LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #28 : Devil of love >>Part 12 >>End Part.

Devil of love. Part.12 [End Part]

 

 

      ร่างบางที่เคยซีดขาวไร้ซึ่งสีของเม็ดเลือด ดวงหน้าเนียนสวยที่เคยซูบตอบนั้นค่อยๆจางหายไปจนเริ่มกลับมามีสีแดงระเรื่อแทรกขึ้นมาดูสดใสขึ้นดังเช่นที่เคยเป็น ดวงตากลมโตทั้งสองค่อยๆปรือตาขึ้นมารับกับแสงของดวงดาวที่ส่องสว่างลงมา ไม่ช้านัยน์ตาสวยหวานทั้งสองนี้ก็ได้พบกับแววตาคมเข้มที่คุ้นเคยนัยน์ตาสองสีของใครอีกคนจ้องมองกลับมาด้วยความเป็นห่วง

      "เทม..นาย..นายจริงๆหรอ นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย?" มือบางข้างหนึ่งของบอมมี่ยกขึ้นมาลูบที่แก้มตอบของเจ้าชายผู้เป็นยมฑูตด้วยความสั่นเทา เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าเค้านั้นก็ทำให้เธอถึงกับน้ำตาคลอ เพราะภาพสุดท้ายที่จำได้คือเธอโอบกอดเค้าไว้แน่นก่อนที่ทุกอย่างจะหายไปจนมืดสนิท ไม่รอช้าเทมละมือของตัวเองข้างหนึ่งขึ้นมาจากการโอบกอดเธอไว้เปลี่ยนมาเป็นกุมที่มือบางของบอมมี่ไว้แทน เค้าบีบมือเธอไว้เพื่อย้ำเตือนให้เธอรู้ว่านี่คือตัวตนของเค้าเธอไม่ได้กำลังฝันไปอย่างที่เธอคิด

      "ฉันเองบอมมี่เธอไม่ได้ฝันไปหรอกนะ ยัยตัวน้อยของฉัน" จบประโยคเทมยิ้มให้กับบอมมี่อย่างอบอุ่นแต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความเศร้า แววตาของเค้าไม่ได้ยิ้มยินดีด้วยเลย ถึงแม้ว่าเค้าจะดีใจมากแค่ไหนที่เธอฟื้นคืนมาก็ตาม เทมโน้มหน้าลงมาหาใบหน้าเนียนของเธออีกครั้งหน้าผากของทั้งสองแตะกันเบาๆ ก่อนที่ยัยตัวน้อยที่ว่านี้จะมีหยดน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอดีใจมากเหลือเกิน..เค้ากลับมาหาเธอแล้ว..

      "ฉันคิดถึงนายมากเลยนะเทม ฮึกๆ ทุกอย่างมืดสนิท..ฉันกลัว..ฉันกลัว ฮือๆ ToT " 

      "ไม่ต้องกลัวนะ มันจบแล้ว ทุกอย่างจบแล้ว..เธอปลอดภัยแล้ว"

      "ฮึกๆ.. นายรู้มั๊ยสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดก็คือ..การที่ฉันจะไม่ได้เจอนายอีก..ฉันกลัวว่านายจะจากฉันไป ฉันกลัวมาก กลัวว่าพอลืมตาขึ้นมาฉันจะไม่เห็นนายอีกแล้ว ฮือๆ " แล้วคำพูดของยัยตัวน้อยนี้ก็ทำให้เทมและยมฑูตที่เหลือทั้งสามถึงกับชะงักไป..เธอจะรู้มั๊ยว่านั่นก็เป็นสิ่งที่พวกเค้ากลัวเหมือนกัน..แล้วที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือ...มันกำลังจะกลายเป็นเรื่องจริงในไม่ช้าแล้ว...เทมปลอบใจบอมมี่ด้วยการเลื่อนจมูกโด่งพร้อมกับริมฝีปากบางสวยได้รูปของตัวเองขึ้นมาก่อนจะฝังจุมพิศที่อบอุ่นลงบนหน้าผากของบอมมี่อย่างถนุถนอม แล้วเค้าก็โอบกอดเธอไว้แน่นแนบอกของตัวเองอีกครั้ง

      "ฉันเองก็กลัวแบบนั้นเหมือนกันแต่ไม่ว่าจะยังไง..ฉันก็จะอยู่ในหัวใจและความทรงจำของเธอตลอดไปนะ" มีบางอย่างซ้อนอยู่ในประโยคนี้ บอมมี่รู้สึกได้เค้ากำลังหมายถึงอะไรกันแน่? บอมมี่ผละตัวเองออกจากอ้อมกอดของเทม เธอจ้องมองเค้าด้วยคำถามภายในใจของเธอเอง แววตาของเทมในตอนนี้ทำไมมันถึงได้ดูเศร้านัก..

      "นายกำลังหมายถึง-"

      "ฉันมีบางอย่างที่อยากบอกเธอบอมมี่..บางอย่างที่เธอควรรู้..บางอย่างที่ฉันไม่เคยบอกเธอ" เทมตัดบทของบอมมี่ขึ้นมาซะเฉยๆ เค้าพยายามเลี่ยงที่จะตอบคำถามเธอ

      "อะไร..นายอยากจะบอกอะไรกับฉัน ถ้ามันต้องทำให้ฉันรู้สึกเจ็บอีกฉันไม่ขอรับรู้ได้มั้ย T T "

      "เธอสงสัยมาตลอดใช่มั้ยว่าทำไมฉันถึงต้องคอยปกป้องเธอ ทำไมซาตานร้ายนั่นต้องตามล่าเธอ เธอสงสัยใช่มั๊ยว่าเธอต่างจากมนุษย์คนอื่นๆยังไง..วันนี้ฉันควรจะบอกก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป" ...ใช่..นั่นคือสิ่งที่บอมมี่สงสัยมาตลอดตั้งแต่เจอเทมจนกระทั้งถึงตอนนี้..

      "ไม่อยากรู้แล้วได้มั๊ย.." ยัยตัวน้อยทำหน้างอเหมือนเด็กเอาแต่ใจอีกครั้งจนเทมอดที่จะส่ายหัวและส่งยิ้มบางๆให้เธอไปเสียไม่ได้ เทมยกมือหนาที่เย็นจัดของเค้าขึ้นมาก่อนที่จะใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้กับเธอ บอมมี่สะดุ้งน้อยๆเมื่อความเย็นนั้นสัมผัสกับผิวของเธอ...เย็นมาก..มือของเทมไม่ต่างอะไรกับก้อนน้ำแข็ง

      "โซล..ข้าอยากให้เจ้าช่วย.." เทมไม่ตอบคำถามของบอมมี่แต่เค้ากลับร้องเรียกหาเพื่อนรักแทน จึงทำให้บอมมี่รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่กับเทมแค่สองคน..เธอมองไปที่โซล เลื่อนสายตามาหยุดที่ดีไลท์..เค้าร้องไห้ทำไมกันนะ -"-? ...ก่อนที่สายตาของเธอจะเบิกกว้างขึ้นด้วยความกลัวเมื่อเธอเจอกับใครอีกคน ..วิคเตอร์..

      "กรี๊ด! เทมเค้าอยู่ข้างหลังนาย! ซาตานนั่น! ><" บอมมี่ร้องโวยวายขึ้นทันทีเหมือนกับคนเสียสติเธอพยายามที่จะถอยหนีอย่างหวาดหวั่น จนเทมต้องกอดเธอไว้แน่นอีกครั้งเพื่อทำให้เธอสงบลง

      "บอมมี่! ใจเย็น นั่นไม่ใช่ซาตานนั่นวิคเตอร์น้องชายของฉันเอง เธอใจเย็นก่อนนะ เค้าจะไม่มีวันทำร้ายเธอ ได้ยินมั๊ย..เชื่อฉันนะ" น้ำเสียงของเทมฟังดูเจ็บปวดไม่ต่างอะไรกับวิคเตอร์เค้ายอมลุกขึ้นและถอยห่างออกจากพี่ชายตัวเองทันทีที่รู้ว่าเธอกลัวเค้า ไม่ผิดหรอกที่เธอจะคิดแบบนั้น..ร่างของเค้าเคยเปื้อนเลือดมากมายถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้เป็นคนทำแต่ร่างกายนี้ก็เป็นของเค้าอยู่ดี มันเป็นเรื่องจริงอันน่าเจ็บปวดที่เค้าเองก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

      "แต่เค้าจะทำร้ายนาย! ฉันจะไม่ยอมให้นายทำอะไรเทมอีกแน่!" คราวนี้กลายเป็นบอมมี่ซะเองที่ผละออกมาจากอ้อมกอดของเทม ก่อนที่จะลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับวิคเตอร์อย่างอาจหาญ แววตาดุแข็งกร้าว จนวิคเตอร์และทุกคนต่างจ้องมองด้วยความอึ้ง...นี่เธอรักพี่ชายเค้ามากขนาดนี้เลยหรือ?

      "ในตอนนี้ข้าน่าหวาดกลัวเช่นนั้นเลยหรือเจ้าหญิง..เจ้าลองมองข้าใหม่อีกทีได้มั้ย? ข้าจะทำร้ายพี่ชายของตัวเองได้ยังไง..ถ้าหากซาตานร้ายนั้นไม่ยึดร่างของข้าไป" 

      "จำภาพที่ข้าเคยให้เจ้าดูได้มั้ยเจ้าหญิง...วิคเตอร์คือเจ้าชาย...น้องของเทม..ซาตานร้ายนั่นดับสูญไปแล้ว จะไม่มีใครทำร้ายเจ้าชายของเจ้าอีกแล้ว ไม่มีใครทำร้ายเจ้าด้วย..เพราะเจ้าช่วยพวกเราทุกตนไว้ยังไงล่ะ" บอมมี่มองโซลกับวิคเตอร์สลับกันไปมา ใช่เธอนึกออกแล้ว..เค้าเป็นน้องของเทมจริงๆ รอยบากบนใบหน้าของเค้าไม่มีแล้ว แววตาน่ากลัวนั่นก็หายไปแล้วเหลือไว้เพียงนัยน์ตาสีม่วงอเมทิสพลอยสีสวย ที่ตอนนี้มันช่างน่าสงสารเหลือเกิน

      "เจ้าชาย!!" แล้วดีไลท์ก็ร้องเรียกหาเทมขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเทมพยายามที่จะลุกขึ้นมาหาบอมมี่แต่เค้ากลับต้องทรุดลงกับพื้นพร้อมทั้งกระอักเลือดออกมาด้วยสีหน้าเจ็บปวด เลือดของเทมที่กะอักออกมานั้นจับตัวกันเป็นก้อนตกผลึกกลายเป็นน้ำแข็งสีแดงดำปนกันทันทีอย่างน่าประหลาด ทุกคนต่างพากันตกใจบอมมี่ตรงเข้ามาช่วยประคองร่างของเค้าไว้ทันที

      "เทม! นาย นายเป็นอะไร!? นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่า!?"

      "นิดหน่อยน่ะ ฉันไม่เป็นไร..โซล..ได้โปรด" เทมหันมาขอร้องเพื่อนรักอีกครั้ง..และเค้าก็ยอมทำตามคำขอนั้น..โซลค่อยๆยกมือบางของบอมมี่ขึ้นมาประสานไว้กับมือของเค้าดังเช่นที่เคยทำ ตอนนี้บอมมี่ได้แต่มองดูด้วยความสับสน นี่มันอะไรกัน พวกเค้ากำลังจะทำอะไรอีก เลิกปกป้องเธอได้แล้ว!>< ถ้าสิ่งที่ทำอยู่นี้มันจะทำให้พวกเค้าทุกคนต้องเจ็บปวดเธอก็ไม่ต้องการเหมือนกัน 

      "เจ้าหญิงตัวน้อยช่างจิตใจดียิ่งนัก เจ้าเป็นห่วงพวกเราทุกตน ขอบใจนะ บอมมี่.." เพราะโซลอ่านใจเธอออกเค้าจึงรับรู้ความคิดของเธออย่างง่ายดายและเค้าก็ซึ้งใจกับเธอมาก

      จบประโยคของโซลบอมมี่ก็เริ่มมองเห็นภาพต่างๆที่วิ่งเข้ามาในหัวเธออย่างรวดเร็วอีกครั้ง..โซลทำตามที่เทมขอร้องเค้าพาบอมมี่ย้อนกลับไปเมื่อสองร้อยปีก่อนตอนที่บนสวรรค์ที่เคยสงบสุขต้องวุ่นวายเกิดมีสงครามขึ้นเหล่าเทวฑูตรบราฆ่าฟันกันเองอย่างเลือดเย็นไม่ต่างอะไรกับปีศาจร้าย 'ลูซิเฟ่อร์' คือชื่อของเทวดาผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนโปรดผู้ภัคดีของพระเจ้า ในบรรดาเทวดาและนางฟ้าบนสรวงสวรรค์นี้แล้วเค้าคือผู้ที่ยิ่งใหญ่มีอำนาจตัดสินรองจากพระผู้เป็นเจ้า แต่เพราะด้วยพระองค์ต้องทรงปกครองดูแลโลกทั้งสาม พระองค์จึงบรรดารให้เกิดมีนางฟ้าขึ้นมาตนหนึ่ง นางแตกต่างจากนางฟ้าทุกตน นางมีพลังอำนาจวิเศษคอยดูแลปกป้องและบันดาลความสุขสมหวังให้แก่มนุษย์ผู้ที่มีจิตใจดีทุกๆคนบนโลกเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพระองค์และลูซิเฟ่อร์ นางฟ้าตนนี้เปรียบเสมือนเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ถ้าหากลูซิเฟ่อร์เปรียบดั่งเจ้าชาย บุตรของพระองค์ นางฟ้านามว่า'โบมีน่า'ตนนี้ก็ได้ชื่อว่าเป็นธิดาแห่งสวรรค์เช่นกัน จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อพลังอำนาจที่มีเหนือผู้อื่น ทำให้ลูซิเฟอร์หลงใหลในอำนาจนั้นตั้งตนเป็นกบฏ ต่อกรกับผู้ที่ให้กำเนิดเค้าเสียเอง เค้าทำลายสวรรค์และที่หนักกว่านั้นคือการกลืนกินเหล่าเทวดาด้วยกันเอง เรื่องนี้ร้อนจนถึงโลกเบื้องล่าง เมื่อเหล่ายมฑูตเปรียบเสมือนทหารของพระองค์ ราชาแห่งยมฑูตต้องส่งทัพนักรบผู้เก่งกาจอย่างเจ้าชายเทมบุตรคนโตและเหล่ายมฑูตขึ้นมาช่วยบนสวรรค์นี้ 

      ลูซิเฟ่อร์ที่มีร่างเป็นชายรูปงามก็ได้แปลเปลี่ยนเป็นมังกรยักษ์ร้ายกาจกลายเป็นซาตานในที่สุด และเมื่อรู้ว่าพลังตนเริ่มไม่เพียงพอ ลูซิเฟ่อร์จึงคิดที่จะกลืนกินธิดาสวรรค์ผู้มีพลังวิเศษอย่างโบมีน่าเพื่อเพิ่มพูนพลังอำนาจของตน เจ้าหญิงสู้จนหมดหนทางหนี มังกรร้ายยึดร่างนางไว้ก่อนที่มังกรนั้นจะคืนร่างกลับมาเป็นชายรูปงามตามเดิม 

      'ไงเจ้าหญิง ไหนว่าเก่งกาจนักหนาเหตุใดถึงได้อ่อนล้าเช่นนี้' ไร้เสียงต่อกรของเจ้าหญิงมีเพียงสายตาดุดันอาฆาตแค้นที่จ้องมองกลับมาหาลูซิเฟ่อร์เท่านั้น

      'จะต้องกลายเป็นอาหารของข้าอยู่แล้วแท้ๆ แทนที่จะร้องขอชีวิตกลับอวดดีใส่ข้าด้วยแววตาน่ารังเกียจนั่น! งั้นเจ้าก็จงดับสลายไปเสียเถอะเจ้าหญิง! ' ไม่รอช้าลูซิเฟ่อร์ส่งกรงเล็บแหลมคมสีดำทมึนเข้าหาร่างของโบมีน่าที่ถูกตรึงไว้ทันที!

      'ฉึก!!' เสียงของกรงเล็บปีศาจเสียดแทงเข้าไปในร่าง เลือดสีแดงสดไหลรินลงมาก่อนที่จะกลายเป็นสีดำในเวลาต่อมา ลูซิเฟ่อร์จ้องมองด้วยความช๊อคค้างเมื่อร่างที่เค้าแทงอยู่นั้นเป็นแผ่นหลังที่มีปีกขนนกสีดำกระพืออยู่..เช่นเดียวกับโบมีน่า นางหลับตาลงเพราะคิดว่าชะตาคงถึงฆาตแต่ทว่ากลับมีใครอีกคนต้องมารับเคราะห์แทน

      'O.O.. ทะ ท่าน..เจ้าชาย' เทมจ้องมองกลับมา เค้านิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลกลางหลัง เค้าปกป้องนางไว้ด้วยปีกแห่งยมฑูตของตนจนตัวเองได้รับบาดเจ็บ ไม่รอช้าเจ้าชายปลดพันธนาการให้เจ้าหญิงโบมีน่าก่อนที่เค้าจะหันกลับมาต่อสู้ฟาดฟันกับลูซิเฟ่อร์ ไร้ซึ่งคำพูดใดๆจากเจ้าชายแห่งยมฑูต โบมีน่าไม่เหลือพลังใดๆที่จะช่วยเค้านางได้แต่ทรุดลงกับพื้นมองดูการต่อสู้อันดุเดือดของพวกเค้าก็เท่านั้น แล้วในที่สุดเทมก็ระเบิดพลังมหาศาลออกมาใส่ร่างของลูซิเฟ่อร์ที่กำลังจะกลายร่างเป็นมังกรยักษ์เพื่อที่จะหลบหนี แต่ทว่าทุกอย่างก็สายเกินไปพลังของเจ้าชายทำให้ร่างของมนุษย์รูปงามนั้นต้องดับสลายไปและถูกเผาไหม้ด้วยพลังเพลิงสีน้ำเงินพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน..และแล้วสงครามบนสวรรค์ก็จบลงแต่ทว่าบาดแผลที่เทมได้รับนั้นสาหัสเกินไป หลังจากการต่อสู้เทมเองก็ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเลือดสองสีที่ไหลหยดลงมา..เจ้าหญิงตัวน้อยไม่รอช้านางพยายามฝืนตัวเองเพื่อไปช่วยประคองเค้าไว้

      'เจ้าชาย! อย่าเป็นอะไรนะ อดทนไว้นะเจ้าชาย' น้ำตาของเจ้าหญิงโบมีน่าไหลอาบแก้ม เป็นเพราะเค้าปกป้องนางไว้แท้ๆถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ แต่ก็โชคดีเหลือเกินที่ ณ ขณะนั้นเหล่าองครักษ์ของเจ้าชาย ยมฑูตตนอื่นๆ รวมไปถึงเหล่าเทวฑูตบนสวรรค์ทั้งหลายต่างเข้ามาช่วยเหลือทั้งสองได้ทันเวลาพอดี 

      เพราะได้รับบาดเจ็บสาหัสจึงทำให้เทมต้องพักรักษาตัวอยู่บนสวรรค์จนกว่าจะหายดีตามคำของพระเจ้า โดยมีเจ้าหญิงโบมีน่าคอยดูแล รวมไปถึงองครักษ์ทั้งของเจ้าชายเองอย่าง โซล และดีไลท์ด้วย แต่ใครเลยจะรู้ครั้นเมื่อวันเวลาผ่านไป สายสัมพันธ์บางๆได้ก่อตัวขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ใจ ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์เมื่อความใกล้ชิด ความชื่นชมยินดี แปลเปลี่ยนเป็นความห่วงหาอาทรณ์ซึ่งกันและกันจนกระทั่งเรื่องราวพลิกผันก่อเกิดเป็นความรัก เจ้าชายแห่งยมฑูตและเจ้าหญิงแห่งสรวงสรรค์เกิดมีใจต่อกันอย่างบริสุทธิ์เช่นเดียวกับที่มนุษย์ผู้ต่ำต้อยมี แต่ว่าทว่ามันกลับไม่ง่ายดายอย่างนั้นเมื่อความรักของพวกเค้าคือสิ่งต้องห้าม 

      '...ลาก่อนเจ้าชาย...ข้ารักท่าน..' 

      'ไม่นะเจ้าหญิง...ไม่!!!!' เทมร้องเรียกคนรักของตนแทบขาดใจเมื่อนางต้องโดดลงจากหน้าผาบนสวรรค์เพื่อที่จะลงมาเวียนว่ายตายเกิดเป็นมนุษย์ ตามโทษฑัณท์ที่นางได้รับ ความรักของนางฟ้ากับยมฑูตย่อมไม่มีทางเป็นไปได้เช่นเดียวกับที่เทวดามีความรักต่อมนุษย์ กฏย่อมเป็นกฏเมื่อผิดกฏก็ต้องรับโทษ เช่นเดียวกับที่พ่อของเทมเคยได้รับมา ราชาแห่งยมฑูตได้ให้กำเนิดทารกน้อยในครรภ์ของมนุษย์ซึ่งนั่นก็คือเจ้าชายเทมผู้ที่มีเลือดครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์

      โบมีน่าต้องมาเกิดเป็นมนุษย์เพื่อเรียนรู้และพบเจอชะตากรรมของความรักหลากหลายรูปแบบ ทั้งสุข ทั้งเศร้า ผิดหวััง และเจ็บปวดเป็นเวลาถึงสองร้อยปี ในขณะที่เจ้าชายเทม ก็ถูกโทษฑัณท์ห้ามขึ้นมาบนโลกมนุษย์นี้สองรอยปีเช่นกัน หากสิ่งที่แย่กว่านั้นคือเค้าจะไม่มีพลังอำนาจใดๆหากอยู่บนโลกมนุษย์และเค้าก็ต้องฆ่ามนุษย์ดูดกลืนเอาพลังชีวิตเหล่านั้นเพื่อชีวิตรอดของตัวเอง แต่นั่นก็ผิดกฏของยมฑูตอีกเช่นกัน ถ้าหากเค้าฆ่ามนุษย์เค้าก็ไม่สามารถกลับมาเป็นยมฑูตได้อีกหนำซ้ำเค้ายังต้องถูกเหล่ายมฑูตด้วยกันตามล่าเพื่อฆ่าทิ้งซะ! โทษฐานที่ฆ่ามนุษย์โลกตายและเค้าก็จะกลายเป็นปีศาจไปตลอดกาล เจ้าชายยอมรับโทษฑัณท์แต่โดยดีเพราะเค้ากลัวว่าวันหนึ่งถ้าเค้าหนีขึ้นมาเพื่อตามหาเธอเค้าก็อาจจะต้องฆ่าเธอด้วยมือของตัวเองเพราะความไม่รู้ก็เป็นได้ เวลาล่วงเลยมาจะ สองร้อยปีแล้วเรื่องราวทุกอย่างกำลังจะจบ จนกระทั้ง จิตวิญญาณร้ายของลูซิเฟ่อร์นั้นยังคงอยู่มันไม่ได้ดับสูญไป ความแค้นต่อเจ้าชายเทมสะสมมาเป็นเวลานาน ลูซิเฟ่อร์ตั้งใจจะทำลายทุกคนที่เค้ารักโดยเริ่มต้นจากเจ้าชายวิคเตอร์น้องของเทม...ลูซิเฟ่อร์สิงร่างของเค้าก่อนที่จะเข้าไปลอบทำร้ายองค์ราชาจนได้รับบาดเจ็บ...โซลหยุดภาพทุกอย่างไว้เมื่อเห็นว่าบอมมี่เริ่มมีท่าทีอ่อนล้าเกินกว่าจะรับรู้เรื่องราวอะไรได้อีกต่อไป 

      "..ต่อจากนั้นซาตานที่สิงร่างของวิคเตอร์ ทำลายล้างพวกเราเพื่อพลังของมันก่อนที่มันจะลั่นคำขู่ต่อเทมไว้ว่ามันจะขึ้นมาเพื่อตามล่าเจ้า..การที่มันได้กลืนกินนางฟ้าผู้มีพลังวิเศษเหนือใครจะทำให้มันยิ่งแข็งแกร่ง และมันก็จะทำลายโลกใบนี้..นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่า-"

      "เทมยอมผิดกฏเพื่อขึ้นมาปกป้องฉันและวิคเตอร์อีกใช่มั๊ย.." โซลยังพูดไม่ทันจบประโยคบอมมี่ก็พูดแทรกขึ้นทั้งน้ำตา โซลพยักหน้ารับคำก่อนที่จะเบือนหน้าหนีนำ้ตาของเธอ ยัยตัวน้อยลูบแก้มของเทมเบาๆก่อนที่เธอจะเริ่มสะอื้นออกมาอีกครั้งจนเค้าต้องรวบเธอมากอดปลอบไว้ บอมมี่ในตอนนี้เจ็บปวดเหลือเกินเรื่องราวของเธอและเค้ามันช่างน่าเศร้านัก เธอเจ็บปวดที่รู้ว่าเค้ายังคงรักเธอมาตลอดและก็ยอมทำเพื่อเธอมาโดยตลอดเช่นกัน และที่เจ็บยิ่งกว่าคือเธอกับเค้าได้พบกันอีกครั้งได้มีโอกาสรักกันแล้วในตอนนี้ แต่นั่นก็ยังเป็นไปไม่ได้เพราะท้ายที่สุดแล้วเทมก็ต้องกลับไปรับโทษและพรากจากเธออยู่ดี วินาทีนี้บอมมี่ทำได้เพียงแค่กอดร่างที่เย็นจัดดุจน้ำแข็งไว้ให้นานเท่าที่จะทำได้ก็เท่านั้น

      "บอมมี่จำไว้นะ..ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ร้อยกี่พันปีหรือไม่ว่าจะนานแค่ไหนฉันก็จะรักแค่เธอคนเดียวเท่านั้น"

      "ฮึกๆ ทั้งๆที่ความรักของเรามันทำให้นายต้องทรมานนะเทม.."

      "ฉันยอมได้ทุกอย่างขอแค่ให้ฉันได้รักเธอก็พอ..ยัยตัวน้อยของฉัน..สัญญากับฉันได้มั๊ย.." บอมมี่ผละตัวออกมาจากอ้อมกอดนั้นเพื่อสบตากับเค้าคนรักของเธอ

      "สัญญาอะไร..? ถ้ามันไม่ทำให้นายต้องเจ็บหรือเสียใจฉันก็ยินดีที่จะทำ..ขอร้องล่ะเทมนายเจ็บมามากพอแล้วนะ" เธอไม่รู้ว่าเค้าจะขออะไรแต่เธอรู้สึกได้ว่ามันมีความเจ็บปวดบางอย่างซ้อนอยู่ในคำขอนั้น

      "...ไม่หรอก...ต่อไปนี้ดูแลตัวเองดีๆนะ...อยู่ต่อไปเพื่อฉัน..ทำได้มั๊ยคนดี"

      "หมายความว่ายังไงนาย..นาย..นายจะไปไหน..นายกำลังจะจากฉันไปอีกแล้วใช่มั๊ยเทม..ไม่เอานะ ฮือๆ ToT "

      "ฉันจะไม่จากไปไหนจะอยู่ในใจของเธอจากนี้และตลอดไป..." 

      "พี่ข้า..ร่างของท่าน.." วิตเตอร์คุกเข่าลงข้างพี่ชายเค้าเอื้อมมือมาจับแขนข้างหนึ่งของเทมซึ่งตอนนี้มันเริ่มโปร่งแสงขึ้นอย่างช้าๆนั่นเป็นสัญญาณที่บอกให้รู้ว่าเทมกำลังจะหายไป..

      "เทม! เกิดอะไรขึ้น นายเป็นอะไร!?" ร่างของเทมเริ่มมีแสงระยิยระยับวนเวียนอยู่รอบตัวไอเย็นที่มีก็เพิ่มมากขึ้นร่างกายของเค้าก็เริ่มโปร่งแสงขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน..บอมมี่จ้องมองดูร่างของเทมด้วยความช๊อคจนโซลต้องเข้ามาจับไหล่บางทั้งสองข้างของเธอไว้ เค้าบีบไหล่เธอเบาๆเพื่อให้กำลังใจเธอ..สิ่งที่กำลังจะเกิดต่อจากนี้..จะเป็นยิ่งกว่าความเสียใจที่เธอเคยได้รับมา...สวรรค์ลงฑัณท์เธอแล้ว...

      "หมดเวลาของพี่แล้วน้องข้า...อย่าลืมสัญญาของพี่นะวิคเตอร์...ขอบคุณพวกเจ้าเพื่อนรักของข้า.." เทมเริ่มเอ่ยคำลาออกมาให้กับยมฑูตทั้งสามดีไลท์ถึงกับปล่อยโฮเค้าไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้อีกแล้วทุกอย่างมันเจ็บปวดเกินไป...แต่ก็คงไม่มีใครเจ็บไปกว่าเธอคนนี้อีกแล้ว

      "นายกำลังจะหายไปอีกแล้วใช่มั๊ยเทม...ฮือๆ ทำไม ทำไมนายถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย ไหนสัญญาว่าจะอยู่ข้างกันตลอดไปยังไง แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฮือๆๆ เทม..TT_TT"

      "ขอโทษนะที่ผิดสัญญา...ฉันทำมันไม่ได้แล้ว..เวลาของฉันจะหมดแล้วบอมมี่...เก็บสิ่งนี้ไว้นะ...มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะช่วยคุ้มครองเธอ...น้ำตาของฉัน..ฉันทำได้แค่นี้จริงๆ...ฉันขอโทษ" เทมพยายามยกมือของบอมมี่ขึ้นมาก่อนที่เค้าจะประกบมือเธอ พลอยรูปหยดน้ำสีฟ้าสวยสดใสจากมือเค้าก็ล่วงหล่นสู่มือของเธอ...มันคือน้ำตาของเค้า...เพราะคำสาปตอนต่อสู่กับลูซิเฟ่อร์จึงทำให้น้ำตาของเค้ากลายเป็นเพชรพลอยเช่นนั้น..

      "เทม...ไม่จริงใช่มั๊ย...นายต้องไม่ทิ้งฉันสิ...อย่าไปนะ..ฮือๆ" บอมมี่น้ำตานองหน้าเธอร้องไห้แทบขาดใจเธอโผเข้ากอดร่างของเค้าไว้แน่นจนกระทั่งไอเย็นนั้นแผ่กระจายมากขึ้น บอมมี่ยอมทนต่อความหนาวเย็นถึงแม้ว่าร่างของเธอจะต้องเจ็บปวดเธอก็ยอม...ตอนนี้เทมแทบไม่มีแรงเหลือแล้วเมื่อร่างของเค้าเริ่มโปร่งแสงทั้งเค้าและเธอกอดกันแน่นจนร่างของเทมค่อยๆเบาบางและจางลงทุกทีๆ

      "เจ้าชาย..ToT" ดีไลท์เอ่ยออกมาในที่สุดเมื่อขาของเทมเริ่มมีแสงระยิบระยับมากขึ้นพร้อมกับควันจางๆและแล้วขาของเทมก็ค่อยๆหายไป..จากช่วงล่างไล่ขึ้นมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ..

      "...ลาก่อน..เจ้าชาย"

      "ข้าให้สัญญาพี่ข้า..ลาก่อน.." ร่างช่วงล่างของเทมจางหายไปแล้วและตอนนี้ช่วงบนของเค้าที่บอมมี่กอดไว้แน่นก็แทบไม่เหลือเคล้าโคลงแล้วเหมือนกันเมื่อร่างนั้นโปรงแสงจนแทบจะสัมผัมไม่ได้...เวลาของเทมหมดลงเแล้วเค้าเอ่ยคำลาสุดท้ายต่อเธอ...หญิงผู้เป็นที่รักของเค้า..

      "...ข้าจะรักเจ้าตลอดไป...ลาก่อนเจ้าหญิงของข้า.." สิ้นเสียงอันแผ่วเบาของเทมร่างของเค้าก็จางหายไปเหลือไว้เพียงไอเย็นที่ยังคงลอยคลุ้งกับบอมมี่ที่ตอนนี้เธอกำลังกอดตัวเองไว้แน่นทั้งยังร้องไห้สะอื้นแทบขาดใจ...เทมจากไปแล้ว...คนรักของเธอจากไปแล้ว...เธอกับเค้าจะไม่มีวันพบเจอกันอีกแล้ว...จากนี้และตลอดไป...

      บอมมี่เสียใจมากเธอร้องไห้จนเป็นลมสลบไปแต่ในมือของเธอก็ยังคงกำพลอยสีฟ้าน้ำตาของเทมไว้แน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อของตัวเองเห็นเป็นรอยแดงน่าสงสารโซลอุ้มร่างของเธอกลับมาไว้ยังห้องนอนของเธอเองโดยมีดีไลท์ที่ช่วยประคองวิคเตอร์ยังคงยืนอยู่ข้างๆเช่นกัน โซลหยิบเอาพลอยสีฟ้านั้นออกมาจากมือของเธอส่งให้กับวิคเตอร์ตามคำสั่งของเค้า...วิคเตอร์ร่ายเวทมนท์ใส่พลอยเม็ดสวยนี้แล้วจากนั้นสร้อยที่ทำจากทองคำขาวล้ำค่าก็ปรากกฏพร้อมกับจี้ที่มีกรอบเพชรล้อมรอบภายในนั้นเป็นพลอยสีฟ้าสวยโดดเด่นอยู่ตรงกลาง...พวกเค้าทิ้งของขวัญชิ้นสุดท้ายไว้ให้กับเธอก่อนที่พวกเค้าทั้งสามจะบินหายออกไปจากบ้านของเธอเองและหายลับขอบฟ้าไป...เหลือไว้เพียงร่างบางที่นอนจมคราบน้ำตาของตัวเองอย่างน่าสงสารจนกระทั่งเช้า..แสงของดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา...บอมมี่รู้สึกตัวและตื่นขึ้นพร้อมกับความว่างเปล่า...เธอเห็นสร้อยเส้นหนึ่งวางอยู่..แล้วนั่นก็ทำให้เธอมีน้ำตาสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง....เค้าจากเธอไปแล้วจริงๆต่อจากนี้จะมีเพียงแค่เธอกับความเจ็บปวดเท่านั้น....

 

.............

 

      " จีฉันให้เวลานาย 20 นาทีนะรถรออยู่ที่ด้านหลังของฮอล์แล้ว กลับบ้านล่ะอย่าหนีไปเที่ยวที่ไหนอีก ไม่งั้นฉันเอานายตายแน่" 

      "รู้แล้วน่า~ บ่นเป็นป้าเลยเธอเนี่ย -0-"

      "พรุ่งนี้มีไฟท์บินเช้าจำใส่สมองของนายไว้ด้วยย่ะ!" ดาร่ากำชับศิลปินจอมเกเรของตัวเองหลังจากจบคอนเสริต์ในวันนี้...ดาร่ายังคงทำงานเป็นผู้จัดการส่วนตัวของจีเช่นเดิมแต่ความสัมพันธ์ของพวกเค้านั้นเหลือเพียงแค่เพื่อนร่วมงานและเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น...ก่อนที่จะกลับโลกเบื้องล่างไปดีไลท์กลับมาเพื่อล้างความทรงจำของพวกเค้าให้เหลือเพียงแค่ช่วงเวลาที่พวกเค้าทำให้บอมมี่เสียใจเท่านั้น ดาร่ายอมตัดใจจากจีเพื่อเพื่อนรักอย่างบอมมี่จีเองก็เช่นกัน แน่นอนว่าบอมมี่ยอมให้อภัยกับพวกเค้าทั้งคู่ จีเลือกเธอแล้ว เค้ารักบอมมี่มาตลอดเวลาจนกระทั่งถึงตอนนี้เค้าก็ยังคงไม่ตัดใจจากเธอ..เกือบปีแล้วที่จียังคงรอบอมมี่..เค้ารอเธอให้กลับมารักกับเค้าอีกครั้งแต่ทว่าบอมมี่กลับไม่มีท่าทีเปลี่ยนใจเลย..เธอบอกกับเค้าเพียงแค่ว่าเธอไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว...เธอรักได้เพียงแค่ชายคนเดียวที่อยู่ในรูปภาพของเธอก็เท่านั้น..และจีก็จำภาพของชายคนที่อยู่ในภาพนั่นได้ขึ้นใจ...

      จบจากคอนเสริ์ตจีกลับมาที่คอนโดเค้าทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มของตัวเองอย่างเหนื่อยล้า..เค้าหลับตาลงพยายามจะผ่อนคลายให้หายเหนื่อยแล้วเธอคนนั้นก็กลับเข้ามาในสมองของเค้าอีกเช่นเดิมเหมือนกับทุกครั้ง...บอมมี่..ทุกภาพความทรงจำของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองและในหัวใจของเค้าตลอดเวลา..จีหลับตาคิดถึงความหลังไปสักพักจนเค้าผลอยหลับไป แต่แล้วจีก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น เพียงแค่คิดได้ว่าเป็นใครอาการหงุดหงิดจากความเหนื่อยล้าก็เข้ามาแทนที่ทันที จีเดินไปเปิดประตูหน้ายู่ไม่พร้อมที่จะรับแขกสำหรับตอนนี้จริงๆ..มาเวลานนี้ จู้จีแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยผู้จัดการตัวแสบอย่างดาร่า

      "อะไรของเธออีกเนี่ย ฉันน่ะ- O.O!!" ทันทีที่เปิดประตูได้เค้าก็บ่นเธอกลับไปอย่างรวดเร็วแล้วเค้าก็ต้องตาโตขึ้นด้วยความช๊อค นี่ไม่ใช่ดาร่า...   

      "ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วย...นายรู้ใช่มั๊ยว่าเธออยู่ที่ไหน" ชายร่างสูงคนหนึ่งใส่แจ๊คเก็จดำมีฮู๊ทคลุมหัวถามขึ้นก่อนที่เค้าจะเอาฮู๊ทนั้นลงเผยให้เห็นใบหน้าที่ขาวซีดแก้มตอบแต่ดูรับกับโคลงหน้า จมูกโด่งเป็นสันได้รูป คิ้วคมเข้มและที่ทำให้จีต้องช๊อคหนักยิ่งกว่านั้นก็คือ..เค้าคนนี้นั้นมีนัยน์ตาสองสีสวยงามแปลกตาข้างหนึ่งสีเหลืองทองอำพัน อีกข้างเป็นสีฟ้าสวยสดใส...เค้าจำนัยน์ตาสองสีนี้ได้ดีจนขึ้นใจ...มันเป็นนัยน์ตาสีเดียวกับชายคนนั้นคนที่อยู่ในรูปภาพของบอมมี่! 0.O!

    

...............

 

      ณ เมืองอินเตอร์ลาเก้น (Interlaken) เมืองเล็กๆที่เงียบสงบในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ เมืองที่มีทิวทัศน์สวยงามดั่งในเทพนิยาย รายล้อมไปด้วยภูเขาน้อยใหญ่ ดอกไม้นานาพันธุ์แข่งกันชู่ช่ออวดความสวยงาม เมืองที่ติดทะเลสาบและมองเห็นเทือกเขาแอลป์ที่ปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลนตั้งเด่นสง่า บอมมี่ย้ายมาอยู่ที่นี่ตามลำพังคนเดียวจวบจนจะเป็นปีแล้วหลังจากที่เทมหายไป...เธอยังคงเป็นนักแต่งเพลงฝีมือดีให้กับบริษัทค่ายเพลงชื่อดังเพียงแต่เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ต้องเข้าบริษัทก็เท่านั้น..เพราท่านประธานเสียดายฝีมือของเธอจึงยอมให้เธอทำงานผ่านโลกอินเตอเน็ต..บอมมี่หลีกหนีความวุ่นวายทุกอย่างมาใช้ชีวิตอย่างสงบ ณ ที่แห่งนี้ ที่ๆสวยงามอากาศหนาวเย็นปกคลุมไปด้วยหิมะด้วยเหตุผลข้อเดียวคือเค้า...ไม่มีวันไหนหรือแม้แต่วินาทีไหนเลยที่บอมมี่จะไม่คิดถึงเทม..การที่เธอมาอยู่ในที่แบบนี้ก็เพียงเพื่อเพราะเธอคิดถึงไอเย็นจากตัวของเจ้าชายยมฑูต บรรยากาศแบบนี้ยังสามารถทำให้บอมมี่หลอกตัวเองได้ว่าเค้ายังคงอยู่ข้างๆเธอไม่จากไปไหน..ซึ่งมันเป็นความคิดที่โง่มากเลยเธอรู้ดี...

      ภายในบ้านของเธอนั้นมีรูปภาพสีน้ำมันรูปหนึ่งที่เธอเป็นคนบรรจงวาดมันขึ้นมาเองกับมือ เธอถ่ายทอดทุกอย่างจากความทรงจำผ่านปลายพู่กันจนออกมาเป็นภาพวาดของชายสง่างามคนหนึ่งผู้ที่มีปีกขนนกสีดำกางออกและนัยน์ตาสองสีของชายผู้นี้...รูปภาพของเทม...บอมมี่จ้องมองภาพนนี้ทุกวันๆ และในแต่ละวันเธอก็ถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองผ่านเนื้อเพลงที่เธอแต่งขึ้น โดยมีจีเป็นคนถ่ายทอดความรู้สึกต่างๆเหล่านี้อีกที...บอมมี่แต่งเพลงที่ถ่ายทอดอารมณ์ความคิดถึงและโหยหา เศร้าหมองเมื่อเธอคิดถึงคนรักอย่างเทม ส่วนจีก็ขับร้องบทเพลงของบอมมี่ออกมาด้วยความรักและคิดถึงทั้งยังห่วงหาอาทรณ์ต่อบอมมี่เช่นเดียวกัน..เพลงของเธอที่เค้าร้องมันเป็นความเจ็บปวดได้ทุกครั้งเมื่อเค้ารับรู้ดีเสมอว่าเธอเขียนถึงใครที่ไม่ใช่เค้าเลยสักนิด

      วันนี้อากาศภายนอกหนาวเย็นกว่าทุกวันบอมมี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในบ้านของตัวเองไม่คิดที่จะออกไปไหนจนกระทั่งมีเสียงกริ่งดังขึ้น..ใครกันนะ? -"-? ไม่รอช้ายัยตัวน้อยเดินตรงไปเปิดประตูตอนรับแขกผู้มาเยือนทันที 

      "ไง บอมมี่สวัสดี ^^" ที่แท้ก็เป็นจีนี่เองลมอะไรหอบเค้ามาถึงที่นี่ได้ล่ะเนี่ย

      "อ้าวจี! นายนั่นเอง มาได้ยังไงเนี่ยมาทัวร์คอนฯ ที่ยุโรปหรอถึงได้แวะมา แล้วดาร่าล่ะ?! ยัยต๊องนั้นอยู่ไหน?" บอมมี่ทักเค้ากลับทันทีด้วยความดีใจ เธอไม่คิดว่าจีจะมีเวลาว่างมาเยี่ยมเธอไกลถึงที่นี่ แต่วันนี้้ท่าทีของเค้าต่างออกไปจากทุกครั้งที่ได้เจอกัน..แววตาของเค้าช่างดูเศร้าเหลือเกิน....

      "ฉันแอบหนียัยนั่นมาน่ะ..บอมมี่...มีใครบ้างคนต้องการที่จะพบเธอ.." บอมมี่เอียงคอมองจีด้วยความสงสัยเล็กน้อยเธอทำตาแป๋วเหมือนกับลูกแมวตัวน้อยๆ

      "ว้าว~ นายนี่มาพร้อมกับเซอร์ไพส์หรือไงเนี่ย? ^0^ เลิกล้อเล่นดีกว่าน่า ยัยดาร่าใช่มั๊ย?" บอมมี่ไม่มีคิดว่าจะมีใครอยากเจอเธอได้มากขนาดนี้นอกจากพ่อแม่ของเธอและจีกับดาร่าเท่านั้น แต่ทว่าจีกลับส่ายหัว

      "ใครคนที่เธอคิดถึงเค้าตลอดเวลา...ใครคนที่เธอรักเค้าจนหมดหัวใจ...ใครคนนั้นที่เค้าอยู่ในรูปภาพของเธอ...ใครคนที่ฉันคิดว่าเค้าคงจะทำให้เธอมีความสุข..." จีพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เค้าจะขยับตัวออกเผยให้เห็นใครอีกคนซึ่งใครคนนั้นทำเอาบอมมี่ค้างนิ่งทำอะไรไม่ถูก

      "O_O ..ทะ..เทม.." หัวใจดวงน้อยๆเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรงขึ้นอีกครั้งนานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน..บอมมี่เอ่ยคำพูดอะไรออกมาแทบไม่ได้แล้ว...เธอตื่นเต้นจนลมหายใจเริ่มติดขัด..ดวงตากลมโตทั้งสองเริ่มมีน้ำตาคลอขึ้นมาเรื่อยๆโดยที่เจ้าตัวควบคุมอะไรในตัวเองแทบไม่ได้เลยสัก

อย่าง...เทมจริงๆใช่มั้ย?....เป็นเค้าจริงๆใช่มั๊ย?

      "ฉันกลับมาแล้ว...กลับมาทำตามสัญญาของเราแล้ว..บอมมี่" เทมก้าวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอเค้าจับมือเธอขึ้นมากุมไว้ก่อนที่จะลูบแก้มเธอเบาๆอย่างรักใคร่เอ็นดู..ไม่ต่างกันเมื่อตอนนี้เจ้าชายก็ดีใจมากเหลือเกิน การที่ได้พบเจอเธออีกครั้งมันช่างเป็นเรื่องน่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก..น้ำตาของความดีใจเอ่อล้นดวงตาคมเข้มของเค้าด้วยเช่นกัน

      "เทม..น่ะ นายจริงๆใช่มั๊ย นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย.." บอมมี่ยกมือที่สั่นเทาของตัวเองลูบแก้มตอบของเค้าเบาๆ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำเอาจีถึงกับน้ำตาคลอ..เค้าทำถูกแล้วใช่มั๊ย..ทำไมกันนะสิ่งที่ถูกต้องถึงนำความเจ็บปวดมาให้เค้าเสมอ..

      "ฉันอยู่ตรงนี้แล้วบอมมี่..." 

      "เทม...นายจริงๆ เป็นนายจริงๆด้วย ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน ฉันคิดถึงนายมากเหลือเกิน ฮือๆๆ "

      "ฉันเองก็คิดถึงเธอเหมือนกัน..ยัยตัวน้อย" ทั้งสองโผเข้ากอดกันแนบแน่นด้วยความรักความคิดถึงความห่วงหาอาทรณ์ที่มีต่อกันมาเป็นเวลานาน จากที่บอมมี่คิดว่าชาตินี้หรือต่อไปเธอจะไม่มีวันได้พบเจอกับเค้าอีกแล้ว แต่ทว่าตอนนี้ทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนไปเทมอยู่ในอ้อมกอดของเธอเช่นเดียวกันกับเธอที่อยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของเค้า ทั้งสองปล่อยให้น้ำตาแห่งความดีใจไหลรินอาบแก้มของตัวเอง

      "จากนี้ไปฉันจะดูแลเธอเอง...ฉันรักเธอนะบอมมี่" เทมดันยัยตัวน้อยออกจากอ้อมกอดช้าๆก่อนที่เค้าจะเช็ดน้ำตาให้กับเธอเช่นเดียวกับที่เธอทำ

      "นายจะอยู่กับฉันตลอดไปใช่มั๊ยเทม...รักของเรามันจะยาวนานตลอดไปใช่มั๊ย..TvT"

      "ตลอดไปเท่าที่ร่างกายนี้จะทำได้..หรือไม่ว่าจะนานแค่ไหนฉันก็จะแค่เธอคนเดียวตลอดไป" บอมมี่ยิ้มรับทั้งน้ำตากับคำสัญญาชองเทม ทั้งสองโน้มหน้าเข้าหากันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างจนกระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน ใช่..ลมหายใจอุ่นๆของเทม ณ ตอนนี้มันไม่ได้หนาวเย็นเหมือนครั้งก่อนแล้ว...และเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาริมผีปากสวยได้รูปทั้งสองก็ประกบจูบกันอย่างแนบแน่นผ่านน้ำตาแห่งความดีใจด้วยความรักความคิดถึงที่มีมากจนล้นใจ เวลานี้ไม่มีใครมาพรากเค้าและเธอออกจากกันได้อีกแล้ว..สองแขนเรียวเล็กโอบรอบท้ายทอยของเค้าแน่นด้วยกลัวว่าเค้าจะหายจากไปอีก แขนแข็งแรงข้างหนึ่งของเค้าก็โอบรั้งร่างบางเข้ามาประชิดตัวเพราะเค้าคิดถึงร่างบางนี้มากมายเหลือเกินด้วยเช่นกันในขณะที่มือหนาอีกข้างเลื่อนขึ้นมาประคองหน้าสวยให้เธอรับสัมผัสที่โหยหานี้อย่างเบามือและยังคงถนุถนอมเธอไว้เช่นเคย เทมกับบอมมี่มอบจูบและสัมผัสอบอุ่นนี้ให้กันเนินนานรสจูบที่เคยหอมหวานอ่อนโยนนั้นช่วยปลอบประโลมจิตใจที่เคยเหนื่อยล้าและบอบช้ำให้กลับมามีชีวิตชีวาได้อีกครั้งราวกับปาฏิหารย์ไม่มีคำบรรยายใดๆ นอกจากความรักที่บริสุทธิ์และไออุ่นที่พร้อมจะมอบให้แก่กันทั้งจากนี้และตราบนานเท่านาน...จีกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไปภาพที่เห็นมันทำให้เค้าทรมานใจยิ่งกว่าอะไร ผู้หญิงคนที่เค้ารักกับชายคนรักของเธอซึ่งไม่มีวันเป็นเค้าได้อีกแล้ว..แต่นั่นก็ทำให้เค้ารู้สึกดีใจอยู่ลึกๆเช่นกันเมื่อเธอจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเสียใจอีกต่อไปแล้ว..รอยยิ้มที่สดใสของเธอจะได้กลับคืนมาเสียที 

      ถึงตอนนี้คงไม่ต้องเอ่ยคำลาอะไรอีกต่อไปจีเช็ดน้ำตาของความผิดหวังและดีใจหันหลังเดินกลับไปยังรถที่เค้าขับมา แล้วเค้าก็ต้องชะงักเมื่อเสียงที่เคยคุ้นเคยนั้นร้องเรียกเค้าไว้

      "จีเดี๋ยวก่อน! " บอมมี่ตะโกนเรียกเค้าหลังจากเทมถอนจูบที่แสนลึกซึ้งนั้นออกไป เธอผละตัวออกจากอ้อมกอดของเค้าแล้ววิ่งตามจีมา คราบน้ำตายังคงไหลอาบเต็มใบหน้าสวยหากแต่รอยยิ้มและแววตานั้นกลับเปล่งประกายสดใส..จีถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อไล่ความเสียใจก่อนที่เค้าจะหันกลับมาฝืนยิ้มให้กับเธอ

      "...แค่ไม่อยากรบกวน..ก็เลยไม่ได้บอกลา.."

      "ขอบใจนะ...ขอบคุณนายมากที่พาเค้ามา ^^ ..แล้วก็ขอโทษสำหรับทุกๆอย่างที่ผ่านมา..." บอมมี่จับมือของจีขึ้นกุมไว้เบาๆ ก่อนที่เค้าจะลูบหัวเธอตอบกลับมาเช่นกัน 

      "ขอโทษทำไม..ก็คิดซะว่าหายกันไปกับที่ฉันเคยทำไว้กับเธอน่ะ...แต่ตอนนี้แค่ได้เห็นเธอมีความสุขอีกครั้งฉันก็ดีใจแล้ว...เค้าคงเป็นคนดีและก็คงรักเธอมากๆ..ยินดีกับเธอด้วยนะบอมมี่ ^^" 

      "..เรื่องนั้นน่ะฉันแทบจะไม่จำมันด้วยซ้ำ..นายยังจะเก็บเอามาคิดมากอยู่อีกหรอ ลืมมันไปได้แล้วจี..ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะจี TvT นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน" ...เค้าคงมาไกลได้แค่นี้จริงๆสินะ..เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอเค้าเป็นได้แค่นี้เท่านั้น..

      "อืม..โชคดีนะบอมมี่ หวังว่าวันนี้ฉันคงจะทำให้เธอมีความสุขนะ ^^"

      "มากๆเลยล่ะ ^^ อ่อ..ฉันมีบางอย่างจะบอกกับนาย"

      "อะไรล่ะ?"

      "นายเองก็ควรจะมีความสุขได้แล้วนะ...ยัยนั่นยังคงรอแค่นายอยู่นะ..ถึงยัยนั่นจะไม่เคยพูดออกมาแต่นายเชื่อฉันเถอะ..ฉันรู้จักดาร่าดีกว่าใคร.." จีชะงักไปนิดหน่อยเค้าไม่คิดเลยว่าบอมมี่จะยุยงให้เค้ากลับมาคบกับดาร่าแบบนี้

      "เอาไว้ตัดใจจากเธอได้เมื่อไหร่ จะลองคิดดูอีกทีนะ...ตอนนี้คงไม่ไหวยัยนั่นโหดเกินไปใช้งานฉันอย่างกับทาสแน่ะ..ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ..หมดหน้าที่เพื่อนที่แสนดีแล้ว"

      "โชคดีเหมือนกันนะจี ^^" จีไม่ได้ตอบอะไรกลับมานอกจากรอยยิ้มที่เคลือบความเศร้าไว้ภายในของเค้าก็เท่านั้น จีโบกมือลาบอมมี่ก่อนที่เค้าจะหันไปสบตากับเทมที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆบอมมี่อีกครั้ง เทมก้มหัวให้เค้าเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ จีเองก็ทำเช่นนั้นตอบกลับไปเหมือนกัน..และรถยนต์คันหรูก็จากไปบนถนนสายเล็กๆที่เงียบสงบ เหลือไว้เพียงร่างบางของบอมมี่ที่ถูกเทมโอบกอดไว้ก็เท่านั้น

      "ทำไมถึงหนีมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ..ไหนสัญญากันแล้วไงว่าจะดูแลตัวเองดีๆน่ะ" เทมท้วงขึ้นเมื่อนึกถึงสัญญาที่เธอให้ไว้ก่อนที่จะจากกันได้

      "เพราะนายนั้นแหละที่ทำให้ฉันต้องหนีมาแบบนี้...ฉันคิดถึงนาย..ที่นี่หนาวเย็นและก็เงียบสงบ เพราะบรรยากาศแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่านายยังคงอยู่กับฉันเสมอยังไงล่ะเทม..ว่าแต่..เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่..ปาฏิหารย์อะไรส่งนายกลับมาหาฉันได้...ฉันอยากจะขอบคุณปาฏิหารย์นั่นจังเลย.."

      "เพราะความดีความชอบที่ฉันทำลายซาตานนั่นได้..และก็เพราะฉันปกป้องเธอไว้ พระเจ้าท่านจึงทรงเมตตาส่งฉันลงมาเกิดใหม่เป็นยมฑูตได้อีกครั้ง"

      "ยมฑูตหรอ? ถ้าเป็นยมฑูตแล้วทำไมตัวนายถึง..?" ไอเย็นรอบตัวของเทมหายไปไหนแล้วล่ะ?

      "เพราะฉันไม่ขอเป็นยมฑูตอีกแล้วนะสิ...ฉันขอพระองค์ว่าอยากเป็นแค่มนุษย์ผู้ชายธรรมดาๆ ที่พร้อมจะปกป้องดูแลเธอ..ได้รักเธอ..และแก่ตายไปพร้อมกันกับเธอ..." 

      "เทม..TvT" แล้วยัยตัวน้อยของเค้าก็น้ำตาไหลลงมาอีกครั้งด้วยความปลื้มใจ..จริงอย่างที่จีบอกวันนี้เธอมีความสุขมากเหลือเกิน..ขอบคุณสวรรค์ที่อนุญาติให้เธอและเค้าได้รักกันอีกครั้ง..ขอบคุณอะไรก็ตามที่ส่งเค้ากลับมา..บอมมี่จะรักเทมให้สมกับความรักที่เทมทำเพื่อเธอมาตลอดจนถึงตอนนี้..เวลาสองร้อยปีแห่งความทุกข์ทรมานก็ได้สิ้นสุดลงเสียที..

 

...........

 

      แสงแดดยามเช้าอันอบอุ่นสาดส่องเข้ามาภายในห้องผ่านประตูกระจกใส กระทบลงสู่ผิวขาวเนียนละเอียด ไออุ่นของแสงแดดทำให้ยัยตัวน้อยที่กำลังหลับสบายใต้ผ้าหมผืนหนาต้องขยับตัวตื่นขึ้นมารับกับแสงยามเช้า..บอมมี่กระพริบตาถี่เมื่อแสงแรกของวันส่องเข้าม่านตาของเธอก่อนที่จะปรับรับกับแสงแดดที่ว่านี้..บอมมี่ลืมตาขึ้นและมองออกไปยังนอกกระจก ทิวเขามากมายตั้งโดดเด่นมีหิมะปกคลุมยอดเขาส่วนเบื้องล่างที่พื้นดินก็มีต้นไม้น้อยใหญ่มีดอกไม้นาๆชนิดบานสะพรัั่งทามกลางหิมะหนาที่ปกคลุมอยู่มันช่างเป็นภาพที่สวยงามมาก..หลังจากดื่มด่ำกับธรรมชาติสวยๆจนเต็มตาบอมมี่พยายามจะพลิกตัวกลับมาแต่แล้วเธอก็ต้องรู้สึกหนักๆบริเวณเอวบางของเธอเองเมื่อตอนนี้มีแขนแข็งแรงโอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง..และมันก็เป็นแบบนี้ทุกเช้า...ยัยตัวน้อยอมยิ้มอย่างมีความสุขออกมาก่อนที่จะพลิกตัวหันเข้ามาหาเจ้าของแขนแข็งแรงนั่นแล้วเธอก็นอนมองดูภาพของเค้าที่หลับพริ้มแบบนี้ทุกเช้าเช่นกัน

      "มานอนจ้องกันแบบนี้ระวังจะโดนกินไม่รู้ด้วยนะ" เทมพูดออกมาทั้งที่ยังคงหลับตาอย่ ความจริงเค้าก็รู้สึกตัวตื่นตั้งแต่ตอนที่เธอพลิกตัวแล้ว..

      "นี่เทม..แฮปปี้เบริ์ดเดย์นะ ^^" บอมมี่แอบหัวเราะคิกคักกับท่าทางของเค้าก่อนที่เธอจะทำเค้างงเล็กน้อยกับคำอวยพรของเธอที่อยู่ๆ ก็ผุดขึ้นมาโดยที่เค้าเองยังไม่ทันได้รับรู้อะไร เทมลืมตาขึ้นมามองบอมมี่กลับอย่างงงๆ

      "คืออะไร? มันแปลว่าอะไรหรอ '.'?"

      "ก็สุขสันต์วันเกิดไง"

      "วันเกิด? เทมไม่ได้เกิดวันนี้ซะหน่อย"

      "ต้องวันนี้สิ เทมบอกเองว่าวันนี้เทมได้กลับมาเกิดใหม่เป็นคนแบบบอมเมื่อเดือนก่อน เพราะฉะนั้นตอนนี้เทมก็อายุครบหนึ่งเดือนแล้วยังไงล่ะ ^^" อ่อ...เค้าคงเป็นทารกน้อยเต็มตัวแล้วสินะ = = ..เทมได้แต่นึกขำอยู่ในใจกับความคิดของยัยตัวน้อย..แต่เธอก็ทำให้เค้าประทับใจได้ไม่น้อยเลยเหมือนกัน

      "แบบนี้เอง..ถ้ามีวันเกิดก็ต้องมีของขัวญสิ ไหนล่ะของขวัญของเทม..หืม? " เทมมองบอมมี่กลับอย่างเจ้าเล่ห์จนยัยตัวน้อยที่ไม่มีของขวัญใดๆก็ได้แต่หลบสายตาของเทมไปอย่างเก้อเขิน จนแก้มนุ่มนิ่มทั้งสองแดงระเรื่อขึ้นมาช้าๆ

      "ของขวัญหรอ?..นอนอยู่ตรงนี้ล่ะมั้ง ^///^" แน่นอน...บอมมี่กำลังหมายถึงตัวเอง

      "งั้นหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณนะ..บอมเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตของเทมเลย ^^" จบประโยคเทมเลื่อนริมฝีปากของเค้าขึ้นมาก่อนที่จะจูบลงบนหน้าผากเนียนสวยของบอมมี่อย่างแผ่วเบา..ยัยตัวน้อยได้แต่หลับตาพริ้มยิ้มรับกับความสุขที่เค้ามอบให้ก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้นมาเจอกับนัยน์ตาสองสีของเค้าที่จ้องมองลึกเข้ามาในแววตาของเธอเองในระยะประชิดความห่างเพียงแค่ปลายจมูกของทั้งสองแตะกัน

      "เทมรักบอมนะ..."

      "บอมก็รักเทมมากเหมือนกัน.." สิ้นเสียงของเธอเค้าก็ฝังจูบลงมาทันทีอย่างนุ่มนวลแผ่วเบา ริมฝีปากบางมอบสัมผัสที่อ่อนโยนและหอมหวานให้กับริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอร์รี่แดงสดสวยเหมือนดั่งเช่นทุกๆครั้ง สัมผัสที่ทั้งสองส่งผ่านรสจูบนี้ช่างอบอุ่นลึกซึ้งเกินกว่าที่เค้าและเธอจะปฏิเสธกันและกันได้มันแฝงไปด้วยความรักที่ทั้งสองต่างโหยหากันและกันมาโดยตลอด รสจูบอันหอมหวานกับสัมผัสที่อ่อนนุ่มเริ่มแปลเปลี่ยนจากไออุ่นกลายมาเป็นความเร่าร้อนที่เริ่มประทุขึ้นมาอย่างช้าๆ เมื่อเค้าอดทนต่อความหวานเย้ายวนต่อไปไม่ไหวปลายลิ้นอุ่นหนานั้นจึงแทรกตัวเข้าไปตักตวงความหวานจากปลายลิ้นเล็กๆแสนหวานของเธออย่างเอาแต่ใจ จนเรียกเสียงร้องไพเราะเบาๆของเธออกมาได้อย่างลืมตัว...เทมพลิกตัวหนาของเค้าขึ้นมาครอบครองร่างบางของคนรักอย่างบอมมี่โอบรัดเธอไว้ให้ความอบอุ่นแก่เธอแทนผ้าห่มผืนหนา ก่อนที่เค้าจะส่งจูบที่หนักหนวงและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆให้กับเธอแต่ทว่าในจูบนั้นก็ยังคงแฝงความอ่อนโยนและถนุถนอมเธอไว้ให้แทบละลายได้ในคราวเดียวกัน สองแขนโอบรอบคอของเค้าขึ้นเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว มือบางขยุ่มปลายผมของคนร่างหนาอย่างลืมตัวทุกครั้งเมื่อเค้าบดจูบลงมามากขึ้นจนกลายเป็นสัมผัสที่หวาบหวาม ลมหายใจของบอมมี่เริ่มหอบถี่และขาดห้วง เทมจึงจำต้องถอนริมฝีปากอันร้อนผ่าวของเค้าออกมาเพื่อให้เธอได้สูดอากาศบ้าง ก่อนที่เค้าจะเปลี่ยนจากริมฝีปากอิ่มมาพรมจูบตามพวงแก้มสีแดงปลั่งทั้งสองข้าง ไล่ลงมาขบเม้มที่ใบหูเล็กน่ารักของเธอในขณะที่มือหนานั้นลูบไล้สัมผัสไปตามผิวกายเนียนละเอียด จนกระทั่งลำคอขาวเนียนที่หอมหวนนั้นเค้าก็ฝังร่องรอยของความรักความหลงใหลที่เค้ามีต่อเธอไว้จนทั่วทำเอาร่างบางนั้นต้องบิดตัวตามอารมณ์รักที่พุ่งพล่านขึ้นมันช่างเป็นความทรมานที่แสนสุขเหลือเกิน..

       ..เทมยังคงพรมจูบบนผิวขาวเนียนอมชมพูลงมาเรื่อยๆจนกระทั้งถึงเนินอกเปลื่อยเปล่าตรงที่หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง เค้าหยุดริมฝีปากของตัวเองไว้เพียงเท่านั้นก่อนที่จะเลื่อนหน้าขึ้นมาสบตากับดวงตากลมโตที่หวานเยิ้มนี้อีกครั้ง...

      "หัวใจของเทมจะเป็นของบอมเพียงคนเดียว..เทมจะรักและดูแลบอมทุกวินาทีจากนี้และตลอดไป..ต่อให้สวรรค์หรือนรกพรากเราจากกัน...จำไว้นะว่าจะไม่มีวันไหนเลยที่เทมจะไม่รักบอม...เทมรักบอมนะยัยตัวน้อยของเทม.." คำสัญญาของเทมนี้มาเติมเต็มความรักและความสุขให้กับบอมมี่ได้มากเกินกว่าที่ทั้งชีวิตนี้ของเธอจะหาจากที่ไหนได้อีกแล้ว...

      "หัวใจดวงนี้ของบอมมี่ก็เป็นของเทมเหมือนกัน ฝากดูแลหัวใจของบอมด้วยนะคะ..รักเทมนะเจ้าชายของบอม"...แล้วจากนั้นเทมก็ก้มลงไปฝังจูบพร้อมกับรอยรักอีกครั้งที่เนินอกข้างซ้ายของบอมมี่ตรงที่หัวใจของเธอสั่นไหวรุนแรง...เป็นจังหวะเดียวกันกับเค้า

      ถึงแม้ว่าอากาศจะหวานเย็นสักแค่ไหนแต่สองร่างเปลื่อยเปล่าก็โอบกอดกันแนบแน่นไอร้อนจากผิวกาย และสัมผัสที่ลึกซึ้งส่งผ่านไออุ่นถึงกันและกันได้เป็นอย่างดี..ความรักใคร่..ความโหยหา..ความคิดถึง..ความห่วงหาอาทรณ์ ที่ทั้งสองมีให้แก่กันนั้นช่างเป็นความรักที่มหัศจรรย์และยิ่งใหญ่ เค้าและเธอผ่านช่วงเวลาที่แสนจะเจ็บปวดยาวนาน แต่ทั้งสองก็ยังอดทนและยอมทำเพื่อกันและกันสานต่อความรักที่มีให้แก่กันจนถึงวันนี้..วันที่เค้าและเธอได้อยู่ด้วยกัน ครองรักกันอย่างสมใจ...และต่อจากนี้จวบจนตลอดไปพวกเค้าก็จะยังรักกันตราบนานเท่านาน...

 

..........End.

 

,,,,

,,,,,

,,,,,,,

Chocola~Say: ในที่สุดDevil Of Love ก็จบลงแล้ว^^ ช่างเป็น Shortfic ที่ยาวนานมากเลย Part.จบนี้ก็เยอะมากด้วยเหมือนกัน ^0^ #หวังเป็นอย่างยิ่งว่าตอนจบนี้คงจะถูกใจใครหลายๆคนนะคะ #ขอบคุณรีทเดอร์ที่น่ารักของไรท์ทุกคนนะคะที่คอยติดตามกัน #ฝากคอมเม้นติชมให้ด้วยนะคะ ^^ ใครอยากอ่านแนวไหนก็บอกกันได้น้า~ เค้าจะได้ลองแต่งมาเอาใจรีทเดอร์บ้าง อิอิ #สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะคะ ^/\^ #รักรีทเดอร์ทุกคนค่ะ #ทักทายกันได้นะคะ #Twitter : @ChocolaVipChoi #Facebook/chocola topping