ก๊อก ก๊อก ก๊อก
Chanyeol Part
"ใครมาเคาะประตูแต่เช้า" "จุนมยอนมึงไปดูหน่อยดิ" ผมใช้มันไปดู ผมลุกไม่ไหวหรอก เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย หลับๆตื่นๆ . . . . . "ว่าไงคริส มีอะไรหรอ มาแต่เช้าเลย" หืม คริสมาหรอ? ผมได้ยินเสียงจุนมยอนพูด "เข้ามาก่อนสิ" "ชานยอลยังไม่ตื่นหรอ" คริสถามจุนมยอน .. กูตื่นละ แต่ขี้เกียจลืมตา ขี้เกียจลุก "ตื่นแล้ว แต่มันขี้เกียจลุก" จุนแม่งรู้ดี "กูไม่ได้ขี้เกียจ" ผมพูดขึ้นพร้อมดันตัวขึ้นลุกนั่ง "อ่ะ เอานี่มาให้" คริสพูดพร้อมยื่นเสื้อคลุมมาให้ "หืม?" มันเอามาให้ทำไม "เอาไปใส่ จะได้ลงไปข้างล่าง" "ใส่ทำไม ไม่ใส่หรอกนี่ไม่ใช่หน้าหนาวนะ" "ไม่ใช่หน้าหนาวแต่ที่นี่มันหนาว อากาศที่นี่มันเป็นแบบนี้" คริสพูดพร้อมวางเสื้อคลุมลงบนเตียง "ฉันคิดว่านายน่าจะใส่ได้ นายหุ่นก็พอๆกับฉันแหละ" "อืม ขอบใจ" "ส่วนของพวกนาย ฉันเอาของเพื่อนๆฉันให้ หุ่นใกล้เคียงกันคงใส่ได้" คริสหันไปพูดกับจุนมยอน "จุนไปดูดิพวกแบคมันตื่นยัง" "ใช้กูอีกแล้วนะ อยากรู้ก็ไปดูเองดิวะ ใช่แต่กู" "แบคยอนกับคยองซูไม่อยู่หรอก เห็นออกไปเดินเล่นกันแต่เช้าแล้ว" คริสพูดขึ้น "โหยยยยยย ไรวะไปเดินเล่นไม่มาชวนกันเลยไอพวกนี้" มันน่าน้อยใจนัก ไปเดินเล่นกันไม่มาชวนผมสักคำ "ว่าแล้วว่าต้องอยู่นี่" เสียงบุคคลใหม่ดังมาจากหน้าห้อง "อ่าว เลย์เข้ามาก่อนสิ" ผมเรียกเลย์ให้เข้ามา "หวัดดีชานยอล เป็นไงเมื่อคืนนอนหลับมั้ย" เลย์ถามผม "ไม่ค่อยหลับอะ ไม่ชินที่แถมยังได้ยินเสียงอะไรไม่รู้แทบจะทั้งคืน" "เดี๋ยวก็ชิน" "คงไม่ชินหรอกหลับแทบไม่ลงเลย" "เชื่อสิ อยู่นานๆไปก็ชินเหมือนฉันไง" "นายก็ได้ยินหรอเลย์" "อืม นายได้ยินอะไรฉันก็เคยได้ยินแบบนั้นแหละ ได้ยินจนชินแล้ว ไม่เชื่อถามคริสดิ" ผมหันไปมองหน้าคริสเชิงถามว่าจริงหรอ "อืม เดี๋ยวก็ชิน เราก็โดนแบบนี้กันหมดตอนมาแรกๆ" อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนร่วมชะตากรรม ฮ่าๆๆๆๆ "นี่! เลย์ฉันบอกให้มาตามคริสไง ทำไมไม่ลงไปสักที เดี๋ยวพี่ฮีชอลก็อาละวาดอีกหรอกลงไปช้าอะ" เสียงตะโกนดังมาจากหน้าห้องผม "เฮ้ย ลืมเลยมัวแต่คุยเพลิน" เลย์หันไปพูดกับลู่หาน "หิวยัง รีบแต่งตัวเถอะจะได้ลงไปข้างล่างกัน" คริสหันมาบอกผม .
.
.
.
. "กูเตือนแล้วใช่มั้ยว่าอย่าคิดลองดี!!!!!!!!!!!!!!!!" ในขณะที่พวกผมเดินลงบันไดมาถึงชั้น2ก็ได้ยินเสียงตวาดดังมากดังจนผมสะดุ้ง ผมจำเสียงนั้นได้ดีไม่เคยลืม เสียงของรุ่นพี่ฮีชอล "ถ้าไม่อยากโดนดีเหมือนพวกก่อนหน้านี้ จำใส่กบาลไว้ว่าอย่าคิดจะทำ!!!!" "นี่แค่สั่งสอนนะ ดีที่คริสมันเดินไปดู ถ้ามึงคิดทำแบบนั้นกูเอาตัวมึงไปให้เฮียริคจัดการแน่!!!!" ตอนนี้ผมเดินลงมาถึงบันไดลงไปห้องโถงแล้ว สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าคือรุ่นพี่ฮีชอลกำลังอาละวาดผู้ชายคนนึง
สภาพผู้ชายคนนั้นอย่าให้พูดเลย "พอเถอะฮีชอล มันยังไม่ได้ทำอะไรก็ปล่อยมันไป" ผู้ชายคนนึงพูดพร้อมจับตัวพี่ฮีชอลไว้ "มึงต้องรอให้มันทำก่อนใช่มั้ยจองซู!!!!!" รุ่นพี่ฮีชอลหันไปตวาดคนที่ห้าม "ถ้ามึงแตะ . . . ." ยังไม่ทันที่รุ่นพี่ฮีชอลจะพูดจบ "อ่าว ลงมากันแล้วหรอ" รุ่นพี่ซีวอนเอ่ยทักพวกผม ทุกคนในที่ตรงนั้นก็หันมากันหมด "โอ๊ะ! เด็กน้อยลงมากันแล้ว~" รุ่นพี่ฮีชอลพูดขึ้น รุ่นพี่คนนี้น่ากลัวกว่าผีอีกให้ตายดิ เปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัด เมื่อกี้ยังอาละวาดอยู่เลย "ใสหัวไปเลยไป!!! จำไว้ให้ดีล่ะพวกมึงทุกคนเลย!!!!" รุ่นพี่ฮีชอลหันไปตวาด พร้อมกับกวาดสายตาไปยังคนอื่นรอบๆห้องโถง "มีอะไรกันครับพี่" คริสเอ่ยถามพี่ฮีชอล "เปล๊าาาาา~~ ไม่มีอะไร แค่เรียกเด็กมาอัดเล่นก็เท่านั้น ไปเถอะกินข้าวกัน" รุ่นพี่ฮีชอลพูดจบก็เดินไปยังห้องอาหาร "จุนมึงว่าพี่ฮีชอลน่ากลัวกว่าผีป่ะ" ผมพูดกับจุนมยอนเบาๆ "เหนือผียังมีพี่ฮีชอล" ผมกับจุนมยอนได้แต่หัวเราะคิกคักกันอยู่2คน จนคริสหันมามอง "พูดอะไรระวังหน่อยพี่ฮีชอลเค้าหูดี" คริสเอ่ยขึ้นมาเบาๆแล้วยิ้มให้ผม "พวกนายนี่ก็นะ นินทากันแบบเผาขนเลย" ลู่หานพูดขึ้น
ตอนนี้เราอยู่กันในห้องอาหาร ห้องอาหารใหญ่กว่าที่ผมคิดแต่ก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดที่จุนักเรียนในตึกได้ทั้งหมด ผมว่ามันน่าจะมีโรงอาหารใหญ่ที่ไหนสักที่ในโรงเรียนนี้ ในส่วนของห้องนี้ก็น่าจะเป็นห้องอาหารประจำตึก ผมไม่รู้หรอกว่าเขาแบ่งเวลากินอาหารกันยังไง วันนี้เขาก็คงบอกตารางเวลาและตารางเรียนของที่นี่ ผมคิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย ในขณะที่เดินไปที่โต๊ะอาหารที่มีเพื่อนของคริสนั่งอยู่ก่อนแล้ว ผมมองไปยังจุดที่วางอาหารมีแต่ของน่ากินเต็มไปหมด เป็นอาหารเช้าง่ายๆตามสไตล์พวกฝรั่งอะแหละ ถูกจัดวางไว้อย่างน่ากินเลยทีเดียว เวลานี้คนในห้องอาหารก็ไม่เยอะเท่าไหร่
"มึงๆแบคกับคยองมันยังไม่มาอีกหรอวะ" ผมสะกิดถามจงอิน "เออว่ะ ยังไม่เห็นเลย" มันพูดพร้อมหันซ้ายหันขวามองหา "เดี๋ยวก็มามั้ง พี่ฮีชอลบอกมันเมื่อเช้าว่าเจอกัน8โมงที่ห้องอาหาร" "อีกไม่กี่นาทีก็จะ8โมงอยู่ละมันยังไม่มากันเลย" เซฮุนพูด "ยืนทำไรกัน ทำไมไม่ไปตักอาหารมากินล่ะ" คริสเดินเข้ามาถาม "รอแบคกับคยองอะ มันยังไม่มากันเลย" "ไปตักกินก่อนเถอะ เดี๋ยวเพื่อนนายก็มา" "เออไปกินก่อนเถอะ เดี๋ยวมัน2คนก็มา ปะๆ" จุนมยอนพูดจบก็ลากผมไปตักอาหาร . . . . .
"เมื่อคืนเห็นแล้วสินะ" ทงเฮเดินมากับฮยอกแจเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าจงอินและเซฮุน
". . . . . . . . . . . ."
". . . . . . . . . . . ."
ทั้งเซฮุนและจงอินยืนนิ่งไม่พูดอะไร เซฮุนค่อนข้างไม่ไว้ใจทงเฮสักเท่าไหร่เพราะสิ่งที่เค้าเห็นเมื่อคืนนี้ "ทำไมพวกนายไม่ดูให้จบ" ประโยคนี้ถูกเอ่ยขึ้นจากฮยอกแจ ". . . . . . . . . . . ." ทั้ง2คนก็ยังคงเงียบอยู่เช่นเดิม "ตอนนี้นายอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่สักวันนาย2คนจะเข้าใจทงเฮ" ฮยอกแจส่งยิ้มบางๆมาให้ทั้ง2คน ก่อนที่จะคว้ามือทงเฮแล้วเดินไปตักอาหาร "พี่ฮยอกแจไม่เหมือนเมื่อคืนเลยเนอะมึงว่าปะจงอิน" เซฮุนพูดสายตายังจ้องมองไปที่ฮยอกแจ "ต่างกันโดยสิ้นเชิง เมื่อคืนที่เราเห็นพี่เค้ามีอาการเหมือนกับคนขาดสติ" "เมื่อกี้พี่เค้าพูดว่าเราดูไม่จบใช่เปล่าวะฮุน" "เออ ยังมีไรให้ดูอีกวะ" "มึงไม่น่ารีบเดินกลับมาก่อนเลยว่ะ" "สัด!กูทนดูต่อไม่ได้หรอก มึงก็เห็นหนิ" "ไปตักข้าวเหอะว่ะอย่าพูดเรื่องนี้เลย" เซฮุนพูด "มึงไปตักก่อนเลยเดี๋ยวกูออกไปตามคยองกับแบคก่อน เดี๋ยวกูมา" "เออๆรีบมานะ" . . .
Chanyeol Part
"คริสแล้วเรื่องแผนเรียนของพวกเราอ่ะ" ผมถามคริสในขณะที่เราเดินตักอาหารกันอยู่ "มิสเค้ายังไม่เอาแผนเรียนมาให้เลย" "แล้วฟอร์มโรงเรียนอะ พวกเราต้องใส่แบบเดียวกันแบบพวกนายใช่ป่ะ" "ใช่ เดี๋ยวมิสก็คงเอามาให้แหละ" "น่าตื่นเต้นเหมือนกันแฮะ เกิดมาก็พึ่งเคยมาเรียนโรงเรียนหรูๆแบบนี้อะ แต่ดูเหมือนหลงยุคไปสักหน่อย" ถ้ามันไม่ติดว่าบรรยากาศในโรงเรียนมันหลอนๆและมีอะไรแปลกประหลาดเกิดขึ้น ผมก็คงมีความสุขกับโรงเรียนนี้มากกว่านี้แน่ๆ . . . . . .
Baekhyun Part
"แบคมึงพาเดินมามั่วปะเนี่ย" "มั่วไรมึง ไม่มั่ว กูมีแผนที่นะเว้ย" "มึงบอกจะพามาดูหอทองคำเดินมานานละไม่เห็นจะเจอหอทองคำที่ว่าของมึงเลย" "มึงหาว่ากูพาหลงหรอ!" "กูยังไม่ได้ว่ามึงพาหลงเลยนะ กูแค่บอกว่าเดินมานานแล้วยังไม่เจอหอทองคำของมึงเลย กูพูดว่ามึงพาหลงตรงไหน ฮ่าๆๆๆๆ" "สัส!" มันว่าผมชัดๆแต่ก็จริงนั่นแหละ ผมหลง ก็แผนที่ในโรงเรียนมันดูง่ายซะที่ไหนล่ะ แถมมันยังมีหมอกลงด้วยแต่ดีที่หมอกมันไม่หนาเหมือนตอนดึกๆ "แบค!!" คยองซูเรียกพร้อมทั้งเขย่าแขนผม "อะไร แป๊บๆกูดูแผนที่อยู่ อย่าเขย่าแขนกูได้มั้ยเนี่ย" "มึง มึง ตรงนั้น" ผมละสายตาจากแผนที่หันมามองคยอง "ดูไร ตรงไหนๆ" "นั่น" ผมมองไปยังจุดที่คยองชี้ "เฮ้ย!!" "เอาไงดีแบคยอน ทำไงดี" สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าคือมีผู้ชายคนนึงอยู่ในบ่อน้ำพุกำลังจะจมแหล่ไม่จมแหล่ ส่วนอีกคนกำลังดึงมือคนที่อยู่ในบ่อน้ำขึ้นมา "ปล่อยมือกู!! มึงหนีไป!!!" "กูไม่ปล่อย!!!!" "กูบอกให้ปล่อย!!!!" "ไม่ กูไม่ปล่อย!!!! ยังไงก็ไม่ปล่อย!!!!!" "อยากตายทั้งคู่รึไง!!!!! กูรู้มึงไม่ไหวปล่อยกูแล้วรีบกลับเข้าตึกไป!!!" "ถ้ามึงตายกูจะอยู่ยังไงมึงคิดบ้างมั้ยไอ้เหี้ย!!! อย่าทิ้งกู กูไม่ยอม!!!!!" . . . . "ไปช่วยกัน!!!" ผมรีบวิ่งเข้าไปทันที ผมยื่นมือไปเพื่อที่จะดึงคนในน้ำขึ้นมา จู่ๆก็มีบางอย่างโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ "ไม่ใช่เรื่องของพวกมึง ออกไปซะ!!!!!!" ผมตกใจมากเพราะไอสิ่งที่โผล่พ้นน้ำมาจับมาที่ข้อมือผม ผมพยายามชักมือออกแล้วถอยหลังออกมาให้พ้นจากริมขอบบ่อน้ำพุทันที สิ่งที่ผมเห็นน่ะหรอ แน่นอนล่ะว่าไม่ใช่คนแน่ๆ มันคือตัวอะไรไม่รู้ ไม่น่าใช่ผี ไม่น่าใช่มันดูเหนือกว่านั้น มันเหมือนปีศาจ ตัวมันขาวซีดๆ เส้นเลือดขึ้นตามตัวเต็มไปหมด ดวงตามันดูราวกับโกรธแค้นอะไรสักอย่าง "กูรักมึงนะ ซิ่วหมิน" จบประโยคร่างคนที่อยู่ในน้ำก็หายลงไปในบ่อน้ำพุนั้นทันที พร้อมกับไอตัวบ้าอะไรไม่รู้โผล่ขึ้นมาจากน้ำหวังจะลากผู้ชายอีกคนนั้นลงไป ผู้ชายคนนั้นจึงวิ่งหนี พวกผมก็เช่นกัน ผมคว้าข้อมือคยองซูวิ่งไปมั่วซั่ว แผนทงแผนที่ไม่ต้องดูมันแล้ว นาทีนี้สับตีนแตก ผมไม่รู้วิ่งผ่านอะไรมาบ้าง วิ่งกันหน้าดำหน้าแดงเหนื่อยหอบเป็นหมา วิ่งมาจนคิดว่าน่าจะรอดแล้ว ตอนนี้ผมมาหยุดอยู่ตรงตึกอะไรสักตึกนี่แหละ เหนื่อยชิบหาย "เหี้ย!! ตัวไรวะ" คยองซูพูดขึ้นเมื่อหยุดวิ่ง "กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่น่ากลัวชิบหาย" "แล้วผู้ชายคนนั้น" "กูว่าไม่รอด หายลงไปในน้ำแบบนั้น" ผมว่าผมควรรีบกับไปที่ตึกให้เร็วที่สุด ระหว่างหาทางเดินกลับตึก ผมรู้สึกปวดๆแสบๆที่แขนยังไงไม่รู้ เลยยกแขนขึ้นมาดู "เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!!!! เหี้ยแขนกู!!!" ผมตกใจมากเมื่อผมเห็นแขนตัวเองมีรอยช้ำเขียวๆม่วงๆเป็นรอยนิ้วมือที่แขนผม สีมันน่ากลัวมาก ต้องใช่แน่ๆ ไอ้ตัวนั้นอะตอนที่ผมเอื้อมมือจะไปช่วยผู้ชายคนนั้น "มึงเจ็บมากเปล่าวะ ไหนมาดูดิ รอยน่ากลัวมากมึง มันขนาดนี้เลยหรอวะ" คยองซูดึงแขนผมไปดู "ปวดๆว่ะ เนี่ยรู้สึกมันแสบๆเหมือนมันจะไหม้ๆยังไงไม่รู้ว่ะ" แล้วรอยช้ำมันก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นรอยไหม้ "เหี้ยไม่ไหวแล้วรีบกลับเหอะ" ผมเดินตามแผนที่อีกรอบ ผมหวังว่าจะถึงตึกโดยเร็วเพราะผมเจ็บแขนมาก "นั่นมันบ่อน้ำพุศักดิ์สิทธ์ใช่ปะวะแบค" คยองซูถามขึ้นในระหว่างที่เราเดินกลับตึก "น่าจะใช่มั้ง ขอดูก่อน" ผมพูดจบก็เปิดหนังสือเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ในนั้นมีบอกไว้หมด "อืม ใช่ๆนี่ไง ใช่เลยเหมือนกันเปี๊ยบ" ผมพูดและส่งให้คยองมันดู "อย่าได้หลงเข้ามาอีกเลยเถอะ กูจะกาไว้เลยว่าเป็นสถานที่ต้องห้าม แม่งมีตัวเหี้ยไรด้วยก็ไม่รู้" ผมพูด "ผีที่นี่น่ากลัวชิบหาย" คยองมันพูด "แบบนั้นกูว่าไม่ใช่ผี ปีศาจชัดๆ แค่มันจับแขนกูแขนกูก็เป็นแบบนี้ละ" "โว๊ย!! ทำไมมันซับซ้อนงี้วะ โรงเรียนจะใหญ่โตไปไหนเนี่ย" ผมหงุดหงิดมากเดินไม่เจอตึกวีเซ็นซาสักที หมอกก็ลงไม่หายไปสักที แขนก็ปวดๆแสบๆ
"แบคนั่นไงข้างหน้า" "เจอสักที" ผมรีบก้าวเท้าเดินตรงไปทันที "ไม่ใช่หนิ" ผมพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าตึก ด้วยความที่ตึกนอนมันคล้ายๆกันเลยทำให้เข้าใจผิด "อควิเลีย" "รีบไปเหอะคยอง" ผมไม่อยากอยู่นานผมรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ . . "ทายซิดงอูว่าเราเจอใครเดินหลงทางอยู่แถวนี้~" เสียงของใครคนนึงพูดขึ้น ผมหันไปตามเสียงจึงเห็นพวกไอ้แอลมันนั่งอยู่ตรงโต๊ะม้าหินตรงข้ามตึกของมัน เพราะหมอกจางๆทำให้ผมไม่ทันสังเกตเห็นว่ามันนั่งกันอยู่ตรงนั้น ถ้าเห็นก่อนนะผมจะหาทางอื่นไม่ผ่านตึกมันหรอก แต่พวกผมพลาดไง "ไปเหอะคยอง" ผมพูดพร้อมคว้าแขนคยองซูแล้วรีบเดิน "อ๊ะๆๆๆๆจะไปไหน ผ่านมาแล้วไม่แวะคุยกันหน่อยหรอ" ดงอูเดินมาดักข้างหน้าแล้วหันไปพูดกับคยองซู "ฉันอยากคุยกับนาย เข้าไปคุยกันในตึกนะ" มันพูดพร้อมกับคว้าแขนคยองซูแล้วพยายามดึงคยองให้เข้าไปในตัวตึก "ปล่อยเพื่อนกูเลยนะมึง!!!" ผมวิ่งไปดักหน้าแล้วพลักดงอู แต่ก็ไม่เป็นผล "ถอยไป กูไม่ได้ต้องการมึง" มันพูดพร้อมผลักผมให้พ้นทาง "ไอ้เหี้ย!!!เปิดประตูนะเว้ย!!!!" มันลากคยองซูเข้าไปข้างในแล้วปิดประตูตึก "ไม่เอาหน่าแบคยอน" แอลมันเดินมาพูดข้างหูผมพร้อมกับเอามือของมันมาโอบผมไว้ "ปล่อยกู!!!!!!!" ผมตะคอกพร้อมสะบัดตัวออก "เสียดายจัง ชานยอลน่าจะหลงมาเดินแถวนี้กับพวกนายด้วย" "เอ หรือนายอยากจะเข้าไปอยู่กับฉัน" มันพูดพร้อมกับเอามือโอบผมอีกรอบ โอ่ยยยยยขยะแขยงชิบหายเลยเว้ย "อย่ามาจับตัวกู!!!! กูขยะแขยง!!!" "ปากดีนักนะมึง" มันหันมากระชากคอเสื้อผม "มึงปล่อยแบคยอนเลยนะแอล!!!!!!!!!" "จงอิน!" ผมหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงจงอิน "มีตัวเสือกอีกละ กูล่ะเบื่อ ฮิมชาน ยงกุก จงออบ จัดการมันได้เลย"
แอลพูดจบคนของแอลก็ไปรุมจงอินที่พึ่งเข้ามา "อ่อ.....ใครอยากได้แบคฮยอนก็ลากมันไปก็แล้วกัน ตามสบาย อย่าให้มันกลับไปบอกคนตึกมันได้ล่ะ" พูดจบแอลก็ปล่อยมือออกจากคอเสื้อผม มันส่งยิ้มร้ายๆมาให้ก่อนที่คนที่อยู่กับแอลจะเดินเข้ามาหาผม "รุ่นพี่ครับ!" จู่ๆก็มีเสียงคนนึงแทรกขึ้นมา แอลเลยหันไปมอง "มีไร" แอลถามคนที่เรียก "ถ้ารุ่นพี่ไม่ว่าอะไรผมขอแบคยอน" จบประโยคนั้นผมหันไปจ้องหน้าไอคนที่พูดทันที ขอกูเนี่ยนะ กูไม่ใช่สิ่งของนะเว้ย!!!! ผมคิดจะวิ่งหนี พวกแม่งก็ดักไว้อย่างรู้ทัน "มึงอยากได้งั้นหรอ?" "งั้นก็เอาไปสิ ไม่ใช่ชานยอลกูไม่ต้องการ" แอลพูดจบก็เปิดประตูเพื่อเดินเข้าไปในตัวตึก ก่อนที่จะปิดประตูแอลก็พูดกับผู้ชายคนนั้นว่า "อย่าปล่อยให้มันกลับตึกไปได้ล่ะ แดยอน" "ครับรุ่นพี่" แดยอนพูดจบก็เดินมาจับผมไว้ "ไอ้เหี้ย ปล่อยกู!!!" ผมพยายามสะบัดตัวออก "จงอิน จงอิน ไอ้สัดพวกมึงปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้นะ!!!!!" ผมหันไปด่าไอ้พวกที่รุมจงอิน "อยู่นิ่งๆ!!!" แดยอนมันลากผมมาตรงโต๊ะที่พวกแอลมันนั่งก่อนหน้านี้ "จะทำไร!! ปล่อยกู!!!" ผมทั้งถีบทั้งต่อยแม่งก็ยังไม่ปล่อยสักที "อยู่นิ่งๆก่อนดิ กูไม่ทำอะไรมึงหรอกหน่า" มันพูด "กูไม่เชื่อมึงหรอก!!! ปล่อยกู!!!!" ผมพยายามสะบัดตัวออก "ฟังก่อนดิวะ!!!!" มันตะคอกผม "กู ไม่ ฟัง!!!!!" มันหันไปมองทางจงอินที่กำลังโดนพวกมันรุมแป๊บนึง แล้วมันก็หันหาผมโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆกระซิบบางอย่างกับผม "กูจะช่วยให้มึงกลับตึก" มันกระซิบข้างหูผมทำให้ผมหยุดฟังมัน "ทำตามที่กูบอกแล้วมึงจะได้กลับไป" แล้วมันก็หันไปทางจงอินอีกรอบ
ตอนนี้คนพวกนั้นมันหยุดการกระทำทั้งหมดแล้วปล่อยให้จงอินนอนกองอยู่ตรงนั้นแล้วเดินเข้าตึกไป "จงอิน!!" ผมกำลังจะวิ่งไปหาจงอิน แต่แดยอนก็จับผมไว้ "ปล่อยเพื่อนมึงไว้ก่อน" "ไอ้เหี้ย ทำไมมึงพูดงี้วะ!!!" "มึงก็เลือกเอาแล้วกันระหว่างเพื่อนมึงที่อยู่ในตึกกับเพื่อนมึงที่นอนอยู่ตรงนั้นมึงจะเลือกช่วยใครก่อน แต่ถ้าเป็นกู กูจะเลือกช่วยคนในตึกก่อน เพราะคนที่นอนกองอยู่ตรงนั้นมันน่วมไปแล้ว!!!!!!!!!!" "กูปล่อยให้เพื่อนกูนอนกองอยู่ตรงนั้นไม่ได้หรอกนะ!!" "ถ้ามึงจะไปช่วยไอ้นั่นที่นอนกองตรงนั้น กูก็ให้มึงกลับตึกไม่ได้หรอก เพราะกูไม่อยากซวยโดนรุ่นพี่เล่นงาน" "ไหนมึงบอกจะช่วยกูไงวะ" "กูจะช่วยมึงให้มึงไปช่วยเพื่อนมึงที่อยู่ในตึก" "แล้วจงอินเพื่อนกูล่ะ" "ถ้ามึงกลับตึกได้คนตึกมึงก็มาช่วยมันเองแหละ เอาไงจะให้ช่วยมั้ย" "เออๆ" "ตอนนี้มีคนมองกูกับมึงอยู่ รุ่นพี่แอลไม่ปล่อยให้มึงกลับไปง่ายๆหรอก กูถึงขอมึงไว้ มึงฟังแผนกูนะ เดี๋ยวกูจะเอามึงเข้าตึก ก่อนที่จะปิดประตู กูจะแกล้งทำเป็นเผลอ มึงซัดกูมาแรงๆสักที2ที แล้วรีบวิ่งกลับตึกมึงทันที ขึ้นอยู่กับมึงแล้วล่ะตอนวิ่ง วิ่งหนีให้ทันไม่ต้องสนใจเพื่อนมึงที่นอนอยู่ตรงนั้น วิ่งกลับตึกให้เร็วที่สุด เพราะมันต้องมีคนวิ่งตามไปลากมึงกลับมาแน่ๆ จากอควิเลียไปวีเซ็นซามึงจำทางกลับตึกมึงได้ใช่มั้ย" "กูจำได้ แต่มึงจะให้กูทำงั้นจริงหรอ" "อืม" "ทำไมมึงถึงช่วยกู" ". . . . . . . . . . . " แดยอนเงียบไปสักพัก "ไม่มีไรหรอกทำตามที่บอกก็พอ มึงรีบกลับไปบอกพี่ฮีชอลก็แล้วกัน คนเดียวที่จะเอาตัวเพื่อนมึงออกมาได้" "ได้ๆ ขอบใจนะ" "บอกคริสให้ดูชานยอลดีๆ พี่แอลเล็งชานยอลไว้ อย่าพามาตึกนี้จะดีที่สุด" "อืม" "เริ่มได้ละ กูจะลากมึงเข้าไปมึงก็ขัดขืนหน่อยแล้วกัน แล้วก็ตามที่กูบอกเลยนะ" แดยอนพูดจบก็กระชากผมให้เดินตามไปทันที ไอ้เหี้ยเอ๊ย สมจริงเกินไปแล้วมึง กูก็เจ็บเป็นนะ รอยที่พึ่งโดนก็ยังไม่หายเจ็บ วันเหี้ยไรวะมีแต่เรื่อง "ปล่อยกู!! กูบอกให้ปล่อยไง!!" ผมก็แหกปากตะโกนไปงั้นอะตามแผน
แดยอนเปิดประตูพร้อมลากผมเข้ามาแต่ยังไม่ทันจะปิดประตูแดยอนส่งซิกให้ผม ผมต่อยแดยอนไปเต็มแรงพร้อมทั้งถีบมันอีกสักทีแล้ววิ่งออกไปทันที วิ่งออกมาแบบไม่คิดชีวิต เมื่อกี้ก็วิ่งหนีตัวเหี้ยไรไม่รู้ นี่ก็ต้องวิ่งอีกแล้ว "จะรอดมั้ยกู รอดมั้ย รอดมั้ย ไอ้เหี้ยเอ๊ยวิ่งตามกูมาหาพ่อมึงหรอ!!!" ผมวิ่งไปสบถไปตามทาง มีคนวิ่งตามผมมาจริงด้วย ผมรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ผมหันไปมองพวกมันวิ่งตามมากันเร็วมาก อย่ามาทันนะ กูจะถึงแล้ว ผมเห็นทางข้างหน้า ประตูโค้ง!! ประตูโค้งที่ทำจากหินสลักคำว่า วีเซ็นซา ผมรีบสปีดทันที กูต้องรอดกลับตึก เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย รอดแล้วววววววววว พอผ่านประตูโค้งมาแล้ว นี่ก็คือเขตของวีเซ็นซาผมรีบตรงไปที่ประตูตึก ผมวิ่งพรวดพราดเข้ามาจนคนอื่นๆตกใจแล้วหันมามอง "พี่ฮีชอลอยู่ไหน!!!!" ผมตะโกนถาม ไม่มีใครตอบผมสักคน "พี่ฮีชอลอยู่ไหนบอกมาดิ๊!!!!" ผมตะโกนแหกปากอีกที "ห้องอาหาร" มีใครคนนึงส่งเสียงตอบมา ผมรีบวิ่งไปห้องอาหารทันที
"พี่ฮีชอล!!!! ไอ้ ไอ้ ไอ้ดงอูมันเอาคยองซูเข้าตึกอควิเลียไปแล้วครับ" "สัดเอ๊ย!!!" พอผมพูดจบพี่ฮีชอลก็สบถออกมาเสียงดังพร้อมกับลุกขึ้นทันที
* - * - * C E N T R A L I A * - * - * | 
ความคิดเห็น