กลลวง...มายารัก

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 หนึ่งหญิงสองชาย

 
   ตอนที่ 1

   แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องผ่านผ้ามานสีครีมเข้ามาในห้อง ปลุกฉันที่นอนอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้นเพื่อเริ่มภารกิจในเช้าวันใหม่

   ฉันสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์ชุดประจำตำแหน่ง ก่อนจะลงมาทำอาหารเช้าสองชุดเผื่อคนที่นอนอุตุอยู่บนเตียงตอนนี้ด้วย พรางคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น วันนี้ฉันไม่ใช่นางสาววิลาสินี ปิยารมณ์อีกต่อไปแล้ว เพราะฉันคือนางวิลาสินี วีรกิจเจริญ ภรรยาหมาดๆของนักการเมืองชื่อดังในตอนนี้

   "วิลาสินีฉันคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ"ชายหนุ่มในชุดสูทดูสง่าเดินเข้ามาหาฉัน และแน่นอนว่าเขาคือสามีของฉันเอง

   "เรียกวิเฉยๆก็ได้ค่ะคุณรพินทร์ จะทานเบรคฟัดด้วยกันก่อนไปทำงานไหมค่ะ"

   "ไม่ละ แล้วเรียกฉันว่าอาทิตย์จะดีมากเลย ฉันแค่อยากบอกว่าการแต่งงานที่เกิดขึ้นเพราะผู้ใหญ่มันไม่ทำให้ฉันพิษวาสในตัวเธอเลยสักนิด เพราะฉะนั้นเราควรจะต่างคนต่างอยู่ ห้ามก้าวก่ายไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม"

   "ค่ะ ฉันก็คิดว่ามันควรเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว"

   "งั้นฉันไปละ อ๋อลืมบอกไปแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดทุกวันจันทร์และพฤหัสนะ"

   "เชิญคุณอาทิตย์ไปทำงานเถอะค่ะ ฉันทานเสร็จก็จะไปแล้วเหมือนกัน"

   สุดท้ายฉันก็ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้หยิ่งชะมัดเลย พูดๆๆแล้วก็ไปฉันไม่ใช่เครื่องระบายอะไรของใครนะ เมื่อคืนก็เหมือนกันเข้าห้องหอได้ไม่ถึงชั่วโมงก็ขับรถออกไปข้างนอกยังไม่ทันคุยอะไรกันเลยสักนิด

   สรุปฉันมีสามีหรือไม่มีกันแน่เนี่ย...!

   ที่จริงฉันมีคนรักอยู่แล้ว พอฉันไปบอกเขาว่าจำเป็นต้องแต่งงานเขาก็เข้าใจแถมยังบอกว่าจะรอวันที่ฉันเป็นอิสระ พอเขาพูดแบบนี้ฉันทำร้ายเขาไม่ลงเลย วันแรกที่เราเจอกันฉันไปไล่จับผู้ร้ายจนโดนลูกปืนเข้าให้แต่มันก็แค่ถากต้นแขนเป็นแผลเล็กน้อยเท่านั้น หมอที่มาทำแผลให้ฉันคือเขา เขาพูดจาดีมาก ดูเป็นสุภาพบุรุษ

   และหลังจากนั้นเราก็เจอกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆจนตกลงเป็นแฟนกัน แต่มาวันนี้ฉันกลับแต่งงานกับผู้ชายอีกคนที่ผิดกับเขาราวฟ้ากับเหว

   ถ้าหมอกรเป็นเทพบุตร นายอาทิตย์ก็คงเป็นซาตานจากนรกขุมสุดท้ายเลยละ

 

   วันนี้ฉันเข้าไปที่กองปราบเหมือนปกติแต่สายตาขอเพื่อนตำรวจที่มองมามันไม่ปกติ จ้องฉันแล้วก็อมยิ้มกันเป็นแถว ไอพวกนี้คิดอะไรกันอยู่เนี่ย

   "จ่ายิ้มจ่าแย้มพวกเขามองอะไรกันนะ"ฉันถามเพื่อนร่วมงานที่สนิทเพราะเราคอยตามสืบคดีค้ายาเสพติดด้วยกันอยู่

   "ก็เรื่องที่ผู้กองวิแต่งงานเมื่อวานนะสิ พวกนั้นคงอยากรู้ว่าน้ำผึ้งพระจันทร์เนี่ยหอมหวานขนาดไหน"หมวดชาติเดินเข้ามาสมบทและพูดจาที่ทำให้ฉันอยากอ้วก น้ำผึ้งพระจันทร์อะไรเจ้าบ่าวยังอยู่ไม่ติดบ้านเลย

  "หมวดก็รู้ว่าฉันเป็นแฟนกับหมอกร แล้วที่แต่งงานก็แค่ตามหน้าที่ฉันไม่ทรยศต่อความรักที่หมอกรมีให้ฉันแน่"ฉันบอกอย่างหนักแน่น ผู้ชายแบบอาทิตย์นะไม่ใช่เสปคฉันสักนิด

   เย็นชา... ปากร้าย... ขนาดนั้นให้ตายฉันก็ไม่สน ( -_-)(-_- )( -_-)

  "ให้มันจริงเถอะผู้กอง คุณรพินทร์เขาหล่อไม่แพ้หมอกรระวังตัวผู้กองจะห้ามใจไม่ไหว"จ่าแย้มพูดพรางทำท่าเคลิบเคลิ้มใส่จ่ายิ้ม

   "ฉันคือผู้กองวินะ พูดคำไหนคำนั้น ไม่มีทางกลืนน้ำลายตัวเองแน่"ฉันเอายศตัวเองเป็นเดิมพัน ไม่ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ใจฉันจะมีแต่หมอกรเท่านั้น

   "พี่ได้ยินแบบนี้ก็ดีใจ และหวังว่าวิจะไม่ผิดคำพูด"เสียงนุ่มดังมาจากข้างหลังฉัน

   "พี่หมอ... มาได้ไงค่ะเนี่ยไปคุยกันในห้องวิดีกว่า"ฉันพาหมอกรเข้าไปในห้องทำงานด้านใน ส่วนบรรดาจ่าและหมวดก็ทำหน้าอมทุกข์กันทันที ทำไมยะคนนี้นะตัวจริงของฉันนะ

   "วิพี่บอกตรงๆนะพี่ไม่ไว้ใจสามีวิเลย ผู้หญิงผู้ชายอยู่บ้านเดียวกันสองคนเขาจะทำอะไรวิเมื่อไหร่ก็ไม่รู้"หมอกรบอกด้วยสีหน้าลำบากใจ ฉันเข้าใจเขานะแต่บางอย่างฉันก็กำหนดเองไม่ได้

   "พี่หมอไม่ต้องห่วงหรอก วิเป็นตำรวจนะวิป้องกันตัวเองได้อยู่แล้ว"

   "ยังไงวิก็เป็นผู้หญิง พี่อดห่วงไม่ได้หรอก"หมอกรกุมมือฉันเอาไว้

   "แต่พี่หมอก็ต้องเชื่อในความรักของวินะ วิจะไม่ทำให้พี่หมอเสียใจวิสัญญา"

   "จริงนะ"

   "อืม ผู้หญิงที่ชื่อวิลาสินีคนนี้ของสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณหมอรัตติกรต้องเสียใจ"ฉันยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อนสัญญากับพี่หมอ

   ฉันคุยเรื่องต่างๆกับพี่หมอต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีการพูดถึงงานแต่งที่เกิดขึ้น เราทำเหมือนว่าสิ่งนั้นไม่เคยเกิดขึ้นเลย ไม่นานนักพี่หมอก็กลับไปโรงพยาบาล

   เฮ้อ ชีวิตฉันนี่น่าขำดีเหมือนกันนะ จะมีคนรักสักคนก็ดันอยู่ด้วยกันไม่ได้ ตอนนี้ถ้าฉันกับพี่หมอไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนชาวบ้านเค้าคงครหาว่าฉันคบชู้แน่เลย เรื่องราวของหนึ่งหญิงสองชายนี่ไม่สนุกเลยคุณว่าไหม

 

ตอนแรกจบไปแล้ว อยากให้ทุกคนติดตามต่อนะค่ะ
รัตติกาลหัวกะโหลกจะพยายามมาอัพบ่อยๆค่ะ
มีอะไรก็ติชมกันได้ คนเขียนอยากอ่าน
-v-*