่ปุ่นได้ป้ะ? เบื่ออาหารอิตาเลี่ยน เลี่ยนสมชื่อเลยล่ะบางอย่างหน้าตาเหมือนอ้วกหมา กินเข้าไปได้ไงไม่รู้”
...วิจารณ์ได้อุจาดตามาก(เอิ่ม...) คนจะไปเที่ยวอิตาลีน้อยลงก็อย่าโทษกันนะ...
“เอ้อ แล้วเธอจะไปซื้ออะไร” คนตัวเล็กกวาดสายตามองไปยังร้านขายของแบรนด์เนมที่เรียงรายอยู่ เบจมีปฏิกิริยาทันทีคือคลายแขนที่พาดอยู่ตรงไหล่ทั้งสองออกแล้วแทบจะกลิ้งหลุนๆไป แต่ยังไม่ลืมบอกที่นัดหมาย
“ก็ไม่รู้สินะ งั้นเอาเป็นว่ามาเจอกันตรงน้ำตกกลางห้างละกันนะ อีกสักชั่วโมงนึง”
“อยากกินลาบน้ำตกรึไง...มีแต่น้ำพุ”
“อ้าวเหรอ” หญิงสาวทำหน้าเหลอหลา “หรือว่าฉันจำสลับกับน้ำพุเนี่ย”
จะตลกไปไหนเนี่ยผู้หญิงคนนี้!!!
“ไอ้บ้า...ไปซื้อของได้แล้ว อยากกลับบ้าน”
“เสร็จแล้ว อ่ะถือให้หน่อยดิ”
สาวเจ้ายัดถุงใส่มือเรียวอุคทีเดียวสามถุง เพราะซองมินไปซื้อน้ำปั่น ยังไม่กลับมา...เคราะห์กรรมเลยตกอยู่ที่ร่างบาง
“แหม...นี่เห็นเพื่อนหรือเห็นคนใช้” ขอบ่นหน่อยเถอะ...
“มีเส้นบางๆกั้นระหว่างคำว่าเพื่อนสนิทกับคนใช้...ตรรกะนี้ไม่ค่อยดังแต่จริง ฉันพิสูจน์มาแล้ว”
“พิสูจน์ยังไง”
“พิสูจน์ด้วยตัวเองไงล่ะเพื่อน...” ...เบจยิ้มหวานแล้วตบแก้มคนถามเบาๆ
...เรียวอุครู้สึกว่า ความคิดของผู้หญิงคนนี้สามารถทำลายล้างโลกได้ทั้งใบจริงๆ (-;-)
“มาแล้ว” ซองมินเดินดุ่มๆมา ในมือมีแก้วน้ำปั่นรสสตอเบอร์รี่ แต่เรียวอุคยิ้มแหยๆเพราะนึกได้ว่าน้ำปั่นไม่น่าจะมีรสฟักทอง...
“ซองมิน”
“อะไร”
“ไอ้บ้า” เบจด่าเสร็จก็รีบก้มหัวหลบฝ่ามือ(หรือฝ่าตีน)ทันทีทันใด เรียวอุคมองภาพทั้งสองคนวิ่งหนีกันเป็นเด็กแล้วก็เอามือก่ายหน้าผากด้วยความเซ็งจิต แต่การกระทำนี้มันก็ทำให้รู้ถึงอะไรบางอย่างที่หายไป...
“เฮ้ย!!!!!!!!!!”
“อะไร????” ซองมินที่ขยุ้มผมเบจอยู่สะดุ้ง
“แหวนหาย!!!!!!!!!!!!!” เสียงแหลมเผลอแว้ดไปทำให้คนในห้างเริ่มหันไปมอง
“จริงดิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แต่เสียงเบจดังกว่าหลายเท่า... จำนวนคนที่หันมามองเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่สาวเจ้าหาได้สนใจ ทั้งยังคุกเข่าลงควานหาไปทั่วพื้นเหมือนคนเสียสติ
ราวกับยางอายของหญิงสาวหล่นลงมากองรวมกับคนตัวเล็ก...และเขาต้องกลบเกลื่อนโดยการ...
“มา!!! ซองมินนายหาตรงโน้น ฉันจะหาตรงนี้เอง”
ยิ่งกลบเกลื่อนยิ่งอายรึเปล่าเนี่ย? ลงไปคลานหากับพื้นจนแม่บ้านไม่ต้องถูบ้านเลยทีเดียว(เกินไป 555)
ปั่ก! เมื่อเบจลุกขึ้นก็ชนเข้ากับแขนของผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“อุ้ย ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณทำอะไรอยู่ครับเนี่ย...”
“ฉันกำลังหา...เอ๋?”
จะไม่เผลอร้องออกมาเลยนะ ถ้าในมือของเขาจะไม่กำแหวนของเพื่อนตัวเล็กไว้อย่างเปิดเผย!!!
“ขโมยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!”
เมื่อห้านาทีก่อน...
ร่างสูงของเยซองเดินวนรอคยูฮยอนที่ไปเข้าห้องน้ำอยู่ แล้วบังเอิญว่าไปเตะโดนอะไรกระเด็นหวือไปอีกทาง ดูท่าว่าจะเป็นของที่เล็กๆ วับๆวาวๆชอบกล
“แหวนนี่หว่า...คล้ายของเราเลยแฮะ เฮ้ย...หรือว่าจะเป็น...ในทวิตเตอร์!”
ช่างโชคร้ายจริงๆที่เยซองหยิบมันมาหมายจะประกาศหาเจ้าของ...แล้วไปชนเบจเข้า!!!
ใช่! ร่างสูงที่ชนเบจคือเยซองนี่แหละ!!!
(80%)
"อย่าคิดหนีเด็ดขาดเลยนะ...ใครก็ได้เรียกรปภ.มาที!!!"
ร่างเพรียวของหญิงสาวจับมือของเยซองมารวบเอาไว้แบบลวกๆเหมือนจะใส่กุญแจมือ...คนโดนจับก็เหมือนจะยอมแต่โดยดี สีหน้าเหมือนกำลังจะโดนแม่ลากกลับบ้านเพราะแอบหนีมาเที่ยว...
ฉิบหายแล้ว...ร่างสูงเหงื่อตกเมื่อรู้ซึ้งถึงอนาคตอันใกล้
"มินมิน เจอมั้ยอ่า" เรียวอุคร้องถามร่างอวบที่ก้มๆเงยๆอยู่ไม่ห่าง
"ยังไม่เจออ่ะ" ซองมินส่ายหน้าไปมาอย่างชัดเจน เรียวอุคพ่นลมหายใจอย่างซังกะตาย และเขาก็เบิกตากว้างขึ้นเพราะภาพที่เห็นคือ...
เบจกำลังรวบข้อมือของชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งเอาไว้...แล้วก็มีคนที่น่าจะเป็นเพื่อนเขาพยายามคุยกับรปภ.ให้เข้าใจสถานการณ์ ซึ่งก็ไม่ใช่คนอื่นไกล...คยูฮยอนนั่นเอง
"เบจ!"
"แกทำอะไรวะเบจ?!?!" ร่างเล็กวิ่งปร๋อเข้าไปกระตุกแขนเพื่อนสาว
"มันขโมยแหวนแกอ่ะเรียว!"
เรียวอุคมองไปที่แหวนตัวเองที่อยู่ในมือของร่างสูง...และกำแขนเบจแน่นด้วยความโกรธ(โกรธมันแล้วบีบแขนชั้นทำม้ายยย!!!) สายตาพิฆาตถูกส่งไปให้ 'หัวขโมย' ตั้งแต่ปลายเท้ายันใบหน้าของเขา
...เมื่อดวงตาทั้งสองคู่ประสานกันแบบไม่ได้ตั้งใจ
สตั๊นท์กันไปหลายวิฯ...
"...ตัวเล็ก" เยซองหลุดปากพูดชื่อที่แอบเอาไว้เรียกกับร่างเล็กอย่างอึ้งกิ่มกี่...เรียวอุคถึงกับมุมปากกระตุกขณะที่กำลังจะพ่นคำศัพท์เฉพาะ(?)ออกมาเหมือนกัน
"แก...ไอ้...ไอ้โรคจิ..."
“สรุปว่าเป็นการเข้าใจผิดนะครับ คุณผู้หญิง คุณก็คืนของเขาไปได้แล้ว” เสียงรปภ.นายหนึ่งหน้าคล้ายๆแทคยอนวงทูพีเอ็มเอ่ยตัดบทเรียวอุคไปอย่างโหดร้าย...
เหมือนเมื่อวานไม่มีผิด...จะไม่เหมือนก็แค่เมนูอาหารกับผู้หญิงอีกคนที่เพิ่มเข้ามาเท่านั้นแหละ...
โต๊ะตัวเดิม เก้าอี้ตำแหน่งเดิม ร้าน K & T เหมือนเดิม...
หมายถึงว่าเยซอง เรียวอุค คยูฮยอน และซองมิน (แถมเบจด้วยอีกคน) ได้มานั่งร่วมโต๊ะอาหารกันอีกครั้งหนึ่ง...
หญิงสาวเพียงคนเดียวในโต๊ะนี้(ทำไมกรูต้องเป็นผู้หญิงคนเดียวด้วยยยยย) เหลือบตามองคนตัวเล็กกับร่างสูงที่เพิ่งเข้าไปชนเมื่อกี้ เรียวอุคก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียวจนเหมือนจะมุดเข้าไปในจานข้าว ส่วนผู้ชายคนนั้นเอาแต่จ้อง...จ้องเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนปรกหน้าผากของเพื่อนร่างบาง
...ถ้าเป็นปลากัดนี่ เรียวอุคคงท้องไปเป็นโหลแล้วล่ะ...ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกับเรียวอุควะ? แฟนหรือเจ้านาย...ไม่ใช่ทั้งสองอย่างเลยมั้งนั่น...เบจคิดในใจ แต่อยู่ๆเรียวอุคก็ทิ้งช้อนส้อมลงกับโต๊ะดัง เคร้ง!!!
"เลิกจ้องได้แล้วไอ้บ้า!!!กินข้าวไม่ลง!!!"
เสียงหวานแผดดังลั่น ไม่ใช่แค่ภายในโต๊ะที่ตกใจ ลูกค้าในร้านสะดุ้งเฮือกเหมือนหม้อแปลงบึ้มกลางร้าน...
~The End Part 2~
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วจ้า ^^ อ่านแล้วใครจะเม้นไม่เม้นก็ได้นะ แต่ถ้าเม้นจะเป็นกำลังของไรท์เตอร์มากกกกกกก
ความคิดเห็น