คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #ชบนดchap4 ; เกลียดอะไรได้อย่างนั้น
4
เลียอะไรไ้อย่านั้น
เวลาผ่านไปไวเหมือนโห แบฮยอนทำานเป็นแม่บ้านให้เหล่าไออลหนุ่มเือบ 3 เือน ่วหลัมานี้เารู้สึทำานสบายใมาึ้นเพราะเ้าอบ้านทั้หลายมีานลอ ไม่่อยไ้ลับบ้าน เอาริือแ่ไอ้านยอลไม่อยู่นเียว แบฮยอน็แฮปปี้ละ
“ท่าทามีวามสุนะมึน่ะ” ายยาว่าปีเอร์็มึเลย
“…” ร่าเล็ไม่อบ หลายเือนมานี้เาเรียนรู้ลยุทธ์อบโ้ไออลปาหมาหลายรูปแบบ เรียว่าวิาแน่น ไม้ไหนมา็สวนไ้หม แ่วันนี้ี้เียเถีย อารม์เสีย ้นบับาร์ูนไม่ผ่าน
“ใบ้แเหรอ” แบฮยอนถูพื้น ทำเป็นไม่สนใ
“นี่วนีนูเหรอ” ูล่ะยอมใ มึะเอาให้ไ้ใ่มะ
“มึไม่เหนื่อยเหรอ” านยอลมอหน้าเาอย่าๆ ทำนอ เหนื่อยออะไรอมึ
“ทำานเสร็มาเหนื่อยๆ แทนที่ะไปนอน มึมาวนีนูเนี่ย”
“มึอะ วนีนู”
“ถามรินะ”
“…”
“มึเหาใ่ป่ะ” านยอลใเล็น้อย
“หาเรื่อูทุวันที่เอ นในวไม่มีให้วนีนเหรอสั” ูล่ะเบื่อหน้ามึริๆ
“เหาับวนีนเี่ยวเหี้ ยไรัน”
“เอ้า โ่็ไม่บอ”
“สั”
“็มึเหา เปลี่ยว ไม่มีอะไรทำเลย้อมาวนีนูนี่ไ”
“านยุ่ไม่มีเวลานอนแบบูนี่อะนะ เหา?” านยอลแ่นหัวเราะ
“นมันะเหา มีไม่มีเวลามัน็เหาว่ะ” แบฮยอนบไหล่านยอล ร่าสูเบี่ยัวหลบให้พ้นามืออนัวเล็ว่า ท่าทาเป็นเ็ๆอานยอลทำให้แบฮยอนหัวเราะ
“ูเพื่อนเล่นมึเหรอ”
“ู็ไม่ไ้อยาเป็นเพื่อนมึหรอ อโทษษษษษษษ” นัวเล็ลาเสียยาว
“เออ”
“ใระอยายุ่ับมึวะ แม่ไม่รัรึไ” แบฮยอน่อว่าโยไม่ิอะไร ผ่านไปหลายวินาที นัวเล็เริ่มรู้ถึอาารผิปิอนที่อบหาเรื่อเาลอเวลาที่เอ
“มึเียบทำไมเนี่ย” แบฮยอนถาม แอบใเสียเล็น้อยเพราะานยอลนิ่มา
“…”
“วนีนูป่ะสั”
“เอ้า เป็น..” านยอลเินหนีไป่อนที่แบฮยอนะพูบ สวนทาับเฮุนที่เินมาพอี
“พี่านยอลไปไหนอะ อ้าว เป็นไรวะ” เ็หนุ่มเาหัว
“ทะเลาะันอีแล้วเหรอแบฮยอน”
“เออิ ็วนีนเหมือนเิม”
“พี่ไปว่าอะไรพี่านยอลเาอะ”
“ว่าอะไร ู็เถียปิ แ่มึอะะเรียื่อหรือเรียพี่เลือสัอย่า”
“พี่อยาให้ผมเรียว่าอะไรอะ”
“แล้วแ่มึเหอะ”
“ั้นผม็เรียแบบนี้แหล่ะ” สั วนีน
ว่าแบฮยอนะทำานเสร็็ปาไปเือบ 5 โมเย็น แถมวันนี้เายั้อทำอาหารเย็นทแทนอาหารเ้าที่บรราไออลไม่ไ้ินหลายวันเพราะิาน ร่าเล็ัารเรียมวัถุิบ่ายๆสำหรับมื้อเย็น แบฮยอนเยหน้าเมื่อรู้สึว่ามีนเ้ามาในรัว เป็นพี่ให่อบ้านนั่นเอ
“แบฮยอนให้พี่่วยรึเปล่า” น้ำาะไหล พี่ริสนี่โรใีเลยให้ายเถอะลีน่าั
“ะีมารับ เพราะผมเหนื่อยมา”
“ั้นผม่วย้วยเอาป้ะ” เฮุนที่เินมาหยิบนมในรัวถามึ้น
“่วยอยู่เยๆ็ีนะ”
“โห่ ไรวะแบฮยอน พี่ริส็ทำอาหารไม่เป็นนะ”
“เอ้า ริิพี่” วามหวัูพัทลายะั้น ุหลอาว!
“เอาริๆ ็ริ” ริสหัวเราะ
“แล้วะเสนอัวทำไมเนี่ย” แบฮยอนบ่นหุหิ
“ถ้าเป็นพวหั่น ล้า อะไรแบบนี้ พี่ทำไ้นะ”
“นี่ใีหรือะีบ” แบฮยอนเอ่ยถาม ไม่ไ้มั่นหน้า เ้าเรียถามเพื่อวามแน่ใ
“แล้วีบไ้เหรอ”
พรว
“เฮุนนนนนนนนนนนนน สปรโว้ย” แบฮยอนโวยวายเมื่อเฮุนพ่นน้ำออมาระเ็นใส่ัวเา มึใอะไรเนี่ย ูยัไม่ใเท่ามึเลย
“เอาริิพี่ริส?” เฮุนถามหน้าเหวอๆ
“ล้อเล่น” ริสส่ายหัว
“ล้อเล่นแล้วส่ายหัวืออะไรวะ” เออ ู็สสัย
“ล้อเล่น็ือล้อเล่นไ” ่อนะไ้เถียันไปมาว่านี้เสียออินที่มาใหม่็ััึ้นมาะ่อน
“ใรเห็นพี่านยอลบ้า”
“บนห้อป่ะ” เฮุนอบ
“ไม่อยู่ว่ะ เมื่อบ่ายเ้ามาพร้อมมึป่ะไอ้ฮุน”
“เออ เ้ามา..” อะไร เฮุนมึ เหล่มอูทำไม
“เห็นทะเลาะับแบฮยอนแล้ว็เินออไปอะ”
“มันไปเที่ยวมั้” แบฮยอนรีบเสนอวามเห็น
“บนห้อมีทั้โทรศัพท์ ระเป๋าั์ พี่านยอละไปไหนไ้ไ”
“แปลๆละ แบฮยอนพี่ทะเลาะอะไรัน” เฮุนหันมาถาม
“็ปิป่ะวะ ู็แ่ถามว่ามันเหามั้ย แม่ไม่รัเหรอ”
“เยเฮทททททททททททททททท” เฮุนอุทานเสียั ริสับอิน็มีสีหน้าเรียึ้นมาทันที
“อะไร ทำหน้าแบบนั้นันทำไม”
“ผมว่าเราออไปามหาพี่านยอลันเถอะ” อินพูับริส
“ไ้”
“เี๋ยวๆ ลมันเรื่ออะไรัน”
“แบฮยอนพี่พลาแล้ว เรื่อแม่อ่อนไหวมาสำหรับพี่านยอลนะเว้ย”
“เอ้าแล้วูะรู้เหรอ”
“านยอลโนแม่ทิ้ไปอนอายุสิบวบ” เปรี้ย! เหมือนฟ้าผ่าลาหน้าแบฮยอน
“พี่ริสอย่าเพิ่เล่าอะไรเลย ผมว่ารีบไปามหาพี่านยอลเถอะ” อินเร่อีรั้
“โอเ ั้นพวนายไปใส่หมวับผ้าปิปานะ”
“ออไปไม่ไ้นะ” แบฮยอนรีบเอาัวไปวาประูห้อรัว
“วันนี้มีานเลี้ยอหมู่บ้าน นเยอะมา มีน้านอมา้วย”
“ิบหาย แล้วป่านนี้พี่านยอลไม่โนทึ้เหรอเนี่ย” เฮุนยี้หัว
“โทรบอผู้ัารทีพี่ริส” อินพู ริสส่ายหัวไปมา
“ไม่ไ้ นายำไม่ไ้เหรอว่าถ้าเรามีเรื่ออะไรใน่ว่อนัมแบ เวลาพัรอบ่อไปอสมาิทุนะลล สมาินอื่นะมาเือร้อน้วยไม่ไ้นะ”
“พอๆ เี๋ยวผมออไปามเอ” แบฮยอนพู้วยสีหน้าริั
“พวนาย่วยิทีว่าานยอละไปที่ไหนในหมู่บ้าน”
“พี่ว่าานยอลน่าะไปไม่ไลาบ้าน แถวหมู่บ้านมีที่ไหนที่นไม่เยอะบ้ามั้ยแบฮยอน”
“ถ้าเป็นที่ที่นไม่เยอะ ็น่าะเป็นสนามเ็เล่น”
“ั้นนาย่วยไปูที่นั่นให้หน่อยนะ” แบฮยอนพยัหน้าแล้วรีบวิ่รไปสนามเ็เล่นทันที
“อยู่ไหนอมันวะ” แบฮยอนสบถ ร่าเล็วาสายามอหาานยอลทั่วสนามเ็เล่น เือบะถอใแล้วเินาไป พลันสายา็เหลือบไปเห็นายาวๆที่โผล่พ้นมาาบ้านเ็เล่น แบฮยอนเินเ้าไปอย่าเียบๆ เผลอถอนหายใ้วยวามโล่อเมื่อพบว่าานยอลยัปลอภัยี ไม่ไ้โนทึ้หรือรุมาแฟนลับอย่าที่เาิไว้
“มึ..านยอล” แบฮยอนนั่ยอๆลรหน้าานยอล นัวสูไม่อบ แบฮยอนสัเเห็นว่าในมืออานยอลมีอบุหรี่อยู่
“ออมาูบุหรี่หรอเหรอ”
“เปล่า”
“อ้าว แล้วในมือมึ..”
“ไม่มีไฟแ็” านยอลอบเบาๆ บรรยาาศหม่นหมอทำเอาแบฮยอนโรรู้สึผิ แ่้วยทิิที่ทะเลาะันมาลอทำให้ร่าเล็ไม่สามารถเอ่ยอโทษออไปไ้่ายอย่าใิ
“ูไปหาให้เอามั้ย”
“ไม่้อ”
“มึลับบ้านไ้แล้วมั้”
“…”
“วันนี้หมู่บ้านมีาน นเยอะมา”
“…”
“ืนมึยันั่รนี้ แฟนลับมึไ้มารุมทึ้แน่”
“…”
“านยอล ลับ..”
“แม่เ้าไม่รัูริอย่าที่มึว่านั่นแหล่ะ” แบฮยอนพูอะไรไม่ออ านยอลนที่เยวนีนเามีสีหน้าเศร้าหมออย่าเห็นไ้ั นัวเล็ยิ่รู้สึผิึ้นไปอี
“ลเนอะ” านยอลหัวเราะในลำอ แบฮยอนถอนหายใ
“ูอโทษ” านยอลสบาแบฮยอนอย่าแปลใ
“ลับบ้านเถอะ” แบฮยอนัสินใเอื้อมมือไปึนัวสูให้ลุึ้น บบ่าอีสอทีแล้วเินนำออมา ูปลอบไ้แ่นี้แหล่ะ นัวเล็หันไปมอานยอลเป็นระยะๆ สีหน้าอานยอลีึ้นเล็น้อยแ่เ้าัว็ยัเียบลอทาเินลับบ้าน
“มาแล้ว พี่านยอลมาแล้วววววววว” เฮุนที่ยืนรออยู่หน้าประูบ้านรีบวิ่ไปบอนที่เหลือ
“พี่หายไปไหนมาเนี่ย พวเราเป็นห่วแทบแย่” อินเป็นนแรที่เินเ้ามาหาานยอล
“โทษที”
“อย่าหายไปเยๆแบบนี้อีนะานยอล” ริสบีบไหล่านยอล
“รับ” านยอลพยัหน้าแล้วอัวึ้นห้อ
“ราม่าสัๆ” เฮุนพึมพำ
“ู็สัมผัสไ้” อินพู
“านยอลยัไม่ไ้ิน้าวนิ” ริสนึึ้นไ้ เพราะพวเามีาน้วยัน มื้อสุท้ายที่อาหารถึท้อ่อนถึบ้าน ือสิบโมเ้าแล้วอนนี้็ปาไปหนึ่ทุ่มแล้ว
“เออ ริ้วย” เฮุนพยัหน้ารับ
“เี๋ยวผมเอาไปให้เอรับ” แบฮยอนหันไปบอริส นัวเล็เินหายเ้าไปในรัวแล้วัารนำอาหารใส่ถาเรียมึ้นไปให้านยอล
“พี่แบฮยอน”
“ว่าไอิน”
“่วยพูีๆับพี่านยอลหน่อยนะ” แบฮยอนพยัหน้าแล้วเินึ้นบันไรไปยัห้อนอนอานยอล
นัวเล็ลัเลว่าะเาะประูแล้ววาไว้หน้าห้อหรือเินเอาเ้าไปให้ี
“ถือว่าเป็นารไถ่โทษ็แล้วันวะ” แบฮยอนสูหายใแล้วเาะประูสอสามที
“ูเ้าไปนะ” ร่าเล็่อยๆเปิประูเ้าไปเมื่อไม่ไ้ยินเสียอบรับหรือปิเสธ แบฮยอนนำถาอาหารไปวาบนโ๊ะึ่เาิว่าเป็นโ๊ะทำานอานยอล บนโ๊ะเ็มไป้วยโน้เพล
“นอนเหรอวะ” แบฮยอนเินไปูที่เียแ่็พบเพียวามว่าเปล่า เสียาห้อน้ำทำให้เารู้ว่าเ้าอห้อทำธุระอยู่ในนั้น แบฮยอนเลยัสินใะเินออไป แ่เสียเปิประูห้อน้ำ็หยุเาไว้่อน
“เอ่อ..” แบฮยอนยืนสบาานยอลที่อยู่ในุลุมอาบน้ำ สีหน้านิ่ๆอนัวสูทำให้เาไม่รู้ว่าวระพูอะไรออไปี ะหายโรธูยัวะ
“ูเอา้าวมาให้ ไปละ”
“เี๋ยว”
“ว่า?” แบฮยอนเลิิ้วถาม
“ไม่มีอะไร”
“อ้าว” สั แบฮยอนไ้แ่เ็บำ่าไว้ในใ เาโพอะิไ้ว่าัวเอผิ
“มึไปเถอะ” แบฮยอนพยัหน้า
“ฝันี”
“ห้ะ!” แบฮยอนหันไปมอหน้าานยอลอย่าใ แ่นัวสู็หันหลัไปะแล้ว ไม่ทันไ้ถามย้ำให้แน่ใว่าัวเอไม่ไ้หูฝา็โนไล่ออมาเพราะเ้าอห้อะเปลี่ยนเสื้อผ้า ถ้าเาหูไม่ฝาเหมือนะไ้ยินานยอลพูว่าฝันี
------------------------------------------
ออมเม้นท์หน่อยสิ ;____;
มันแ่่อไม่ออริๆนะ แ
ความคิดเห็น