LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #16 : Devil of love >>Part1.

The devil of love 

 

 

      ในคืนที่แสนสงบเงียบ แสงจันทร์นวลสวยผ่องส่องแสงสว่างอยู่บนท้องฟ้า ปาร์ค บอม หรือบอมมี่ เธอที่กำลังนั่งมองพระจันทร์ดวงกลมโตนั้นด้วยความอิ่มเอิ่มใจ นักแต่งเพลงมือหนึ่งที่ทั้งสาวและสวยกำลังลงมือเขียนเพลงที่เธอเพิ่งได้จากดวงจันทร์อย่างอารมณ์ดีและมีความสุข เพราะบรรยากาศที่เย็นสบายแบบนี้มันได้ชวนให้เธอคิดถึงใครบางคนที่เป็น...คนรักของเธอ ดวงตากลมโตกำลังนั่งพิมพ์เนื้อเพลงลงบนคอมพิวเตอร์ ด้วยสีหน้าที่มีความสุขแต่ทว่า..

      อยู่ๆแสงจันทร์ที่ส่องผ่านจากประตูกระจกใสบานใหญ่ก็หายไปเหลือไว้แต่ความมืดมิด บอมมี่ เงยหน้าขึ้นมองก่อนที่จะเห็นกลุ่มเมฆสีเทาดำค่อยๆลอยมาปกคลุมดวงจันทร์อย่างรวดเร็ว แล้วจากนั้นจากท้องฟ้าที่เคยสว่างสดใสก็กลับดำมืดสนิท ไม่มีแม้แต่แสงของดวงดาวเล็ดรอดออกมาจากกอนเมฆหนา บรรยากาศแปลเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง บอมมี่ล่ะมือจากคีย์บอร์ด มองดูความผิดปกติของท้องฟ้าด้วยความสงสัย ธรรมชาติกำลังจะเล่นตลกอะไรอีกกันแน่ เพราะตอนนี้ ท้องฟ้าเริ่มคำรามเสียงดังสนั่น ทั้งยังมีแสงฟ้าแลบออกมาอย่างน่ากลัวคล้ายกับว่าฟ้าจะผ่าลงเสียให้ได้ ไม่ต่างอะไรกับตอนที่มีพายุลูกใหญ่พัดผ่าน ผ้าม่านในห้องเธอเริ่มปลิวไหวไปมาแรงขึ้นจากตอนแรกที่มีเพียงสายลมอ่อนๆพัดโชยอยู่ตลอดเวลาเท่านั้น ทว่าตอนนี้ไม่เพียงแค่ลมแรง แต่เม็ดฝนห่าใหญ่ก็ยังกระหน่ำลงมาไม่ยั้งโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นกัน

       บอมมี่ตกใจที่จู่ๆก็เกิดพายุฝนรุนแรง เธอรีบวิ่งตรงไปที่ประตูทันทีและในจังหวะนั้นเองที่เธอกำลังพยายามจะปิดประตูนั่น จู่ๆเสียงท้องฟ้าก็ดังคำรามเปรี้ยง! พร้อมกับแสงสว่างวาบไปทั่วท้องฟ้าเหมือนกับมีอะไรบางอย่างฟาดฟันกันอยู่บนนั้น 

       "กรี๊ด! >0< ฝนบ้าฉันเปียกหมดเลย!" บอมมี่ร้องขึ้นด้วยความตกใจเธอบ่นออกมาอย่างหัวเสีย ชุดนอนน่ารักของเธอเปียกฝนไปกว่าครึ่งตัวแล้วในขณะที่เธอกำลังพยายามที่จะปิดประตู ลมบ้านี่ก็พัดแรงเหลือเกินแรงซะจนร่างบางของเธอแทบจะปลิวตาม ยื้อยุดกับประตูกระจกห้องตัวเองอยู่สักพักจนในที่สุดบอมมี่ก็สามารถปิดประตูได้ เธอหายใจหอบเบาๆออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อนน้อยๆที่ต้องสู้กับแรงลม บอมมี่อดไม่ได้ที่จะหันมองออกไปด้านนอกนั่น เสียงท้องฟ้ายังคงคำราม ฟ้ายังคงแลบตัดสลับความมืดกับความสว่างอย่างน่าหวาดกลัว และลมก็ยังคงพัดกระโชกแรง หยดน้ำมากมายปลิวมาตามสายลมเกาะอยู่ตรงกระจกเธอเต็มไปหมด บอมมี่ส่ายหัวทันทีกับภาพที่เห็น...หมดกันอารมณ์แต่งเพลงของเธอ แรงบันดาลใจหลุดลอยไปซะแล้ว ...

       บอมมี่ตึงผ้าม่านที่ปลายชื้นฝนเมื่อครู่ปิดประตูกระจกบานใหญ่ ก่อนที่จะหันหลังเดินหนีออกจากประตูนั่น โดยไม่ทันได้สังเกตุเลยว่า หยดน้ำมากมายที่ถูกพัดมาเกาะและกำลังไหลอยู่บนประตูกระจกของเธอเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆคล้ายกับสีเลือดผสม น้ำจากฝนเม็ดใส ตอนนี้กลายเป็นฝนสีเลือด ซึ่งถึงแม้มันจะจางลงไปพร้อมกับสายฝนแต่ทว่าพอหลายหยดมากขึ้นๆ และไหลจากกระจกใสประตูห้องของเธอไหลลงมารวมกันเป็นสายอยู่บนพื้นระเบียงสีขาวเบื้องล่างยิ่งเห็นรอยเลือดเด่นชัดขึ้นมาทันที น้ำฝนสีเลือดจางๆเจิ่งนองอยู่เต็มพื้นแล้วทันใดนั้นสีเลือดจางๆที่ว่าก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นสีดำจางๆแทน! เลือดที่รวมกับเม็ดฝนทุกหยดที่ไหลลงมาในตอนแรกยังคงเป็นสีแดงจางๆ แต่พอไหลรวมกันลงถึงพื้นทุกหยดก็เปลี่ยนเป็นสีดำ อย่างน่าประหลาดใจ เกิดอะไรขึ้นบนท้องฟ้ากันแน่ ธรรมชาติกำลังเล่นตลกอยู่จริงหรือ? 

       บอมมี่เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เธอเดินตรงไปที่ห้องนอน เธอต้องเปลี่ยนชุดนอนใหม่ก่อนที่เธอจะรู้สึกว่าตัวเองจะเปียกไปมากกว่านี้ และในจังหวะที่เธอเอื้อมมือไปบิดประตูห้องนอน เธอก็ต้องสะดุ้งตกใจอีกรอบเมื่อคราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าอย่างเดียวแต่มันกลับมีเสียง..ตุ๊บ!! คล้ายกลับอะไรบางอย่างล่วงลงมากระแทกกับประตูกระจกบานใหญ่ที่เธอเพิ่งไปปิดมาเมื่อครู่นี้ บอมมี่หันควับไปมองทันทีก่อนที่เธอจะต้องตกใจหนักกว่าเก่า เพราะเธอคิดว่าเธอกำลังเห็นเงาบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวช้าๆอยู่ตรงระเบียงคอนโดของเธอ! 

       o.O อะไรกัน!? เงาดำๆใหญ่ๆนั่นมันคืออะไร ผีหรอ? หรือว่าคน? แต่นี่มันชั้นที่ 20 เลยนะคนที่ไหนจะกล้าปีนขึ้นมาแบบนี้ ตอนนี้สติของบอมมี่แตกกระเจิงไปล่ะ สมองสั่งว่าให้ถอยออกมา แต่ขาเจ้ากรรมกลับพาเธอเดินเข้าหาเงาดำใหญ่ที่กำลังขยับอยู่นั่นอย่างกลัวๆกล้า ๆบอมมี่หยุดยืนอยู่ที่จุดเดิมอีกครั้งตอนที่เธอปิดประตูนั่นเธอยืนช่างใจสักพัก แล้วในที่สุดเธอก็ยื่นมือที่สั่นเทาซึ่งเต็มไปด้วยความกลัวจับที่ผ้าม่านนั่น ก่อนที่จะตัดสินใจเปิดผ้าม่านนั้นออกด้วยความเร็วเพียงชั่วอึดใจ!

       แล้วสิ่งที่เห็นด้านนอกระเบียงก็แทบทำให้บอมมี่ถึงกับเหวอไปได้เลยที่เดียว นก? 0.0 นกยักษ์!? ปีกสีดำขลับมันวาวขนาดใหญ่กำลังสั่นไหวและเบื้องล่างที่เธอเห็นบนพื้นนั่นก็คือเลือดที่ไหลลงมาเป็นสายมันออกมาจากภายในปีกนั่น แล้วก็คราบสีดำเต็มพื้นระเบียง นี่มันอะไรกันเกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นนี่แหละ นกตัวใหญ่ขนาดนี้! มันมีจริงด้วยหรอ? จากที่นั้งแต่งเพลงด้วยบรรยากาศที่สงบเงียบ สมองกำลังแล่นความหวานความสุขมากมายกำลังไหลหลั่ง จนตอนนี้ มันเปลี่ยนเป็นความกลัว ความสบสน ตกใจ ทุกความคิดในสมองของบอมมี่ตอนนี้มันปนกันมั่วไปหมดแล้ว >"< 

      สมองของบอมมี่ยังคงสั่งการให้ถอยห่างจากปีกสีดำใหญ่ยักษ์นั่น แต่ทว่าอีกหนึ่งความคิดกลับดังแทรกขึ้นมาว่าต้องช่วยเจ้านกยักษ์นี่ มันกำลังบาดเจ็บ..สีของเลือดนั่นดูแปลกๆเหมือนกับว่ามันกำลังจะตาย...สองความคิดตีกันในหัวจนสีหน้าของบอมมี่ตอนนี้ดูกังวลสับสนสุดๆ เอาไงดี เอาไงดี เอาไงดี!? >"< ....เปรี๊ยง!! 

      "กรี๊ด!!" เสียงฟ้าร้องดังสนั่นอีกรอบจนบอมมี่ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอหลับตาปี๋ สองมือยกขึ้นมาปิดหูทันที โอ๊ย!หัวใจเธอจะวายแล้วนะ..

      '...ช่วยด้วย...ช่วย..ช่วยด้วย..' ในขณะที่บอมมี่กำลังตกใจกับเสียงฟ้าร้อง เสียงร้องขอความช่วยเหลือก็ดังขึ้น..บอมมี่เบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ ...เธอคิดว่าเธอได้ยินเสียงนี่ดังอยู่ในสมองของเธอ มันไม่ได้ดังออกมาเหมือนกับที่คนทั่วไปเค้าเรียกกัน 

       '...ช่วย..ช่วยด้วย..เร็วเข้า..ชะ..ช่วยด้วย' บอมมี่มองไปรอบห้องเพื่อหาต้นตอของเสียงปริศนา เธอภาวนาขอให้เจอใครสักคน ขอใครก็ได้แล้วที่เป็นคนในตอนนี้ช่วยโผล่ออกมาหยุดความคิดบ้าๆของเธอที..แต่แล้วก็ว่างเปล่า.บอมมี่จ้องมองกลับไปที่นกยักษ์ตัวนั้นทันที เธองงและช็อคไปหมดแล้ว เสียงร้องนี่มันยิ่งทำให้เธอสับสนหนักเข้าไปใหญ่ นี่มันอะไรกัน..เจ้านกนี่มันเหมือนกำลังส่งกระแสจิตให้เธอเลย...ใช่แน่ๆ เพราะตอนนี้ไม่มีใครแล้วนอกจากแกกับฉัน บอมมี่่บอกตัวเองในใจ 

       'ช่วยด้วย...ช่วยด้วย! ' ใช่!ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยบอมมี่ทีตอนนี้เธอหลอนไปหมดแล้ว >"< ร่างบางที่กำลังหวาดกลัวสุดๆ กลับก้าวเท้าเข้าไปที่บานประตูกระจกช้าๆ ก่อนที่จะเอื้อมมืือบางของตัวเองไปเปิดประตูนั่นออกอีกครั้ง ซึ่งบอมมี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอต้องทำแบบนี้ทำไม สมองเธอสั่งห้ามทุกอย่าง แต่ว่าเธอก็กำลังจะเปิดประตูออกไปเพื่อที่จะช่วยเหลือนกยักษ์นี่ คล้ายกับว่าร่างกายโดนบังคับอยู่อย่างนั้นแหละ

       "โธ่เอ้ยยัยบอม! เกิดมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้เนี่ย!>"<" บอมมี่บ่นออกมาอย่างขัดใจในการกระทำของตัวเอง ซึ่งตอนนี้สองมือของเธอจับอยู่ที่ประตูเรียบร้อยแล้ว และเพียงแค่อึดใจเธอก็ตัดสินใจเปิดมันออก ทันทีที่บอมมี่ก้าวเท้าพ้นออกมาจากขอบประตู เท้าของเธอก็สัมผัสกับน้ำสีดำที่นองอยู่เต็มระเบียงห้องของเธอก่อนที่เธอจะรู้สึกได้ถึงความเย็นที่เย็นเกินกว่าปกติ...นี่ไม่ใช่น้ำฝนหรอก..ถ้าบอกว่าเธอกำลังยืนอยู่บนน้ำแข็งยังจะน่าเชื่อกว่าอีก.. สายฝนมากมายยังคงสาดใส่เธออีกครั้งจนเริ่มชุดนอนน่ารักที่เธอสวมใส่เปียกชื้นขึ้นกว่าเก่า แล้วทันใดนั้นเอง...

       พรึบ!! ปีกสีดำใหญ่นักนั่นก็กางออกเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในที่ปีกนั่นปกปิดไว้ในตอนแรก แล้วตอนนี้ภาพที่เห็นก็กลับทำให้บอมมี่ช๊อคค้างยิ่งกว่าครั้งไหนๆ O.o! เมื่อสิ่งที่เห็นคือชายหนุ่มร่างใหญ่ท่อนบนเปลื่อยเปล่า แต่มีบาดแผลเล็กๆน้อยๆอยู่เต็มตัวไปหมด ในขณะที่ท่อนล่างนั้นเป็นกางเกงรัดรูปสีดำสนิท ที่มีรอยขาดตามบาดแผลบนขาเขาด้วยเช่นกัน แต่ที่หนักไปกว่านั้นก็คือช่วงหน้าท้องของเขาที่ซิคแพคเรียงกันสวยงามกลับมีบาดแผลฉกรรณ์เลือดสีแดงสดไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย บอมมี่ที่อึ้งจัดเลื่อนสายตาจากแผลนั่นขึ้นมามองหน้าของชายหนุ่มที่นั่งพิงประตูกระบานใหญ่ของเธออย่างหมดสภาพด้วยความหวาดหวั่นสุดๆ สีหน้าของเขานั้นซีดขาวจนหน้ากลัวไร้เลือดมาหล่อเลี้ยง คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันเช่นเดียวกับเรียวตาคมที่ตอนนี้ปิดสนิท ใบหน้าของเขาสะท้อนความเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจน จนบอมมี่รับรู้ได้ทันทีว่าอาการของเขานั้นสาหัสขนาดไหน 

       ร่างบางของบอมมี่ยืนสั่นทำอะไรไม่ถูก เธอกำลังตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นจนถึงกับต้องยกมือทั้งสองขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้โดยไม่รู้ตัว และพอเห็นบาดแผลที่น่ากลัวนั่น ขาของเธอก็แทบจะไร้เรี่ยวแรงเอาเสียดื้อๆ แต่ทว่าตอนนี้มันกลับกำลังก้าวเข้าไปหาชายคนที่มีปีกช้าๆ พร้อมกับมือเล็กๆที่สั่นอย่างเห็นได้ชัดก็กำลังยื่นมือไปสัมผัสกับไหล่ของเขาเพื่อหวังที่จะเรียกสติเขาด้วยเช่นกัน การกระทำทุกอย่างยังคงตรงข้ามกับความคิดในสมอง และเมื่อมือของเธอเอื้อมเข้าไปใกล้เขา...ใกล้ ...ใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ..จนกระทั่งสัมผัสกับไหล่ของเขา เสียงฟ้าร้องก็ดังเปรี้ยง! พร้อมกับแสงวาบบนท้องฟ้าอีกครั้ง 

       "กรี๊ด!" บอมมี่ตกใจจนกรี๊ดออกมา แล้วในตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มผู้ที่มีปีกขนนกสีดำใหญ่ยักษ์ก็ลืมตาขึ้นทันที! นัยตาสองสีข้างหนึ่งสีเหลืองทองอัมพัน แต่อีกข้างกลับเป็นสีฟ้าเปล่งประกานแวววาบจ้องเขม็งมาที่บอมมี่อย่างไม่วางตาแววตาดุดันปนหวาดระแวง บอมมี่จ้องมองกลับไปด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต สาบานว่าตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยกลัวได้มากเท่านี้มาก่อน แล้วสิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอพุ่งตรงเข้ามาหาเธอด้วยความรวดเร็วพร้อมใช้มือหนาที่แข็งแรงของเขาข้างหนึ่งบีบคอของเธอไว้! ทันทีที่เขายืนขึ้นเขาก็พาร่างของบอมมี่พลิกกลับมาตรึงไว้กับประตูกระจกแทน สองขาของบอมมี่ลอยเหนือพื้นมันกำลังดิ้นรนตะเกียดตะกายไม่ต่างกับสองมือที่พยายามจะจับมือหนาแข็งแรงที่บีบคอเธอไว้เอาไป เพราะมันบีบแน่นจนเธอเจ็บและหายใจไม่ออก!! 




Chocola~ Say: ขอเปลี่ยนแนวเป็นแฟนตาซีเบาๆ มาแปะไว้ก่อนนะคะ ชอบไม่ขอบก็เม้นให้ไรท์เตอร์ได้ชื่นมจกันด้วยนะคะ ^^ ส่วนตอนนี้....ไรท์ขอหนีไปเตรียมตัวก่อนนะคะ ><  GD คอนเสริต์ค้า!!!!