คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 - ไอ้ตัวแสบกับเด็กขี้งอแง ♡
แรคคูนจงแดกับหมีจงอิน
CHAPTER 1 – ไอ้ตัวแสบกับเด็กขี้งอแง
คิมจงแดกระโดดไปตามกิ่งไม้ก่อนจะขดตัวแนบไปกับเนื้อไม้สีเข้มที่อยู่บนสุด หูลู่หางตกเป็นอาการที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าเจ้าตัวกำลัง ‘หงอ’
สิบห้านาทีก่อนหน้านี้จงแดดันไปแกล้งคิมจงอินที่กำลังกินผลเบอร์รี่ในห้องเรียนด้วยการแย่งมากินเองต่อหน้าต่อตา สิ่งที่ประสบต่อมาคือเจ้าลูกหมีขี้แยร้องไห้ออกมาและวิ่งดุ๊กดิ๊กไปฟ้องคุณครู ถ้าสิ่งต่อไปที่จงแดจะเจอคือบทลงโทษเขาก็คงไม่ต้องหนีขึ้นต้นไม้แบบนี้หรอก
“คิมจงแด ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
นั่นไง...พูดถึงก็มาทันทีเลย จงแดชะเง้อหน้าออกไปมองคุณครูคิมจุนมยอนที่กำลังกระโดดสูง ๆ พลางหันซ้ายหันขวา จิงโจ้แดงกำลังหงุดหงิดที่หาตัวเขาไม่เจอ หางสีน้ำตาลเข้มม้วนพันตัวเอาไว้และค่อย ๆ กระดึ้บเลื่อนขึ้นไปยังกิ่งไม้ที่สูงกว่านี้ และเจ้าแรคคูนก็ทำสำเร็จในที่สุด
แต่คราวนี้โชคเหมือนจะไม่เป็นใจสักเท่าไหร่...
เป๊าะ!
ถึงจะเป็นกิ่งไม้ที่สูงที่สุดแต่มันก็เล็กมาก และคงรับน้ำหนักขนาดเกือบหนึ่งกิโลกรัมของจงแดไม่ไหวถึงได้หักลงมาหลังจากจงแดเกาะไว้ได้แค่สิบวินาทีเท่านั้น
หมับ!
จงแดลืมตาขึ้นมาหลังจากรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังขยุ้มอยู่หลังคอ แรคคูนยิ้มแห้ง ๆ ให้กับคุณครูจุนมยอนที่กำลังยืนทำหน้าเหี้ยมใส่ ผลเบอร์รี่ที่ซ่อนไว้ถูกส่งเข้าปากขณะที่กำลังยืนจ้องตากันอยู่อย่างนั้น ในหัวจงแดคิดถึงหนังสือที่คุณครูอ่านให้ฟังก่อนพักเที่ยงและจงแดก็เห็นด้วยกับมันในที่สุด
‘ยิ่งสูงยิ่งเปราะบาง’
สัตว์สี่เท้าถูกจับมาลงโทษด้วยการให้เก็บของเล่นทั้งหมดที่กระจายอยู่ในสนาม จงแดครางงี้ดอยู่ในลำคอตอนโดนคุณครูจุนมยอนดุ สนามกว้าง ๆ ที่เขากำลังทำการเก็บของเล่นให้เรียบร้อยนี่เรียกว่าโรงเรียน ถึงแม้เพื่อน ๆ จะบอกอย่างนั้นแต่จงแดก็เห็นมันเป็นแค่สนามเด็กเล่นขนาดใหญ่เท่านั้นแหละ มีคนดูแลชื่อคุณคิมมินซอก คุณมินซอกใจดีกว่าคุณครูตั้งเยอะ เวลามาเยี่ยมทีไรจะได้ของเล่นใหม่ ๆ ทุกทีเลย
“จื่อเทาอ่า...ช่วยเค้าเก็บของเล่นหน่อยสิ” จงแดที่เห็นแพนด้ากำลังแทะไผ่ใบเล็กผ่านมาทางนี้รีบเรียกเอาไว้ก่อนจะส่งสายตาขอร้อง แต่หวงจื่อเทาแพนด้าหน้ามึนกลับทำแค่สั่นหัวแล้วเดินเตาะแตะไปหาจุนมยอนที่กำลังแจกเยลลี่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตาเฉย
“ชิ แค่นี้ก็ช่วยไม่ได้ แพนด้าบ้า!” แรคคูนสีน้ำตาลเข้มบ่นกระปวดกระแปดแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บของเล่นต่อไป โดนทั้งเก็บของเล่นให้หมดสนาม แล้วยังจะต้องมาอดเยลลี่แสนอร่อยอีก เพราะลูกหมีขี้แยนั่นแท้ ๆ เชียว คอยดูเถอะ ครั้งหน้าจะแกล้งให้แรงกว่านี้เลย!
จึก ๆ
แรงสะกิดที่ด้านหลังทำให้จงแดหันไปมองอย่างหงุดหงิด ถ้าเป็นจื่อเทาเขาจะด่าให้ร้องไห้ไปฟ้องคุณครูอีกคน สกิลงอแงของเจ้าแพนด้านี่พอ ๆ กับไอ้ลูกหมีกริซลีย์ตัวนั้นเลยนะ!
“จงแด เค้าให้” หากแต่หันไปกลับเจอลูกหมีกริซลียืที่ทำหน้าหงอย ๆ ประหนึ่งโดนคนมาทุบสวนเบอร์รี่ทิ้งต่อหน้า อุ้งมือสีเดียวกันกับขนของจงแดยื่นมาตรงหน้า เยลลี่รูปยิ้มสีฟ้าอ่อนอยู่ในอุ้งมือป้อม
“ให้ทำไม” จงแดปล่อยถุงของเล่นในมือลงก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างสงสัย ของเล่นไว้เก็บทีหลังก็ยังไม่สาย เรื่องเยลลี่ต้องมาก่อนน่า
“เค้าขอโทษที่ทำให้จงแดโดนดุ” ยิ่งพูดไปลูกหมีสีน้ำตาลเข้มก็เริ่มเบะปาก ลูกแก้วใสในแววตาแสดงถึงความจริงใจจนแรคคูนที่อายุมากกว่าใจอ่อน อุ้งมืออุ่น ๆ ยังอยู่ตรงหน้าโดยที่เจ้าตัวยังไม่ได้ชักกลับไปแม้จะโดนจงแดคุกคามทางสายตา
“อือ ขอบใจนะ แล้วจงอินกินเยลลี่ยัง” ในที่สุดเยลลี่ชิ้นเล็กก็มาอยู่ในมือจงแด ก่อนจะลูบหัวหมีสายพันธุ์กริซลีย์อย่างเอ็นดู
“กินแล้ว อันนี้เค้าขอคุณครูจุนมยอนมาให้จงแด”
“งั้นแบ่งกันดีกว่า”
“แตว่า...” ลูกหมีร้องท้วง
“ถ้าปฏิเสธเค้าจะแกล้งจงอินแรง ๆ”
“ก็ได้”
หมีสีน้ำตาลเข้มยู่ปากแล้วรับเยลลี่รูปยิ้มที่ถูกแบ่งครึ่งมาให้ก่อนจะส่งเข้าปากแล้วยิ้มจนตาหยีให้แรคคูนที่ยืนอยู่ตรงหน้า หมายมั่นไว้ในใจว่าวันนี้จะช่วยจงแดเก็บของเล่นให้หมด
“เดี๋ยวเค้าช่วยเก็บของเล่นนะ”
“อือ งั้นถือถุงเดินตามมาละกัน” จงแดหันไปหยิบถุงผ้าขนาดหนึ่งฟุตให้จงอินแล้วหันไปหยิบของเล่นขึ้นที่กระจายตามพื้นขึ้นมาใส่ลงไป ลูกหมีจงอินยอมเดินตามคนเป็นพี่แต่โดยดีแล้วยิ้มออกมา
คิมจงแดเหลือบมองหมีขี้แยที่ทำสีหน้ามีความสุขแล้วเกิดอารมณ์หมั่นไส้ขึ้นมาตงิด ๆ อยากจะแกล้งให้เจ้าตัวเบะปากงอแงแต่ก็ต้องห้ามใจไว้ เก็บไว้แกล้งวันหลังก็ได้นี่เนอะ เขายังได้อยู่กับจงอินอีกนานแหละ
อย่าหวังเลยว่าแค่มาแบ่งเยลลี่ให้แล้วจะเลิกแกล้งนะจงอินนา :)
_______________________________________________________________________________
- TALK -
เค้ากลับมาแล้วนะคะทุกคนนนนนนนนนนนนนนนน /จุดพลุฉลอง
แม้จะกลับมาพร้อมเรื่องใหม่ที่สร้างภาระให้ตัวเองก็ตาม แอร่ก
ฟิคเรื่องนี้โดนล่อลวงโดยนาทีฟที่ยุให้แต่งไคเฉิน /ตบตีนางรัวๆ แล้วเค้าก็ดันยุง่ายจนมีพล็อตเด้งออกมา 555555555555555555555555
ฟิคเรื่องนี้ตั้งใจว่าจะทำแบบจบในตอน อ่านตอนไหนก็ได้ เพราะเค้ารู้สึกว่ามันเท่ดีเฉยๆ กรั่ก
ฟิคเรื่องนี้ไม่มีสาระ ไม่มีดราม่า ไม่มีอะไรเลย สั้นอีกต่างหาก มีแต่ความงุ้งงิ้งของคิมบราเธอร์เท่านั้นค่ะ ใสกิ๊งจนไม่เชื่อว่าตัวเองจะเข็นมันออกมาได้ orz
ไม่อยากพูดเยอะนะ เพราะเราจะอยู่ด้วยกันอีกตั้งเก้าตอน (จะถึงไหมน้อออออ)
ไว้มาพล่ามตอนหน้านะคะ เอ็นดูเด็กๆกันเยอะๆน้า
แวะมาตบตี พูดคุย สาดโมเม้นต์เผื่อจะเขียนฟิคออกมาได้ที่ @_lladn89 นะ รัก
พูดถึงแรคคูนกับลูกหมีกริซลีย์ได้ที่ #แรคคูนจงแดกับมีจงอิน นะคะ
ความคิดเห็น