คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอน3
ตอน3
“เครื่องกำลังถึงจุดหมายปลายทางภายในสามสิบนาทีข้างหน้า กรุณาเตรียมสำภาระของ
ท่านให้พร้อมและรัดเข็มขัดนิรภัยด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เสียงดังตามสายของพนักงานในสายการบินปลุกอาร์เมอร์ลี่ให้ตื่นจากฝัน
นี่เขานอนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วนี่มันผ่านมากี่ชั่วโมงแล้วนะ เมื่อรู้สึกตัวเขาก็เอาผ้า
ปิดตาออก แล้วมองดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนที่เขาจะพูดออกมาก็ต้องขมวดคิ้วจนผูกกันเป็นปม
ฮันนี่หายไปไหนนะ ทำไมไม่นั่งที่ตัวเอง แล้วเธอได้พักผ่อนหรือยัง เพราะเมื่อไปถึง
เมืองไทยก็ต้องเครียมตัวต้อนรับแขกกันวันรุ่งขึ้นเลยนะ ทำไมเธอถึงดื้ออย่างนี้นะ แล้วเขา
จะดูแลไหวมั้ยล่ะเนี่ย
หญิงสาวร่างบางจะหายไปไหนได้นะ บนเครื่องบิน ถ้าไม่ใช่...ห้องน้ำ
อาร์มเดินไปเปิดประตูห้องน้ำทุกห้อง...ไม่มี...ห้องนี้ก็ว่าง...ว่าง...ไม่มี
“หายไปไหนนะ”
เขากำลังคิดถึงคุณนภาพรและแม่ของตน เมื่อรู้ว่าไม่ยอมดูแลน้องให้ดีๆ ถ้าคุณนภาพรรู้
ป่านนี้คงบ่นเป็นหมีกินผึ้งแน่ๆเลย
อาร์มเดินมองหาตรงที่นั่งของผู้โดยสารไปเรื่อยๆ แล้วเขาก็ต้องสะดุดตากับชุดสีขาวสะอาด
ที่เธอสวมใส่อยู่
ภาพเหตุการณ์ข้างหน้าทำให้ชายหนุ่มถึงกับโกรธจนหน้าแดง ขบกรามแน่น ฮันนี่...เด็กดื้อ
กำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆชายชาวอเมริกันคนหนึ่ง เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าชายผู้นี้เป็นใคร
ด้วยสัญชาตญาณ อาร์มเดินลิ่วๆตรงไปยังที่นั่งของคนทั้งสอง
“หลีกไป! นี่น้องสาวของผม”
อาร์มผลักชายคนนั้นให้หงายหลังพิงเบาะ แล้วดึงข้อมือน้องสาวตนเองออกมา
ฮันนี่ยังคงมึนงง เหมือนอาการคนเพิ่งตื่นนอน แต่เธอก็ต้องตาสว่าง เมื่อรู้สึกถึงความ
เจ็บปวดของแรงที่กำลับบีบข้อมือ
“พี่อาร์ม! ทำอะไรน่ะ ปล่อยฮันนี่เดี๋ยวนี้นะ...ฮันนี่เจ็บ”
อาร์เมอร์ลี่ลากน้องสาวมานั่งที่เก้าอี้ระดับวีไอพีตัวเดิม เขาผลักเธอแรงๆ จนเธอเซถลาลง
ไปนั่งจมเบาะ แล้วตัวเองก็นั่งลงข้างๆ นัยตาสีฟ้าจ้องตาสีน้ำผึ้ง ที่ตอนนี้เอ่อล้นไปด้วย
น้ำตา
“ไปไหนมา!”
“แล้วพี่อาร์มไปเจอฮันนี่ที่ไหนล่ะ”
หญิงสาวจ้องหน้าตอบ ไม่หลบสายตาอาฆาตคู่นั้น
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
“เขาจะเป็นใครก็ไม่เกี่ยวกับพี่อาร์ม”
“นี่ถ้าฮันนี่หายไปรู้มั้ยว่าพ่อกับแม่จะเป็นห่วงแค่ไหน คนอื่นๆก็คงโทษพี่ ที่พี่ไม่ดูแลฮันนี่
ปล่อยให้ฮันนี่ไปนั่งจู๋จี๋กับผู้ชายที่พี่ไม่เคยรู้จักสองต่อสอง”
“ฮันนี่ไม่ได้ทำอย่างนั้นนะ”
น้ำตาเริ่มร่วงพลูลงมาอาบแก้มแดงระเรื่อ
“แล้วนั่นเรียกว่าอะไร”
อาร์มเริ่มเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เขาจับไหล่ฮันนี่ ออกแรงบีบ พยายามให้เธอพูดในสิ่งที่เขา
อยากได้ยินออกมา
“ฮันนี่กลับมาจากห้องน้ำ ก็เห็นพี่อาร์มนอนหลับ ฮันนี่ก็ไม่อยากปลุก เลยเดินไปหาที่นั่ง
ว่างๆ พอดีเจอคุณทอช เขาใจดีให้ฮันนี่นั่งด้วย ฮันนี่ก็เลยหลับบ้าง”
ประโยคดังกล่าวทำให้ชายหนุ่มเริ่มใจเย็นลง มือทั้งสองคลายออกจากการบีบไหล่บางๆ
แล้วเอียงตัวไปโอบกอดร่างบางที่ตอนนี้สั่นระริกด้วยความกลัว เขาลูบหัวให้เธอโน้มศีรษะ
เข้ามาพิงแนบอก น้ำตาไหลซึมอยู่กับอกกว้าง มือใหญ่ลูบหัวปลอบขวัญเมื่อรู้สึกถึงอาการ
สะอึกสะอื้นของคนที่ร้องไห้จนตัวโยน อาร์เมอร์ลี่โยกตัวเบาๆ ประทับจูบที่ขมับ แล้ว
กระซิบอยู่ข้างหู
“คราวหลังจะไปไหนต้องมีพี่ไปด้วยนะ”
ร่างบางในอ้อมกอดพยักหน้างึดๆอยู่กับอก
เมื่อรู้สึกว่าอาการสะอื้นเริ่มทุเลาลงแล้ว ชายหนุ่มก็ดันตัวเธอขึ้นจากอก หยดน้ำตาถูกปาด
ออกด้วยนิ้วโป้งอย่างแผ่วเบา แล้วโน้มลงจูบรับขวัญที่กลางหน้าผากมนทีหนึ่ง
“เครื่องจะลงแล้ว เตรียมตัวให้พร้อม”
“ค่ะ”
ชายหนุ่มนั่งนิ่ง คิดกลับไปกลับมา การกระทำของเขาถูกหรือไม่ เขาต้องยอมรับว่าตัวเอง
ผิดที่ไม่รอให้ฮันนี่เข้าห้องน้ำเสร็จก่อน แต่ฮันนี่ก็ไม่น่าจะทำอย่างนี้ เป็นใครก็ต้องห่วง
น้องสาวของตนทั้งนั้นแหละ ถึงแม้จะไม่ใช่น้องสาวแท้ๆก็เถอะ ทั้งๆที่เธอเองก็อายุไม่น้อย
แล้ว ไม่ใช่เด็กแล้ว แต่นิสัยของฮันนี่ยังทำให้อาร์มหวนนึกถึงอดีตไม่ได้ เวลาฮันนี่โดน
เพื่อนของเขาแกล้งทีไร ก็จะวิ่งมาหาเขา ร้องให้ขี้มูกโป่ง ฟ้องเหตุการณ์ทั้งหมด แล้ว
ขอให้เขาตีก้นเพื่อนๆเพื่อเป็นการไถ่โทษทุกครั้ง เธอเป็นน้องน้อยที่เขาต้องทนะถนอมไว้
ครั้งนี้ที่ฮันนี่ร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเพื่อนๆของเขาที่เป็นต้นเหตุ แต่เป็นเขาเอง เขาทำให้เธอ
เสียใจ แทนที่จะปลอบโยนที่ต้องปล่อยให้เธอไปหาที่นอนเอง กลับมากล่าวหากันเสียนี่
ทำไมไม่คิดให้ได้อย่างนี้ตั้งแต่แรกนะ เพราะอะไรกัน เพราะนิสัยที่ขี้เล่น และอัธยศัยดี
ของฮันนี่หรอที่เขาไม่ชอบ หรือเป็นเพราะผู้ชายชาวอเมริกันคนนั้นนะ ที่ทำให้เขาต้องร้อน
ใจได้ถึงขนาดนี้
ความคิดเห็น