คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2 เพื่อนใหม่ ♡
แรคคูนจงแดกับหมีจงอิน
CHAPTER – 2 เพื่อนใหม่
วันนี้โรงเรียนมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นหนึ่งตัว คุณมินซอกพาโอเซฮุนกระต่ายพันธุ์ฮอลแลนด์ ล็อปเข้ามาที่โรงเรียน จงแดก็ตามไปดูด้วยความสนใจ แรคคูนเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหยุดเดินเมื่อพบว่ากระต่ายตัวเล็กกระโดดไปหลบอยู่หลังคุณครูจุนมยอน ใบหูเรียวสีน้ำตาลส้มลู่ลงแล้วก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย
“เซฮุน ไปทักทายเพื่อนใหม่สิ” จิงโจ้แดงใช้ขาหน้าดันหลังเจ้าตัวเล็กออกมาแล้วพูดแกมบังคับ
“ส...สวัสดี เค้าชื่อเซฮุนนะ”
สมาชิกใหม่แนะนำตัวเองอย่างตะกุกตะกัก แล้วจู่ ๆ ทุกคนก็เข้าไปหาเซฮุนด้วยการชวนเล่นเกมหรือแบ่งขนมให้ แม้แต่แรคคูนที่ดื้อที่สุดยังยอมยื่นตุ๊กตาลูกเต๋าให้ คุณครูจิงโจ้เลยพอโล่งใจไปได้บ้าง จึงจัดการปล่อยให้เด็ก ๆ ไปเล่นที่สนามแล้วค่อยกลับมากินขนมตอนบ่ายที่ต้นไม้ใหญ่ต้นเดิม
ปาร์คชานยอลที่หนอนหมอบอยู่ใต้ต้นโอ๊กปรือตาขึ้นมามองด้วยความงัวเงีย ก่อนจะเพ่งมองกลุ่มก้อนที่ยืนกันอยู่กลางสนาม มองลอดขาลูกหมีกริซลีย์เข้าไปก็เห็นกระต่ายตัวเล็กจิ๊ดเดียวทำหน้าตาตื่นอยู่กลางวง นี่เขาพลาดอะไรไปหรือเปล่านะ?
ค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินช้า ๆ ไปด้านหลังจื่อเทา ด้วยความที่ชานยอลโตเร็วกว่าสัตว์ตัวอื่นมากพอสมควรเขาเลยสูงและมองจากด้านบนได้ง่าย ๆ ( หรือจริง ๆ แล้วสัตว์ตัวอื่นมันเตี้ยตามกรรมพันธุ์กันแน่นะ ) กระต่ายสีน้ำตาลส้มยืนสองขาแล้วหันไปมองรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น เซฮุนไม่คิดมาก่อนเลยว่าเพื่อนใหม่จะใจดีแบบนี้ ขนาดมาไม่ถึงสิบห้านาทีเขาก็ได้เล่นของเล่นตั้งเยอะแยะ แถมได้กินขนมที่คนอื่นแบ่งให้ด้วย
แต่พอมองไปทางจื่อเทาก็เห็นใครไม่รู้ทำหน้าโหดอยู่ด้านหลังใส่ซะงั้น สัญชาตญาณสัตว์ที่โดนล่าเลยกระโดดไปหลบหลังแรคคูนทันทีด้วยความเคยชิน ลำบากจงแดที่ต้องก้มลงไปลูบหัวลูบหางอยู่พักใหญ่จนเซฮุนยอมสงบและใบหูยาวก็กลับมาตั้งขึ้นอีกครั้ง
“ชานยอล ไม่ต้องคุกคามขนาดนั้น เซฮุนเพิ่งมาใหม่นะ น้องอาจจะกลัวนาย” แรคคูนเริ่มบ่นตามนิสัย ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่เสือดาวที่ทำหน้าเนือยใส่แล้วขยับปากพูดตามแบบไร้เสียงเป็นการล้อเลียน
“ไปเล่นกับจงอินไป” ชานยอลเอ่ยปากไล่แล้วใช้ปากงับที่หลังคอของกระต่าย ก่อนที่จะเหวี่ยงให้คนอายุน้อยสุดมาอยู่บนหลัง รู้สึกได้ถึงอาการเกร็งตัวเพราะเล็บของอีกฝ่ายจิกเข้าที่หลัง สัตว์สี่เท้าตะกูลเสือออกตัววิ่ง ปล่อยให้บรรดาสมาชิกที่เหลือส่ายหัวด้วยความเอือมระอา
ปาร์คชานยอลไปหาที่โอ๋เด็กอีกแล้วสินะ
จงแดที่นอนเล่นอยู่บนกิ่งไม้เหลือบมองลูกหมีที่นั่งเคี้ยวขนมจนแก้มตุ่ยอยู่ข้าง ๆ แล้วยันตัวขึ้น ขยับตัวไปหาจงอินอย่างช้า ๆ ก่อนจะจับแก้มแล้วโยกไปมาด้วยความเอ็นดู อีกฝ่ายพยายามหมุนหน้าหนีแล้วปีนลงมาจากต้นไม้ด้วยความรำคาญ ทำไมจงแดจะต้องมาแกล้งเขาตอนกำลังกินด้วย!
“จื่อเทาทำอะไรอยู่อะ” จงอินเดินไปหาแพนด้าที่กำลังต่อจิ๊กซอว์ให้เป็นรูปเป็นร่างแล้วนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
“ต่อจิ๊กซอว์รูปแครอตอยู่ จงอินมาเล่นกับเค้าดิ”
“เอาสิ” หมีกริซลีย์เขยิบตัวไปหาแผ่นกระดานไม้ที่เป็นฐานรองให้ใกล้มากขึ้น จัดการหยิบกระดาษแข็งแผ่นเล็ก ๆ ขึ้นมามองหารอยต่อที่จะวางลงไปแล้วเชื่อมกันให้เป็นรูปเป็นร่าง อากาศตอนเที่ยง ๆ แบบนี้กำลังพอดี ลมเย็น ๆ พัดผ่านมาพอไม่ให้ง่วงจนเกินไป
ในที่สุดจิ๊กซอว์รูปแครอตก็เสร็จสมบูรณ์
จงอินกลิ้งไปมาอย่างเบื่อ ๆ ก็มันไม่มีอะไรให้เขาทำแล้วนี่ พลิกตัวไปทางซ้ายแล้วมองจงแดที่เดินมานั่งแหมะลงข้าง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งตาม แรคคูนมองตาใสแป๋วของอีกฝ่ายด้วยความเคลือบแคลงใจ
“มองอะไรฮะ”
“เค้าเปล่า เค้าแค่เบื่อ”
“อยากเล่นเกมไหม?”
“อยากสิ จงแดจะพาเค้าเล่นอะไรอะ” คนอายุน้อยกว่าถามด้วยความสงสัย ดวงตาเป็นประกายวิบวับอย่างตื่นเต้น
“เล่นซ่อนหาดีไหม”
“ดี ๆ ไปชวนคนอื่นมาเล่นด้วยนะ” แขนป้อมตวัดกอดคอแรคคูนอย่างดีใจ จงแดส่ายหัวหน่าย ๆ แล้วยิ้ม
“อื้อ”
สุดท้ายคนที่เล่นซ่อนหาก็มีจงแด จงอิน จื่อเทา ชานยอลกับเซฮุนที่เพิ่งจะเดินกลับมาที่สนามด้วยเมื่อกี้ อ้อ รวมทั้งจิ้งจอกอย่างบยอนแบคฮยอนด้วย ใช้วิธีการเป่ายิ้งฉุบหาคนไล่จับอย่างง่าย ๆ และผู้โชคดีก็คือชานยอล จริง ๆ สำหรับชานยอลอาจจะโชคดี แต่สำหรับตัวอื่นอาจจะไม่ ใคร ๆ ก็รู้ดีว่าชานยอลวิ่งเร็วขนาดไหน เชอะ
เสือดาวหิมะต่อให้ด้วยการนับปิดตาหนึ่งถึงยี่สิบแล้วจะเริ่มหา ทุกคนเลยแยกย้ายไปหาที่ซ่อน ต่างจากเซฮุนที่ไม่รู้จะไปที่ซ่อนตรงไหนเลยนั่งสองขารอชานยอลนับให้เสร็จ ลำบากจงแดต้องไปหิ้วมาซ่อนในโพรงไม้ด้วย
หมีกริซลีย์หัวใจเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้เขาก็อยู่กับจงแดและเซฮุนในโพรงไม้ รอคอยเวลาที่ฝ่ายหาจะมาเจอ ชานยอลไล่ตามรอยเท้ากับดมกลิ่นตามไปเรื่อย ๆ แต่จมูกของสัตว์ตระกูลเสือดมกลิ่นได้ไม่ดีเท่าพวกหมาป่าหรือสุนัขจิ้งจอก ชานยอลเลยอาศัยรอยเท้าตามหามากกว่า
“แบคฮยอน โป้ง!”
จิ้งจอกแดงสบถอย่างขัดใจเมื่อถูกพบเป็นตัวแรก ก่อนจะเดินไปนั่งที่สนามรอคนอื่น ๆ ถ้าแบคฮยอนเก็บหางที่โผล่ออกมาเข้าไปในพุ่มไม้ด้วยคงไม่ได้เป็นตัวแรกที่ถูกเจอหรอก ชานยอลคิดอย่างนั้นนะ
เหมือนมีอาถรรพ์อะไรสักอย่างเวลาที่เราเล่นเกมกับเพื่อน ถ้าเพื่อนถูกเจอเร็วเราก็จะถูกเจอเร็วเช่นกัน ยกตัวอย่างง่าย ๆ ก็เมื่อกี้นั่นแหละ พอชานยอลเจอแบคฮยอนปุ๊บ คนต่อมาก็เป็นจื่อเทาที่ซุกตัวอยู่ในสไลเดอร์ทันที ชานยอลคาบแพนด้าแล้วเดินไปที่สนามก่อนจะวางจื่อเทาที่เบะปากลงข้าง ๆ แบคฮยอนที่กำลังขมุบขมิบปากด่าเขาอย่างไม่จริงจัง
“เด็ก ๆ มากินขนมกันเร็ว”
สามพี่น้องในโพรงไม้ถอนหายใจเฮือกเมื่อคุณครูจุนมยอนเดินมาเรียกให้ไปกินขนม ชานยอลหาพวกเขาไม่เจอทั้งสามตัวเลยกระดี๊กระด๊าอยู่ในโพรงไม้สักพักแล้วออกมาที่สนาม พบกันชานยอลที่ถอนหายใจแรง ๆ อยู่ข้างจุนมยอนที่กำลังแจกขนม จัดการคาบกระต่ายฮอลแลนด์ ล็อปแล้วตวัดขึ้นหลังแบบเมื่อเช้าก่อนจะเดินไปนั่งที่ใต้ต้นโอ๊กแบบเมื่อเช้า
จงแดเกาะหลังจงอินไปรับขนมแล้วผลักหัวลูกหมีกริซลีย์เบา ๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่ชิงช้าไม้ใกล้ ๆ โพรงไม้ที่ใช้ซ่อนตัว มองอีกคนกินขนมแล้วก็รีบเอาใส่ปากตาม อากาศที่เริ่มร้อนขึ้นมาทำให้แรคคูนใช้มือพัดเบา ๆ ไม่ลืมจะพัดให้จงอินด้วยเพราะรู้ว่าถ้าร้อนขึ้นมาไอ้หมีมันจะงอแงแล้วหนีไปนอน
เป็นวันดี ๆ ที่มีเพื่อนใหม่แบบนี้ก็ไม่เลวแฮะ :)
_______________________________________________________________________________
- TALK -
คู่นี้เขารักกันจะตายยยยยยยย ทั้งรักทั้งแกล้ง โห มุ้งมิ้งโนะ
ยังคงคอนเซ็ปต์ไร้สาระ สั้น และไม่มีอะไรนอกจากความมิ้งไว้เช่นเคยค่ะ กรั่ก
ช่วงแรก ๆ จะอัพถี่แบบนี้แหละค่ะ แต่ต่อไปเค้าจะขี้เกียจและอาจจะอัพแบบสองเดือนครั้งได้ ฮิ
เรื่องของน้องเทาขอให้ทุกคนสู้นะคะ สักวันเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเนอะ เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง /กอดแรง
อยากพูดถึงหรือตบตีฟิคเรื่องนี้ได้ที่ #แรคคูนจงแดกับหมีจงอิน และทวิตเตอร์ @_lladn89 นะคะ
มาคุยกันได้ ทุกวันนี้ไม่มีคนคุยด้วย คุยกับตัวเองทุกวันเลย 5555555555555555555555555
เจอกันวันหลังนะคะ <3
ความคิดเห็น