คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Write Love 3 อย่าทำให้ยอมแพ้ (ChanBaek)
“สวัสี่ะ ุานยอล” เอะ ! นั่นมันุเาันนี่ OoO
“สวัสีรับ ุเลา” อบลับและยิ้มแห้ๆลับไป
“เอ๋ ... วันนี้เ้ามาอนโมีอะไรให้ิัน่วยไหม่ะ” ุเลาันนี่ถาม
“เอ่อ ... ป่าวรับ พอีผมมาส่เพื่อนเย ๆ ” ผมอบลับอย่ารวเร็ว
“แล้วเพื่อนุานยอลนไหนหรอ่ะ” ุเลาพูพร้อมๆับมอหานอีน
“อ่อ พอีเาึ้นห้อไปแล้วรับ ั้นผมอัวลับ่อนนะรับ” ผมส่ยิ้มใหุ้เลาและำลัะหันหลัลับไปที่ทาออ และ็้อะัับนรหน้า
“ OoO ” < - - - หน้าผม
“ > <? ” < - - - หน้าแบฮยอน
“บะ บะ แบฮยอน”
“ใ่ ! ็ันหนะสิ” เาทำหน้าุใส่ผม้วย ผมทำอะไรผิ
“นายยัไม่ึ้นห้อหรอ” ผมอบเสียบเรียบ
“ถ้าึ้นแล้วะเห็นไหมหละ” เอาแล้วไ ึ้นเสียใส่ผม้วย
“ถ้ายัไม่ึ้น แสว่าอยาให้ันึ้นไปส่ใ่ไหม แหม ๆ บอันีๆ็ไ้นะ” ผมยิ้มทะเล้น ๆ พร้อมับยิ้มเห็นฟันรบทุี่ให้แบฮยอนไป
“นายเป็นใร ?” เาถามผมเสียแ็
“เอ่อ ๆ ือแบบนี้นะ” ผมอบะุะั
“ว่าไหละ ?” แบฮยอน้อผมอย่าริั
“ือ ือว่า” ผมยันึำอบไม่ออเลย บอไปรๆเลยีไหม
“นั่นานยอล น้อายันเอ่ะ” ผู้มาใหม่เอ่ยึ้น พร้อมับปราใบหน้าที่สวยไ้รูป ผิวพรรเนียนเรียบ ูามไม่มีที่ิ
“พี่ยูรา !!!” ผมเผลอึ้นเสีย้วยวามใ ที่อยู่ๆพี่สาวอผม็ปราัวึ้น
“ทำเป็นใไปไ้ ็เห็นันอยู่ทุวัน” พี่ยูราหันมาุยับผม
“สวัสี่ะ ันื่อยูรา เป็นผูู้แลที่อนโแห่นี้ เธอื่ออะไรหรอ ?” เธอหันไปพูับแบฮยอน และส่ยิ้มหวานอย่าริใให้
“สะ สวัสีรับ ผมื่อ บยอน แบฮยอนรับ ” แบฮยอนที่เหมือนะไ้สิืนมาอบลับพี่ยูราอย่าล้า ๆ ลัว
“ไม่้อใหรอนะ ันไม่ทำอะไรเธอหรอ” เธอยิ้มหวานให้ับแบฮยอนอีรั้
“รับ” แบฮยอนอบสั้น ๆ แล้วส่ยิ้มืน
“เธอเป็นเพื่อนอานยอลหรอ่ะ” อย่าถามแบบนั้นสิพี่ยูรา T T
“ป่าวรับ ไม่ใ่ !!! ” แบฮยอนพูแล้วหันหน้ามาทาผม (ทีำอบนี้มั่นในันะ)
“ือว่าเราเพิ่ะรู้ัันนะพี่ยูรา อย่าถามมาเลย พี่ไปทำานอพี่เถอะ นะ ๆ แบฮยอนเอ็อยาพัผ่อนเหมือนัน ใ่ไหม ๆ ” ผมพูับพี่ยูราแล้วหันไปถามแบฮยอน ที่อนนี้ยัทำหน้ามุ่ยไม่รูุ้หมายอยู่ (น่ารัมา ^^ )
“.............” แบฮยอนเียบ
“ถ้าั้นพี่ไป่อนหละัน อย่าลับบ้านึนะ ถ้าไม่มีรถลับ บอเลาันนี่นะ พี่ะให้เาหารถออนโไปส่” พี่ยูราพูบ็เินออไป
“พี่ไม่้อเป็นห่วหรอ ผมโแล้ว” ผมพูไล่หลัพี่สาวผมไป
“โให้มันริเถอะ ไอ้น้อัวแสบ” เธอหันลับมาพูอี
“...........”
“ > <? ” เรื่อหมายำถามปราบนหน้าแบฮยอนอีแล้ว ือ ๆ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นหละ หมาน้อยไม่น่ารัเลย” ผมพูทีริ ทีหยอ แล้วยิ้มให้
“นายมัน็เหมือนับนอื่นๆนั่นแหละนะ” พูบเา็เินหนีผมเลย
“แบฮยอนรอ่อน” ยิ่พูเา็ยิ่เินเร็วึ้น
“ถ้านายามันมา นาย...ะไม่มีวันเห็นหน้าันอีเลย ” ราวับโลหยุหมุน าผมแทบยับไม่ไ้เลย ทำไมเาใร้ายับผมั ไม่ฟัผมอธิบายอะไรเลย
ผมทำไ้เพียแ่มอประูลิฟล์รหน้าปิลอย่า้า ๆ บบัใบหน้าอแบฮยอนและไม่เปิอออีเลย ผมอยาะอธิบาย อธิบายให้เาเ้าใ ผมไม่ใ่นแบบที่เาิ ผมอยาเป็นเพื่อนับเา ผมอยาะูแลเา ผมอบที่เายิ้ม อบที่เาทำัวโรธแบน่ารั ๆ ไม่ใ่หายเียบไปแบบนี้เลย วามสึอนแพ้ถาโถมเ้ามาในหัวใผมอย่าหนั ไ้แ่บอว่า วันนี้พอแ่นี้่อนหละัน วันหลัถ้านายใเย็น ัน้ออธิบาย และทำให้นายเื่อใันให้ไ้
............... Write Love …………..
“เฮุนเร็วๆหน่อยสิ ใล้ถึาบเรียนแล้วนะ” เสียีโอู้ร้อนรนมา ะที่ำลัเร่ให้เฮุนรีบทำารบ้าน
“เสร็แล้วรับ เสร็แล้ว” เฮุนพูและแว่ปาาึ้นอย่าสบายใ
“อบใมาเลยนะีโอ ถ้าไม่ไ้นาย ันแย่แน่เลย” เฮุนยิ้มให้ีโอ พร้อมๆับยื่นสมุให้ืน
“แล้วทำไมมึไม่ทำมาั้แ่เมื่อืน มัวมาลอแบบนี้ทุวัน เี๋ยวไ้เอีัวันแน่ ๆ อยูเถอะมึ” ไพูเือน
“.....” เฮุนไม่อบ
“เฮ้ยานยอล เมื่อวานไปไหนมาวะ” แ่หันมาุยับผม
“ไปทำธุระนิหน่อย” ผมอบแล้วหันหน้าหนี
“เฮุนูเศร้า ๆ นะวันนี้” ลู่หานที่นั่้าหน้าผมหันมาสนใ
“ป่าวหนิ ันปิี” ผมยิ้มให้ับลู่หาน
“อย่าไปสนใมันเลยลู่หาน มันำลัมีวามรั” เฮุนพูอย่าสบายใ
“ห๊ะ !!!! ” ทุนหันมาทาผม
“ฮะ เฮ้ย ไม่ใ่ ๆ ไอ้เฮุนมันมั่ว ” ผมรีบปิเสธไป
“เฮ้ย ูไม่ไ้เห็นมึมีวามรัมานานแล้วนะ” ไเหมือนะให้วามสนใับเรื่อนี้มา
“ยั ยัไม่มี พูริ ๆ ” ผมปิเสธอีรอบ
“ะมี็มีเถอะรับ อยู่นเียวมันเหานะ ฮ่า ๆ ” ไบไหล่ผม 1 รั้
“แหม ๆ อย่าับมึมีแฟนนะ ไอ้ำ ” ผมอบลับไป เอาะหัวเราะไม่ออเลย ะใี
“ย้อนหรอมึย้อนหรอ” ไมวิ้วมอมาทาผม ผมทำหน้าทะเล้นใส่
“หรือไม่ริหละรับ”
“อย่าให้ถึทีันบ้านะ” ไี้หน้าผมอย่าเอาเรื่อ อ๊า ผมไม่ลัวหรอ
“อาารย์มาแล้ว ๆ นั่ที่เร็ว” ีโอบอะที่อาารย์เินเ้าห้อมา
.
.
.
.
1 สัปาห์ผ่านมาแล้วที่ผมไม่ไ้เอแบฮยอนเลย ผมไปัรอเาที่หน้าร.ร.ทุวัน แ่็ไม่มีวี่แววอนัวเล็เลยันิ เาะทำอะไรอยู่นะ ....
เปาะ แปะ เปาะ แปะ...........
“อ่าวเฮ้ย...ฝน !!! ” ผมอุทาน่อนะรีบวิ่เามาร.ร.เพื่อหาที่หลบฝน
“มันะมาอะไรอนนี้เนี่ย” เสียเล็ๆัึ้น้า ๆ ผม และผม็ำมันไ้ี
“แบฮยอน” ผมทันัวเล็ที่ยืนหลบฝน้าๆผม
“นาย....” เาูใเล็น้อย
“นี่แบฮยอน นายหลบหน้าันอยู่หรอ” ผมถามำถามที่อยารู้
“ป่าวหนิ” อบแบบไม่มอหน้าเลย
“แล้วทำไมันไม่เห็นนายเลยหละ ลอ 1 สัปาห์ที่ผ่านมา”
“ไม่รู้สิ แ่ัน็ไม่อยาเห็นหน้านายนะ” เาหันหน้าึ้นมามอผม
“ใร้ายอ่า ันนะอยาเอหน้านายทุวันเลย” ผทเริ่มเศร้า
“พูบ้าอะไรอนาย เราไม่ไ้เป็นอะไรันะหน่อย” เาพูเสียเรียบ
“็นายไม่ยอมเป็นเพื่อนับันหนิ” ผมอบเสียอ่อย ๆ
“ันมันไม่เหมาะที่ะเป็นเพื่อนับนายหรอ” เาพูเสียเ้ม
“ไ้สิ ทำไมะไม่ไ้” ผมยิ้มให้แบฮยอน
“นายไม่รัเลียันหรอ” เาทำหน้าริั
“ันไม่เยิแบบนั้นเลยนะ ันอยาเป็นเพื่อนับนายริๆนะ แบฮยอน” ผมทำหน้าริั
“ั้นหรอ”
“อืม” ผมอบเสียแ็
“แล้วันะเื่อนายไ้ยัไ ว่านายะไม่หลอแล้ันเหมือนนอื่นๆ”
“ผมอสาบาน่อหน้าอาารเรียนเลยรับ” ผมยิ้มให้ับแบฮยอน
“ ^ ^ ” แบฮยอนแอบยิ้มนิหน่อย
“ว่าไหละ เป็นเพื่อนันนะ ๆ ” ผมระเ้าเน้อย
“ั้น ... ”
“.................................................”
“ัน”
“...........................................”
“ันะเป็นเพื่อนับนาย็ไ้” เาอมยิ้มนิหน่อย ทำไมเาน่ารัแบบนี้หละ
“แล้วนายะมีวามสุ ันรับรอเลย” ผมยีหัวนัวเล็เล่น เาูน่ารัมาในสายาผมอนนี้
“นายเล่นหัวันหรอ” เา้อเม็มาทาผม
“อ่าวหมาโรธ แบร่ ๆ ” ผมแลบลิ้มหยอล้อับนรหน้า ผมยิ้มับารระทำนั้น
“นายายแน่ ไอ้หูา !!! ” เาทำหน้าเรีย แล้วเริ่มวิ่ไล่ผม
ผมมอารระทำอนัวเล็ที่วิ่ไล่ผมไม่ยอมหยุ ไม่มีท่าทาที่ะเหนื่อยเลย นี่ถ้าผมไม่ใ่นับาสผมะเหนื่อย และยอมโนเะไปแล้ว แ่พอมอหน้าเาทีไร ผมลับมีำลัึ้นมาอีรั้ บอไม่ถูเหมือนันว่าวามรู้สึนี้เาเรียว่าอะไร
ผมับแบฮยอนวิ่ไล่ันเหมือนเ็ๆที่ใ้ถุนอาารเรียน เาทำให้ยิ้มไ้อีรั้ เายัูสใส น่ารั ไม่เปลี่ยนไปเลย ไม่ว่าเาะเยเออะไรมาบ้า ผมนนี้นี่แหละะทำให้เายิ้มเอ ผมสัาับัวเอไว้แล้ว และผมะไม่ทำให้เาโเี่ยวอีแน่
“วิ่ามมาสิหมาน้อย วิ่ให้ทันนะ” ผมวิ่นำแบฮยอนออมาาอาารเมื่อเห็นว่าฝนหยุแล้ว
“ะหนีไปไหนหละ ถ้าันับไ้นะ นายายแน่” แบฮยอนแยเี้ยวใส่ผม้วยแหละ
“าสั้น ๆ ็วิ่ให้เร็ว ๆ หน่อยสิ อ่าว ๆ เหนื่อยแล้วหรอหยุทำไมอ่า” ผมลวามเร็วลเมื่อเห็นว่าแบฮยอนหยุวิ่
“ . . . ”
“นี่ ๆ เหนื่อยแล้วหรอ ทำไมหยุวิ่อ่ะ” ผมแล้เอานิ้วิ้ม ๆ ที่ไหล่แบฮยอน
ป๊าบ !!!!
“... เย้ ๆ ๆ ๆ ันเะนายไ้แล้ว แบร่ ๆ ” แบฮยอนหัวเราะิัที่เะผมไ้
“นายเล่นทีเผลอหรอ ร้ายนัใ่ไหม” ้อเอาืน ไ้ัหวะผมรีบล็ออแบฮยอนไว้
“ปล่อยนะ ปล่อยเี๋ยวนี้เลย” แบฮยอนพยายามิ้นาารที่ถูผมล็ออไว้
“ไม่ปล่อย ๆ อนหมาิ้นแบบนี้ น่ารัีนะ” ผมยิ้มทะเล้นให้
“ว่าันเป็นหมาอีแล้ว ไอ้หูาปล่อยเี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อยยยยยย” แบฮยอนิ้นแรว่าเิม นหลุาารพันธนาารอผม ผมไม่น่าปล่อย่ายๆเลย
“นายว่าันเป็นหมา โรธแล้ว” อ่าว เาโรธผมแล้ว T T เินหนีผม้วย
“น้อหมา เาอโทษ”
“ . . . ”
“นี่โรธริๆหรอ”
“ . . .”
“หายโรธเานะ เี๋ยวเลี้ยนม นะ ๆ ” ผมยื่นนิ้ว้อยไปรหน้าแบฮยอน
“ . . . ”
“ันพูริ ๆ นะ แ่ถ้าไม่อยาิน็ไม่เป็นไร” ผมทำเป็นไม่สนใ
“ะเอาอินมาล่อันหรอ” แบฮยอนหยุเิน แล้วมอหน้าผม
“แล้วะินไหมหละ ”
“ ิน ” โอ๊ย...นึว่าะแน่ ิแล้วว่า ถ้าเอานมมาล่อ้อไ้ผล น้อหมาอบนมหวาน
“ั้นเราไปินันเลย ้า ๆ อนโมีร้านาแฟเปิอยู่ ร้านนี้มีนมน่าินเยอะเลย ไปันเถอะ”
“ ันะินนนายหมูเลย อยูสิ” เาพูแล้วยิ้ม รอยยิ้มอเาน่ารัมา
“ให้มันริเถอะ แ่ถ้านายินไม่หม นายายแน่” ผมทำหน้าู่เล็น้อย
“หมอยู่แล้ว นั่นมันอโปรันเลย” พูไปยิ้มไป ผมอบเวลาที่เาเป็นแบบนี้ที่สุเลย
…………… Write Love ……………
แนะนำ *
100% แล้วนะ่ะ ไรเออโทษนะ เมื่อืนพิมผิ 100 % แล้วนะบทนี้ บทหน้า มี HunHan ให้ฟิันเบาๆ้วยนะ ิามหะน (ปรบมือ ๆ ๆ ) านยอนับแบเป็นเพื่อนันแล้วนะ ีใับานยอน้วยนะ แ่ !!! นี่เป็นเพียุเริ่ม้นเท่านั้น เรื่อราวว่อานี้ ะเ้ม้นึ้น และน่าิามอีเท่าัว เพื่อนๆมาอยิามัน่อไปนะ่ะ ให้ำัใไรเอ้วยนะ ไรเอทำีที่สุแ้ว ^ ^
ป.ล.านยอำลัทำทุวิถีทาให้แบเื่อใ และยอมรับวามเป็นเพื่อนาเา แ่าทีู่อนนี้เหมือนแบะไม่เห็นวามั้ใอยอลเลยนะ เพื่อนๆว่าไ่ะ อย่าลืมให้ำลัใานยอลนะ ^^
ความคิดเห็น