คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9 ไม่มีบ้านให้กลับ
"นี่คือผู้พันอาร์มสตรอง" เอ็ดแนะนำให้รู้จักกับผู้พัน
"ฉันพีนาโกะ ร็อคเบล" ทั้ง2ทักทายกัน
"ไงเด็น" ฉันลูบหัวเด็นที่เข้ามาคลอเคลียฉัน
"ว่าแต่ไม่ได้เห็นหนเาซะนาน... เอ็ดตัวเล็กลงนะ" เมื่อเทียบกับผู้พันอาร์มสตรอง ทำให้อัลหลุดหัวเราะออกมา
"ใครตัวเล็กกันฟะ! ยัยแก่กระจิ๋วหลิว!!! "แล้วเอ็ดกับคุณยายพีนาโกะก็เถียงกันไปเถียงกันมา
" แล้ววินรี่ล่ะคะ" ฉันถามหาวินรี่ที่เป็นหลานของคุณยายพีนาโกะ และเป็นเพื่อนสมัยเด็กของพวกเรา
"เจ้าบ้านั่น! ย้ำแล้วย้ำอีกแท้ๆ ว่าถ้าจะมาให้ติดต่อมาก่อน นี่เอ็ด!/แอ้กกก "อยู่ๆก็มีประแจลอยมาทางพวกเรา ฉันหลบทันทำให้โดนหัวเอ็ดเต็มๆ
" บอกแล้วไงว่าเวลามาซ่อมบำรุงให้โทรมาก่อนน่ะ" คนที่มาก็คือวินรี่นั่นเอง
"สวัสดีวินรี่" ฉันทักทายเพื่อนของฉัน
"หนอยแนาะวินรี่ คิดจะฆ่ากันรึไง"เอ็ดโวยวาย
" 555ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้า"วินรี่หัวเราะอย่างสนุกสนาน
"พวกเรากลับมาแล้ว"ถึงจะไม่ใช่บ้านของพวกเรา แต่ที่นี่ก็เหมือนบ้านของพวกเรา
พอเข้ามาในบ้านวินรี่ก็วิ่งมากอดฉันทันที
"เอลคิดถึงจังเลย หน้าอกใหญ่ขึ้นนะเนี่ย" วินรี่ไม่พูดเปล่าขยำด้วย
" หยุดเลยวินรี่ ดูสภาพเอ็ดนู่น"ฉันรีบห้ามทันที พอวินรี่ดูสภาพเอ็ดก็โวยวายออกมายกใหญ่
" อะไรกันเนี่ย อัลก็พังด้วย เอลซ่อมอัลได้ไม่ใช่หรอ" วินรี่หันมาถามฉัน
"ถือว่าเป็นการลงโทษที่ทำอะไรไม่คิดน่ะ"คุณยายพีนาโกะบอกว่าต้องใช้เวลาซ่อมออโต้เมลเป็นเวลา3วัน เพราะต้องทำทั้งแขนและขา เพราะเอ็ดนั้นสูงขึ้นนิดนึง คุณยายพีนาโกะเลยให้ใส่อะไหล่สำรองไปก่อน
"เอล ฉันขอดูตาซ้ายเธอหน่อย"อยู่ๆวินรี่ขอดูตาซ้ายฉัน
".... อืม เอาสิ"ฉันปลดผ้าปิดตาให้วินรี่ดู
"เธอยังปวดตาอยู่ไหมเอล"วินรี่ดูสภาพตาเทียมของฉัน
"มีบ้าง แต่ก็ทนได้... ไม่ต้องเป็นห่วงนะ" ฉันลูบหัววินรี่เบาๆ
"นี่คงเป็นตาเทียมสินะ ฉันพึ่งเคยเห็นหน้าเต็มๆของเอลิซ่าจังเนครั้งแรก" อยู่ๆผู้พันก็โผล่หน้ามา ฉันรีบปิดตาซ้ายของฉันทันที แล้วฉันเอ็ด เด็น และอัลมานั่งเล่นอยู่สนามหญ้าข้างบ้าน
"นี่ไหนๆก็ว่างแล้ว ไปเยี่ยมหลุมศพคุณแม่กันไหม "ฉันชวนไปเยี่ยมหลุมศพแม่
"อืม เอาสิ แล้วอัลจะเอายังไง"เอ็ดหันไปถามอัล
" ไม่ต้องห่วง แปะ ฟึ่บ!! "ฉันจัดการซ่อมอัลให้เรียบร้อย
"ขอบคุณฮะพี่เอล" อัลดีใจหยกใหญ่
"ยกโทษให้ฉันเถิดนะเอล" เอ็ดอ้อนวอน
"ไม่ล่ะ ที่ฉันยอมซ่อมให้นายเพราะคุณแม่คงอยากให้พวกเราไปหาครบทุกคน จะขาดพวกเราคนใดคนหนึ่งไม่ได้"ฉันพูดจบก็เดินไปเสื้อคลุมมาให้ตัวเองและเอ็ด ระหว่างทางเราได้เจอคนรู้จักที่มาทักเรามากมาย เพราะตั้งแต่ได้เป็นคนของทางการ เราก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย จนกระทั่งพวกเราเดินทางมาถึงหลุมศพของแม่ ฉันค่อยวางช่อดอกไม้ไว้
"พวกเรากลับมาแล้วนะคะคุณแม่"ฉันลูบป้ายหินเบาๆ
"ขอโทษนะฮะที่พวกเราไม่ได้มาหานาน เหงาไหมฮะ" อัลกับเอ็ดก็มาลูบป้ายหลุมศพเหมือนกัน
"คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรานะครับ พวกเราสบายดี" พวกเราก็ผลัดกันเล่าเรื่องของพวกเราให้คุณแม่ฟัง
ณ บ้านร็อคเบล
ตอนนี้พีนาโกะกับผู้พันอาร์มสตรองกำลังพูดถึงเรื่องของ3พี่น้องอยู่
" 3พี่น้องเข้มแข็งมากเลยนะครับ"ผู้พันอาร์มสตรองคิดแบบนั้น
"เข้มแข็งงั้นรึ?"พีนาโกะนึกย้อนไปเมื่อ4ปีก่อน
4 ปีก่อน
ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ จู่ๆบ้านร็อคเบลก็ได้ต้อนรับผู้มาใหม่ในคืนนั้น นั่นคืออัลในร่างชุดเกราะที่แบกร่างของเอ็ดกับเอลที่ได้รับบาดเจ็บเข้ามา
" คุณยาย!!! ช่วยพี่... ช่วยพี่ผมด้วยเถอะครับ!!" อัลรีบเข้ามาขอร้องให้พีนาโกะช่วย
นั่นสินะ... ทั้งเรื่องเมื่อ4ปีก่อนเอ็ดใช้แขนตัวเองเรียกวิญญาณของเอลเข้าร่าง และเอลแลกวิญญาณในการหลอมอัลเข้าร่าง ทั้งตอนที่ตัดสินใจว่าจะเป็นสุนัขรับใช้ของกองทัพ
"คุณยาย ผม/หนูจะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุของกองทัพ"ทั้งเอลและเอ็ดตัดสินใจไปทางนี้เพื่อหาหนทางทำให้ตัวเองเป็นเหมือนเดิม เอลตัดสินใจใส่ตาเทียมที่พีนาโกะขอให้คนรู้จักที่เชี่ยวชาญด้านการทำตาเทียมทำให้ ถึงสีจะเหมือนสีตายังไง เอลก็ตัดสินใจปกปิดตาข้างนั้น ส่วนเอ็ดก็ตัดสินใจใส่ออโต้เมล์ พ่อของพี่น้องเอลริคจู่ๆก็ได้ออกจากบ้านไป ทิ้งลูกเมียไว้ที่นี่ตั้งแต่3พี่น้องเด็กๆแล้ว พ่อแม่วินรี่ตายเพราะสงครามที่อิชวาล ทั้งคู่นั้นเป็นหมอ
กลับมาปัจจุบัน
"มันเหมือนประชดกันเลยนะ พวกเราที่สูญเสียครอบครัวไปเพราะสงครามกลับมีกินมีใช้เพราะสงครามในครั้งนั้น โอ๊ะ พูดถึงกิน ได้เวลาต้องทำอาหารเย็นแล้วนี่นา เธอนี่ท่าทางกินจุนะงั้นฉันจะทำเผื่อไว้เลย"พีนาโกะเตรียมตัวไปทำอาหารเย็ร
"เอ่อ ไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้นหรอกครับ" ผู้พันอาร์มสตรองเกรงใจคุณยาย
" ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า ข้าวน่ะกินกันหลายคนยิ่งอร่อยนะ มีเตียงคนไข้ว่างอยู่จะใช้เป็นที่นอนก็ได้ ยังไงซะ3พี่น้องนั่นก็ไม่มีที่พักอื่นนอกจากที่นี่ จะพัก3หรือ4คนก็เหมือนกันแหล่ะ"
"ที่ว่าไม่มีที่พักนั่น....ถ้าเป็นบ้านเกิด 3พี่น้องนั่นก็ต้องมีบ้านอยู่สิครับ"ผู้พันอาร์มสตรองทำได้แต่สงสัย
" ไม่มีหรอก เด็กพวกนั้นไม่มีบ้านให้กลับไปแล้ว วันที่เอ็ดกับเอลออกเดินทางเพื่อไปสอบรับสิทธิจากทางการ เด็กพวกนั้นก็เผาบ้านตัวเองทิ้งไม่เหลือซาก ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องวิชาเล่นแร่แปรธาตุนักหรอก แต่รู้ดีว่าเด็กพวกรั้นไม่ได้คิดจะทำอะไรครึ่งๆกลางๆ เด็กพวกนั้นไม่มีบ้านให้กลับแล้ว จึงถอยกลับจากเส้นทางของตัวเองไม่ได้"
TBC
ไรต์พยายามใส่ปม สงสัยปมมันคิดเยอะเกินไปแบบงงๆ555
Bee_Poko
ความคิดเห็น