จุมพิตรัก นายสองบุคลิก

ลำดับตอนที่ #1 : คุณหนู..ฉันนะหรอ?

�

1

คุณหนู...ฉันนะหรอ?
�

�

�" ฮือแม่ อึกฟื้นขึ้นมาหาแวมสิค่ะ " ฉันเขย่าร่างของผู้เป็นแม่ที่นอนปิดเปลือกตาสนิทอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของท่านยังคงสวยเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนคือท่านจะไม่อยู่ข้างๆฉันแล้ว อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว T^T

" ฮือ แม่ขา ฟื้น..."

ปัง

เสียงประตูไม้เก่าๆที่กระทบกับพื้นทำให้เกิดเสียงดังสนั่น ทำเอาฉํนถึงกับสะดุ้ง หน้าประตูปรากฎชายชุดดำสามคนยืนเก๊กอยู่ พวกมันเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ แถมยังเอามือล้วงกระเป๋าหลัง หรือว่าจะเป็น ปืน!!! ฉันรีบก้มหัวหลับตาปี๋ด้วยความกลัว

"กรี๊ด!!"

"อะ เอ่อ คุณใช่คุณหนูแวมรึเปล่าครับ" อะ เอ๋ ไม่มีเสียงปืนนิ่ ฉันเงยหน้ามองพวกมันอย่างงวยงง ก่อนที่พวกมันจะยื่นใบอะไรซักอย่างมาให้ฉันดู เดี๋ยวนะ!!! นี่มันรูปฉันกับแม่ตอนฉันยังเล็กๆนี่ มาอยู่ที่พวกเขาได้ไง

" ชื่อแวมอ่ะถูก แต่คุณหนูคงจะไม่ใช่! อีกคำถามรูปของฉันไปอยู่ที่พวกคุณได้ยังไง "

" ถ้าเป็นรูปของคุณ งั้นคงใช่ ผมขอเชิญคุณหนูไปกับผมหน่อยจะได้ไหมครับ "�

ฉันไม่ไปเฟ้ย เกิดพาฉํนไปขายขึ้นมาจะทำยังไง

"ฉันไม่ไป"

" งั้นผมคงต้องใช้กำลัง เฮ้ย จับตัวคุณหนูขึ้นรถ "

" กรี๊ด ฉันม่ายปาย ปล่อยฉันนะ " พวกมันล็อกแขนฉันทั้งสองข้างก่อนจะยัดฉันเข้าไปในรถ (เน้นว่ายัด)

2 ชั่วโมงผ่านไป

ฉันนางสาวแวมก็ยังคงนั่งเป็นจำเลยในรถ BMW คันหรูอยู่เหมือนเดิม ปล่อยฉันไปเถอะตะคริวจะกินอยู่แล้ว ก็ไอพวกบ้านี่มันจับฉันมัดมือมัดเท้าหมดเลย ได้แต่ดิ้นอย่างเดียว ฮือ แม่จ๋าช่วยแวมด้วยๆๆ

คร่อก (หลับดีกว่า)

แปะ~~แปะ~~

งืม งืม เหมือนกับว่ามีอะไรมาตบที่แก้มฉันเบาๆ

" คุณหนูค้า ตื่นเถอะค่ะ "�

แปะ แปะ

คุณหนูงั้นหรอ คงฝันอยู่สินะ ปกติฉันจะถูกเรียกว่า 'ยัยยาจก' มากกว่านะ
่
" คุณหนูค้า คุณหนูแวม "

" งืม งืม แผล็บ อย่ามาปลุกฉัน ฉันกำลังฝันดีอยู่ มีคนเรียกฉันว่าคุณหนูเชียวนะ "

" คุณหนูไม่ได้ฝันนะคะ ตื่นเถอะค่ะ " เห ในความฝันพูดโต้ตอบกันด้วยหรอเนี่ย ดีแหะ ว่าแต่เตียงฉันไมมันนุ่มจัง ฉันค่อยๆลืมตาก็พบกับผู้หญิงอายุประน่าจะเท่ากับแม่ของฉันยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ฉันเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ก็นี่มันไม่ใช่ห้องของฉันนี่ เฟอร์นิเจอร์หรูขนาดนี้บ้านฉันไม่มีหรอกนะ

�

50%
�

" ป้าคะ ที่นี่ที่ไหนค่ะ "

" คุณหนูอย่าเพิ่งตกใจสิค่ะ " ป้ายกมือปรามฉัน " คุณหนู "

ฉันวิ่งออกจากห้องโดยไม่ฟังในสิ่งที่คุณป้าพูด โอ้โห นี่บ้านคนหรือเขาเขาวงกตกันแน่ฟะเนี่ย ไมทางมันเยอะอย่างนี้อ่ะ�

แฮ่ก แฮ่ก

" ตกลงทางไหนกันแน่เนี่ย " ฉันพึมพำกับตัวเอง เดินจนน่องจะปูดออกมาอยู่ละ ยังไม่เจอทางออกเลย

อะ นั่น ฉันเจอบันไดแล้ว

" คุณหนู " นั่นไง มาแว้ววว �คำว่าหนีคืือทางรอดเดียวของฉันว่าแล้วก็ใส่เกียร์หมาวิ่งลงบันได

" เฮ้ย กรี๊ด " เสียงแหกปากของดังขึ้นเมื่อฉันดันวิ่งสะดุดเท้าตัวเองมันคงเป็นเพราะความโง่ของฉันอ่ะนะ ลางสังหรของฉันบอกว่าดั้งสวยๆของฉันจะต้องหักภายใน 3 วินาทีข้างหน้าเป็นแน่แท้

>0< (หลับตาปี๋)

หมับ

เอ้ย ทำไมมันไม่เจ็บอะ แต่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรมารัดที่เอวของฉัน
�
" จะค้างอีกนานมั้ย ฉันเมื่อย "�

เฮ้ย เสียงใครพูดวะ ฉันเงยหน้ามองต้นตอของเสียง (_ _)(- -)(-[]-)(0[]0) โอ้ บะเจ้า เทวดามาอยู่ตรงหน้าฉันได้ไงเนี่ย อะ อึ้งเลย

" ข..ขอโทษ และก็ขอบคุณที่นายช่วยชีวิตฉันไว้..(-//-) " ติดอ่างเลยค่ะท่านผู้อ่าน

"...." ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเขา แถม เดินผ่านฉันไปเฉยเลย กรี๊ด แวมรับไม่ได้

" นี่ นายคนเค้าอุตส่าขอโทษ อย่างน้อยน่าจะบอกว่าไม่เป็นไรก็ยังดี แต่นี่เดินผ่านไปเฉยนึกว่าฉันเป็นอากาตอยู่รึไง " ฉันหันหลังไปตะโกนใส่เขา

" ไม่จำเป็น ที่ฉันจะต้องไปพูดอะไรแบบนั้นกับเธอหรอกนะ "�

" นะ นาย หนอย "

" อ้าว หนูแวมตื่นแล้วหรอลูก "


100%

เอาล่ะหว่า เสียงของบุคคลที่สามนั้นเป็นเสียงของใครกันอยากรู้ ติดตามตอนต่อไปค่ะ ( อย่าลืมเม้นนะคะ ผู้อ่านที่รัก)


�

�

�