LOVE SHOTFIC TOPBOM

ลำดับตอนที่ #10 : So sorry..Part. 2

So sorry...Part2

 

   ท้ังที่คืนนี้น่าจะเป็นงานฉลองที่บอมควรจะมีความสุขแท้ๆ แต่กลับเจอเรื่องราวที่ทรมานใจมากกว่าอะไรทั้งนั้น บอมโทรไปหาฮยอนจุงและขอตัวกลับก่อนเพราะเหตุผลว่าเธอเหนื่อย แต่ในความเป็นจริงก็คือเธอไม่ต้องการที่จะทำร้ายจิตใจของฮยอนจุง เธอไม่อยากให้เขาเห็นร่องรอยของควมเจ็บปวดและอับอายที่ท๊อปทำไว้กับเธอ บอมเดินตรงมาที่รถก่อนที่ข้อมือบางของเธอจะถูกใครบางคนดึงรั้งไว้ก่อน

   “บอม คุณเป็นอะไรรึ๊เปล่า” 

   “ฮยอนจุง..เอ่อ ปะ เปล่าค่ะ ฉันแค่รู้สึกเพลียน่ะค่ะ”

   “คุณมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า บอกผมได้ไหม ผมเป็นผมเป็นห่วงคุณนะบอม” ฮยอนจุงเข้ามาบีบไหล่ของบอมเบาๆ มือข้างหนึ่งก็ลูบหัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดู ในขณะที่บอมเอาแต่ก้มหน้าน้ำตาจะไหลเอาซะดื้อๆ เธอรู้สึกผิดกับเขาเหลือเกิน 

ฮยอนจุงลูบแก้มของบอมช้าๆก่อนที่จะจับปอยผมที่ล่วงลงมาปิดหน้าบอมทัดหูให้เธอ ซึ่งสิ่งที่เขาเห็นตามมาทำเอาใจเขากระตุกวาบทันที 

   “บอม...คุณ...” เขาจ้องมองรอยนั่นอย่างหาคำตอบ แต่คำตอบที่เขาได้รับกลับป็นเสียงสะอื้นดังของบอมแทน บอมกลั้นน้ำตาไว้ต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว นอกจากความเจ็บปวดที่ตัวเองจะต้องพบเจอ แต่เธอต้องทำให้เขาคนที่รักและหวังดีกับเธอต้องมาเจ็บปวดด้วย

   “ขอโทษ..ฮยอนจุงฉันขอโทษ... ฉันลืมเขาไม่ได้จริงๆ ฉันขอโทษ” น้ำตาของบอม ไหลออกมาในที่สุด คำขอโทษคำสารภาพของเธอทำให้ฮยอนจุงรู้สึกจุกจนใจสั่น เขาอยากจะโกรธเธอ อยากจะเดินหนีเธอไปให้พ้นๆ แต่สิ่งที่เขาทำกลับตรงข้ามกับที่สมองสั่งฮยอนจุงรวบตัว บอมเข้ามากอดปลอบไว้ ถึงแม้ว่าเขาเองจะเจ็บสักแค่ไหนแต่ว่าเขาตัดสินใจแล้ว เขาเลือกที่จะยืนเคียงข้างและพร้อมที่จะดูแลปกป้องเธอ ใจของเขามันสั่งให้ทำแบบนั้น เขายอมทำโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น เพราะว่าเขารักเธอ 

   ฮยอนจุงรู้และเข้าใจในความเจ็บปวดของบอมดี เธอคงไม่มีทางที่จะลืมท๊อปไปง่ายๆเช่นกันกับท๊อปที่เขาจะไม่มีวันลืมผู้หญิงคนนี้ได้เลย เขามั่นใจ เพราะรอยที่ท๊อปฝากไว้บนคอขาวเนียนของบอมคือสิ่งที่ยืนยันได้ดี มันมีอะไรที่มากกว่าการที่ท๊อปต้องการจะถากถางเขา

   ยิ่งฮยอนจุงกอดปลอบบอมไว้แน่นเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสะอื้นด้วยความเจ็บและรู้สึกผิดต่อเขามากขึ้นเท่านั้น ยิ่งเขาดีกับเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าอยากจะถอยห่างเขาออกไปมาเท่านั้น เธอไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของเขาอีกแล้ว เขาเจ็บมาพอแล้วกับการที่ต้องมารับรู้ว่าเธอจะไม่มีทางลืมท๊อปได้เลย

   “ ผมไม่สนว่าเขาต้องการอะไร ผมไม่แคร์ด้วยว่าเขาจะยังอยู่ในใจของคุณไปอีกนานแค่ไหน เพราะไม่ว่าจะยังไง ผมก็จะเคียงข้างคุณ...บอม”
 

   ..ณ ที่มุมเสาขนาดใหญ่ บริเวณใกล้กันนั้น เงาดำของใครบางคนที่ยืนอยู่ กำลังจ้องมองมาทางพวกเขาทั้งสอง ก่อนที่ เงาดำของใครคนนั้นจะค่อยๆก้าวถอยและเดินหายไปในความมืด

    หลังจากงานเลี้ยงฉลองอัลบัมเพลงของบอมได้ไม่นาน สายของวันหนึ่งบอมก็มาทำงาน มาซ้อมร้องเพลงะและเตรียมอัลบัมใหม่ตามปกติ แต่จู่ๆก็มีคนมาขอพบเธอ 

   “ คุณปาร์คบอมคะ คือว่า...มีคนมาขอพบค่ะ”

   “ใครกัน ฉันไม่ได้นัดใครไว้นี่คะ แฟนคลับหรอคะ” 

   “เอ่อ...ถ้าเธอเป็นแฟนคลับคุณจริงๆ คุณก็คงเป็นนักร้องที่เก่งมากเลยล่ะค่ะ” คำตอบติดตลกของเลขาสาวคนดังกล่าวทำให้บอมงงหนักกว่าเก่า แต่ก็ยอมออกมาพบคนๆนั้นแทบจะในทันทีเหมือนกัน เธอคนนั้นที่ว่านั่งรอบอมอยู่ในห้องรับรอง และทันทีที่บอมเปิดประตูเข้าไปสีหน้าที่เปื้อนยิ้มสดใสก็หายลับไปในทันที

   “ ออนนี่...” แชรินเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพี่สาวคนนี้ช้าๆ แต่ทว่านัยตาของแชรินตอนนี้กลับเศร้าสร้อย ยิ่งสีหน้าหม่นหมองนั่นยิ่งทำให้บอมรู้ว่าเรื่องที่แชรินมาหาเธอวันนี้นั้นต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก หากแต่บอมยังคงรู้สึกโกรธแชรินเกินกว่าที่จะเข้าไปปลอบและให้อภัยเธอได้ในตอนนี้

   “มีธุระอะไร..” แชรินรู้ดีว่าบอมยังคงโกรธและอาจจะเกลียดเธอมาด้วยซ้ำกับเรื่องที่เธอได้ทำกับบอมไว้ แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอตัดสินใจแล้วว่าเธฮต้องบอกความจริงที่อยู่ในใจเธอทั้งหมดให้บอมรู้ให้ได้ ไม่ว่าบอมจะเชื่อเธอหรือไม่ก็ตาม

   “ บอมออนนี่...ฉันมีเรื่องๆหนึ่งที่อยากจะให้ออนนี่รู้น่ะคะ” แต่แค่เริ่มต้นที่จะพูดกับบอม แชรินก็กลับเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากก้อนสะอื้นก้อนใหญ่ทำเอาคำพูดทั้งหมดของเธอถูกกลืนหายไป แชรินพยายามที่จะหันหน้าไปอีกทางเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับบอม ตรงๆ เธอไม่อยากให้น้ำตาของเธอไหลต่อหน้าบอม แต่ว่าเธอก็กลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นนั้นไม่ไหวอีกต่อไป แชรินเข่าอ่อนลงไปนั่งทรุดและร้องไห้ออกมาอย่างหนักอยู่ที่พื้น

   “ ชะ แชริน..” บอมอึ้งกับสิ่งที่เห็น ตั้งแต่รู้จักกันมาแชรินไม่เคยเศร้าและเสียใจได้มากมายเท่านี้ให้เธอเห็นมาก่อน แชรินที่เคยเป็นน้องสาวแสนรักของบอม แกร่งเกินกว่าที่จะร้องไห้ฟูมฟายและมีน้ำตามากมายอย่างนี้ ความจริงถึงแม้ว่าบอมจะโกรธแชรินมากแต่ภาพที่เธอเห็นตอนนี้กลับทำให้เธอใจอ่อน บอมลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าแชรินที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้ ก่อนที่จะรั้งตัวแชรินเข้ามากอดปลอบไว้เหมือนกับที่เธอเคยทำเมื่อนานมาแล้ว 

   “ เอาล่ะแชริน ใจเย็นๆก่อนนะ เกิดอะไรขึ้นบอกออนนี่มาสิ” หลังจากที่บอมกอดปลอบแชรินไปได้สักพักจนแชรินเริ่มเงียบลงเหลือไว้แต่ร่างที่ยังคงสั่นตามแรงสะอื้นบอมจึงค่อยๆดันตัวแชรินออก และถามขึ้นพร้อมทั้งยิ้มให้แชรินเบาๆอย่างใจดี

   “..อะ ออนนี่ ท๊อป ท๊อปโอปป้า เขา..” แต่ทันทีที่ได้ยินชื่อเขา ความโกรธเกลียดที่มีก็วิ่งกลับเข้ามาอยู่ในความรู้สึกของบอมอีกครั้ง บอมเงียบลงไปทันที 

   “ถ้าเรื่องที่ว่า เป็นเรื่องของเขากับเธอ ฉันว่าฉันคงไม่จำเป็นที่จะต้องรู้หนอกนะ เธอกลับออกไปเถอะแล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าเธออีก” เสียงเย็นชากับการที่บอมลุกเดินหนีไปทำให้แชรินต้องเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาพร้อมกับคว้าข้อมือของบอมไว้ทันที

   “ ออนนี่ โอปป้า เขา...เขากำลังจะตาย...ท๊อปโอปป้ากำลังจะตาย” บอมอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน...หากแต่เธอกลับไม่เชื่อในคำพูดนั้น 

   “ถึงกับเอาเรื่องเป็นเรื่องตายมาล้อเล่นกันเลยหรอ จิตใจเธอมันทำด้วยอะไรแชริน เธอแช่งคนที่เธอรักแบบนั้นได้ยังไงกัน”  

   “...แชรินไม่ได้โกหกหรอกบอม...ท๊อปเขากำลังจะตายจากคุณไปจริงๆ” อีกหนึ่งเสียงยืนยันของฮยอนจุงที่คราวนี้ทำบอมใจสั่นและสับสน จนเธอรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะเฉยๆ 

   “นี่อย่าบอกนะคะฮยอนจุงว่าคุณก็เชื่อยัยนี่ด้วยน่ะ”

   “ออนนี่ สิ่งที่ฉันพูดและกำลังจะพูดต่อจากนี้คือเรื่องจริงทั้งหมดที่ออนนี่จะต้องรู้ ได้โปรดเถอะค่ะ ไม่ว่าออนนี่จะเชื่อฉันหรือก็ตามแต่ขอให้ฉันได้บอกความจริงกับออนนี่เถอะนะคะ ช่วยรับฟังฉันที..” แชรินกุมมือข้างหนึ่งของบอมไว้แน่น เธออ้อนวอนทั้งน้ำตาอย่างน่าสงสารในตอนนี้แทบจะไม่เหลือลุคสาวเปรี้ยว โฉบเฉี่ยว สุดมั่น และแข็งแร่งเอาไว้เลย

 บอมมองฮยอนจุงอย่างขอความเห็น เขาพยักหน้าแทนคำตอบก่อนที่เธอจะถอนหายใจนั่งลงข้างแชรินอีกครั้งอย่างหมดทางเลือก

   “ เล่ามาสิฉันจะฟัง แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเชื่อทุกอย่างที่เธอบอกหรอกนะ แชริน”

 

                                      ………………………………………………..

 

 

TOP…Part..

 

   ผมยืนมองออกไปนอกระเบียงที่แสงแดดสาดส่องเข้ามา มันปลุกผมในเช้าวันนี้ ซึ่งมันเป็นอีกหนึ่งวันที่ผมต้องอุดอู้อยู่ที่นี่มันเหมือนกับคุกที่กะขังผมไว้ แต่ความจริง...จะโทษที่โรงพยาบาลแห่งนี้ก็ไม่ถูกเพราะสิ่งที่กะขังผมไว้ก็คือ...หัวใจของผมเอง..

...หัวใจ..ของผมมันอ่อนแอลงเรื่อยๆตามการเวลา และโรคหัวใจของผม ก็กำเริบบ่อยขึ้นและเจ็บหนักมากขึ้นจนทำให้ผมต้องมานอนรอดูความตายของตัวเองที่ใกล้เข้ามาทุกทีๆอยู่ที่โรงพยาบาล ความจริงผมน่าจะตายไปตั้งนานแล้วด้วยซ้ำตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมเป็นคนลงมือกรีดหัวใจตัวเองจนเป็นแผลเกินกว่าที่อะไรๆจะมารักษาให้หายขาดได้..

 .......

    “เราไปกันเถอะแชริน พี่ไม่อยากทนอยู่ตรงนี้นานๆ”

   “ค่ะ ฉันเข้าใจ” ผมฝืนยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างแชรินตามบทที่ตัวเองได้วางไว้ ก่อนที่เธอจะส่งยิ้มที่แสร้งทำนั้นกลับมาเหมือนกัน ในตอนนั้นเองหัวใจดวงนี้ของผมมันเกิดกระตุกขึ้นมาจนผมจุกจนเจ็บหน้าอกขึ้นมาอย่างแรงมือข้างหน้าที่โอบไหล่ของแชรินอยู่นั้นก็เผลอบีบลงไปบนไหล่เล็กๆของเธอ มันเจ็บจนทำให้ผมเซจนแทบจะล้ม แต่แขนเรียวเล็กของแชรินก็มาช่วยโอบประคองผมไว้ได้ทันซะก่อน แต่พอพวกผมก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวมันก็เหมือนกับมีอะไรมากระทบที่แผ่นหลังของผมเบาๆ ก่อนที่ผมจะหันลงไปมองมัน ...คราวนี้มันก็แทบจะหยุดเต้นไปเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่ามันคงจะเร็วเกินไป สวรรค์ถึงได้ทำให้ผมต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับการเจ็บปวดนี้ การเจ็บปวดที่เจ็บลึกยิ่งกว่าการที่อวัยวะที่เราเรียกมันว่าหัวใจกระตุกเกร็งแรงๆเสียอีก หากแต่มันคือความเจ็บปวดทางด้านจิตใจ ‘หัวใจ’ของผมตอนนี้มันแหลกสลายยับเยินอย่างไม่เหลือชิ้นดี เพราะผมได้ทำสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต ผมทำร้ายคนที่ผมรักอย่างสุดหัวใจ เพราะผมคิดว่านี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอ...ถึงแม้มันจะเจ็บปวดแค่ไหน...แต่ผมก็เลือกแล้วว่าจะทำ มันเป็นทางออกเดียวที่บอมจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับผมไปตลอดชีวิต....

   หลังจากที่ผมรู้ว่าตัวเองจะอยู่ดูแลคนที่ผมรักได้อีกไม่นาน ผมจึงตัดสินใจที่จะเลิกกับเธอ ผมอาจจะดูเหมือนคนไม่เอาไหนและเห็นแก่ตัวในตอนนี้ แต่นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเราทั้งคู่ ผมไม่ต้องการที่จะให้บอมต้องมารับรู้ และต้องมารับสภาพที่ใกล้ตายของผม เพราะผมยังอยากเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอตลอดไป ผมอยากเห็นแววตาที่เปล่งประกายยังคงสดสวยอยู่ตลอดเวลา ยังคงอยากได้ยินเสียงที่ไพเราะน่าฟังนั้นยังคงดังก้องชัดเจน ผมอยากเห็นบอมมีความสุข ผมไม่อยากให้เธอต้องมานั่งร้องไห้เสียใจกับการจากไปของผม ผมไม่อยากเห็นคนที่ผมรักต้องมาทนทุกข์ทรมานเหมือนกับที่ผมเป็นและรู้สึกอยู่ในตอนนี้ และที่สำคัญ ผมทำผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเธอว่า ผมจะดูแลเธอและอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป ซึ่งผมทำไม่ได้...เพราะผมกำลังจะตายลงในไม่ช้า...

    เพื่อความสุขตลอดชีวิตของบอมคนที่ผมรัก ผมเลือกที่จะทำให้เธอเกลียดผม โดยมีแชรินคอยช่วย น้องสาวคนนี้เธอดันรู้เรื่องของผมเข้าโดยบังเอิญ ผมขอร้องให้เธอปิดเป็นความลับ และสารภาพเรื่องของบอมที่อยู่ในใจผมให้เธอฟัง ก่อนที่เธอจะยอมเสียสละเพื่อช่วยให้ผมเลิกกับบอมง่ายขึ้น แชรินรักบอมมากไม่ต่างจากผม และเธอเองก็คงทนที่จะเห็นบอมต้องนั่งร้องไห้และเศร้าเสียใจไปตลอดชีวิตไม่ได้เหมือนกัน สู้ยอมให้บอมเสียใจครั้งเดียวแบบนี้คงจะดีกว่า ถึงจะเจ็บแทบขาดใจ แต่เพื่ออนาคตที่ดีกว่าของบอม ผมจำเป็นจะต้องทำ

    วันที่ผมบอกเลิกบอมหัวใจผมแทบสลายตอนที่ผมเห็นน้ำตามากมายไหลอาบแก้มเนียนสวยของเธอ ผมอยากที่จะเข้าไปกอดปลอบบอมและขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บขนาดนี้ แต่ผมก็ต้องใจแข็ง ทั้งๆที่ภายในร้องไห้ไม่ต่างกัน เธอรักผมมากผมรู้ และผมก็รักเธอมากเช่นกัน แต่นั่นเป็นสิ่งที่เธอไม่ควรรู้...สิ่งที่เธอควรจะรับรู้ต่อจากนี้และตลอดไปคือความเกลียดชังที่เธอควรมีต่อผม ...ผมเดินจากบอมมาพร้อมกับเสียงร้องตะโกนดังทั้งน้ำตาของเธอว่า เธอเกลียดผม เธอจะเกลียดผมไปตลอดชีวิตของเธอ...ถึงแม้ผมจะรู้และทำใจยอมรับกับมันแล้วก็จริง...แต่คำว่าเกลียดและน้ำตาของบอมกลับทำให้ผมหัวใจกระตุกเกร็งอย่างแรง มันเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ...เย็นวันนั้น แชรินพาร่างที่หมดสติไปพร้อมกับหัวใจที่หยุดเต้นของผมมาที่โรงพยาบาล ...ก่อนที่พวกเขาจะช่วยทำให้ผมมีชีวิตขึ้นมารับรู้เผชิญกับวามจริงที่เจ็บปวดอีกครั้ง จนถึงวันนี้

    บอมลาออกจากบริษัทผมซึ่งผมก็เข้าใจดี แต่การเป็นศิลปินนักร้องมันคือความฝันของเธอ ในเมื่อผมไม่สามารช่วยให้ฝันเธอเป็นจริงได้ ผมจึงยอมลดทิฐิของตัวเองเพื่อไปขอร้อง คิมฮยอนจุง อดีตเพื่อนที่ผิดใจกัน จนเขากลายเป็นศัตรูทางธุรกิจตัวฉกาจของผม ผมขอให้เขายอมรับบอมและให้เธอได้มีโอกาสเป็นศิลปินอย่างที่เธอฝันไว้ ด้วยข้อแลกเปลี่ยนที่ว่า ผมจะต้องลาออกจากวงการ ฮยอนจุงฉลาดเกินกว่าที่ผมคิดไว้ ถึงจะเสียเปรียบแต่ผมก็ยอมทำ 

    แชรินขอให้ผมเลิกสูบบุหรี่เพราะอาการของผมที่แย่ลงทุกวันๆ ถึงผมจะรั้นไม่ยอมฟังแต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากมันจะทำให้ผมตายเร็วขึ้น ผมยังไม่ได้เห็นความฝันของบอมสำเร็จเลย ผมจะตายไม่ได้ และผมก็ควรตอบแทนแชรินเหมือนกัน ผมเปิดโอกาสให้เธอได้ขึ้นเป็นศิลปินแถวหน้าของวงการที่ทุกคนยอมรับเธอ

    ผมเฝ้ามองบอมตลอดเวลาจนกระทั้งความฝันของเเป็นจริงและประสบความสำเร็จ ผมอดที่จะดีใจกับเธอด้วยไม่ได้ ทุกครั้งที่ผมเห็นเธออยู่บนเวที ผมเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอจนผมอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ แต่ว่าสิ่งที่ผมห่วงคือ ฮยอนจุงทันทีที่ผมรู้ว่าบอมคบกับเขา..ใจของผมก็กระตุกจนจุกและเจ็บจนชาไปทั้งร่างอีกครั้ง..ก่อนที่มันจะเป็นอีกรอบที่ผมถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล แต่ผมก็แอบหนีออกมา เมื่อรู้ว่าบอมจะ   ฉลองอัลบัมที่ผับหรูแห่งหนึ่ง ผมไปที่นั่นเพื่อต้องการที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่าง แต่ผมก็ดันเผลอให้ความรักและความคิดถึงที่มีมากมายจนล้นอกมีอิทธิพลกับใจของผมในตอนที่ผมจูบเธออย่างโหยหาสัมผัสที่อ่อนหวานเกินกว่าที่ผมจะถอนตัวออกมาได้ จนผมอดคิดไม่ได้ว่าบอมเองก็รู้สึกเหมือนกัน ผมจงใจฝากรอยที่แสดงความเป็นเจ้าของไว้กับบอมเพื่อที่ต้องการจะพิสูจน์ใจของฮยอนจุง จนผมก็ได้รับคำตอบที่ผมต้องการแล้ว และผมก็มั่นใจว่าเขาจะดูแลปาร์คบอมคนที่ผมรักตลอดไป...

    ....ผมยืนมองดู ฮยอนจุงกอดปลอบบอมสักพักก่อนที่จะ ถอยออกมาและเดินจากไปจากที่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าทำไมแต่ผมกลับรู้สึกสับสนเหลือเกิน ใจของผมทั้งพอใจอย่างยินดีและร้องไห้ทุกข์ทรมาน...ก่อนที่มันจะกระตุกแรงอีกหลายครั้ง...และพอผมลืมตาขึ้นมาผมก็อยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ซะแล้ว...

 

 

 

 

 

 

,,,

,,,,

,,,,,

Chocola Say: เอาแล้วไงระหว่าง ปู่กับป้า จะสงสารใครดีล่ะเนี่ย.. T_T