LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #9 : So sorry..Part. 1

So Sorry...

 

 

                                                                         

 

    “นี่เธอคิดจริงๆหรอว่าฉันจะรัก จะจริงจังกับเธอแค่คนเดียวตลอดไปน่ะ ปาร์ค บอม”

 เสียงราบเรียบของท๊อปที่เขาเลิกคิ้วสูงถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่น้ำเสียงกลับดูถูกคนฟังอย่างบอมได้อย่างเลือดเย็น ตอนนี้เธอรู้สึกชาไปทั้งร่าง เหมือนเธอโดนตบหน้าฉาดใหญ่ ด้วยคำพูดของของเขา ของคนที่เธอรักหมดใจ

 บอมนิ่งอึ้งกับคำถามนั้น พร้อมกับคำถามมากมายที่รุ้มเร้าอยู่ภายในใจเธอ ว่าทำไม? เพราะอะไร? มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับเธอ? แต่ทุกคำถามก็เกิดจุกอกขึ้นมาซะดื้อๆ ให้ตายเถอะ เธอพูดอะไรไม่ออกจริงๆ มีก็แต่น้ำตาใสๆที่ตอนนี้มันเอ่อล้นอยู่เต็มดวงตากลมโตของเธอซึ่งมันพร้อมที่จะไหลออกมาเจอหน้าเขาเหลือเกินแล้ว

    “อย่าบอกนะว่าเธอคิดแบบนั้นจริงๆน่ะ? อย่าไร้สาระน่ะบอมมี่ ฉันคงไม่บ้าพอที่จะเอาเธอมาเป็นแม่ของลูกฉัน ไม่เอาเธอมาเป็นแม่คนที่สองของฉันด้วยหรอกนะ”

 ท๊อปมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาเหยียดหยาม สมเพช มันเป็นสายตาที่บอมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยตั้งแต่คบกับเขามา ทั้งสองคบกันมานานเกินกว่าที่บอมจะสามารถรักใครได้อีกแล้ว ทั้งตัวและหัวใจของบอมเป็นของท๊อปเพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่งไม่ต่างกันกับท๊อป ที่เคยเป็นเพียงของเธอคนเดียวเช่นกัน แต่ทว่าตอนนี้ มันไม่ใช่อีกแล้ว...ยิ่งบอมจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของท๊อปเท่าไหร่ เธอก็ไม่เห็นตัวเองอยู่ในนั้นอีกแล้ว..ไม่มีอีกแล้ว...เธอจะไม่มีเขาอยู่ข้างกายอีกแล้วต่อจากนี้ไป...

    “ มะ..หมายความว่ายังไง...ท๊อป กำลังจะพูดอะไร บอมไม่เข้าใจ” บอมเปล่งเสียงถาม ท๊อปออกมาอย่างยากลำบากความเจ็บแปลบที่หัวใจเธอตอนนี้ทำให้เธอแทบจะล้มทั้งยืน

    “ฉันเบื่อ..บอมมี่...ขอโทษนะที่ต้องพูดออกมาตรงๆแบบนี้ แต่ฉันเบื่อเธอ เธอมันน่ารำคาญและฉันก็ไม่อยากทนอยู่กับเธออีกต่อไปแล้ว ก่อนที่เธอจะคิดะไรกับฉันมากไปกว่านี้ฉันว่า...เราจบกันตรงนี้เถอะ มันถึงเวลาที่เราควรจะเลิกกันสักที” หัวใจของบอมกระตุกวาบขึ้นมาทันที เหมือนมันกำลังจะหยุดเต้น อยู่ๆบอมก็เหมือนกับว่าเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ 

    “ ละ ล้อบอมเล่นอยู่ใช่มั๊ย? ท๊อปกำลังแกล้งบอมอยู่ใช่มั๊ย? บอกมาสิว่าท๊อปกำลังโกหกน่ะ ท๊อปจะไม่ทิ้งบอมไปไหนใช่มั๊ย? ..ท๊อป...” บอมเขย่าแขนท๊อปทั้งน้ำตามากมายที่ไหลอาบแก้มเนียนสวยของเธอ ถึงแม้บอมจะไม่เห็นแววตาที่ล้อเล่นของท๊อปอยู่เลยก็ตาม แต่เธอก็ยังหวังให้เขาแค่แกล้งเธอเหมือนทุกครั้ง มันเป็นความหวังที่ลิบหลี่เหลือเกินในตอนนี้ แต่บอมก็ยังจะหวัง เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่บอมทำได้ในตอนนี้

    ถึงแม้ว่าบอมจะน่าสงสารขนาดไหนแต่ไม่ใช่กับท๊อปตอนนี้ เขามองบอมนิ่งด้วยท่าที่เฉยเมย เขาดึงมือของบอมที่เกาะแขนของเขาออกช้าๆ และเขาเองก็รู้ดีว่าบอมในตอนนี้ต้องเจ็บปวดแค่ไหน เพราะเธอเผลอจิกแขนเขาแน่นจนเป็นรอยแดงขึ้นมาเช่นกันในจังหวะที่เธอเขย่าแขนเขาเมื่อครู่นี้ เธอไม่ต้องการที่จะเสียเขาไป  

    “ บอม...ฟังท๊อปให้ดีๆนะ ที่ผ่านมาท๊อปแค่สนุกกับบอมก็เท่านั้น ท็อปไม่เคยรักบอมเลย ขอบคุณที่บอมทำให้ท๊อปรู้สึกดี แต่ว่าตอนนี้ท๊อปไม่ต้องการมันแล้ว เพราะท๊อปมีอีกคนที่เขาให้ท็อปได้มากกว่าบอม ...ท๊อปขอโทษนะ คิดซะว่าเรื่องระหว่างเรามันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกันนะ เพราะท๊อปก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน” ยิ่งกว่ามีดนับร้อยเชือดเฉือนเข้ากลางใจ ยิ่งกว่านับพันเข็มแหลมทิ่มแทงเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง มันเจ็บยิ่งกว่าความเจ็บปวดใดๆที่เธอเคยได้รับมา 

     ทันทีท๊อปหันหลังเพื่อที่จะเดินจากเธอไปบอมเข้าไปกอดท๊อปไว้จากด้านหลังเพื่อรั้งให้เขาไม่ไป หยดน้ำตามากมายไหลรินจนท๊อปรู้สึกได้เมื่อมันซึ่มเข้ามาสัมผัสกับแผ่นหลังกว้างของเขา

 “ไม่นะท๊อป อย่าทิ้งบอมไปนะ อย่าทำแบบนี้เลยบอมขอร้อง บอมรักท๊อปมากเกินกว่าที่จะเสียท๊อปไป อย่าจากบอมไปเลยนะ...นะ...ขอร้อง อย่าไปนะ”  

    บอมอ้อนวอนท๊อปทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอกอดเขาแน่นยิ่งกว่าครั้งไหนๆจนท๊อปรู้สึกแน่นจนอึดอัด ในเมื่อพูดกันดีๆแล้วบอมยังไม่เข้าใจเขาจงเลือกที่จะใช้วิธีที่มันรุนแรงกับเธอเพื่อให้เธอหยุดการกระทำเหล่านี้ ท๊อปดึงมือของบอมทั้งสองข้างออกเขาหันมาหาเธอก่อนที่จะบีบไหล่ทั้งสองข้างของบอมแน่นแล้วผลักเธอออกอย่างแรงจนคนร่างบางล้มลงไปนอนกองอยู่ที่เตียงด้วยความจุกและเจ็บเกินกว่าที่ใจของเธอจะรับได้อีกต่อไป 

    “ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ว่าเราจบกัน ต่อจากนี้ไปฉันกับเธอไม่มีอะไรที่จะต้องเกี่ยวข้องกันอีก รู้แล้วก็ช่วยจำใส่สมองของเธอไว้ด้วยนะปาร์คบอม!” 

    ท๊อปตัดเยื่อใยกับบอมอย่างไม่ใยดี ทันทีที่พูดจบเขาก็เดินหนีเธอออกจากห้องไป ทิ้งให้บอมต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับความเจ็บที่เขาได้สร้างไว้ ตอนนี้บอมไม่ต่างอะไรกับคนเสียสติเธอวิ่งตามเขาออกมาเพราะสิ่งที่คิดได้อย่างเดียวคือเธอต้องรั้งเขาไว้ให้อยู่กับเธอได้นานที่สุด เขาจะต้องไม่จากเธอไป 

แต่แล้วเมื่อมาถึงที่หน้าบ้านที่เคยเป็นของทั้งเขาและเธอ บ้านที่เพิ่งจะกลายเป็นอดีตของเขาไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้เอง บอมก็ต้องเจอกับสิ่งที่แทบจะทำให้ช็อคตาย นั่นก็คือภาพของชายที่เธอรักอย่างสุดหัวใจกำลังโอบไหล่บางของผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอรักและถนุถนอมดูแลเธอคนนั้นไม่ต่างกันกับน้องสาวแท้ๆของเธอ

    “ แชริน...” เสียงที่เปล่งออกมาอย่างยากลำบากของบอมทำให้คนทรยศต่อเธอทั้งสองหันกลับมามองเธอ ท๊อปจงใจเหยียดยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ เมื่อบอมได้เห็นภาพบาดตานี้ ในขณะที่ แชรินกลับมองบอม นิ่งด้วยสายตาที่เย็นชาจนทำให้บอมชาไปทั้งใจก่อนที่เธอจะก้มหัวให้บอมเบาๆเพื่อเป็นการทักทาย แต่สำหรับบอมในตอนนี้มันเป็นเสมือนกับการเยาะเย้ยถากถางเธอซะมากกว่า

   “เรารีบไปกันเถอะ...แชริน พี่ไม่อยากทนอยู่ตรงนี้นานๆ” 

    “ค่ะ ฉันเข้าใจ”

ทั้งสองหันมายิ้มให้กันก่อนที่ท๊อปจะโอบไหล่ของแชรินแน่นขึ้นจนตัวเธอเอนเข้ามาแนบชิดกับเขามากกว่าเดิมและแชรินเองก็ใช้แขนเล็กๆ ข้างหนึ่งของเธอมาโอบเอวเขาไว้ด้วยเช่นกันก่อนที่ทั้งสองจะเดินจากไปโดยไม่สนใจบอมสักนิด และในตอนนั้นเองที่ท๊อปรู้สึกเหมือนมีอะไรมากระทบกับหลังของเขาเบาๆก่อนที่มันจะล่วงลงมาที่พื้น 

ทั้งท๊อปและแชรินหยุดเดินและหันลงไปมองสิ่งที่ตกอยู่ ปรากฏว่าของสิ่งนั้นคือสร้อยเพชรที่มีจี้รูปดาวและดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่ถึงแม้ตอนนี้มันจะกองอยู่กับพื้นอย่างไร้ค่า แต่มันก็ยังเปล่งประกายสวยงาม ท๊อปมองมันก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองบอม

    “เอามันคืนไป คำโกหก หลอกลวง การทรยศหักหลัง ความเลวของนาย เชวซึงฮยอน เอามันคืนไป และจากนี้ต่อไปจำไว้ด้วยว่า...ฉันเกลียดนาย!!” 

บอมตะโกนออกมาทั้งน้ำตาเธอมองเขาด้วยแววตาที่จากไปจากเดิม ตอนนี้ความรักความเจ็บปวดมันได้แปลเปลี่ยนเป็นควมเกลียดชังที่ยากเกินกว่าจะลบเลือน 

    “ ถ้าออนนี่ไม่ต้องการมันแล้ว...งั้นฉันขอก็แล้วกันนะคะ” แชรินมองทั้งท๊อปและบอม สลับกันก่อนที่จะหยิบสร้อยเส้นนั้นขึ้นมาถือไว้ในมือ

   “ไปเถอะแชริน..” แล้วท๊อปก็พาแชรินเดินขึ้นรถแล้วขับออกไปจากที่ตรงนั้นโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองคนที่เจ็บเจียนตายอย่างบอมอีกเลย

   "ฉันเกลียดนาย เชวซึงฮยอน!! ฉันจะเกลียดนายไปจนวันตาย! คนเลว คนทรยศ! ฉันเกลียดนาย!! " บอมพร่ำตะโกนบอกออกไปคล้ายคนเสียสติเธอทรุดตัวลงไปนั่งที่พื้นและร้องไห้อย่างหน้าสงสาร มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บเกินกว่าที่เธอจะทนรับไหว รอยแผลกว้างที่บาดลึกภายในใจเธอที่ท๊อปเป็นคนสร้างเอาไว้ คงไม่มีวันจางหายจากใจบอมไปง่ายๆต่อให้มันจะเนิ่นนานแค่ไหนก็ตาม...

     ผ่านมาปีกว่าแล้วกับเหตุการณ์นี้ที่บอมคิดถึงมันขึ้นมาที่ไร ความเจ็บก็วิ่งเข้ามาจุกอกของเธอเข้าทุกครั้งไป แต่ว่าบอมตอนนี้เธอไม่ใช่บอมคนเดิมอีกต่อไป บอมลาออกจากค่ายเพลงของท๊อป ซึ่งเธอเคยทำงานอยู่ที่นั่นในฐานะนักร้องไกด์ ทั้งยังช่วยเป็นคอรัสให้กับศิลปินในค่ายคนอื่นๆด้วย ส่วนท๊อปนั้นเขาก้าวเข้ามาในบริษัทแห่งนี้เพื่อที่จะเป็นศิลปิน และเขาก็โด่งดังจนสร้างกำไรให้บริษัทมากมายมหาศาล ก่อนที่เขาจะรับช่วงต่อจากพ่อของเขาบริหารบริษัทหรือค่ายเพลงแห่งนี้ด้วยตัวเอง เขาจึงเป็นทั้งศิลปินสุดฮ๊อตและผู้บริหารหนุ่มไฟแรง ซึ่งบอมทนไม่ได้ที่จะเห็นภาพบาดตาของเขากับแชรินทุกวัน 

    บอมได้รับการทาบทามให้เข้าร่วมงานกับอีกค่ายเพลงหนึ่งซึ่งเป็นค่ายเพลงเล็กๆ แต่กลับดันตัวเองจนกลายเป็นคู่แข่งคนสำคัญของท๊อปได้อย่างไม่น่าเชื่อ ที่สำคัญไปกว่านั้น เขาคือ คิมฮยองจุง อดีตเพื่อนรักของท๊อปซึ่งบอมรู้จักเขาดีิ และที่บอมยอมมาร่วมงานกับค่ายนี้ก็เพราะ เธอจะได้เป็นศิลปินเต็มตัวอย่างที่เธอฝันไว้เสียที ทั้งยังต้องการที่จะเอาชนะ ท๊อปกับแชรินที่เคยดูถูกและเหยียบย่ำเธอไว้ด้วย 

    ฮยองจุงดีกับบอมทุกอย่างคอยช่วยเหลือเธอตลอด จนบอมยอมเปิดใจรับรักครั้งใหม่กับเค้าอีกครั้ง แต่ทว่า ทุกครั้งที่เธอเห็นท๊อปกับแชริน เธอก็ยังคงรู้สึกเจ็บแปลบที่กลางใจขึ้นมาทุกครั้ง ยิ่งได้รับรู้เรื่องของพวกเขา มันก็ยิ่งทำให้เธอน้อยใจเอาขึ้นมาซะดื้อๆ ด้วยเหมือนกันซึ่งบอมเองก็เกลียดความรู้สึกนี้ของตัวเอง แต่ก็ทำอะไรกับใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าทำไม

     บอมได้ขึ้นเป็นศิลปิน ในขณะที่ท๊อปลาออกจากวงการ ด้วยอ้างเหตุผลที่ว่าเขาอยากจะดูแลบริษัทของเขาอย่างเต็มตัวและคนที่เขาต้องดูแล ...ซึ่งมันก็คงเป็นแชรินสินะ...

ท๊อปเป็นคนติดบุหรี่ แต่ตอนนี้เขากลับยอมเลิกมันเมื่อแชรินขอ ทั้งๆที่ตอนคบกันเขาทำให้บอมได้เพียงแค่สูบให้น้อยลงก็เท่านั้น...

ท๊อปทำให้เด็กฝึกหัดอย่างแชรินกลายเป็นศิลปินที่โด่งดังตามความฝันความตั้งใจของเธอ ในขณะที่ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันบอมเป็นได้แค่นักร้องไกด์ เท่านั้น ...ยิ่งคิดความน้อยใจก็ยิ่งจุกอกขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาก็พลานจะไหลตลอดเวลาเช่นกัน 

     หลังจากที่อัลบั้มของบอมประสบความสำเร็จอย่างเหลือเชือฮยองจุงก็พาเธอกับทีมงานมาเลี้ยงฉลองที่ผับหรูแห่งหนึ่ง และเธอก็เจอกับท๊อปโดยบังเอิญ ...สวรรค์แกล้งกันชัดๆ..

     "ไง ยินดีด้วยนะ คุณ.ปาร์ค.บอม. " สายตาเจ้าเล่ห์น่ารังเกียจถูกส่งมาพร้อมกับคำถามที่แฝงไปด้วยน้ำเสียงที่จริงใจเท่าไหร่นัก

     "อย่ามากวนประสาทฉันนะ หลีกไป!" บอมสวนกลับทันควันเธอรู้จักน้ำเสียงนั้นดีกว่าใคร 

     "เห็นว่ากำลังจะปลุกต้นรักกับเจ้าของค่าย ถามอะไรอย่างสิเธอลืมฉันได้แล้วหรอบอมมี่ หึหึ"

     "ก็ไม่จำเป็นต้องลืมนิ่ เพราะความเลวของนายฉันจำได้ขึ้นใจ ผู้ชายเฮงซวยอย่างนายฉันไม่มีทางลืมหรอก มีแต่จะเกลียดนายไปจนวันตายยังไงล่ะ! " ท๊อปขบกรามแน่นด้วยความโกรธก่อนที่จะผลักบอมจนติดกำแพง เขาล็อคเธอไว้ด้วยแขนแข็งแรงของเขา

     "ดี! งั้นก็ช่วยมารื้อฟื้นความจำให้ฉันหน่อยล่ะกัน!"

     " เลว..ปล่อยฉันนะ! ไอ้เลว!" ไม่ว่าของบอมจะร้องดังสักแค่ไหนก็ไม่มีใครสนใจ หนำซ้ำเสียงของเธอยังคงถูกกลืนหายไปพร้อมกับจูบรุ่นแรงที่ท๊อปบดขยี้ยิ้มฝีปากอวบอิ่มของเธออยู่ตอนนี้ บอมตกใจมากเธอพยายามทุบตีท๊อปแต่ก็ถูกเขารวบมือเธอไว้อย่างง่ายดาย

      ถึงแม้ว่าบอมจะรู้สึกรังเกียจในตอนแรกแต่พอท๊อปถอนจูบที่ร้อนแรงปนดูดดืมทั้งยังรุนแรงนั่นออก เมื่อบอมอ่อนลงและให้เธอได้สูดเอาอากาศเข้าไปเพียงช่วงเวลาสั้นๆ จากนั้นเขาก็กดจบลงมาอีกครั้ง ซึ่งมันต่างกว่าเดิมไปสิ้นเชิงทำเอาบอมถึงกับทรงตัวไม่อยู่  

รสจูบที่นุ่มนวลหอมหวานแทบจะหลอมละลาย คนทั้งสองช้าๆด้วยความรู้สึกที่คิดถึงและโหยหาเกินกว่าจะต้านทานไหว จากที่รวบมือของบอมไว้ ท๊อปก็เลือนแขนข้างหนึ่งของบอมมาโอบคอของเขา ส่วนมืออีกข้างเขาก็ประสานเข้ากับมือเล็กๆของเธอ ไม่รู้ว่าเนินนานแค่ไหนสำหรับจูบนี้ แต่บอมกลับรู้สึกว่าคิดถึงเหลือเกิน และ ณ ตอนนี้หัวสมองของบอมก็ว่างเปล่า ทุกอย่างมันขาวโพลนไปหมดในหัวเธอ มันเนินนานจนจูบที่อ่อนโยนหอมหวานกลายเป็นจูบที่ดูดดืมแรงร้อนขึ้นอีกครั้ง ท๊อปล่ะริมฝีปากออกจากริมฝีปากของบอม จากนั้นเขาก็พรมจูบที่ร้อนแรงของเขาไปทั่วทั้งซอกคอขาวเนียนของบอมอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่ บอมขยุ้มผมของท๊อปไปตามความรู้สึกที่พุ่งพล่าน ในจังหวะเดียวกับที่เขารั้งเอวบางของเธอให้มาแนบชิดกับตัวเขาแน่นขึ้น 

     "อ๊ะ!" บอมร้องขึ้นด้วยความเจ็บแปลบที่ซอกคอของเธอก่อนที่จะได้สติ เธอผลักท๊อปออกอย่างรวดเร็วก่อนจะตามมาด้วย ฝ่ามือบางที่รุนแรงของเธอ บอมตบท๊อปฉาดใหญ่ ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งอาย เธอไม่น่าเผลอไปกับความรู้สึกจอมปลอมชั่ววูบนั้นเลย 

     "เลว! นายมันเลวเชวซึงฮยอน!" บอมพูดขึ้นด้วยความโกรธและรังเกียจคนตรงหน้าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ส่วนท๊อปที่เซไปเพราะแรงผลักและสติของเขาก็ถูกเรียกคืนด้วยแรงตบของบอม เขาลูบแก้มข้างที่โดนเธอตบเบาๆ ก่อนจะส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น่ารังเกียจให้กับบอมอีกครั้ง

     "ฉันฝากรอยนั่นไปฉลองกับคนรักใหม่ของเธอด้วยแล้วกันนะปาร์คบอม หึ!" ท๊อปทิ้งท้ายด้วยคำพูดเจ็บแสบ เขาจูบที่มือของเขาเบาๆจากนั้นก็ใช้ฝ่ามือนั้นสัมผัสเข้าที่รอยแดงที่เกิดจากริมฝีปากซุกซนของเขา เพื่อเป็นการเยาะเย้ยถากถางบอมอีกรอบก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในฝูงคน ทิ้งให้บอมยืนเจ็บใจและเจ็บปวดตรงหัวใจขึ้นมาอีกครั้ง  




,,,
,,,,
,,,,,
Chocola~Say : เอาอีกแล้วอิปู่ทำร้ายป้าบอมอีกแล้วเรื่องนี้ T T แต่ขอบอกว่าT.O.P ในเรื่องนี้เป็นผู้ชายที่ดีมากจริงๆนะคะ ไม่เชื่อลองติดตามตอนต่อไปได้เลยค่ะไรท์เตอร์คอนเฟริม! ( >"<)b #คอมเม้นให้ไรท์เตอร์ชื่นใจกันด้วยนะคะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ  ^/\^ # รักรีทเดอร์ทุกคน จุ๊ฟๆ ^3^