ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chocola~ Say & Very love U ^3^ Part.>> 2 100% The End ^^
คือว่าficเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งลงเว็บค่ะ ไรท์เตอร์คนนี้ยังทำอะไรไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แต่ก็จะพยายามนะคะ! >"< เพราะชอบมากจริงๆเลยอยากลองแต่งดูบ้าง มีความตั้งใจจะจริงๆค่ะ อาจจะยังไม่ถูกใจเท่าไหร่แต่ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ขอประเดิมด้วย shotfic ก่อนแล้วกันนะคะ ยังไงก็ยังจะขอให้รีทเดอร์ทุกคนที่เปิดเข้ามาอ่าน คอยติชมกันนะคะ ขอขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ ที่ยอมอ่าน"จินตนาการ" ของไรท์เตอร์ที่เพ้อฝันคนหนึ่ง และก็ขอบคุณที่ยอมให้ไรท์เตอร์คนนี้ได้แบ่งปันจินตานาการกับทุกคนนะคะ ไม่ว่ายังไงก็จะพยายามพัฒนาตัวเองและจะทำออกมาให้ดีที่สุดค่ะ ! >()< ฝากไรท์เตอร์มือใหม่คนนี้ไว้ในอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ! (จะลิเกไปไหนเนี่ย = =^)
.. Very Love U ^3^ ..
หลังจากวันที่ท๊อปจูบบอมมี่ เธอก็พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะเอาคืนเค้าสารพัด บ่อยครั้งที่เธอสามารถแกล้งเค้าได้สำเร็จ และก็บ่อยครั้งอีกเช่นกันที่บอมต้องตกเป็นเหยื่อของท๊อปซะเอง เมื่อถูกเค้ารู้ทันจับได้ก่อน ถึงแม้ว่าความจริงในวันที่เค้าจูบเธอมันจะเป็นแค่การเอาคืนของเค้าที่มันน่าอายมากที่สุดสำหรับเธอ แต่บอมก็กลับยังหาเหตุผลอื่นๆทาอธิบายไม่ได้สักทีว่าทำไม พอคิดถึงเรื่องเมื่อวันนั้นทีไร หัวใจไม่รักดีมันก็ดันเต้นโครมครามทุกครั้งไปสิ
บอมมี่ไม่เคยลืมวันที่ท๊อปกับเธอต้องทะเลาะกันรุนแรงจนกลายเป็นคู่กัดกันแบบนี้ได้เลย เพราะจนถึงวันนี้ บอมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไม ท๊อปถึงต้องมาโกรธเธอ ต้องมาหงุดหงิดใส่เธอยิ่งคิดย้อนไปก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจเค้าแปลกๆขึ้นมาในใจทุกที
"เฮ้อ..คนบ้าฉันไปเหยียบตาปลานาย หรือไปขโมยกล้วยนายกินตอนไหนกันนะนายถึงมาเหวี่ยงใส่ฉันน่ะ ซึงฮยอน " บอมมี่บ่นขึ้นกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ประตูในห้องอัดจะถูกเปิดออกพร้อมกับผู้มาใหม่อย่าง เซ่เว่น Super star คนดังเพื่อนสนิทของ บอมอีกคน บอมยิ้มทักเซเว่นหมือนกับทุกคนแล้วรอยยิ้มนั้นก็หุบลงในทันเหมือนมีใครมากดรีโมทใส่เธอว่าให้หุบยิ้มอย่างนั้นแหละ เมื่อใครอีกคนที่เธอกำลังคิดถึง แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากเจอเดินตามเซเว่นเข้ามาในห้องด้วย
"อะไรกัน นึกว่าจะมีแค่ฮยองกับผมซะอีกมี เอเลี่ยนโรคจิตอยู่ด้วยก็ไม่บอก " มาถึงก็กัดก่อนเลยนะ T.O.P
" นั่นสิ ทีหลังก็ช่วยบอกฉันก่อนด้วยนะว่าจะเอาไอ้ลิงลามกนี่มาด้วยน่ะ ฉันจะได้ไม่ม่าให้อารมเสีย" เวร...เดี๋ยวนี้เค้าup lavel จากลิงธรรมดาเป็นไอ้ลิงลามกแล้วหรอเนี่ย =.=^
" ยัยเอเลี่ยนโรคจิต เปิดหัวเหม่งขนาดนี้แล้วยานแม่ยังส่องหาตัวเธอพากลับไปดาวอื่นไม่ได้อีกหรือไงเนี่ย " วันนี้บอมมี่ยอมเอาผมหน้าม้าขึ้นซึ่งต่างจากทุกวัน ท๊อปเห็นดังนั้นก็จิกกัดบอมทันทีหนำซ้ำยังตรงไปตีเหม่งเนียนๆของบอมมี่ซะด้วย มันจะมากไปแล้วนะไอ้ลิงยักษ์! >"<
" อร้าย!! ไอ้บ้ากล้าดียังไงมาตีเหม่ง เอ้ย! ตีหัวฉันยะ!"
" ก็นึกว่าเครื่องส่งสัณยานหายานแม่เธอจะเสียฉันเลยช่วยกระตุ้นให้ไง ว่าแต่หน้าเธอตลกชะมัด ยัยเอเลียนเอ้ย ^0^"
"กรี๊ด! อะ ไอ้! >,<" แล้วท่าประจำของบอมมี่เวลาวีนตอนที่โดนท๊อปกวนประสาทก็เริ่มสต๊าท์ขึ้นอีกครั้ง บอมมี่ลุกขึ้นยืนชีหน้าท๊อปเตรียมด่าใส่ท๊อปชุดใหญ่ แต่ยังนึกคำด่าไม่ออกง่ะ = =" เลยกรี๊ดใส่ไปก่อนแทน แต่...
"โอ้ย!!! พอเลยพอ! ทั้งคู่เลย ไม่เถียงกันไม่ด่ากันสักวันมันจะตายไหมเนี่ยห๊า!? >0<" แต่ทว่าเซเว่นไวกว่า เขาตะโกนออกมาอย่างเหลืออด และคงจะเก็บกดมานานพอสมควร - -^ เลยทำให้คู่กัดคู่นี้เงียบสงบลงไปสักพัก...แล้วมันก็เริ่มใหม่ ...เฮ้อ~
"ก็นายดูสิไอ้ลิงหื่นนี่มันว่าฉันก่อนนะ"
"แล้วไงยัยป้า มีปัญหาไรมากป่ะห๊ะ ? "
"เออดิ่! นายนั่นแหละมีปัญหาไรกับเหม่ง เอ้ย! กับหน้าฉันมากไงห๊า?! "
" แล้วทีเธอล่ะ คำก็ลิงสองคำก็หื่น ฉันไปหื่นบนหน้าเธอไง!?" ...เออ แกเคยหื่นใส่แล้ว.. เนียนลืมซะงั้น-,.-
"โว้ย!!!! บอกให้หยุดไง ผีเจาะปากพวกแกให้มาเถียงกันรึ๊ไงเนี่ย!? >()<" เป็นอีกครั้งที่เซเว่นโวยขึ้นพร้อมกับเส้นเลือดที่เต้น ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตรงขมับทั้งสองข้าง โมโหแล้วนะโว้ย..
" ก็- /ก็- "
"เงียบ!!!! นั่งลงเดี๋ยวนี้!!" พรึ๊บ! ในขณะที่ท๊อปและบอมกำลังจะอ้าปากเถียงต่อ เซเว่นในโหมดโหดโคตรก็สั่งให้ทั้งสองนั่งลง แล้วในพริบตาต่อมาโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องก็ยวบลงทันทีพร้อมกับท๊อปและบอมที่นั่งสงบนิ่งอยู่ข้างๆกัน มองเซเว่นตาแป๋วเหมือนเด็กน้อยโดนผู้ใหญ่ดุก็ไม่ปาน
"ฉันนัดพวกแกมาคุยงานกัน ไม่ใช่ให้มาเถียงกันแบบนี้ คอนเสริ์ตฉันจะเริ่มเดือนหน้านี้แล้วนะ แต่นี้พวกแกยังตกลงกันไม่ได้เลยอ่ะ ถามจริงๆเถอะมันยากมากไง กับอิแค่มาช่วยเป็นแขกรับเชิญในคอนฉันเนี่ย?" ...สลดทันทีทั้งลิงทั้งเอเลี่ยน...U U
" ง้า~ นายอย่าเพิ่งงอนสิเซเว่น ฉันรับปากนายแล้วว่าจะช่วยก็ต้องช่วยสิ ถ้าไม่ติดไอ้ลิงนี่ - -" บอมมี่อ้อนเซเว่นทันทีพร้อม ทั้งลุกขึ้นมาเกาะแขนเขาพร้อมกับทำหน้าง้อเขาเหมือนเด็กๆ ก่อนจะตวัดหางตาไปให้กับท๊อปที่นั่งมองด้วยเธอด้วยความหมั่นไส้ ...น่ารักตายอ่ะยัยเอเลี่ยน..
" ผมก็ไม่มีปัญหาเหมือนกัน ถ้าไม่ติดยัยนี่อ่ะนะ" ไม่ต่างกัน เพราะก็ไม่ยอมแพ้ เค้าส่งสายตาพิฆาตกลับไปหาบอมมี่ทันที ..หงุดหงิดโว้ย! - -*
" เวร...จะคุยกันรู้เรื่องมั๊ยเนี่ยวันนี้ เฮ้อ~ " เหนื่อย..เหนื่อยจริงๆ ที่เลือกมันสองตัวมาช่วยเนี่ย..เซเว่นถอนหายใจออกมาอย่างหมดหวังพร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับของเขา แต่แล้วเสียงโทรศัทพ์ของเค้าก็ดังขึ้น เขามองเบอร์ที่โชว์อยู่ ก่อนะกวาดสายต่างไปหาทั้งท๊อปและบอมอย่างช่างใจ จากนั้นจึงกดรับสาย
"ครับ...เอ่อ...ครับๆเดี๋ยวผมรีบไปเดี๋ยวนี้แหละครับ" เมื่อวางสายไปแล้ว เซเว่นก็ถอนหายใจยาวอีกครั้ง ทำเอาคู่กัดทั้งสองรู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆ นั่นก็ด้วยเพราะท่าทางของเซเว่นที่ดูจะเครียดๆและก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกันที่ต่างคนต่างสร้างปัญหาให้กับเขา
"มีอะไรหรือเปล่า ทำไมนายดูเครียดจังล่ะ ฉันเป็นห่วงนะเซเว่น" ...ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆก็เหมือนมีอะไรมาสะกิดต่อมหงุดหงิดของท๊อปเข้าอีกแล้ว เขามองการกระทำของบอมมี่อย่างไม่วางตาเลย..
"ท่านประธานเรียกคุยน่ะ คงจะเป็นเรื่องคอนเสริ์ต เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันมาแล้วกัน หวังว่าเธอกับ แกจะยังรอฉันอยู่นะ ขอในสภาพที่ยังอยู่ครบสามสิบสองด้วย อย่าเพิ่งตีกันตายก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา" เซเว่นพูดพร้อมกับค่อยๆแกะมือของบอมมี่ออกก่อนจะเดินไปที่ประตู และก็ไม่วายที่จะหันมาสั่งเสียพวกเขาทั้งสองคนอีกครั้ง
"อย่าไปไหน อย่าก่อเรื่อง..เข้าใจไหม? "
"คร้าบ~/ค่า~" พฤติกรรมแบบนี้มันเด็กน้อยชัดๆ
หลังจากที่เซเว่นเดินออกไปทั้งท๊อปและบอมต่างก็ถอยออกห่างจากกันทันที ก่อนที่จะได้ยินเสียงแอร์ดังเบาๆ เพราะทั้งคู่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรกันเลยสักคำ ถึงแม้จะยังหงุดหงิดและอย่าจะจิกกัดอยากจะด่ากันมากแค่ไหนก็ตาม จนกระทั่ง..
" เป็นห่วงฮยองเค้ามากขนาดนั้นเลยหรอ?" หูฝาดไปหรือปล่าเนี่ย...อยู่ๆท๊อปก็ทำลายความเงียบด้วยการถามบอมขึ้น แต่น้ำเสียงกลับต่างไปจากทุกที ที่บอมมี่เคยได้ยิน ถึงมันจะเป็นน้ำเสียงราบเรียบแต่กลับฟังแล้วเหมือนกับว่า...มันกำลังน้อยใจอยู่อย่างนั้นแหละ บอมมี่เหลือบมามองท๊อปที่จ้องเธออย่างรอคำตอบ ก่อนจะเบือนหน้าหนีพร้อมกับเชิดใส่
" ก็แหงล่ะ ฉันเป็นห่วงเขา ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับนายนิ่"...ทำไมถึงรู้สึกจี๊ดๆว่ะเน่ีย แค่คำตอบเดียวของยัยเอเลี่ยนนี่ ทำไมฟังแล้วมันต้องรู้สึกอะไรแปลกๆด้วยว่ะ!?
"หึ! ถึงฉันจะอยากเกี่ยวกับเธอมากแค่ไหน เธอก็คงไม่ต้องการอยู่ดีสินะ" เอาอีกแล้วไอ้ลิงบ้า น้ำเสียงแบบนี้อีกแล้ว เป็นอะไรมากไหมเนี่ยหัวใจจ๋า จะเต้นแรงทำไม แล้วแกจะมองแบบนี้ทำไมไอ้ลิง สายตาเว้าวอนน่าสงสารแบบนี้มันคืออะไรยะ >"<
"เป็นบ้าอะไรของนาย ประสาทหรือไง หรือว่ากล้วยที่กินมันขึ้นไปเลี้ยงสมองนายไม่พอยะ!" บอกตามตรงว่าตอนนี้บอมมี่รู้เขิลและประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่่ถูกเมื่อเธอหันมาสบตากับท๊อป แน่นอนว่าแววตาของเค้าเปลี่ยนไป มันดูตัดพ้อและผิดหวังชัดเจน
"..ก็คงงั้น.." พูดจบท๊อปก็ลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ประตูทันที แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือบางที่เรียวเล็กของบอมมี่คว้าแขนของเค้าไว้ ท๊อปหันมามองทันทีด้วยสายตาดุๆของเขา
"นะ..นายจะไปไหน..เอ่อ..เซเว่นบอกให้รอไม่ใช่หรือไงพูดไม่รู้เรื่องหรอ" ...ไปรั้งเค้าไว้ทำไมกันล่ะเนี่ย >"< ...ท๊อปแค่รอว่าบอมจะพูดอะไรต่อ แต่พอเค้าได้ยินชื่อของเซเว่นเขาก็สะบัดแขนข้างที่บอมมี่เกาะออกเบาๆ ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาที่เย็น จนบอมมี่รู้สึกใจหายแปลกๆ หัวใจของเธอกระตุกวาบด้วยความกลัว...เหมือนกับว่า..เค้ากำลังจะหายไปอย่างนั้นแหละ
" ไปไหนก็ได้..เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ" ..จากที่เมื่อกี้เสียงหัวใจของบอมมี่มันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมากลับกลายเป็นว่าตอนนี้ มันกลับ...หยุดการเคลื่อนไหวไปซะดื้อๆอย่างนั้นแหละ แล้วอยู่ๆน้ำตาก็ดันไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ...ทำไมกันนะแค่คำพูดของเค้าทำไมต้องร้องไห้ด้วย
" งั้นหรอ? สำหรับนายฉันมันคงน่ารำคาญมากสินะ เวลาเจอหน้าฉันทีไร นายก็ต้องหงุดหงิดใส่ ต้องมาพาลโกรธฉัน ต้องคอยแกล้งฉันทุกที ถ้าการที่อยู่ใกล้ฉันแล้วนายต้องลำบากขนาดนั้น ฉันไปเองก็ได้ ฉันจะไปจากชีวิตนายเอง! " จากที่แค่น้ำตาไหลกลายเป็นว่าคราวนี้บอมมี่กลับร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร คล้ายกับว่าเธอกำลังรับายสิ่งที่อยู่ในใจของเธอตลอดเวลาให้กับท๊อปได้รับรู้ ส่วนท๊อปเองก็อึ้งไปกับสิ่งที่เค้าได้รับรู้ในตอนนี้ เขารู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นบอมมี่ร้องไห้ และในตอนนั้นเองที่บอมมี่กำลังจะวิ่งหนีเขาออกไป มือหนาของเค้าก็กลับคว้าเธอไว้บ้าง ทั้งยังรั้งตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น
"ปล่อยนะ ไอ้คนบ้า! นายมันใจร้ายที่สุด! ฉันเกลียดนาย! ฮือๆๆ T T" บอมมี่ทั้งดิ้นทั้งทุบอกของท๊อปพร้อมกับร้องไห้หนักกว่าเดิม...ก็ในเมื่อไม่ต้องการจะเห็นหน้ากันแล้ว ยังจะกอดให้ใจสั่นให้ต้องหวั่นไหวอีกทำไม..
"แต่ฉันชอบเธอนะ...ชอบมานานแล้วด้วย..ชอบที่จะได้อยู่ใกล้เธอ ชอบที่จะแกล้งเธอเพื่อที่จะทำให้เธอสนใจฉัน ฉันชอบเธอ ชอบทุกอย่างที่เป็นเธอนะปาร์บอม...ชอบมาก..ทั้งๆที่รู้ดีว่าเธอเองไม่เคยที่จะหันมามองฉันเลย"...อึ้ง...บอมมี่ตาโตทันทีกับสิ่งที่ได้ยินเธออึ้งและนิ่งไปทันที กำปั้นเล็กๆของเธอที่ตีเขาก็กลับหยุดชะงักลงทันที แล้วในตอนนี้ตอนที่ความเงียบเข้ามาปกคลุมห้องนี้อีกครั้ง..ตึก ตึก ตึก ..เสียงหัวใจที่มันสั่นไหวจนแทบจะระเบิดของท๊อปที่บอมได้ในขณะที่อยู่ในอ้อมกอดเค้านั้นมันกลับทำให้หัวจของเธอเต้นขึ้นมาอีกครั้งเช่นกัน..
"อย่าไปไหนได้ไหม ..ต่อไปนี้ฉันจะไม่กวนเธออีก จะไม่ทำอะไรก็ตามที่เธอไม่ชอบ แต่ขออย่างเดียว อย่าหนีฉันไปไหนนะ อย่าหลบหน้าฉัน อย่าทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนสำหรับเธอแค่นั้นก็พอ" ...กลายเป็นท๊อปเองที่น้ำตาคลอ..กลัวที่สุดก็คือกลัวจะเสียเธอไป...
"..น่ะ...นายพูดจริงหรอ?.."
"...ฉันยอมเธอแล้วบอมมี่...ยอมแพ้แล้วจิงๆ.."
"ไม่ใช่ ที่นายบอกว่า...นายชอบฉัน..นายไม่ได้โกหกใช่ไหม?" บอมมี่ถามขึ้นทั้งที่ยังอยู่ในอ่อมกอดของท๊อป จบคำถามถามเธอเขาก็ค่อยๆดันเธอ ออกเบาๆ ท๊อปมองลึกลงไปในสายตาของบอมมี่ที่ตอนนี้มันกลับเปล่งประกายสวยงาม แทนที่จะเป็นแววตาของความเกลียดชังอย่างที่เขาคิดไว้
"พิสูจน์สิ ว่านายพูดจริง ว่าฉันไม่ได้หูฝาดคิดไปเองน่ะท๊อป ..ฉันไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะ เหมือนกับที่ผ่านๆมาที่ฉันเองก็คิดว่า...นายเองเกลียดฉัน"...ว่าแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลออกมาอีกแล้วซะงั้น หากแต่คราวนี้มีินิ้วมือของท๊อปที่ค่อยเช็ดมันให้บอม ...ท๊อปมองบอมแล้วส่ายหัวเบาๆกับสิ่งที่เธอพูด ก่อนจะยิ้มให้เธอ...
"ใครจะไปเกลียดยัยเอเลี่ยนน่ารักอย่างเธอลงกันล่ะบอมมี่"
"งั้นก็ พิ- อุ๊บ! " แล้วคำพูดมากมายของบอมมี่ก็หายไปเมื่อท๊อป จูบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจได้รับจูปที่หอมหวาน ทั้งยังนุ่มนวลแบบนี้จากเขา แทบจะทำให้หัวใจเธอเธอหยุดเต้นไปอีกรอบเลยด้วยซ้ำ
ถึงตอนนี้ท๊อปไม่สามารถอธิบายอะไรได้อีกนอกจากปล่อยให้ ภาษากายได้ทำตามสิ่งที่หัวใจเรียกร้องมานาน แล้วยิ่งคนร่างบางตรงหน้าที่ตอนนี้คงรับรู้ถึงความรู้สึของเค้าได้ดี จูบตอบเขามาด้วความรู้สึกที่เขาสัมผัสได้เหมือนกัน นั่นยิ่งทำให้เขายากเกินกว่าจะถอนจูบนี้ออกได้ จนกระทั้งกำปั้นเล็กๆคู่เดิมทุบอกเขาเบาๆเพื่อต้องการจะประท้วงว่าเธอต้องการอากาศหายใจ เขาถึงยอมถอนจูออกและยอมผละออกจากใบหน้าของเธอ แต่ก็แค่เล็กน้อยเท้านั้น
"คราวนี้ เชื่อรึ๊ยัง หืม~ ยัยเอเลี่ยน ว่าฉันชอบเธอมากแค่ไหนน่ะ " ท๊อปพูดพร้อมกับยื่นมือไปบิดจมูกเอเลี่ยนของเค้าเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
" เชื่อหมดใจเลย ไอ้ลืงยักษ์ของฉัน>///<" ...
"อ้าว! นี่ฉันเสร็จแล้วหรอเนี่ย ทำไมไวจังยังไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยแฮะ '.'?" ...ทะลึ่งไม่พอยังมาตีหน้าแบ๊วใส่อีกนะ อิตาบ้า! >///< ได้ฟังแค่นั้นบอมมี่ก็ทุบอกของท๊อป ไปอีกทีด้วยความเขิลสุดๆ สุดๆจริงนะเพราะตอนนี้หน้าเธอแดง แถมผิวขาวเนียนก็แดงระเรื่อขึ้นเรื่อยด้วยไม่ต่างกันด้วยความเขิลอายบอมมี่ซุกหน้าลงบนอกกว้างของท๊อปลงอีกครั้งก่อนที่จะทำให้หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น
"ถึงยังไงฉันก็ไม่ถอนคำพูดเมื่อกี้หรอกนะ ที่ฉันบอกว่าฉันเกลียดนายน่ะ" ...รอยิ้มของท๊อปค่อยๆจางหายไปพร้อมกับสองมือที่เขาต้องจำใจค่อยๆปล่อยบอมมี่ให้เป็นอิสระอีกครั้ง...ก็...คงอย่างนั้นสินะ เมื่อที่จูบตอบกันก็คงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น...
"...เพราะเค้าบอกว่า ..ผู้หญิงเกลียด แปลว่าผู้หญิงรัก! คิคิ ^///^" ...หนอยแน่ะ!ยัยเอเลี่ยนตัวแสบ >"< ...แล้วคราวนี้หัวใจที่เกือยหยุดเต้นของท๊อปก็แทบจะระเบิดอีกครั้งเพราะคนตรงหน้า ยัยเอเลี่ยนตัวแสบที่เค้ารักเธอจนหมดหัวใจ ไม่ต่างกันกับบอมมี่ที่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่า ไม่เคยมีลิงตัวไหนทำให้เธอไหวและใจสั่นได้มากเท่ากับลิงตัวนี้อีกแล้ว
" ฉันรักเธอนะ^^ /ฉันรักนายนะ^^" ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน..ก่อนที่จะหัวเราะไปกับความสุขที่มีให้กันอีกทั้งยังกอดกันแน่นเกินกว่าที่ใครจะมาแยกทั้งคู่ออกจากกันได้อีกต่อไป...
,
,
,
,
,
,
,
...เซเว่นเดินกลับมาหลังจากคุยกับท่านประธานเรียบร้อยแล้ว เหมื่อมาถึงหน้าห้องเค้าหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูสักพัก ก่อนที่จะหลับตาลงและถอนหายใจยาวเหยียดเพื่อไล่ความหงุดหงิดที่มีออกไป และรวบรวมสมาธิ สติ สตางค์ ทั้งหลายก่อนที่จะเข้าไปรับมือกับสงครามย่อยๆของเอเลี่ยนโรคจิต กับไอ่ลิงลามก ข้างใน ...เอาล่ะ พร้อมแล้ว...
" o[]0!!!"
"อ้าวฮยอง คุยเสร็จแล้วหรอ ^^"
" ช้าจังเลยนะนายเนี่ย พวกฉันสองคนรอจนหิวแล้วอ่ะ " ภาพที่เห็นและทำเอาเซเว่นถึงกับช๊อคก็คือท๊อปปและบอมนั่งไข่ว ห้างอยู่บนโซฟาโดยที่ท๊อปโอบไหล่เล็กของบอมมี่ไว้ในขณะที่ บอมมี่ก็เอนซบกับอกกว้างของท๊อป นี่มันภาพของคู่รักชัดๆ
"เอ่อ...0_0?????" ถึงกับพูดไม่ออก เอ๊ะ! รึ๊ว่าพวกมันประชดว่ะเนี่ย -"-
" เอ่อ อะไรล่ะ เอาเป็นว่าพวกฉันสองคนจะขึ้นคอนเสริ์ตนายนะ นัดวันซ้อมมาได้เลยส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลังเพราะตอนนี้ฉันหิวแล้ว โอเค๊?"
"ตามนั้นครับที่รัก ^^ ไปหาข้าวกินกันเถอะเค้าก็หิวแล้วง่ะ " ... ที่รัก?...เค้า?...เฮ้ย!? อะไรของพวกมันว้า??? *.*
"ตัวเองง่ะ อ้อนเค้าอีกแล้วนะ >///<" ...ตัวเอง?? บีบจมูกกันด้วย?! เฮ้ยยยยย?! ผีสิงเอเลี่ยนแล้วรึ๊ไงวะ 0()0? แล้วทั้งคู่ก็เดินจับมือกันออกไปด้วยรอยยิ้มแป้นมีความสุขของทั้งสองคน ปล่อยให้เซเว่นยืนงงเป็นไก่ตาแตกต่อไป...
...The..End...
.. Very Love U ^3^ ..
หลังจากวันที่ท๊อปจูบบอมมี่ เธอก็พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะเอาคืนเค้าสารพัด บ่อยครั้งที่เธอสามารถแกล้งเค้าได้สำเร็จ และก็บ่อยครั้งอีกเช่นกันที่บอมต้องตกเป็นเหยื่อของท๊อปซะเอง เมื่อถูกเค้ารู้ทันจับได้ก่อน ถึงแม้ว่าความจริงในวันที่เค้าจูบเธอมันจะเป็นแค่การเอาคืนของเค้าที่มันน่าอายมากที่สุดสำหรับเธอ แต่บอมก็กลับยังหาเหตุผลอื่นๆทาอธิบายไม่ได้สักทีว่าทำไม พอคิดถึงเรื่องเมื่อวันนั้นทีไร หัวใจไม่รักดีมันก็ดันเต้นโครมครามทุกครั้งไปสิ
บอมมี่ไม่เคยลืมวันที่ท๊อปกับเธอต้องทะเลาะกันรุนแรงจนกลายเป็นคู่กัดกันแบบนี้ได้เลย เพราะจนถึงวันนี้ บอมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไม ท๊อปถึงต้องมาโกรธเธอ ต้องมาหงุดหงิดใส่เธอยิ่งคิดย้อนไปก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจเค้าแปลกๆขึ้นมาในใจทุกที
"เฮ้อ..คนบ้าฉันไปเหยียบตาปลานาย หรือไปขโมยกล้วยนายกินตอนไหนกันนะนายถึงมาเหวี่ยงใส่ฉันน่ะ ซึงฮยอน " บอมมี่บ่นขึ้นกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ประตูในห้องอัดจะถูกเปิดออกพร้อมกับผู้มาใหม่อย่าง เซ่เว่น Super star คนดังเพื่อนสนิทของ บอมอีกคน บอมยิ้มทักเซเว่นหมือนกับทุกคนแล้วรอยยิ้มนั้นก็หุบลงในทันเหมือนมีใครมากดรีโมทใส่เธอว่าให้หุบยิ้มอย่างนั้นแหละ เมื่อใครอีกคนที่เธอกำลังคิดถึง แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากเจอเดินตามเซเว่นเข้ามาในห้องด้วย
"อะไรกัน นึกว่าจะมีแค่ฮยองกับผมซะอีกมี เอเลี่ยนโรคจิตอยู่ด้วยก็ไม่บอก " มาถึงก็กัดก่อนเลยนะ T.O.P
" นั่นสิ ทีหลังก็ช่วยบอกฉันก่อนด้วยนะว่าจะเอาไอ้ลิงลามกนี่มาด้วยน่ะ ฉันจะได้ไม่ม่าให้อารมเสีย" เวร...เดี๋ยวนี้เค้าup lavel จากลิงธรรมดาเป็นไอ้ลิงลามกแล้วหรอเนี่ย =.=^
" ยัยเอเลี่ยนโรคจิต เปิดหัวเหม่งขนาดนี้แล้วยานแม่ยังส่องหาตัวเธอพากลับไปดาวอื่นไม่ได้อีกหรือไงเนี่ย " วันนี้บอมมี่ยอมเอาผมหน้าม้าขึ้นซึ่งต่างจากทุกวัน ท๊อปเห็นดังนั้นก็จิกกัดบอมทันทีหนำซ้ำยังตรงไปตีเหม่งเนียนๆของบอมมี่ซะด้วย มันจะมากไปแล้วนะไอ้ลิงยักษ์! >"<
" อร้าย!! ไอ้บ้ากล้าดียังไงมาตีเหม่ง เอ้ย! ตีหัวฉันยะ!"
" ก็นึกว่าเครื่องส่งสัณยานหายานแม่เธอจะเสียฉันเลยช่วยกระตุ้นให้ไง ว่าแต่หน้าเธอตลกชะมัด ยัยเอเลียนเอ้ย ^0^"
"กรี๊ด! อะ ไอ้! >,<" แล้วท่าประจำของบอมมี่เวลาวีนตอนที่โดนท๊อปกวนประสาทก็เริ่มสต๊าท์ขึ้นอีกครั้ง บอมมี่ลุกขึ้นยืนชีหน้าท๊อปเตรียมด่าใส่ท๊อปชุดใหญ่ แต่ยังนึกคำด่าไม่ออกง่ะ = =" เลยกรี๊ดใส่ไปก่อนแทน แต่...
"โอ้ย!!! พอเลยพอ! ทั้งคู่เลย ไม่เถียงกันไม่ด่ากันสักวันมันจะตายไหมเนี่ยห๊า!? >0<" แต่ทว่าเซเว่นไวกว่า เขาตะโกนออกมาอย่างเหลืออด และคงจะเก็บกดมานานพอสมควร - -^ เลยทำให้คู่กัดคู่นี้เงียบสงบลงไปสักพัก...แล้วมันก็เริ่มใหม่ ...เฮ้อ~
"ก็นายดูสิไอ้ลิงหื่นนี่มันว่าฉันก่อนนะ"
"แล้วไงยัยป้า มีปัญหาไรมากป่ะห๊ะ ? "
"เออดิ่! นายนั่นแหละมีปัญหาไรกับเหม่ง เอ้ย! กับหน้าฉันมากไงห๊า?! "
" แล้วทีเธอล่ะ คำก็ลิงสองคำก็หื่น ฉันไปหื่นบนหน้าเธอไง!?" ...เออ แกเคยหื่นใส่แล้ว.. เนียนลืมซะงั้น-,.-
"โว้ย!!!! บอกให้หยุดไง ผีเจาะปากพวกแกให้มาเถียงกันรึ๊ไงเนี่ย!? >()<" เป็นอีกครั้งที่เซเว่นโวยขึ้นพร้อมกับเส้นเลือดที่เต้น ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ ตรงขมับทั้งสองข้าง โมโหแล้วนะโว้ย..
" ก็- /ก็- "
"เงียบ!!!! นั่งลงเดี๋ยวนี้!!" พรึ๊บ! ในขณะที่ท๊อปและบอมกำลังจะอ้าปากเถียงต่อ เซเว่นในโหมดโหดโคตรก็สั่งให้ทั้งสองนั่งลง แล้วในพริบตาต่อมาโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องก็ยวบลงทันทีพร้อมกับท๊อปและบอมที่นั่งสงบนิ่งอยู่ข้างๆกัน มองเซเว่นตาแป๋วเหมือนเด็กน้อยโดนผู้ใหญ่ดุก็ไม่ปาน
"ฉันนัดพวกแกมาคุยงานกัน ไม่ใช่ให้มาเถียงกันแบบนี้ คอนเสริ์ตฉันจะเริ่มเดือนหน้านี้แล้วนะ แต่นี้พวกแกยังตกลงกันไม่ได้เลยอ่ะ ถามจริงๆเถอะมันยากมากไง กับอิแค่มาช่วยเป็นแขกรับเชิญในคอนฉันเนี่ย?" ...สลดทันทีทั้งลิงทั้งเอเลี่ยน...U U
" ง้า~ นายอย่าเพิ่งงอนสิเซเว่น ฉันรับปากนายแล้วว่าจะช่วยก็ต้องช่วยสิ ถ้าไม่ติดไอ้ลิงนี่ - -" บอมมี่อ้อนเซเว่นทันทีพร้อม ทั้งลุกขึ้นมาเกาะแขนเขาพร้อมกับทำหน้าง้อเขาเหมือนเด็กๆ ก่อนจะตวัดหางตาไปให้กับท๊อปที่นั่งมองด้วยเธอด้วยความหมั่นไส้ ...น่ารักตายอ่ะยัยเอเลี่ยน..
" ผมก็ไม่มีปัญหาเหมือนกัน ถ้าไม่ติดยัยนี่อ่ะนะ" ไม่ต่างกัน เพราะก็ไม่ยอมแพ้ เค้าส่งสายตาพิฆาตกลับไปหาบอมมี่ทันที ..หงุดหงิดโว้ย! - -*
" เวร...จะคุยกันรู้เรื่องมั๊ยเนี่ยวันนี้ เฮ้อ~ " เหนื่อย..เหนื่อยจริงๆ ที่เลือกมันสองตัวมาช่วยเนี่ย..เซเว่นถอนหายใจออกมาอย่างหมดหวังพร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับของเขา แต่แล้วเสียงโทรศัทพ์ของเค้าก็ดังขึ้น เขามองเบอร์ที่โชว์อยู่ ก่อนะกวาดสายต่างไปหาทั้งท๊อปและบอมอย่างช่างใจ จากนั้นจึงกดรับสาย
"ครับ...เอ่อ...ครับๆเดี๋ยวผมรีบไปเดี๋ยวนี้แหละครับ" เมื่อวางสายไปแล้ว เซเว่นก็ถอนหายใจยาวอีกครั้ง ทำเอาคู่กัดทั้งสองรู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆ นั่นก็ด้วยเพราะท่าทางของเซเว่นที่ดูจะเครียดๆและก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกันที่ต่างคนต่างสร้างปัญหาให้กับเขา
"มีอะไรหรือเปล่า ทำไมนายดูเครียดจังล่ะ ฉันเป็นห่วงนะเซเว่น" ...ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆก็เหมือนมีอะไรมาสะกิดต่อมหงุดหงิดของท๊อปเข้าอีกแล้ว เขามองการกระทำของบอมมี่อย่างไม่วางตาเลย..
"ท่านประธานเรียกคุยน่ะ คงจะเป็นเรื่องคอนเสริ์ต เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันมาแล้วกัน หวังว่าเธอกับ แกจะยังรอฉันอยู่นะ ขอในสภาพที่ยังอยู่ครบสามสิบสองด้วย อย่าเพิ่งตีกันตายก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา" เซเว่นพูดพร้อมกับค่อยๆแกะมือของบอมมี่ออกก่อนจะเดินไปที่ประตู และก็ไม่วายที่จะหันมาสั่งเสียพวกเขาทั้งสองคนอีกครั้ง
"อย่าไปไหน อย่าก่อเรื่อง..เข้าใจไหม? "
"คร้าบ~/ค่า~" พฤติกรรมแบบนี้มันเด็กน้อยชัดๆ
หลังจากที่เซเว่นเดินออกไปทั้งท๊อปและบอมต่างก็ถอยออกห่างจากกันทันที ก่อนที่จะได้ยินเสียงแอร์ดังเบาๆ เพราะทั้งคู่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรกันเลยสักคำ ถึงแม้จะยังหงุดหงิดและอย่าจะจิกกัดอยากจะด่ากันมากแค่ไหนก็ตาม จนกระทั่ง..
" เป็นห่วงฮยองเค้ามากขนาดนั้นเลยหรอ?" หูฝาดไปหรือปล่าเนี่ย...อยู่ๆท๊อปก็ทำลายความเงียบด้วยการถามบอมขึ้น แต่น้ำเสียงกลับต่างไปจากทุกที ที่บอมมี่เคยได้ยิน ถึงมันจะเป็นน้ำเสียงราบเรียบแต่กลับฟังแล้วเหมือนกับว่า...มันกำลังน้อยใจอยู่อย่างนั้นแหละ บอมมี่เหลือบมามองท๊อปที่จ้องเธออย่างรอคำตอบ ก่อนจะเบือนหน้าหนีพร้อมกับเชิดใส่
" ก็แหงล่ะ ฉันเป็นห่วงเขา ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับนายนิ่"...ทำไมถึงรู้สึกจี๊ดๆว่ะเน่ีย แค่คำตอบเดียวของยัยเอเลี่ยนนี่ ทำไมฟังแล้วมันต้องรู้สึกอะไรแปลกๆด้วยว่ะ!?
"หึ! ถึงฉันจะอยากเกี่ยวกับเธอมากแค่ไหน เธอก็คงไม่ต้องการอยู่ดีสินะ" เอาอีกแล้วไอ้ลิงบ้า น้ำเสียงแบบนี้อีกแล้ว เป็นอะไรมากไหมเนี่ยหัวใจจ๋า จะเต้นแรงทำไม แล้วแกจะมองแบบนี้ทำไมไอ้ลิง สายตาเว้าวอนน่าสงสารแบบนี้มันคืออะไรยะ >"<
"เป็นบ้าอะไรของนาย ประสาทหรือไง หรือว่ากล้วยที่กินมันขึ้นไปเลี้ยงสมองนายไม่พอยะ!" บอกตามตรงว่าตอนนี้บอมมี่รู้เขิลและประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่่ถูกเมื่อเธอหันมาสบตากับท๊อป แน่นอนว่าแววตาของเค้าเปลี่ยนไป มันดูตัดพ้อและผิดหวังชัดเจน
"..ก็คงงั้น.." พูดจบท๊อปก็ลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ประตูทันที แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือบางที่เรียวเล็กของบอมมี่คว้าแขนของเค้าไว้ ท๊อปหันมามองทันทีด้วยสายตาดุๆของเขา
"นะ..นายจะไปไหน..เอ่อ..เซเว่นบอกให้รอไม่ใช่หรือไงพูดไม่รู้เรื่องหรอ" ...ไปรั้งเค้าไว้ทำไมกันล่ะเนี่ย >"< ...ท๊อปแค่รอว่าบอมจะพูดอะไรต่อ แต่พอเค้าได้ยินชื่อของเซเว่นเขาก็สะบัดแขนข้างที่บอมมี่เกาะออกเบาๆ ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาที่เย็น จนบอมมี่รู้สึกใจหายแปลกๆ หัวใจของเธอกระตุกวาบด้วยความกลัว...เหมือนกับว่า..เค้ากำลังจะหายไปอย่างนั้นแหละ
" ไปไหนก็ได้..เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ" ..จากที่เมื่อกี้เสียงหัวใจของบอมมี่มันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมากลับกลายเป็นว่าตอนนี้ มันกลับ...หยุดการเคลื่อนไหวไปซะดื้อๆอย่างนั้นแหละ แล้วอยู่ๆน้ำตาก็ดันไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ...ทำไมกันนะแค่คำพูดของเค้าทำไมต้องร้องไห้ด้วย
" งั้นหรอ? สำหรับนายฉันมันคงน่ารำคาญมากสินะ เวลาเจอหน้าฉันทีไร นายก็ต้องหงุดหงิดใส่ ต้องมาพาลโกรธฉัน ต้องคอยแกล้งฉันทุกที ถ้าการที่อยู่ใกล้ฉันแล้วนายต้องลำบากขนาดนั้น ฉันไปเองก็ได้ ฉันจะไปจากชีวิตนายเอง! " จากที่แค่น้ำตาไหลกลายเป็นว่าคราวนี้บอมมี่กลับร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร คล้ายกับว่าเธอกำลังรับายสิ่งที่อยู่ในใจของเธอตลอดเวลาให้กับท๊อปได้รับรู้ ส่วนท๊อปเองก็อึ้งไปกับสิ่งที่เค้าได้รับรู้ในตอนนี้ เขารู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นบอมมี่ร้องไห้ และในตอนนั้นเองที่บอมมี่กำลังจะวิ่งหนีเขาออกไป มือหนาของเค้าก็กลับคว้าเธอไว้บ้าง ทั้งยังรั้งตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น
"ปล่อยนะ ไอ้คนบ้า! นายมันใจร้ายที่สุด! ฉันเกลียดนาย! ฮือๆๆ T T" บอมมี่ทั้งดิ้นทั้งทุบอกของท๊อปพร้อมกับร้องไห้หนักกว่าเดิม...ก็ในเมื่อไม่ต้องการจะเห็นหน้ากันแล้ว ยังจะกอดให้ใจสั่นให้ต้องหวั่นไหวอีกทำไม..
"แต่ฉันชอบเธอนะ...ชอบมานานแล้วด้วย..ชอบที่จะได้อยู่ใกล้เธอ ชอบที่จะแกล้งเธอเพื่อที่จะทำให้เธอสนใจฉัน ฉันชอบเธอ ชอบทุกอย่างที่เป็นเธอนะปาร์บอม...ชอบมาก..ทั้งๆที่รู้ดีว่าเธอเองไม่เคยที่จะหันมามองฉันเลย"...อึ้ง...บอมมี่ตาโตทันทีกับสิ่งที่ได้ยินเธออึ้งและนิ่งไปทันที กำปั้นเล็กๆของเธอที่ตีเขาก็กลับหยุดชะงักลงทันที แล้วในตอนนี้ตอนที่ความเงียบเข้ามาปกคลุมห้องนี้อีกครั้ง..ตึก ตึก ตึก ..เสียงหัวใจที่มันสั่นไหวจนแทบจะระเบิดของท๊อปที่บอมได้ในขณะที่อยู่ในอ้อมกอดเค้านั้นมันกลับทำให้หัวจของเธอเต้นขึ้นมาอีกครั้งเช่นกัน..
"อย่าไปไหนได้ไหม ..ต่อไปนี้ฉันจะไม่กวนเธออีก จะไม่ทำอะไรก็ตามที่เธอไม่ชอบ แต่ขออย่างเดียว อย่าหนีฉันไปไหนนะ อย่าหลบหน้าฉัน อย่าทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนสำหรับเธอแค่นั้นก็พอ" ...กลายเป็นท๊อปเองที่น้ำตาคลอ..กลัวที่สุดก็คือกลัวจะเสียเธอไป...
"..น่ะ...นายพูดจริงหรอ?.."
"...ฉันยอมเธอแล้วบอมมี่...ยอมแพ้แล้วจิงๆ.."
"ไม่ใช่ ที่นายบอกว่า...นายชอบฉัน..นายไม่ได้โกหกใช่ไหม?" บอมมี่ถามขึ้นทั้งที่ยังอยู่ในอ่อมกอดของท๊อป จบคำถามถามเธอเขาก็ค่อยๆดันเธอ ออกเบาๆ ท๊อปมองลึกลงไปในสายตาของบอมมี่ที่ตอนนี้มันกลับเปล่งประกายสวยงาม แทนที่จะเป็นแววตาของความเกลียดชังอย่างที่เขาคิดไว้
"พิสูจน์สิ ว่านายพูดจริง ว่าฉันไม่ได้หูฝาดคิดไปเองน่ะท๊อป ..ฉันไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะ เหมือนกับที่ผ่านๆมาที่ฉันเองก็คิดว่า...นายเองเกลียดฉัน"...ว่าแล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลออกมาอีกแล้วซะงั้น หากแต่คราวนี้มีินิ้วมือของท๊อปที่ค่อยเช็ดมันให้บอม ...ท๊อปมองบอมแล้วส่ายหัวเบาๆกับสิ่งที่เธอพูด ก่อนจะยิ้มให้เธอ...
"ใครจะไปเกลียดยัยเอเลี่ยนน่ารักอย่างเธอลงกันล่ะบอมมี่"
"งั้นก็ พิ- อุ๊บ! " แล้วคำพูดมากมายของบอมมี่ก็หายไปเมื่อท๊อป จูบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจได้รับจูปที่หอมหวาน ทั้งยังนุ่มนวลแบบนี้จากเขา แทบจะทำให้หัวใจเธอเธอหยุดเต้นไปอีกรอบเลยด้วยซ้ำ
ถึงตอนนี้ท๊อปไม่สามารถอธิบายอะไรได้อีกนอกจากปล่อยให้ ภาษากายได้ทำตามสิ่งที่หัวใจเรียกร้องมานาน แล้วยิ่งคนร่างบางตรงหน้าที่ตอนนี้คงรับรู้ถึงความรู้สึของเค้าได้ดี จูบตอบเขามาด้วความรู้สึกที่เขาสัมผัสได้เหมือนกัน นั่นยิ่งทำให้เขายากเกินกว่าจะถอนจูบนี้ออกได้ จนกระทั้งกำปั้นเล็กๆคู่เดิมทุบอกเขาเบาๆเพื่อต้องการจะประท้วงว่าเธอต้องการอากาศหายใจ เขาถึงยอมถอนจูออกและยอมผละออกจากใบหน้าของเธอ แต่ก็แค่เล็กน้อยเท้านั้น
"คราวนี้ เชื่อรึ๊ยัง หืม~ ยัยเอเลี่ยน ว่าฉันชอบเธอมากแค่ไหนน่ะ " ท๊อปพูดพร้อมกับยื่นมือไปบิดจมูกเอเลี่ยนของเค้าเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
" เชื่อหมดใจเลย ไอ้ลืงยักษ์ของฉัน>///<" ...
"อ้าว! นี่ฉันเสร็จแล้วหรอเนี่ย ทำไมไวจังยังไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยแฮะ '.'?" ...ทะลึ่งไม่พอยังมาตีหน้าแบ๊วใส่อีกนะ อิตาบ้า! >///< ได้ฟังแค่นั้นบอมมี่ก็ทุบอกของท๊อป ไปอีกทีด้วยความเขิลสุดๆ สุดๆจริงนะเพราะตอนนี้หน้าเธอแดง แถมผิวขาวเนียนก็แดงระเรื่อขึ้นเรื่อยด้วยไม่ต่างกันด้วยความเขิลอายบอมมี่ซุกหน้าลงบนอกกว้างของท๊อปลงอีกครั้งก่อนที่จะทำให้หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น
"ถึงยังไงฉันก็ไม่ถอนคำพูดเมื่อกี้หรอกนะ ที่ฉันบอกว่าฉันเกลียดนายน่ะ" ...รอยิ้มของท๊อปค่อยๆจางหายไปพร้อมกับสองมือที่เขาต้องจำใจค่อยๆปล่อยบอมมี่ให้เป็นอิสระอีกครั้ง...ก็...คงอย่างนั้นสินะ เมื่อที่จูบตอบกันก็คงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น...
"...เพราะเค้าบอกว่า ..ผู้หญิงเกลียด แปลว่าผู้หญิงรัก! คิคิ ^///^" ...หนอยแน่ะ!ยัยเอเลี่ยนตัวแสบ >"< ...แล้วคราวนี้หัวใจที่เกือยหยุดเต้นของท๊อปก็แทบจะระเบิดอีกครั้งเพราะคนตรงหน้า ยัยเอเลี่ยนตัวแสบที่เค้ารักเธอจนหมดหัวใจ ไม่ต่างกันกับบอมมี่ที่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่า ไม่เคยมีลิงตัวไหนทำให้เธอไหวและใจสั่นได้มากเท่ากับลิงตัวนี้อีกแล้ว
" ฉันรักเธอนะ^^ /ฉันรักนายนะ^^" ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน..ก่อนที่จะหัวเราะไปกับความสุขที่มีให้กันอีกทั้งยังกอดกันแน่นเกินกว่าที่ใครจะมาแยกทั้งคู่ออกจากกันได้อีกต่อไป...
,
,
,
,
,
,
,
...เซเว่นเดินกลับมาหลังจากคุยกับท่านประธานเรียบร้อยแล้ว เหมื่อมาถึงหน้าห้องเค้าหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูสักพัก ก่อนที่จะหลับตาลงและถอนหายใจยาวเหยียดเพื่อไล่ความหงุดหงิดที่มีออกไป และรวบรวมสมาธิ สติ สตางค์ ทั้งหลายก่อนที่จะเข้าไปรับมือกับสงครามย่อยๆของเอเลี่ยนโรคจิต กับไอ่ลิงลามก ข้างใน ...เอาล่ะ พร้อมแล้ว...
" o[]0!!!"
"อ้าวฮยอง คุยเสร็จแล้วหรอ ^^"
" ช้าจังเลยนะนายเนี่ย พวกฉันสองคนรอจนหิวแล้วอ่ะ " ภาพที่เห็นและทำเอาเซเว่นถึงกับช๊อคก็คือท๊อปปและบอมนั่งไข่ว ห้างอยู่บนโซฟาโดยที่ท๊อปโอบไหล่เล็กของบอมมี่ไว้ในขณะที่ บอมมี่ก็เอนซบกับอกกว้างของท๊อป นี่มันภาพของคู่รักชัดๆ
"เอ่อ...0_0?????" ถึงกับพูดไม่ออก เอ๊ะ! รึ๊ว่าพวกมันประชดว่ะเนี่ย -"-
" เอ่อ อะไรล่ะ เอาเป็นว่าพวกฉันสองคนจะขึ้นคอนเสริ์ตนายนะ นัดวันซ้อมมาได้เลยส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลังเพราะตอนนี้ฉันหิวแล้ว โอเค๊?"
"ตามนั้นครับที่รัก ^^ ไปหาข้าวกินกันเถอะเค้าก็หิวแล้วง่ะ " ... ที่รัก?...เค้า?...เฮ้ย!? อะไรของพวกมันว้า??? *.*
"ตัวเองง่ะ อ้อนเค้าอีกแล้วนะ >///<" ...ตัวเอง?? บีบจมูกกันด้วย?! เฮ้ยยยยย?! ผีสิงเอเลี่ยนแล้วรึ๊ไงวะ 0()0? แล้วทั้งคู่ก็เดินจับมือกันออกไปด้วยรอยยิ้มแป้นมีความสุขของทั้งสองคน ปล่อยให้เซเว่นยืนงงเป็นไก่ตาแตกต่อไป...
...The..End...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น