คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : Blank | สี่แยก
สี่แยก
Blank
โอ๊ย..ย.. ! ทำไมฉันร้องไห้ ToT …เพราะฝนตกน่ะสิ ! โอ๊ย..ย.. ! ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้ ! ฉันเปียกไปหมดแล้ว ฝนมันตกเร็วมาก เร็วจนฉันหยิบร่มขึ้นมากางแทบไม่ทัน -3- ...ฉันมองร่มแล้วคิดถึงเธอจัง ~! …เพราะร่มมันเป็นลายโดเรม่อนน่ะสิ ! …บ้านฉันมีแต่โดเรม่อน แม้แต่กางเกงใน -0- ฉันชื่อตอยม้า พ่อชื่อตาย้อย แม่ชื่อติ๋มมอย ฉันกำลังหลงรักคนชื่อ "สมงิ" เป็นพี่อนุบาล 2 กำลังจะขึ้น ป.6 {?} พี่เขาเก่งมาก !! ตบยุงได้ทีละ 2 ตัวแหน่ะ แถมยังเหยียบแมงสาบด้วยลิ้นได้ด้วย! ส่วนฉันน่ะเหรอ.. อยู่ ม.6 ในโรงเรียน “ตามดช้อย” (อ่านว่า ตา-มด-ช้อย) โรงเรียนนี้สอนดี สอบตกหมดทั้งโรงเรียนเลย ...ฉันแอบคิดถึงเธอตอนสอบน่ะสิ ฉันเลยสอบตก แต่คนอื่นมันโง่แต่กำเนิด สอบตกเป็นกิจวัตร แต่ฉันเพิ่งมาคะแนนตกตอนเพิ่งมารักเธอเนี่ยแหละ เพราะฉันมัวแต่อ่านตำราเด็กอนุบาลยังไงล่าาา -3- แต่ฉันก็ไม่อยากโทษเธอหรอก เธอไม่ผิด ฉันเป็นฝ่ายผิดเอง yy ….. เดี๋ยวๆๆๆๆ รู้สึกตัวอีกที ฉันมาโผล่ท่ามกลางสี่แยกกลางถนนแระ O.O แสงไฟหน้ารถส่องกระทบกับสายฝนสวยดี เสียงแตรจากรถทั้งสี่ทางที่จอดรอฉันอยู่ ช่างไพเราะ เพราะพริ้ง
“เฮ้ย ไอหนูมายืนอะไรตรงนี้ ! อยากตายหรอ !!!”
เสียชายที่ขับรถอยู่ทางแยกที่สองของสี่แยกออกมาจากรถแล้วตะโกนขึ้น เขากำลังพูดอยู่กับใครนะ ? อยากรู้จังเลย ฉันเดินออกไปดีกว่า เดี๋ยวเขาจะคุยกันไม่สะดวก ..หลังจากนั้น การจราจรก็สะดวกขึ้น ...แปลกดีนะ
มีแต่คนบอกว่าฉันสวย ฉันไม่มีดั้ง รูจมูกโต ตาตี่ ปากบวม มีสิว 1,250,000 เม็ด เป็นกลากเกลื้อน มีแต่คนชอบฉัน ฉันเบื่อมาก T3T แต่ฉันก็ไม่เคยสนใจใครเลย นอกจากพี่สมงิของฉัน ฉันเดินออกไปอยู่กลางถนนอีกรอบ เพราะฉันอยากให้รถมาชนฉัน เผื่อคนที่ชนฉันจะเป็นพี่สมงิ ! เพราะฉันกับพี่สมงิ ไม่ได้เจอกันมา 2 ชั่วโมงแล้ว ...แต่ปรากฏว่า คนที่เกือบมาชนฉัน คือ นายปรอยกัมมิก เขาเคยเป็นชายหมายเลข 1 ของโรงเรียน “สมรหงอยงิงนะ” (อ่านว่า สะ-หมอน-หงอย-งิง-นะ) ก่อนที่จะมาเรียนตามดช้อย เขาคือคนที่ฉันเกลียดที่สุด ไอ้ปรอยมันบีบแตรใส่ฉันท่ามกลางสายฝน แล้วก็ออกมาจากรถของมัน มันด่า ฉันว่า “นังตอย อยากตายเหรอ !!!” ฉันล่ะอายจริงๆ ไม่เคยมีใครมาด่าฉันกลางสี่แยกเลยตลอดชีวิตของฉัน ...ฉันจะไม่เดินหนี ฉันจะต้องด่ามันกลับ “ไอ้ปรอย ! ไอเวร กูต้องตบมึงให้ได้ !!!” แล้วมันก็เดินเข้ามาหาฉันกลางสี่แยก แล้วมันก็ทำหน้าเหมือนประจวดที่ราบลุ่มแม่น้ำไนล์ใส่ฉัน ฉันทนไม่ไหวจนต้องตบมันกลางสี่แยก ฉันทำเหมือนเราอยู่ด้วยกันแค่สองคน แต่จริงๆแล้ว มีรถต่อแถวกันหยั่งกะคนต่อแถวรอซื้อโดนัทคริสปี้ ครีม ไอ้ปรอยมันหนีกลับไปขึ้นรถอีแต๋นของมัน แล้วมันก็... มันก็... มันก็........ มันทำอะไรไม่ได้หรอก เพราะมีฉันยืนขวางโลกอยู่กลางสี่แยก รถทั้งสี่ทางตันเพราะฉันคนเดียว วะฮ่าฮ่า !!! ฉันเสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้เห็นหน้าพี่สมงิ แต่แล้วก็มีเสียงรถไอติมกำลังรีบกลับบริษัทไอติมท่ามกลางสายฝน นั่นไง ! พี่สมงิ !!! พี่สมงิกำลังรีบวิ่งไปหารถไอติมนั้น ...ฉันตะโกนเรียก “พี่สมงิ !!” พี่สมงิก็หันมามองฉัน ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาแล้วถามว่า
“พี่ ฉันคิดถึงพี่จังเลย ไม่ได้เจอกันตั้ง 2 ชั่วโมง 3 นาที 48 วินาที ^///^”
“อืม แล้วไง -__- ฉันไม่ได้ชอบเธอ อย่ามายุ่งกับช้านนน”
รถไอติมขับเร่งความเร็วจนฉันที่เกาะราวรถไอติมอยู่นั้นตกรถไอติม สิวแตกไป 2,000 เม็ด ToT ......ทำไมล่ะ ?
อดีต....
“พี่สมงิ ^^”
“ไร”
“ไปเล่นกัน ^^”
“ไม่”
“ทำไมล่ะ ?”
“ฉันกำลังจีบยุงที่ชื่อ สตรอสุชาน อยู่ ...อย่ามายุ่ง !!”
เรื่องนี้มันทำให้ฉันเสียความรู้สึก ( ; ^ ; )
“ไม่เป็นไร” เสียงนี้มันก้องอยู่ในใจของฉัน ฉันโกรธพี่สมงิไม่ลง พี่แกยังเด็ก ยังคงไม่รู้เรื่องอะไรมาก ฉันคงต้องรอวันที่เขาโตขึ้น และเข้าใจความรู้สึกของฉัน :’)
ความคิดเห็น