ตอนที่ 1 : ปริศนาที่ 1 ปฐมบท จุดเริ่มต้นเปิดปริศนา
ปริศนาที่ 1
ปฐมบท จุดเริ่มต้นเปิดปริศนา
ตึก! ตึก! ตึก! แอ๊ด~ ปัง!
เสียงฝีเท้าพร้อมเสียงเปิดปิดประตูดังขึ้นทำให้ผู้ที่อยู่ในบ้านอยู่ก่อนแล้วสะดุ้งแล้วหาที่แอบกันจ้าละหวั่น ทางประตูหน้าบ้านเมื่อเปิดออกเผยให้เห็นเด็กสาวคนหนึ่ง ผมสีดำออกน้ำตาลยาวประบ่า นัยน์ตาสีดำสนิทมองไปรอบๆบ้านอย่างแปลกใจไม่น้อยที่ในบ้านไม่มีคนอยู่
คุณพ่อคุณแม่ค่ะ เซเวียร์กลับมาแล้วค่ะ....? เด็กสาวร้องเรียกเพื่อคนในบ้านไม่ได้ยิน ในที่สุดเธอก็เลิกสนใจแล้วขึ้นไปบนห้องเพื่อจัดกระเป๋าในวันใหม่อีกวันหนึ่งและตรวจเช็คการบ้านที่จะต้องทำและส่งพรุ่งนี้
เซเวียร์ เซ็นนีร่า เด็กสาวผู้มีพ่อเป็นนักดาราศาสตร์ตัวยงของประเทศ ส่วนแม่ของเธอเป็นคุณหมอดีกรีจบปริญญาเอกสาขาศัลยกรรม เธอไม่ได้เก่งด้านวิชาการเท่าพ่อแม่ของเธอ แต่ถ้าเป็นเรื่อง กีฬา ดนตรี และศิลปะ เธอมั่นใจในตัวเองแน่นอนว่าเธอต้องไม่แพ้ใคร ทำให้เซเวียร์เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งทุกครั้งที่มีการแข่ง และก็ได้ที่หนึ่งกลับมาทุกครั้งเหมือนกัน จนที่บ้านต้องจัดห้องวางของรางวัลกันไว้ทีเดียวเชียวละ เพราะมันไม่ได้มีแค่ของๆเซเวียร์คนเดียว แต่มันมีของพ่อแม่ของเขาด้วย และพอมารวมกันมันก็เยอะอยู่ไม่น้อยจนตอนนี้แทบไม่มีที่เก็บ แต่ถึงกระนั้นการเรียนของเธอก็ไม่ได้ถือว่าเลวร้ายอะไร จัดอยู่ในระดับปานกลาง
เซเวียร์ลงมาข้างล่างจะมาหาอะไรทาน แต่พอมาที่ห้องครัวกลับเห็นเค้กที่ยังทำไม่เสร็จวางไว้อยู่ เซเวียร์ขมวดคิ้วก่อนหันไปทางประตูครัวที่เอาไว้เชื่อมทางกับสวนนอกบ้านเห็นรอยเท้าหนึ่งรอยแล้วเห็นเป็นหลุมอีกหลายๆหลุมเพราะถูกน้ำฉีดใส่ เซเวียร์ยิ้มแล้วส่ายหน้าขำๆ พร้อมรำพึงกับตัวเองเบาๆ
จะซ่อนก็ทำไม่เนียนเลยน้า~ ผู้ซ่อนตัวอยู่ในบ้านสองรายสะดุ้งเฮือก เซเวียร์ตะโกนดังลั่นบ้านก่อนวิ่งออกไปโดยไม่สนใจผู้แอบอยู่สองราย
คุณพ่อคุณแม่คะ หนูออกไปเล่นก่อนนะคะส่วนการบ้านหนูทำเสร็จแล้ว ตอนเย็นๆหนูจะกลับมาอีกที ไปนะคะ!
ปัง!
เสียงปิดประตูดังไปได้สักพักใหญ่ผู้ที่แอบซ่อนอยู่ในบ้านจึงแย้มหน้าออกมาจากที่ซ่อน ถึงแม้พ่อแม่ของเซเวียร์จะเป็นคนใหญ่คนดัง แต่ทั้งสองก็อาศัยกันอยู่อย่างพอเพียง บ้านของพวกเข้าไม่ได้ใหญ่โตเป็นคฤหาสน์ ทั้งยังไม่ใช้ความสามารถของตนกดขี่ผู้อื่น แต่คอยช่วยเหลือผู้อื่นอย่างเต็มที่ทำให้เพื่อนบ้านที่อาศัยอยู่ในย่านเดียวกันตามพากันชื่นชมและคอยเป็นห่วงเป็นใยพวกเขาเสมอด้วยเช่นกัน
ผู้แอบซ่อนอยู่ในบ้านคนแรกเป็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีเดียวกันมองผู้แอบซ่อนอีกคนด้วยแววตาตัดพ้อเล็กน้อย ส่วนคนที่ถูกมองด้วยแววตาตัดพ้อก็กำลังยิ้มหน้าเจื่อนๆให้ เขาเป็นผู้ชายที่มีผมและดวงตาเป็นสีดำขลับ หญิงสาวเห็นแล้วไม่รู้ว่าหมั่นไส้หรือว่าอย่างไรจึงแว้ดใส่เสียงสูง
ไม่ต้องมายิ้มเลยนะคะคุณ! ก็รู้อยู่ว่าเมื่อวานฝนตกพื้นดินมันแฉะยังจะไปแอบหลังสวนอีก ทำไมยังทำให้เสียเรื่องอีกละคะ!! ชายหนุ่มส่งยิ้มแห้งแบบประมาณ ไม่มีข้อโต้เถียงขอยอมแพ้
เอาน่าที่รัก ก็เพราะนั้นเป็นลูกเราไม่ใช่เหรอ? เดียวลูกก็คงเล่นไปตามบทที่เราวางไว้เองนั้นแหละเซเวียร์ไม่ทำงานของเราเสียเรื่องหรอก หญิงสาวถอนหายใจก่อนมองชายหนุ่มด้วยสายตาอ่านยาก
คุณจะให้ลูกแก้วหิมะนั้นกับเซเวียร์จริงๆเหรอค่ะ? ใบหน้าที่มีรอยยิ้มของชายหนุ่มหายวับไปในพริบตาก่อนชายหนุ่มจะทอดสายตามองไปบนฟ้า ราวกับต้องการมองให้ได้ไปไกลที่สุด
มันถึงเวลาแล้ว มันเป็นกฎของผู้ข้ามกาลเวลา นักทำนายแห่งกาลเวลาอย่างฉันก็ต้องออกเดินทางแล้วเหมือนกัน ปริศนาจะเป็นตัวพาเซเวียร์ไปสู่ความจริงนิรันดร์
เซเวียร์เล่นอยู่ที่สวนสาธารณะแถวบ้าน ในขณะนั้นก็เหลือบไปเห็นใบโคลเวอร์สี่แฉกสามใบอยู่ใกล้ๆกันที่กอหญ้า ดูแล้วก็ใบใหญ่น่าดู มือบางเอื้อมไปเด็ดก่อนยิ้มอย่างมีความสุขแล้ววิ่งออกไปทันที
เวลาเย็น
แอ๊ด...... ประตูบ้านถูกเปิดเข้ามาโดยเด็กสาววัยสิบขวบ นัยน์ตาสีนิลมองไปรอบๆบ้านอย่างอมยิ้มแล้วก็พูดขึ้นอย่างสงสัย
เอ๋~ ทำไมบ้านเราถึงปิดไฟดับอย่างนี้นะ?
ฟุบ! นัยน์ตาสีดำถูกบางสิ่งบางอย่างปิดสนิท แต่ยังไม่ทันจะทำอะไรก็ถูกรวบมือรวบปากแล้วพาเดินไปที่ที่แห่งหนึ่งซึ่งเซเวียร์ก็ได้แต่ร้องเสียงอู้อี้ไปตลอดทาง
เมื่อถึงที่หมายเจ้าของมือนั้นก็ปล่อยเซเวียร์ออก เซเวียร์เปิดตาทันใดแล้วสิ่งที่เห็นก็ทำให้เธออมยิ้ม
สุขสันต์วันเกิดจ๊ะเซเวียร์~ ตอนนี้เธออยู่ที่สวนหน้าบ้าน มีโต๊ะเล็กๆสีขาวตั้งอยู่ แม่กับพ่อของเธอถือเค้กไว้ให้เธอเป่า เซเวียร์ประสานมือกันในท่าขอพรแล้วหลับตาสักพักก็ลืมขึ้นมาเป่าฟู่~
แปะ แปะ แปะ พ่อกับแม่ของเธอตบมือกันกราวใหญ่ก่อนที่แม่ของเธอจะถือเค้กไปไว้ที่โต๊ะแล้วลงมือตัดแบ่ง พ่อของเธอเดินมาโอบไหล่เธอก่อนพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท
ดีใจด้วยนะเซเวียร์ ที่แก่ขึ้นอีกปีหนึ่งแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า พ่อของเธอหัวเราะเสียงดังจนเธอต้องยกมือขึ้นมาปิดหู
หยาบคาย! นี่น่ะเหรอคำพูดของสุภาพบุรุษ!!!! เซเวียร์แหวใส่ ทำให้พ่อของเธอหัวเราะเสียงดังมากขึ้นไปอีก
แล้วใครบอกว่าพ่อเป็นสุภาพบุรุษล่ะหะ พ่อของเธอพูดก่อนยกกำปั้นขึ้นมาหมุนหัวเธออย่างมันเขี้ยวจนผมสีดำออกน้ำตาลยุ่งไม่เป็นทรง เซเวียร์กุมศีรษะของตนแล้วทำหน้ามุ่ยก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มดีใจเมื่อพ่อของตนยื่นกล่องของขวัญมาให้ เป็นกล่องสีทองผูกด้วยโบว์สีเงิน
สุขสันต์วันเกิดนะเซเวียร์ ผู้เป็นพ่อพูด เซเวียร์รับกล่องมาอย่างรวดเร็ว
ขอบคุณคะ!! หันกลับทางผู้เป็นแม่ที่กำลังยืนหน้ามุ่ยอยู่ใกล้ๆเค้กกับอันแสนน่ากิน สองพ่อลูกหันมามองแล้วกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
พ่อคะ อาการอย่างนี้เขาเรียกกันว่ายังไงนะ? เซเวียร์ถาม ซึ่งผู้เป็นพ่อก็ได้แต่เงียบเพราะถูกสายตาพิฆาตมองมาประมาณว่า ถ้าตอบเมื่อไหร่...ตาย! ทำให้พ่อที่ยังคงอยากอายุอยู่ยืนนานส่งสายตากลับไปหาลูกประมาณว่า ไม่ขอตอบ
ผู้เป็นแม่สาวเท้าเข้าไปหาลูกคนเดียวแล้วดึงเด็กสาวมากอดอย่างหวงแหน ส่งยิ้มพิฆาตไปให้ผู้เป็นสามี และส่งยิ้มอ่อนโยนให้ผู้เป็นลูกก่อนตามมาด้วยกล่องไม้ขนาดสีเหลี่ยมผืนผ้า ไม้สีดำขลับเป็นประกายมันวาวจากการถูกดูแลเช็ดถูอย่าง ตรงกลางเป็นรูปผีเสื้อสีขาวที่มีลายแซมด้วยสีฟ้าครามจางๆ เซเวียร์ไม่รอช้าที่จะเปิดมัน ภายในเป็นเครื่องปั้นดินเผาที่มีลักษณะคล้ายปืนฉีดน้ำสีขาวขนาดเหมาะมือ มีรู 12 รูราวกับเป็นปุ่มกดอะไรสักอย่าง มีลายเป็นเถาไม้เลื้อยและผีเสื้อสีคราม เจ้าสิ่งๆนี้เป็นเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งชื่อว่า โอคาริน่า นั้นเอง
ว้าว! โอคาริน่าของจริงที่หนูอยากได้มาตั้งนานแล้วนี่นา ขอบคุณคะคุณแม่ เด็กสาวพูดอย่างตื่นเต้น เจ้าสิ่งนี้เป็นเครื่องดนตรีขนาดพกพาที่ชาวฝรั่งเศสเรียกกันว่า มันฝรั่งหวาน จัดเป็นฟรุตประเภทหนึ่ง ผู้เป็นแม่ยื่นกระดาษแผ่นสีขาวให้กับลูกสาวแผ่นหนึ่ง มันเป็นวิธีการเล่นโอคาริน่าอย่างง่าย เด็กสาวย่อตัวลงก่อนรับมาอ่าน เมื่ออ่านจบจึงหยิบของขวัญของพ่อตนมาแกะบ้าง กล่องสีทองถูกเปิดออกเผยให้เห็นลูกแก้วสีใสที่มีฐานรองรับสีดำขลับ ภายในลูกแก้วเป็นพระจันทร์เสี้ยวกับผีเสื้อสีขาวอมฟ้าเหมือนกับกล่องโอคาริน่า ฉากรอบๆสองสิ่งที่เห็นเป็นค่ำคืนที่ดาวพราวฟ้าที่มีหิมะตกปอยๆ เด็กสาวยิ้มอย่างร่าเริง
ขอบคุณนะคะคุณพ่อ สวยมากเลย เด็กสาวพูดทั้งๆที่นัยน์ตาสีนิลยังคงจับจ้องอยู่ที่ลูกแก้วหิมะนั้น ผู้เป็นพ่อทอดสายตาอ่อนโยนและแววสำนึกผิดมาให้ก่อนลูบศีรษะเด็กสาวอย่างแผ่วเบา
เซเวียร์.....ต่อจากนี้ไป พ่อขอให้ลูกอดทนกับเรื่องทุกเรื่องที่จะเกิดขึ้นให้ดีนะ ดูแลแม่ของเราด้วยเพราะในอนาคตมีเรื่องที่เราจะต้องเจ็บปวด.....
.....ใช่.....เจ็บมาก.....เจ็บจนอยากหายไปจากโลกนี้.....โดยไม่ต้องมารับรู้อะไรอีกแล้ว.....
เซเวียร์ขมวดคิ้วมองหน้าของพ่อตนอย่างงุนงงเพราะพ่อของตนทำหน้าเศร้า หันไปมองแม่ก็เห็นทำสีหน้าไม่ค่อยต่างกันซักเท่าไหร่ ความเงียบกลืนทุกสิ่งรอบๆอยู่สักพักเด็กสาวทนไม่ไหวจึงเอ่ยปากถาม
ทำไมพ่อพูดอย่างกับว่าพ่อจะหายไปไหนเลยละคะ? เด็กสาวจ้องลึกลงไปในตาของผู้สูงวัยราวกับกำลังค้นหาคำตอบ ผู้เป็นพ่อจึงส่ายหน้า เด็กสาวถอนหายใจก่อนล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อของตน สิ่งที่หยิบออกมาเป็นถุงเล็กๆถุงสองถุงซึ่งมันเป็นถุงเครื่องราง เด็กสาวยื่นถุงใบสีแดงให้ผู้เป็นแม่ และยื่นถุงสีฟ้าให้ผู้เป็นพ่อ ภายในบรรจุใบโคลวเวอร์สี่แฉกซึ่งหาได้ยากมากอยู่อย่างจะ 1 ใบ ผู้เป็นพ่อลูบศีรษะเด็กสาวอีกครั้ง
ขอบใจนะเซเวียร์..... เรื่องที่พ่อพูดไปเมื่อกี้หากมันเกิดขึ้นแล้ว แล้วลูกอยากรู้ความจริง อยากทวงคืน...แม้มันจะไม่ได้คืนมาก็ตาม..... ผู้เป็นพ่อเว้นวรรคก่อนหยิบซองจดหมายออกมาจากกระเป๋ากางเกงฉบับหนึ่งแล้วยื่นให้เด็กสาว เด็กสาวรับไว้อย่างงุนงงแต่ราวกับรู้สึกว่ามีสัณชาตญาณบางอย่างบอกกับเธอว่าอย่าฟังเรื่องหลังจากนี้ ไม่งั้นอะไรบางอย่างที่สำคัญสำหรับเธอจะหายตลอดไป
นี่เป็นจุดเริ่มต้นของเกม.....ที่แลกด้วยชีวิตของลูก พึ่งระลึกไว้ให้ดีก่อนเปิดมัน..... ผู้เป็นพ่อเดินถอยห่างจากผู้เป็นลูกไปสองสามก้าวก่อนส่งยิ้มอ่อนโยนระคนเศร้ามาให้
ถ้าวันนั้นมาถึง แล้วลูกอยากจะเล่นเกมกับพ่อนะเซเวียร์
จงเปิดจดหมายฉบับนี้ของพ่ออ่าน
จงเลือกในวันที่มีดาวเต็มท้องฟ้าพร้อมพระจันทร์ทรงกรด
จงนำลูกแก้วหิมะของพ่อมายืนที่ลานโล่ง
จงระลึกไว้ว่าตัวลูกคือผีเสื้อที่โบยบินท่ามกลางดวงดาว
.....ผีเสื้อที่เปรียบเหมือนดวงจันทร์.....
.....คืนดาวเกี่ยวฟ้า
จันทราทอแสง
เวลาไม่หยุดหมุนเวียน
แต่อดีตไม่เคยผันเปลี่ยน
อนาคตคือการตัดสินใจ
และปัจจุบันคือความจริง
จงเบิกทางให้ข้า ราตรีกาลแห่งจักรวาล...
วูบ..... สายลมหอบใหญ่พัดผ่านทุกสิ่ง ตามมาด้วยแสงสีขาวสว่างจ้าไปทั่วทุกที่ เซเวียร์ยกมือของตนขึ้นมาป้องตาก่อนสติสุดท้ายจะดับวูบ ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อหันมามองหญิงสาวผู้เป็นภรรยาที่ยืนยิ้มอ่อนโยนให้แล้วหลับตาลงเช่นกัน
ขอโทษนะ.....แล้วก็ ฝากเซเวียร์ด้วย ทันทีที่ชายหนุ่มพูด วงกลมสีน้ำเงินก็ปรากฏขึ้นใต้เท้าของเขาแล้วตามมาด้วยตัวอักษรแปลกๆที่ถูกเขียนขึ้นรอบๆวงกลมนั้นราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาเขียนขึ้น
หญิงสาวสาวพยักหน้าที่ยังคงเปื้อนไปด้วยรอบยิ้มเบาๆ ฟันเฟืองตัวหนึ่งเริ่มหมุน ตัวที่อยู่ติดกันย่อมหมุนตาม มันเป็นกฎที่ไม่อาจหยุดยั้งได้อยู่แล้วไม่ใช่หรือค่ะ...คุณชาล์ เซ็นนีร่า?
เรียกฉายาด้วยเลยจะดีไหม? ชายหนุ่มประชดแม้ว่าจะยังหลับตาอยู่ก็ตาม ริมฝีปากหนาเริ่มเหยียดออกเล็กน้อย
นั้นสินะคุณพ่อมดนักทำนาย สำหรับปรารถแห่งนิรันดร์ตอนนี้ตัวคุณก็กำลังจะเป็นฟันเฟืองตัวแรกที่จะหมุนไม่ใช่หรือ? ชายหนุ่มเบิกตาขึ้นพร้อมกันกับที่ตัวอักษรปริศนาเขียนเสร็จ
แล้วอีกห้าปีเจอกันใหม่.....ในนรกภูมินะ แสงสีน้ำเงินโอบล้อมรอบตัวชายหนุ่มก่อนจะขยายตัวออกแล้วพุ่งขึ้นฟ้าไป ควันปกคลุมไปทั่วพร้อมกับที่ชายหนุ่มหายตัวไปด้วยเช่นกัน เสียงบางอย่างดังก้องไปทั่วบริเวณเป็นภาษาที่ไม่มีใครฟังออกนอกจากหญิงสาว เด็กสาว และคนบางคนที่รู้เรื่อง....
.....เบิกม่านแห่งนิรันดร์ ปริศนาข้ามมิติจงปรากฏขึ้น ณ บัดนี้.....
ราวกับมีเสียงเฮเบาๆตามมา หญิงสาวเหยียดยิ้มสมเพชแล้วมองดูเด็กสาวที่นอนสลบไสลบนพื้นหญ้าโดยไม่รับรู้เหตุการณ์เมื่อครู่ จากรอยยิ้มสมเพชเปลี่ยนเป็นแววเศร้าสร้อยไปในทันที
เรามีเวลาอยู่ด้วยกันอีกห้าปี ฟันเฟืองตัวแรกที่จะหมุนสำหรับเจ้าคือข้า ลำบากเจ้าแล้วละ.....ขอโทษนะ.....เซเวียร์.....
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
