LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #4 : I hate U ...I'm sorry Part.>> 2

      "ฉันบอกให้แกปล่อยคู่หมั้นของฉัน ได้แล้วจียง"     จียงตกใจ ที่อยู่ๆ ท๊อปฮยอง ของเขาก็ เกิดอาการหวงบอมนูน่าขึ้นมาซะอย่างนั้น        
      "คู่หมั้นที่นายไม่เคยคิดที่จะแคร์ เลยน่ะหรอ ท๊อป"          ยังไม่ทันที่จียงจะได้พูดอะไร ดาร่าก็ เข้ามาพร้อมกับ คำถามที่เอาท๊อปต้องสะอึก      
      "ขอร้องล่ะ นายเลิกทำร้ายจิตใจเพื่อน ฉันสักที อย่าให้ฉันต้องรู้สึกเกลียดนาย ไปมากกว่านี้เลย"    เหมือนใบมีดคมๆนับสิบ กรีดแทงตรง กลางใจของเขา ท๊อปอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน        
      " วะ ว่าไงนะ นูน่าเกลียดผม"      
      "ใช่ ฉันเกลียดนายเกลียดสิ่งที่นาย กำลังทำอยู่ตอนนี้นายโยนความผิดทุกอย่างให้กับบอมมี่ นายมันเห็นแก่ตัวนายหักหลัง ฉัน ตอนที่คบกันนายก็แอบนอกใจฉันไปคบ กับยัยอึนเฮนั่น นายคิดว่าฉันไมรู้หรอท๊อป รู้ไว้ด้วยนะ ว่าถึงแม้วันนี้ บอมมี่จะไม่ได้เป็น คู่หมั้นของนาย ฉันก็จะเลิกกับนายอยู่ดี เชวซึงฮยอน "    
      ท๊อปรู้สึกชาไปทั้งร่าง ในเมื่อสิ่งที่ดาร่า พูดออกมาเป็นความจริง ใช่ เขาผิดเองที่ นอกใจเธอในตอนนั้น แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะ จริงจังกับใคร เพราะถึงยังไงคนที่เขารักก็มี แค่ดาร่าคนเดียว     ในตอนนี้ทุกคน มองท๊อปด้วยสายตาที่ ผิดหวัง ซึ่งมันไม่ต่างจากสายตาที่เขามอง ดาร่าเลยแม้แต่น้อย เขาละอายใจขึ้นมาใน ทันที
     "...แต่ ผมรักคุณนะ...ดาร่า"     ท๊อปเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา และ สิ้นหวัง หากแต่คนที่ได้ยินอย่างบอมกลับ สิ้นหวังและเจ็บยิ่งกว่า จียงรู้ได้ในทันที เมื่อบอมกำชายเสื้อเค้าไว้แน่น และเธอสะอื้น ออกมาเบาๆ เธอซุกหน้าลงที่อกของจียง เพื่อซ้อนน้ำตาของตัวเองไว้ จียงสงสารบอม จับใจ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอก จากกอดปลอบเธอไว้อย่างนั้น       
     " คนที่นายควรรัก คือบอมมี่ ไม่ใช่ฉัน..ได้โปรด ฉันไม่อยากเห็นเพื่อนรักของฉัน ต้องเสียใจไปตลอดชีวิต"      
     "...ก็ได้..ถ้าคุณต้องการแบบนั้น...ผมก็ จะทำ ผมจะคิดซะว่า ยัยนี่เป็นผู้หญิงที่ คุณ ให้ผมมา เพื่อที่จะเป็นตัวแทนของคุณก็ แล้ว กัน ผมทำเพื่อคุณดาร่า...จำไว้!"    ท๊อปพูดออกไปด้วยความเจ็บปวดก่อน จะหันมาเน้นเสียงที่เจ็บแค้นตรงท้ายประโยค กับบอม ภาพที่เห็นคือจียงที่ยังคงกอด คู่หมั้นของเขาไว้แน่น ในขณะที่บอม ก็เบือน หน้าหนีเขาไปซุกอกของจียง   ท๊อปเดินหนีออกจากห้องอัดไปทันทีหลังจากท๊อปเดินลับตาไป บอมก็ฝืนทน ต่อไปอีกไม่ไหว น้ำตามากมายของเธอไหล ออกมาในที่สุด มันเจ็บเหลือเกิน ทำไม ท๊อป ถึงทำกับเธอได้ขนาดนี้ ซึ่งทั้งจียงและ ดาร่าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม..?        ตกดึกของวันนั้นบอมกลับมาที่คอนโด อย่างเหนื่อยอ่อน แต่เมื่อประตูห้องเปิดออก บอมก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น ...           
     "กลับดึกจังนะที่รัก รู้มั๊ยว่าฉันรอเธอ นาน แค่ไหนแล้ว ?"   ท๊อปเข้ามานั่งรอเธออยูที่โซฟาใน คอนโด ของเธอพร้อมกับกลิ่นเหล้าคลุ้ง ที่ทำให้บอมต้องหันหน้าหนีทันที ที่เขาเดิน มาใกล้เธอ       
     " น่ะ..นายเข้ามาในห้องของฉันได้ ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ต้อนรับนาย"      
     " พูดกับคู่หมั้นแบบนี้มันไม่น่ารัก เลยนะบอมมี่ ฉันเป็นคู่หมั้นเธอทำไมฉันถึงจะเข้าห้องเธอไม่ได้ล่ะที่รัก หรือว่า..ฉันไม่ใช่ไอ้จียงเธอถึงได้ไล่ฉันน่ะ หืม~ "   
     "นายเมามากแล้วนะ รีบออกไปจาก ห้องฉันซะ ก่อนที่ฉันจะเรียกยามมาลากนาย ออกไป ทีนี้คงได้เป็นข่าวอีกสมใจนายแน่ "      
     "ทำไมล่ะที่รัก รังเกียจฉันมากหรือไง ฉันไม่ใช่ไอ้จียงเทพบุตรของเธอใช่ไหม? ถึงได้ออกปากไล่ฉันแบบนี้ คงจะรักมันมาก สินะ ไอ้เด็กเวรนั่น "    
     "ใช่ รู้ไว้ก็ดี ฉันจะรักใครชอบใครก็คงไม่ เกี่ยวอะไรกับนายอยู่แล้วนิ่ ทีนี้นายก็ออกไป จากห้องฉัน ได้แล้ว- กรี๊ด!"                   
     "พูดแบบนี้ก็แสดงว่าเธอรักมันงั้นสิ หน้าด้าน มีฉันอยู่แล้วทั้งคน ยังคิดที่จะยั่ว คนอื่นอีกหรือไง ห๊ะ?!"      ท๊อปตรงเข้ามากระชากแขนบอมด้วย ความโมโหเขาตั้งใจจะประชดเธอ แต่เธอก็ ดันยอมรับออกมาดื้อๆว่าชอบจียงและเขาก็เมามากจนดู ไม่ออกว่าเธอก็ กำลังประชดเขาอยู่เช่นเดียวกัน     
      "ถ้าอย่างฉันหน้าด้าน แล้วนายล่ะเรียกว่า อะไร นายเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว แต่กลับไป พรอดรักกับผู้หญิงอีกคน แล้วยังบอกรักกับ ผู้หญิงอีกคน! นายมันคงเลวเกินกว่าที่จะ บอกว่าหน้าด้านแล้วมั้ง T.O.P"         "ใช่! ฉันมันเลวและคนที่ทำให้ฉันต้อง เลวก็คือเธอไงบอมมี่ เพราะเธอนั่นแหละ!"     
ท๊อปบีบแขนทั้งสองข้างของบอมพร้อม กับ เขย่าตัวเธอด้วยความโมโหจนร่างบาง ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ       
     "โอ๊ย! ฉันเจ็บ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!"   
    "แค่นี้มันยังน้อยไป ฉันจะทำให้เธอเจ็บ ยิ่งกว่านี้อีก ปาร์ค บอม ฉันจะทำให้เธอเจ็บ ยิ่งกว่าที่ฉันเจ็บ และเธอก็จะไม่มีวันรักใคร ได้อีก เพราะคืนนี้เธอต้องเป็นของฉัน!"   บอมเบิกตาโพล่งทันทีด้วยความกลัวกับสิ่งที่ท๊อปพูด เธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด ที่มี พยายามดิ้นหนีเอาตัวรอด และมันก็ได้ ผล เมื่อเธอเป็นอิสระจากการเกาะกุมของ ท๊อป เธอก็รีบวิ่งตรงไปที่ประตูทันที แต่ทว่า คนร่างสูงกลับไวกว่า เขาคว้าตัวเธอได้ทัน      
ท๊อปรีบช้อนร่างบางของบอมขึ้นมาอุ้ม ไว้ทันทีพร้อมกับเดินตรงไปที่ประตูห้องนอนของเธอ โดยไม่สนเสียงร้องห้ามทั้งน้ำตา และการที่เธอทุบตี อกกว้างของเขาเลย แม้แต่น้อย และเมื่อเปิดประตู ห้องได้ท๊อปก็ โยน ร่างของบอมลงบนเตียง ก่อนจะใช้ ร่างของเขากักขังเธอไว้ ไม่ให้หนีไปไหนได้ อีก
    "ท๊อปอย่าทำแบบนี้ฉันขอร้อง ได้โปรด.."     บอมอ้อนวอนท๊อปอย่างน่าสงสาร ร่างกาย สั่นเทาไปพร้อมกับแรงสะอื้น   
   " นี่ไม่ใช่หรือไงสิ่งที่เธอต้องการ ในเมื่อ เธออยากเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันก็จะทำตามที่เธอต้องการยังไงล่ะ ปาร์คบอม"     จบประโยคท๊อปก็ไม่เปิดโอกาสให้คนใต้ ร่างเขาได้อ้อนวอนอะไรอีกต่อไป ท๊อปจูบลง ที่ริมฝีปากอวบอิ่มของบอมอย่างรุนแรง มันเนิ่นนาน จนร่างบางไร้แรงต้านทานใดๆ เขาจึงถอนจูบนี้ออก และจ้องมองไปที่ ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของบอม ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มันไม่ได้ฉายแววตา ของความโกรธแค้น หากแต่มันเป็นสายตาที่ ตัดพ้อเธอและเจ็บปวดจนบอมรู้สึกใจหาย   
     "เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉัน ปาร์ค บอม ไม่ว่าใคร หน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับเธอ และเธอก็ต้องเป็นคนเดียวของฉัน ตลอดไป"   นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่บอมรับรู้ในคืนนี้ เพราะหลังจากนั้นท๊อปก็พรมจูบไปทั่วดวง สวย เขาฝังจูบที่ร้อนแรงแต่กลับหอมหวาน เกินกว่าที่บอมจะฝืนทนเขาได้อีกต่อไป จนในที่สุดเขาก็ได้ครอบครองร่างบางสมใจ..
     ....แสงแดดยามเช้าส่องสว่าง ลอดผ่าน ผ้าม้านสีหวานเข้ามาในห้อง ท๊อปพลิกตัวไป มา เขาหรี่ตาลงเมื่อลืมตามาเจอแสงยามเช้า เขามองไปรอบๆห้อง ก่อนที่จะรับรู้ว่ามัน ไม่ใช่ ห้องนอนที่คุ้นเคยของเขา และเมื่อ ลำดับภาพต่างๆภายในหัวได้ เขาจึงหันมา หาคนข้างตัวเขาทันที  แต่ท๊อปก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น เมื่อผ้าห่ม ผืนหนาที่บดบังร่างกายถึงแค่กลางหลัง ได้เผยให้เห็นรอยช้ำ รอยแดงไปทั่วทั้ง หลังที่ขาวเนียน รวมไปถึงหัวไหล่ของเธอ บอมนอนหันหลังให้เขา...เธอยังคงร้องไห้..     
      ถึงตอนนี้ท๊อปไม่สามารถ ซ่อนแววตา ของความสงสารได้เหมือน อย่างเคย ความรู้สึกผิด ภาพเหตุการณ์ต่างๆ เป็นสิ่ง ยืนยันและตอกย้ำความเลวของเขา ได้เป็นอย่างดี..หัวใจของเขามันสั่นไหวเกิน กว่าที่จะควบคุมได้ ทำไม? เพราะอะไร? เขาถึงทำร้ายเธอได้ขนาดนี้ ตอนนี้ท๊อป สงสารคนตรงหน้าอย่างสุดหัวใจ ท๊อปเอื้อม มือไปสัมผัสกับรอยช้ำเหล่านั้น เพื่อต้อง การจะขอโทษและตอนนี้เขาอยากจะกอด ปลอบบอมเหลือเกินหากแต่...         
       "ออกไป..." บอมพูดขึ้นทั้งที่ยังนอนหัน หลังให้เขาอยู่อย่างนั้น ตอนนี้เธอเจ็บปวด เกินกว่าจะซ้อนความอ่อนแอไว้ได้    
       "บอมมี่..คือ..ฉัน-"     
        "ออกไป! ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย ออกไปจากห้องฉัน!"    
         "...บอม..."                     
        "ออกไป!!!"        ...ทั้งๆที่เขาควรสะใจเหมือนทุกครั้ง แต่ภาพที่บอมร้องไห้อย่างหนักทั้งยังมีร่อง รอยตามตัวกลับทำให้ท๊อปรู้สึกผิดและละอายใจเกินกว่าที่เขาจะให้อภัยตัวเอง ได้ ท๊อปมองภาพของคู่หมั้นสาวที่ร้องไห้ ฟูมฟายอย่างน่าสงสารนิ่งและมีน้ำตาคลอ ด้วยความรู้สึกมากมาย จนสุดท้ายเขาก็เข้า ไปรั้งตัวเธอขึ้นมากอดไว้แน่น พร้อมกับเอ่ย คำขอโทษ ที่ทั้งชีวิตนี้บอมไม่เคยคิดว่าเธอ จะได้ยินจากปากของเขา                     "ขอโทษ บอมมี่ ฉันขอโทษ.."    
        ในตอนแรกบอมดิ้นและพยายามทุบไปที่ อกของท๊อปเพื่อให้เขาปล่อย เธอออกจาก อ้อมกอด แต่พอท๊อปพูดขึ้น บอมกลับนิ่ง เงียบเธอสงบลงในทันที เพราะเธอไม่อยาก จะเชื่อว่าคำพูดนี้จะออกจากปากของเขา และเธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าคนตรงหน้าจะ อ่่อนโยนกับเธอได้ถึงเพียงนี้         
         "..ขอโทษ..ขอโทษสำหรับทุกอย่าง..ผมขอโทษ..."         ในตอนนี้ ทั้งบอมและท๊อป ต่างก็สับสนกับความรู้สึกของตัวเอง..ไม่รู้ว่าควรจะ เกลียดคนตรงหน้าต่อไปดี หรือบางที...การที่หันมายอมรับความรู้สึกของตัวเอง มัน อาจจะดีกว่า..   
        "ปล่อยฉันได้แล้ว และก็ออกไปจากห้อง ของฉันเดี๋ยวนี้"   ท๊อปคลายอ้อมกอด เขาค่อยๆดันบอม ออก ท๊อปจ้องมองบอมอีกครั้ง ก่อนจะถอน หายใจพร้อมก้มหน้าอย่างคนสิ้นหวัง เมื่อ บอมมองเขาด้วยแววตาที่เฉยชา ก่อนจะหัน หน้าหนีเขาไป         
        ท๊อปยอมออกไปแต่โดยดี เมื่อประตู ห้องปิดลง บอมก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป กับสิ่งที่เขาได้ทำ เธอเจ็บปวดเหลือเกิน..    บอมเอาแต่เก็บตัวอยู่ในคอนโดไม่ยอม ออกไปไหนแม้กระทั่งที่บริษัทเพราะร่องรอยที่ท๊อปฝากไว้ยังคงไม่จางหายไปง่ายๆเธอ อ้างกับทุกคนไปว่าไม่สบายจึงไม่มีใครสงสัยอะไรนอกจากเป็นห่วง เธอซะมากกว่า จะมีก็แต่ท๊อปที่เขารู้ดีกว่า ใคร เขาพยายามติดต่อบอม แต่เธอก็ไม่รับ สายเขาเลยสักครั้งจนเขากระวนกระวายใจ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หนำซ้ำเขายังต้อง บินไปโชว์คอนเสริต์ที่ญี่ปุ่นอีก ท๊อปจึงไม่มี โอกาสได้เจอบอมเลย..ไม่รู้ว่าทำไมแต่ตอน นี้คนเดียวที่เขาอยากเจอมากที่สุดคือบอมมี่      หลายวันผ่านไป ท๊อปเสร็จงานที่ญี่ปุ่น วันนี้เขากับจียงมีคิวต้องอัดเพลงกับบอม เขาจึงตั้งใจ ที่จะขอโทษเธอ และรับผิด ชอบกับสิ่งที่เขาได้เคยทำไว้กับเธอ ท๊อปรู้ สึกสำนึกแล้วจริงๆ แต่ทว่า...      
       "ระวังหน่อยสิครับนูน่า เดี๋ยวล้มไปจะทำ ไง เอ..ว่าแต่นูน่าตัวร้อนๆนะเนี่ย ไม่สบาย ยังไม่หายอีกหรอครับ?"    จียงเอ่ยถามบอมในขณะที่เขายังประคอง กอด ร่างบางของบอมไว้อยู่
      "ฉันไม่เป็นไรซะหน่อยทำงานได้สบาย ขอบใจนะที่ช่วย"      
      "ไม่จริงอ่ะ นูน่าตัวร้อน วันนี้ยกเลิกดีกว่า เดี๋ยวผมพานูน่าไปหาหมอแล้วกันนะ "      
      "ฉันไม่เป็นไรจริงๆ เลื่อนมาหลายครั้ง แล้ว วันนี้ก็อัดให้มันจบๆไปเลยเถอะ ไอ้มังกรน้อย "      
      "นูน่าอย่าดื้อสิครับ ไปโรงพยาบาลกับ ผมตอนนี้เลย เดี๋ยวผมโทรบอกท๊อปฮยอง เองว่าวันนี้เรายกเลิก ฮยองคงจะดีใจนะผม ว่า อีกอย่างนูน่าก็จะได้ปลอดภัยจากเขา แล้วนูน่าจะได้ไม่ต้อง ลำบากใจด้วย"    
      " แกไม่ต้องมาคิดแทนฉันได้มั๊ยจียง แล้วก็ ปล่อยบอมมี่คู่หมั้นของฉันได้แล้ว"      อยู่ๆท๊อปก็รู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจขึ้นมา ซะเฉยๆ ที่เห็นจียงกอดบอมมี่อยู่ คำพูดของ ท๊อปก็ทำเอาจียง ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน ไหนจะท่าทีของเขาที่ จียงรู้สึกไม่ปลอดภัย เอาซะเลย แล้วช่วงนี้พี่ชายตัวดีของ เขาก็ แปลกๆไป เพราะวันๆคอยถามหาแต่ บอมมี่เสมอๆ ส่วนบอมก็ตกใจนิดหน่อยที่ เห็นท๊อป จากนั้นก็เบือนหน้าหนีหลบตาเขา เหมือนทุกครั้ง     
      "ขืนปล่อยไป ฮยองก็รังแกนูน่าอีกสิ"       จียงยังคงจับมือของบอมไว้พร้อมกับมา ยืนบังตัวเธอ ไม่ยอมให้ท๊อปเข้าใกล้เธอ     
      "ฉันเตือนแกครั้งสุดท้ายไอ้จี ปล่อย. บอมมี่.เดี๋ยว.นี้"     
      "ฮยองนั่นแหละหลบไป ผมจะ-"    ยังพูดไม่ทันจบ ท๊อปก็ต่อยเขาทันที จียง ลงไปนอนกองอยู่กับพื้นเอามือกุมปาก ที่มีเลือดไหลซิบ จ้องมองท๊อปด้วยความ ช็อค ไม่ต่างจากบอมเลยที่เธอร้องด้วยความ ตกใจ พอตั้งสติได้เธอจะเข้าไปประคองจียง แต่กลับถูกมือหนาของท๊อปคว้าไว้ก่อน    
      "นี่นายเป็นบ้าอะไรของนาย ปล่อยฉันนะ!"
      "ฉันเตือนแกแล้วนะจียง และต่อไปนี้แก ก็ห้ามยุ่งกับผู้หญิงของฉันอีก ไม่อย่างนั้น ฉันเอาแกตายแน่ ต่อให้แกเป็นน้องฉันก็ เถอะ"   ท๊อปทิ้งประโยคที่ทำเอาจียงและบอม ต้องช๊อคไปตามๆกันอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะจูง มือของบอมออกไปจากห้อง       
       "นี่ปล่อยฉันนะ เชว ซึง ฮยอน!"     บอมมี่ตีมือของท๊อป ทั้งยังขัดขืนไปยอม เดินตามเขาไปดีๆ จนท๊อปรำคาญเขาช้อนตัว เธอขึ้นมาอุ้มไว้ แต่บอมก็ยังไม่ยอมแพ้ เธอทั้งดิ้น ทั้งทุบตีเขาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่ง...
       "ถ้าเธอยังไม่หยุดดิ้น ฉันจะส่งเธอลงไป กองกับพื้นเดี๋ยวนี้"      ท๊อปขู่บอมแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อบอมยังคง ร้องโวยวายและดิ้นอยู่อย่างนั้น    
       "ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้าท็อป!"      
       "ฉันบอกให้หยุดไงบอมมี่! หยุดเดี๋ยวนี้นะ-เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก เลิกดิ้นซะที ปาร์ค บอม โอ้ย!"   
       " นายก็ปล่อยฉันสิไอ้บ้า! "    
       "บอกดีๆ ไม่ฟังใช่มั๊ย อยากลองดีกับฉันใช่ มั๊ยบอมมี่ ได้~ "     
       ใน ขณะที่บอมมี่กำลังจะ อ้าปากต่อว่า ท๊อป แต่แล้วเสียงของเธอก็ต้องถูกกลืนหาย ไป เมื่อท๊อปโน้มหน้าลงมาปิดปากบอมไว้ ด้วยการจูบเธอ บอมตาโตด้วยความตกใจ เธอยังคงตีไปที่แผงอกกว้างของท๊อป ไม่หยุดก่อนที่จะค่อยๆอ่อนแรงลง จากที่ทุบ ตี กลายเป็นกำเสื้อของท๊อปไว้แน่น ด้วย เพราะรสจูบของเขาที่คราวนี้ มันทั้งนุ่มนวล และหอมหวาน เมื่อเห็นว่าบอมสงบลงแล้ว เขาก็ค่อยๆถอนจูบช้าๆ ตอนนี้คู่หมั้นสาวของ เขาหน้าแดงด้วยความเขินอาย ส่วนท๊อป กลับอมยิ้มนิดๆ กับท่าทีของบอม แต่ทว่า...   
   "แชะ! แชะ! แชะ!ๆๆๆๆๆๆ"