คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทนำ ตัวผมกับการจากลา
berry
OMG!!!
....เพื่อน(ใน)บ้านผมเขาเป็นปีศาจ....
บทนำ
ตัวผมกับการจากลา
“จะเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะจ๊ะ โยจัง!”
นั้นคือคำพูดที่ผมได้ยินมาเป็นร้อยครั้งจากปากของคุณแม่อันเป็นที่รัก ตั้งแต่ที่ท่านรู้เรื่องที่ผมสอบติดมหาวิทยาลัย คำพูดที่พยายามเหนี่ยวรังไม่ให้ผมไปเรียนต่อที่นั้น
“แต่ผมตัดสินใจแล้วนะฮะ อีกอย่างผมซื้อตั๋วมาแล้วนะ...”
ก็รู้สึกเหนื่อยใจนิดหน่อยอยู่หรอก แต่เพราะคุณแม่อันเป็นที่รักคงจะเป็นห่วงเลยไม่อยากให้ไปมากกว่า จะมีแม่สักกี่คนเชียวล่ะที่รักลูกมากจนถึงขั้นติดลูกซินโครม
แต่ว่านะผมคุยเรื่องนี้กับแม่มาหลายร้อยครั้งแล้วเหมือนกัน และจนมาถึงขั้นนี้ มาถึงที่ชานชลาสถานีรถไฟ แล้วพึ่งจะซื้อตั๋วไป ผมคงไม่มีทางเปลี่ยนใจที่จะไม่ไป ‘เกียวโตหรอก!’
“อ๊า~ กะอีแค่ตัวราคาไม่กี่เยน เมื่อแทบกับโยจังแล้วมันไม่มีค่าเลยนะจ๊ะ ขอร้องช่วยคิดอีกซักนิด เปลี่ยนใจก็ยังทันนะจ๊ะ!!”คุณแม่พยายามพูดขอร้องอย่างเต็มที่ พร้อมเข้ามากอดยึดแขนของผมไว้แน่น
ราคาไม่กี่เยน! ใช่ซี่... ก็มันไม่ใช่เงินของคุณแม่นี่! นั้นเงินเก็บทั้งชีวิตผมนะ!!(?)
“แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็จะต้องไป!”ผมพยายามแกะมือคุณแม่อันเป็นที่ออกจากแขนผม แต่แหม...ยังกะหนวดปลาหมึก อะไรกัน!!!
“ม๊ายยยยย”เธอแถบจะพูดออกมาทั้งน้ำตาที่กำลังจะไหลเหมือนกระป๋องโค้กที่โดนเตะน้ำกระจาย แถมยังเลื่อนจากการเกาะแขนมาเป็นการกอดเอว เหมือนแถบที่จะลงไปคุกเข่าซะตรงนั้นเสียอีก
อา...ผมล่ะอยากจะมุดแผ่นดินหนี
คุณคงนึกไม่ออกหรอก แหงสิ สภาพผมตอนนี้เหมือนผู้ชายเลวๆที่ทำผู้หญิงตัวเล็กๆท้องแล้วชิ้งหนีไป ด้วยความที่ผู้หญิงที่กำลังกอดเอวผมอย่างกะหนวดปลาหมึกคนนี้ช่างมีหน้าตาที่เหมือนสาวม.ปลาย เสียมากกว่าแม่บ้านอายุเกือบ 40 ปี! แถมยังโอดครวญร้องไห้น้ำตาไหลไม่อายประชาชนที่อยู่รอบข้างเลยซักนิด
“เหวอ!! คุณแม่ช่วยใจเย็นหน่อยสิ”เอาล่ะสิ...ผมเริ่มจะกะวนกะวายแล้วนะ ประชาชนชาวญี่ปุ่นในชานชราหันมามองเราเป็นตาเดียวแล้ว อ๊ะ เริ่มซุบซิบกันอ๊ะ!!!
“ฮือๆ อย่าทิ้งกันเลยนะ โยจัง!!! ฮือ”คำพูดชวนเข้าใจผิดนั้นมันอาร๊ายยย
“เอาล่ะๆ หลุดละครน้ำเน่าดราม่านั้นตาแตกไว้แค่นั้นแหละอายาโนะ”
เสียงหวานอมเปรี๊ยวดังขึ้นมาจากวงล้อมประชาชน อ้า เชื่อสินี้คือเสียงสวรรค์ แต่ถ้าทำไม่ผิดเสียงนี้มัน....
“หม๊าม๊...”
เพี๊ย!
เสียงที่ดังขึ้นทำเอาประชาชนที่อยู่รอบข้างมองเป็นตาเดียว หน้าผมสะบัดไปตามแรงตบของสาวสวยตรงหน้า เล่นเอาซะเจ็บแสบไปหมด...
“โอ๊ย หม๊าม๊า! ถ้าหน้าสวยๆของผมเป็นอะไรไปผมจะ....โอก!!!”
พูดไม่ทันจบอีกข้างก็โดนตบสวนมาเสียก่อน เหมือนคราวนี้จะเรื่องกว่าครั้งก่อนจนถึงขั้นลงไปกองอยู่บนพื้นที่เดียว ผมทำอะไรผิดเนี่ย! อยู่ดีๆก็มาตบเอาๆจนหน้าบวมเป็นซุปเปอร์ฮีโร้อันปังXXXแมนไปแล้ว!!!
“เด็กเวรนี่....ต้องให้พูดอีกซักกี่หนกันฮะ ว่ายังเรียกแบบนั้น”เธอพูดเสียงเย็นพร้อมกระจายรังสีทะมึนออกมาจากรอยยิ้มแสนสวยของเธอ
อา...คนๆนี้คลอดผมออกมาจริงๆนะหรอ...
“แล้วคนปกติก็ต้องเรียกแม่ว่าแม่ไม่ใช่หรือไงเล่า แอ๊ก!!”ส้นสูง 3 นิ้วเหยียบลงมาที่เท้าผมอย่างเต็มแรงชนิดที่ว่าร้องเท้าไม่ได้ช่วยอะไรเล๊ย... แถมยังพวงเสียกรี๊ดของคุณแม่ที่ดังขึ้นมาเพราะความตกใจ แล้วถลาเข้าไปห้ามอีกฝ่ายทันที
“ซุยจังอ๊า โยจังเจ็บแล้วนะ หยุดน้า~”
“เลิกเรียกจังได้แล้วอายาโนะ งี่เง่าจริง! ฉันก็แค่สั่งสอนเจ้าลูกชายงี่เง่าที่บังอาจคิดจะไปโดยไม่ลา”
“แต่ก็ไม่ควรทำแบบนี้นะ โยจังถึงจะถึกเหมือนปีเตอร์แต่เขาก็เป็นลูกของซุยจังน้า!”
“หนวกหูน่า ไอ้เด็กโง่ๆแบบนี้ ถ้ารู้ว่าโตขึ้นมาแล้วจะโง่ขนาดนี้ ฉันคงไม่เอาออกมาหรอกย่ะ!”
“ซุยจังใจร้าย! ทำไมถึง...”
“หนวกหนูน่า!....”
.
..
...
อย่างน้อยถ้าจะเถียงกันช่วยเอาเท้าสวยๆบนร้องเท้า 3 นิ้วออกมาไปจากเท้าผมก่อนได้ไหม....
...แล้วก็ช่วยอย่าลืมได้ไหมว่าที่นี้คือชานชลาสถานีรถไฟ...
……………………………………………………………………………..
ช่างเป็นบทนำที่แสน...จริงเลยเลยนะค่ะ
สวัสดีค่ะ เฟลอร์กับมาแล้วกลับมาอัพนิยายซักที ขอโทษด้วยนะค่ะ มันอาจจะไม่สนุกเท่าที่ควร แหะๆ แต่เฟลอร์ก็พยายามเต็มทีอยู่นะ กับนิยายเรื่องแรก ฝากตอนต่อไปด้วยนะ
อาเมน
ปล.ส่วนเรื่องประกาศผลเฟลอร์ยังประกาศเรื่อยๆนะค่ะ =)
ความคิดเห็น