02.07
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออ~~~~
Chanyeol Part
"จุนมยอน!!" ผมพูดพร้อมทั้งรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นเขย่าตัวมัน "เสียงไรวะมึง!!" "นอนเถอะครับคุณชานยอล" มันพูดจบก็พลิกตัวหนี "มึง!!! มีเสียงคนร้องอะ" "เสียงอะไรของมึงอีก นอนเหอะ ไม่มีไรหรอก กูไม่ได้ยินอะไรเลย" "กูได้ยินจริงๆ เนี่ยมึงยังร้องไม่เลิกเลย" ". . . . . . . . . . . . . ." "แม่งเอ๊ย กูนอนไม่ได้หรอกถ้ายังมีเสียงพวกนี้อ่ะ" มันไม่สนใจผมเลยสักนิด ผมเลยลุกออกจากเตียงผมจะไปดูให้มันรู้ไปเลยว่าเสียงอะไรมาจากไหน ถามว่ากลัวมั๊ย เออ กลัว!!! แต่ความอยากรู้มันมากกว่า ผมเดินตรงไปที่ประตูทันที ต้องรู้ให้ได้ว่ามันคือเสียงอะไรไม่งั้นก็จะนอนกลัวอยู่แบบนี้ ถ้ามันไม่มีอะไรจริงๆก็จะได้สบายใจ หรือไม่แน่มันอาจจะเป็นเสียงจากพวกรุ่นพี่ที่ตั้งใจแกล้งเด็กใหม่อย่างพวกผมก็ได้ "เหี้ยเอ๊ย!!! ประตูเปิดไม่ออก" ผมพยายามดึงประตูพยายามเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก "ประตูเป็นไรวะเนี่ย!!" พยายามกระชากแต่ก็ไม่เป็นผล "เออ!!! กูไม่ออกก็ได้วะ พรุ่งมึงเจอกูแน่ไอ้จงอิน!!! กูจะอัดให้น่วมเลย" ผมพูดจบก็เดินมาที่เตียงกระแทกตัวลงไปนอนต่อ
จากที่สงสัยว่าอาจจะเป็นพวกรุ่นพี่แกล้ง ผมเปลี่ยนความคิดละ เสียงนั้นต้องเป็นจงอินแน่ๆ ผมจำได้มันชอบแกล้งคยองซูตอนคยองซูเข้าห้องน้ำ มันทำเสียงร้องโหยหวนให้คยองซูกลัวแล้วมันก็เอาไม้ไปขัดประตูไม่ให้คยองออกมา แกล้งแบบนี้จงอินแน่ๆแล้วล่ะ มันคงคิดว่าผมนอนคนเดียวเลยกะจะแกล้งให้ผมกลัวแล้วถ้าผมออกไปนอนกับเพื่อนคนอื่นไม่ได้ก็คงสนุกสะใจมันล่ะ แต่ดีนะที่จุนมยอนมันนอนห้องผมคืนนี้ ผมต้องหาทางเอาคืนมันบ้างละ
ปัง!!!
"เสียงปืน!!! พลุ? ไม่สิๆๆๆ เสียงปืน" ผมว่าใช่แน่ๆ ไม่น่าจะใช่เสียงพลุ
"จุน! เสียงปืนมึงได้ยินเปล่า!!!" ผมเขย่าตัวจุนมยอนอีกรอบ "กูไม่ได้ยินอะไรเลยชานยอล มึงนอนเถอะ กูง่วง"
.
.
.
.
ดาดฟ้าตึก
Sehun Part "เสียงใครร้องวะจงอิน" "กูก็อยู่กับมึงตรงนี้แล้วกูจะรู้มั้ยว่านั่นเสียงใคร ถามโง่ๆ" "ลงไปดูกัน" ผมรีบวิ่งลงไปตามเสียงที่ได้ยิน "ชั้นนี้ป่ะวะมึง? เสียงมันใกล้มาก" "ทางนี้ๆกูว่าปีกขวา" ผมพูดขึ้นแล้วเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องนึง "เสียงมาจากห้องนี้ชัวร์" ผมมั่นใจว่าใช่ห้องนี้เพราะเสียงมันดังออกมาจากห้องนี้ "แล้วเอาไงอ่ะมึง เคาะถามมั้ย" "พ่องงงงงงงงง มึงบ้าปะเนี่ยจะเคาะทำไม ว่าแต่ชั้น4นี่เป็นของพวกรุ่นพี่ฮีชอลป่ะ" "น่าจะใช่ ทำไมวะ" "กูว่าพวกพี่เขาดูแปลกๆ" กึก!!
อยู่ๆแผ่นไม้ตรงช่องประตูก็หลุดลงมาราวกับว่ามีคนจงใจทำให้มันหลุด ผมกับจงอินต่างยืนนิ่งไม่มีใครกล้าพูดอะไร ขาของผมค่อยๆก้าวเดินเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูแล้วมองเข้าไปในห้องผ่านช่องประตูที่หลุดมาเมื่อครู่นี้ สิ่งที่ผมเห็นภายในห้องนั้น มีรุ่นพี่1ในที่พวกผมพึ่งเจอไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้กับผู้ชายอีกคน ซึ่งผมก็ไม่เคยเห็นผู้ชายคนนั้นมาก่อน ผมเห็นผู้ชายคนนั้นนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนเตียงแล้วโยกตัวไปมาพร้อมกับร้องไห้เหมือนคนขาดสติ พร้อมทั้งรุ่นพี่คนนั้นดึงตัวผู้ชายอีกคนเข้ามากอดปลอบ "ฮุนกลับห้องเถอะคงไม่มีอะไรหรอก" จงอินพูดขึ้นในขณะที่ผมมองพวกเขา2คน ผมจึงตัดสินใจจะเดินกลับห้องเพราะเห็นว่าคงไม่มีอะไร "นอนนะฮยอกแจ อย่ากลัว ฉันจะอยู่ข้างนายตรงนี้" เสียงรุ่นพี่พูดกับผู้ชายคนนั้น ทำให้ผมหันไปมองอีกรอบ แต่สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้านั่นมัน
". . . . . . . . . . . . . . . ."
". . . . . . . . . . . . . . . ."
ผมกับจงอินได้แต่ยืนดูเหตุการณ์ในห้องนั้นอย่างตกใจ ถึงกับต้องผงะกับภาพที่เห็น กลัวนะผมบอกได้เลยว่ากลัวมาก มันค่อนข้างสะเทือนใจมาก มากถึงมากที่สุดกับสิ่งที่ผมทั้ง2คนเห็น พี่เค้าทำแบบนั้นทำไม ทำเพื่ออะไร ทำไปทำไม ผมทนยืนมองกับเหตุการณ์ภายในห้องนั้นไม่ไหว ผมรีบเดินกลับห้องทันที . . . . . . . "มึงไหวเปล่าเซฮุน" จงอินถามผม "อืม" "กูว่ารุ่นพี่เค้าดูเหมือนชอบผู้ชายที่ชื่อฮยอกแจนะ" "แล้วที่มึงกับกูเห็นมันคืออะไรวะ มึงตอบกูมาดิ!" "กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่มึงไม่เห็นสายตาพี่เค้าหรอวะ ที่มองผู้ชายคนนั้นอ่ะ" "ไม่รู้! กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่เค้าจะทำแบบนั้น! ทำได้ไงวะกูถามหน่อย"
2.49
ปัง!!! 03.00
ก๊อก ก๊อ ก๊อก
ก๊อก ก๊อ ก๊อก
"ใครมาเคาะวะ" ผมดันตัวให้ลุกขึ้นจากเตียง ค่อยๆเดินไปที่ประตู คลำทางไปเพราะในห้องมันมืด
ก๊อก ก๊อ ก๊อก
"เออๆ!!! กูได้ยินแล้ว!! เคาะเหี้ยไรนักหนาเนี่ย!!" ดึกแล้วแม่งยังจะมีหน้ามาเคาะรบกวนเวลานอนของคนอื่น เปิดประตูไปกูจะถีบให้หงายเลยมึง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเอื้อมมือไปเปิดประตู ในขณะที่ประตูเปิดแง้มออกแล้ว
ปัง!
"อ่าวเฮ้ย! เหี้ยไรวะ ปิดได้ไง" ผมกระชากประตูเพื่อให้มันเปิดออก ผมสาบานได้ว่าเมื่อกี้ประตูมันเปิดออกแล้วจริงๆ อยู่ๆก็เหมือนมีคนมากระชากให้มันปิดจากด้านนอก
"เล่นเหี้ยไรวะ เปิด เปิดเลย ไอ้เหี้ยใครวะ!!!!" ผมโมโหมาก มันบ้าไปกันหมดแล้วรึไง นี่มันใช่เวลาที่จะมาแกล้งคนอื่นมั้ย "สัด!!" ผมพยายามเปิดแต่มันก็เปิดไม่ออก อยากจะพังประตูแล้วไปไล่กระทืบไอ้พวกก่อกวนนี่เสียจริง ช่างแม่งไปก่อนแล้วกันรอให้เช้าก่อนเถอะมึง ผมหมุนตัวกลับเพื่อที่จะเดินกลับไปนอนต่อ
ชานยอล~
"แบคฮยอนหรอ?" เสียงแบคยอนหนิ ผมเดินมาที่ประตูอีกรอบ ผมเอื้อมมือไปเปิดประตู นั่นไง มันเปิดได้ ผมกำลังจะเปิดประตูให้กว้างขึ้น จู่ๆประตูก็ถูกดันปิดเช่นเดิม "อะไรของมึงเนี่ยจุนมยอน" ผมหันไปมองหน้าคนที่ปิดประตูเมื่อกี้นี้ "เป็นบ้าอะไรของมึงอีกวะ ดึกแล้วจะออกไปไหน ไปนอนได้แล้ว" "แบคฮยอนมันมาเรียก กูจะเปิดประตูให้มันเนี่ย ถอยดิ ถอยไปเลย" ผมดันตัวจุนมยอนออกไป "แบคมันมาเรียกตี3กว่าเนี่ยนะ" "เมื่อกี้เสียงมัน กูจำเสียงมันได้ ถอยไปกูจะเปิด" "ไม่ใช่แบคยอน" มันพูดจบก็คว้าแขนผมลากผมมาที่เตียง "ไม่ใช่ได้ไงเสียงมันเลยนะ กูได้ยิน" "มึงก็น่าจะรู้นิสัยแบคยอน มันเป็นคนนอนเร็วที่สุดและมันก็หลับลึกจะตาย นี่ก็ตี3แล้วมึงคิดว่ามันจะตื่นมาเคาะเรียกมึงทำไม" "แต่เสียงมันจริงๆ" "พรุ่งนี้มึงไปถามมันแล้วกันว่ามันได้มาเคาะห้องเรียกมึงรึเปล่า ถ้ามันบอกว่ามาเคาะกูยอมให้มึงกระทืบกูเลยชานยอล" "แต่" "ถ้ามึงยังพูดไม่เรื่องกูจะกลับไปนอนห้องกู" "เออๆ นอนก็ได้" จะว่าไปที่จุนมันพูดก็ถูกนะ แต่ถ้าไม่ใช่แบคแล้วมันเป็นใคร?
หน้าประตูห้อง
"ฉันช่วยนายได้แค่นี้นะชานยอล" บุคคลที่ยืนพิงกำแพงอยู่หน้าห้องพูดขึ้นเบาๆก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องของตนหลังจากที่เสียงพูดคุยในห้องนั้นเงียบลง
* - * - * C E N T R A L I A * - * - * | 
ความคิดเห็น