คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : CHAPTER X : ความจริง
'็อๆๆๆ'
มินฮยอนื่นนอนึ้นมาลาึเพราะไ้ยินเสียเาะประูิันหลายรั้
ไม่ใ่เรื่อปิที่ะมีใรมาเาะประูหลัเที่ยืนแบบนี้
มินฮยอนสอส่อสายามอหาฮยอนบินที่มัะมาหาเาลาึแ่็ไม่พบ
นี่็สิบวันแล้วที่ฮยอนบินไม่ไ้มาหามินฮยอน รั้สุท้ายที่เอัน
ฮยอนบินบอเาแ่ว่า่วนี้ยุ่มาอาไม่ไ้มาหาบ่อย
มินฮยอนิว่าฮยอนบินมีเหุำเป็นริๆึ่อาะเี่ยวับโลเบื้อหลั
หลัาเหุาร์ในวันนั้น
มินฮยอนรู้สึไ้ว่าฮยอนบินทำานหนัึ้นว่าปิ บารั้็ไ้บาแผลลับมา ฮยอนบินนทีู่แลัวเออยู่เสมอลับูโทรมึ้นอย่าผิปิ
นมินฮยอนเป็นห่วเลยอยาะ่วยูแลฮยอนบินบ้า
แ่แวมไพร์ัวสู็ไม่ทำอะไรนอาอมินฮยอนและอ้อนบ่อยว่าปิ
ะมี็แ่บารั้ที่มาอูเลือ
มินฮยอนแน่ใว่านที่มาเาะประูไม่ใ่ฮยอนบินอย่าแน่นอน
เพราะฮยอนบินสามารถเ้ามาในห้ออเาไ้โยที่ไม่้อเปิประู้วย้ำ
มินฮยอนึออไปเปิประูอย่าระมัระวั
“นี่มินฮยอนนา
อเ้าไปหน่อยสิ”
มินฮยอนใไม่ใ่น้อยเมื่อเปิประูออมาเอฮยอนและออูที่ำลั่วยันหิ้วปีร่าสูเือบ
190 เนิเมรอนที่มินฮยอนไม่ไ้เอว่าสัปาห์
ฮยอนบินอยู่ในสภาพหมสิ
เสื้อมีรอยาลึที่ลาหลันเห็นผิวาว้านในที่มีรอยเลือแห้รัิอยู่แ่ไม่มีบาแผล
“เ้ามาสิ”
ฮยอนับฮยอนบินเยเ้ามาในห้ออเามา่อนแล้ว
่าับออูที่ยัไม่เย ันั้นมินฮยอนึ้อบออนุา่อน เาึะเ้าไปไ้
“เิอะไรึ้น” มินฮยอนอเป็นห่วนัวสูที่นอนหมสิไม่ไ้ แม้มินฮยอนะมีำถามเ็มไปหมที่อยาะถามฮยอนและนัแสที่เาุ้นหน้านนี้
แ่ยัไฮยอนบิน็สำัว่า
“ฮยอนบินโนโมีน่ะ
แ่ไม่้อเป็นห่วหรอ ให้พัสัหน่อยะีึ้น แ่ื่นมาะหิวไม่น้อย
เพราะเสียเลือไปมา ่วยอยู่้าๆเาหน่อยนะมินฮยอน”
“ที่ว่าโมีนี่ใรโมี”
มินฮยอนิว่าะเป็นพวเียวับที่โมีเาในวันนั้น มินฮยอนถามเพราะเาไม่เยรู้เรื่ออโลเบื้อหลัเลย
แม้ว่าหลัเหุาร์วันนั้นเาะพยายามัฮยอนบินนาไหน็าม ฮยอนบินเพียแ่บอว่า
‘มันอันรายและถ้าฮยอรู้
ฮยอะเป็นอันราย’
“นี่ฮยอนบินไม่ไ้บอนายเหรอ!”
ฮยอนมอหน้ามินฮยอน้วยสีหน้าใ นานี้แล้วทำไมถึยัไม่บออี
มินฮยอนส่ายหน้า
ฮยอนหน้าเรียและหันไปสบาับออูนิ่เหมือนะลอะไรันบาอย่า
“ฮยอนบินแทบะไม่เยบออะไรเี่ยวับโลเบื้อหลัับันเลย”
ฮยอนถอนหายใยาว
และิว่ายัไนที่บอมินฮยอนวระเป็นฮยอนบิน
แม้ว่ามินฮยอนะเป็นเพื่อนับเามานาน แ่เรื่อแบบนี้มันละเอียอ่อนเินไป
อีทั้อนนี้มินฮยอนเป็นนอระูลวอนแล้ว
ะให้เาไป้าว่ายเรื่ออรอบรัวนอื่น็ะไม่ใ่เรื่อที่วรทำ
“ั้นนาย้อรอฮยอนบินื่นึ้นมาเล่าเอแล้วล่ะ
พวเรา้ออัว่อน ยัมีเรื่อให้้อัาร” ทุำถามฮยอนบิน้ออบมินฮยอนเอ
ทั้เรื่อที่ปิมินฮยอนไว้ทุอย่า ไม่มีใระอบำถาม่าๆไปไ้ีว่าเ้าัว
ในเมื่อเรียนผูแล้ว็้อเรียนแ้้วยัวเอ
แล้วฮยอนับออู็าไปโยทิ้ไว้เพียวามเียบและเสียหายใอฮยอนบิน
“นายบิบัเรื่ออะไราันไว้บ้านะฮยอนบิน”
มินฮยอนมอร่าสูอฮยอนบิน้วยแววาเ็บปว
ฮยอนบินื่นึ้นมาในอนเ้าออีวัน
แม้บาแผลและวามเ็บปวาาร่อสู้ะหายไปแล้ว
แ่อนนี้เา็ยัรู้สึอ่อนเพลียและระหาย
เนื่อาเาเสียเลือไปมาาบาแผลที่ลาหลัและารสมานแผลนั่น็ทำให้เา้อใ้พลัในารรัษาไปไม่ใ่น้อย
“ื่นแล้วเหรอ” มินฮยอนที่้อร่าสูอยู่ลอถามึ้น เมื่อเห็นนบนเียเริ่มยับัว
ั้แ่ถูปลุอนลาึ มินฮยอน็นอนไม่หลับอีเลย เพราะเป็นห่วแวมไพร์รหน้า
“ลับมาแล้วรับ” ฮยอนบินส่ยิ้มให้มินฮยอน
ใบหน้าอฮยอนบินนั้นููบลว่าเมื่อสิบวัน่อนอย่าเห็นไ้ั นที่ให้วามสำัับรูปร่าหน้าามาเป็นอันับ้นๆอย่าฮยอนบินลับมีไรหนวอ่อนๆบนใบหน้า
แ่นั่น็ไม่ไ้ทำให้เสน่ห์อเาลลไปเลยสันิ
“ยัเ็บรไหนรึเปล่า”
“ไม่แล้วล่ะ ผมโอเแล้ว” ฮยอนบินพยายามะลุึ้นาเียเพื่อให้มินฮยอนเห็นว่าเาปิีแล้ว แ่ทันทีที่ลุึ้นเาลับรู้สึหน้ามืนมินฮยอน้อรีบเ้าไปประอนัวสู
“นี่เหรอที่บอว่าโอเ” มินฮยอนหันมาุฮยอนบินและร่าสูให้ลไปนอนบนเียามเิม
“หิวรึเปล่า” มินฮยอนถามเพราะูาสภาพฮยอนบินและำบอเล่าอฮยอน
ฮยอนบินลืนน้ำลายเฮือ เาหิวั้แ่เห็นหน้ามินฮยอนแล้วล่ะ
แล้วไหนะอนที่มินฮยอนยับเ้ามาใล้อี
เา้อบัับัวเออย่าหนัไม่ให้ว้านรหน้ามาัให้มเียวเพื่อับวามระหาย
ลอระยะเวลาว่าสัปาห์ที่เาหายไป ฮยอนบิน็ื่มเลือาผู้บริา
เหมือนับ่วีวิที่ผ่านมา่อนที่เาไ้พบับมินฮยอน
แ่้วยสิ่ที่เา้อเผิอยู่อนนี้ เลือพวนั้นลับ่วยอะไรเาแทบไม่ไ้เลย
“หิว็ินสิ อย่าฝืน” มินฮยอนอ่านสีหน้าที่พยายามอลั้นอฮยอนบินออ ึยับเ้าไปใล้
และปลระุมเสื้อเม็บนออ เพื่อให้ฮยอนบินูเลือไ้สะว
ฮยอนบินอึอัอยู่พันึ่อนะยอมูเลือ
“็ไ้ แ่ถ้าผมูมาไป
ฮยอ้อห้ามผมนะ ะผลัะีผม็ไ้”
มินฮยอนพยัหน้ารับ
่อนที่ฮยอนบินะเลื่อนหน้าเ้ามาใล้ วามเ็บแปลบแล่นไปทันทีที่ฮยอนบินฝัเี้ยว
ฮยอนบินูเลืออย่าพยายามอลั้นไม่ให้ัวเอเผลอทำรุนแร
แ่เมื่อไ้ลิ้มรสาิที่เาแสนิถึ็ทำให้สิอเาเริ่มหมไป
ฮยอนบินัอมินฮยอนนเี้ยวมฝัลึ
“โอ๊ย!”
ฮยอนบินที่แทบไร้สิ้วยวามหิวแทบไม่ไ้ยินเสียร้ออย่าเ็บปวอมินฮยอน
ฮยอนบินเม้มูเลืออมินฮยอนอย่ารุนแร นมินฮยอนรู้สึล้าน้อออเสียห้าม
“ฮยอนบินพอไ้แล้ว” เสียอมินฮยอนลับไม่มีผล่อแวมไพร์ที่ระหายเลืออยู่เลยสันิ
มินฮยอนึผลัฮยอนบินออ แ่ร่าสูนั้นลับไม่ไหวิเลยสันิ
นัยน์าอฮยอนบินแ่ำไม่แสอารม์ใๆนอาวามระหาย เาพยายามหาทาออาสถานาร์นี้
เพราะถ้าปล่อยไว้ัวเา้อาเลือายแน่ๆ
แล้วสายา็เหลือบไปเอับโมไฟที่โ๊ะ้าเีย
มินฮยอนึพยายามเอื้อมมือไปว้าอย่ายาลำบาหลาย่อหลายรั้
แ่็ไม่สามารถเอื้อมถึ เพราะโนฮยอนบินรึร่าไว้แน่น
มินฮยอนพยายามเหยียแนสุวามยาวเพื่อะว้าโมไฟ
แ่ฮยอนบินลับรัเาแน่นึ้นทุที เรี่ยวแรที่มี็ูะน้อยลไปเรื่อยๆเพราะเสียเลือมา
มินฮยอนใ้แรเฮือสุท้ายฝืนัวเอาอ้อมแนอฮยอนบิน
่อนที่เาะว้าโมไฟนั่นไ้สำเร็ และฟาโมไฟเ้าอย่าแรับหัวอฮยอนบิน
แู่เหมือนแวมไพร์ัวนี้ะไม่สะทสะท้าน อีทั้ยัแยเี้ยวใส่มินฮยอนเหมือนะู่
มินฮยอนเริ่มลัวนรหน้า ฮยอนบินเหมือนไม่ใ่ฮยอนบินนเิมที่เารู้ั
ฮยอนบินที่อนนี้มอเาเป็นแ่เหยื่อ
“อร้อล่ะ ฮยอนบินนา” มินฮยอนอร้อฮยอนบินทั้น้ำา เพราะเารู้ว่าไม่มีทาหยุนรหน้าไ้
เาำลัะาย และนรหน้าะ้อมอยู่ับวามรู้สึผิไปลอีวิ
ทันทีที่เห็นน้ำาอมินฮยอน
ฮยอนบิน็มีทีท่าอ่อนล เหมือนะั ่อนะเอาหัวไปนำแพอย่าแร
นเลือสีแสไหลออมาาบาแผลที่หาิ้ว นัยน์าอฮยอนบินเริ่มลับมาเป็นสีำ
บ่บอให้รู้ว่าฮยอนบินนเิมำลัลับมา
ทันทีที่รู้สึัวฮยอนบิน็รับผละัวออามินฮยอนอย่ารวเร็ว
ฮยอนบินัวาวาบเมื่อ เห็นเลืออมินฮยอนที่เปรอะเปื้อนเ็มที่นอน
ทั้ัวเาและมินฮยอนเหมือนถูย้อม้วยสีแาน ่อนที่ะิไ้และรีบุมพิบนแผลเพื่อรัษาให้มินฮยอนอย่าแผ่วเบาราวับลัวว่ามินฮยอนะสลายไป
ฮยอนบินอมินฮยอนไว้แน่นอย่าหวแหน
“ผ..ผมอโทษ” ฮยอนบินพู้วยวามรู้สึผิ น้ำเสียอเาสั่นเรือ
เหมือนำลัะร้อไห้
“ฮยอลัวผมใ่ไหม
ผมอโทษ ผมอโทษริๆ” มินฮยอนรู้สึไ้ถึารสั่นไหวออ้อมอ
ฮยอนบินำลััวสั่น้วยวามลัว ลัวที่ะเสียมินฮยอนไป
“ผมอโทษ อโทษนะ
อโทษ” นัวสูเอาแ่พูำเิมอยู่้ำๆ แนแร่ที่โอบอมินฮยอนเอาไว้สั่นไหวึ้นเรื่อยๆ
มินฮยอนหันไปมอเ้าออ้อมอ้าๆ
่อนะออบและบอับไหล่หนา
มือเรียวลูบแผ่นหลัอฮยอนบิน้าๆเพื่อให้อีนใเย็นล
“ันไม่เป็นไร” นัยน์าเรียวอมินฮยอนมอสบับนัยน์าที่ำลัาบ้วยน้ำสีใสอฮยอนบินเพื่อ้อารสื่อย้ำให้อีนมั่นใ
แม้มินฮยอนะไม่รู้ว่าแผ่นหลัว้าที่ำลัโอบอเาอยู่้อแบอะไรเอาไว้บ้า แ่ไม่ว่าสิ่นั้นะเป็นอะไร็ามมินฮยอน็ไม่ิะปล่อยมือาเ้าอมันเลยสันิ
เป็นเวลานานที่ว่าร่าสูะยอมลายอ้อมอล
นถูอ็ไม่ไ้ัืน มีแ่ะปลอบเ็ยัษ์ี้แย และ่อนที่ฮยอนบินะยอมปล่อยให้มินฮยอนไ้เป็นอิสระ
ร่าสู็โน้มใบหน้ามาประทับูบที่ริมฝีปาสีสวยอย่าแผ่วเบา ปลายมูโ่ยัวนเวียนอยู่ที่พวแ้มอมินฮยอนึ่เริ่มึ้นสีระเรื่อน่ามออยู่เนิ่นนาน
ฮยอนบินแทบไม่อยาปล่อยนในอ้อมแนราวับว่าถ้าปล่อยแล้วมินฮยอนะสูสลายไปอย่าไรอย่านั้น
“ผมรัฮยอนะ” แม้ะเป็นแ่ประโยบอเล่า แ่น้ำเสียอฮยอนบิน็เ็มไป้วยวามอ้อนวอน มินฮยอนไม่้อรัเาอย่าที่เารัอีฝ่าย็ไ้
แ่ฮยอนบิน็อยาะอโอาสให้เาไ้อยู่้าๆอีฝ่าย สำหรับอนนี้
เท่านี้็เพียพอแล้วริๆ
มินฮยอนอ่านวามรู้สึอฮยอนบินออ และรู้ว่าอนนี้เ็ยัษ์อเาำลัรู้สึอย่าไร
แม้ว่าำพูที่ร่าสูพูะเินวามาหมายน้อทำให้เาะั็าม
พวแ้มใสอนที่ผิวาวัอย่ามินฮยอนึ้นสีแัอย่าเห็นไ้ันลามมานถึใบหูาวที่มัะแ่ายอยู่แล้ว็แึ้นไปอี
ใบหน้าอมินฮยอนร้อนนแทบไหม้
แ่น่าเสียายที่นพูลับไม่ไ้เห็นภาพน่ามอนั่น
นัยน์าอฮยอนบินเบือนไปทาอื่นเพราะไม่ล้ามอหน้ามินฮยอนรๆ
ใหนึ่็ลัวอีนะหนีเาไป ลัวมินฮยอนะไม่เหมือนเิม
วามิเริ่มพุ้่านไป่าๆนานา ยิ่เห็นว่าหลัเาพูเสร็ มินฮยอน็เียบไปอี
ฮยอนบิน็เริ่มใเสีย
ร่าสูอฮยอนผละออามินฮยอน ใ็ลัวอีนอึอัเพราะำสารภาพอเา
แ่ยัไม่ทันที่ายาวะไ้้าวออไปไหน
มือเรียวอมินฮยอน็ว้าแนอฮยอนบินไว้แน่น
“นั่นนายะไปไหนน่ะ”
ฮยอนบินไม่อบำถาม ริมฝีปาหนาเม้มเ้าหาันแน่น
แม้แ่สายาอมินฮยอน ฮยอนบิน็ไม่ล้ามอ
มินฮยอนเห็นันั้นึเป็นฝ่ายลุึ้นและเินเ้าไปประิัวฮยอนบิน
โยที่ไม่ไ้ปล่อยมือที่ับันไว้
แ่่อให้มินฮยอนเินเ้าไปใล้เสียนใบหน้าแทบะนันนานั้นแล้ว
ฮยอนบิน็ยัไม่หันไปสบามินฮยอน
นมินฮยอนปล่อยมือที่ับไว้ออนั่นแหละร่าสูึหันมา
มือเรียวทั้สอ้าอมินฮยอน่อยๆเอื้อมไปประอใบหน้าอฮยอนบินไว้
เพื่อให้ฮยอนบินไ้สบาับเา แวบแรนั้นฮยอนบิน็ยัไม่ล้าสบามินฮยอนรๆ
แ่็้อยอมเพราะำพู่อมาออีฝ่าย
“ะไม่ฟัำอบรึไ”
แววาอฮยอนบินไหววูบเพราะเายัไม่พร้อมะรับวามริอนนี้
เห็นันั้นเ้าอฝ่ามือนุ่มที่ำลัประอใบหน้าอฮยอนบิน็ระบายรอยยิ้มอมา
เป็นรอยยิ้มแรอมินฮยอนที่ใส่ให้เาเพียนเียวและเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เารู้สึอุ่นไปถึหัวใริๆ
ฮยอนบินรู้สึีนอยาะหยุเวลานี้ไว้ลอาล
เวลาที่มินฮยอนมีเพียแ่เาอยู่ในสายา
นัยน์าที่ยิ้มนเป็นันทร์เสี้ยวอมินฮยอนสบับนัยน์าที่เือแววสับสนอฮยอนบิน
วามรู้สึมามายเหมือนะล้นออมาาทัู้่ แม้ไม่มีำพูใๆ รอบัวพวเานั้นเียบนไ้ยินเสียลมหายใ
นระทั่มินฮยอนเป็นนเริ่ม้นทำลายวามเียบนั้น
“ั้ใฟัีๆนะ” ริมฝีปาบาอมินฮยอนยัเือไป้วยรอยยิ้ม
แม้มินฮยอนะไม่ไ้พูแบบนั้น ฮยอนบิน็ั้ใฟัอยู่แล้ว
อะไร็ามถ้าเป็นเรื่ออมินฮยอน เาไม่เยไม่สนใ เพราะสำหรับเา
ไม่มีอะไรสำัไปว่ามินฮยอนอีแล้ว
ทั้ีวิและหัวใอเานั้นเป็นอมินฮยอนนับั้แ่ที่เาไ้เออีฝ่ายเมื่อสอปี่อนแล้ว
“อบในะ สำหรับวามรู้สึอนาย”
ใบหน้าอมินฮยอน่อยๆแึ้นเรื่อยๆ
ฮยอนบินแทบหยุหายใเพื่อฟัำพู่อไปอมินฮยอน
“แ่...”
แ่ไ้ยินำว่า ‘แ่’ ฮยอนบิน็รู้สึัวา
มินฮยอนที่เห็นอีนแปลไป็ยับฝ่ามือทัู้่ที่ำลัแนบับแ้มอฮยอนบินอยู่เบาๆ
เพื่อเป็นารเรียสิให้เ็ัวสูฟัำพู่อมาอเา
“อนนี้ันอาะยัไม่แน่ใว่าันรันายหรือเปล่า”
ฝ่ามือหนาอฮยอนบินแนบทับับมือทัู้่อมินฮยอนราวับลัวว่ามินฮยอนะปล่อยมันไป
นัยน์าเรียวมอมินฮยอน้วยวามเว้าวอน
“แ่ันอบนายนะ”
ทันทีที่มินฮยอนพูบ
เวลาอฮยอนบิน็เหมือนถูหยุ ฮยอนบินไ้สิแล้วรีบเ้าไปออีนไว้อย่าหวแหน
“อบุนะรับ อบุริๆ”
อ้อมออฮยอนบินถูระับแน่นึ้น นในอ้อมอ็แไปทั้ัว
นฮยอนบินอใไม่ไหวึเผลอใ้ปลายมูลับผิวแ้มนิ่ม
และเมื่อเห็นมินฮยอนไม่ไ้ปิเสธ นัวสู็ไ้ใ ริมฝีปาหนาูบับไปทั่วหน้าผาอมินฮยอน
่อนะเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นริมฝีปาบา
ยิ่เห็นอีนไม่่อ้าน
แวมไพร์เ้าเล่ห์็เริ่มไ้ใ ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัอมินฮยอน ส่วนมืออี้า็ประอใบหน้าอีฝ่ายให้รับรสูบอนไ้ถนั
เรียวลิ้น็เริ่มรุรานึ้นเรื่อยๆ าารูบที่อ่อนหวานลายเป็นร้อนแร
“อื้อ...”
ยิ่ไ้ยินเสียมินฮยอนมีวามสุ
ฮยอนบิน็ยิ่สูเสียารวบุม
ริมฝีปาบาอนในอ้อมอเริ่มโ้อบฮยอนบินอย่าล้อยาม
ริมฝีปาหนาึบเบียริมฝีปาบาอย่าแนบแน่นึ้น
ร่าายอพวเาแทบไม่มี่อว่าระหว่าัน ฝ่ามือหนาลูบไล้อยู่ที่สี้าอมินฮยอนอย่าุนึ้นเรื่อยๆ
่อนะเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ระุม
่อนที่อะไระเลยเถิไปมาว่านี้
สิอฮยอนบิน็ถูึลับมา้วยแรผลัเบาๆที่หน้าอ ฮยอนบินผละออเมื่อเห็นว่ามินฮยอนหายใไม่ทัน
ใบหน้าที่ฮยอนบินอบมอนั้นึ้นสีน่ามอยิ่ว่าทุรั้
ยิ่เห็นสายาที่มินฮยอนมอเาแล้วนั้น
ฮยอนบิน็้อวบุมัวเอมาึ้นเพื่อไม่ให้เผลอรัแนรหน้าไปมาว่านี้
ฮยอนบินรู้ว่ามินฮยอนไม่ไ้บับใรเลยมาลออสอปี
ส่วน่อนหน้านั้นเ้า็ไม่แน่ในั แ่พอไ้มาสัมผัสมินฮยอนอย่าลึึ้ึ้นมาว่าทุรั้แบบนี้แล้ว
เา็แน่ใไ้ว่าอีฝ่ายไม่่อยถนัับเรื่อพวนี้นั
ิไ้ันั้นฮยอนบิน็เ็บวามีใเอาไว้ไม่อยู่นเือบเผลอรัแมินฮยอนอีรั้
“พอ่อน ไ้ทีเอาให่เลยนะนาย”
มินฮยอนหันมา้อฮยอนบินาวา
แ่ฮยอนบิน็รู้ว่ามินฮยอนไม่ไุ้ริันัหรอ
เ้าัวแุ่ลบเลื่อนวามเินอายที่เผลอล้อยามเามาว่า
แทนที่ะรู้สึผิ
เ้าเ็แวมไพร์ยัษ์นี่ลับยิ้มว้านาปิใส่มินฮยอน
“็ผมีในี่”
“อย่าไ้ใไปหน่อยเลย ันแ่อบ
ันไม่ไ้รันายสัหน่อย” แม้ะพูุไปแบบนั้น
แ่สีแระเรื่อบนแ้มใสที่แึ้นเรื่อยๆนั่น็เหมือนะประท้วำพูอเ้าอ
“ไม่เป็นไรรับ
แ่นี้็ีว่าที่ิมาแล้ว” แ่นี้็ีว่าที่ฮยอนิแล้วริๆ
ปิฮยอนบินไม่ใ่นิมา แ่พอเป็นเรื่อมินฮยอน เา็ลายเป็นนิมาเสียทุที
สิ่ที่ฮยอนบินลัว็มีอยู่อย่าเียวือลัวมินฮยอนไม่รั
“อบิเอเออเอนะนายเนี่ย”
มินฮยอนเพิ่นึไ้ว่ามีเรื่อที่้อุยันให้รู้เรื่อ
่อนที่เาะเป็นบ้าเพราะเป็นห่วเ็ยัษ์นี่ไปมาว่านี้
“นายมีอะไระเล่าันมั้ย”
ะอบไม่อบ //ิ้
ฮยอนบินรู้สึลำอแห้ผาเมื่อเอับำถามและวามริัอนถามที่ทำให้บรรยาศสีมพูเมื่อี้สลายหายไปั่วพริบา
ริมฝีปาหนาเม้มเ้าหาัน
นัยน์าับลับไม่ล้าสบาับมินฮยอนที่ำลัมอมาอย่าาั้น
ท่าทาที่เหมือนเ็ทำวามผินั้นทำให้มินฮยอนรู้สึเอ็นูเ้าเ็ัวสูอยู่ไม่น้อย
แ่ไม่ว่าอย่าไรเา็ห้ามใอ่อนเ็า
“ถ้านายไม่อยาเล่า็ไม่เป็นไร
อโทษแล้วันที่ถาม”
เมื่อเห็นว่านานแล้วฮยอนบิน็ยัไม่มีทีท่าะพูอะไร มินฮยอน็อรู้สึน้อยใไม่ไ้ ถึแม้ว่าเาะเป็นห่วฮยอนบินมาแ่ไหน แ่ถ้าฮยอนบินยัิว่าเาเป็นนนอไม่วรเ้าไป้าว่าย เา็ะไม่รบเร้า มินฮยอนึผละออห่าฮยอนบิน
แ่ยัไม่ทันที่มินฮยอนะไ้้าวไปไหน็โนอ้อมแนอฮยอนบินรั้ไว้เสีย่อน
อ้อมแนแ็แรโอบอมินฮยอนไว้า้านหลั ฮยอนบินระับมินฮยอนเ้ามาในอ้อมอ
เมื่อเห็นวามเสียใในแววาอมินฮยอนแม้เพียเศษเสี้ยวมีหรือที่เาะยอมปล่อยผ่าน
เาไม่อยาให้นในอ้อมอรู้สึไม่ีหรือเสียใเลยสันิ โยเพาะถ้าเาเป็น้นเหุ้วยแล้ว
เายิ่ไม่อยาให้มันเิึ้น
“เล่าแล้วๆ
อย่าอนผมเลยนะ”
ใบหน้าอนในอ้อมอลับมาึ้นสีระเรื่ออีรั้มือเ้าออ้อมอใ้ปลายมูลอเลียอยู่ไม่ห่าาพวแ้มาว
ไหนะลมหายใเห่อร้อนที่เป่าร้นอันอี มินฮยอนล่ะอยาะรู้ริๆว่าเ้าเ็ัวสูนี่ะรู้ัวบ้าไหมว่าัวเอมีผล่ออัราารเ้นอหัวใอเามานานี้
“็เล่ามาสิ”
“เล่าแล้วอย่าโรธนะ ผมอาะยัเล่าทั้หมไม่ไ้
แ่ผมะไม่โหฮยอนะ”
มินฮยอนไม่ไ้พูอะไรโ้อบไป เาเพียแ่พยัหน้า แ่นั้น็ทำให้ฮยอนบินยิ้มว้าไ้แล้ว
“สัาแล้วนะ”
“อืม...สัา”
ฮยอนบินเียบไปสัพั่อนะ่อยๆผ่อนลมหายใออมา เพื่อรวบรวมวามล้า ฮยอน่อยๆลายอ้อมอลและยับมาอยู่รหน้ามินฮยอน
เพราะเาอยาสบาับมินฮยอน
อยาะถ่ายทอวามรู้สึและอย้ำว่าทั้หมเป็นเรื่อริให้นรหน้าไ้รับรู้
มือหนาุมมืออมินฮยอนเอาไว้ ่อนะเริ่มเล่า
“ผมเฝ้ามอฮยอมานานมาแล้วล่ะ
่อนที่ฮยอะรู้้วยว่ามีผมอยู่บนโลใบนี้”
ฮยอนบินเห็นสีหน้าสสัยอมินฮยอน เาึอธิบาย่อ
“ผมเอฮยอรั้แรเมื่อสอปี่อน
อนนั้นผมเพิ่เริ่มเินแบบ เพราะมีนิ่อไป ผมึอบลเพราะำลัเบื่อๆไม่มีอะไรทำ”
“วันนั้นรถอบริษัทู่ๆ็เสียระหว่าทาไปถ่ายาน ผมเลย้อเินทา่อไปเอ ผมบัเอิเอฮยอำลั้ามถนน แวบแรที่ผมเห็นฮยอผม็รู้ไ้ทันทีเลยว่าฮยอเป็น ‘ู่’ อผม”
“แวมไพร์เราะมี‘ู่’ ็ล้ายๆับนรัอมนุษย์ แ่วามรู้สึอพวเราแวมไพร์ะรุนแรว่ามนุษย์ทั้ในเรื่ออวามรู้สึและวาม้อาร วาม้อารนี่หมายถึทั้วาม้อารเลือและวาม้อารทาาย”
ใบหน้าอมินฮยอนับสีแัั้แ่ใบหน้าไปนถึอ มินฮยอนมอฮยอนบิน้วยสีหน้าหวาระแว
นนัวสูว่าหลุหัวเราะ
“ฮยอไม่้อลัวผมหรอ
ผมะไม่ทำอะไรฮยอ.”
นัยน์าอฮยอนบินายแววแพรวพราว
่อนะเ้ามาระิบิใบหูที่ึ้นสีแั
“ถ้าฮยอไม่อนุา”
พอแล้นัวเล็ว่านพอใเสียนผิวาวๆนั่นึ้นสีแไปทั่วัวแล้ว
ฮยอนบิน็เริ่มเล่า่อ
“หลัาวันนั้นผม็พยายามสืบเรื่ออฮยอ
บารั้ผม็ไปัรอฮยอที่หน้าบริษัท ผมแล้เินสวนับฮยอมาแล้วั้ไม่รู้ี่รั้
แ่ฮยอ็ไม่เยสนใผมเลย”
ฮยอนบินทำหน้าอเมื่อิถึอนนั้น ไม่ว่าเาะพยายามสัเท่าไร
มินฮยอน็ไม่เยสนใ
“ผมเลยอยาเป็นนั
เผื่อว่าฮยอะรู้ัผมบ้า แ่ื่อ็ยัี ผมเลยั้ใ้อมเินแบบ ยันเ้าฟิเนสเพื่อให้ัวเอูี
ผมอยาให้มีรูปผมอยู่ในที่ที่ฮยอมอเห็น อยาให้ฮยอรู้ว่าผมมีัวน”
“ฮยอรู้ไหมว่าผมีใแ่ไหนที่วันนั้น
วันที่ฮยอเอผมอยู่ในห้อ ฮยอรู้ัื่อผม”
มินฮยอนบินทัใทั้เินเมื่อรู้ว่าฮยอนบินั้ใทำนานี้เพื่อน
อบาอเ็ัวสูเริ่มแ้วยวามรู้สึีใ ่อนที่แววาะหม่นแสล้วยวามเ็บปวเมื่อเล่าเรื่อ่อไป
“วันที่ผมไป่วยฮยอ...เรื่อนั้นผม็มีส่วนผิ
พวนั้นเล่นานฮยอเพราะรู้ว่าฮยอสำัับผม พวมันเป็นพวที่ิะ่อปิวัิ
พวมันอยาให้มนุษย์รู้ถึารมีอยู่อโลอมนุษย์
รวมทั้สอโลอย่าสมบูร์และทำให้มนุษย์เป็นทาส พวมันเล่นสปรเพราะอยาให้ผมร่วมมือับพวมัน
ที่ฮยอโนับัวไปรั้่อน็ฝีมือพวมัน”
“ผมอโทษริๆที่ทำให้ฮยออยู่ในอันราย
ผมอโทษที่ปป้อฮยอไม่ไ้”
“ที่ผมสร้าสัลัษ์บนัวฮยอไม่ใ่เพื่อผูมััวฮยอไว้ับผม
สัลัษ์นั่นเป็นสัลัษ์อระูลผม มันะทำให้อมนุษย์ทุนรู้ว่าฮยอเป็นนอระูลผม
พว่อปิวัิ็รู้ แ่ผมทำเพื่อที่ผมะไ้รู้สึถึฮยอ
ผมสามารถรู้ว่าฮยออยู่ในอันรายและอยู่ที่ไหนไ้็เพราะสัลัษ์นั่น”
“ปิผมะให้นอระูลุ้มันฮยออยู่ห่าๆ
แ่วันนั้นทาระูล้อารำลัเสริม ผมึ้อลนล วันนั้นพวมันเลยโมีนอผมและับัวฮยอไปไ้”
ริมฝีปาหนาเม้มเ้าหาันแน่น เมื่อนึถึเหุาร์นั้นทีไรฮยอนบิน็รู้สึเ็บปวและรู้สึผิที่ไม่สามารถปป้อมินฮยอนไ้
รู้สึัวอีที็อนที่ฝ่ามือาว้าหนึ่ลูบผ่านลุ่มผมหนาอนอย่าแผ่วเบา
มืออี้าอมินฮยอนที่ับอยู่ับมืออฮยอนบินออแรบีบเบาๆเพื่อให้ำลัใ
“ไม่ใ่วามผินายสัหน่อย”
มินฮยอนไม่อยาให้ฮยอนบินโทษัวเอไปเสียทุอย่า
ถ้าฮยอนบินมาบอเาแบบนี้ในวันแรที่เอัน เาะหนีอีฝ่ายอย่าไม่้อสสัย
แ่ในอนนี้...เาเปลี่ยนไปแล้ว
“..แ่ผม...ฮยออย่าเลียผมเลยนะ”
ฮยอนบินมอมินฮยอน้วยสายาเว้าวอน
ฮยอนบินลัวมินฮยอนะเลียเาที่เาเป็นสาเหุที่ทำให้มินฮยอน้ออยู่ในอันรายรั้แล้วรั้เล่า
“ันไม่ไ้เลียนาย”
‘แ่็ไม่ไ้รั’ ฮยอนบิน่อำในใ
มินฮยอนรู้ว่าฮยอนบินิมา เาไม่อยาให้ฮยอนบินัวลับเรื่อที่ผ่านมาแล้ว
“พยายามเ้าล่ะ”
“?” ฮยอนบินไม่เ้าในมินฮยอนยิ้มว้าและพูประโย่อไป
“นายไม่ไ้พยายามทำให้ันรัอยู่รึไ ันะเอาใน่วยแล้วัน”
ไ้ยินันั้นฮยอนบิน็ยิ้มว้า
น้ำาที่ใล้ะไหลอยู่รอมร่อลับหายไปเหมือนไม่เยเิึ้น นมินฮยอน้อลั้นำ
“ฮยอ”
“หืม”
“ผมอูบอีทีไ้ไหม”
ไ้ืบะเอาศอริๆนะเ้าแวมไพร์หื่นนี่
TALK : หื่นมั่ยหื่น อแริไรริ น่าสสารนพี่เ้านะะ 55555
เราสอบเสร็แล้ววว ะพยายามอัพให้บ่อยึ้นเน่อ
อำลัหน่อย 5555
อมเมน์หรือิแท็ #ฟิเลือมฮบ ให้ทีน้าา
ป.ล. ฮยอนบินัวริีามมา่า นี่ไ้ไฮทัแทบเป็นลมเพราะวามหล่อ 55555
ฝาอีรอบเพื่อประโยน์อทุฝ่าย ไม่ื้อไม่เป็นไร้า หลัๆืออยาไ้้อแนะนำ้อปรับปรุนิยายให้ีึ้น ส่วนที่หลายๆนอมาว่าอยาให้อัพบ่อยึ้นนั้น ะพยายาม่ะ 5555 รอไ้เรื่อยๆเลย้าเพราะอีนานเลยว่าะบ
ความคิดเห็น