คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : #ชบนดchap7 ; ขอใจเธอแลกเบอร์โทร
7
อใเธอแลเบอร์โทร
“พี่ลู่ แบไปทำานแล้วนะ” แบฮยอนะโนบอพี่ายนสนิทที่ำลัเ้ารัวทำอาหารอยู่
“ไม่ิน้าว่อนเหรอ” ลู่หานะโหน้าออมาาประูห้อรัว
“่อยมาิน็ไ้ แบไปทำอาหารให้บ้านนู้นแปบเียว” ลู่หานพยัหน้า แบฮยอนึเินออาบ้านรไปยัสถานที่ทำานทันที
“เห้ย” แบฮยอนเือบสะุาัวเอล้ม ที่นั่อยู่มุมห้อนั่นใ่นรึเปล่าวะ ัวีๆ ผมำๆ แบฮยอนใ้เท้าเี่ยเฮุนที่นั่อเ่าัวเออยู่มุมห้อนั่เล่น
“ไม่้อมายุ่เลย” ไรอมันวะ
“ใร้ายันหม” แบฮยอนนั่ยอๆมอเฮุนที่บ่นอยู่นเียว
“มันเป็นี้ั้แ่เ้าแล้วอะพี่” อินที่เินออมาาในรัวพร้อมแ้วโโ้พูึ้น
“เป็นอะไรอมัน็ไม่รู้” อินส่ายหัวเอือมๆให้เพื่อนสนิทแล้วเินหายไป
“เป็นอะไรเนี่ย” แบฮยอนผลัหัวเฮุน
“ยัไม่รู้ัวอี” แบฮยอนอยาะำับสีหน้าเหมือนะร้อไห้อเฮุน
“ยิ้มอะไรอพี่วะ ไอ้นใำ”
“ูทำอะไร” แบฮยอนอหัวเราะไม่ไ้
“ไปรัันไลๆเลยนะ นใำับนี้โห”
“ใรี้โห พี่ลู่อะนะ” เฮุนเบะปาเล็น้อยพอเป็นพิธี
“เออิ ไหนบอไม่อบเ็ แล้วพี่็เ็ว่าไม่ใ่ไ”
“แล้วมันเี่ยวอะไรันวะ” แบฮยอนยิ่ฟัยิ่
“็พวพี่อบันไม่ใ่เหรอ”
“ห้ะ อบ?”
“เออ ็เหมือนี้ สวีทไ้อี” แบฮยอนนั่ัสมาธิับพื้นแล้วหัวเราะเสียั โอยำมาอแร์ลทวิเอร์ไ้ป่ะ 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555
“หัวเราะไรวะ พี่วนีนผมอ่อ” เฮุนทำหน้าบู
“ูับพี่ลู่อะนะ มึเ้าใผิแล้ว”
“เห้ย ริป่ะ” เฮุนทำาโแล้วเ้ามาบีบไหล่เาอย่าใ
“เออิ” แบฮยอนพยัหน้า
“ไม่หลอนะ”
“เออ”
“เยเฮทททททททททททททททททท” เฮุนระโโลเ้นแล้ววิ่หายออาบ้านไป ทิ้ให้แบฮยอนมอามอย่าๆ นัวเล็ลุึ้นเินเ้ารัวไปทำับ้าวามปิ
“ทำไมวันนี้บ้านเียบๆวะ” แบฮยอนบ่น อาหาร็ใล้ะเสร็แล้ว หายไปไหนันหม ะเ้อไป็ไม่เอใรสัน ร่าเล็เลย้อนอาหารไปวาไว้บนโ๊ะนเียว าลูมือ่วยอย่าทุที
“ทำเสร็แล้วเหรอแบฮยอน” เสียพี่ริสัมาาทาประูบ้าน
“็มอหาพี่นั่นแหล่ะ ผม้อยอาหารมานเียวเลยเนี่ย” แบฮยอนพูยิ้มๆ
“โทษทีนะรับ พี่ไป้านอมา”
“ไม่เป็นไร แล้วนอื่นอะรับ”
“เฮุน็เห็นออไปบ้านแบฮยอนนะ อินอยู่บนห้อ” ริสหยุพูแ่นั้น แบฮยอนมอนัวสูว่า้วยสีหน้าๆว่าหยุพูทำไม
“รับ?” ริสเอียอแล้วยิ้ม นี่วนีนเหรอออออออออออออออออ
“แล้วที่เหลืออะ” แบฮยอนถาม้วยสีหน้าหุหิ
“ที่เหลือไหนเหรอ” ริสยิ้มมุมปา
“พี่ริส”
“โอเๆ..” ริสหัวเราะ “านยอลไม่สบาย นอนอยู่บนห้อรับ”
“หืม ไม่สบาย เมื่อวานมันยัีๆอยู่เลย”
“สสัยิใอ่อนแอมั้รับ” ริสลั้วหัวเราะ ทำท่าะเินเ้าห้อ
“แบฮยอน พี่ฝาไปูานยอลหน่อยสิรับ” นั่นไ านอละู
แบฮยอนหมุนประูห้อนอนานยอลเ้าไปโยไม่เาะ ี้เียมีมารยาทับมันละ เบื่อ ไม่ระราน็เป็นภาระูัลหลอ นัวเล็ยถาอาหารที่มีโ๊ร้อนๆับยาและน้ำเปล่าไปวาบนโ๊ะัวเิม
“านยอล” แบฮยอนยืนเรียร่าสูอยู่ปลายเีย อยาะใ้ีนเี่ย แ่เรในป่วย
“ไอ้านยอล” แบฮยอนเย่าาใ้ผ้าห่ม
“อือ..” นบนเียยับหนีอย่ารำา แบฮยอนหยิบรีโมทแอร์มาลอุหภูมิประหนึ่อยู่ทิเบ แหม่ ไม่สบายแล้วยันอนาแอร์เย็นเียบ หายอะนะ
“มึ ลุึ้นมาินยา” แบฮยอนับไหล่ร่าสู ผิวเนื้อที่โผล่พ้นเสื้อยืัวบาทำให้แบฮยอนรับรู้ถึอุหภูมิที่ร้อนั
“อือออ” ราอย่าเียวเลยมึเนี่ย
“สร้าานใหู้อีละ” นัวเล็ถอนหายใ แล้วเินหายไปหยิบะละมัและผ้านหนูมาเ็ัวให้านยอล ไม่ๆ ไม่้อมอแบบนั้น ูแ่ทำหน้าที่
“เย็น อือ” สำออยมา แบฮยอน่านที่นอนให้เาเ็ัวในใ ทีมึเปิแอร์ะูแทบแ็ไม่หนาว เ็ัวแ่เนี้ย ทำมาบ่นึมำ นแบฮยอนเ็ัวและแปะแผ่นเลลไ้ให้านยอลเสร็ นัวสู็ยัไม่มีทีท่าว่าะลืมา
“ลุึ้นมาินยา” แบฮยอนันัวานยอลให้ลุึ้นนั่
“ไม่เอา..” านยอล่อยๆลืมาึ้น นัวสูระาอีหลายรั้เมื่อเห็นหน้าแบฮยอน
“หยุระพริบาสัที ูเอ เฮนโหล่ววว มึไม่ไ้าฝาหรอ” แบฮยอนโบมือไปมาหน้าร่าสู
“ออไป” โหววว นเรา พอื่นแล้วลืมบุุ(?)
“ู็ไม่ไ้อยาอยู่หรอ” แบฮยอนเบ้ปา
“แ่ถ้ามึาย็ภาระู เี๋ยวหมู่บ้านะเฮี้ยนว่าลัาแลน์ เพราะั้นแยาะ” แบฮยอนหยิบยายัใส่ปานัวสูแล้วส่แ้วน้ำให้ านยอลส่สายาไม่พอใแ่็ยอมินเ้าไป
“อมือถือหน่อย”
“ห้ะ” แบฮยอนทำสีหน้าไม่เ้าใ เมื่อี้ไลู่ อนนี้อโทรศัพท์ อะไรอมึ
“เอามา”
“เอาไปทำไม”
“เออ เอามาเหอะ แ่ๆ” านยอลปิปา
“เอาไป” แบฮยอนส่ให้ านยอลรับไปแล้วอะไรสอสามที
“มึทำอะไรอะ”
“เสร็แล้ว” เสร็อะไร ?
“เบอร์ู”
“ห้ะ” หน้าแบฮยอนเหวอมาแน่ๆ ไอ้านยอลถึไ้อมยิ้มแบบนั้น
“ห้ามเอาไปแ ห้ามเผยแพร่ ไม่ั้นมึเอี” เออะร้ายยยยยยยยยยย ูอมั้ย ไม่เลย
“อะไรอมึเนี่ย”
“มึ้อมาูแลู นว่าูะหายี”
“ใ่หน้าทีู่มั้ย”
“ุนายบยอน” หื้มมมมมมม ำๆนี้ พูเบาๆ็เ็บ
“ไอ้ฟัทอ..” แบฮยอนัฟันรน่าไออลหูา ใ้านูุ้มเหลือเินนะ เป็นทั้ี้้า ทั้พยาบาล
“ออไปไ้แล้ว ูะนอน แ่ๆ” ไอายไปเลยนะ บายยยยยยยยยยยยยยส์ แบฮยอนถลึาใส่นบนเียที่หลับลไปอีรั้แล้วเินออาห้อ
[Hunhan’s part]
ลู่หานที่ทำอาหารเสร็แล้ว ำลัเ็บวาอในรัวโยที่ไม่รู้เลยว่ามีเ็หนุ่มหน้าหล่อแอบย่อเ้ามาในบ้านเียบๆ นหน้าหวานฮัมเพลไปทำานไป
“ผม่วยนะ” เสียนุ่มๆัึ้น้าหู นั่นยัไม่หน้าใเท่ามือสอ้าที่เอื้อมมาา้านหลั
“ย่าส์!” ลู่หานีมือปลาหมึอเฮุนอย่าใ ไม่เอาหม้อีหัว็บุเท่าไหร่แล้ว
“นายเ้ามาไ้ไเนี่ย”
“ประูไม่ไ้ล็อนะ” เฮุนว่าพลาทำาปริบๆ
“มันใ่เรื่อมั้ย” ลู่หานุ เ็นนี้นี่
“็ผมอยาเอพี่อะ” เฮุนทำสีหน้าหอยๆ เือบละ ลู่หานเือบหลสสาร ถ้ามันไม่เอามือเาไปุมแล้วเอาหน้ามาถูๆแบบนี้อะนะ
“โอเฮุน”
“เห้ย พี่รู้ัื่อผมนี่นา” เฮุนยิ้มนาหยี
“ปล่อย”
“ปล่อยอะไรอะ” มีใรบอมั้ยว่าท่าทาแบบนี้อเฮุนมันไม่เนียนเอาะเลย
“นับหนึ่ถึสาม..”
“โอเๆ ผมปล่อย็ไ้” เฮุนเบ้ปาแล้วปล่อยมือนหน้าหวานอย่าเสียาย นอะไรมือนิ๊มนิ่ม
“ลเ้ามามีอะไร”
“ิถึ”
“เฮุน” ลู่หานถอนหายใ
“ผมพูริๆนะ”
“พี่ไม่มีเวลามาเล่นับนายหรอนะ”
“ใรว่าผมเล่น ผมริันะ” ลู่หานมอเ็หนุ่มที่ทำสีหน้าริั เาอายุ็ไม่ใ้สิบเ็สิบแป ทำไมะไม่รู้ว่าเ็นนี้พยายามีบเาอยู่ ไม่ใ่ว่ารัเียอะไรหรอนะ แ่นเพิ่ะรู้ัันแถมอีฝ่ายยัเป็นนัร้อื่อั ะให้ิว่ามาีบริัะยา
“นายวระเอาเวลาไปริัับารทำานนะ” ลู่หานพู่อนะเ็บภานะใสู่้
“ผมแบ่เวลาไ้ มันนละเรื่อัน”
“นายะีบพี่เหรอ” ลู่หานออพิเาร์เอร์ในห้อรัว
“รับ” เฮุนอบรับหนัแน่น
“อบพี่เหรอ” นหน้าหวานเอียอถาม เฮุนลืนน้ำลายอึให่ ทำไมพี่ลู่หานอเาถึน่ารั น่าหยิแบบนี้เนี่ย ใละลายรับ
“อบมารับ” เฮุนอบ ริ้วสีแบนใบหน้าอนัวสูว่าทำให้ลู่หานยิ้ม
“แล้วถ้าพี่ไม่ให้ีบล่ะ”
“ผม็ะื๊อรับ”
“แล้วถ้าถึะื๊อไป พี่็ไม่อบนายอยู่ีล่ะ” ลู่หานถาม้วยรอยยิ้มน่ารั นี่มันรอยยิ้มอาบยาพิษัๆ
“อย่าน้อยผม็ไ้พยายามแล้ว” เฮุนสบาลู่หาน ถ้าะเรียว่ารัแรพบ็ไม่ผิหรอ เฮุนน่ะทำานในวารมาหลายปี เอนหน้าาีมาเยอะแยะ แ่ไม่เยเห็นรอยยิ้มใรสวยเท่าลู่หานมา่อนเลย ไม่ว่าเาไปนอนิ นั่ิยัไ เา็ิว่าะปล่อยให้ลู่หานหลุมือไป่ายๆไม่ไ้ ยิ่อนเห็นลู่หานุ๊ิ๊ับแบฮยอนเฮุน็ยิ่เ้าใัเน ว่าัวเออบลู่หานริๆ ไม่รู้ล่ะ เฮุนมั่นใว่ายัไลู่หาน็้อใอ่อนแน่
“ั้น็ลอู” ลู่หานระุยิ้ม แวบหนึ่เฮุนเห็นประายี้เล่นในแววาอนหน้าหวาน เฮุนรู้อยู่แล้วล่ะว่าพี่ลู่หานอเานนี้ไม่ธรรมาแน่
อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
รู้สึเหมือนำลัเล่นับไฟเลยแฮะ
end hanhan's part
--------------------------------------------------
ออมเม้นท์เป็นำลัใน้อยนะ
ความคิดเห็น