คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Write Love 6 หวง (ChanBaek)
Write Love 6
Chanyeol (talk)
“เออ ๆ มึเ้าห้อ่อนเลยนะ” ผมอแยัวออมาาเฮุน และำลัะ้าวาเิน
“มึะไปไหน” แ่ันถูมันึไว้
“ไม่เี่ยวับมึ อ่ะนี่ ฝาระเป๋าไปเ็บ้วย” ผมอบห้วนๆ แล้วโยนระเป๋าฝามันไปเ็บ
“อ้าวเฮ้ย !!!” ไม่อยู่รอให้มึแะหรอ ไปหละ
ผมเินผ่านห้อัวเอถัมา 4 ห้อ ห้อริมสุ ิบันไฝั่วา หน้าห้อเียนว่า Class 5-1 ที่หมายอผม ใ่แล้วหละรับ ห้อเรียนอแบฮยอน 3 วันแล้วนะรับที่เราเป็นเพื่อน เราูสนิทันมาึ้น ผมเินไปส่แบฮยอนทุวัน และเรียมันว่า หมาน้อย นมันยอมผมแล้วหละรับ อ่ะ ๆ อย่าิลึนะ ยอม ือ ยอมให้เรียนะรับ ^^ ส่วนแบฮยอน็เรียผมว่า ไอ้หูา เหมือนัน ผมว่าหูผมไม่านะ มอยัไว่าหูผมา T T แ่ถ้าเาอยาเรียผม็ไม่ศรัทธาหรอ
ผมหยุอยู่ที่หน้าห้อ 1 และมอเ้าไปานอ นั่นไ ๆ ผมเอหมาน้อยแล้ว
“เฮ้ ... แบฮยอน” ถึผมะอบเรียเาว่าหมาน้อย แ่่อหน้านเยอะ ๆ ผม็เรียื่อนะรับ
“อ่าว านยอล นายมาทำไม” แบฮยอนพูทันที่เินออมาหาผม
“ือันะมาบอนายว่า อนเย็นัน้อเ้ามรม แล้วันะไม่ไ้มารับนายนะ”
“ไม่เป็นไร ันลับเอไ้” หมาน้อยยิ้มหวานให้้วย แ่ผมไม่ยอมให้ลับนเียวหรอ
“ันไม่ไ้หมายวามแบบนั้นะหน่อย” ผมทำเสียแ็
“แล้วนายหมายวามว่าไ” แบฮยอนเริ่มทำหน้า
“อนเย็น ถ้านายเลิเรียนแล้ว ไปหาันที่โรยิมนะ ันะลับบ้านพร้อมนาย” ผมยิ้มเล็น้อย
“ทำไมอ่า ลับเอไม่เป็นหรอ เิวามำเสื่อม ำทาลับบ้านไม่ไ้รึไ” หมาน้อยย่นมูนิหน่อย >///< น่ารัะมัเลย
“ะ้วยเหผลอะไร็่า แ่ถ้านายลับบ้าน่อนัน ันไปบุห้อนายแน่” หน้าาผมริัมา
“นายนี่มันเผ็ารริ ๆ ” หมาน้อยส่ายหน้า นี่ถ้ามีหา้วยะน่ารัมา (อย่าบไรเอนะ)
“ไป่อนนะ ั้ใเรียนหละ หมาน้อย” ผมลูบหัวหมาน้อยเบา ๆ แล้วเินับห้อ
“ไอ้หูา !!!!!!! ” อ่ะหมาน้อยอารม์เสีย ^^
านยอลเินลับห้ออย่าอารม์ี ใบหน้าเ็มไป้วยวามอิ่มเอิบ และรอยยิ้มที่เ็มไป้วยวามสุ โยไม่รู้ัวเลยว่า บทสนทนาและท่าทา่าๆเมื่อัรู่ ถูสายาู่หนึ่ับ้ออยู่ บุลนนั้นมอารทำ และฟับทสนทนาอย่าสนใ รอบยิ้มที่มุมปาผุึ้นมาที่ใบหน้าหล่อเหลานั้น พร้อมับหัวเราะที่ลำอเบา ๆ สีหน้าที่แสออเ็มที่ว่า เออเล่นิ้นใหม่ ที่ถูใเ้าให้แล้ว..............
…………… Write Love ……………
“นี่เป็นาราแ่ันทั้หมอเราในปีนี้ มีใรสสัยอะไรไหม?” ทุนมอหน้าันนิหน่อย แ่็ไม่มีใรถามอะไร
“ไม่มีนะ ั้นเรื่อาราารแ่ัน็สรุปแ่นี้แหละ” พี่เลย์ ผู้ัารทีม และรอประธานนัเรียนแ้ให้ับทุนทราบ
“่อไปเรื่อารันัีฬาัวริ ึ่เราว่าแ่ 2 ำแหน่ ันะให้ริสมาี้แเรื่อนี้นะ” พี่เลย์มอไปหาพี่ริส เล็น้อย เป็นเิบอให้ออมา
“สวัสีทุน ันริส เป็นหัวหน้าทีมบาสโรเรียนนี้” พูริสพูอยย่าเรียบๆ ามมารึม ๆ เท่ๆ ูมีเสน่ และเป็นผู้นำที่ีมา
“็อย่าที่เลย์บอไปนะ เราเหลือที่ว่าให้ับัวริแ่ 2 ำแหน่” พี่ริสมอเหล่าสมาิทั่ว ๆ แล้วพู่อ
“ส่วนัวริที่ 3 น นั่น็ือ ัน านยอล และ เถา พวนายเป็นัวริเหมือนเิมนะ” พี่ริสเหล่สายามาหาผมและเถาที่นั่้าัน
“รับ” ผมและเถาานรับพร้อมัน
“เอาหละ ่อไปันะพูถึารัเลิอัวริเ้าทีม...............”
่อานี้ไม่ใ่เรื่ออผมแล้วแหละ ผมไม่อยาสนใอะไรแล้ว ็นี่มันเลยเวลาเเรียนมาั้รึ่ั่วโมแล้ว หมาน้อยยัไม่มาให้ผมเห็นหน้าเลย ถ้าะลุออไป็ูเสียมารยาทเินไป ทุนำลัั้ใประุมรั้แรอปี และทำวามเ้าใเี่ยวับาร้อม ารันัีฬา และารแ่ันในปีนี้
“เฮ้อ....ไปอยู่ไหนนะ หมาน้อย” ผมถอนหายใเฮือให่ และสบถับัวเอเบาๆ
สายาอผม้อที่บริเวประูทาเ้าโรยิมรั้ที่ร้อยแล้ว แ่็ไม่มีวี่แววอนที่ผม้อารเอเลย นายไปอยู่ไหนนะ ไปอยู่ไหน หัวใผมเริ่มสั่น และเ้นแรึ้นเรื่อย ๆ รู้สึเป็นห่วเหลือเิน
ัพันัวเล็็ปราัวึ้น พร้อมับรอยยิ้มบนใบหน้าผมเ่นเียวัน แ่็้อหุบยิ้มลทันที เพราะนัวเล็ไม่ไ้มาแ่นเียว เามาับใรนะ แล้วูสนิทสนมันั
ผมยืนึ้นแ้มหน้าลนิหน่อย เป็นเิออนุาออไปาห้อประุม พี่ริสไม่ไ้ัอะไร เลยพยัหน้าอบ แล้วหันไปุยรายละเอียอื่น ๆ ่อ เมื่อผมเห็นเ่นนั้นเลยรีบวิ่ไปที่ประูทาเ้าโรยิมทันที
“อบุนะที่เินมาส่” หมาน้อยไม่พูอย่าเียว ยิ้มให้้วยหรอ > <’ รู้สึไม่อบเลย
“ัน้ออบุแบฮยอนมาว่า ันไป่อนนะ” อีนหนึ่เอ่ยึ้น แ่ผมเห็นหน้าไม่่อยั
“ลับบ้านี ๆ นะ แล้วเอันวันันทร์” แบฮยอนโบมือลาอีน
“แล้วเอันนะ” อีนโบมือลา แล้วเินออไป
“นั่นใรหรอ” ผม้อหน้าแบฮยอนแล้วถามำถามเสียแ็
“นายมาั้แ่เมื่อไหร่ ันใหม” แบฮยอนลูบหัวใัวเอเบา ๆ แล้วถอนหายใ
“นายอบไม่รำถาม ันถามว่ามาับใร” ผมยัไม่วาสายาาแบฮยอน
“อะไรอนาย ทำไมเหมือนโรธันเลยหละ แล้ว้อมเสร็แล้วหรอ” เาพยายามเปลี่ยนเรื่อ
“....................................................” ผมยั้อหน้าเา่อ
“เฮ้อ...ยัไ็้อบอสินะ” แบฮยอนส่ายหน้าเล็น้อย
“.....................................................” ผมยัไม่วาสายา
“ผู้ายนนั้น” แบฮยอน่อยๆพู
“.......................................................” ผมรอฟันอบอย่าั้ใ
“ เาเป็น ” แบฮยอนหลบาเล็น้อย
“........................................................” ิ้วผมเริ่มผูปม
“ เป็น ” แบอยอนลืนน้ำลายลอ อะไรมันบอยานานั้นว่ะ
“เป็นอะไรหละ” ผมเริ่มึ้นเสีย
“.......................................................” ผมทำให้หมาน้อยใะแล้ว T T
“........................................................” ผมไม่พูอะไรีว่า
.
.
.
.
.
.
“ผู้ายนนั้น เาเป็นเพื่อนัน พึ่รู้ัันวันนี้แหละ เพราะเาเพิ่ย้ายมาเมื่อวาน” แบฮยอนเผยยิ้มที่บริสุทธิออมา ทำให้ผม้อยิ้มามไป้วย
“เฮ้อ....็แ่นี้แหละ” ผมยิ้มและยี้หัวหมาน้อยเบา ๆ
“ยี้หัวอีแล้ว ผมเสียทรหมเลย” เาทำปาู๋ อ๊าาาาาาาาาาาา มันูมีเสน่ั
“เ้าไป้าในันเถอะ ทุนำลัประุมอยู่” ผมับ้อมือหมาน้อยแล้วให้เินาม แ่เหมือนเาะไม่ยับ และฝืนแรึอผม ผมมอหน้าเิถาม
“มันะีหรอ ทุนประุมันอยู่ อีอย่าันไม่ไ้อยู่มรมนี้” แบฮยอนมอไปยันัเรียนลุ่มหนึ่ที่นั่อยู่ลาสนามบาสในโรยิม และอีนที่ยืนพูอยู่
“ไม่เป็นไรหรอ นายเป็นแัน ปิถ้าเป็นวัน้อมะมีนเ้ามาูพวเรา้อม เยอะมา แ่วันนี้พวเราแ่มาประุมเย ๆ เลยไม่มีใรมา” ผมยิ้มแบบอ่อนโยนให้หมาน้อยเลิลัว
“ไม่เป็นไรแน่นะ” หมาน้อยยัไม่แน่ใ
“แน่สิ ไปันเถอะ” ผมลาหมาน้อยเ้ามา โยที่เา็ไม่ัืนเหมือนรั้แร
“นายนั่รอรนี้่อนนะ” ผมให้แบฮยอนนั่ลบริเวแสนเียผู้ม ้าสนามบาส
“อืม” เาพยัหน้าเล็น้อย แล้วมอไปรอบ ๆ
“ั้นันไปประุม่อ่อนนะ” ผมยิ้มให้อีรั้แล้ววิ่มารอมับเพื่อนอีที
“แฟนหรอ” ทันทีผมนั่ลเถา็ยิำถามมาทันที
“ไม่ ไม่ใ่....นั่นเพื่อนัน” ผมอบเถา แ่แอบยิ้มเล็น้อย
“แ่ทำไมันไม่เยเห็นเพื่อนนายนนี้เลยน่า” เถาทำท่ารุ่นิ
“็เพิ่รู้ัันไ แล้วเี่ยวไรับมึ” ถามทำหน้าวนีนใส่
“ป่าวหรอ เาน่ารัีนะ ถ้าไม่ใ่แฟนนาย ันะไ้ีบ” ห๊า !!!!!!!!!!!!!!
“เฮ้ย ! ห้ามนะเว้ย” ผมเผลอึ้นเสีย นน้าๆหันมามอ
“านยอลเป็นอะไร” พี่ริสที่พูอยู่ หยุพูแล้วหันมาทาผมแทน
“ไม่มีอะไรรัย อโทษรับ” ผมรีบ้มหัวอโทษทุนทันที ทำไมรู้สึหวึ้นมานะ
“แล้วบอไม่ใ่แฟน” เถายัไม่เลิ
“็ไม่ใ่ไ แ่ไม่ให้ีบ” ผมพูแบบัฟัน
“หวนี่หว่า” เถายิ้มทะเล้น ๆ ให้ผม
“อย่าพูมา ฟัพี่ริส่อ” ผมหันไปุเถา และเถา็ยอมเลิอย่า่ายาย
…………… Write Love …………….
“หมาน้อย พรุ่นี้ว่าไหม” ผมถามะที่เราำลัเินไปที่อนโ
“ว่าสิ ทำไมหรอ” แบฮยอนมอหน้าผมเล็น้อย
“ไปื้ออเป็นเพื่อนหน่อยสิ” ผมถาม
“ื้ออะไร ที่ไหนหรอ” เาถามผมลับ
“่อไปนี้ัน้อ้อมบาสเพื่อลแ่ันสำหรับปีนี้แล้ว ถ้าะไปๆมาๆระหว่าบ้านับโรเรียน มัน็ไลันเินไป” ผมเว้นัหวะหายใ
“............................” แบฮยอนั้ใฟั
“ันั้นันเลยะย้ายมาอยู่ที่อนโเียวับนาย” พูแล้วผม็เินนะ >///<
“ฮ่ะ OoO อะไรนะ” แบฮยอนใทำาโ้วย
“นายฟัไม่ผิหรอ ันะย้ายมาอยู่อนโเียวับนาย ห้อ้านายเลย” ผมยิ้มนเห็นฟันรบ
“ไม่ริใ่ไหม” เายัใ
“ริ ๆ ันพูริ ๆ ” ผมย้ำเสียหนัแน่น
“แล้วทำไม้อย้ายมาอยู่ห้อ้าๆัน้วยหละ” อ่าวแล้วผมะอบยัไหละทีี้
“เออ...” ผมรุ่นิ
“ว่าไหละ” เาถามย้ำอีรั้
“็เผื่อัน้อมเสร็ึไ นายะไ้่วยเฝ้าห้อให้ัน้วย ” ผมไม่รู้ะพูแบบไหนแล้ว ผมอยาอยู่ใล้ๆเา
“แล้วทำไม้อเป็นันหละ” เา้อผมแบบเอาเรื่อ
“็นายเป็นหมาไ” ผมยิ้มทะเล้น ๆ ใส่
“ไอ้หูา !!!!! ” เาเน้นเสียเ้ม
“นี่ ๆ อย่าเพิ่โรธสิ อยู่ใล้ ๆ ัน ะไ้่วยเหลือันไ” ผมรีบหา้อแ้
“อย่ามาวนันแล้วัน” เาหันหน้าหนี
“ไ้รับ” ผมยิ้มให้แบฮยอน
“แล้วที่ว่าะไปื้ออ ืออใ้ในห้อหรอ” เหมือนผมะลืมุประส์นี้ไปเลย
“อ่อ ๆ เือบลืม ันะอให้นายไป่วยเลืออสำหรับารย้ายมาอยู่ที่นี่แหละ” ผมแแ
“แล้วเราะไปที่ไหนัน” เาสสัย
“็ห้าแถว ๆ นี้แหละ ะไ้ไปมาสะว”
“อ่อ ๆ ั้น็ไ้” เาพยัหน้าเล็น้อย
“ั้นพรุ่นี้ 11 โมเ้า ันมารับนะ เอันที่ล็อบบี้ ้าล่านะ” ผมยืมส่แบฮยอนที่ทาเ้าอนโ
“โอเ ๆ อย่าสายนะ” แบฮยอนเือนผม้วย น่ารัั
“ไ้สิ ไม่สายแน่นอน ันไป่อนนะ”
“ไปเถอะ เย็นมาแล้ว” แบฮยอนโบมือให้
“บัยบาย” ผมโบมือลาเ่นัน แล้วเินออมา
พรุ่นี้ะไ้ไปื้ออับหมาน้อย แ่ิ็ื่นเ้นแล้วสิ รั้แรที่ไ้ไป้วยัน เาเรียว่าเไหมนะ ิแล้ว็ยิ้ม ผมแทบะรอให้ถึพรุ่นี้ไม่ไ้เลย ื่นเ้น ๆ พรุ่นี้ะ้อเป็นอีวันหนึ่ที่ผมมีวามสุมาแน่ ๆ เลย
...................................................................................................................
100% แล้วนะ บทนี้เอาแ่นี้แล้วัน านแบ ย้ายมาอยู่อนโเียวันแล้วนะ ฟิน >///<
บทหน้า านแบไปื้ออ้วยัน ะราบรื่น หรือมีอุปสรร้ออยิาม นะ่ะ
อบุรีเอทุนที่เ้ามาอ่านนะ่ะ
เม้นให้ำลัใัน้วยนะ เม้นอทุน ือแรผลัันไรเอนะ
มีบาอย่าผิพลา ็ให้อภัยไรเอ้วยหละ ไรเอรัทุน
*ยอวิวรบ 1000 ไรเอแอ
ไม่เม้นให้ันเลย T T
ความคิดเห็น