#~อลวนคน[ ใกล้ ]ใจ ~#

ลำดับตอนที่ #11 : เสียงดนตรีแห่งรัก

แผลใจหรือแผลกาย พอได้นอนหลับเต็มอิ่มเข้าหน่อยก็เริ่มลืมไปได้ทีละนิดหละน่า ขนาดยัยหนูพลอยที่บ่นแล้วบ่นอีกว่าเจ็บเท้าพอมาวันนี้ยังเดินร่อนไปทั่วห้องได้สบายๆเลย ส่วนยัยปอลของเราก็ทำใจว่าพี่เค้ามีแฟนแล้ว จะมาซึมด้วยเรื่องแค่นี้ได้ยังไง



“นี่ๆ พวกแกเห็นประกาศของชมรมดนตรียังอ่ะ” ยัยตาลกระโดดข้ามหัวเพื่อนมาหาปอลกับพลอยที่พึ่งจะมาถึง



“ประกาศอะไร?” ปอลกับพลอยมองหน้ากันงงๆ



“ก็นี่ไง” ตาลยื่นใบปลิวแผ่นเล็กให้ปอล “พวกแกจะไปกันป่าว”



ใบปลิวแผ่นน้อยนั้นมีใจความว่า





ชมรมดนตรี ขอเชิญเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ รั่วน้ำเงิน-ขาวเข้าร่วมชมการแสดงดนตรีของ พี่ๆชมรมดนตรี

เพื่อหารายได้สมทบทุน ช่วยเหลือผู้พิการทางสายตา

และโครงการอาหารกลางวันเพื่อน้อง

ผู้ที่สนใจ ติดต่อซื้อบัตรเข้าร่วมชมได้ที่ หน้าประตูทางเข้าอาคาร “หฤทัย”

งานเริ่มเวลา 16.00น.-18.30น.

ในงานมีอาหารและเครื่องดื่มจำหน่าย จากพี่ๆกลุ่ม “กิ่ง-ก้าน-ใบ”



******************************************



“แกจะไปมั๊ยล่ะ” พลอยหันไปถามเพื่อนซี้



“เป็นไงเป็นกัน ลองไปดูซักครั้งก็ไม่เสียหลาย” ปอลว่า แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะใส่กันอย่างบ้าคลั่ง ไอ้ตาลที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยถึงกับงง ++มันหัวเราะอะไรกันวุ้ย++



“อะไรเนี่ยหนูโอปอลที่เลิฟ โรครักกำเริบของแกหายดีแล้วเหรอจ๊ะ” พลอยแซว



“หายตั้งนานแล้วค่ะ คุณพลอย ว่าแต่คุณพลอยเถอะ โรคปากนกกระจิบหายแล้วเหรอจ๊ะ”ได้ที ปอลก็ย้อนมั่ง



วันนี้ทั้งวันรู้สึกอะไรๆก็เข้าท่าไปซะหมด ขนาดนายเล้งยังกวนประสาทพลอยน้อยลง จนพลอยแปลกใจ เพราะปรกติ เดินผ่านกันยังปะทุ เหมือนมีแรงไฟฟ้าสถิตอะไรประมาณนั้น



แต่มันก็รู้สึกพิกลๆ เพราะวันนี้เห็นอะไรก็ดีไปหมด ยัยพลอยก็เลยสงสัย



“เฮ้ย!ปอลแกว่าวันนี้มันแปลก รึป่าวอ่ะ”



“เออ ปอลก็ว่างั้นแหละ อะไรๆมันก็ดูเข้าทีไปหมดเลย” ปอลว่า “แม้แต่พลอยกับวีรวัตรยังไม่กัดใส่กัน แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวก็แปลกแล้ว”



พลอยเหล่ตา “น่านเพื่อนชั้น ได้คืบเอาศอก”



“ได้กระบอกเอากระบวย ได้ถ้วยเอาชาม ได้สามเอาสี ได้กินฟรีเอาเงิน”



พลอยกับปอลมองหน้ากัน ทำตาปริบๆ



วันนี้มันก็แปลกจริงๆนั่นแหละ ขนาดนายเต้ ที่ปรกติไม่เคยคุยกับพวกปอลเลย ยังมาร่วมแจมด้วย พลอยทำหน้าเหมือนว่า วันนี้โลกแตกรึไงวะ อะไรประมาณนี้



“หรือว่ามันกินยาบ้ากันมา” พลอยทำตาโต จนปอลต้องปราม



“เฮ้ย! เกินไปป่าว” ท่าทางไอ้พลอยก็เป็นไปกะเค้าด้วยนะเนี่ย “มัวแต่โม้ แล้วเรื่องที่โดนแกล้งเมื่อวานล่ะ เอาไง” ปอลเปลี่ยนประเด็น



พลอยทำท่าสนใจเรื่องที่ปอลพูด “ต้องเรียกพวกเรามาให้หมดก่อน” พลอยว่าแล้วก็ไปตามบีกับน้ำใสมา



“ศาลขอเบิกตัว ธัญพิชชา ให้ปากคำ” ยัยพลอยทำเก็กแล้วทุบโต๊ะสามที เพื่อนๆต่างร้อง “เฮ้ย” เป็นเสียงเดียวกัน

“ล้อเล่น มาเข้าเรื่องของเราเหอะ” พลอยทำหน้าจริงจัง



“รู้สึกว่ายัยมินท์ มันจะทำกันเกินไปหน่อยนะ” บีว่าทำท่าชกลม



“ไม่หน่อยม้าง” พลอยว่า “เท้าพลอยเหวอขนาดนี้ ยัยนั่นมันเล่นแรงเกินพิกัดไปแล้วแหละ”



น้ำใสเห็นด้วย “ใช่ คนอย่างมินท์มันเป็นประเภทที่กัดไม่ปล่อยด้วย กัดแรงๆ กันเข้าเนื้อเลยอ่ะ น่ากลังชะมัดยาดเลย ยัยนี่อ่ะ แล้วยังไม่รวมเพื่อนๆของยัยนี่อีกนะ อย่างยัยต๋อม ยัยใบเตย ยัยปู้ป้อ่ะ ร้ายกาจชะมัด”



“แล้วเราจะทำไงดีล่ะ ขืนปล่อยไว้ คงโดนกันทุกคนแน่ๆ ดูพลอยเป็นตัวอย่างแล้วกัน” ปอลห่วงเพื่อน



“ไอ้เรื่องของเรื่องเนี่ย พลอยไม่ดูให้ดีเองมากกว่า” พลอยพยายามไม่ให้เพื่อนตกใจ \"ก็แค่แก้วบาดเท้านะเหวอะหวะ เดินไม่เป็นไป 3 วัน 8 วันเอง\"



\"ดูพี่แกพูด เหมือนเป็นเรื่องเล็กเลยนะเนี่ย\" ตาลทำสีหน้าเอือมระอา



“ใช่อย่างที่ตาลมันพูดแหละน้ำใสว่า ขนาดของน้ำใสเองยังไม่ดูเลย” น้ำใสเถียงทันที “เพราะไม่คิดว่ายัยมินท์จะทำไงเราเลยไม่ได้ใส่ใจในเรื่องเล็กๆน้อยๆ”



“งั้นเราก็ไปเอาคืนซะมั่ง” บีเสนอ มีเสียงเห็นด้วยจากเพื่อนๆในห้องที่มารุมฟังกันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้



“ปล่อยให้เป็นหน้าที่เราเอง รับรองยัยนั่นไม่กล้าถอดรองเท้าแน่” แอนเพื่อนที่ดูเวอร์ๆที่สุดในห้องเป็นคนขันอาสา ออกรบกับยัยมินท์ ห้อง 443



และแล้ว ยัยแอนก็ถูกส่งตัวออกไป โดยมีเพื่อนๆเป็นกำลังใจในอยู่ที่ประตูห้อง



กาวตราช้าง ที่มีอานุภาพติดหนึบทุกสถานการณ์ที่นายนาวิน สุดหล่อประจำห้องบากหน้าไปขอมาจากลุงภาโรงที่หน้าตาเหมือนโจร ถูกบีบละเลงไปทั่วรองเท้านักเรียนของยัยมินท์ จนชุ่มโชก



ยัยแอนยกนิ้วโป้งขึ้นเป็นสัญญาณว่า แผนสำเร็จแล้ว เพื่อนๆต่างไชโยแบบไม่มีเสียง แล้วแอนก็คลานกลับมาที่ห้องอย่างปลอดภัย



“เป็นไง เชื่อมือเราเหอะ รับรองยัยมินท์นั่นไม่ถอดรองเท้าแน่” แอนมานั่งโม้ให้เพื่อนกลุ่มใหญ่ฟัง

“ไม่ถอดหรือถอดไม่ออกกันแน่” อิงค์ที่นั่งฟังเรื่องจากยัยแอนถามขึ้ยอย่างหมั่นไส้นิดๆ



“ทั้งสองอย่างแหละ เดี๋ยวพักกลางวันก็รู้” แอนยักคิ้ว



และแล้ววิชาฟิสิกส์ของอาจารย์ถนัด สุดโหดก็ผ่านไปอย่างเชื่องช้า เพื่อนๆห้อง441 ต่างรีบวิ่งกลับมาที่ห้องเรียนเพื่อดูเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับยัยมินท์



หลังจาก 10 นาทีผ่านไป ยัยมินท์กับเพื่อนอีกสองคนก็เดินหัวเราะออกมาจากห้อง พวกเราต่างก็ลุ้นให้ยัยมินท์สวมรองเท้า

ยัยมินท์หยิบรองเท้าออกมาแล้วเคาะสองสามทีก่อนที่จะใส่เข้าไป



“เสร็จแน่ ยัยคางคก” น้ำใสว่า สรรพนามที่เรียกยัยมินท์จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆแล้วแต่อารมณ์ของเจ้าตัว

“ท่าท่างของมินท์ เราว่ายัยนั่นก็ระแวงเหมืนกันนะ” ตาลมาสมทบทีหลัง



“ก็อย่างที่ตาลว่านั่นแหละ ปอลเห็นเค้าเคาะรองเท้าด้วย” ปอลหัวเราะแล้วคนอื่นๆก็หัวเราะตาม



“ทุกคนฟังทางนี้หน่อย” พลอยตะโกน เพื่อนๆต่างหันมามอง



“วันนี้ต้องขอบคุณมากๆ เพราะฉะนั้น ใครอยากกินอะไรวันนี้ พลอยเลี้ยงเอง”



มีเสียงเฮดังลั่นมาจากฝั่งผู้ชาย แต่พอเอาเข้าจริงก็มีแค่ พวกแอน บี น้ำใส ตาล แล้วก็อิงค์ ที่ไปกินข้าวด้วยกัน

“นั่งตรงนี้แหละ” ปอลว่า ชี้มือไปที่ยัยมินท์ที่นั่งห่างไปสองโต๊ะ พวกเพื่อนๆต่างเห็นด้วย



พวกปอลสังเกตการณ์ยัยมินท์ทุกฝีก้าวจดออดเข้าเรียนดังขึ้น พวกปอลเลยรีบวิ่งขึ้นห้องเพื่อแอบดูเหตุการณ์ เพื่อนๆหลายคนก็อยู่ในห้อง พอพวกยัยมินท์มาทุกคนก็แห่ไปรวมตัวอยู่ที่ประตูห้อง รอดูโศกอนาถกรรมของยัยมินท์ แห่งห้อง 443



ฮาแตก ยัยมินท์ถอดรองเท้าไม่ได้ร้องให้อยู่หน้าห้อง พวกเราก็หัวเราะเยาะกันใหญ่ ยัยมินท์กรี๊ดลั่นเข้าห้องไปเลย



“จริงๆแล้ว วันนี้เป็นวันดีที่สุดเลยแหละ” พลอยออกความเห็น ปอลก็เห็นด้วยเหมือนกัน



ตอนเย็นหลังเลิกเรียน



“เฮ้ย!ปอล พลอย รีบไปเหอะเดี๋ยวไม่มีที่นั่ง” ตาลรีบวิ่งมาชวน



“จริงด้วย” พลอยทำท่าเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้ รีบลากปอลไปที่อาคาร “หฤทัย” ทันที



ถึงจะรีบมายังไง แต่ 5 แถวแรกก็ไม่มีที่ว่างเหลืออยู่ ตาลก็เลยคอตก ยอมไปนั่งแถว 6 ตามที่พลอยชวนแต่โดยดี

“เหอะน่า แถวไหนก็เหมือนกันแหละ” พลอยเกลี้ยกล่อม



“จะเหมือนกันได้ไงอ่ะก็พี่เป้ขวัญใจมหาชนของชั้นจะเปิดซิงอ่ะ” ยัยตาลงอนตุ๊บป่อง ความจริงแล้วยัยตาลเป็นแฟนพันธ์แท้ของพี่เป้ วิศวัชร แห่งห้อง 624



“เอาน่า เดี๋ยวเลิกคอนเสิร์ตของพี่แกเมื่อไหร่ ชั้นจะพาแกบุกเดี่ยวไปของลายเซ็นพี่เค้าเองพอใจป่ะ”



ยัยพลอยต้องงัดไม้ตาย ยัยตาลเลยยอม แต่ไม่วายบ่น



“ดูยัยบีดิ นังแถวแรกเลยอ่ะ” ตาลนั่งหน้าตูม



“บีเค้ามาด้วยเหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ” ปอลงง ก็ยัยบีเป็นคนบอกว่าจะไม่มา



“จะไม่มาได้ไง ก็วันนี่พี่กานต์สุดที่เลิฟของมันจะมาเดี่ยวกีต้าร์” ตาลเน้นเสียง ยิ้มโหด



พี่กานต์ที่ว่าก็คือ พี่กานต์ พุฒิพงษ์ แห่งห้อง 624 เช่นกัน



“แต่ละคนที่มา ก็เพราะมาดูหวานใจว่างั้นเหอะ” ปอลว่า พอรู้อย่างนี้ก็เริ่มเซ็ง

ในงานก็ไม่มีอะไรมาก แต่สาวกของพี่ๆพวกนั้นก็ส่งเสียงเชียร์ชนิดหูแทบแตก



พอพี่เป้ของยัยตาลออกมา มาดต่างๆของมันก็กระจุยไม่มีชิ้นดี แม่คุณกรี๊ดจนเสียงแหบเสียงแห้ง ตะเบ็งเสียงตามเพลงที่พี่แกร้อง ทั้งโปเตโต้ ทั้งพีซเมกเกอร์ พลพล บอดี้สแลมป์ โซคูล พี่แกร้องหมด ยัยตาลงี้ปลื้มสุดๆ



แล้วพอพี่กานต์ออกมาเดี่ยวกีต้าร์ ไอ้บีที่นั่งแถวหน้าก็รัวชัตเตอร์ ถ่ายรูปอย่างบ้าคลั่ง



“พี่กานต์ หันมาทางนี้หน่อยค่ะ” ยัยบีร้องเรียกเย้วๆ พี่แกก็ใจดี หันมาโพสท่าถ่ายรูปให้ยัยบี



“นี่เค้าเรียกว่าลัทธิบ้ารุ่นพี่รึป่าวเนี่ย” ยัยปอลตะโกนถามยัยพลอยแข่งกับเสียงเพลงเสียงกีต้าร์



“ก็คงใช่มั้ง” ยัยพลอยรู้สึกว่าจะสนใจทางด้านเวทีมากกว่า ยัยปอลก็เลยนั่งเลนเกมส์ในมือถือซะเลย จนเสียงนี้ดังขึ้น ยัยปอลก็ถึงกับอึ้ง



“หัวใจเต้นแรง หน้าแดงทุกที ใช่เธอรึนี่ ที่คอยตลอดมา ควบคุมไม่อยู่ รู้เลยว่าใจสั่น แค่เจอไม่นาน ถูกใจชั้นเหลือเกิน....”



เหมือนเสียงเพลงท่อนนี้มันดังอยู่ในหัว ยัยปอลรู้สึกคุ้นอย่างประหลาด เสียงนี้ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน แต่ยัยปอลก็คิดว่าตัวเองหูแว่ว แต่เสียงเดิมก็ย้ำให้มั่นใจอีก



“......ถ้าเสียเธอไปก็คงชอกช้ำ โว้โอ  ชั้นต้องทำ ทำอะไรซักอย่างแล้ว ให้เธอนี้ไม่แคล้วไม่คลาดกัน ให้เธอรู้ว่ายังยังมีคน คนอย่างชั้น แอบมองเธออยู่ตรงนี้ รอเธออยู่ตรงนี้ ชั้นนี่แหละ.....”



ใช่แน่ๆ ยัยปอลตัดสินใจเงยหน้าขึ้น ใครคนหนึ่งกำลังร้องเพลงอยู่บนเวที เขาคนนั้นดูโดดเด่นที่สุดในเวที กำลังจับไมล์ร้องเพลง เพลงที่นับจากวินาทีนี้ จะเป็นเพลงโปรดของปอลตลอดไป



“พี่ต้าร์” ปอลอุทานออกมาเบา



ยัยพลอยหันมาดูปฏิกิริยาของเพื่อนซี้ แล้วอมยิ้ม ในที่สุดเพื่อนรักก็พบคนที่ใช่



เสียงเพลงจบลง เสียงกรี๊ดดังขึ้น แต่ปอลกลับได้ยินแต่เสียงเพลงดังอยู่ในหัว พี่ต้าร์กำลังเสียบไมล์ลงในขาไมล์ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่ใช้เดี่ยวกีต้าร์



“น้องๆ อาจจะงงว่าพี่มาทำอะไรใช่ไหมครับ?” พี่ต้าร์กรอกสียงใส่ไมล์



“วันนี้พี่มาเพราะ คนๆนึง”



ยัยปอลใจเต้นแรง พี่ต้าร์มาเพราะคนๆนึง ยอมรับว่าหัวใจลูกผู้หญิงก็อยากให้พี่เค้าหมายถึงตัวเอง แต่ก็เป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆ ที่ไม่มีวันเป็นจริง



“คนๆนั้น เป็นคนพิเศษมากๆ” มีเสียงฮือฮาจากแฟนคลับของพี่ต้าร์ มีเสียงถามว่าใครมาเป็นระยะ



“เค้าคนนั้นเป็นเด็กดี น่ารัก และเป็นสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งสำหรับพี่” พี่ต้าร์พูด หันมองไปทั่วแสตนด์



“วันนี้พี่ก็เลยอยากบอกให้เค้ารู้ว่า.....” พี่ต้าร์สบตาปอลพอดี



“พี่อยากบอกให้เค้ารู้ว่า ถึงจะมีผู้หญิงกี่คนที่เข้ามาในชีวิตพี่ พี่ก็ไม่เคยมีความรู้สึกแบบเดียวกับที่พี่มีให้เค้า เพราะเค้าเป็นผู้หญิงคนที่สองที่พี่จะรักรองจากคุณแม่”



มีเสียงกรี๊ดจากเหล่ากองทับนักเรียกหญิงก่อนที่พี่ต้าร์จะร้องเพลงเดิมอีกครั้ง แต่คราวไม่เหมือนคราวที่แล้ว เพราะปอลร้องตามเพลงทุกคำทุกพยางค์



++ นี่หรือคะม๊า ที่เรียกว่าความรัก วันนี้น้องปอลรู้แล้วค่ะว่ามันมีค่าแค่ไหน ++



++ เนี่ยเหรอดนตรี เสียงเพราะๆของมัน กำลังทำให้หัวใจที่แห้งแล้งของปอลชุ่มฉ่ำอีกครั้ง ++



ปอลส่งเสียงร้องไปกับเหล่านักเรียนคนอื่นๆ อย่างมีความสุข



พลอยมองเพื่อนรักอย่างเข้าใจ ++ ในที่สุดยัยปอลก็เจอคนที่ดีจริงๆ ++



เมื่อมีความรัก โลกทั้งใบก็สดใส รักของยัยปอล ก็เป็นความรักที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความดี ทุกคนก็จะกลับมามีความสุขสมบูรณ์อีกครั้ง



เสียงเพลงของพี่ต้าร์มีตัวโน๊ตอยู่ 8 ตัว ที่ปอลจะจำไว้ตราบนานเท่านาน



โด—เร—มี—ฟา—ซอล—ลา—ที—เลิฟ



เสียงนี้จะดังอยู่ในใจของคนสองคนตลอดกาล



++ เป็นไง ซึ้งมั๊ย ยัยนู๋บี พี่กานต์ของแกออกมาแร้วนะเฟ้ย เดี๋ยวจะหาว่ากีดกันความรัก แถมฟรีพี่เป้สุดเท่ของหนูตาล ชั้นเป็นคนดีนะเฟ้ย ไม่งั้นพวกพี่ๆสุดที่รักของแก ไม่ได้ออกมาอยู่ในบทแน่ๆ ++



++ โห ทำไมตอนนี้มันซึ้งจังฟะ อินกับบท น้ำตาไหลเลยอ่ะ ++