ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : VS. Part 3 >>End Part
VS. Part. 3 >>End Part<<
...ไปที่ไหนดี...ต้องไปที่ไหนดี...ผมต้องไปที่ไหนในตอนนี้ถึงจะหนีความรู้สึกเจ็บปวดปนอึดอัดแบบนี้พ้น ผมทนยืนมองเห็นบอมมี่ร้องไห้ ไม่ไหวหรอกครับ ใบหน้าที่แสนเศร้าของเธอทำเอาใจผมสั่น มันยังคงติดตาผมอยู่เลยครับให้ตายเถอะ ผมจะหนีเธอยังไงพ้นวะ! >"<
ใจผมอยากจะขับรถหนีออกไปจากบริษัทให้เร็วที่สุด แต่ถ้าผมขับไปตอนนี้มีหวังผมคงรถคว่ำตายแน่ ผมคุมสติไม่อยู่หรอกครับ ทุกอย่างมันรุมเร้าผมไปหมด ทั้งอึดอัด ทั้งเจ็บปวด ทั้งเสียใจ ทั้งสับสน ทั้งหวาดกลัว ผมกลัวเหลือเกินกลัวว่าเธอจะโกรธและเกลียดผมจนไม่อยากเห็นหน้าผมอีก ผมไม่รู้ว่าต่อไปจากนี้มันจะเป็นยังไง ผมสารภาพเกือบแทบทุกอย่างให้เธอได้รับรู้ ..ผมโล่งใจที่ได้ระบายมันออกมา..แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเธอจะยอมเปิดใจรับฟัง..เธอจะยอมเข้าใจและรับรู้ในความรู้สึกของผมไหม...ในที่สุดผมก็หนีขึ้นมาอยู่กับตัวเองที่บนดาดฟ้าของบริษัท ทันทีที่ขึ้นมาได้ผมก็ร้องตะโกนลั่นระบายทุกสิ่งทุกอย่างที่ออกมา เหมือนคนบ้า พอสงบสติอารมณ์ได้สักพักผมก็ระบายความเครียดด้วยการหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างรวดเร็ว..เร็วมากครับ มวนแรกหมดไปไม่ถึงนาที ก่อนผมจะเครียดหรือแก่ตาย ผมว่าผมคงปอดแหกเป็นมะเร็งตายก่อนแน่ๆ =,=^ แต่ว่าเรื่องนั้นเอาไว้ที่หลังเถอะครับ ผมหยิบบุหรี่อีกมวนขึ้นมาจุดสูบต่อกันทันที แต่มวนนี้ไม่เร็วเท่ามวนแรก เพราะกลิ่นของมันเริ่มทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายบ้างแล้ว
บุหรี่ยังคงคามือผมเท้ามือทั้งสองข้างบนระเบียงกั้นที่สูงขึ้นมาจนเกือบถึงเอวของผม ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วหลับตาลง ผมพยายามซ้อนบางอย่าง ซ้อนสิ่งที่เรียกว่าน้ำตาไว้ ผมเงยหน้าเพื่อหวังว่าน้ำตานั้นมันจะไหลย้อนกลับไป ซึ่งมันได้ผล ผมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนที่จะยกมวนบุหรี่ในมือขึ้นมาสูบ แต่ทว่า...
"บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันเกลียด กลิ่นบุหรี่ของนายน่ะท๊อป!"
o.O! บอมมี่ บอมมี่จริงๆด้วย ผมตกใจมากที่เห็นเธอ ผมกำลังจะหนีเธอแต่เธอกลับตามมาหลอนให้ผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีก ให้ตาย! คนน่ารักตรงหน้าผมเธอคว้าบุหรี่ออกจากมือผมไปทันทีก่อนที่จะโยนมันลงพื้นแล้วตามมาด้วยกระทืบซ้ำจนมันดัย และเละคารองเท้าของเธอ บอมมี่จ้องผมกลับมาอย่างเอาเรื่อง บอมมี่หน้าตึงใส่ผมดูก็รู้ว่าเธอกำลังโกรธจัด!
ผมได้แต่จ้องมองเธอความรู้สึกมากมายที่เริ่มจะผ่อนคลายไปเมื่อกี้ ตอนนี้มันได้ย้อนกลับเข้ามาทำให้ผมรู้สึกกดดันอีกครั้ง ผมยังคงเห็นคราบน้ำตาของบอมมี่ติดอยู่บนแก้มเนียนใสของเธอทั้งสองข้าง ไม่ต่างกันเมื่อบอมมี่ยังคงจ้องผมอย่างไม่วางตา ทั้งผมและเธอเราต่างยังคงไม่มีใครปริปากและพูดอะไรออกมา ใจผมก็อยากถามเธออยู่หรอกว่าเธอตามผมมาทำไม ถ้าจะตามมาด่าซ้ำเหตุผลมันก็คงจะไม่น่าฟังเท่าไหร่
"นี่นายจะไม่..พูดอะไรหน่อยเลยหรือไง ฉันอยู่ตรงหน้านายแล้วนะ"
" -"-? พูดอะไร?..นูน่าอยากจะให้ผมพูดอะไรกันแน่ล่ะ " ผมไม่เข้าใจเธอจริงๆนะครับ ตอนนี้ผมสับสนไปหมดแล้ว บอมมี่...เธอต้องการอะไร
"พูด ความ จริงทำไมล่ะทำไมนายถึงไม่ยอมบอกความจริงอะไรเลยน่ะ"
" ความจริงหรอ? เหอะ! น่าขำ พูดไปก็เท่านั้นในเมื่อผมมันเป็นคนที่ผิดเสมอในสายตาของนูน่านิ่ ไม่ว่าผมจะพูดหรือไม่พูดอะไร ผมก็ถูกตัดสินให้ผิดอยู่ดีนั่นแหละ!" งอนครับ )-3- โกรธหน่อยๆ แถมยังน้อยใจแบบหนักๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาบอมมี่เธอแทบจะไม่ใยดีผมเลย ผมประชดเธอกลับไปแล้วสิ่งที่ทำให้ผมแทบจะทึ้งหัวตัวเองก็คือ..เริ่มมีน้ำตาคลอขึ้นมาช้าๆในดวงตากลมโตของเธอ
ผมอยากดึงบอมมี่เข้ามากอดปลอบแทบขาดใจแต่ผมก็รู้ว่ายังไงเธอก็คงไม่ต้องการ ผมเลยเลือกที่จะหันหลังให้เธอ ผมหันหน้าหนีเธอแล้วจากนั้นก็หยิบบุหรี่มวนใหม่ขึ้นมาจุดสูบโดยทำเป็นไม่สนใจเธอ พอบุหรี่ของผมเริ่มมีไฟที่ปลายมวนนั่น ผมก็สูบมันเข้าไปจนเต็มปอด แต่แล้วมือเล็กๆของบอมมี่ก็มาคว้าไปทั้งที่บุหรี่นั่นยังคาปากผม เธอทำให้ผมตกใจปนหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนที่จะทำผมแทบจะช๊อคค้าง เมื่อคราวนี้บอมมี่ไม่ได้ทิ้งบุหรี่นั่นลงกับพื้นเหมือนเดิมอย่างที่เคยทำแต่เธอกลับสูบมันเข้าไปแทน! o.O
"เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย?! >0<"
"แค่กๆๆ แค่กๆ >"< " ผมอยากจะบ้าตาย! ทำไมยัยนี่ถึงได้ดื้อจังวะ ผมรีบหยิบบุหรี่นั่นโยนทิ้งไปพร้อมกับรีบลูบหลังของบอมมี่ที่กำลังสำลักควันบุหรี่อย่างเอาเป็นเอาตาย ตาแดงหน้าแดงก่ำ ไอไม่ยอมหยุดเลย โธ่เว้ย!
"แค่กๆ ฉันก็แค่อยากรู้ แค่กๆ ว่าไอ้บุหรี่นี่มันดีกว่าฉันตรงไหน นายถึงได้เอาแต่สูบมันอยู่ได้น่ะ ไม่รักตัวเองเลยหรือไง!? >"<"
" โธ่เอ้ยบอมมี่! เธอทำฉันคลั่งอีกแล้วนะ ก่อนจะห่วงฉันน่ะห่วงตัวเองก่อนมั๊ยห๊ะ!? "
" แล้วนายล่ะ..ทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้าง..ทำไมถึงได้เอาแต่ห่วงฉันอยู่ฝ่ายเดียวล่ะ...ทำไม?" ผม..ผมตอบไม่ได้เพราะว่ามันเป็นคำถามที่มาพร้อมกับแววตาที่สั่นไหวของบอมมี่ เป็นคำถามที่ทำเอาใจผมสั่น เป็นคำถามที่ผมรู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่ผมก็เลือกที่จะเงียบปล่อยให้คำตอบมันถูกกลืนหายไป...
"ท๊อป...ทำไม...? "
"...เธอรู้คำตอบดีบอมมี่ " คราวนี้ผมจ้องมองบอมมี่ที่น้ำตาปริ่มอยู่เต็มสองตากลับไปบ้างด้วยสายตาตัดพ้อและแทบจะสิ้นหวังของผม และนั่นก็ทำเอาเธอ ถึึงกับหลบตาผมไป...
"...ขอโทษ...ขอโทษ..ได้มั๊ย ฉันขอโทษนายได้มั๊ย? T0T " พูดจบบอมมี่ของผมเธอก็ปล่อยโฮออกมาทันทีอย่างน่าสงสาร ..ขอโทษ งั้นหรอ? หมายความว่ายังไงผมก็ยังไม่เข้าใจหรอกครับ ผมรู้แต่ว่าตอนนี้สองมือของผมมันรั้งร่างบางของเธอเข้ามากอดไว้แน่น จนแทบจะไม่อยากปล่อย คนตัวเล็กยังคงสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมก็ได้แต่ลูบหัวปลอบเธอกลับไปเบาๆ ใจผมสั่นไปหมดเพราะตอนนี้คงเป็นผมจริงๆสินะที่ทำให้เธอร้องไห้ได้ขนาดนี้น่ะ เจ็บจังเลยครับ T^T ยิ่งเห็นยิ่งรู้ว่าบอมมี่ร้องไห้เสียใจแค่ไหน ใจผมมันก็เจ็บไม่ต่างกันเลย
" ขอโทษกับทุกๆอย่างที่ฉันเคยทำไม่ดีกับนาย ฮึกๆ ขอโทษที่เคยทำให้นายต้องเจ็บต้องเสียใจ ฉันขอโทษนะท๊อป..T T" คราวนี้คำขอโทษของธอทำเอาผมถึงกับอึ้ง รอยยิ้มเบาๆผุดขึ้นบนหน้าผมแต่เชื่อมั๊ยว่าในใจของผมที่มันกำลังเต้นอยู่นี้ มันกลับยิ่งเต้นบ้าระห่ำหนักกว่าเดิมอีกเป็นไหนๆ แล้วมันก็ยิ่งทำให้ผมกอดเธอแน่นมากยิ่งขึ้นไปอีกอย่างไม่รู้ตัว
" ฉันผิดเอง ทั้งๆที่รู้ว่านายรู้สึกยังไงกับฉัน แต่ฉันก็ยังคอยแต่จะทำให้นายเสียใจ จียงบอกฉันหมดแล้วว่านายพยายามทำอะไรเพื่อฉันบ้าง แต่ฉันสิ ฉันมันโง่ที่เอาแต่คอยหนีความรู้สึกของตัวเอง จนสุดท้ายเมื่อรู้ว่าฉันต้องเสียนายไป ฉันก็แทบจะเหมือนคนบ้าที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุดเลยจนถึงตอนนี้ ท๊อป..ฉันยังอยากเป็นคนสำคัญของนายอยู่นะ ฉันยังอยากให้นายคอยแคร์ คอยห่วงความรู้สึกฉันเหมือนเดิม เหมือนกับที่ผ่านๆมา ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันต้องการอะไร ฉัน...ฉันต้องการนายนะท๊อป...ฉันเองก็ชอบนาย..T.T"
o[]O! อ๊ากกกก!บอกผมทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องโกหก ใครก็ได้ตบหน้าผมที! บอมมี่บอกว่าเธอชอบผม! เธอเองก็ชอบผม! อึ้งครับ!งานนี้มีอึ้ง อึ้งกันหนักๆไปเลยครับพี่น้อง! คนที่ผมรักเธอก็รักผมเหมือนกัน!! >3<
"...ธะ..เธอ เธอว่าไงนะ เธอชอบฉัน o.o" ผมดันตัวบอมมี่ออกช้าๆ มองหน้าของเธอด้วยความตะลึง
" จะให้ต้องพูดซ้ำอีกกี่รอบกันล่ะ อิตาบ้า" แล้วเจ้าตัวที่โดนมองก็หลบตาผม เธอเขิลผมจนหน้าแดงขึ้นกว่าเดิมอีก >< แล้วจากนั้นคนตัวเล็กตรงหน้าผมก็หน้างอแก้มป่องทันที เธอชอบทำแบบนี้เวลางอนๆ โอ้ย! น่ารักโว๊ย! >3<
" ก็ฉันยังได้ยินไม่ชัดเลยนิ่ อีกอย่างเธอทำเหมือนกับว่าเธอทั้งโกรธ ทั้งเกลียดฉันอยู่ตลอดเวลา แล้วอยู่ๆก็มาบอกว่าเธอชอบฉัน มันก็ยังไงๆอยู่นะบอมมี่ "
" ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันรู้สึกแบบนั้นกับนายตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่า ทุกครั้งเวลาที่อยู่ใกล้นายทีไร ฉันไม่ค่อยจะเป็นตัวของตัวเองเลย ไม่ว่าจะทำอะไรฉันก็ต้องแคร์สายตาของนายตลอด ฉันไม่ชอบตัวเองเลยตอนที่อยู่กับนาย มันก็เลยกลายเป็นว่านายเป็นสาเหตุ กลายเป็นว่าฉันพาลนายไปด้วย แล้วตอนที่นายบอกว่าชอบฉัน ตอนนั้นฉันก็ยังไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่ารู้สึกยังไงกับนาย จะให้ตอบตกลง ฉันก็ยังไม่กล้าเพราะกลัวว่าคบกับนายไปแล้วฉันกลัวว่าจะผิดหวัง กลัวว่าจะต้องเจ็บในสักวัน แล้วตอนที่นายเรียกฉันว่า'นูน่า' ฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่า...ฉันจะไม่มีนายมาคอยกวนใจอีกแล้วน่ะสิ ไม่รู้ว่าทำไม พอคิดถึงนายทีไรวันนั้นฉันก็ร้องไห้ไม่ยอมหยุดเลย แล้วตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่า...ฉัน.."
"..ทำไม ? ^^" ผมจับไหล่บางทั้งสองข้างของบอมมี่ไว้ทำให้เธอหันหน้ามาหาผมอย่างเลี่ยงไม่ได้ ตอนนี้ผมอยากจะยิ้มจนแก้มแทบปริบ แต่ว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วขอเอาคืนยัยตัวแสบนี่บ้างก็แล้วกันครับ กล้ามาทำให้ผมรักและคิดมากแบบนี้
" ทำไมอะไรเล่า!? >//< ฉันก็บอกนายไปหมดแล้วนิ่ ยังจะอยากรู้อะไรอีก"
" ก็อยากฟังอีกครั้ง ชัดๆ ไม่ได้หรือไง หรือว่าที่เธอพูดมาทั้งหมดมันเป็นการปลอบใจที่เ่ธอทำให้ฉัน เสียใจน่ะ ซึ่งจริงๆแล้วเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลย" ผมใส่น้ำเสียงตัดพ้อเข้าไปในประโยคเล่นเอาบอมมี่ถึงกับหันควับมามองค้อนผมทันทีด้วยความไม่พอใจ แถมตอนนี้เธอยังไม่แคร์ด้วยว่าระยะห่างของเรามันใกล้กันมากแค่ไหน
" นี่นายหาว่าฉันโกหกหรอ เชวซึงฮยอน! "
" แล้วโกหกหรือเปล่าล่ะ ที่บอกว่าชอบฉันน่ะ ที่จริงแล้วเธอก็คงแค่รู้สึกผิด- อุ๊บส์! oxO! " ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบบอมมี่ก็กระชากคอเสื้อของผมลงไปพร้อมกับตัวเธอเองที่เงยหน้าขึ้นมา ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นจะประกบข้ากับริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็วไม่ทันตั้งตัว ผมอึ้งไปกับการกระทำของบอมมี่ หัวใจของผมมันเกือบจะหยุดเต้นไปเลยด้วยซ้ำในตอนนี้ ผมเหมือนกับต้องมนต์สะกดร่างทั้งร่างแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้าง ไม่รู้ว่าโลกในหัวของผมตอนนี้หยุดหมุนไปนานเท่าไหร่ กว่าจะรู้ตัวและตั้งสติได้อีกที ริมฝีปากของผมก็โดนกัดเบาๆ ทั้งยังถูกริมฝีปากอวบอิ่มของบอมมี่ขบเม้มเข้าให้เพื่อเรียกสติที่แตกกระเจิงของผมให้เข้าที่ก่อนที่เธอจะละริมฝีปากของเธอออกไปช้าๆ ผมยังคงมองคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ในขณะที่คนตรงหน้าผมเธอกลับลอบยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างพออกพอใจที่ทำให้ผมหน้าเหวอได้สำเร็จ
"ทีนี้จะเชื่อฉันได้หรือยัง ยังจะอยากให้ฉันบอกว่าชอบนายอยู่อีกมั๊ย T.O.P ^///^" ถึงตอนนี้คงไม่ต้องบอกแล้วมั้งครับว่าผมอินและฟินขนาดไหน ตอนนี้ไม่อยากฟังอะไรแล้วครับ รู้แล้วว่าบอมมี่เธอรู้สึกยังไง เธอชอบผม...ชอบมากด้วยผมว่า อิอิ ^^ แล้วในจังหวะที่บอมมี่เธอกำลังยิ้มผมก็รั้งร่างบางของเธอให้ข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของผมอีกครั้ง เธอตกใจจนเผลอตีแขนผมเบาๆ ทั้งยังแอบทำหน้าดุใส่แต่ก็อมยิ้มไว้จนแก้มบวมๆน่าหยิกของเธอแทบจะปริออก
"เชื่อแล้ว เชื่อหมดใจเลยที่นี้ แล้วที่สำคัญฉันไม่เคยโกรธเธอเลยบอมมี่ ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน เพราะฉะนั้นเปลี่ยนจากคำขอโทษมาเป็นคำว่ารักได้มั๊ย? บอกให้ฉันฟังทุกวันได้มั๊ยบอมมี่ " ผมตอบเธอกลับไปพร้อมกับจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาของเธอที่ตอนนี้ผมเห็นตัวเองอยู่ไหนนั้นแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งตื่นเต้นและดีใจจนเกินบรรยายเลยครับ ^///^ แล้วจากมือเล็กๆที่จับแขนของผมอยู่เพื่อประคองตัวเองก็เปลี่ยนเป็นมาโอบรัดรอบคอของผม ก่อนที่บอมมี่จะส่งมือเรียวยาวข้างหนึ่งของเธอลงมาลูบไล้บนใบหน้าของผม ก่อนที่นิ้วโป้งข้างนั้นของเธอจะหยุดมาคลอเคลียกับปากผมเบาๆ แล้วในตอนนั้นเองที่บอมมี่ล่ะสายตาจากใบหน้าและริมฝีปากของผม เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับผมอีกครั้ง
"แลกกับอะไรล่ะ ถ้าฉันบอกรักนายทุกวัน นายจะทำอะไรให้ฉัน" คนหน้าสวยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้งผมว่า...บอมมี่คงอยากได้้แบบนี้มากกว่า ผมยิ้มตอบเธอกลับไปในแบบเดียวกันก่อนที่จะกระชับอ้อมแขนกอดบอมมี่แน่นกว่าเดิม มือข้างหนึ่งของผมถูกยกขึ้นมาประคองหน้าสวยของบอมมี่ไว้ไม่ให้หันหนีไปไหนก่อนที่จะให้เธอรับสัมผัสจากริมฝีปากของผม เอาล่ะคราวนี้ผมมีสติดีผมรุกเธอคืนบ้าง บอมมี่ตอบรับผมอย่างรวดเร็วเธอจูบตอบผมทันที เราแลกจูบที่หอมหวาน นุ่มนวลให้แก่กัน ให้ตายเถอะ ผมเหมือนอยู่สวรรค์เลยครับบอมมี่เธอสะกดผมซะอยู่หมัด เราจูบกันเนิ่นนานกว่าสัมผัสที่เบาบางของบอมมี่เมื่อครู่ มันเป็นสิ่งที่ผมโหยหามากที่สุดจากผู้หญิงคนนี้ คนที่ผมรักอย่างหมดใจ คนที่ผมยอมทุกเท่ทุกอย่างเพื่อเธอ ในที่สุดผมก็ได้ดูแลเธอพร้อมทั้งหัวใจของเธอสมใจ ทุกอย่างที่เคยเจ็บปวดและผิดหวังถูกกลืนหายไปพร้อมกับจูบในครั้งนี้
จูบของเรานานจนเปลี่ยนจากนุ่มนวลแผ่วเบากลายเป็นเริ่มร้อนแรงขึ้นเบาๆ ปลายลิ้นอุ่นๆของผมเข้าไปควานหาความหวานจากปากของเธออย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่ ร่างบางของบอมมี่ผวาตกใจเล็กน้อยกับสัมผัสของผมในตอนนี้ ขาทั้งสองของเธอก็อ่อนยวบลงทันทีที่ผมเปลี่ยนจากรสจูบที่อ่อนหวานให้เป็นจูบที่เร้าร้อน บอมมี่เธอแทบจะละลายอยู่ในอ้อมกอดของผมแล้วล่ะครับ ผมว่าผมทรมานเธอไว้แค่นี้ดีกว่า เดี๋ยวยัยคนตัวเล็กอวดดีนี่จะขาดใจตายไปซะก่อน ^..^
ผมค่อยๆล่ะริมฝีปากบางของตัวเองออกมาอย่างเชื่องช้าและแผ่วเบา แต่ก็ไม่วายที่ผมจะขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มที่ตอนนี้บวมเจ่อขึ้น เบาๆเพื่อแกล้งเธอคืนบ้าง ทันทีที่ผมถอนจูบออก บอมมี่ก็หายใจหอบรัวเธอหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศร้อยลูกรวมกันซะอีก ก่อนที่เธอจะมองค้อนผมแบบงอนๆอีกครั้ง ผมว่าที่เธอมองผมแบบนี้ในทุกๆครั้งมันต้องเป็นเพราะเธอเขิลจนทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ เลยต้องฟร์อมทำหน้าดุๆแทน ฮ่าๆๆๆ ^0^ น่ารักเป็นบ้าเลย แฟนใครว่ะ ถึงตอนนี้ผมคงเรียกเธอว่าแฟนได้อย่างเต็มปากเต็มคำแล้วล่ะครับ!
"แลกกับการที่ฉันจูบเธอทุกวันเลยไง โอเคมั๊ย? ที่รัก ^^" ผมยังคงรั้งร่างของบอมมี่มากอดไว้อย่างเดิมไม่ยอมปล่อย ใครจะยอมหอมนุ่มนิ่มไปทั่วทั้งตัวขนาดนี้ -.,- ว่าแล้วบอมมี่ที่เขินๆอยู่ก็ตีเข้าที่อกของผมเบาๆ แก้เขิน ผมหัวเราะเธอเบาๆก่อนที่จะหยิกแก้มป่องๆของเธออย่างหมั่นเขี้ยว บอมมี่หลบตาผมอีกครั้งด้วยความเขิน
"..ก็โออยู่นะ ทำให้ได้ทุกวันล่ะ T.O.P" อยู่ๆบอมมี่ก็พูดขึ้นก่อนที่จะบีบจมูกผมคืนบ้างเบาๆ อ๊าก!!!!!!! มีความสุขที่สุดในสามโลกเลยครับตอนนี้ ^0^
"ฉันรักเธอนะบอมมี่ ^//^"
"ฉันก็....ยังไม่รักนายดีกว่า " อ่าวเฮ้ย!ไหงงั้นอ่ะ!? =[]=^
"ได้ไงอ่ะ อย่าใจร้ายสิครับที่รัก ~0~"
"แน่จริงก็ทำให้ฉันรักนายให้ได้สิ ;-P"
"ท้าเองนะคนสวย มานี่เลย เดี๋ยวจะเอาให้ลืมหายใจไปเลยทีนี้ หึหึ ^.,^" ว่าแล้วผมก็ล๊อคตัวบอมมี่แน่นขึ้นอีกครั้งแต่ทว่าคราวนี้ บอมมี่กลับตกใจเธอสะบัดผมหลุด เตรียมที่จะวิ่งหนี
"ว้าย! ปล่อยฉันนะตาบ้า! >//<" แต่ผมก็ยังคว้าเธอไว้ได้ทัน เธอดิ้นอยู่อ้อมกอดผมสักพักก่อนที่จะหยุดดิ้นเมื่อผมโน้มหน้าลงมาหาเธออีกครั้งจากบอมมี่ที่ดื้อๆ ซุกซน เมื่อกี้ก็กลายเป็นจ้องมองผมนิ่งรอรับสัมผัสจากผมไม่ต่างกัน ผมประคองหน้าเธอขึ้นมาช้าๆ ระยะห่างที่เบาบางทำให้ลมหายใจของเราเป่ารดกัน บอมมี่หลับตาลงริมฝีปากสีเชอร์รี่แดงสดนั้น ผมกำลังจะได้ครอบครองพร้อมทั้งลิ้มรสความหวานอีกครั้ง ผมเลื่อนหน้าตัวเองเข้าไปใกล้จนกระทั้งเราริมฝีปากของเราทั้งสองสัมผัสกันแผ่วเบา
" อร๊าย!!! โอ้ปป้ากำลังจะจูบออนนี่ของมินจีอีกแล้วหรอเนี่ย! >////< "
....o_O! ชะงักค้างกลางอากาศทั้งผมและบอมมี่เมื่ออยู่ๆเสียงยัยตัวเล็กมินจีก็ดังขึ้น ทั้งผมและบอมมี่หันไปหาต้นเสียงทันทีตรงประตูทางขึ้น ก่อนที่จะพบกับไอ้สี่เกรียนพร้อมกับคู่ครองทั้งสามของพวกมัน พระเจ้า!! ให้ตายเถอะไอ้พวกเวรนี่มันแอบดูผมอยู่ ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?! >"<
" มินจีเบาๆสิ! เดี๋ยวฮยองกับนูน่าเค้าก็เห็นเราหรอก >,< " ...ไม่ทันแล้วมั้งครับไอ้แดซอง = =* ผมเห็นมันเอามือปิดปากแฟนมัน ส่วนยัยตัวเล็กก็หลับตาปี๋เลย
"ยัยมินจีคงจะเขินแทนออนนี่น่ะสิแชรินว่า คิคิ ^^ ...o.o! อุ่ย! ทะ..ท๊อปโอปป้า"
"พะ...พวกแก!!" ในระหว่างที่พวกมันทุกตัวกำลังหัวเราะกันคิกคักยัยหมวยก็หันมาป๊ะกับผมเข้าพอดี ทั้งผมและบอมมี่ที่หน้าแดงจัด หรี่ตามองกลับไปอย่างเอาเรื่อง แล้วพวกมันแต่ล่ะคนก็ยิ้มเจื่อนๆหน้าถอดสีทันที หึหึ - -* มาแอบดูพวกพี่ๆแบบนี้มันต้องโดนสั่งสอนซะหน่อยแล้ว ผมกับที่รัก หันมาพยักหน้าให้อย่างรู้กันก่อนที่จะจ้องมองไอ้พวกเกรียนกลับไปพร้อมกับวิ่งตรงไปหาพวกนั้นทันที เหมือนกับในหนังเรื่อง แวมไพร์ทไวไลท์ ที่พระเอกอย่างเอ็ดเวิร์ดกับนางเอกอย่างเบลล่า กำลังวิ่งตรงไปจัดการกับตระกูลโวลตูรี่ยังไงอย่างงั้น ทำเอาบรรดาถ้ำมองทั้งหลายในที่นี้ฝูงแตกฮือ! รีบวิ่งหนีกระจายกันแทบไม่ทัน เพราะพวกมันเหล่านั้นรู้ดีว่าได้ทำอะไรพลาดไป ....การที่ทำให้ผมพี่ใหญ่สุดเกรียนของพวกมันกับพี่ใหญ่แสนสวยของสาวๆเสียหน้านั้น มันคือหายนะสำหรับพวกมันทุกคนยังไงล่ะครับ โดยเฉพาะผมที่ตอนนี้เสียอารมณ์สุดๆ -*- ค้างกันเห็นๆ ฮึ! เอาเป็นว่าในที่สุดผมก็ได้เป็นแฟนกับบอมมี่แล้วนะครับ ส่วนไอ้จียง จะเป็นยังไงน่ะหรอ...ช่างหัวมันครับ แฟนมันมันคงหาเองได้แหละนะผมว่า เพราะตอนนี้ถ้ามันยุ่งกับที่รักของผมแม้แต่นิดเดียวผมเอามันตายแน่ไม่ต้องคิดให้ยากเลย น้องก็ไม่เว้นครับ แฟนใครใครก็รัก แต่ตอนนี้ขอไปช่วยคุณแฟนที่รักจัดการกับบรรดาน้องรักก่อนแล้วกันนะครับ ^0^/
.....The End ...VS.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น