LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #19 : Devil of love >>Part 4.

Devil of love..Part. 4

 

 

       "นี่ๆ นาย เอ่อ...เทม ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายจะเป็นยมฑูตน่ะ -"-?"

       "ทำไม..?"

       "ยมฑูตที่ฉันรู้จักเค้าจะต้อง..อืม..น่ากลัวๆเป็นเหมือนโครงกระดูกเดินได้ แล้วก็ถือเคียวอันใหญ่ๆ ใส่พวกเสื้อคลุมมีฮู๊ทคลุมปิดหน้าปิดตา อะไรอย่างนี้อ่ะ "

       บอมมี่ที่ถามเทมพร้อมกับจัดการอาหารมื้อแรกของเธออย่างหิวโหย เหมือนกับว่าเธอไม่ได้้แตะต้องอะไรเลยมาสักสามสี่วันแล้วอย่างนั้นแหละ ก็จะไม่ให้เธอหิวได้ยังไงเมื่อเทมเล่นดูดเอาพลังชีวิตของเธอไปซะจนแทบไม่มีแรงเดิน ยัยตัวน้อยนั่งตาแป๋วจ้องมองยมฑูตหนุมเพื่อรอคำตอบ แถมแก้มทั้งสองข้างของเธอยังพองออกอีกด้วย 

       "ยมฑูตที่เจ้ารู้จักคงจะน่ากลัวมากสินะ ตำนานของพวกมนุษย์เนี่ย หึหึ" เทมหัวเราะเบาๆเพราะเค้าคิดว่าเค้าเป็นยมฑูตแต่กลับไม่เคยคิดที่จะใช้รูปร่างน่ากลัวแบบที่บอมมี่พูดไว้เลยสักนิด มนุษย์ที่ได้้เห็นหรือได้สัมผัสกับยมฑูตก็คือมนุษย์ที่ตายไปแล้วเท่านั้น สิ่งที่บอมมี่พูดมาทั้งหมดสำหรับเทมแล้วมันก็ไม่ต่างกับนิทานหลอกเด็กธรรมดาๆ ที่พวกมนุษย์สร้างขึ้นมาเพื่อให้้เกิดความเกรงกลัวต่อความตายรู้จักผิดชอบชั่วดีก็เท่านั้นเอง

       "เออ แล้วอีกอย่างทำไมนายถึงมีปีกด้วยล่ะ นายเป็นยมฑูตไม่ใช่เทวดาสักหน่อย -"-?" 

       "สำหรับมนุษย์แล้วเนี่ย เฉพาะเทวดาอย่างเดียวหรือไงถึงจะมีปีกบินได้น่ะยัยตัวน้อย" แทนที่จะตอบคำถามยมฑูตหนุ่มกลับถามกลับอย่างยียวนทั้งยังทำหน้าทะเล้นล้อเลียนบอมมี่กลับอีกตางหาก ก็แค่สงสัยแล้วทำไมเค้าต้องกวนประสาทเธอด้วยนะเนี่ย 

       "ก็เพราะฉันไม่รู้นี่ไงถึงได้ถาม สิ่งที่ฉันรับรู้มากับสิ่งที่เจออยู่ตรงนี้มันเหมือนกันซะที่ไหนเล่า!? >"< " 

       "ปีกแห่งยมฑูตน่ะ ความจริงแล้วปีกนั่นเป็นเหมือนกับเวทมนต์ที่เหล่ายมฑูตสร้างขึ้นเอง ไม่ใช่ว่ายมฑูตทุกตนจะมีได้"

       " ซับซ้อนจังแฮะ ~0~ งั้นแล้วทำไมนายมีอ่ะ เออว่าแต่...ปีกนายหายไปไหนแล้วอ่ะ? " ยัยตัวน้อยนี่ยังคงสงสัยกับความลึกลับของเทมต่อไป สองแก้มยุ้ยยังคงเคี้ยวอาหารตุ้ยๆ บอมมี่ตอนนี้เหมือนเด็กน้อยขี้สงสัยมองแล้วน่ารักน่าหยิกทั้งยังน่าหมั่นไส้ด้วยในเวลาเดียวกัน เทมมองดูยััยมนุษย์ขี้สงสัยตัวน้อยนี่ที่ยิ่งนานไปเธอยิ่งทำให้เค้าประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหน้านี้เค้าคิดว่าเค้ารู้จักมนุษย์ดีพอแต่ตอนนี้เค้าคงต้องคิดใหม่ซะแล้วกับมุนษย์น้อยคนนี้

       "ข้าว่าเจ้าเอาเวลาที่เจ้าตั้งคำถามมากมายกับข้า ไปจัดการอาหารของเจ้าให้เสร็จก่อนจะดีกว่ามั๊ยยัยตัวน้อย? " บอมมี่จิ๊ปากอย่างขัดใจทั้งยังทำแก้มป่องหน้ามุ้ยใส่ยมฑูตหนุ่มจอมกวนนี่อีกต่างหาก ท่าทางของบอมมี่ทำเอาเทมถึงกับส่ายหัวอย่างปลงตก เค้าแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าบอมมี่คนนี้จะป็นคนๆเดียวกันกับคนที่เค้าเจอครั้งแรก ตอนนั้นเธอหวาดกลัวเค้าจนตัวสั่นสติหลุดแล้วหลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว แทนที่จะกลัวเค้าเหมือนกับทุกที แต่ยัยตัวน้อยนี่กลับเควี้ยงหมอนใส่เค้าอย่างไม่เกรงกลัวใดๆทั้งยังดูเหมือนกับว่าเธอโมโหเค้ามาก แต่พอตอนนี้เธอกลับกลายเป็นยัยเด็กน้อยขี้สงสัย อารมณ์โกรธเมื่ิอก่อนหน้านี้ก็หายไปโดยสิ้นเชิง บอมมี่ดูอารมณ์ดีสดใสอย่างไม่น่าเชื่อแล้วตอนนีี้เธอก็กลับทำหน้าบึ้งใส่เค้าอีกแล้ว ให้ตายเถอะเค้าเป็นถึงยมฑูตเลยนะ แต่บอมมี่ทำเหมือนกับว่าเค้าไม่ต่างอะไรจากเพื่อนแปลกหน้าของเธอคนนึงเท่านั้น

       "ถามแค่นี้ก็ไม่ได้ ชิ! -0-..เออนี่! '0' " บอมมี่ทำหน้าบึ้งใส่เทมทั้งยังจิ๊ปากอย่างขัดใจแล้วจากนั้น จู่ๆเธอก็ร้องขึ้นทั้งยังทำตาโตหันมาทำหน้าแบ๊วใส่เทม เหมือนเพิ่งจะนึกอะไรบางอย่างออก...มนุษย์นี่มีกี่มิติกันแน่นะเนี่ยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย..= =^ เทมได้แต่คิดสงสัยอยู่ในใจ

       " อะไรของเจ้าเนี่ย -"-?" 

       "ต่อไปนี้นายช่วยพูดภาษามนุษย์ทั่วๆไปกับฉันได้มั๊ย ฉันไม่ชินหูกับภาษาของนายเลยอ่ะ" 

       "แล้วที่ข้าพูดอยู่นี่มันไม่ใช่ภาษามนุษย์ตรงไหนล่ะ? ถ้าข้าไม่ใช้ภาษามนุษย์ข้าจะสื่อสารกับเจ้ารู้เรื่องได้ยังไงล่ะ -"-?" ....เอาอีกแล้วคราวนี้เธอทำหน้าเซ็งกับเค้าแทน..

       " =.= ...ฉันหมายถึง เอิ่ม..นายกับฉัน หรือว่า..ผมกับคุณ อะไรแบบเนีื่ย..เข้าใจมั๊ย? " บอมมี่พยายามทำให้เทมเข้าใจเธอชี้ที่ตัวเองและตัวเขาสลับกับไปมาพยายามจะบอกเทมว่าเค้าควรจะใช้สรรพนามแบบมนุษย์ทั่วไปกับเธอแทน ส่วนยมฑูตหนุ่มมองดูการกระทำของบอมมี่ก่อนที่คิ้วเรียวทั้งสองของเค้าจะขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเหมือนไม่เข้าใจ จนบอมมี่ต้องอดถามขึ้นมาอีกรอบไม่ได้

       "นายเข้าใจที่ฉันบอกมั๊ย? " 

       "...อืม.." เทมพยักหน้าตอบเงียบๆ ส่วนบอมมี่ก็ยิ้มร่าออกมาทันที..สีหน้าเธอเปลี่ยนไปอีกแล้วคราวนี้เธอยิ้ม!....นี่ต่างหากสิ่งที่เทมไม่เข้าใจ...ไม่ถึงนาทียัยตัวน้อยนี่เปลี่ยนไป 3 อามรมณ์! -"-

       "ดีมาก! ^0^ งั้นตั้งแต่นี้ไปจะมีแค่ฉันกับนาย" บอมมี่ชี้ที่ตัวเองก่อนจะชี้กลับมาที่เทม 

       "แล้วก็คุณกับผม นายต้องเรียกฉันว่าคุณบอมมี่นะ ตกลงมั๊ย? ^^~ " คราวนี้เธอชี้กลับมาที่เค้าและตัวเองสลับกันส่วนเทม..เค้าทำหน้านิ่งไปอีกครั้ง ก่อนที่จะส่ายหน้าอย่างเอือมระอาใส่บอมมี่

       "..เธอนี่มันขี้โกงจริงๆ เอาเปรียบได้กระทั่งยมฑูตเลยนะบอมมี่.. = =" ก็บอกแล้วว่าเทมน่ะเข้าใจ...แถมยังรู้ทันบอมมี่ด้วยซ้ำว่าเธอหลอกให้เค้าเรียกเธอแบบนั้น พูดจบเทมก็ส่ายหัวเบาๆก่อนที่จะเดินหนีบอมมี่ไปยืนที่ระเบียง เค้ายืนกอดอกนิ่งเงียบและมองออกไปยังท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ ปล่อยให้บอมมี่ต้องฟึ้ดฟัดอีกครั้งเพราะเค้า เธอรู้สึกเสียหน้าอย่างแรงที่หลอกเค้าไม่สำเร็จแถมยังโดนว่ากลับมาอีก ให้ตายเถอะนอกจากเค้าจะเป็นยมฑูตที่แสนจะกวนประสาทแล้วเค้ายังคอยขัดใจเธออยู่เรื่อยเลย >"<

       หลังจากจัดการกับอาหารแสนอร่อยของเธอแล้วบอมมี่หันมามองเทมที่ยังคงยืนอยู่หน้าระเบียง ด้วยท่าทีเรียบเฉยนิ่งสงบ แต่ทว่าหน้าคมได้รูปที่สมบรูณ์แบบราวกับรูปปั้นของเค้านั้นกลับมีสิ่งหนึ่งที่บอมมี่สังเกตุเห็นได้อย่างชัดเจน แววตาของเขาที่มองออกไปยังท้องฟ้ากว้างใหญ่ไร้จุดหมายนั้น มันกลับดูเศร้าหมอง ถึงแม้ว่าเทมจะไม่แสดงท่าทีใดๆแต่บอมมี่ก็สัมผัสได้ ไม่ใช่แค่ความเศร้าหากแต่แววตาคู่นั้นได้สะท้อนให้เห็นถึงความเจ็บปวดบางอย่างสำหรับเค้าด้วย ไม่รู้ว่าทำไมและก็ไม่รู้ด้วยว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ อยู่ๆเธอก็รู้สึกเป็นห่วงเค้าขึ้นมาซะเฉยๆ บอมมี่ตอบไม่ได้ว่าเพราะอะไรตอนนี้เธอกลับรู้สึกผูกพันธ์กับเทมทั้งๆที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นานแต่ลึกๆแล้วความหวาดกลัวในตัวเค้าก็ยังคงมีอยู่เช่นกัน

       "หวังว่านายคงจะไม่ทำร้ายฉันอย่างที่นายพูดไว้จริงๆนะเทม...ไม่รู้ทำไม..แต่ฉันอยากไว้ใจนาย.." บอมมี่เหม่อมองเทมก่อนที่จะพูดขึ้นลอยๆกับตัวเอง ความสับสนมากมายยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอไม่เลิกจนกระทั่งจู่ๆยมฑูตหนุ่มก็หันหน้ามาประสานสายตากับเธอเข้าพอดีตอนที่เธอพูดจบ...คล้ายกับว่าเค้าได้ยินสิ่งที่เธอพึมพำกับตัวเองเมื่อครู่ ทันทีที่สบตาเค้าบอมมี่ก็ถึงกับชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่เธอจะมีท่าทีเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก..เค้าต้องรู้แน่เลยว่าเธอแอบดูเค้าอยู่เนี่ย >//< ไม่รู้จะทำยังไงดี เปิดประตูหนีเข้าห้องไปเลยล่ะกัน โชคดีที่คราวนี้มือไปไวกว่าสมองบอมมี่รีบเปิดประตูพรวดเข้าห้องนอนของเธอไปทันที พอปิดประตูได้ยัยตัวน้อยก็ยืนพิงประตูพร้อมกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะ แค่ได้สบตากับเค้าก็ทำเอาใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเลย..นายทำบ้าอะไรกับฉันเนี่ย! >"<

       เวลาผ่านไปไม่นานบอมมี่เดินออกมาจากห้องอีกครั้งพร้อมกับกระเป๋าสีดำใบเล็กคู่ใจของเธอ วันนี้เธอต้องเข้าไปที่บริษัทเหมือนกับทุกๆวันที่เธอไปทำงาน 

       "นั่นเธอจะไปไหนน่ะบอมมี่? " เทมถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัยพร้อมกับเดินสาวเท้าเข้ามาหาเธอ

       "ฉันก็ไปทำงานน่ะสิส่วนนายก็ช่วยเฝ้าบ้านให้ฉันด้วยล้ะกันนะคุณยมฑูต อิอิ ^^~" บอมมี่ยิ้มร่าออกมาอย่างน่ารักก่อนที่เธอจะหันหลังเดินไป แต่ว่ายังไม่ทันทีเธอจะได้ก้าวไปไหนเทมก็คว้าข้อมือของเธอไว้ก่อน 

       "ฉันไปด้วย..." สิ้นประโยคของเทมบอมมี่ก็ตาโตเหวอขึ้นมาทันที

       "จะบ้าหรอ! นายไปไม่ได้ แค่ให้อยู่กับฉันนี่มันก็มากพอแล้วไม่ได้ๆ! นายห้ามไปที่บริษัทกับฉัน! >"< " บอมมี่ร้องโวยวายขึ้นทันที เธอสบัดมือของเทมออกก่อนที่เธอจะยกมือเล็กๆทั้งสองข้างขึ้นมาดันแผงอกหนาๆของเทมเอาไว้ เพื่อห้ามเค้า

       "ก็บอกแล้วไง ว่าฉันจะต้องคอยอยู่ดูแลปกป้องเธอน่ะ" 

       "แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่านายจะต้องตามติดฉันไปซะทุกที่นิ่ ฉันไปทำงานไม่มีอะไรต้องน่าเป็นห่วงเลยสักนิด!"

       "แค่เธอก้าวขาออกจากตึกนี้ก็น่าเป็นห่วงแล้วบอมมี่ ฉันไม่สามารถสร้างบราเรียป้องกันโลกทั้งโลกนี้ไว้ได้หรอกนะ "

       "ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำสิยะ! ยังไงนายก็ไปกับฉันไม่ได้อยู่ดี ถ้านายไปฉันจะตอบคนอื่นเค้าว่ายังไงเล่า! >"< " เทมถึงกับทำหน้าปวดจิตขึ้นมาอีกรอบนี่บอมมี่ไม่เข้าใจเลยใช่มั๊ยว่าเค้าน่ะเป็นยมฑูตนะ = =

       "ฉันเป็นยมฑูตนะ ใครเค้าจะมองเห็นกันเล่ายัยต๊อง!"

       "โกหก! ก็ฉันยังเห็นนายอยู่นี่ไง จับตัวนายก็ได้ด้วยเนี่ยๆ เห็นมั๊ยๆ><" ไม่พูดเปล่าแต่บอมมี่ดันเผลอไปบีบกล้ามหน้าอกแน่นๆของเทมเข้าเต็มสองมืออย่างไม่รู้ตัวอีกด้วย! 

       " ฉันต้องใช้พลังจากเธอฉันก็ต้องการให้้เธอเห็นฉันสิ มนุษย์ทั่วไปจะมองไม่เห็นฉันถ้าฉันไม่ต้องการที่จะให้เค้าเห็นหรือรับรู้ที่นี้เข้าใจหรือยัง" บอมมี่อึ้งไปสักพัักเธอคิดตามที่เทมพูดอย่างงงๆ ก่อนที่เธอจะพยักหน้าเบาๆ

       "...เอ่อ...อื้ม..เข้าใจแล้วก็ได้" 

       "เข้าใจแล้วก็ดี..แล้วนี่จะเลิกบีบนมฉันได้ยัง? = =^ "

       " o.O!! ว๊าย!! เอ่อ...โทษทีๆ!! เอิ่ม..งั้น งั้นก็ตามใจนาย จะไปก็ไปแต่ห้ามปรากฎตัวให้ใครเห็นนะ! >///< " บอมมี่ก้มลงมองที่ตำแหน่งมือตัวเองก่อนที่เธอจะต้องตกใจในการกระทำของตัวเอง ความเขินมากมายวิ่งเข้ามาพุ่งทันที เล่นเอายัยตัวน้อยถึงกับหน้าแดงหูแดงพูดจาติดอ่างกันเลยทีเดียว นี่เธอกำลังลวนลามยมฑูตอยู่หรือไงเนี่ย! >//<

        ทั้งเขินทั้งอายบอมมี่รีบหันหลังควับเดินออกไปทันที แต่แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เทมต้องรั้งข้อมือเธอเอาไว้ ด้วยความตกใจบอมมี่เสียหลักหันมาเผชิญหน้ากับเทมแบบไม่ทันได้ตั้งตัว จนเธอเกือบจะล้มลงสองแขนแข็งแรงของเทมก็คว้าเอวบางของเธอไว้อย่างรวดเร็ว เป็นอีกครั้งที่ดวงตากลมใสจ้องมองเทมด้วยความตกใจ ด้วยเพราะระยะห่างที่เบาบางระหว่างใบหน้าที่คมเข้มหล่อเหลาของเค้ากับใบหน้าเนียนสวยของเธอ

       "ซุ่มซ่ามแบบนี้ฉันจะปล่อยไปได้ยังไง..หลับตาลงซะยัยตัวน้อย.." 

       "..น่ะ..นายจะทำอะไรฉัน.." แทนคำตอบจู่ๆเทมก็ก้มลงมาจูบที่หน้าผากเนียนของบอมมี่จนคนที่รับสัมผัสเย็นเฉียบจากริมฝีปากของเค้าอย่างเธอต้องหลับตาปี๋ แล้วความรู้สึกบางอย่างก็วิ่งเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็วเมื่อมีไอเย็นลอยขึ้นมาจากพื้นด้านล่างพร้อมกับกลุ่มควันสีดำจางๆระยิบระยับเริ่มลอยขึ้นมาปกคลุมทั้งเค้าและเธอเอาไว้ มันลอยสูงขึ้นมาเรื่อยๆอย่างรวดเร็วจนบอมมี่อดที่จะรู้สึกกลัวไม่ได้ 

      " กะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!..ทะ เทมฉันกลัว! >< " กลายเป็นว่าคราวนี้บอมมี่กอดเทมไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเธอหลับตาปี๋อีกครั้งทั้งยังซุกหน้าลงบนอกกว้างของเทม โดยที่มือหนาของเทมข้างหนึ่งเลือนขึ้นมาลูบหัวเธอเบาๆเพื่อปลอบขวัญเธอในขณะที่เค้าเองก็กอดเธอไว้แน่นเพื่อให้เธอได้รับรู้ว่าเค้ายังคงอยู่ข้างๆกับเธอตลอด จนกระทั้งกลุ่มควันที่ว่านี้ลอยขึ้นปกคลุมเค้าและเธอจนมิดแล้วจากนั้นก็ พรึบ!! กลุ่มควันสีดำนั้นกระจายตัวออกจากกันและจางหายไปอย่างรวดเร็ว

      "ไม่มีอะไรแล้วบอมมี่.." เทมค่อยๆดันตัวบอมมี่ออกช้าๆ เมื่อทุกอย่างสงบลงบอมมี่ลืมตาขึ้นช้าๆเมื่อไอเย็นที่รอบตัวเธอเมื่อครู่จางหายไป บอมมี่หันมองไปรอบตัวก่อนที่จะหันมาเจอกับรอยยิ้มอบอุ่นของเทมแล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเธอเองกอดเขาแน่นแค่ไหน -//- ให้ตายเถอะบอมมี่อายอีกแล้วค่า~ เธอรีบดีดตัวเองถอยห่างออกมาจากตัวเทมทันทีโดยอัตโนมัต

       "มะ..เมื่อกี้..นาย นายทำอะไรน่ะทำไมถึง.." ยังติดอ่างไม่ทันจบประโยคบอมมี่ก็ถูกยมฑูตหน้าหล่อขัดขึ้นซะก่อน

       "แค่คุ้มครองเธอจากซาตานและสิ่งชั่วร้ายทั้งหลายน่ะ ฉันใช้เวทมนต์ของฉันพรางตัวเธอไว้ยิ่งต้องไปในที่ที่ผู้คนพลุกพล่านเรายิ่งประมาทไม่ได้ ไม่รู้ว่าซาตานตนนั้นจะอยู่ในร่างของมนุษย์ทั่วไปด้วยหรือเปล่าฉะนั้นเราควรป้องกันไว้ก่อนเผื่อเธอเป็นอะไร" 

       คำตอบยาวเยียดของเทมทำเอาบอมมี่เงียบกริบไม่กล้าปริปากเถียงอะไรสักคำ ได้แต่พยักหน้างึกๆประมาณว่าเข้าใจ ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินหน้าแดงไปอย่างเงียบๆตามเดิม บอมมี่เขินยมฑูตหนุ่มเข้าอย่างจังเลยงานนี้

       คอนโดหรูของบอมมี่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทของเธอเท่าไหร่นักนั่นจึงทำให้เธอเลือกที่จะเดินชิวๆ เพลินๆรับอากาศที่แสนเย็นสบายไปทำงานเกือบแทบทุกวัน เพียงแต่วันนี้ดันมียมฑูตหนุ่มค่อยเดินตามเธอมาด้วยก็เท่านั้นแถมเค้ายังทำเอาเธอขวัญหนีดีฟ่อไปหลายรอบ เพราะเทมมักจะเดินทะลุ โน้น นี่ นั่นตลอดเวลา เดินผ่านทะลุลิฟต์เข้ามาบ้างล่ะ เดินผ่านทะลุกำแพงบ้างล่ะ หรือแม้กระทั้งเดินผ่านทะลุตัวคนเป็นๆเค้าก็ทำ = =^ และทุกๆครั้งที่เทมเดินผ่านสิ่งต่างๆบอมมี่ก็ต้องร้องกรี๊ดขึ้นมาเบาๆพร้อมกับสีหน้าเหวอๆสองมือปิดปากกลั้นเสียงร้องแทบทุกครั้ง ก็บอกแล้วไงว่าบอมมี่ไม่ชินน่ะ ด้วยเพราะไม่มีใครมองเห็นเทมคนอื่นที่อยู่ใกล้บอมมี่เลยเห็นเป็นอาการแปลกประหลาดของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เธอเดินพูดคนเดียว เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอยู่คนเดียว ไม่ต่างอะไรจากคนบ้าเสียสติเลยสักนิด = =^

       "นี่! นายช่วยไปห่างๆฉันได้มั๊ยเนี่ย!? คนอื่นเค้ามองว่าฉันบ้ากันหมดแล้วเนี่ยเห็นมั๊ย!? ><" บอมมี่พูดรอดไรฟันกับเทมยมฑูตเจ้าปัญหา อย่างเนียนๆเธอพยายามขยับปากให้น้อยที่สุด

       " ก็เธอบ้าจริงๆนิ่ พูดคนเดียวก็ได้ด้วย ;-P" ...กวนฝ่าพระบาทบอมมี่มากค่ะ! -*-

       " เอ๊ะ! อิตาบ้า!ก็เพราะนายนั่นแหละย่ะ!>0< " บอมมี่แหวขึ้นทันทีอย่างเหลืออดเพราะเธอโดน เทมกวนประสาทมาตลอดทางทั้งตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจของเค้า เธอหยุดเดินแล้วหันหน้ามาโวยกับเทมแต่ทว่า เด็กชายตัวน้อยๆคนหนึ่งที่กำลังจะเดินมาคว้าลูกโป่งที่ลอยมาทางเธอถึงกับชะงักค้างด้วยความตกใจ เพราะสิ่งที่เด็กชายตัวเล็กคนนี้เห็นคือภาพของบอมมี่ที่ยืนด่า..อากาศ ~0~ ส่วนเทมก็เงียบไปไม่พูดอะไรเค้าได้แต่อมยิ้มน้อยๆด้วยความขบขันก่อนที่จะชี้นิ่วไปทางเด็กคนนั้นเพื่อเป็นสัญญานให้บอมมี่รู้ตัวว่าเธอได้ทำอะไรพลาดไป

       "อะไรอีกละ?!....o.O!...เอิ่ม...=.=^" งานเข้าแล้วไงบอมมี่กลายเป็นคนบ้าจริงๆซะแล้ว เด็กน้อยยืนมองตั่วสั่นน้ำตาคลออ้าปากค้างกันเลยทีเดียว

       "เอิ่ม...แหะๆ คือพี่...พี่..^^; " บอมมี่พยายามปลอบขวัญของเด็กชายตัวน้อยเต็มที่ เธอค่อยๆก้าวเท้าไปหาน้องเค้าช้าๆ แต่พอเด็กคนนี้คว้าลูกโป่งของเค้าได้เท่านั้นแหละ...

       "แง!!!!! ToT แม่ครับ! พี่สาวคนนี้เป็นบ้า!! แง~ แม่ครับช่วยผมด้วย! แง!~>0<; "

       " =___=^" เด็กชายตัวน้อยวิ่งหนีเธอหาที่พึ่งพิงสุดท้ายอย่างแม่ตัวเองทันที ไม่ต่างกันทั้งแม่ลูก เธอคนนั้นมองบอมมี่กลับมาอย่างหวาดๆ ก่อนที่จะอุ้มลูกแล้วรีบเดินหนีไป..ส่วนยมฑูตอย่างเทมน่ะหรอ..เค้าได้แต่หัวเราะเย้าะบอมมี่อย่างสะใจ..ซะงั้น = =

       "หุบปากไปเลย ยมฑูตบ้า! >"< " โธ่~ พระเจ้าช่างใจร้ายกับบอมมี่ได้ลงคอ แทนที่จะส่งเทวดารูปงามมาให้เธอดันเอายมฑูตกวนประสาทมาซะได้ เฮ้อ~! T^T ตาบ้าเอ้ย!

 

                       ....................................................

        

       ณ อีกฝากหนึ่งของซีกโลก หญิงสาวผมบรอนด์ในชุดเดรสลูกไม้สั้นสีดำเรียบหรูคนหนึ่ง รองเท้าสีแดงสดของเธอกำลังแกว่งไปมาลอยอยู่เหนือพื้นดิ้น ริมฝีปากที่ฉาบด้วยลิปส์ติกสีแดงสด กำลังถูกริมฝีปากสีม่วงคล้ำออกดำครอบครองอย่างหิวโหยในตรอกซอยเล็กๆแห่งหนึ่ง ดูผิวเผินแล้วไม่ต่างจากชายหญิงมักง่ายทั่วไปที่พรอดรักกันอย่างดูดดื่มและไม่เลือกสถานที่่ ผู้คนที่ผ่านไปมาจึงไม่มีใครใส่ใจจะแลดู อีกทั้งเวลาที่ดึกสงัด จึงทำให้นานๆทีจะมีคนผ่านมา ณ บริเวณนี้ แต่ทว่าสิ่งที่พวกเค้าเหล่านั้นคิดกลับไม่ใช่แค่การพรอดรักธรรมดาๆ หากแต่ชายชุดดำผิวสีซีดขาวดวงตาดุดันแต่คล้ำดำสนิทนั้นกำลังดูดกลืนเอาบางสิ่งบางอย่างออกจากของตัวหญิงสาว! รูปร่างสุดเซ็กซี่ที่ลอยอยู่เหนือพื้นนั้นกำลังตะเกียดตะกายดิ้นรนอย่างทรมาน มือหนาบีบคอเธอไว้แน่นราวกับว่าเธอไม่ต่างอะไรจากลูกไก่ตัวน้อยๆที่อยู่ในกำมือ แล้วจากนั้นไม่นานรูปร่างที่ยั่วยวนที่ว่านี้ก็มีบางสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้น เมื่อผิวหนังของเธอเริ่มเหี่ยวย่น และซูบลงๆจนผอมแห้งเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก เวลาเพียงแค่ไม่นานจากหญิงสาวสุดสวยกลายเป็นหญิงชราในทันที! เท่านั้นไม่พอเมื่อร่างที่ชราภาพนั้นเริ่มค่อยๆมีกลุ่มควันสีดำทมึนลอยออกจากตัวช้าๆ พร้อมกับร่างของหญิงชราเพียงชั่วครู่นั้นก็ค่อยๆสลายหายไป! 

       ชุดเดรสลูกไม้สีดำล่วงลงสู่พื้นพร้อมกันกับที่ชายร่างสูงชุดดำสูดเอาควันสีดำนั้นเข้าไปในปอดของเขาเป็นเฮือกสุดท้ายพอดี เค้ายกมือขึ้นลูบริมฝีกปากสีคลำ้ของตัวเอง เค้าก้มลงมองชุดเดรสนั้นด้วยสายตารังเกียจและเหยียดหยาม 

       "...อีกไม่นานนี้หรอก'เจ้าชาย'...ในไม่ช้าข้าจะตามล่าเจ้า!!" เค้าเอ่ยคำพูดปริศนาออกมาอย่างเคียดแค้น นัยตาสีดำสนิทนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงสดคล้ายสีของเลือดทันทีตามอารมณ์โกรธแค้นของเค้าที่พุ่งพล่านขึ้น เค้าเอ่ยทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินเหยียบชุดเดรสสวยนั่่นและเดินออกไปจากตรอกเล็กๆแห่งนี้ ทิ้งไว้แต่เพียงชุดเดรสลูกไม้สีดำสวยที่กองอยู่กับพื้นอย่างไร้ค่า และก็เหมือนกับว่าทุกอย่างเป็นปกติดีเหมือนกับไม่เคยมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นมาก่อน....

 

 

 

 

 

 

,,,

,,,,

,,,,,

Chocola~Say : เค้าขอโทษ..T/\T ...ขอโทษที่มาอัพช้าค่ะ ช่วงงานรุมเร้าแล้วก็ไม่ค่อยสบายเลยแต่งได้ค่อนข้างช้า แค่ถึงยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ^/\^ ไรท์เตอร์ขอฝากอีกเรื่องด้วยนะกับThis lovemy sassy! #TopBom เหมือนเดิมจ้า