LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #14 : VS. Part 2

Vs.Part 2

 

 

       มันไม่ง่ายเลย หลังจากวันนั้น วันที่ผมเดินผ่านภาพบาดตาบาดใจ วันที่ผมต้องยอมรับความจริง ว่าผมแพ้แล้ว ผมแพ้ไอ้จียงทุกทาง แพ้ทุกๆอย่างแล้วที่สำคัญ ผมไม่เคยชนะใจบอมมี่ได้เลย เพราะในทุกๆครั้งที่เจอกัน เธอก็มักจะพยายามทำเป็นมองผ่าน ไม่สนใจผม ทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุไร้ตัวตนเสมอ เวลาที่ต้องอยู่ใกล้กันหรือต้องทำงานร่วมกันบอมมี่ก็มักจะโมโหผมบ้างล่ะ วีนใส่ผมบ้างล่ะ ทั้งๆที่ทุกครั้งผมเองก็พยายามที่จะเงียบมาโดยตลอด แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็ยังผิดเสมอในสายตาเธอ ไม่เหมือนกับไอ้จี..ผมเองก็คนเจอแบบนี้ผมก็ท้อเป็นนะครับ บอกตรงๆผมเหนื่อย ผมล้าเหลือเกินไม่รู้ว่าผมต้องพยายามอีกไกลแค่ไหนผมถึงจะเข้าใกล้หัวใจของบอมมี่ได้สักที สงสัยผมคงไม่มีคู่เหมือนกับชาวบ้านเขาแน่เลยล่ะครับชาตินี้ แถมลุคของผมมันทั้งดุ ทั้งน่ากลัวจนไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้ อย่างที่ดาร่านูน่าบอกนั้นแหละครับ ขนาดแฟนคลับผมเองเขาก็ยังกลัวผมเลย YoY ..เศร้าโคตรเลยครับ ...

       แล้ววันนี้มันก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมว่างไม่มีคิวงานที่ไหน นอกจากแวะมาคุยเรื่องเพลงในอัลบั้มใหม่กับเท็ดดี้ฮยองที่บริษัท ก่อนที่บรรดาเกรียนๆของผมทุกตัวจะไปออกันอยู่ที่ห้องอัดเพลง เพื่อให้กำลังใจยัยหมวยชริน ที่ตอนนี้เธอกำลังจะSingleเดี่ยว ของเธอ แน่นอนครับ ว่าอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคน ทุกคู่ ครบและลงตัวเป๊ะ! ริริน แทยัง&ดาร่า แดซอง&มินจี...แล้วก็...บอมมี่กับGD ที่ตอนนี้คงจะต้องนับรวมเป็นอีกคู่ได้แล้วล่ะมั้ง จะมีก็แต่ผม..T.O.P ที่เป็นเพียงแค่่..ส่วนเกิน..U_U ...สงสารตัวเองคร้าบบบบ TTOTT

       ผมปลีกตัวออกมาอย่างเงียบๆ เพราะไม่อยากเป็นส่วนเกินสำหรับใครและไม่อยากต้องทนนั่งมองภาพบาดตาบาดใจ บาดไปยันตับ ไต ไส้ พุง เพราะยิ่งเห็นมันก็ยิ่งเจ็บ ผมเลยเข้ามาเล่นฟิตเน็ตของบิรษัทแทน ผมยัดหูฟังใส่หู พร้อมกับเปิดเพลงเสียงดังสะนั่นกรอกหูตัวเองและอยู่ในโลกส่วนตัวของผม ถึงแม้ว่าทั้งฟิตเน็ตจะมีแค่ผมคนเดียวก็ตาม ผมเดินชิลๆบนเครื่องออกกำลังกาย คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ในหัวผมหลายๆเรื่องตีกันยุ่งไปหมดจนกระทั่งมันมาหยุดที่เธอ..อีกแล้ว เฮ้อ~บอมมีอีกแล้ว ~,~ เมื่อไหร่จะตัดใจได้สักทีนะแก T.O.P นี่เข้าขั้นเพ้อมากถึงกับขนาดเห็นว่าบอมมี่ในความคิดเมื่อกี้ มายืนจ้องหน้าชี้นิ้วพร้อมกับด่าว่าผมในแบบที่เธอชอบทำ ผมไม่รู้หรอกครับว่าเธอกำลังด่าอะไรผมรู้แต่ว่ามันคงเป็นเรื่องร้ายแรงมากสำหรับเธอ ให้ตาย! ขนาดในความคิดผมยังทำให้เธอโมโหได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย! -"-? แต่เพราะเธอเป็นเพียงแค่ความคิดผม สิ่งที่ผมได้ยินมีแต่เสียงเพลง ผมยังคงไม่สนใจกับภาพตรงหน้าทั้งๆที่มันดูชัดแล้วก็เหมือนจริงมากๆ เพราะมันเหมือนมากไปผมเลยหลับตาลงและสบัดหัวตัวเองแรงๆไล่เธอออกไปจากความคิด แล้วพอลืมตาขึ้นมาก็พบว่า...

       "นี่!! ไอ้หน้าลิงที่ฉันพูดนี่นายไม่ได้ยินเลยใช่มั๊ยห๊ะ!? >0<" อ้าว!เวร..ความคิดที่ไหนนี่มันของจริงนี่หว่า 0.0? บอมมี่เป็นๆตัวจริงๆไม่ใช่แค่ในความคิด เพราะถ้าเป็นในความคิดเธอคงดึงหูฟังผมออกไม่ได้แน่ๆ งั้นเมื่อกี้ที่เห็นก็ของจริงล้วนๆเลยสิเนี่ย 

       " ฉันถามว่าทำไมนายถึงไม่ไปให้กำลังใจแชรินที่ห้องอัดห๊ะ!? " แว๊บแรกที่รู้ว่าเป็นบอมมี่จริงๆบอกตามตรงว่าผมดีใจมากและคิดว่าเธอคงมาตามผม แต่พอลองคิดอีกทีในแว๊บต่อมา ไอ้จีก็ต้องอยู่ในห้องนั้นด้วย ความดีใจเพียงสองวินาทีของผมเมื่อกี้ก็หลุดลอยหายไปพร้อมกับลมจากช่องแอร์ที่พัดผ่าน = =^? มาไวเคลิมไวมาก ผมเลือกที่จะเงียบแทนการตอบคำถามเธอ ก่อนที่จะทำเป็นไม่สนใจและเดินต่อไป

       "หนอย! มันจะมากไปแล้วนะ! >0<**" บอมมี่ยังคงไม่ยอมแพ้เธอตรงเข้ามากระชากหูฟังผมเลยล่ะที่นี้! ยอมรับครับว่าเริ่มจะโมโหแล้วบ้างเหมือนกัน - -* ..หูฟังผมขาดกระจุย..โธ่..i beat ลูกพ่อ ToT

       "อะไรของเธอเนี่ย...?"

       "ยังจะมีหน้ามาถาม! นายก็รู้ไม่่ใช่หรอว่างานนี้สำคัญกับแชรินขนาดไหน ทำไมถึงไม่ยอมไปให้กำลังใจน้อง" 

      "ฉันไม่ไปแล้วแชรินจะอัดเพลงไม่ได้หรือไงล่ะ แฟนยัยนั่นก็อยู่ทั้งคน ยังจะมาอะไรกับฉันอีกล่ะ? " 

      "ทุเรศ! เห็นแก่ตัวที่สุด! เพราะนายมันคิดถึงแต่ตัวเองไง เรื่องของคนอื่นถึงไม่เคยสำคัญสำหรับนายเลย! นายไม่เคยแคร์ใครเลยนอกจากตัวเอง นายมันแย่ที่สุดเลย ไอ้บ้าเอ้ย! ฉันไม่น่าออกมาตามนายเลยจริงๆสิ!" เจ็บเลยครับคำพูดของเธอทำผมเจ็บอีกแล้ว..ผมไม่เคยแคร์ใครงั้นหรอ?...ไม่จริงอ่ะเพราะผมเลือกที่จะแคร์แต่เธอคนเดียวต่างหาก ถึงได้เป็นแบบนี้ เพราะผมรู้ว่าบอมมี่เธอไม่ชอบผม ผมถึงได้ถอยห่างจากเธอไง เธอจะได้ไม่ต้องอารมณ์เสีย เวลาที่ต้องทนเห็นหน้าผม

      "...เธอนั่นแหละ ที่มองเห็นแต่ตัวเอง..บอมมี่..." ในขณะที่เธอหันหลังและกำลังจะเดินจากไป คำพูดของผมก็ดังขึ้นจนไปขัดใจเธอเข้า บอมมี่หันมาช้าๆพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาผม

      "หมายความว่าไง!? นายพูดแบบนี้หมายความว่าไง!? นายกำลังจะหาว่าฉันเป็นพวกเห็นแก่ตัวแบบนายงั้นหรอ? >0<"

      " ใช่ เธอมันก็เห็นแก่ตัว เธอไม่เคยคิดเหมือนกันนั่นแหละว่าสิ่งที่เธอทำน่ะ คนอื่นเขาจะรู้สึกยังไง เขาจะเจ็บปวดขนาดไหนเคยคิดบ้างมั๊ยบอมมี่ ...เธอเคยมองเห็นฉันบ้างมั๊ย?" ...ไม่ไหวแล้วความครับ ผมทนเจ็บต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว..ผมเป็นเหมือนวิญญานมานานสำหรับบอมมี่คราวนี้ผมของเป็นคนที่มีความรู้สึก มีจิตใจบ้างเหอะ!  

      "นายกำลังพูดบ้าอะไรของนาย?! หนอย~กล้าว่าฉันเห็นแกตัวหรอ นี่แน่ะๆๆๆ!! >"< " ไม่พูดเปล่าบอมมี่เธอตรงเข้ามารัวกำปั้นเล็กๆน่ารักของเธอทุบลงที่หน้าอกของ

ผมทันที ผมพยายามอย่างถึงที่สุดแล้วสำหรับเธอตอนนี้เส้นความอดทนของผมขาดออกจากกันทันที ผมรวบมือเล็กๆทั้งสองข้างของบอมมี่ไว้ ก่อนที่จะดันเธอติดกำแพงแล้วล๊อคเธอไว้ด้วยมืออีกข้างไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ ถึงผมจะทำแบบนี้แต่เชื่อมั๊ยว่าใจผมกระตุกวาบ เพราะกลัวเธอจะเจ็บ เธอตกใจหน้าเหวอขึ้นทันทีอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ผมคงรุนแรงกับเธอจนเกินไปสินะ ..หลังจากที่บอมมี่สตั๊นไป 5 วิ พอตั้งสติได้ เธอก็ด่ากราดผมทันที =0=^

       "นะ นายจะทำอะไรฉัน!? ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ! ไอ้บ้า ไอ้คนทุเรศ! ออกไปนะอย่าแตะตัวฉันนะ! >0< " ...ผมว่าตอนนี้มันคงถึงเวลาแล้วล่ะครับที่ผมควรจะตัดใจจากเธอสักที แต่ก่อนจะไปขอให้ผมได้พูดความรู้สึกของผมทั้งหมดที่มีให้เธอได้รับรู้บ้างก่อนแล้วกัน ..ส่วนเรื่องที่ว่าบอมมี่เธอจะสนใจมันมั๊ย? นั่นมันก็คงแล้วแต่เธอ

       "ไม่ต้องกลัวหรอก..ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก...เพราะเธอ..คือสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับฉัน" ...แล้วจู่ๆจากที่เมื่อกี้บอมมี่ิดิ้นพล่านโวยวาย เธอก็สงบลงทันทีอย่างน่าประหลาด เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมทันทีด้วยเหมือนกัน

       "ฉันถามจริงๆเถอะ..เธอกลียดฉันมากเลยหรือไง ทำไมถึงไม่เคยมองเห็นความดีของฉันบ้างเลย"

       "ใช่! ฉันเกลียดนาย!" ...สั้นๆเลย...เจ็บโคตร! 

       "...ทำไม?.."

       "เพราะนายมันเห็นแก่ตัว นิสัยไม่ดี นายชอบรังแกคนอื่น นายน่ะชอบทำร้ายจิตใจคนอื่นเสมอๆนั่นแหละ! โดยเฉพาะพวกน้องๆของนายเอง ชอบคิดถึงแต่ตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นพี่ใหญ่แล้วจะแกล้งใตรหรือปั่นหัวใคร ทำร้ายใครก็ได้ นายน่ะมันชอบเหยียบย้ำและมองข้ามคนอื่นเสมอ ไม่ว่ากับใคร ดูอย่างตอนนี้สิ ทั้งๆที่แชรินเค้ารักและเคารพนายมากเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง แต่นายกลับหนีหาย ออกมาแบบนี้คิดบ้างมั๊ยว่าแชรินเขาจะรู้สึกยังไง!? " ...ผมชาวาบไปทั้งใจ..บอมมี่คงไม่เคยมองเห็นสิ่งที่ผมพยายามทำเพื่อเธอเลยสินะ.. U____U

        "ถามอีกคำเดียว..แล้วฉันเคยทำแบบนั้นกับเธอมั๊ย? "....บอมมี่ได้แต่จ้องมองกลับมาแทนคำตอบ เธอนิ่งเงียบไปผิดจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง ผมว่าผมคงตาฝาดที่เห็นว่าดวงตากลมโตของเธอกำลังสั่นไหวคล้ายคนจะร้องไห้ แต่ผมว่า...ไม่จริงหรอก..ตอนนี้ผมคงจะน่ากลัวเกินไปสำหรับเธอมากกว่า คงจะทั้งกลัวทั้งยังรังเกียจอย่างแรงด้วย แล้วตอนนี้ที่เธอตอบคำถามของผมไม่ได้นั่นก็เพราะว่า...ผมไม่เคยทำกับเธอแบบนั้นเลยสักครั้งน่ะสิ.. บอมมี่หลบตาผมเธอเบือนหน้าหนีผมไปอีกทาง เท่านี้ก็พอจะรู้แล้วล่ะมั้งครับว่าเธอเกลียดผมมากแค่ไหน ผมจึงปล่อยเธอให้เธอได้เป็นอิสระ...จากตัวผม และจากใจผม...แต่ผมคงต้องขอเวลาทำใจหน่อยน่ะครับ..ลืมไม่ไหวจริงๆผู้หญิงคนนี้ ...

      "..ว่าไงล่ะ..ตอบฉันได้มั๊ย?"

      "..ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย..."

      "...งั้นก็อย่ามาตามผมอีกแล้วกัน..นูน่า" ...ผมควรที่จะเลือกให้เธอเป็นแค่พี่สาวของผมตั้งแต่แรก ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บแบบนี้ ผมพูดจบบอมมี่ก็หันควับมาจ้องหน้าผมทันทีคราวนี้แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย ซึ่งผมเองก็รู้ดีว่ามันเป็นเพราะอะไร ผมมองหน้าสวยๆของเธอแบบใกล้ๆอย่างนี้ไว้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะตัดใจหันหลังเดินหนีจากเธอไป...

      " มะ หมายความว่ายังไง?...นายเรียกฉันว่า-"

      " นูน่า...นูน่า ก็..พี่สาวไง..." ผมตัดบทต่อประโยคของบอมมี่ให้สมบรูณ์...ก่อนที่ผมจะเดินจากมาและไม่หันกลับไปมองเธออีกเลย...

      ...มันเจ็บมากเลยครับ...ผมรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลย ตอนแรกผมเองก็ติดว่าบอมมี่จะมีใจให้ผมบ้าง เพราะเธอเองก็ดีกับผมไม่ต่างอะไรกับจียงจนผมเริ่มคิดมากกับเธอ ผมแสดงออกให้เธอรู้ว่าผมชอบและสนใจเธอ คราวนี้เลยกลายเป็นว่าบอมมี่เกลียดผมไปเลยซะอย่างนั้นอ่ะ เฮ้อ~ ชีวิตผมมันเศร้าครับ T.T ตอนนี้ผมปิดตัวเองจากคนรอบข้างทุกคน เพราะผมไม่อยากรับรู้ความเป็นไปของใครทั้งนั้น ทุกวันนี้แค่อยู่อย่างไร้คู่ก็ทรมานพอดูแล้ว อย่าให้ผมต้องเจ็บปวดใจมากไปกว่านี้เลย

       เย็นวันต่อมาผมเข้ามาที่บริษัท แค่แวะมาเอาของน่ะครับ พอดีลืมไว้แล้วจากนั้นผมก็เจอกับไอ้เตี้ยแทยัง แล้วก็ไอ้ซึงรีตัวแสบ มันแสบจริงๆครับเพราะอยู่ดีๆพวกมันก็ลากผมมาที่ห้องซ้อมเต้น บ้าๆนี่ มาทำให้ผมเจอกับไอ้จี ผู้ชนะในทุกๆเกม ...หมดกันวันหยุดดีๆ ...ไอ้พวกเวรนี่สร้างความเซ็งให้ผมอีกแล้ว = =^

       "ไงฮยอง เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดีๆก็เงียบหายไปเลย" ไอ้จีทักขึ้นเมื่อเห็นผม ...แล้วรู้ไหมว่าผมต้องเจอกับอะไร ไอ้สายตาเจ้าเล่ห์นั่นอีกแล้ว รอยยิ้มอุบาทๆของไอ้หมอนี่ อย่าบอกนะว่าที่ลากมานี่คือกะจะ Persent ตัวเองว่าได้เป็นแฟนกับบอมมี่แล้ว ก็กะจะมาเยาะเย้ยผม เหอะ! ไม่สะท้านหรอกเว้ย กับเรื่องนี้แต่เป็นเพราะเมื่อวานมันเจ็บกว่านี้เยอะ ผมมองหน้ามันแต่ไม่ตอบคำถาม..ผมเบื่อกับเรื่องไร้สาระนี่แล้ว ผมจึงหันหลังกลับพร้อมทั้งก้าวเดินหนีไปแต่ว่า 

       "ฮยองกล้าดียังไง มาทำให้นูน่าของผมเสียใจ? เมื่อวานนี้ฮยองทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างหรือเปล่า!? บอมนูน่าต้องเจ็บแค่ไหนที่ฮยองทำแบบนั้นกับเธอฮยองรู้บ้างไหม!?" ขาของผมหยุดชะงักทันที ที่ได้ยินว่าบอมมี่เธอเสียใจ...ก่อนจะคิดได้ว่ามันคงเป็นเรื่องโกหก คนอย่างเธอเนี่ยนะจะเสียใจเพราะผม ไม่มีทาง...

       "..ไร้สาระน่ะ..." ผมพูดทิ้งท้ายโดยที่ไม่หันกลับไปมอง ก่อนที่จะก้าวขาเดินไปอีกครั้งแต่คราวนี้ไหล่ของผมกลับถูกกระชากให้หันกลับอย่างแรง

       " ไร้สาระหรอ? เดี๋ยวนี้เรื่องของนูน่ากลายเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับฮยองไปแล้วหรอ?!" ผมไม่เข้าใจว่าจีมันจะโมโหผมขนาดนี้ทำไม มันน่าจะดีใจซะด้วยซ้ำที่ผมยอมถอยออกมาแบบนี้

       "ใช่...ทั้งตอนนี้และที่ผ่านๆมาด้วย พอกันที อย่าเอาเรื่องของแฟนแกมากรอกหูฉันอีกไอ้จี"

       "ฟังไว้นะฮยอง เรามาตัดสินกัน เรามาสู้กันใครชนะคนนั้นก็ได้นูน่าไป ผมกับนูน่าเรายังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกัน เพราะฉะนั้นฮยองก็ยังมีสิทธิ์ โอเคมั๊ย? ส่วนคนที่แพ้ก็ต้องเลิกยุ่งกับนูน่าซะ ว่าไงโอกาสสุดท้ายแล้วนะฮยอง" ...เอ่อเว้ย ข้อเสนอดี แต่ว่า...มันเลวมาก!ที่กล้าคิดแบบนี้ - -* ผมโกรธมากที่ได้ฟังแบบนั้น จียงมันกำลังดูถูกเธอ ซึ่งผมรับไม่ได้ คราวนี้กลายเป็นผมที่จับคอเสื้อของไอ้จีกระชากเข้าหาตัวอย่างแรงก่อนที่จะผลักมันจนหลังติดกับกำแพง มันหน้าเหวอโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว 

       " แกพูดบ้าอะไรของแกจียง! แกกำลังดูถูกบอมมี่อยู่แกรู้ตัวบ้างหรือเปล่า!? เธอไม่ใช่ของเล่นของแกนะที่จะได้แย่งกันไปมา เธอมีค่ามากกว่านั้น! แกเข้าใจมั๊ย ไอ้จี! บอมมี่มีค่ามากกว่านั้น! " 

       ผลั่ก! 

       แล้วหน้าผมก็หันไปอีกทางอย่างรวดเร็วด้วยแรงชกจากปลายกำปั้นของไอ้จียงบ้านี่ มันสะบัดผมจนหลุดออกจากการเกาะกุม ก่อนที่จะเดินเข้ามาซ้ำอีกรอบ คราวนี้มันทำเอาผมปากแตกเลือดไหลซิบที่มุมปาก ผมเซไปไม่เป็นท่าตามแรงหมัดนั่น

       "เริ่มต้นได้ดีนิ่ฮยอง หึหึ " รอยยิ้มอุบาทว์นั่นอีกแล้วผมเกลียดมันจริงๆไอ้รอยยิ้มแบบนั้น และผมก็ไม่ปล่อยให้มันได้ยิ้มอีกต่อไปผมสวนหมัดที่แรงกว่า หมัดที่เต็มไปด้วยแรงโมโห หมัดที่่จะทำให้มันหยุดบ้า วันนี้ผมจะทำให้มันรู้สำนึก มันจะได้เข็ดและจำไว้ว่าบอมมี่เธอมีค่ามากแค่ไหน แล้วจากนั้นผมกับไอ้จีก็สู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่ว่าผมก็ยอมให้มันดูถูกคนที่ผมรักไม่ได้ เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างผมกับมัน ทั้งสามคนที่เหลือต่างรู้ดีจึงไม่มีใครห้ามใคร พวกมันปล่อยให้ไอ้จีสู้กับผมอยู่อย่างนั้น ถึงแม้ว่าจียงมันจะเสียเปรียบผมมากก็ตามแต่มันก็ยังไม่คิดที่จะหมดแรงยอมแพ้ จนกระทั่งตอนที่ผมคร่อมมันไว้กดมันลงไปนอนราบกับพื้น ในจังหวะที่ผมกำลังจะง้างมือต่อยมัน เธอคนนั้นก็เข้ามาช่วยมันไว้ได้ทันพอดี

        "หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เชวซึงฮยอน!! " บอมมี่รีบวิ่งตรงเข้าผลักผมออกไปจากร่างของจียง ก่อนที่จะตบผมจนหน้าหันไปอีกทางเลือดที่มุมปากของผมก็ติดมือข้างนั้นของเธอไปด้วย ตอนนี้หน้าผมชามากว่าตอนที่ไอ้จีต่อยหลายเท่าเลย มันเทียบกันไม่ได้ด้วยซ้ำกับความเจ็บเมื่อก่อนหน้านี้ ตอนที่ไอ้จีต่อยผมยังไม่เจ็บเท่านี้เลย ให้ตาย แต่เชื่อมั๊ยว่าพอผมหันกลับมา ใบหน้าสวยของบอมมี่กลับเปลี่ยนไปเหมือนกับว่าก่อนหน้านี้เธอร้องไห้มาอย่างหนักจนตาทั้งสองข้างบวมและช้ำอย่างเห็นได้ชัด เอาอีกแล้วหัวใจไม่รักดีของผมกระตุกวาบอีกแล้ว ...เป็นห่วงเธอจัง...

        "นูน่าอย่าไปห้ามฮยองเขาเลยฮะ เขากำลังวัดกัน ว่าถ้าใครแพ้คนๆนั้นต้องเลิกยุุ่งกับนูน่า ส่วนคนที่ชนะก็ได้สมหวังกับนูน่าไงล่ะฮะ" ซึงรีพูดขึ้นเพื่ออธิบายเหตุการณ์ แต่นั่นกลับทำให้บอมมี่โกรธหนักเข้าไปใหญ่ เธอหันมามองผมตาขวางเลยจากนั้นเธอก็เริ่มผลักหน้าอกของผมพร้อมทั้งด่าว่าผม

        "เป็นบ้าอะไรอะไรของนาย!? ฉันเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของ ฉันมีหัวใจไม่ใช่ของเล่นที่ใครจะแย่งไปแย่งมาแบบนี้ นายมันบ้าที่สุดเลย! " ผมเดาว่าบอมมี่เธอโกรธจัดจนน้ำตาไหลเธอเปลี่ยนจากผลักผม มาเป็นทุบตีผมแทนทั้งที่ยังฟูมฟายอยู่อย่างนั้น

        "นายมันบ้าที่สุดเลย! ซึงฮยอน! ฮือๆ นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้ ฉันไม่ใช่ของเล่นของนายนะ!" แล้วผมก็หมดความอดทนกับเธอ กับคำพูดเธอ กับน้ำตาของเธอ ผมจับไหล่บางทั้งสองข้างเขย่าแรงๆเพื่อให้เธอได้สติ เธอจะได้รู้ว่าผมคิดและรู้สึกยังไงในตอนนี้

        "ก็เพราะว่านูน่าสำคัญ แล้วก็มีค่ามากกว่านั้นไง ผมถึงต้องสั่งสอนให้จียงมันรู้ ว่านูน่ามีค่ามากแค่ไหน! ผมแค่จะทำให้มันรู้ว่าไม่ควรมาดูถูกนูน่าแบบนี้! เพราะนูน่าไม่ใช่ของเล่นแต่เป็นหัวใจของผม ผมถึงไม่ยอมให้มันมาทำร้ายหัวใจของผมด้วยการดูถูกนูน่าแบบนี้ยังไงล่ะ!" บอมมี่อึ้งไปทันที..รวมไปถึงทุกๆคน ผมมองเธอก่อนที่จะ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนแก้มเธอเบาๆ 

        "หยุดร้องไห้เถอะ...จียงมันเป็นคนดี นูน่าควรจะดีใจที่มันทำไปทั่้งหมดก็เพื่อนูน่าทั้งนั้น " ...

ผมทนยืนมองคนที่ผมรักต้องร้องไห้ต่อไปอีกไม่ไหว..ผมรีบเดินหนีออกไปจากที่ตรงนี้ทันที ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีบอมมี่ ไม่งั้นผมต้องเป็นบ้าแน่ๆ ...