คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Write Love 12 ความห่วงใย (ChanBaek) (100%)
“นายะอบไหมนะ หมาน้อย” ผมมอูล่ออวัในมือ พลิหน้าพลิหลัแล้วเป็นสิบๆรอบ ับล่ออวัล่อนี้ อวัิ้นแรที่ผมะมอบให้ับแบฮยอน และเป็นวันเิอเา้วย
ผมพลิัวเอมอออไปนอหน้า่า อนนี้ฝนำลัลมาอย่าหนั เสียฟ้าร้อโรมรามสนั่นเมือ นี่นาฟ้าำลัร้อไห้อยู่รึป่าว
เปรี้ !!!!
พรึบ พรึบ พรึบ
่อนที่วามิะฟุ้่านไปมาว่านี้สายฟ้าฟา็ผ่าลมาลาัวเมือ ท่ามลาสายาอผม และามมา้วยไฟที่ับ และน่าะับทั้เมือ ผม่อย ๆ ยันัวเอให้ลุาที่นอน หาไฟาย ไฟแ็ และเทียนไที่น่าะอยู่ที่ไหนัแห่
‘เอ๋ ... อยู่ไหนน่า’ ผมวานหาอยู่ที่ลิ้นัใ้โ๊ะัพั
‘อ่ะ อยู่นี่ไ’ ผมเอ ไฟาย และรีบหาเทียนไและไฟแ็่อทันที ไม่นานแสสว่าในห้อผม
สว่าึ้น ้วยเทียนไที่ผมุึ้นเอ
รื รื....................................................
ผมมอไปยัโทรศัพท์้นเสีย มีนโทรมา หน้าอแสื่อ หมาน้อย ผมรีบรับทันที
“ว่าไหมาน้อย” ผมรีบถามไป
‘นะนาย อยู่ไหน น น’ เสียเาูสั่นมา
“ันอยู่ที่ห้อ นายเป็นอะไรไหม” ไม่ทันที่ผมะฟัำอบผม็้าวไปที่ประูแล้ว
‘มาอยู่เป็นเพื่อนันหน่อย ะ ัน ัน ฮือ ฮือ’ ใผมไม่ีเลย
“ไม่้อพูอะไรแล้วแบฮยอน ออมาเปิประูให้ันเ้าไปเี๋ยวนี้เลย” ไวว่าวามิ ผม็ยืนอยู่หน้าประูห้ออแบฮยอนแล้ว
แร๊ ... แอ
“แบ....”
“ฮือ ฮือ .......” ไม่ทันที่ผมะพูบ แบฮยอน็พุ่ัวมาอผมทันที ัวเาสั่น และูหวาลัวมา ผมออบและลูบหัวเาเบา ๆ เป็นารผ่อนลายวามลัว
“ันอยู่นี่แล้วนะ ไม่้อลัว” ผมพูเบา ๆ ที่ไ้ยินันแ่ 2 น
“............................................”
แบฮยอนยัร้อไห้ และอผมแน่น เาลัวมาริ ๆ ผมอปลอบเา ผมอยาแบ่เบาวามลัวนี้มาให้หม ผมไม่อยาให้เาร้อไห้แบบนี้เลย ใบหน้าที่อ่อนหวาน ท่าทาน่ารั ๆ ูะเหมาะมาว่าารที่ร้อไห้แบบนี้
“โธ่ หมาน้อย มีันอยู่้าๆแบบนี้อย่าลัวเลย ันะอยู่แบบนี้ับนายนะ” ผมพูและระับอให้แน่นึ้นอี แบอยอน็เ่นัน
“ันลัวสียฟ้าร้อมาๆเลย” แบฮยอนระิบเบา ๆ
“ไม่้อลัวนะ ันอยู่นี่แล้ว หยุร้อไห้เถอะ” ผมึแบฮยอนออาอ้อมอ แล้วใ้นิ้วมือปาน้ำาออให้เบา ๆ เา้มหน้าเล็น้อย แ่ไม่ยอมพูอะไร
“นี่ันมีเทียนไ้วยนะ เี๋ยวเราเอาไปุัน” ผมูเทียนไึ้นและยิ้มว้าให้ับนรหน้า
“อือ” แบฮยอนพยัหน้า และยิ้มหวานให้ผม เารู้สึีึ้นมาแล้ว
แสสว่าาเทียนไแท่เล็ ๆ แ่ส่อแสสว่าไ้ทั้ห้อ ผมับแบฮยอนนั่อยู่ที่โฟาห้อรับแ เราไม่ไ้พูอะไรันเลยั้แ่เ้ามา แบฮยอนเอ็เลิร้อไห้แล้ว ผมเอ็ไม่ล้าถาม เพราะมันอาะทำร้ายิใเา็เป็นไ้ เลยนั่มอหน้าอแบฮยอนผ่านแสเทียน ไม่ว่าะอยู่ในอริยะบทใ เา็ูีทั้นั้น ใบหน้าสวยไ้รูป ปาเรียวเล็ที่วน้นหา แ้มสีมพูธรรมาิที่น่าเยม ผมหลรัเานห้ามใไม่ไ้เลย อยาอยู่แบบนี้ ูแลเาแบบนี้ ้อมอเาแบบนี้ แบฮยอน่วยรับรู้วามในใันที
“นายยิ้มอะไร” แบอยอนรู้ัวแล้วว่าผมมอเาอยู่
“ป่าวนะ ันยิ้มเย ๆ ” ผมยิ้มว้าว่าเิมให้เา
“แ่นายยิ้มแบบเ้าเล่มา นายิอะไรอยู่” แบฮยอนทำหน้าริั
“ป่าว ๆ ” ผมปิเศษลบเลือน
“นายรู้ไหม นายโหไม่เนียนเลย” เายั้อหน้าผมอยู่
“ือ ันิว่า..........นายน่ารัีนะ” ผมไม่ล้าแม้แ่ะสบาเา ประโยนี้ทำเอาหัวใผมแทบระเบิ ผมไม่เยมใรว่าน่ารัเลย แ่ับนนี้ ผมล้าพูึ้นมาะั้น
“บ้ารึป่าว ันไม่ใ่ผู้หินะ” นายไม่ใ่ผู้หิ แ่นายน่ารัว่าผู้หิอีนะ ^^
“...............” ผมไม่อบ แ่ยัไหล่เป็นำอบแทน
“่าเถอะ” แบฮยอนถอนหายใ
“................................................” เียบ
“..................................................” ่าฝ่าย่าเียบ
“.....................................................” ยิ่เียบยิ่ัน
“.....................................................” เสียหัวใผมยิ่เ้นแรนแทบไ้ยินเสีย
“.......................................................”ึ ั ึ ั
“........................................................” ่วยพูอะไรหน่อยสิ ันอึอัะแย่แล้ว
“..........................................................” อย่าให้วามเียบรอบำวามรู้สึนะ
“..........................................................” ิใันำลัล่อลอย
“นี่...........” แบฮยอนเอ่ยึ้น ทำลายวามเียบทีมี
“ห๊ะ?”
“านยอล” เาเรียื่อผม
“มีอะไรหรอ” ผมมอหน้าเา แ่เาหลบาผม
“อบุนะ ที่....”
“............................................”
“ที่มาหาัน มาอยู่เป็นเพื่อนแบบนี้” แบฮยอนพูทั้ๆที่ยั้มหน้า
“ไม่เป็นไร ันเ็มใ” ผมยิ้มให้ับแบฮยอน และลูบไหล่เาเบา ๆ
“อบในะ” แบฮยอนส่ยิ้มให้ผมแบบน่ารั
“ ^ ^ ” ผมยิ้มส่ืนให้
รื รื
เสียโทรศัพท์ผมสั่น
“อัวไปรับโทรศัพท์แปปนะ” ผมบอแบฮยอน เาพยัหน้ารับ
.
.
.
“ฮัลโหล” เป็นพี่ยุนอาที่โทรเ้ามา
‘นี่านยอล อยู่ที่อนโไหม’
“อยู่สิ ็อยู่นี่แหละ”
‘ที่อนโไฟับรึป่าว’
“ับสิพี่ ับนานแล้ว้วย พี่อยู่ไหนเนี่ย”
‘พี่อยู่บ้าน แ่ำลัับรถไปที่อนโ’
“แล้วพี่โทรมามีอะไรรึป่าว”
‘พอีนานโทรมาบอว่า เรื่อปั่นไฟสำรอมันไม่ทำาน และ้อใ้รหัสสั่าร พี่ไม่อยาให้รหัสับนานไป เพราะมันเป็นวามลับ’
“แล้วพี่ะให้ผมไปทำั้นหรอ”
‘ ใ่....พี่เลยะใ้เราไปเปิรหัสให้ที เพราะว่าพี่ะไปถึนาน เพราะรถิมา’
“ไม่ไปไ้ไหมพี่ ผมไม่อยาให้ไฟิแล้ว” ถ้าไฟิแล้ว ัน็็้อลับห้อันสิ ไม่เอาหรอ
‘แ่นี้่วยไม่ไ้ใ่ไหม’ พี่ยูราเริ่มทำเสียุ
“อโทษนะพี่ แ่อนนี้อยู่ับ แบฮยอน เาลัวเสียฟ้าร้อ ลัววามมื ผมไปหละ”
ิ๊.... ผมรีบวาสายาพี่ยูราทันที
‘ันไ้อยู่ับหมาน้อยทั้ที ถ้าะให้ไฟิเร็ว ๆ ็ไม่สนุนะสิ ืนนี้ันะอยู่ับนายทั้ืนเลย หมาน้อย’ ผมยิ้มมุมปาเล็น้อย แล้วลับไปหาแบฮยอนที่นั่อยู่ที่เิม
“ันลับมา....” ผม้อรีบเียบทันที เพราะนรหน้าำลัะหลับแล้ว
‘นายะหลับ ทั้ ๆ ที่ยันั่อยู่หรอ หมาน้อย’ ผมพูับัวเอเบา ๆ แล้ว่อยๆนั่ล้า ๆ าารที่ผมสัเ เาะหลับแล้ว ผม่อย ๆ ับัวเาพิลมาที่ไหล่ผม ให้ศรีษะวาลบนไหล่ผมพอี
ลิ่มแมพูอ่อน ๆ าผมอแบฮยอนลอยมาเะมูผม มัน่าเย้ายวน อารม์ผมยิ่นั ผมมอหน้าเาั ๆ ันะทนไมไหวแล้วนะ ผม้มหน้าล่ำว่าเิม ่ำว่าเิม ่ำว่าเิม นสัมผัสถึลมหายใอุ่น ๆ านัวเล็นี้
‘ันอโทษนะ แบฮยอน แ่ัน...................’
เปรี้ย !!! รี๊สสสส
หมับ
วามรู้สึที่มีหายไปหมเลย ลับลายเป็นหมาน้อยที่ัวสั่นริ ๆ อผมแน่น
“ เฮ้อ ” ผมเผลอถอนหายใแร ๆ ออมา
“อโทษที่อนาย” แบฮยอนทำท่าะเอาแนออ
“ไม่ ๆ ันไม่ไ้ว่านาย” ผมอแบฮยอนไว้แน่น
“็ถอนหายใะแรนานั้น” แบฮยอนทำท่าทารู้สึผิ (อย่าทำแบบนี้สิ)
“ที่ันถอนหายใ เพราะัน็ใเหมือนัน” ผมลูหัวอแบอยอนเบา ๆ
“ปล่อยันเถอะ ันหายใแล้ว” แบฮยอนแะมือผมออ
“อ่ะ อโทษที” ผมปล่อยแบฮยอน ออาอ้อมอ
“ันหลับหรอ” แบฮยอนถามึ้น
“ใ่ นายหลับไปัพั” ผมอบ
“น่าอายัเลยนะ นายไม่น่ามาเห็นันในสภาพแบบนั้นเลย” แบอยอน้มหน้าล่ำ
“มันไม่น่าอายเลยนะ ใร ๆ ็หลับันทั้นั้นแหละ” ผมหัวเราะหน่อย ๆ
“ันบอว่าน่าอาย็น่าอายสิ ไม่เยมีใรมาเห็นันหลับ นอาพ่อแม่ันเลย” แบฮยอนเยหน้าพูอย่าริั
“มันไม่น่าอายหรอนะหมาน้อย มัน็เหมือนับลูหมาำลัหลับสนิทนั่นแหละ” ผมยิ้มว้าแบบวนประสาท ทำเอานัวเล็ิ้วมวหาันเลย ฮ่า ๆ
“ไอ้บ้า านยอล” แบฮยอนหันหน้าหนี ผมแอบเห็นเาหน้าแ้วยแหละ
“หมาน้อย......หันหน้าหนีทำไมหละ” ผมยื่นหน้าเ้าไประิบใล้ ๆ หูอแบฮยอน
“็นา...”
ุ๊ป...
“ OoO ” < - - - หน้าาแบฮยอน
“ OoO ”< - - - หน้าาผม
เราอยู่ในโหมัวแ็เป็นหินันทัู้่ แ้มนุ่ม ๆ อแบฮยอนนับมูผมเ้าอย่าั ผมที่ว่าส่ลิ่นหอม แ้มอนายหอมว่าอีนะ ^ ^
“ไอ้บ้า านยอล” แบอยอนผลัอผมแร ๆ นผมระเ็นออมาิอบโฝาอีฝั่
“เฮ้ย ันไม่ไ้ทำอะไรเลยนะ นายนั่นแหละ ที่เอาแ้มมานมูันเอ”
“็ถ้านายไม่เอาหน้ามาใล้ ๆ ัน มัน็ไม่เิอะไรบ้า ๆ แบบนี้ึ้นหรอ”
“สรุปว่าันผิั้นหรอ” ผมยื่นหน้าเ้าไปใล้แบฮยอนอีรั้
“ใ่” เาะโนใส่หน้าผม แล้วหันหน้าหนีไปอีทา
“อ่ะ หน้าแ เินอยู่ละสิ” ผมเอานิ้วไปิ้ม ๆ ที่แ้มอแบฮยอน
“ไม่ไ้เินะหน่อย ันำลัโรธนายอยู่” แบอยอนหันหน้ามา และเอาหมอนีผมแบบไม่ยั้
“โอ๊ย เล่นอะไรเนี่ย เ็บนะ” ผมับแนอแบฮยอนไ้ เาิ้นัืน
“ปล่อยนะ ปล่อยเี๋ยวนี้” แบฮยอนร้อโวยวาย
“ไม่ปล่อย” ผมันแบฮยอนให้นอนล่ำ
พรึบ พรึบ พรึบ
แสไฟที่สว่าึ้นทั่วห้อ ทำให้้อหรี่าลเพื่อปรับสภาพสายาับแส และสิ่ที่ผมเห็นเป็นอย่าแรเลยือ แบฮยอน ใบหน้าเราใล้ันมา เายั้อผมแบบไม่ระพริบา ผมเอ็เร็ไปทั้ัว อนนี้เราอยู่ในท่าทาล่อแหมสุ ๆ ผมึ้น่อมแบฮยอนอยู่ และูเหมือนเาเอ็ใไม่แพ้ัน
“ปะ ปะ ปล่อยันเถอะ” แบอยอนที่ั้สิไ้่อนพูึ้น
ผมรีบลุึ้น และปล่อยแบฮยอนทันที
“อโทษ” ผมพูออไปทั้ ๆ ที่หันหน้าไปทาอื่น
“ไม่เป็นไร มันเป็นอุบัิเหุ” แบฮยอนพูเสียเบา
“อือ”
“อบุมานะที่มาอยู่เป็นเพื่อนัน แ่เหมือนฝนะเริ่มหยุแล้วแหละ นาย....”
ผมเียบฟั
“นายลับห้อนายไ้แล้วแหละ อีอย่า ไฟสว่าแล้ว ันอยู่นเียวไ้”
“ริหรอ” ผมหันหน้ามามอแบฮยอน
“อ่ะ อะ อือ ันอยู่ไ้” เายิ้มบาๆให้ผม
“นายแน่ในะ” ผมถามย้ำอีรอบ
“แน่ใสิ” แบฮยอนยิ้มอีรั้
แ่ผมยัไม่แน่ใอ่ะ
“ไปเถอะน่า นี่็ึแล้ว นายะไ้พัผ่อน” แบฮยอนลุึ้นมา แล้วันผมออไปที่ประู
“แน่ในะ ว่าอยู่ไ้” ผมยัถามอี
“แน่ใสิ ฝันีนะ”
ปั
เสียปิประูระแทอย่าแรนายอยู่ไ้ริ ๆ นะ ถ้ามีอะไรเิึ้น ันะอยู่้านายเสมอ
ห้าวววววว
“่วเหมือนันแฮะ ฝันีนะ หมาน้อย” ผมพูับประู และเินับห้อไป
‘นายรู้ไหม ันมีวามสุมาเลยนะ แบฮยอน ’
.............................................................................
บทที่ลรบ 100% แล้วนะ่ะ
อ่านแล้วเม้น้วยหละ
อย่าลืม #Ficเียนรั
อบุทุนที่เ้ามาอ่านนะ รัทุน๊าาา : )
ฝา #ฟิโ หน่อยะ
Go to ฟิโ
ความคิดเห็น