แบดบอยสายซุ่ม กับ หนุ่มหน้าหวาน

ครั้งแรกที่เราพบกัน เค้าเป็นผู้ชายตัวสูงมาก กล้ามใหญ่ (พอที่จะรัดคอผมหักได้เลยนะนั่น) ร้องเพลงดี กีฬาเด่น เล่นกีต้าร์เพราะ บวกกับท่าทางละมุนละไมใจดีแบบนั้น  ทุกคนลงความเห็นว่า "นี่ล่ะ ..งานดี ..สามีในฝัน" 

ใครจะรู้ความจริงบ้างว่าสิ่งที่เห็นนั้นช่างตรงข้ามกับนิสัยที่แท้จริงของเขา..หมอนั่นเจ้าชู้เงียบแล้วก็ชอบแกล้งผมเป็นประจำอีกด้วย  เพราะฉะนั้น ถึงเวลาเอาคืน ผมก็ต้องหาทางแกล้งเขากลับบ้าง โลกนี้ถึงจะยุติธรรมใช่ไหม .. แต่ .. 

“นี่ไอ้พี่บ้า! ผมเลิกเล่นแล้ว พอสักที!”

.

.

.

ใช่ ผมเคยลั่นวาจาไว้ว่าไม่มีทางที่ผมจะเผลอใจให้นายหน้าหวานนั่น  หนอย..ชอบมาเจ๊าะแจ๊ะ มาแซว มาแอ๊วผมต่อหน้าคนเยอะๆ  โดยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าสาวๆ ที่เข้าหาผม หมอนั่นเป็นต้องปรี่เข้ามากันท่าทุกที ชอบทำตัวเป็นเมียผมอยู่เรื่อย ผมอายนะรู้มั้ย เค้าชอบมาทำให้เขินจนผมไปต่อไม่ถูกเป็นประจำ

มาถึงตอนนี้ จู่ๆ จะมาบอกเลิกเล่น.. ขอเตือนเลยว่า อย่าแม้แต่จะคิด ..

"แล้วใครว่าพี่จะเล่นกับเราล่ะ?”