LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #12 : So sorry..Part. 4 >>The End

 


Chocola~Say: มาอัพตอนจบให้แล้วนะคะ ^^ สัญญากันก่อนนะว่าจะอ่านจนจบขอบอกว่าไรเตอร์ก็แต่งไปฟินไปเหมือนกันค่า 

 

 

 

So sorry..Part.4 >>The End<<

 

 

 


   เหมือนกับคลื่นลูกใหญ่ที่ซัดเอาทุกความเจ็บปวดที่แสนทุกข์ทรมานเข้ามาในหัวใจดวงที่กำลังอ่อนแอลง ให้ความรู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง สภาพไม่ต่างอะไรจากร่างที่ไร้วิญญาน ดวงตาเรียวคมเบิกกว้างขึ้นเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ทุกส่วนของร่างกายไม่สามารถขยับได้ดั่งใจ แล้วคลื่นที่ดูเหมือนจะใหญ่กว่าเดิมนั้นก็ซัดเข้ามาเพื่อตอกย้ำรอยแผลเดิมให้ความเจ็บแปลบทวีคูณเพิ่มขึ้นไปอีก

จนทำให้ท๊อปแทบล้มทั้งยืน...เมื่อคลื่นแห่งความเจ็บลูกใหญ่นั้น คือภาพของบอมที่ร่างกายบอบช้ำนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง...เหมือนกับคลื่นลูกใหญ่นี้มันซัดเขาให้ไปกระแทกกับโขดหินให้เขารู้สึกเหมือนกับตายแล้วทั้งเป็น หัวใจของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับเกลียวคลื่นที่แตกกระจายออกจนเป็นแค่หยดน้ำเล็กๆ ก่อนจะถูกพัดพาให้จมดิ่งลึกไปในห้วงของความมืดมิดอีกครั้ง

     "บอม!!!!" 

     "ออนนี่!! ไม่!" ทั้งท๊อปและแชรินวิ่งตรงเข้าไปหาร่างของบอมที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงทันที ...ไม่จริง! ไม่ต้องไม่ใช่เรื่องจริง !...ภายในใจของท๊อปยังคงร้องปฏิเสธกับภาพที่เห็นและมือที่สัมผัสนั้นอย่างโหยหวน 

     "ไม่นะบอม มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ! ไม่!!" ท๊อปมือสั่นเทาไปด้วยความกลัว ไม่สิ..ร่างทั้งร่างของท๊อปสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ มือข้างหนึ่งของเขาลูบใบหน้าเนียนสวยของบอมที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงใดๆ อีกมือก็ประคองมือบางของบอมขึ้นมาแนบไว้กับแก้มตอบซีดเซียวของตัวเอง ดวงตาทั้งสองข้างร้อนผ่าวขึ้นทันทีน้ำตาคลออยู่เต็มสองตาโดยที่เจ้าของยังไม่ทันจะรู้ตัว ส่วนแชรินแค่เธอเอือมมือมาสัมผัสกับแขนที่เต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำของบอมก็ทำเอาเธอถึึงกับทรุดลงไปนั่งจมกอง สะอื้นที่พื้นทันที 

      "มันเกิดอะไรขึ้น? บอม บอม! อย่าทิ้งท๊อปไปแบบนี้สิบอม ได้โปรด..บอม!" ท๊อปร้องเรียกชื่อของบอมอย่างบ้าคลั่งด้วยสติิทิี่แตกกระเจิง ..และไม่นานเกินอึดใจหนึ่ง ร่างที่นอนแน่นิ่งนั้น ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก 

      "ทะ ท๊อป.." แค่พยายามจะเปล่งเสียงเรียกชื่อท๊อปคนรักบอมก็เหนื่อยเหลือเกินแล้วในเวลานี้ มันเจ็บจนระบมไปทั้งร่าง ผิวที่ขาวเนียนละเอียดนั้นถูกแต่งแต้มด้วยสีสันของความเจ็บปวด รอยแดงช้ำ บางรอยก็เขียวคล้ำจนน่าาใจหาย อีกทั้งรอยขีดข่วนที่มาพร้อมกับบาดแผลเล็กๆปรากฏขึ้นตามตัวบอมเต็มไปหมด 

      "ท๊อปอยู่นี่บอม ท๊อปอยู่ตรงนี้! บอมอย่าเป็นอะไรไปนะ อยู่กับท๊อปก่อนนะบอม!" ท๊อปเอ่ยออกมาอย่างลนลานในสิ่งที่กลัวที่สุดตอนนี้ ...กลัวว่าจะเสียเธอไป

      "ออนนี่..ออนนี่อย่าเป็นอะไรนะ อยู่กับฉันนะออนนี่ ทำใจดีๆไว้นะคะ ออนนี่" ไม่ต่างกันกับแชริน เมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบาของบอมเธอก็ลุกขึ้นมากุมมืออีกข้างเพื่อเป็นการให้กำลังใจบอม

      "ทะ..ท๊อป..บอม..บอมขอโทษนะ ขอโทษ ที่เป็นแบบนี้" เสียงของบอมช่างแผ่วเบาและขาดหายเป็นช่วงๆ เธอแม้แต่จะหายใจเข้าออกยังทำได้ลำบาก ท๊อปได้แต่ส่ายหัวพร้อมกับหยดน้ำตามากมายที่ไหลอาบแก้ม แววตาแห่งความหวาดกลัวของเขาสั่นไหวเกินกว่าจะที่จะควบคุมมันได้อีกต่อไป

       "ไม่นะบอม..ไม่นะ ได้โปรด อย่าเป็นอะไรไปนะบอม "

       " สัญญา..กับบอม..ได้..ได้มั๊ย..ท๊อปต้องอยู่ต่อไปนะ อย่าเป็นอะไรเหมือนกันนะ " น้ำตาของบอมค่อยๆไหลลงมาช้าๆ อย่างน่าสงสาร คำขอร้องของบอมทำเอาท๊อปแทบจะปล่อยโฮออกมา เขาจะทำได้ยังไงถ้าวันนี้ไม่มีบอมอยู่ คำสัญญาของเขามันจะยังไปมีความหมายอะไร ถ้าเขาได้ชีวิตใหม่แต่ไร้เธอคนที่เขารักและอยากจะใช้ชีวิตด้วย

       "อยู่ต่อไป เพื่อบอม..ขอ ขอร้อง..ทะ..ทำเพื่อบอมนะ"

       "ไม่นะบอม ..โอ๊ย!" 

       "โอปป๊า! " ยังไม่ทันท๊อปจะตอบคำถามของบอมได้จบประโยค หัวใจไม่รักดีของท๊อปก็เกิดบีบตัวแรงก่อนที่จะกระตุกเกร็งขึ้นมาอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าทุกครั้ง เมื่อท๊อปได้เจอกับเรื่องที่สะเทือนจิตใจอย่างสุดๆ ทำเอาทั้งแชรินและบอมต่างหวาดกลัวและตกใจขึ้นมา

         "สัญญา..สัญญากับบอมสิท๊อป ท๊อปต้องอยู่ต่อไปนะ อยู่เพื่อบอมนะ รับ ปากสิ " บอมพยายามเร่งรัดเพื่อให้ท๊อปรับปากเธอ บอมรู้ดีว่าท๊อปต้องรู้สึกเจ็บปวดขนาดไหน เพราะตอนนี้ความเจ็บจนชาไปทั่วทั้งตัว มันยิ่งทำให้บอมเข้าใจถึงความเจ็บที่ท๊อปต้องได้รับอยู่ตลอดเวลามากยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น 

         "บอม...ท๊อปจะอยู่ต่อไปได้ยังไง ถ้าไม่มีบอม" ท๊อปเผลอบีบมือเล็กๆของบอมจนเธอรู้สึกเจ็บนิดๆ เสียงสะอื้นที่เริ่มขาดหายของบอม ยิ่งทำให้ท๊อปแทบจะหยุดหายใจ แรงบีบของหัวใจเขาเริ่มเล่นงานเขาอีกครั้งมันเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ท๊อปก็ยังฝืนที่จะยืนต่อไป

         " อยู่ได้สิ..อยู่เพื่อบอม หัวใจของบอมเป็นของท๊อปนะ..สัญญา..สัญญากับบอมนะ...ท๊อป.." บอมพูดด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่น้ำเสียงที่แผ่วเบาน้ันมันเหมือนกับเธอกำลังพยายามบังคับให้เขาสัญญา แล้วร่างเล็กที่บอบช้ำก็ กระตุกขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวดเช่นกัน 

         "บอม! สัญญา ท๊อปสัญญา! ไม่นะ อย่าเป็นอะไรไปนะบอม แชรินตามหมอที! ตามหมอมาช่วยบอมที!" ท๊อปรีบรับคำสัญญานั้นอย่างจำใจ แชรินที่ตกใจทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่รีบวิ่งออกไปตามที่ท๊อปบอกด้วยความสับสนลนลาน สติเธอก็แตกระเจิงไม่แพ้กัน คนหนึ่งกำลังจะตาย อีกคนก็อาการกำเริบใกล้ตายไม่ต่างกัน 

         " สัญญาแล้วนะ.." บอมคลี่ยิ้มออกมาจางๆ พร้อมกับภาพของท๊อปที่เริ่มเลื่อนลางลงไปทุกทีๆเหมือนกับสติที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิดของเธอ ท๊อปพยักหน้ารับบอมอีกครั้งทั้งน้ำตาเพื่อเป็นการยืนยันกับคำพูดนั้น ก่อนที่บอมจะเอ่ยออกมาเป็นครั้งสุดท้าย

         "..บะ..บอมรักท๊อปนะ..." คำบอกรักแผ่วเบาหายสิ้นสุดลง บอมก็คอพับลงไปอีกทางพร้อมเปลือกตาที่ปิดลงน้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาอีกครั้งและบอมก็ไม่ตอบสนองใดๆอีกเลย...

         ท๊อปจ้องมองบอมนิ่ง ร่างกายที่สั่นเทาของเขาเองก็หยุดเคลื่อนไหวเอาซะดื้อๆเหมือนมีใครมาสต๊าฟไว้ ..ไม่นะ..ไม่...ไม่!! ..มีแต่เพียงเสียงของความคิดที่ดังก้องอยู่ในหัว ทว่าเสียงร้องและเรี่ยวแรงของเขากลับหายไป มือของท๊อปที่จับมือบอมไว้แนบแก้มของเขานั้นคลายออกโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว แล้วจากนั้นมือบางที่เย็นจัดของบอมก็ล่วงหล่นลงบนเตียงทันที 

         " บอม..บอมมี่..ไม่นะ..บอม!!!!!!" ท๊อปตะโกนเรียกชื่อคนรักที่สงบนิ่งไปด้วยความเจ็บปวด เขารับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ หัวใจของเขาก็เช่นกัน เมื่อท๊อปพยามยามจะรั้งร่างของบอมขึ้นมากอดไว้แต่กลายเป็นตัวเขาเองที่ต้องทรุดลงไปนอนกองอยู่กับพื้นดิ้นทุรนทุลายด้วยความทรมาน ร่างกายของท๊อปฝืนทนต่อความเจ็บรุนแรงต่อไปอีกไม่ไหว สองขางอเข้าหาลำตัว มือหนึ่งก็เกาะกุมอยู่ที่หน้าอกที่เหมือนกับจะแตกออกด้วยแรงระเบิดที่อยู่ภายใน ในขณะที่สมองกำลังสั่งการให้อีกมือยังคงเอื้อมขึ้นไปพยายามไข่วคว้า มืออีกข้างของบอม ภาพที่เห็นทำเอาแชรินและหมอที่เพิ่งวิ่งเข้ามาต่างตกใจไปตามๆกัน

          "โอปป๊า!! " 

          "แย่แล้ว คุณซึงฮยอน! ไปเอาเตียงมาย้ายคนไข้ไปห้องผ่าตัดด่วน!" หมอและพยาบาลนับสิบรีบวิ่งเข้ามาดูอาการและช่วยทั้งท๊อปและบอมจนเกิดเป็นความวุ่นวายขึ้น แววตาของท๊อปเริ่มค้างนิ่งหากแต่น้ำตาของเขายังคงไหล สีหน้าที่เจ็บปวดเกินทนไหวเมื่อครู่ก็เริ่มเปลี่ยนไป ร่างกายที่ขดงอก็เริ่มกระตุกเกร็งถี่ขึ้น ตามแรงบีบของหัวใจ อาการของท๊อปเริ่มแย่ลง เขากำลังจะช๊อคหากแต่แววตานั้นยังคงจ้องมองไปยังมือข้างหนึ่งของบอมที่โผล่พ้นขอบเตียงออกมา แชรินรีบตรงเข้าไปประคองร่างที่เริ่มจะไร้ความรู้สึกของพี่ชายทันที

           "ท๊อปโอปป๊า!! หมอช่วยด้วย ช่วยเขาที!!" ตอนนี้เธอได้แต่พยายามกอดร่างที่กระตุกของท๊อปไว้แน่นทั้งน้ำตา และไม่นานร่างของท๊อปก็ถูกย้ายขึ้นเตียงคนไข้เพื่อที่จะพุ่งตรงไปที่ห้องผ่าตัดทันที สายตาของท๊อปจ้องมองมายังใบหน้าสวยที่ซีดเซียวของบอมอีกครั้ง หน้ากากอ๊อกซิเจนถูกสวมให้เธอ ทั้งหมอและพยาบาลกำลังกันช่วยปฐมพยาบาลเธอ ก่อนที่ใบหน้าที่ว่างเปล่าของท๊อปจะถูกสวมด้วยหน้ากากอ๊อกซิเจนบ้าง เช่นกันและจากนั้นภาพของบอมก็เลือนหายไปพร้อมๆกับสติของท๊อปที่หมดลง...

        การผ่าตัดครั้งนี้ของท๊อปกินเวลายาวนานหลายชั่วโมง เนื่องด้วยเพราะเขาจะต้องได้รับการเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่ทันที เพื่อที่จะยังรักษาชีวิตไว้ แชรินเดินวนไปวนมาและทรุดตัวลงทั้งน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุดที่หน้าห้องผ่าตัดหลายครั้ง เธอได้แต่คิดโทษตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทุกครั้งที่มองเข้าไปในห้องผ่าตัดเธอก็ต้องมองกลับมาที่ห้อง ICU ที่ร่างของบอมนอนแน่นิ่งอยู่ทุกครั้ง แชรินได้แต่เจ็บใจที่ไม่สามารถช่วยเหลือพี่ๆทั้งสองคนได้เลย..นอกจากภาวนาขอให้ท๊อปปลอดภัย..และขอในปาฏิหารที่แทบจะเลือนลาง..ลางจนแทบจะไม่มีอยู่จริง..

        ..ในเช้าวันหนึ่งที่อากาศสดใส ปาฏิหารและคำอธิฐานของแชรินก็ได้ผล ร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงของท๊อปค่อยๆกระดิกนิ้วมือช้าๆ ร่างของเขาเริ่มเคลื่อนไหวเบาๆ เปลือกตาที่ปิดสนิทก็ค่อยๆเปิดขึ้นรับกับแสงแดดยามเช้า ท๊อปหลับไปนานหลายวันแต่สิ่งแรกที่ยังคงติดอยู่ในหัวสมองและจมอยู่ในความรู้สึกคือภาพของบอม..ท๊อปลืมตาขึ้นมาเขาพยายามดันร่างที่อ่อนแรงของตัวเองขึ้น ท๊อปหันมองไปรอบๆห้องที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า แล้งภาพของบอมคนรักทั้งยังคำสัญญานั่นมันก็ย้อนกลับเข้ามาหาเขาอีกครั้ง น้ำตาของผู้ชายคนหนึ่งเริ่มไหลริน..ต่อจากนี้สิ่งที่เขาเหลืออยู่จะมีเพียงความว่างเปล่าในหัวใจดวงใหม่นี้เท่านั้น.. 

         ..หนึ่งปีผ่านไป ท๊อปหายดีจนเป็นปกติ หัวใจดวงใหม่ของเขามันทำงานร่วมกับร่างกายของเขาได้ดีอย่างเหลือเชื่อ เขาไม่รู้สึกเจ็บปวด ไม่รู้สึกถึงอาการทรมานใดๆที่เคยได้รับ..ไม่มีอีกแล้ว..ในวันนี้ครบรอบวันผ่าตัดของเขา วันที่เขาได้มีชีวิตใหม่และเป็นวันที่คนสำคัญของเขาต้องจากไป...ท๊อปยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพก่อนที่จะวางดอกไม้สีขาวช่อใหญ่ไว้บนหลุมศพนั้นเพื่อเป็นการไว้อาลัย..

        "เวลาผ่านไปเร็วจังเลยนะคะโอปป๊า " แชรินที่ยืนอยู่ข้างกันกับท๊อปหน้าหลุมฝังศพเอ่ยขึ้น

        "ใช่..มันเร็วจนน่าใจหายเลยล่ะ..." ทั้งสองจ้องมองไปที่หลุมฝังตรงหน้าก่อนที่จะก้มหน้าลงเพื่อไว้อาลัยเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่แชรินจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วเอื้อมมือขึ้นมาบีบไหล่ขวาของท๊อปเบาๆเพื่อให้กำลังใจเขาเธอรู้ดีว่าเขารู้สึกยังไง ก่อนที่ความรู้สึกอุ่นๆจากมือของใครอีกคนจะประสานเข้ากับมือข้างซ้ายที่ว่างเปล่าของเขา ท๊อปหันมามองที่มือเล็กๆนั้นก่อนที่จะคลี่ยิ้มขึ้นเพื่อให้กำลังใจใครคนนั้นด้วยเหมือนกันเมื่อเขาหันไปสบตากับเธอ..

        "ค่ะ..เร็วจนน่าใจหาย ไม่คิดเลยว่าบอมจะได้มายืนอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าหลุมฝังศพของเขา.." บอมพูดขึ้นด้วยน้ำตาที่เริ่มคลอขึ้นมาช้าๆ

        "ฮยอนจุง..จากไป..แต่ว่าเขาได้ทำสิ่งที่มีค่ามากสำหรับพี่สองคนนะ อย่าเสียใจไปเลยค่ะเดี๋ยววิญญานของเขาจะเสียใจตามเอานะฉันว่า.." 

        "นั่นสินะ...เขาคงอยากที่จะให้บอมมีความสุขมากกว่าที่บอมจะร้องไห้แบบนี้แน่ ..." ท๊อปบีบมือของบอมเบาๆเพื่อให้กำลังใจเธออีกครัั้ง เมื่อเห็นว่าบอมกำลังจะร้องไห้ บอมเองที่รู้ดีเธอละสายตาจากรูปของฮยอนจุงที่แปะอยู่บนหลุมฝังศพนั้น หันมามองท๊อปและส่งรอยยิ้มคืนไปให้เขาบ้าง

        "เฮ้อ~ เขาเป็นคนดีจริงๆนะคะ ฉันนับถือเขาเลย...เอ่อ..โอปป๊าคะ ออนนี่คะ ฉันคงต้องไปก่อนแล้วนะคะ วันนี้ต้องบินไปทัวร์คอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่นแล้ว เดี๋ยวจะตกเครื่องซะก่อน" แชรินพูดจบบอมก็ปล่อยมือจากท๊อปแล้วเข้ามากอดน้องสาวคนนี้แทบจะในทันทีเลยเหมือนกัน..

        "เดินทางปลอดภัยนะแชริน ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เสร็จจากงานวันนี้แล้วออนนี่กับท๊อปจะรีบตามไป ไว้เราไปช๊อปๆๆๆกันนะ " สองสาวหัวเราะให้กันน้ำเสียงนั้นสดใสและไม่มีกังวลใดๆหลงเหลืออยู่ดั่งเช่นเมื่อก่อนแล้ว..ต่อไปนี้จะมีแต่ความสุขที่เกิดขึ้นจากหัวใจและความรักที่บริสุทธิ์ที่มอบให้แก่กันเท่านั้น 

        "เดินทางดีๆนะแชริน" ท๊อปเอ่ยคำลากับแชรินอีกครั้งเมื่อเธอเดินผ่านเขาไป แชรินหันกลับมายิ้มให้ทั้งสองก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถยนต์คันหรูที่ผู้จัดการส่วนตัวของเธอและคนขับรถของบริษัทยืนรออยู่ ...เมื่อรถของแชรินขับออกไป ท๊อปก็จับไหล่บางทั้งสองข้างของบอมให้หันมาหาเขา ก่อนที่เขาจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและหยิบสร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมาที่มีจี้เพชรเรียงรายเป็นรูปดาวและดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวอยู่เคียงคู่กัน ดวงตากลมโตของบอมก๋เบิกกว้างขึ้นทันที เธอจำสร้อยเส้นนี้ได้ดี สร้อยที่เธอเคยโยนมันทิ้งไป

     "ถ้าวันนั้นแชรินไม่เก็บสร้อยเส้นนี้ขึ้นมา วันนี้ท๊อปคงไม่มีโอกาสได้กบอกกับบอมอีกครั้งแน่..." ท๊อปค่อยๆบรรจงใส่สร้อยเส้นนี้ให้กับบอม 

   "บอมเป็นเหมือนดวงดาวที่สว่างสดใสสำหรับท๊อปเสมอ..และก็เป็นเหมือนกับดวงจันทร์ที่ยังคอยอยู่เคียงข้างท๊อปในวันที่มืดมิด...ตอนนี้ท๊อปเชื่อว่าฮยอนจุงคงกำลังมองดูเราอยู่แน่..ท๊อปอยากบอกกับบอมว่า..ท๊อปจะรักจะดูแล และอยู่เคียงข้างบอมตลอดไป ท๊อปจะให้สัญญาและสาบานต่อหน้าหลุมศพของฮยอนจุง วิญญาณของเขาจะเป็นพยาน"

     "ท๊อป..."บอมเอ่ยเรียกชื่อท๊อปออกมาแผ่วเบา..เธอดีใจจนมากเหลือเกิน และยังปักใจเชื่อทุกคำในคำพูดของท๊อป หลังจากที่ใส่สร้อยคอเส้นนั้นให้กับบอมเสร็จทำก็คุกเข่าลงพร้อมกับหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงสดด้านในมีแหวนที่มีเพชรรูปหัวใจอยู่ตรงกลาง ขึ้นมายื่นให้กับบอม

     " ท๊อปขอสัญญา และสาบานต่อหน้าหลุมศพของฮยอนจุง ว่าท๊อปจะรักและดูแลบอมตลอดไป จะอยู่เคียงข้างและคอยปกป้องบอมจากนี้และตลอดไปด้วยหัวใจดวงนี้ที่ฮยอนจุงมอบให้...และนี่ก็เป็นหัวใจของท๊อป..." ท๊อปหยิบแหวนรูปหัวใจขึ้นมาก่อนที่จะบรรจงสวมเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของบอม 

     "ขอให้ท๊อปได้ดูแลหัวใจของบอมนะ แต่งงานกับผมนะครับ คุณปาร์คบอม " จบประโยคขอร้องแสนหวานท๊อปก็จูบลงบนแหวนที่ถูกสวมลงบนนิ้วเรียวของบอมทันที ร่างบางของบอมเริ่มสั่นเทาเบาๆตามแรงสะอื้นเล็กๆที่มาพร้อมความสุขของบอม

      "ตกลงค่ะ..ฉันจะอยู่กับเชวซึงฮยอน..ตลอดไป บอมก็รักท๊อปค่ะ" แล้วทั้งสองกอดกันและกันไว้อย่างแนบแน่น ลึกซึ้งด้วยความรักที่มีให้แก่กันและกันตลอดไป ท๊อปค่อยๆดันตัวของบอมออกช้าๆก่อนที่เขาจะส่งจุมพิศที่แสนอบอุ่นลงบนหน้าผากเนียนของบอม และเลื่อนมาที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ท๊อปจึงจรดริมฝีปากบางสวยของเขาลงไปมอบจูบที่แสนหวาน นุ่มนวล ให้บอมอีกครั้ง และไม่ว่าโชคตะตาจะเล่นตลกอีกสักแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรมาพรากทั้งสองออกจากกันได้อีกแล้วจากนี้ไป

 

        ....ในวันนี้เมื่อหนึ่งปีก่อน อยู่ๆคานเหล็กมากมายบนเพดานในสตูดิโอก็ล่วงลงมาตอนนี้ที่บอมกำลังจะถ่ายแบบปกอัลบัมชุดใหม่ชองเธอ แต่ฮยอนจุงไวกว่า เขาเข้าไปคว้าตัวบอมให้มาอยู่ในออมกอดได้ทันแต่ทว่าอุบัติเหตุครั้งนี้หนักเกินไป จึงทำให้ทั้งบอมและฮยอนจุงได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส อาการถึงขั้นโคม่า ทั้งสองถูกหามส่งโรงพยาบาลโดยด่วน ...ในตอนนั้นเองฮยอนจุงที่กำลังจะหมดลมหายใจ เขาได้ร้องขอกับหมอว่าเขาต้องการที่จะบริจาคหัวใจดวงนี้ให้กับท๊อป เขาเชื่อว่าท๊อปจะสามารถดูแลบอมได้เป็นอย่างดี และจะทำให้บอมมีความสุข เขาเลือกและตัดสินใจแล้ว...และเมื่อเวลาที่เขาจากไปก็มาถึง..ฮยอนจุงจากไปลมหายใจสุดท้ายของเขาหมดลงตอนที่ท๊อปหัวใจวายพอดีในตอนที่บอมสลบไป นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมทั้งท๊อปและบอมยังคงเคียงคู่กันอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ ฮยอนจุงผู้แสนดีเขาช่วยชีวิตบอมไว้และส่งมอบหัวใจของเขาให้ท๊อปเพื่อนรักเพื่อที่จะให้ท๊อปได้มีชีวิตอยู่ต่อไป...

      ถึงแม้จะสูญเสียแต่เรื่องราวความรักของคนสองคนก็ยังคงดำเนินต่อไป ท๊อปและบอมต่างก็มอบความรัก ความเข้าใจ และยังคอยห่วงใยดูแลกัน อดีตที่ผ่านมาเป็นเรื่องที่ควรผ่านไป ปัจจุบันก็จะมีแต่กันและกันตลอดไปตราบเท่ายังคงมีกัน...

 

 

 

       ....The End....

 

 

,,,

,,,,

,,,,,

Chocola~ Say:...หักมุม แบบนี้หวังว่ารีทเดอร์คงจะHappyกันนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่ช่วยสร้างฟิคเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ ^/\^ 
#Thx. cardit เพลงเสียใจแต่เธอไม่รู้ by ตู่ ภพธร