LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #11 : So sorry..Part. 3

So sorry..Part.3

 

 

   
     ภายในห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล ร่างสูงของท๊อปยืนหันหน้าออกไปมองที่นอกระเบียงอย่างเหม่อลอย ก่อนที่ประตูในห้องพักของเขาจะถูกเปิดออก ท๊อปจึงหันมาสนใจกับคนที่ก้าวเข้ามา

     " ไงแชริน วันนี้ไม่มีคิวงานที่ไหนหรอ" ท๊อปส่งยิ้มอบอุ่นทักทายน้องสาวเขาไปเหมือนดังเช่นทุกวันที่เจอเธอ แต่วันนี้แชรินไม่ได้ส่งยิ้มตอบกลับมา เธอก้มหน้าที่กำลังกลั้นน้ำตาลงเพื่อซ่อนน้ำตาเหล่านั้นไว้

     "โอ๊ปป้าคะ ฉันขอโทษ " แชรินเงยหน้าทั้งหยดน้ำตาก่อนที่จะเอ่ยขอโทษจนท๊อปต้องแปลกใจ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ถามเธอว่ามันเกิดอะไรขึ้น ประตูที่ถูกเปิดออกอีกครั้ง มันทำให้เขาแทบช๊อค

     " บอม..." ทันทีที่เห็นบอมหัวใจดวงที่อ่อนแออยู่ในอกของท๊อปก็เต้นรัวอีกครั้งมันแทบจะระเบิดออกมาเสียด้วยซ้ำ

     "โกหก...ทำไม...ทำไมถึงต้องโกหกกันด้วย" บอมเอ่ยออกมาทันทีที่เห็นท๊อปคนที่เธอคิดถึงมากเหลือเกิน บอมเดินก้าวเข้าไปหาท๊อปช้าๆ เธอจ้องมองหน้าท๊อปนิ่งอย่่างต้องการคำตอบ น้ำตาคลอเต็มดวงตากลมโตของเธอก่อนที่บอมจะกอดร่างที่กำลังช๊อคนิ่งอย่างนั้นไว้แน่น เสียงหัวใจที่ดังอยู่นั้นบอมได้ยินมันอย่างชัดเจน เธอเชื่อแล้ว...เชืี่อทุกอย่างที่แชรินและฮยอนจุงพูดแล้ว เธอเชื่อทุกอย่าง อย่างหมดใจ เชื่อจนความโกรธความเกลียดชังที่เคยมีต่อท๊อปมันหายไปจากใจเธอ หลงเหลือไว้แต่ความรัก ความคิดถึงและความห่วงใยที่มันอัดอั้นอยู่ภายใน ที่ตอนนี้บอมกำลังระบายทุกอย่างที่อยู่ในใจผ่านหยาดน้ำตามากมายที่ไหลรินอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

     ท๊อปกำลังสับสนกับสิ่งที่บอมทำอยู่ตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี อยากจะผลักเธอออกแล้วยังคงเล่นละครแห่งความเจ็บปวดต่อไป แต่ทว่าหัวใจของเขาที่อ่อนแอมันกลับเรียกร้องเธออย่างโหยหาเเสียงดังสนั่น มันเต้นจนเขารู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมานิดๆ เพียงแต่ว่าความเจ็บปวดนั้นมันกลับทำอะไรเขาไม่ได้เลยในเวลานี้ 

     "ออกไป...ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ ปาร์คบอม ฉันก็แค่ไม่สบาย แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องการเธอ รู้ไว้ด้วยนะ" แล้วสุดท้ายสิ่งที่ท๊อปเลือกก็คือการทำร้ายตัวเองและสร้างเรื่องราวที่แสนทรมานของตัวเองต่อไป

     " พอแล้ว พอที เลิกโกหกกันซะที!" บอมตะโกนออกมาจากส่วนลึกสุดของหัวใจ เธอไม่อยากรับรู้คำโกหกที่จะทำให้ทั้งเขาและเธอต้องเจ็บปวดต่อไปอีกแล้ว 

     "ฉันไม่ต้องการเธอ ปาร์คบอม ออกไปจากชีวิตฉันซะที" นำ้เสียงราบเรียบเย็นชาตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรบอมได้อีกต่อไป มันไม่สามารถทำลายความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาได้อีกแล้ว

      " จนถึงตอนนี้ก็ยังจะอยากโกหกกันอยู่อีกหรอ ลืมสัญญาที่เคยพูดไว้แล้วหรือไง ว่าจะคอยอยู่ดูแลและเคียงข้างกันตลอดไป..บอมเองก็ไม่อยากเป็นคนผิดสัญญานั้นเหมือนกัน ตลอดไปของท๊อปบอมไม่รู้หรอกนะว่ามันจะนานสักแค่ไหน แต่ตลอดไปของเรามันคือทุกช่วงเวลาที่เรายังคงมีกันและกันอยู่อย่างนี้ไม่ใช่หรอ ทำไมถึงไม่ยอมให้บอมได้อยู่ดูแลและเคียงข้างกับท๊อปบ้างล่ะ ท๊อปเคยถามบอมบ้างมั๊ยว่าบอมรู้สึกยังไง ไม่มีใครอยากเสียคนที่เรารักไป แต่ก็ไม่มีใครจะทนได้ถ้าคนที่เรารักต้องจากไปโดยที่เราไม่มีโอกาสได้ทำอะไรเพื่อเขาเลยนะ ...ท๊อป..บอมรักท๊อปนะ..ขอร้องล่ะ เลิกเจ็บเพื่อบอมสักที สิ่งที่ท๊อปทำอยู่ตอนนี้ บอมไม่ได้มีความสุขเลย..เพราะบอมเองก็เจ็บไม่ต่างกัน" ...มีแต่เสียงของความเงียบที่เข้ามาปรกคุม หากแต่ในความเงียบนั้นกลับมีเสียงของหัวใจสองดวงที่ยังคงดังกึกก้องเป็นจังหวะเดียวกัน จากนั้นบอมก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมแขนแข็งแรงของท๊อป ที่ตอนนี้เขากอดเธอไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่เคยถูกเก็บซ่อนไว้ด้วยอารมณ์และความรู้สึกมากมายที่ยากเกินอธิบาย มันกำลังไหลอาบแก้มตอบของเขาอย่างบ้าคลั่งเช่นเดียวกันบอม

     "...ท๊อปขอโทษนะบอม..ท๊อปขอโทษ...ขอโทษ...

ขอโทษ.." ใช่..เขาไม่เคยถามถึงใจเธอเลยสักครั้ง เขาใช้เพียงแค่ความรู้สึกความคิดของเขาคนเดียวตัดสินทุกๆอย่างในความรักของเขาและบอม แต่ทำไมเขาถึงไม่คิดบ้างนะว่า การใช้เวลาที่เหลืออยู่ของเขากับคนที่เขารัก มันอาจจะดีและมีความสุขกว่านี้ก็ได้ บอมพูดถูก..ตลอดไปของเราคือการมีกันและกัน ถ้าท๊อปไม่มัวแต่ห่วงอนาคตจนลืมปัจจุบันที่ควรจะเป็น บางทีเรื่องราวระหว่างเขากับบอมมันคงจะดีและคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมานานร่วมปีแบบนี้ก็ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ ทำไมเขาถึงได้โง่ขนาดนี้นะ 

     "สัญญากับบอมอีกข้อได้ไหม...ต่อจากนี้ไปไม่ว่าจะยังไง ท๊อปก็ห้ามไล่บอมไปไหนอีกนะ" แทนคำตอบ..ท๊อปดันตัวบอมออกช้าๆเล็กน้อยแล้วจากนั้นหน้าผากเนียนสวยของบอมก็สัมผัสกับลมหายใจอุ่นจากริมฝีปากบางสวยของเขา ท๊อปฝากจุมพิศที่แสนอบอุ่นนี้กับบอมอย่างแผ่วเบา

      "ท๊อปรักบอมนะครับ รักจนหมดหัวใจ จะรักบอมคนเดียวตลอดไป รักถึงแม้ว่าท๊อปจะไม่มีหัวใจให้รักแล้วก็ตาม...เพราะบอมคือชีวิตและทุกลมหายใจของท๊อป..." สิ้นคำพูดนั้นของท๊อปคำที่เป็นยิ่งกว่าสัญญา คำที่มีค่าและมีความหมายมากมายสำหรับคนทั้งคู่เหลือเกินในเวลานี้ บอมยิ้มออกมาทั้งน้ำตา รอยยิ้มที่สดใสของเธอที่มอบให้แก่เขา ณ ช่วงเวลานี้ ท๊อปมีความสุขมากเหลือเกิน เขาได้แต่คิดว่าชีวิตทั้งชีวิตที่หลืออยู่นี้ื เขาคงจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้จากเธออีกแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้ เขาได้มันคืนมา เขาจะเก็บรักษาทั้งรอยยิ้มและทุกๆอย่างบอมให้นานที่สุด ...บอมคือหัวใจอีีกดวงของท๊อป..ที่ยังคงเต้นอยู่..ยังทำให้เขาอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป...

     ทั้งสองประคองหน้าของกันและกัน ต่างใช้นิ้วเรียวสวยปาดเช็ดหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้แก่กัน ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเปล่งประกายสวยงาม จนสร้างแรงดึงดูดให้สายตาที่ดุดันแต่ทว่ากลับอ่อนโยนเหลือเกินในเวลานี้ ให้้เข้าใกล้โดยไม่รู้ตัว ท๊อปเลื่อนหน้าเขาหาบอมช้าๆเขาจ้องมองลึกลงไปในดวงตาเธอ ลมหายใจอุ่นๆต่างสัมผัสอยู่ใกล้ จนกระทั่งไม่มีที่ว่างเหลือให้แก่กันอีกต่อไป เมื่อริมฝีบางของท๊อปสัมผัสกับความนุ่มที่หอมหวานจากริมฝีปากอวบอิ่มของบอม รสจูบที่มีแต่ความรักความคิดถึง รสชาติแห่งความโหยหาและห่วงใย ทุกสัมผัสที่เคยไขว่คว้าและต้องการ ทุกความรู้สึกของทั้งสองถูกถ่ายทอดให้แก่กันและกันผ่านจูบที่นุ่มลึกชวนฝันนี้ สองแขนเรียวของบอมโอบรอบคอของท๊อปไว้แน่นกลัวว่าเขาจะจากหายไป ในขณะที่สองแขนแข็งแกร่งที่อบอุ่นของท๊อปข้างหนึ่งโอบรั้งเอวบางไว้แน่นจนร่างบางนั้นแทบจะแหลกสลายคามือ ส่วนอีกข้างที่เหลือก็เลื่อนมาประคองใบหน้าสวยเพื่อให้ได้รับสัมผัสของเขามากขึ้น สัมผัสที่อบอุ่นอ่อนโยนจนแทบจะทำให้บอมถูกหลอมละลายไปกับรสจูบนี้

     ท๊อปค่อยๆถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งละคนเสียดาย แต่เขาก็กลัวว่าร่างบางของคนตรงหน้าจะหมดลมหายใจไปเสียก่อน ท๊อปยืนจ้องใบหน้าสวยที่ตอนนี้ระเรื่อขึ้นด้วยสีแดงของคนรัก เขาหยิกแก้มบอมเบาๆอย่างเอ็นดูเหมือนกับที่เขาชอบทำตอนที่คบกัน 

     "...แล้ว..แชรินล่ะ หายไปไหนแล้ว..บอมยังไม่ได้ขอโทษน้องเลย " ว่าแล้วแก้มที่โดนหยิกเมื่อครูู่่ก็ป่องออกมาทันที บอมหน้างอก้มหน้าลงเล็กน้อยแต่เธอกลับรู้สึกผิดต่อแชรินมากเหลือเกิน ความจริงแชรินเดินออกไปตั้งแต่ตอนที่ท๊อปกอดบอมแล้วพร่ำบอกคำว่าขอโทษแล้ว เธอยิ้มอย่างยินดีออกมาทั้งน้ำตา เธอสบายใจแล้วที่ได้เห็นว่าท๊อปและบอมจะได้มีความสุขกันซะที ถึงว่าเวลาของท๊อปจะเหลืออยู่อย่างน้อยนิดแล้วก็ตาม

     "เอาไว้ค่อยบอกก็ได้ แชรินไม่โกรธบอมหรอก เชื่อท๊อปสิ...นี่ท๊อปต้องขอบคุณน้องใช่ไหมที่ทำให้บอมกลับมาหาท๊อปเนี่ย" ท๊อปพูดไปพร้อมกับรั้งตัวบอมเข้ามากอดไปไว้อย่างหลวมๆ

     "..ค่ะ แล้วก็..ฮยอนจุงด้วยที่ต้องขอบคุณเขา..ถ้าเขาไม่ช่วยยืนยันว่าเรื่องที่แชรินพูดมาทั้งหมดเป็นความจริง บอมก็จะไม่มีทางเชื่อแชรินเลย สงสัยตอนนี้คงอยู่ข้างนอกเราออกไปหาเขากันเถอะค่ะ"  

     " เขาคงรักคุณมากสินะบอมของผม..." ท๊อปนิ่งไปทันทีที่ได้ยินชื่อฮยอนจุง แล้วความคิดหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในหัว...ฮยอนจุงเป็นคนรักใหม่ของบอม..ถึงแม้ว่าเขาจะยอมรับในตัวฮยอนจุง แต่ว่า...เขาก็ยังคงทำใจได้ยากอยู่ดี บอมรู้ได้ในทันทีเช่นกันกับประโยคคำพูดแปลกของท๊อป เธอยิ้มและเอียงคอมองเขากลับมาอย่างน่ารัก ..บอมของผมหรอ..หึงชัดๆ

     "ใช่ค่ะ บอมของคุณ..บอมเป็นของท๊อปคนเดียว" แล้วสีหน้าดุๆเรียบเฉยก็เผยรอยยิ้มที่พอใจขึ้นมาอย่างคนอารมณ์ดีก่อนที่จะรั้งตัวบอมเข้ามากอดอีกครั้ง

     "แต่ว่า..ยังไงบอมก็ต้องไปขอบคุณฮยอนจุงอยู่ดี..สำหรับทุกอย่าง...นะคะคนดีของบอม" 

     "อืม...ท๊อปเข้าใจ...รีบไปเคลียร์กับหมอนั่นซะ ท๊อปจะรอบอมอยู่ที่นี่ " บอมผละออกจากอ้อมกอดของท๊อปและส่งยิ้มหวานให้เขาก่อนจะเดินออกมา แล้วก็จริงอย่างที่เธอคิดไว้ ฮยอนจุงกับแชรินนั่งรอเธออยู่ด้านนอก บอมเดินตรงไปหาคนทั้งคู่ก่อนที่ฮยอนจุงจะสังเกตุเห็นเธอเข้า เขาส่งยิ้มที่อบอุ่นให้เธอเหมือนเช่นทุกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้แววตาเขาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด...เพราะเขาเลือกแล้วว่าเขาจะทำเพื่อความสุขของบอม...เขาจึงยอมถอยออกมาให้กับท๊อป..เขาไม่ได้สนใจว่าเวลาของท๊อปจะเหลือน้อยลงแค่ไหน แต่เขาสนใจแค่..ความสุขของบอม บอกตามตรงว่าเขาไม่เคยเห็นแววตาเธอเปล่งประกายได้มากเท่านี้มาก่อน แม้กระทั่งตอนที่เธออยู่บนเวที ตอนที่เธอได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก มันก็ยังไม่สดใสเท่านี้เลย

     " คุณคงเชื่อที่ผมพูดจนหมดใจแล้วล่ะสิ ถึงได้ดูมีความสุขมากขนาดนี้ ผมดีใจนะยิ้มได้สักที" ฮยอนจุงทักขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นแต่แฝงไปด้วยความเศร้า บอมมองตอบเขา แววตารู้สึกผิด และเสียใจฉายขึ้นบนใบหน้าสวยของบอมทันที

     " ฉัน...ขอโทษนะคะฮยอนจุง ฉันเสียใจ" บอมหลบตาของฮยอนจุง เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะเผชิญกับความเจ็บปวดของคนดีๆอย่างเขาที่โดนเธอทำร้าย และก่อนที่บอมจะได้เอ่ยประโยคต่อไปร่างบางของเธอก็ถูกฮยอนจุงรวบไปกอดไว้แน่น บอมสัมผัสได้ว่าช่างแน่นและมีความหมายกว่าทุกครั้ง ถึงแม้ว่าบอมจะรู้สึกอุ่นใจอยู่ไม่น้อย แต่บอมกลับรู้สึกใจหายอย่างแปลกๆ

     " ผมขอให้คุณโชคดีนะครับบอม ท๊อปเขาเป็นคนดีและก็รักคุณมาก ผมแพ้เขาตั้งแต่คิดที่จะรักคุณแล้ว ถึงแม้ผมจะรักและห่วงคุณมากแค่ไหน แต่มันกลับดูไม่ยิ่งใหญ่เท่ากับสิ่งที่เขาทำเพื่อคุณเลย และที่สำคัญที่สุดคือตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยชนะใจคุณได้เลย"

     "ฮยอนจุงคะ..ฉันขอโทษ" 

     "ขอโทษผมไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะผมตัดสินใจแล้วว่าผมเองก็จะคอยอยู่ดูแล ปกป้องคุณตลอดไป ไม่ว่าผมกับคุณจะอยู่ในสถานะอะไร ผมก็จะอยู่ข้างๆคุณ ผมสัญญา" จบประโยคบอมน้ำตาคลอขึ้นมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกมากมาย

     "ขอบคุณนะคะ ฮยอนจุง ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมา"

     "และจากนี้ไปครับ ปาร์คบอม" บอมกอดตอบฮยอนจุง นี่คือสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำได้ในตอนนี้ ส่วนฮยอนจุงเองก็กอดบอมแน่นแนบอกของเขาก่อนที่จะปล่อยเธอออกให้เป็นอิสระจากเขา..ตลอดไป

     "แต่ไม่ว่าจะยังไงคุณก็ยังคงเป็นนักร้องในสังกัดผมอยู่นะ อย่ามัวแต่ดูแลเขาจนลืมดูแลตัวเองซะล่ะ ส่วนวันนี้และทั้งอาทิตย์ ผมจะยอมให้คุณอู้งานได้ก็แล้วกัน ผมไปนะ ฝากบอกให้เขาสบายใจด้วยล่ะ" ฮยอนนจุงเดินถอยออกจากบอมทีล่ะก้าวทีล่ะก้าว พร้อมกับยิ้มให้บอมและแชรินอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหันหลังและเดินจากไปพร้อมพยายามซ้อนน้ำตาของตัวเองไว้

     "ออนนี่คะ..." แชรินเรียกสติของบอมให้กลับมาสนใจเธออีกครั้ง แชรินส่งยิ้มมีความสุขให้บอมอย่างจริงใจ เธอเดินเข้ามาจับมือทั้งสองของบอมไว้

     "ไม่อยากกอด น้องสาวคนนี้บ้างหรอคะ ฉันคิดถึงแล้วก็ยังรักออนนี่มากเหมือนกันนะ" แล้วจากนั้นสองสาวก็กอดกันกลมน้ำตาแห่งความสุขไหลลงมาอาบแก้มเนียนสวยของเธอทั้งคู่อีกครั้ง ไม่ต้องมีซึ่งคำพูดใดๆนอกจากความเข้าใจ จึงไม่จำเป็นที่เธอทั้งสองจะต้องมานั่งเคลียร์หรือขอโทษในอดีตที่แสนเจ็บปวดอย่างที่ผ่านมา

     บอมคอยอยู่ดูแลท๊อปทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมหนีจากเขาไปไหน คอยอยู่เคียงข้างเขาตามสัญญาที่ให้ไว้ ถึงแม้ว่าเธอจะมีความสุขมากแค่ไหน แต่บอมก็อดคิดไม่ได่อยู่ดีว่าในไม่ช้าท๊อปก็ต้องจากเธอไป เพราะเมื่อวันไหนที่ท๊อปเกิดเจ็บที่หัวใจขึ้นมา อาการของเขาเกิดกำเริบขึ้น มันเหมือนจะเป็นการตอกย้ำบอมเข้าไปอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

     "บอม..หลับแล้วหรอ ท๊อปหิวน้ำจัง" ...เอาอีกแล้วคนป่วยงองแงอีกแล้ว บอมได้แต้นึกขำอยู่ในใจก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงสำหรับคนเฝ้าไข้ข้างๆกันกับเตียงท๊อป บอมนอนเฝ้าท๊อปแบบนี้หลายคืนแล้ว เรียกได้ว่าแทบจะทุกคืนด้วยซ้ำ ถ้าเธอไม่ติดงานที่ไหน บอมเดินไปรินน้ำมาให้ท๊อป เธอทรุดตัวลงนั่งอยู่บนเตียงเดียวกับท๊อปพร้อมกับยื่นแก้วน้ำนั้นให้เขา 

     "ป้อนหน่อยสิ..." 

     "อย่าเยอะสิคะ คนดีรีบๆกินเลยบอมง่วงแล้ว พรุ่งนี้มีถ่ายแบบแต่เช้านะ" ท๊อปหน้างอลงเหมือนเด็กโดนดุ เขายื่นมือไปรับแก้วน้ำมาจิบเบาๆ จากนั้นจึงวางแก้วน้ำลงบนเคาน์เตอร์ข้างเตียง ก่อนที่จะทำเอาบอมตกใจน้อยๆ เมื่อสองมือของเขาเกาะกุมเอวบางของบอมไว้

     "งั้นคืนนี้นอนกอดท๊อปนะ พรุ่งนี้บอมจะได้มีแรงมีกำลังใจทำงานไง"...ขี้อ้อนชะมัด..

     "แค่นี้ยังไม่พออีกหรอ หืม~" บอมพูดแล้วบีบจมูกท๊อปกลับอย่างหมั่นเขี้ยว

     "ไม่พอหรอก..ท๊อปอยากกอดบอมไว้จนกว่าวันนั้นจะมาถึง"

     "ท๊อป บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพูดแบบนี้น่ะ บอมไม่ชอบ" บอมดุท๊อปขึ้นทันทีด้วยความไม่พอใจ จริงอยู่ว่าสักวันเขาก็จะต้องจากเธอไป ไม่ช้าก็เร็ว แต่เธอก็ไม่อยากได้ยินเรื่องเป็นเรื่องตายของเขาอยู่ดี เพราะทุกครั้งที่ท๊อปพูดขึ้นบอมกลับรู้สึกว่า คำพูดของท๊อปนั้นไม่ต่างอะไรจากการสั่งเสียเลยสักนิด

     " บอม...ถ้าท๊อปไม่อยู่แล้ว บอมต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ท๊อปมาคิดๆดูแล้วฮยอนจุงเขาเป็นคนดีนะ ท๊อปเชื่อว่าเขาต้องดูแลบอมได้ดีกว่าท๊อปแน่"

     "ท๊อป..พอแล้ว..บอมไม่อยากฟัง" คนตัวเล็กในอ้อมกอดร้องงองแงประท้วงขึ้นบ้าง แต่ทว่าท๊อปก็ยังไม่หยุด

     " ถ้าท๊อปไม่-" ประโยคของท๊อปที่ยังไม่สมบรูณ์ถูกกลืนหายไปกับริมฝีปากอวบอิ่มของบอมทันที บอมรั้งคอท๊อปด้วยสองมือบางเล็กๆนั่นก่อนที่จะจูบปากที่กำลังขยับอย่างขัดใจ รวดเร็วจนท๊อปไม่ทันตั้งตัว ท๊อปผงะนิดหน่อยก่อนที่จะหลับตาลงรับสัมผัสกับรสจูบของบอมที่เขาจะไม่มีวันเบื่อรสจูบนี้ 

     "ถ้ายังไม่หยุดพูดถึงเรื่องนี้อีก บอมจะกัดปากท๊อปจนพูดไม่ได้อีกเลย คอยดูสิ" บอมผละออกมาเมื่อท๊อปเริ่มตอบสนองกับจูบของเธอ บอมขู่ท๊อปพร้อมทั้งทำหน้างอนแก้มขาวใสนั้นค่อยๆขยายออกมันป่องออกมาเบาๆ จนทำให้ท๊อปอดที่จะขำไม่ได้ 

     "อยากลองดูเหมือนกันว่าจะแน่สักแค่ไหน หึหึ" ท๊อปหัวเราะบอมเบาๆในลำคอ ก่อนที่เขาจะพลิกตัวบอมให้ลงไปนอนอยู่ใต้ร่างเขาอย่างรวดเร็วจนบอมตกใจร้องว๊าย!ออกมาทันที

     "มาลองดูกันไหมว่าใครจะกัดเก่งกว่ากัน..ใครแพ้ต้องโดนกินนะ" พูดจบท๊อปก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้บอมก่อนที่เขาจะไม่ยอมเปิดโอกาสให้บอมได้เอ่ยอะไรออกมาอีกเลย เขากดจูบลงไปทันทีที่ริมฝีปากเธออย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน จูบที่แผ่วเบา ช่างหวานหอมนุ่มนวลชวนให้หลงใหลนี้กลับแฝงไปด้วยความร้อนแรงที่ซ้อนตัวอยู่ภายใน แล้วจากที่บอมพยายามประท้วงขึ้นด้วยการรัวกำปั้นเล็กลงที่ไหล่ของท๊อปก็กลายเป็นสองแขนนั้นโอบรอบคอเขาแทน อีกทั้งสองมือก็ขยุ้มผมเขาไว้ตามอารมณ์ที่เปลี่ยนไปตามสัมผัสที่ท๊อปมอบให้แล้วด้วยเช่นกัน ...แล้วสองร่างก็กอดกันแนบแน่น ส่งผ่านความรักที่มีให้แก่กันจนไม่มีอะไรมาแยกพวกเขาได้อีกต่อไปนอกจาก..ความตาย...

    บ่ายวันหนึ่งแชรินมาเฝ้าท๊อปที่โรงพยาบาลอันที่จริงเธอมาคุยงานกับเขาซะมากกว่า ถึงแม้ว่าท๊อปจะไม่สามารถออกไปทำงานที่บริษัทได้ในตอนนี้ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่สามารถอะไรได้เลย เขายังคงมุ่งมั่นทำงานและเฝ้าดูบริษัทของเขาอยู่เช่นเดิมแค่สถานที่ต่างกันเท่านั้น ระหว่างที่เขากำลังคุยกับแชรินอยู่นั้น เสียงเคาะปะตูก็ดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยนายแพทย์ประจำตัวเขาที่เดินเข้ามาหาเขาอย่างรีบร้อน

    "คุณซึงฮยอนครับ! หมอมีข่าวดีจะบอกกับคุณ ตอนนี้มีคนบริจาคหัวใจให้กับคุณแล้วครับ" ใช่...โรคหัวใจของท๊อปที่ตอนนี้ม้ันกำลังอ่อนแอลง จะหายก็ต่อเมื่อได้รับหัวใจดวงใหม่จากใครสักคนมาทำหน้าที่แทนมัน แต่ทว่ามีความเสี่ยงมากมายที่ตามมาถ้าโชคดีเขาก็จะมีชีวิตรอด แต่ถ้าโชคร้าย..ก็จะเท่ากับเป็นการเล่ือนวันตายขึ้นมาให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ..ซึ่งนี่นับว่าเป็นข่าวดีมากสำหรับเขาเพราะท๊อปถอดใจเรื่องหัวใจดวงใหม่ไปนานแล้ว..เขาไม่คิดที่จะมีความหวังด้วยซ้ำว่าจะมีใครยอมบริจาคหัวใจ..อวัยวะที่สำคัญกับทุกคนเช่นนี้ เพราะการบริจาคหัวใจเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการที่คนๆต้องตายลงเช่นกัน ซึ่งส่วนใหญ่ผู้ที่บริจาคก็จะเป็นผู้ที่ประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต ไม่ก็เจ้าหญิงหรือเจ้าชายนิทราเท่านั้นที่จะสามารถบริจาคหัวใจที่ยังสามารถใช้การได้ ซึ่งมันหาได้ยากมากเหลือเกิน

     ท๊อปใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งทั้งตกใจ ทั้งดีใจ ทั้งความกังวลที่ยากเกินกว่าที่เขาจะกล้าตัดสินใจว่าควรจะเสี่ยงดีไหม

     "วะ ว่าไงนะครับหมอ มีคนบริจาคหัวใจให้ผม หมายความว่าผมมีโอกาสที่จะหายจากไอ้โรคบ้านี่หรอครับ" ท๊อปได้ยินทุกคำ แต่เขาอยากจะย้ำคำถามนั่นอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

     "ครับ และหมอคิดว่าคุณควรจะเสี่ยง เพราะเวลาของคุณเหลือน้อยลงทุกทีแล้วแถมยังไม่สามารถคาดเดาอาการได้เลยว่าจะกำเริบอย่างหนักขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ แล้วหมอก็ค่อนข้างมั่นใจว่าคุณจะรอด" 

     "จริงหรอคะหมอ โอ๊ปป้ามีโอกาสที่จะหาย ท๊อปโอ๊ปป้าจะไม่ตายแล้วใช่ไหมคะ!?" แชรินถามออกมาด้วยความตื่นเต้นและดีใจจนเกินกว่าจะเก็บอาการไหว 

     "ครับ หมอเชื่ออย่างนั้นและหมอก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถในการผ่าตัดของคุณ" หัวใจดวงเดิมของท๊อปเต้นรัวอีกครั้งจนแทบจะระเบิดออกด้วยความดีใจ และคนเดียวที่เขาคิดถึงมากเหลือเกินในตอนนี้ก็คือบอม...เขาจะได้ใช้ชีวิตอยู่กับเธอต่อไปแล้ว เขาจะได้อยู่ดูแลปกป้องเธอแล้ว...คำว่า'ตลอดไป'ของเขากำลังจะยาวนานออกไปเหมือนอย่างที่เขาหวังไว้แล้ว

     "เอ่อ...แล้วคนบริจาคเขา.." ท๊อปถามขึ้นเพราะอดคิดถึงใครคนนั้นที่กำลังจะช่วยชีวิตเขาไว้ไม่ได้

     "คนไข้รายนี้ประสบอุบัติเหตุน่ะครับ ตอนนี้อาการอยู่ในขั้นโคม่าที่ห้อง ICU และหมอก็คิดว่าคุณน่าจะไปขอบคุณกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ หมอคิดว่าคนไข้รายนี้น่าจะรู้จักกับคุณ เพราะคนไข้บอกว่าต้องการจะมอบให้คุณเพื่อช่วยคุณน่ะครับ" 

     "..ขอบคุณครับหมอ..แชริน.." เพียงแค่ท๊อปเรียกชื่อแชรินก็หันมาพยักหน้าให้ท๊อปทันที เธอเข้าใจความหมายของท๊อปดี ก่อนที่จะเดินนำท๊อปตามนายแพทย์คนนั้นออกไปซึ่งมีท๊อปเดินตามหลังไปด้วยความรู้สักที่หนักอึ้งไปด้วยความกลัว...เพราะเขาถ้าคนไข้รายนี้บริจาคหัวใจให้เขาได้นั่นก็เท่ากับว่าเขากะลังจะสูญเสียใครสักคนที่เขารู้จักไปนั่นเอง..

     นายแพทย์คนนั้นเดินนำท๊อปและแชรินมาจนใกล้จะถึงห้อง ICU ก่อนที่มีพยาบาลคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นให้มาเรียกเขาให้ไปดูคนไข้อีกคนทันที ซึ่งท๊อปก็เข้าใจดีเขา ทั้งสองก้มหัวให้กันก่อนที่นายแพทย์คนนั้นจะรีบวิ่งตามพยาบาลไป

     ท๊อปและแชรินเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง ICU แล้ว ท๊อปถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่เพื่อไล่ความกลัวและความตื่นเต้นออกไปจนแชรินต้องหันมาบีบไหล่เขาเพื่อให้กำลังใจ จากนั้นเธอจึงเปิดประตูเข้าไปพร้อมๆกันกับท๊อป...ทั้งสองพบกับร่างที่บอบช้ำไปทั่วทั้งตัวรอยบาดแผลเต็มร่างนั้นไปหมดที่หัวมีผ้าพันแผลซึ่งยังคงมีเลือดซึมออกมา นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงที่มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด สภาพที่เห็นทำให้แชรินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ สองมือถูกยกขึ้นมาปิดปากของเธอเองโดยอัตโนมัติ เธอแทบจะอ้าปากร้องออกมาแต่แล้วเสียงของเธอกลับต้องหายไปซะดื้อๆด้วยความช๊อคสุดๆ! ไม่ต่างกันร่างสูงของท๊อป เขาขยับเข้าไปใกล้ร่างที่นอนอยู่บนเตียง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยด้วยซ้ำ! ภาพที่เห็นอยู่ตอนนี้ทำท๊อปช๊อคค้างไปไม่ต่างอะไรจากแชริน จะมีก็แต่หัวใจของเขาที่มันกระตุกเกร็งแรงๆขึ้นมาอีกครั้ง..ไม่จริงใช่ไหม?..มันต้องไม่ใช่แบบนี้..ไม่!..เสียงที่ดังอยู่ในหัวเขากำลังต่อต้านกับภาพที่เห็นตรงหน้า เมื่อร่างที่บอบช้ำเกินจะเยียวยานอนหายใจอย่างแผ่วเบาอยู่บนเตียง เป็นร่างของคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ..

    "บอม!!!!!!"

 

 

 

 

,,,

,,,,

,,,,,

Chocola~Say: o[]O!! เกิดอะไรขึ้นกับป้าเนี่ย!?~ ...ยังไงก็ฝากติดตามPart. สุดท้ายของเรื่องนี้ด้วยนะคะ มาช่วยกันลุ้นด้วยนะคะ >"< #เรื่องนี้บีบหัวใจรีทเดอร์คนไหนบ้างรึ๊เปล่าเอ่ย ^^ คอมเม้นบอกกันให้ไรท์เตอร์ใจเต้นด้วยนะคะ #รักทุกคอมเม้น#รักรีทเดอร์ทุกคนค่ะ ^3^