คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 บอดี้การ์ดจอมกวน
แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระจกใส ทำให้ฉันต้องตื่นนอนอย่างช่วยไม่ได้
“นายจะเปิดม่านทำไม เรน”ฉันบ่นหน่อยๆแต่ก็ลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงและส่งสายตาอาฆาตใส่เรนไปด้วย หมอนี่ชอบมาปลุกฉันทุกเช้าเลย
“การนอนตื่นสายไม่ใช่เรื่องที่ดีนักหรอกนะ” เอาอีกแล้ววาจาใบมีดโกนอาบน้ำผึ้ง ประจำเลยนะ เผลอทีไรจิกกัดกันตลอดเลย ตกลงใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องเนี่ย แต่ความจริงแล้วฉันกับเรนเราเหมือนเพื่อนกันมากกว่าเจ้านายกับลูกน้องอีก
“ว่าแต่วันนี้มีอะไรรึเปล่าถึงมาปลุกเนี่ย”
“เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันมาปลุกเธอทุกวัน”นั้นคือสิ่งที่ไม่ควรเปิดเผยในที่สาธารณะนะ หมอนี่หนิ เรนยิ้มนิดหน่อยก่อนที่พูดคำบางคำที่เขาก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ
“คุณหนู”
“คุณหนู”
“คุณหนู ครับ”หมอนี่ตั้งใจจะกวนฉันให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย ฉันเลยหันหน้าหนีและไม่ตอบโต้การเรียกของเขา
“ลีนา”ในที่สุดเขาก็ต้องยอมแพ้และเรียกชื่อฉันในที่สุด
“ดีมากๆ”ฉันยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะลุกไปหยิกแก้มเขาเบาๆ
“ฉันจะไปอาบน้ำ นายไปรอข้างนอกไป”เมื่อฉันเห็นว่าเรนออกไปแล้วฉันจึงเดินไปเข้าห้องน้ำ
ขณะที่ฉันนั่งจิบชาอยู่นั้น เรนก็เดินมาพร้อมกับกล่องสีขาวใบเล็กๆที่ผูกโบว์สีน้ำเงิน
“อะไรหรอ”
“จะรู้ไหมหล่ะ ถ้าอยากรู้ก็เปิดดูสิ”เรนพูดก่อนที่จะวางกล่องใบนั้นไว้ตรงโต๊ะข้างหน้าฉัน
“จะเปิดให้ซักนิดก็ไม่ได้”
สิ่งที่อยู่ในกล่องก็คือ การ์ด 1 ใบ
“การ์ดงานวันเกิดของ ‘ไวท์ซี’งั้นหรอ”
และในที่สุดฉันก็ต้องมางานวันเกิดของไวท์ซีจนได้ ฉันไม่ได้อยากมาเลยซักนิด งานบ้าอะไรก็ไม่รู้ แต่เรนนั้นแหละที่บอกว่าเป็นมารยาทฉันว่าเป็นมารยาของเขาที่จะแกล้งฉันมากกว่า เขาก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ชอบ พอมาถึงงานเขาก็หายไปไหนไม่รู้ อย่าให้เจอนะจะบ่นให้หูชาเลย
“ใช่ โรวีน่ารึเปล่า”เสียงทักจากด้านหลังทำให้ฉันหันไปมอง เขาก็คือ เจ้าของงานไงหล่ะ
“ใช่ คุณคงเป็นเจ้าของงานสินะ”
“ตอนแรกผมนึกว่าคุณจะไม่มาซะอีก”
“ถ้าคุณไวท์ซี คิดว่าคุณหนู ‘ของผม’จะไม่มาแล้วคุณจะส่งการ์ดเชิญไปทำไมหล่ะครับ”ก่อนที่ฉันจะได้ตอบอะไรไป เรนที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ตอบแทนฉันเฉยเลยแถมยังยิ้มยียวนกวนประสาทอีกแล้วฉันไปเป็นของเขาต้องแต่เมื่อไหร่พูดให้มันดีๆหน่อย คนอื่นเขาเข้าใจผิดกันหมดแล้ว
“งั้นผมคงต้องขอพาคุณหนูกลับก่อนนะครับ พอดีว่าพรุ่งนี้คุณหนูมีประชุมที่บริษัท”ขระที่ฉันยืนงงๆอยู่นั้นเรนก็จับแขนฉันพาเดินมาถึงรถแล้วจับฉันนั่งลงลงในรถก่อนที่จะออกรถด้วยความเร็วสูง
“พรุ่งนี้ฉันมีประชุมหรอ”ฉันถามเมื่อสติกลับมาแล้วและสิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาเย็นชาพิฆาตของเรน
“ไม่มีหรอก !!! เธออยากคุยกับมันต่อนักรึไง !!!” เมื่อจบคำนั้นเรนก็จอดรถที่ข้างทางก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉันและจับข้อมือฉันไว้แน่น สายตาของเขาน่ากลัวมาก คงเป็นเพราะความกลัวที่มีต่อเขาทำให้ฉันน้ำตาไหลอย่างช่วยไม่ได้ สีหน้าของเรนดูตกใจมากที่เห็นฉันร้องไห้ ตลอกเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำให้ฉันร้องไห้ซักครั้งมีแต่ทำให้ฉันยิ้มเสมอมาแต่วันนี้เขาน่ากลัวจับใจจริงๆ
“ขอโทษนะที่ทำให้กลัว แต่สารภาพตามตรงฉันไม่ชอบให้เธอคุยกับมันเลย หน้าที่ของเจ้านายที่แสนดีอย่างเธอคือสนใจฉันมากๆจำไว้นะ”เรนพูดก่อนที่จะปล่อยข้อมือฉันแล้วดึงตัวฉันเข้าไปกอดไว้ ความอบอุ่นและคำพูดของเจาทำให้ฉันหายกลัวไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ความคิดเห็น