[Fic แขนกลคนแปรธาตุ]​ฉันนี่แหล่ะลูกสาวคนที่2ของตระกูลเอลริค [END]​

ลำดับตอนที่ #14 : 13 สถาบันวิจัยที่5ถูกทำลาย

เคร้ง เคร้ง เคร้ง ฉวับ ฉึก ฉับ เคร้ง!!!

ตอนนี้พวกเราประดาบกันไปมา เสียงดาบ2เล่มปะทะกันแบบไม่มีใครยอมใคร

"ดาบจากน้ำแข็งมีขีดจำกัดสินะ เธอเก่งเหมือนกันนี่ที่สู้กับฉันได้ถึงขนาดนี้" ใช่มันมีขีดจำกัดและตอนนี้ดาบของฉันเริ่มร้าวแล้ว ตอนนี้ฉันมีบาดแผลเต็มตัว


"แต่บาดแผลนั่นก็น่าจะเห็นผลแล้ว พวกแกอีก2คน ป่านนี้น่าจะเสร็จคนที่ฉันพามาด้วยไปแล้ว คงตามมาช่วยไม่ได้หรอกน่า"


"งั้นหรอ พวกนั้นน่ะเก่ง ไม่มีทางเป็นอะไรไปง่ายๆหรอก" 


"คงต้องใช้เวลามากทีเดียวกว่าจะมาถึงนี่ได้" 


"เรื่องนั้นจะเป็นยังไงกันแน่นะ.... อัล! เอ็ด! ตอนนี้แหล่ะ"ฉันใช้ไม้เด็ด 


" ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"พออีกฝ่ายหันไปก็ไม่เจอใคร... เพราะฉันหลอกหมอนั่น


ฉัวะ!!! เคร้ง! 


ฉันจัดการฟันส่วนหัวของชุดเกราะจนหลุด พร้อมกับดาบน้ำแข็งที่แตกไป


" หนอยไอ้ขี้ขลาด" ไม่ได้ขี้ขลาดซะหน่อย


" ฉันแค่ใช้แผนจัดการนาย เอาล่ะเล่าเรื่องของศิลานักปราชญ์มาให้หมด นายแพ้ฉันแล้ว"ฉันหยิบส่วนหัวมาคุย


"5555 ยังไม่ได้แพ้ซะหน่อย" ยังไม่ได้แพ้... หมายความว่าไง


ฉัวะ!!!!! 


ฉันโดนแทงจากด้านหลัง พอหันไปก็เจอกับส่วนตัวของชุดเกราะแทงมาที่ฉัน


"บ้าชิบ" ฉันกุมแผลเพื่อห้ามเลือด เพราะจากการโดนแทงเมื่อกี้มีเลือดออกจำนวนมาก


"เกราะชุดนึงไม่จำเป็นต้องมีวิญญาณแค่ดวงเดียวนี่นา ลืมบอกไปอสูรฆาตกรที่ชื่อสไลเดอร์น่ะ/เป็นอสูรฆาตกรที่มีกัน2พี่น้อง เอาล่ะมาต่อกันยกที่2เถอะ ยัยหนู" อยู่ๆหมอนั่นก็ใช้ดาบกระทุ้งแผลที่ท้องฉัน


อุ่ก แค่กๆ


"บ้าเอ๊ย จะมาตายที่นี่ไม่ได้นะเอล" ฉันรีบถอยมาเสาข้างหลังทันที


" เปล่าประโยชน์ น้ำของแกหมดแล้วนิ"หมอนั่นพุ่งมาแทงฉัน


ฟึ่บ แปะ เพล้งงงงง


" ฉันไม่ได้แช่แข็งได้เฉพาะน้ำซะหน่อย"ฉันใช้เลือดของฉันมาใช้ในการแช่แข็ง แล้วชุดเกราะก็แตกเป็น2ท่อน ฉันลงไปนั่งกับพื้น


"ยอดเยี่ยมมากคราวนี้แกชนะจริงๆแล้ว ส่วนเรื่องนั้นบอกไม่ได้ รีบทำลายพวกเราแล้วไปจากที่นี่ซะ" 


"ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากฆ่าใคร" ฉันปฏิเสธเพราะไม่อยากจะฆ่าคน ถ้ายอมรับว่าพวกนี้ไม่ใช่คน ก็แปลว่ายอมรับว่าอัลไม่ใช่คนด้วย อยู่ๆหมอนั่นก็ยอมเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง พอมาถึงตอนที่จะบอกว่าใครเป็นคนสร้างศิลานักปราชญ์ อยู่ๆก็โดนทำลายตราประทับเลือด


" เกือบไปแล้ว พูดมากไปมันไม่ดีนะ48"คนที่ทำลายคือลักซ์


"อ้าว ทำไมยัยหนูน้ำแข็งถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ว่าแต่สภาพนี้มันยังไงเนี่ย" ลักซ์มากับผู้ชายอีกครที่มีผมยาว แต่ว่า2คนนั้นหิ้วเอ็ดมาด้วย


"เอ็ด! นายทำอะไรเอ็ด" เหมือนผู้ชายคนนั้นจะชื่อเอ็นวี่ แล้วเอ็นวี่ก็ทำลายวิญญาณคนน้องอีกคน บ้าเอ๊ยขยับตัวไม่ไหวแล้ว ถึงจะไม่เจ็บก็เถอะ


"ยินดีด้วย เก่งมากที่มาถึงตรงนี้ได้ ยกนิ้วให้เลย สงสัยต้องฆ่าแกแล้วมั้ง"ฉันพยายามจะลุกขึ้น จู่ๆก็รู้สึกว่ามีอะไรแทงที่ท้องแล้วหมดสติไป


ด้านนอก


ตอนนี้ผู้กองรอสกับจ่าบรอสมาถึงแล้วช่วยอัลไว้ แต่ว่า


ตู้มมมมม


อยู่ๆตึกถล่มลงมาเพราะแรงระเบิด


"ระเบิด!! ถอยออกมาเร็ว!! มัวทำอะไรอยู่ รีบหนีสิ!! "ผู้กองรีบให้อัลถอลออกมา


"พี่ผม!! พวกพี่ๆยังอยู่ในนั้น" อัลพยายามเข้าไปช่วย อยู่ๆเอ็นวี่ก็โผล่มาพร้อมกับเอ็ดและเอลที่โดนหิ้วมา


"ชะแว๊บ เอาของมาส่งให้แล้วครับผม ไม่ถึงตายหรอก แต่เสียเลือดเยอะรีบพาไปโรงพยาบาลซะดีกว่า พวกเธอเองก็คอยเฝ้าดีๆ อย่าให้ทำอะไรเกินตัวอีกจะได้ไหมล่ะ เพราะเป็นคนสำคัญเชียวนะ"เอ็นรี่พาทั้ง2คนมาส่งถึงมือเรียบร้อย


"ผู้กองรอสมัวทำอะไรอยู่ครับ เร็วเข้าเถอะ" จ่าบรอสวิ่งเข้ามา


" จ่ามาช่วยกันหน่อยสิ"หันไปอีกทีเอ็นวี่หายไปแล้วทั้งหมดรีบวิ่งหนีกันทันที


โรงพยาบาล


ตอนนี้มีใครบางคนที่เข้ามาภายในโรงพยาบาลด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดๆจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แล้วเดินเข้ามาภายในห้องพักของเอ็ดและเอล


" อะ เอ่อ ผู้พันมัสแตง... สะ สวัสดีค่ะ" ผู้กองรอสถึงกับเสียงสั่น


"เกิดอะไรขึ้นเล่ามาทั้งหมด!!!" ตอนนี้อัลกับผู้คุ้มกันอยากจะร้องไห้มาก


'เอล ช่วยฟื้นมาเคลียร์กับผู้พันที่เถอะ'​


TBC


เหอะๆๆๆ


Bee_Poko​