LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #26 : Devil of love >>Part 10.

 Devil of love Part. 10

 

 

       ณ บนผืนฟ้ากว้างร่างที่ไร้สติบอบช้ำถูกตราตรึงไว้ด้วยความโหดร้ายทารุณ ที่สร้างความเจ็บปวดทรมานไว้ได้อย่างแสนสาหัส บาดแผลสดๆเลือดสีแดงฉานไหลรินอาบร่างหนาที่ตอนนี้กำลังกระตุกเกร็งไปทั้งร่างอย่างไร้การควบคุมใดๆ เมื่อลูกไฟสีม่วงแดงมากมายกำลังช๊อตและทำลายร่างนี้ทั้งยังมีอนุภาพร้ายแรงแผดเผาให้ร่างหนาที่บาดเจ็บสาหัสเกินเยียวยานี้ต้องดิ้นทุรนทุรายอย่างน่าสงสาร ไม่ต่างกันกับพื้นเบื้องล่าง...

      หัวใจดวงน้อยๆดวงหนึ่งกำลังจะหยุดเต้นและถูกทำลายลงด้วยภาพที่เห็นยังเบื้องบนนั้น..หัวใจดวงหนึ่งกำลังร่ำไห้แทบขาดใจ หัวใจดวงนี้ถูกขังอยู่ในกรอบแก้วสีเหลี่ยมเช่นเดียวกับเจ้าของตัวมันเอง ร่างบางร่างหนึ่งกำลังดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งเพื่อพยายามที่จะทุบกระจกรูปทรงสี่เหลี่ยมนี้ที่มันกำลังกักขังเธอไว้ สองมือบางเขียวช้ำตามแรงทุบตีของตนเองแต่ทว่าหนึ่งหัวใจกลับแทบจะแหลกสลายไปเมื่อเธอทำได้แค่เฝ้ามองดูใครบางคนบนฟ้านั่นต้องเจ็บปวดทรมานเสียงร้องโหยหวนของเค้านั้นช่างเปรียบเสมือนคมมีดนับร้อยที่พุ่งทะยานมาเสียบแทงหัวใจของเธอในคราวเดียวกัน

       "เทม!!..ไม่นะ..เทม..ฮือๆ TOT ปล่อยฉันออกไป ได้โปรด..อย่าทำเค้า ฮึกๆ เทม...TT_TT" บอมมี่กำลังพยายามทุบกระจกที่โซลเนรมิตขึ้นมาเป็นกรอบสี่เหลี่ยมใสๆ เจ้ากระจกนี้นอกจากจะช่วยปกป้องร่างที่แสนบอบบางของบอมมี่แล้วมันยังเป็นที่คุมขังชั้นดี ที่จะกักขังร่างของยัยตัวน้อยบอมมี่ได้อีกด้วย โซลมีเหตุจำเป็นที่ต้องทำเช่นนี้ เมื่อบอมมี่สติแตกกระเจิงไม่ยอมรับฟังรับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากการพยายามปีนออกไปยังริมระเบียงเพื่อไข้วคว้าหาเทม เจ้าชายของเค้าที่ตอนนี้กำลังตกอยู่ในอันตรายอย่างที่สุด เพราะทั้งโซลและดีไลท์ต้องต่อกรกับวิคเตอร์ซาตานตัวร้ายเพื่อช่วยเหลือเทมให้เร็วไวที่สุดก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้ ก่อนที่ร่างยมฑูตของเทมจะดับสลายและหายไป หากแต่ในขณะเดียวกันนั้น พวกเค้าเองก็ต้องปกป้องธิดาสวรรค์ตัวน้อยๆอย่างบอมมี่ให้รอดพ้นจากเงื้อมือของวิคเตอร์ จึงทำให้โซลต้องกักขังเธอไว้ด้วยเกราะแก้ววิเศษที่เค้าสร้างขึ้นเพื่อคุ้มกันเธอซ้อนเธอไว้ให้พ้นจากวิคเตอร์ ทั้งยังช่วยให้เธอคุ้มคลั่งอยู่ในพื้นที่แคบๆเธอจะได้ปลอดภัยจากการเสียสติของตัวเอง 

       บอมมี่ยังคงกรีดร้องและอ้อนวอน เทมเองก็เช่นกันเค้ายังคงกรีดร้องเมื่อความเจ็บปวดที่ยากเกินต้านทานนั้นเริ่มบาดลึกเข้ามาตามสภาพร่างอันบอบช้ำของตัวเอง..ทุกครั้งที่หมดสติ โซ่ตรวนแห่งความเจ็บปวดนี้ก็จะรัดเค้าแน่นขึ้นตามคำสั่งของวิคเตอร์เพื่อต้องการที่จะทำให้เค้าฟื้นขึ้นมาได้รับรู้กับความเจ็บปวด ครั้งนี้ก็ด้วยเช่นกันที่ความเจ็บปวดไม่เพียงแค่เกิดจากการบีบรัดจนแน่นจากโซ่ตรวนหากแต่กระแสไฟฟ้ามากมายที่ไหลผ่านเข้าตัวรวมไปถึงความร้อนระอุนับพันองศาที่แผดเผาเข้ามายังร่างกายนั้น แทบจะทำให้เทมขาดใจ..และในตอนนั้นเองที่ร่างกายของเค้าที่กำลังจะถูกเผาไหม้กลับมีผลึกน้ำแข็งลึกลับก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วดวงไฟสีม่วงแดงที่กำลังเผาร่างของเค้าก็กลับถูกผลึกน้ำแข็งที่ว่าเข้าครอบคุมจนแปลเปลี่ยนสภาพกลายเป็นก้อนน้ำแข็งสีสวยไร้ซึ่งพิษสงใดๆ ทำเอาวิคเตอร์ที่กำลังร่ายมนต์ใส่ร่างของเทมนั้นต้องตกตะลึงเมื่อเวทมนต์ของเค้านั้นถูกขัดขวางโดยใครบางคน

       "มากันแล้วสินะเหล่ายมฑูตผู้ภักดี หึหึ" วิเตอร์หัวเราะอย่างมาเยือกเย็นน่าเกรงขามทั้งยังแสยะยกยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจ เค้าล่ะสายตาจากเหยื่อล่ออย่างเทมและหันกลับมาสนใจกับผู้ที่มาใหม่ที่ลอยคว้างด้วยปีกแห่งยมฑูตเบื้องหลังเค้าอย่างดีไลท์แทน ร่างกายปีศาจของเค้าตอนนี้พร้อมที่จะต่อกรกับซาตานตัวร้ายนี้แล้ว ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมานอกจากสายตาที่เฉือดเฉือนจนแทบจะทำให้อีกฝ่ายกลายเป็นเนื้อบดชิ้นเล็กๆนี้ ต่างจ้องมองกันอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วจากนั้น พวกเค้าทั้งสองก็พุ่งร่างใส่กันทันทีด้วยความโกรธแค้น!

       บนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงออโรร่าสวยงาม ณ ตอนี้แสงที่ว่านั้นเริ่มจางหายไปพายุฝนลูกใหญ่ก็เข้ามาแทนที่ ทั้งยังเสียงระเบิดตูมตามดังขึ้นพร้อมกับ แสงไฟสีม่วงแดงและสีเหลืองทองวาบขึ้นเป็นระยะๆตามแรงระเบิดนั้น ทำให้บอมมี่ที่ได้แต่เฝ้าดูอยู่ยังพื้นเบื้องล่างต้องอกสั่นขวัญหายหนักกว่าเก่าเมื่อตอนนี้เธอไม่สามารถมองเห็นและรับรู้ถึงชะตากรรมของเทมได้อีกแล้ว ส่วนทางด้านโซลเค้ารอจังหวะที่วิคเตอร์พลาดท่าก่อนที่จะปรากฏร่างพร้อมขุมพลังของเค้าเองที่ส่งออกมาจากปลายมือจะมีน้ำเแข็งสีเงินตกผลึกดุจเพชรล้ำค่าเคลือบลูกไฟสีเงินสวยอยู่ภายในนั้นจะพุ่งเข้าหาร่างของวิคเตอร์ด้วยเช่นกัน หากแต่ว่าสิ่งที่ผิดพลาดมหันต์ในคราวนี้คือเหล่ายมฑูตองครักษ์ทั้งสองดูจะประเมิณขีดความสามารถอันแสนชั่วร้ายของวิคเตอร์ผิดไป ซานตานร้ายตนนี้แข็งแกร่งเกินกว่าพวกเค้าทั้งสองจะเอาชนะได้อย่างงายตามที่คิดไว้ แต่ทว่าทุกอย่างกลับผิดเพี้ยน เมื่อวิคเตอร์กลายร่างเป็นซาตานเต็มขั้นเค้าได้รับความชั่วร้ายทั้งยังเสพเอากลิ่นคาวของความเลวทรามจากมนุษย์นั่นก็ยิ่งเพิ่มพูนความสามารถให้กับเค้าไม่น้อยเลยทีเดียว อีกทั้งวิคเตอร์ไม่ยอมอยู่ห่างจากร่างของเทมเลย ไม่ว่าดีไลท์จะใช้กลวิธีหลอกล่อวิเตอร์ยังไงเค้าก็ยังคงบินวนอยู่ไม่ห่างจากร่างของเทม จึงทำให้โซลไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลือเทมได้นอกจากการสร้างบาเรียป้องกันเทมจากแรงระเบิดของการต่อสู้เท่านั้น วิคเตอร์ฉลาดแยบยลยิ่งการต่อสู้ของพวกเค้ารุนแรงมากขึ้นเท่าไหร่เทมก็จะยิ่งได้รับผลกระทบไปด้วยเท่านั้น

       เจ้าชายแห่งโลกเบื้องล่างบนร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์เลือดอาบร่าง ถูกตรึงอยู่กับกางเขนเหล็กมีโซ่ตรวนแห่งความเจ็บปวดผูกมัดร่างกายนั้น ณ ตอนนี้เทมไม่เหลือซึ่งพลังใดๆที่จะต่อสู้ แต่ทว่าในตอนนั้นเองอยู่ๆรอบตัวของของเทมก็มีลำแสงประหลาดสีชมพูอ่อนๆห้อมล้อมรอบตัวเค้า สัมผัสอบอุ่นของแสงที่ว่านี้ได้ปลุกกระตุ้นสติของเค้าขึ้นมาอีกครั้งอย่างอิดโรยเต็มที เทมปรือตาขึ้นอย่างยากลำบากเค้าเหนื่อยอ่อนเกินกว่าที่จะเงยหน้าขึ้นมามองสถานการณ์การต่อสู้ที่เลวร้ายรอบตัว ณ ตอนนี้นอกจากสีชมพูอ่อนๆเรืองแสงรอบตัวและสัมผัสที่อบอุ่นแล้วเทมก็ไม่รับรู้ถึงสิ่งใดได้เลย เกิดอะไรขึ้นกับตัวเค้า ร่างกายของเค้า เกิดอะไรขึ้นกัน..หรือว่า...ร่างของเค้ากำลังจะสลายหายไปแล้วจริงๆ นี่เค้ากำลังจะตายใช่มั๊ย? เค้ากำลังจะหายไปแล้วสินะ.. มีเพียงหนึ่งความคิดที่แทรกเข้ามาในสติที่ยังคงเหลืออยู่อย่างน้อยนิดของเทม

       '...ได้โปรด...ช่วยเค้าที...หากสวรรค์มีจริง หากพระเจ้ามีอยู่จริง ได้โปรดช่วยเทมที ได้โปรด...' 

       o.o! สะ..เสียงนี้มัน...บอมมี่!! จากที่ต้องปรือขึ้นมาอย่างยากเย็นเทมต้องเบิกกว้างขึ้นมาอีกครั้งกับเสียงที่เค้าได้ยิน..เสียงของยัยตัวน้อยกำลังอ้อนวอนแด่พระเจ้า ..เพื่อเค้า...เธอกำลังทำเพื่อเค้า..

       '..ถ้าหากพระองค์ทรงได้ยินคำขอของลูก...ได้โปรดช่วยเทมด้วย...ช่วยเทมด้วย...ได้โปรด..T/\T' เพราะไม่เหลือหนทางใดๆ สิ่งที่บอมมี่ทำได้ในตอนนี้คือการเฝ้าภาวนาสองมือประสานอยู่กลางอกเธอหลับตาลงทั้งน้ำตา ขอพรแด่พระเจ้า ขอปาฎิหารช่วยคุ้มครองให้เทมปลอดภัย...เธอเฝ้าอ้อนวอนอยู่อย่างนี้นานหลายนาทีแล้วตั้งแต่ที่บนฟาดฟ้าเริ่มมีการต่อสู้ฟาดฟันกันอย่างน่ากลัว และตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอภาวนาขอร้อง...สวรรค์เบื้องบนได้ยินเสียงของเธอแล้ว...ปาฏิหารได้้เกิดขึ้นตามคำขอของเธอแล้ว...

       '..บอม..บอมมี่..' 

       " O.O! เทม!!!" บอมมี่ถึงกับตาโตเมื่อเสียงของเทมดังลั่นอยู่ในโสตประสาท เธอมองขึ้นไปยังบนท้องฟ้ามืดดำลมพายุกรรโชกแรง สายฝนพัดกระหน่ำแสงวาบหลากสีมาพร้อมกับเสียงฟ้าคำรามที่ดังสะเทือนตามแรงระเบิด..ถึงแม้จะมองไม่เห็นอะไรแต่เสียงที่ได้ยินนั้นชัดเจน..เทมส่งกระแสจิตมาถึงเธอ..เค้ายังอยู่ เทมยังไม่หายไป...

       'เทม...นายยังอยู่ นายยังไม่หายไป! เทม' 

       'พลัง...พลังของเธอ...บอมมี่...' 

       "เทม..อย่าทิ้งฉันไปนะ เทม..." เสียงของเทมหายไปบอมมี่ที่กำลังสับสนส่งเสียงทางความคิดส่งกระแสจิตหาเทมอีกครั้งแต่ก็ไร้คำตอบรับใดๆกลับมา...ถึงแม้จะหมดหวัง..หากแต่ยัยตัวน้อยกลับไม่ยอมแพ้เธอประสานมือกันอีกและหลับตาลงตั้งสติเพื่อส่งกระแสจิตหาเทมอีกครั้ง..แล้วจากนั้นรอบตัวของเธอก็มีแสงสีชมพูอ่อนสวยรายล้อมเกิดเป็นเหมือนควันสีชมพูจางๆเรืองแสงระยิบระยับลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าน่ากลัวเบื้องบน...เช่นเดียวกันกับเทม..ที่ในตอนนี้ร่างกายอันบอบช้ำของเค้ามีกลุ่มควันจางๆเรืองแสงสีชมพูสวยวนเวียนอยู่รอบตัว..บอมมี่กำลังส่งพลังชีวิตให้เค้าผ่านกระแสจิตและความนึกคิดของเธอเอง

       แทบไม่น่าเชื่อว่ากลุ่มควันสีสวยเหล่านี้จะทำให้พลังที่หายไปของเทมเริ่มกลับมาเยียวยาบาดแผลของตัวเองได้อีกครั้ง จากที่ต้องปรือตาอันหนักอึ้งตอนนี้พลังชีวิตจากบอมมี่ทำให้เทมเริ่มขยับร่างกายได้แล้ว เค้ามองดูกลุ่มควันสีสวยรอบๆตัวอย่างประหลาดใจ..เมื่อบาดแผลฉกรรจ์สาหัสหลายแห่งเริ่มเบาบางลงจนเค้าสามารถที่จะเริ่มที่จะหันมองรอบตัวได้ดั่งใจสั่ง เทมได้รับพลังที่แสนวิเศษจากบอมมี่แล้ว พละกำลังที่แข็งแกร่งเริ่มกลับมาหาเค้าแล้วอย่างมหัศจรรย์ สองมือที่ถูกโซ่ตรวนแห่งความเจ็บปวดตรึงไว้เริ่มกำหมัดแน่น จนโซ่ตรวนนั้นเริ่มปริแตกออก และทันทีที่เค้าเงยหน้าขึ้นมานั้นดวงตาสีแดงฉานดุจปีศาจร้ายก็ฉายแววเคียดแค้นขึ้นอย่างน่ากลัว! 

      'พอได้แล้วบอมมี่...พลังของเธอฉันได้รับมันแล้ว..จะรีบไปหาเดี๋ยวนี้...รอฉันก่อนนะ' เทมส่งกระแสจิตหาบอมมี่อีกครั้ง ยัยตัวน้อยของเค้าลืมตาขึ้นและเงยหน้ามองไปยังฟากฟ้าอีกครั้ง..แล้วจากนั้นรอยยิ้มจางๆของเธอก็ผุดขึ้นบนใบหน้าเนียนสวยที่ซีดขาว..ทันใดนั้นบอมมี่ก็ทรุดตัวลงมานั่งกองกับพื้นกระจกใสอย่างอ่อนแรง..

       '..ฉันจะรอนาย..เทม..'

      จบประโยคของยัยตัวน้อย เจ้าชายก็รวบรวมพลังของเค้าก่อนที่จะระเบิดมันออกมาพร้อมกับแสงวาบสีน้ำเงินสวยจนโซ่ตรวนแห่งความเจ็บปวดและกางเขนเหล็กนั้นต้องระเบิดตามและแตกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ จากนั่นร่างที่ลอยค้างอยู่กลางอากาศของเค้าก็มีปีกแห่งยมฑูตปรากฎขึ้นบนแผ่นหลัง แรงระเบิดของเทมเรียกความสนใจจากองครักษ์ทั้งสองของเค้าและวิคเตอร์ซานตานตัวร้ายให้หันมามองทันที! ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ดีไลท์และโซลกำลังถูกวิคเตอร์บีบคอด้วยมืออันทรงพลังทั้งสองข้างของเค้า

       "เจ้าชาย!!" ดีไลท์มองเทมตาโตด้วยความอึ้ง..เกิดอะไรขึ้นกับเทมอะไรทำให้พลังของเค้าฟื้นคืนได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ โซลเองก็สงสัยไม่แพ้กันหากแต่คนที่ช๊อคหนักกลับกลายเป็นวิคเตอร์ เค้าจ้องมองเทมอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง

       "ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้! เจ้าควรจะสลายไปแล้วด้วยซ้ำ!!" พวกเค้าทั้งสามยังคงลอยค้างตะลึงงันอยู่ท่ามกลางพายุร้าย 

       "หากข้าสลายเจ้าเองก็ต้องดับสูญไปด้วยเช่นกัน!! " เทมคำรามเสียงดังน่ากลัวก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องที่กึกก้องกังวาล และในตอนนั้นเอง!

       "ตอนนี้แหละดีไลท์! ลงมือเลย!! " ดีไลท์หันกลับมาพยักหน้าให้อย่างรู้กันในแผนการ โซลตะโกนสั่งดีไลท์ออกมาทันที เค้าอาศัยช่วงที่วิคเตอร์กำลังเผลอ ปลดปล่อยโซ่ตรวนแห่งความเจ็บปวดออกมาผูกรั้งร่างของวิเตอร์ทีนทีเช่นเดียวกันกับดีไลท์ ทำให้ซาตานหนุ่มผู้โหดเหี้ยมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวต้องถูกตรึงร่างไว้จากทั้งสองทาง ทันทีที่โซ่ตรวนนั้นเริ่มผูกมัดเข้ากับร่างกายของวิคเตอร์อย่างรวดเร็ว ทั้งดีไลท์และโซลต่างก็หลุดพ้นจากพัธณาการของวิคเตอร์ ทั้งคู่พุ่งเข้ามาถีบร่างที่ถูกตรึงของวิคเตอร์พร้อมกันก่อนที่ต่างคนต่างก็กระจายตัวออกมาขรึงร่างของวิคเตอร์ไว้ทันที คนหนึ่งดึงซ๊ายอีกคนรั้งขวาพละกำลังที่เหลือของสององครักษ์ออกแรงดึงจนร่างของวิคเตอร์แทบจะฉีกขาดออกจากกัน!  

       "อ๊ากกกกก!!" โซ่ตรวนทั้งสองเส้นนี้บีบรัดรุนแรงแล้วในตอนนี้เอง เทมยื่นหนามือหนาออกมาอย่างรวดเร็ว

       "จงหายไปซะ!! " ฝ่ามือของเค้าในตอนนี้มีแสงสีน้ำเงินและกลุ่มควันสีดำไหลวนเวียนอยู่โดยรอบ เค้ากำลังรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีในตอนนี้สร้างขุมพลังทำลายล้าง และเพียงชั่วอึดใจลำแสงสีน้ำเงินก็พุ่งตรงไปยังร่างของวิคเตอร์ที่ถูกตรึงไว้ทันที เมื่อลำแสงที่ว่ากระทบกับตัวเค้าจึงเกิดเป็นแรงระเบิดขนาดใหญ่สีน้ำเงินวาบขึ้นกลางท้องฟ้า!

       ไม่เพียงแค่วิคเตอร์ที่ต้องกระอักเลือดพิษสีดำเหนียวข้นคลายกับน้ำมันทั้งยังมีกลุ่มควันจางลอยคลุ้งประปนกับเลือดนั่น แต่ทว่าองครักษทั้งสองก็ด้วยเช่นกันแรงระเบิดนี้ส่งให้ร่างของพวกเค้าทั้งสองต้องกระเด็นไปคนล่ะทาง ที่แขนข้างหนึ่งของโซลเกิดเป็นบาดแผลลึกขนาดใหญ่มีเลือดสีดำจางๆไหลซึมออกมาต่างจากสีเลือดเหนียวข้นของวิคเตอร์ ส่วนดีไลท์นั้นก็ถูกโซ่ตรวนที่กระเด็นหลุดออกมาฟาดเข้าที่ขาของตัวเอง 

       ร่างของวิคเตอร์ยังคงลอยค้างด้วยปีกแห่งยมฑูต ปีกนี้ช่วยปกป้องเค้าจากแรงระเบิดไม่เช่นนั้นร่างของเค้าคงต้องแหลกสลายไปแล้วเป็นแน่ แต่ทว่าในขณะที่เค้ากำลังมึนงงหมดเรี่ยวแรงอยู่นั้น โซ่สีดำสองเส้นก็พุ่งตรงเข้ามารัดร่างของเค้าทั้งร่างไว้อีกครั้ง ร่วมไปถึงปีกแห่งยมฑูตนี้ด้วย

       "เพราะเค้าเจ้าถึงได้รอดมา และก็เป็นเพราะเจ้าที่ทำให้เค้าต้องทรมาน! หากวิคเตอร์ต้องเจ็บปวดเจ้าก็อย่าหวังว่าจะรอดไปได้ 'ลูซิเฟอร์!' " เทมปลดปล่อยโซ่ตรวนแห่งความเจ็บปวดออกมาจากมือทั้งสองข้างของเค้า โซ่นั้นรัดร่างของวิคเตอร์แน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม

       " ใช่! เจ้าชาย หากข้าต้องเจ็บน้องชายเจ้าก็ต้องทรมานไม่ต่างกัน ลืมไปแล้วหรือไร!? อ๊าก!" เทมยังคงไม่สนใจคำขู่นั้นเค้าจ้องมองร่างที่ถูกตรึงไว้ของวิคเตอร์อย่างอาฆาตแค้นด้วยดวงตาสีแดงสด ทั้งยังเพิ่มแรงบีบของโซ่ให้รัดร่างของซานตานนั้นแน่นขึ้นอีก

       "อ๊ากก!! นี่เจ้า! จะฆ่าน้องชายตัวเองได้ลงคอหรือเจ้าชาย! " วิคเตอร์พยายามส่งเสียงพูดรอดไรฟันผ่านความเจ็บปวดทรมานออกมาอย่างยากลำบาก ซาตานหนุ่มถึงกับต้องหวาดกลัวแววตาปีศาจของเทมในตอนนี้ จากที่คิดว่าร่างของเจ้าชายน้อยคือเกาะป้องกันชั้นดี แต่กลับกลายเป็นว่าร่างนี้แทบจะไร้ค่าเมื่อทั้งองครักษ์ผู้ภักดีและพี่ชายของเจ้าของร่างต่างก็คิดที่จะทำลายร่างนี้โดยไม่ลังเลใดๆ ก็ทำเอา'ลูซิเฟ่อร์' ในร่างของวิคเตอร์นั้นถึงกับตกใจและมีท่าทีหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ถ้าหากเค้าออกมาจากร่างของวิคเตอร์ที่ยึดไว้อยู่ ณ ตอนนี้ตัวของเค้าเองก็จะต้องถูกทำลายให้ดับสูญได้ภายในพริบตา! 

       "..เพราะเค้าขอร้องให้ข้าทำเช่นนั้นยังไงล่ะ..." เทมเอ่ยออกมาเสียงเรียบเยือกเย็น แววตานิ่งสงบอย่างน่าเกรงขาม..ต่างจากก่อนหน้านี้ที่เค้าโมโหร้าย คำตอบชองเทมในคราวนี้มาพร้อมกับสองมืิอที่เริ่มไขว้เข้าหากันจนเป็นรูปตัว X แล้วจากนั้นเค้าก็ร่ายมนต์เพิ่มความน่าสะพรึงให้กับโซ่ตรวนนี้ กลุ่มควันสีดำมากมายพวยพุ่งออกมาจากโซ่ไหลเวียนจากสองมือของเทมตรงไปยังร่างของวิคเตอร์ทันทีอย่างรวดเร็ว ซาตานตัวร้ายถึงกับตาเหลือกขึ้นด้วยความช๊อคจากที่คิดว่าเทมไม่มีวันทำร้ายน้องชายของตัวเองได้แต่ทว่าในตอนนี้เค้ากลับไม่ไม่ลังเลเลยหนำซ้ำคำพูดของเทมก็แปลกประหลาดเกินไป ไม่มีทางที่วิคเตอร์ตัวจริงจะขอร้องเทมให้ปลิดชีพตัวเองได้หรอก ในเมื่อเค้าคือเองที่เข้ายึดครองร่างนี้อยู่ หากแต่ความคิดที่เป็นไปไม่ได้นั้นบัดนี้เทมได้ทำให้มันกลายเป็นความจริงขึ้นมาเสียแล้ว ทันทีที่กลุ่มควันสีดำนั้นเข้าถึงร่างของวิคเตอร์ก็เกิดมีประจุไฟฟ้าแปลกประหลาดสีน้ำเงินสวยสดห้อมรลล้อมรอบตัวเค้า 

       "อภัยให้ข้า..น้องพี่.." แล้วทันใดนั้นเทมก็ดึงโซ่ตรวนทั้งสองมือฉีกขาดออกจากกันคล้ายกับว่าเค้ากำลังฉีกร่างของวิคเตอร์ก็ไม่ปานเมื่อโซ่นั้นรัดร่างของเค้าแน่นเพื่อยึดร่างของเค้าไว้ก่อนที่มันจะดึงร่างของเค้าตามแรงเหวี่ยงของเทมทำให้ปีกแห่งยมฑูตทั้งสองข้างถูกฉีกออกจากแผ่นหลังของวิคเตอร์อย่างเลือดเย็นไร้ความปราณี! ไม่เพียงเท่านั้นเมื่อโซ่ตรวนที่ว่านี้ระเบิดออกจากกันในทันใดร่วมไปถึงร่างของวิคเตอร์ด้วย!

       "อ๊ากกกกกก!!!! " วิคเเตอร์ร้องออกมาทันทีด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสเมื่อปีกแห่งยมฑูตถูกทำลายลงร่วมไปถึงตัวเค้าเองที่ได้รับแรงระเบิดเข้าไปเต็มขั้นสองครั้งติด เลือดพิษสีดำไหลหยดออกจากทั้งแผ่นหลังและตามเนื้อตัวของเค้าไม่ต่างอะไรกับเทมเมื่อก่อนหน้านี้ที่บาดเจ็บสาหัส วิคเตอร์ส่งเสียงร้องทรมานได้ไม่นานร่างของเค้าก็ดิ่งลงกระแทกพื้นโลกเบื้องล่างทันทีอย่างรวดเร็ว! แรงกระแทกนั้นจึงยิ่งเพิ่มความบอบช้ำให้กับร่างกายของเค้าเข้าไปอีก และเมื่อเป็นเช่นนั้นทั้งเทมและองครักษ์ทั้งสองต่างก็พุ่งลงมายังร่างของวิคเตอร์ด้วยปีกแห่งยมฑูตแทบจะในทันที 

       "มะ ไม่มีทาง..ที่เจ้าทั้งสองจะทำลายข้า..เจ้าชาย..ไม่มีวัน!" ลูซิเฟอร์ในร่างของวิคเตอร์กระอักเลือดอึกใหญ่ออกมาก่อนที่จะส่งเสียงรอดไรฟันอาฆาตแค้นอย่างยากลำบากในขณะที่นอนจมกองเลือดสีดำข้นอยู่กับพื้น เค้าก็เริ่มร่ายมนต์อีกครั้งพร้อมทั้งเขียนสัญลักษณ์บางอย่างลงกับพื้นที่นอนอยู่ เทมบินดิ่งลงมาใกล้ร่างของเค้าทุกทีๆ เทมยื่นมือออกมาอีกครั้งในช่วงที่เค้ากำลังบินโฉบลงมานี้ พลังทำลายล้างไหลวนอยู่ที่ผ่ามือของเค้าเช่นเคยและเพียงเสี้ยววินาทีพลังที่ว่าก็พุ่งเข้าใส่ร่างของวิคเตอร์ที่นอนกองอยู่ทันที! แต่ทว่าในตอนนั้นเองก่อนที่ระเบิดของเทมจะเข้าถึงตัววิคเตอร์ อยู่ๆก็เกิดมีแสงสีม่วงแดงวาบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด พลังของเทมที่ส่งลงมาก็เกิดระเบิดพร้อมกับแสงวาบที่ว่านั้นพลังงานมหาศาลส่งผลให้เกิดแรงสั่นสะเทือนขนาดใหญ่ กระทั่งบอมมี่เองที่อยู่ภายในกรอบกระจกวิเศษนั้นก็ยังได้รับแรงสั่นสะเทือนนั้นด้วย แรงสั่นนั้นคล้ายแผ่นดินไหวเบาๆ ยัยตัวน้อยได้แต่มองออกไปยังภายนอกอย่างสงสัยละคนหวาดกลัว ก่อนที่เธอจะนั่งกอดเข่าปลอบตัวเองไว้แน่นและซุกหน้าลงไปพร้อมทั้งน้ำตาซ้อนความกลัวไว้อย่างเดียวดายน่าสงสาร

       "เทม...อย่างเป็นอะไรนะ..."

       เมื่อเท้าทั้งสองข้างของเทมแตะถึงพื้นเค้าก็ถึงกับต้องตกตะลึง ทั้งยังรู้สึกโกรธแค้นยิ่งกว่าเดิมเมื่อ พื้นที่ตรงนี้ที่ร่างของวิคเตอร์นอนอยู่นั้นกลับไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่เลยนอกจากกองเลือดพิษสีดำข้นเหนียวของวิคเตอร์..ทันทีที่คิดได้ว่าซานตานตัวร้ายหนีรอดไปได้นั้นเทมก็ส่งเสียงคำรามกึกก้องกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธแค้น ทำให้ท้องฟ้ายามนี้ที่มีฝนกระหน่ำถึงกับมีฟ้าผ่าลงมาอีกครั้งอย่างน่ากลัว!! ร่างปีศาจของเทมในยามนี้นั้นน่าหวาดกลัวยิ่งกว่าสิ่งใด ทันทีที่เท้าแตะพื้นโลกทั้งโซลและดีไลท์ต่างก็ลงคุกเข่าก้มหน้าให้กับเทมอย่างรู้หน้าที่ทันทีด้วยความกลัวในพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ของเทม ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้วพวกเค้าคือเพื่อนรักคนพิเศษของเทม พิธีรีตรองเช่นนี้นั้นไม่จำเป็นต้องมีเสียด้วยซ้ำ แต่ทว่ากลับไม่ใช่ในเวลาที่เทมอยู่ในร่างปีศาจนี้

       " ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินของทั้งสามโลก ข้าก็จะล่าเจ้ามาทำลายให้ได้!" เทมเอ่ยออกมาอย่างอาฆาตแค้น ก่อนที่ในเวลาต่อมาร่างของเค้าจะกลับมาเป็นปกติ นัยน์ตาสีแดงฉานทั้งเบ้าตานั้นค่อยๆจางหายไปเหลือไว้เพียงแต่นัยน์ตาสองสีสวยเช่นเดิม ถึงแม้ว่าร่างกายของเค้าจะฟื้นตัวแล้วก็ตามแต่บาดแผลและร่องรอยมากมายก็ยังคงมีอยู่ ตอนนี้เค้าเย็นลงแล้วความโกรธแค้นที่มีเริ่มจางหายไปเมื่อเค้าได้ยินเสียงสะอื้นของใครบางคนที่คุ้นเคยดังอยู่ในโสตประสาท ทันทีที่คิดได้เทมจึงรีบหันกลับมาหาองครักษ์ทั้งสอง

       "นางอยู่ที่ไหนโซล?! นางปลอดภัยใช่มั๊ย?" เทมรีบหันกลับมาถามเพื่อนรักด้วยท่าทีร้อนรน โซลพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เค้าจะลุกขึ้นพร้อมกับดีไลท์และผายมือไปทั้งพื้นที่โล่งกว้างเบื้องหน้า จากนั้นแสงสีเงินจากมือของเค้าก็ส่องสว่างวาบขึ้น ปรากฏเห็นเป็นบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง 

       "นางปลอดภัยดี..ถ้าหากนางไม่คุ้มคลั่งทำร้ายตัวเองล่ะนะ" ดีไลท์พูดแทรกขึ้นเรียกความสงสัยให้เทมเป็นอย่างมาก ในขณะที่โซลได้แต่แสดงสีหน้าเอือมๆออกมา ทั้งยังคิดว่านี่มันใช่เวลาที่ดีไลท์ควรจะพูดเล่นหรือเปล่า ทำไมเพื่อนของเค้าถึงได้หาเรื่องใส่ตัวเก่งอย่างนี้กันนะ = =^

       "เจ้าหมายความว่ายังไง? ข้าไม่เข้าใจ -"-"

       "ข้าว่าเรารีบเข้าไปดูนางกันเถอะ เจ้าลืมไปแล้วหรือไงว่าคำพูดของดีไลท์ เชื่อถือไม่ค่อยได้น่ะ" ดีไลท์กำลังจะอธิบายต่อแต่โซลก็ขัดเค้าขึ้นเสียก่อนทั้งยังแควะเค้าซ้ำอีกรอบ 

       "เฮ้! นี่เจ้าว่าข้ารึ๊ไงโซล >"<"

       "เออ..-_-^"

       "พวกเจ้านี่น่ารำคาญจริงๆให้ตายเถอะ!" เทมส่ายหัวอย่างเอือมระอาก่อนที่จะรีบวิ่งตรงเข้าบ้านหลังใหญ่นั้นไปทันที เค้ารีบรุดขึ้นไปชั้นสองของตัวบ้านเมื่อเค้าเห็นแสงสีเงินของโซลส่องประกายอยู่ที่ห้องๆหนึ่งบนนั้น 

       เทมเดินผ่านประตูเข้าไปเค้าก็ยิ้มออกมาทันทีด้วยความดีใจและโล่งใจ นั่นยัยตัวน้อยของเค้า เธอปลอดภัยดีอยู่ในกรอบกระจกแก้วใสเกราะกำบังที่โซลสร้างขึ้น เทมเดินเข้าไปใกล้เกราะสี่เหลี่ยมนี้อย่างใจเย็น เพียงแค่เค้ายื่นมือหนาออกไป เจ้าเกราะนี่ก็ลอยลงมายังเบื้องหน้าของเค้า ยัยตัวตัวน้อยที่นี่ก็เงยหน้าขึ้นมา มองการเคลื่อนไหวของสิ่งที่กักขังเธออยู่และเมื่อมองไปรอบตัวอีกครั้งเธอก็เจอกับเค้าทันที บอมมี่ลุกขึ้นยืนทั้งยังยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ก่อนหน้านี้มันเป็นน้ำตาที่เกิดจากความกลัวแต่ทว่าในตอนนี้น้ำตาแห่งความดีใจก็มันกลับไหลพร่างพูลออกมาแทน และเมื่อเทมแค่ดีดนิ้ว 'เปาะ!' เกราะแก้วนี้ก็จางหายไปพร้อมกับเท้าของบอมมี่ที่สัมผัสพื้นห้องของเธอเอง ทั้งสองต่างยิ้มออกมาด้วยความดีใจ...เป็นห่วงเหลือเกิน...คิดถึงมากเหลือเกิน...เฝ้าภาวนาเหลือเกินให้ใครคนนั้นปลอดภัย..ทั้งยังรู้้สึกว่า...รักมากเหลือเกิน...ในตอนนี้นั้นการที่ได้เห็นหน้าคนที่รักส่งยิ้มให้อย่างจริงใจและห่วงใยก็ถือว่านี่เป็นสิ่งที่มีค่าและมีความสุขมากที่สุดแล้วทั้งสองกำลังจะโผเข้ากอดกันด้วยความคิดถึงและโหยหา...แต่ทว่า...

       ฉึก!!! 

       "O.O!!" กรงเล็บเหล็กแหลมสีดำเงาใหญ่แข็งแกร่งได้เสียบทะลุผ่านกลางอกของยัยตัวน้อย กรงเล็บที่ว่านี้เสียบทะลุยื่นเข้ามาตรงกลางหัวใจเลือดสีแดงฉานไหนรินลงมาเป็นสายตัดกับเสื้อสีขาวของบอมมี่ที่สวมใส่อยู่ในตอนนี้อย่างชัดเจน เทมได้แต่มองดูด้วยความช๊อคค้างอย่างที่สุด อีกเพียงแค่นิดเดียวอีกเพียงแค่เอื้อมมือเธอก็จะอยู่ในอัอมกอดของเค้าแล้วแท้ๆ

       "หึหึๆๆ ขอบคุณนะเจ้าชายที่ช่วยพาข้ามาหานาง.." สิ้นเสียงนี้ก็ปรากกฎเป็นเงาดำขึ้นยังเบื้องหลังของบอมมี่ก่อนที่เงานั้นจะชัดเจนจนเป็นรูปเป็นร่าง..ใบหน้าของวิคเตอร์เหยียดยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์มือข้างหนึ่งของเค้าโอบรอบเอวของบอมมี่ไว้จากทางด้านหลังในขณะที่อีกข้างกลับมีกรงเล็บเหล็กสีดำใหญ่แทงทะลุเข้ากลางหัวใจของบอมมี่..โดยที่เทมได้แต่ยืนนิ่งด้วยความช๊อค ดวงตากลมโตต้องเหลือกขึ้นร่างกายกระตุกเกร็ง ลมหายใจเริ่มขัดและหอบถี่ บอมมี่พยายามยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาหาเทม ในขณะที่เทมเองแทบจะไร้เรี่ยวแรงใดๆ สมองก็แทบจะไม่สั่งการใดๆ ถ้ายังคงอยู่ในร่างมนุษย์หัวใจเค้าก็คงหยุดเต้นไปแล้ว ลมหายใจที่มีก็แทบจะหยุดไปเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้ามันเกินที่จะทนรับไหว

       "ในที่สุดข้าก็ได้ตัวนาง ..'ธิดาแห่งสวรรค์ นางผู้มีพลังวิเศษ' นางผู้เป็น..คนรักของเจ้า..ฮ่าๆๆๆ" 

       "ทะ..ทะ..เทม...เทม" บอมมี่พยายามส่งเสียงพร้อมทั้งลมหายใจเฮือกสุดท้ายเพื่อเรียกเค้าแต่ทว่าทุกอย่างก็สายเกินไปมือที่พยายามฝืนยกขึ้นตกลงพร้อมกับลมหายใจที่ดับไปของเธอ ดวงตากลมโตของเธอค่อยๆปิดลงอย่างสนิท และร่างทั้งร่างของเธอก็ลอยห่างออกไปยังนอกระเบียงพร้อมกับเสียงหัวเราะอันน่ารังเกียจของวิคเตอร์หรือแท้จริงแล้วก็คือลูซิเฟอร์ ภาพที่เห็นนี้ทำเอาเทมถึงทำคุ้มคลั้ง!

       "ไม่!!!!!!!!!!!!!!"

 

 

 

 

 

 

,,,

,,,,,

,,,,,,

Chocola~Say: สำหรับเรื่องนี้ต้องขอโทษรีทเดอร์ที่รักทุกท่านด้วยนะคะที่หายไปนานมากกก T/\T ตอนนี้เอา Part. ล่าสุดของเรื่องนี้มาแปะไว้ให้แล้วนะคะ ดุเดือดเลือดพล่านกันเลยทีเดียว ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ เนื้อเรื่องตอนนี้เข้มข้นสุดๆ>"< ยังไงก็เอาใจช่วยเทมกับบอมมี่ด้วยนะคะ พลีสสสสสสสสส >/\< 

#สนุกไม่สนุกยังไงฝากคอมเม้นให้ไรท์เตอร์คนนี้ชื่นใจด้วยนะคะ #รักรีทเดอร์ทุกคน #ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า~ ^3^ #ทักทายกันได้นะคะ #Twitter : @Chocolavipchoi