คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : #ชบนดchap8 ; ปากไม่ตรงกับใจ
8
ปาไม่รับใ
ยี่สิบว่าปีที่เิมาลืมาูโล
บยอนแบฮยอนเป็นเ็น่ารั
(เามั่นใว่าแบบนั้นนะถึุนายบยอนะไม่เยบอว่าใ่็เถอะ)
นัวเล็ภูมิใทุอย่าที่เป็นัวเาเอ
ไม่ว่าะเป็นาี่ๆามแบบบับหนุ่มเาหลีทั่วไป หรือส่วนสูที่อาะเี้ยว่ามารานเล็น้อย
เาอบทุอย่าอัวเอ
แ่ว่า
“แบฮยอนหิว”
อนนี้
“แบฮยอน
ูปวี่”
ู
“แบฮยอน..”
โรเลียื่อัวเอเลยว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“มึยืนั้าทำไมเนี่ย”
แบฮยอนพยายามสะั้นอารม์อย่าสุวามสามารถ
ถ้านี่เป็นาร์ูนหัวอเาะโึ้นและมีวันออาหู
ั้แ่ไอ้แอนนิมอลานยอลแม่ป่วย
าเิมที่อบัูอย่าเียวทุวันนี้มันอัพเลเวล้วยารใ้านูเยี่ยทาส
ที่น่าลไปว่านั้นือเมื่อมาราบัเิเล้าทราบ่าวว่าผู่เ้าสุหล่อไม่สบายนา็ถีบหัวส่ลูายนเล็อบ้านมาปรนิบัิทันที
“มึไม่สบายแน่นะ”
แบฮยอนออมอนัวสูที่ี้นิ้วสั่เาไม่หยุั้แ่เ้านอนนี้ล่วเ้าหัว่ำแล้ว
มัน็ยัไม่ยอมหุบปาสั่สัที
“เออิ
ถามแปลๆ” แบฮยอนหรี่าับผิมนุษย์หูาบนเียที่สีหน้าีว่าเมื่อวานมา
นัวเล็ย่าาเ้าไปใล้เียเรื่อยๆ
ถ้าไม่ไ้าฝาเาเห็นานยอลมีสีหน้าเลิ่ลั่
“มึะทำไร”
านยอลยับถอยไปยัเียอีฝั่เมื่อแบฮยอนนั่ลบนเียเียวัน
“ทอแรริๆเลยมึเนี่ย”
นัวเล็่าทันทีเมื่อใ้หลัมือวัอุหภูมิแล้วพบว่าไอ้บ้านี่ัวไม่ร้อนเลยสันิ
“ัวูไม่ร้อนแู่ปวหัวนะเว้ย”
านยอลใ้นิ้วมือนวระหว่าิ้ว
“แถวบ้านูเรียสำออย”
แบฮยอนถอนหายใ เาัปลับะาีวิแสนเศร้าอผู้ายน่ารัแบบัวเอแล้ว
นีู่ปล่อยเวลาไปับมันทั้วัน ให้มันิหัวใ้ฟรี ูทำเพื่อร่ะ?”
“นี่มึเหาอีแล้วใ่มั้ย”
แบฮยอนนั่ัสมาธิบนเียานยอล
“เหาห่าอะไรมึ”
านยอลมวิ้วเรียมะไล่แบฮยอนออาห้อ
“ไม่สบายแล้วี้อ้อนนะมึเนี่ย”
นัวเล็แอบเห็นิ้ว้าหนึ่อานยอลระุ
แบฮยอนยิ้มำที่ไ้วนีนไอ้มนุษย์ทอแรลับสัที
“อ้อนเหี้
ยไร ไอ้สั” านยอลถลึามอแบฮยอนอย่าหาเรื่อ
“ปิไม่เห็นมึเยเรียื่อู..”
แบฮยอนยิ้มวนีน
“วันนี้แบฮยอนอย่านั้น
แบฮยอนอย่านี้”
นัวเล็หัวเราะออมาเสียัเมื่อเห็นท่าทาไปไม่เป็นอนที่อบหาเรื่อเาลอเวลา
“แ่็นะ”
แบฮยอนยัไหล่
“แ่อะไร”
านยอลเหล่มอ
“แ่อะไรล่ะ”
“อย่าวนีนู”
“เหนื่อยะไฟว้ับมึละ
ูไปล่ะ” แบฮยอนเินไปหยุหน้าประูห้อ มือที่ำลัหมุนลูบิะัเพราะนึสนุ
นัวเล็หันไปยิ้มให้านยอล
“แ่็น่ารัี”
ถ้าแบฮยอนมอหน้านป่วย่ออีสันิ เาอาะพบว่าใบหูอานยอลเป็นสีแและูท่าเ้าอมัน็ยัไม่รู้ัว้วย
“พี่แบฮยอน”
แบฮยอนที่ำลัล้าานอยู่ะั
“ว่าไอิน”
ิมอินนี่เป็นผู้ายที่มีใบหน้า่วอยู่ลอเวลาเลยริๆ
เมื่อวานอนลาืน็หน้าแบบนี้ พอเ้าวัน่อมา็หน้าแบบเิม ไม่เ้าใว่าเหล่าแฟนลับยให้าปรือๆนั่นูเ็ี่ไ้ยัไ
“พี่พอะรู้มั้ยว่า่วนี้ไอ้เฮุนับพี่านยอลเป็นอะไร”
อินเปิู้เย็นแล้วยนมในวึ้นื่ม
“านยอลเหรอ
แม่็ป่วยไ”
“ไม่ใ่ิ”
“อ้าว
แล้วยัไวะ”
“็แบบ
พี่านยอล่วนี้อบเหม่ออะ แล้วไอ้ฮุน็แบบิโทรศัพท์โร
อาารเหมือนนมีวามรัเลยอะ พี่ว่ามั้ย” อินสบาแบฮยอน
“ห้ะ
ิมาไปเปล่า” แบฮยอนส่ายหัว
ถ้าเฮุนยัพอรับไ้นะเพราะรายนั้นแสออัเนว่าอยาีบพี่ลู่หานัวสั่น
แ่ไอ้านยอลนี่ะไปมีวามรัับใร
“ไม่นะเว้ยพี่
เมมเบอร์นอื่น็รู้สึไ้”
“ใ่แล้ว
ูมีำลัมีวามรั” อินับแบฮยอนสะุ้
“ไอ้สัฮุน
ูใหม” อินเอามือลูบหน้าอัวเอ
“วัอ่อนไปไยเพื่อนรั”
อืม อิน ูว่าอาารมันหนัริ
“ปัาอ่อนแล้วมึน่ะ”
“่าูอี
อนแรว่าะบอมึ ไม่บอแล้ว” แบฮยอนหัวเราะับท่าทาประหนึ่นาเอละรหลั่าวอเฮุน
ส่วนอิน็เป็นพระเอโ่ๆที่ไ้แ่ยืนเาหัว
“มึะลีลาเพื่อ
มึ็บอมันไปิว่ามึีบพี่ลู่อยู่”
“โหย
แบฮยอน พี่ะบอมันทำไมวะเนี่ย” เฮุนระทืบเท้าอย่าัใ ะะแล้่อนสัหน่อย
“อ้อออออออออออออออออ”
อินยิ้มเ้าเล่ห์
“พี่นนั้นที่เราไปรับที่สนามบินอะนะ”
“เออ
ูีบอยู่ บนะ”
“ไม่ิแน่ๆ”
“ไอ้สััม”
อินหัวเราะแล้วหลบีนเฮุน
ในรัวที่แบฮยอนล้าานอยู่อนนี้เิวามวุ่นวายเล็น้อยถึปานลา
เฮุนวัน้ำในอ่าล่าานสาใส่อิน
“ไอ้เหี้
ยยยยยยย มันสปรนะเว้ย” อินโวยวายเสียั
“สมน้ำหน้า
ปาหมานัมึ”
“มันใ่สนามเ็เล่นมั้ย”
แบฮยอนบ่นแ่็ไม่มีใรสนใฟั ไอ้เ็เวรพวนี้นี่ ทำเลอะแล้วใรเ็บล่ะ
ถ้าไม่ใู่เนี่ย ั๊
“ไอ้สัอิน
พอแล้ว พื้นลื่นแล้ว” เฮุนยมือยอมแพ้ ารปะทะ(?)อเฮุนและอินไม่ี่นาทีทำให้พื้นห้อรัวอนนี้ทั้เปียและลื่น
แบฮยอนยัไม่ทันอ้าปา่าไอ้เ็สอนนั้น็เฟัวเอออาห้อรัวไวยิ่ว่าเร็วแส
“นั่นไ
สร้าานสร้าอาีพใหู้แล้ว็ไป” นัวเล็บ่นหุหิ
“พึมพำอะไรอมึ
ยัับเสียหมาร้อ” เือบะหันไป่อปา่อำามวามเยินับานยอล
แู่เ็บแรไว้ถูพื้นีว่า น้ำี้นอเ็มเลย ยอมใับารละเล่นอพวมันริๆ
“ถามไม่อบอี..”
แบฮยอนหันไปเือนนัวสู
“ระวันะมึ”
แ่็ูเหมือนว่าะไม่ทันะแล้ว านยอลลื่นเสียหลัล้มลไปบนพื้น แบฮยอนพยายามว้ามือนัวสูว่า
แ่อนิา
มือูสั้น
“แม่”
านยอลี๊ปา สสัยเ็บา นี่ถ้าท้อแท้แบบไม่้อถามหมอเลย
“เป็นไบ้ามึ”
แบฮยอน้มลับเ่าัวเอแล้วหัวเราะ สีหน้าเหยเอานยอลบอไ้ีทีเียว
“เ็บิสัส”
“เอ้า”
นัวเล็ยืัวึ้นแล้วส่มือให้านยอล นเ็บะทันหันับมือลับแบบไม่ลัเล
แบฮยอนออแรึนัวสูให้ลุึ้น
“เห้ย/เห้ย”
ทัู้่ลืมไปว่าพื้นมันลื่น
“โอย” ไม่ใ่เสียแบฮยอนหรอ
เป็นเสียอนที่นอนอยู่ใ้ร่าเา่าหา
“เห้ยมึ ูอโทษ”
แบฮยอนรีบยันัวเพื่อะลุึ้น เยิว่าโมเม้นท์วนอ้วนี่ะมีแ่ในละรที่แม่อบู
พอมาเอับัว ูนี่ึ้เลยรับ
ัหวะที่านยอลลืมาึ้นและสบาแบฮยอนทำเอานัวเล็นิ่้าไปหลายวินาที
“ไอ้อ้วน ูหนั”
านยอลบ่นแล้วันแบฮยอนออ
นัวเล็เหมือนเออร้อนรีบีัวเอแล้วลุึ้นทันที แบฮยอนยืนเาหัวโ่ๆแบบที่่าอินไปในใ
“่วยู้วยิ
อ้วนแล้วยัแล้น้ำใอีมึเนี่ย”
“ใรอ้วนไอ้สั”
แบฮยอนึานยอลึ้นมา
“มึไ หนัิบหาย”
านยอลพิเาน์เอร์ในรัว นัวสูใ้มือนวเอวัวเอไป้วย
“วนีน”
“นีู่ริใสุแล้ว
มึวรไปลน้ำหนันะ” านยอลยิ้มำ
“เสือ ” นัวเล็ถลึาใส่านยอลอย่าหุหิ
“หวัี” านยอลเบ้ปา ้า
วนีนูเ้าไป
“เ็บิบหาย” แบฮยอนมอานยอล
นัวเล็บีบเอวร่าสู
“โอ้ยยยยย!”
“เ็บมาเลยเหรออออออออ”
แบฮยอนยิ้มาหยีแล้วเพิ่มแร
“เหี้ ยยยยยยยยยย เ็บโว้ย”
านยอลเริ่มน้ำาลอ ไม่เ็บอย่าเาใระเ้าใ(?)
รอบแรล้มว่าเ็บมาแล้วรอบสอล้มแล้วมีนมาทับ็ูสอเ้าไปอี
“นี่มึเ็บมาเลยเหรอ”
แบฮยอนปล่อยมือาเอวนัวสู านยอลพยัหน้า
นัวเล็เลยพยุานยอลไปนั่ที่โฟา แบฮยอนวิ่หายลับเ้าไปในรัวเพื่อหยิบล่อยา
โีที่ล่อยาในบ้านนี้สามารถเห็นไ้่ายโยไม่้อสัเ
“มึะทำไร” เาวูัเลย แหม่
เมื่อวาน็ถามี้ ถอยหนีี้้วย
“ทายาไ”
แบฮยอนหยิบยาลายล้ามเนื้อป้ายลบนนิ้วแล้วใ้มืออี้าเลิเสื้อานยอลึ้น
“เห้ยๆ ูทำเอ”
“อย่าิ้นไ้มั้ย
เี๋ยวเอาิ้มาแม่” นัวเล็เอานิ้วที่ป้ายยาี้หน้าานยอล
“ผิวมึบาหรือมึล้มแรวะเนี่ย
ม่วเลย” แบฮยอนป้ายยาลบนเอวอานยอลแล้วัารนวเบาๆ
นัวเล็ั้อั้ใับารปมพยาบาลไออลววย
“เ็บมั้ย”
แบฮยอนเยหน้าถามร่าสู มือที่ำลันวอยู่หยุะัเมื่อสบาานยอลที่มออยู่นานแล้ว
ใบหน้านิ่ๆอนัวสูับสายาที่มอมาทำให้แบฮยอนรู้สึแปลๆ
“มึนว่อเอแล้วัน”
แบฮยอนัมือลับแล้วหันหน้าไปทาอื่น หลายวินาทีานยอล็ยัไม่อบ
“มึะเียบทำไม..”
แบฮยอนเม้มริมฝีปาแน่น านยอลยั้อเาอยู่ อยา่าใะาแ่เหมือนร่าายลายเป็นหิน
หายใยัลำบา
“อบุ” านยอลเอ่ยแล้วยิ้มมุมปา
บู้ม !
เหมือนอะไรในหัวแบฮยอนระเบิ
นัวเล็ไม่อยาะรับรู้อะไรทั้นั้น
ไม่อยาเห็นรอยยิ้มที่เาอยา่น่าัวเอในใว่าเผลอิว่ามันูีไ้ยัไ รวมถึเสียัในอ้า้าย้วย
------------------------------------------------------------------
เอาล้าววว เริ่มมีัมิสัที 5555555555555
เม้นท์หน่อยิ เราอบอ่านอมเม้นท์นะ T^T
ความคิดเห็น