#~อลวนคน[ ใกล้ ]ใจ ~#

ลำดับตอนที่ #3 : >>>~~ หนุ่มนักบาสเป็นเหตุ +*+*+

\"พลั่ก\"



\"โครม\"



เสียงเหล่านี้ดังติดกันอย่างต่อเนื่องแล้วก็ตามมาด้วยเสียง



\"โอ๊ย!\"



\"เสียงยัยโอปอลนี่หว่า\" พลอยห่วงเพื่อนแต่ใจนึงก็หิวไส้จะขาด แต่ยังไงเพื่อนก็สำคัญกว่าของกินพลอยเลยรีบวิ่งตามหาเจ้าของเสียง



“เฮ้ย!ปอลเป็นอะไรมากป่ะเนี่ย”



“เจ็บอ่ะพลอย ลุกไม่ขึ้นเลยT_T ”

“แล้วไปวิ่งอีท่าไหนล่ะเจ๊” ยัยพลอยปลงกับความซุ่มซ่ามของเพื่อน



“ก็..ก็ วิ่งแบบพลอยนั่นแหละ ไหงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ” ยัยปอลทำท่าจะร้องไห้พลอยก็เลยอดสงสารไม่ได้



“ไม่ต้องพูดแล้ว รู้ว่าเจ็บ”



ปอลมองหน้าหน้าพลอยแล้วพูดว่า “แกก็ไม่ต้องพูดเหมือนกัน รู้ว่าหิว”



“เฮ้ย!ๆ น้องสองคนนั้นอ่ะ เป็นอะไรป่าวเนี่ย”



เสียงใครก็ไม่รู้ดังมาจากสนามบาส พลอยกับปอลมองหน้ากันงงๆ ว่าพี่เค้าพูดกะใคร อ๊ะ!! หรือว่าพูดกะเราหว่า



และแล้วโขลง(O-o) นักเรียนชาย ก็เดินมาจากสนามบาส ฝูงเบ้อเริ่ม



“น้องๆเจ็บป่าวเนี่ย ลุกไหวป่าว” พี่คนนึงถาม ดูกวนๆชอบกล



+++ ก็เจ็บอ่ะดิ ถามมาได้ ถามโง่ๆ ขยับตัวยังเจ็บ แล้วงี้จะลุกขึ้นมั๊ยล่ะ +++



นี่เป็นเสียงที่ยัยโอปอลก่นด่าอยู่ในใจ นี่ถ้าเป็นคนลุยๆกว่านี้ซักหน่อยคำพูดเมื่อกี้ก็อาจจะหลุดออกมาได้ แต่เพราะยัยโอปอล เป็นคุณหนูลูกผู้ดี แถมยังเป็นเด็กดี เรียนเก่ง เรียบร้อย และถูกสั่งสอนมาดี  คำพูดที่ออกมาก็เลยเป็นแบบนี้



“ไม่เจ็บค่ะ” ปอลตอบเสียงอ่อย



“น้อง ปากฉาบด้วยซีเมนต์ป่าวเนี่ย เจ็บก็บอกว่าเจ็บไปดิ ไอ้ต้าร์มันไม่กัดหรอก”



“ใช่น้อง เจ็บก็บอกจะได้ไปห้องพยาบาล” พี่ต้าร์บอกอย่างอดห่วงไม่ได้ “ตกลงเจ็บป่าวเนี่ย”



“ไม่เจ็บค่ะ” คราวนี้ยัยปอลตอบเสียงอ่อยไปกว่าเดิม



“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ทีหลังก็ระวังตัวหน่อยแล้วกันนะ” พี่ต้าร์พูดห่วงๆ ยัยปอลงี้หน้าแดงเป็นพระอาทิตย์เลย



เสร็จแล้วพี่ๆทีมบาสชายกลุ่มนั้นก็ยกโขยง (มีหลายสรรพนามมากเลย) กลับไปที่สนาม



“ยัยปอลเอ้ย เจ็บก็บอกว่าเจ็บดิ ไปห้องพยาบาลกัน” พลอยพยุงเพื่อนซี้ให้ยืนขึ้น



“ไหวป่ะ”



“ไหวจ้า >_<” ปอลทำสัญลักษณ์สู้ตายให้พลอย



แต่ไหงพอเริ่มเดินยัยปอลก็เซถลา จนต้องรีบคว้าแขนเสื้อยัยพลอยเพื่อพยุงตัวไม่ให้ล้ม



“ไหนบอกว่าไหวไง” พลอยว่า



“ก็ตอนนั้นพี่เค้าถามนี่นา” ปอลทำเสียงหงุงหงิงจนพลอยหมั่นไส้



“อ๋อ! พี่ตากล้องที่ขโมยหัวใจแกไปตอนอยู่ที่บูธใช่ป่ะ” พลอยกระเซ้า



“ใช่ที่ไหนกันเล่า” ปอลเขินหน้าแดงจนยัยพลอยเกิดความคิด



((((ปิ้ง)))) เกิดไอเดียดีๆแล้ว



“พี่คะ” ยัยพลอยตะโกนเรียกพี่ๆที่เล่นบาสอยู่



“มีอะไรป่าวหน้า แหกปากซะดังเลยอ่ะ” พี่ที่แหย่ปอลเจ็บๆว่าปากฉาบซีเมนต์ตะโกนถาม



“พี่ เพื่อนหนูเค้าเดินไม่ไหวอ่ะ ช่วยพาไปห้องพยาบาลหน่อยดิ” ในเมื่อกวนมา มีเรอะพลอยจะยอม กวนกลับไปซะมั่ง



“เฮ้ยต้าร์ แสดงความเป็นแมนหน่อยดิวะ น้องเค้าเดินไม่ไหวอ่ะ” พี่คนนั้นหันไปพูดกับพี่ต้าร์



“โธ่!! ไอ้ปั๊ป ขี้เกียจลุกอ่ะดิ” พี่ต้าร์ว่าพี่คนที่ชือปั๊ป



“ทำเป็นบ่น ไม่ต้องรีบเดินก็ได้ น้องเค้าไม่หายตัวไปหรอก” พี่ปั๊ปแซวมาเป็นระยะ



“ยัยพลอย แกกำลังทำอะไรอยู่ รู้ตัวป่ะ” ยัยปอลถามเสียงรอดไรฟัน



“รู้ดิ ก็กำลังทำหน้าที่แม่สื่อแสนสวยให้เพื่อนซี้ไงบ๋ายบาย >_<”



พอพี่ต้าร์เดินมา ยัยพลอยก็แผ่นแน่บไปเลย

“พี่บอกแล้วไงน้องว่าถ้าไม่ไหวจะพาไปห้องพยาบาล” พี่ต้าร์ส่ายหัวอย่างระอา



“ก็ตอนแรงคิดว่าไม่เป็นอะไรอ่ะค่ะ”



+++ อ๋า... พี่ต้าร์พูดกะเราด้วยอ่ะ >//< กรี๊ด!!!~+++



เสียงในใจของยัยปอลกำลังตะโกนอย่างดีใจ



“โธ่!~ น้องทีหลังเวลาจะซุ่มซ่ามก็หาที่ๆมันนุ่มกว่าพื้นคอนกรีตไม่ได้รึไง” ไอ้พี่ต้าร์พูด แต่ในใจกำลังเป็นห่วงโอปอล มากเลยละ



“ก็ความจริง ปอลโดนลูกบาสกระแทกหัวก่อน มันก็เลยทรงตัวไม่อยู่อ่ะ” ปอลบอกซื่อๆแต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆกลับซีดไปทั้งตัว เพราะเป็นคนทำ (ฮา)



“แล้วพอดีกำลังวิ่งก็เลยล้ม” ไอ้พี่ต้าร์ยิ่งซีดราวกระดาษผ่านการต้มมาก็ไม่ปาน



แล้วพี่ต้าร์ก็พาปอลไปทำแผล โดยที่ตัวเองก็ได้แต่ ขอโทษขอโพย(ข้อสอบ)ปอลอยู่ในใจ



+++++ น่าฉงฉาน แต่ไม่รู้จะฉงฉาน ใครดีอ่ะ ยัยนู๋โอปอลก็ซื่อเสียเหลือเกิน ส่วนพี่ต้าร์ก็โดนว่าแบบซื่อๆ จะโกรธนู๋ปอลก็โกรธไม่ลง +++++