คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [FIC] CENTRALIA - KRISYEOL , EXO - PART 4
(ตัวละคร สถานที่ เหตุการณ์ในเรื่องถูกสร้างขึ้นมาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความเป็นจริง)
CENTRALIA - PART 4
Chanyeol Part
"ชานยอล ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายขอเข้าไปคุยด้วยหน่อยได้มั้ย" คริสพูดขึ้นก่อนที่ผมจะปิดประตูห้องของผม
"อืม เข้ามาสิ" ผมหลีกให้คริสเดินเข้ามาในห้อง
"ว่าไง นายมีอะไรรึเปล่า"
"ทำไมนายถึงมาที่นี่"
"ทำไม? ก็ฉันเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนหนิ"
"เรื่องนั้นฉันรู้ แต่ทำไมถึงเลือกมาที่นี่"
"ฉันไม่ได้เลือก ครูเค้าให้มาฉันก็มา"
"แล้วนายรู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่มั้ย"
"ไม่รู้อ่ะ ทำไม?มันมีอะไรงั้นหรอ"
"เปล่าไม่มีอะไร ฉันแค่ถามดู"
"นายจะพูดอะไรกันแน่คริส เข้าเรื่องมาเลยเหอะ ฉันรู้ว่านายไม่ได้แค่จะคุยกับฉันด้วยเรื่องพวกนี้หรอก"
"ฉันไม่ได้อยากจะมาพูดอะไรมากหรอกแค่จะมาเตือนนายเท่านั้น"
"เตือน?"
"อืม อยากให้นายระวังตัวเอาไว้" คริสพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"เรื่อง? มันซีเรียสอะไรขนาดนั้นเลยหรอ ตั้งแต่ฉันเข้ามาที่นี่ก็มีแต่คนเตือนๆๆๆมันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายรึไงกัน"
"ใช่!"
"คริสอย่ามาอำกันแบบนี้ นายเห็นว่าพวกฉันเข้ามาใหม่ก็เลยจะแกล้งให้กลัวใช่มั้ย ไม่มีวันซะหรอก"
"เชื่อฉันถ้าไม่อยากเจอดี อย่าทำในสิ่งที่ฉันจะเตือน"
"งั้นก็ว่ามาสิจะเตือนอะไร ให้ระวังอะไร"
"ตอนดึกๆถ้ามีคนมาเรียกมาเคาะประตูนายต้องห้ามเปิด"
"ทำไมล่ะ เค้าจะมารับน้องหรอ" ที่ห้ามไม่ให้เปิดเพราะเรื่องนี้รึเปล่า เมื่อกี้รุ่นพี่ฮีชอลก็บอกว่าที่นี่รับน้องกันแรง คริสคงเคยโดนมาก่อนเลยมาเตือนล่ะมั้ง
"ไม่ใช่"
"เชื่อฉันนะ อย่าเปิดไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามห้ามเปิดแล้วเชิญให้เข้ามาในห้องเด็ดขาด แม้แต่เพื่อนนายก็ห้าม"
"นายจะบ้าป่ะ! เพื่อนฉันนะเว้ยถ้ามาเคาะก็ต้องเปิดให้ดิ"
"แล้วถ้าคนที่นายเห็นเป็นเพื่อนแต่จริงๆแล้วเค้าไม่ใช่เพื่อนนายล่ะ"
"นายหมายถึงอะไรอ่ะคริส" ผมงงนะที่เห็นเป็นเพื่อนแต่ไม่ใช่เพื่อน อะไรวะ
"อย่าบอกนะว่านายหมายถึง ผี ? "
"อืม อย่างที่นายคิดแหละ" ผี ผี ผี โว้ยยยยยยอยากจะบ้าตาย มีจริงหรอวะ มันมีจริงๆใช่มั้ย หรือว่าแค่จะพูดแกล้งกัน แต่ถ้ามีจริงแม่งมีผีแบบส่งตรงถึงหน้าห้องเลยหรอวะ ผมไม่อยากอยู่นี่แล้วนะ ตอนนี้ความคิดตีไปกันหมดว่ามันจริงหรือคริสแค่จะแกล้งให้กลัว
"แต่ไม่ต้องกลัวหรอก" ห๊ะ ไม่ต้องกลัว คริสแม่งบ้าไปแล้วป่ะเนี่ยผีเลยนะเว้ย
"ถ้านายไม่เปิด ไม่อนุญาตให้เข้ามามันก็เข้ามาในห้องนายไม่ได้ ฉันถึงบอกไงว่าอย่าเปิด"
"แต่ถ้าเป็นเพื่อนฉันจริงๆล่ะ"
"ก็ไม่ต้องเปิด"
"จะบ้ารึไง เพื่อนนะเพื่อน!"
"แล้วนายจะแน่ใจได้ไงชานยอลว่านั่นเพื่อนนายจริงๆไม่ใช่ผีมันลวงตานายน่ะห๊ะ!!" อะไรวะแค่นี้ต้องขึ้นเสียง
"แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะถ้ามีคนมาเคาะ"
"นอนไปเลยไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น" นอน? เออพูดง่ายเนอะใครมันจะหลับลงวะมีเสียงเคาะมีเสียงเรียก
"ฉันนอนไม่หลับหรอก ถ้ามีมาเคาะแบบนั้นอะ"
"หรือนายจะเปิดต้อนรับมันเข้ามาอยู่ในห้องกับนายล่ะเลือกเอาก็แล้วกัน ฉันก็เตือนนายได้แค่นี้แหละ" คริสพูดติดหงุดหงิดเล็กๆพร้อมกับลุกขึ้นทำท่าเหมือนจะเดินออกจากห้องไป
"เดี๋ยวคริส"
"มีอะไร"
"ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ยว่าโรงเรียนนี้มีอะไรเกิดขึ้นคือฉันสงสัยกับสิ่งที่ทุกคนเตือน ทำไมรุ่นพี่ฮีชอลถึงพูดอะไรน่ากลัวแบบนั้น"
"ไม่มีอะไรหรอกถ้านายทำตามที่บอก มาเหนื่อยๆนายพักผ่อนเถอะ"
"ไม่มีอะไรได้ยังไง พวกนายเอาแต่เตือนฉันแต่ไม่บอกอะไรให้ฉันรู้เลย อย่างน้อยๆฉันก็ควรได้รู้อะไรนอกจากคำเตือนบ้างสิ"
"รู้ไปนายก็คิดมากจะรู้ไปทำไม"
"แต่ฉันอยากรู้ เล่าให้ฉันฟังเถอะ มันน่าหงุดหงิดจริงๆนะที่เอาแต่บอกให้ทำตามที่เตือน แต่ไม่มีใครบอกเหตุผลจริงๆเลยสักคน ยิ่งบอกว่าอย่าอยากรู้ฉันก็ยิ่งอยากรู้"
". . . . ."
"นะ. . . คริส"
"ไว้ฉันค่อยเล่าให้นายฟังก็แล้วกันนะ วันนี้นายคงเหนื่อยแล้วนอนพักเถอะ ฉันไม่อยากให้นายไม่สบายใจกับเรื่องของโรงเรียนนี้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา แค่ที่นายเจอวันนี้ฉันว่าก็คงแย่กับนายพอแล้ว"
"อืม วันหลังก็ได้" ผมพูดจบคริสก็เดินออกจากห้อง
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากที่คริสเดินออกจากห้องชานยอล คริสก็เดินมาหยุดอยู่ที่ประตูบานนึงซึ่งอยู่ติดกับห้องของชานยอล
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม่นานนักเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมา
"นายมีอะไรรึเปล่าคริส"
"ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อย"
"อืม เข้ามาสิ"
"ชานยอลยังไม่รู้เรื่องใช่มั้ย"
"ยัง ชานยอลยังไม่รู้"
"อย่าบอก"
"ฉันก็คิดว่ายังไม่ควรบอกเหมือนกัน"
"ไม่ใช่ว่ายังไม่ควรบอก แต่ไม่ควรบอกเลยต่างหากล่ะ"
"ฉันว่ายังไงชานยอลควรจะรู้เรื่องนี้ เราไม่ควรปิดเรื่องนี้กับชานยอล"
"นายจะบ้ารึไง ไม่คิดหรอถ้าบอกเรื่องนี้ถ้าชานยอลรู้เค้าจะเสียใจแค่ไหนนายเคยคิดบ้างมั้ย"
"ชานยอลจะได้รู้ตัวยังไงล่ะ"
"นายอยากเห็นชานยอลเสียใจจนเป็นบ้ารึไงจุนมยอน!!!"
"ไม่! ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น แต่ฉันคิดว่าชานยอลควรจะรู้เรื่องนี้ก็เท่านั้น"
"แต่ฉันจะพยายามหาวิธีที่ทำให้ชานยอลเสียใจน้อยที่สุด"
"ไม่มีทางหรอกที่จะเสียใจน้อยที่สุดเพราะมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ"
"มีสิ มันต้องมีสิมันต้องมีสักทาง"
"ฉันว่ามีอยู่ทางนึง"
"ว่าไงพูดมาเลย"
"ตายไง ถึงจะไม่เจ็บปวด"
"คริส!!!นายจะบ้ารึไง!!!!"
"เบาๆสิจุนมยอนเดี๋ยวชานยอลก็ได้ยินหรอก"
"หรือมันไม่จริงล่ะ ตายๆไปจะได้ไม่รู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองต้องรับรู้"
"ฉัน ฉันจะไม่บอก จะปิดไม่ให้ชานยอลรู้อะไรเลย"
"แล้วถ้าวันนึงเกิดชานยอลรู้เองล่ะนายจะทำยังไง ท่าทางชานยอลจะเป็นคนขี้สงสัยไม่ใช่น้อย"
". . . . . . . . . . . . . . . . . ."
"ฉันเข้าใจนายนะที่นายเป็นห่วงชานยอล แต่ฉันก็เข้าใจความรู้สึกชานยอลถ้าเค้ารู้เรื่องนั้นเพราะฉันก็เคยผ่านอะไรแบบนั้นมา ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นดีกว่าพวกนาย ฉันถึงไม่อยากให้นายบอก"
"ฉันไปละที่มาก็แค่จะแวะมาถามดูว่าชานยอลยังไม่รู้ใช่มั้ย ยังไงก็ดูแลเค้าดีๆด้วยล่ะ ชานยอลเป็นคนที่น่าเป็นห่วงที่สุด" คริสพูดจบก็เดินออกจากห้องไป
.
.
.
.
.
.
.
Chanyeol Part
เงียบ . .
เงียบมาก . .
เงียบมากๆ . .
ทำไมมันเงียบแบบนี้วะ ทีวีก็ไม่มีให้ดู โทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้ นี่มันบ้าชัดๆไม่อยากอยู่เลย ขอทำเรื่องกลับได้มั้ยเนี่ย ไม่อยากทนใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ทั้งเทอม
"ไม่ทงไม่ทนแล้วเว้ย น่ากลัวเกินไปแล้ว!!" ผมตะโกนออกมาดังๆแล้วตรงไปยังประตูแล้วเปิดมันออกไป เดินไปหยุดอยู่ห้องข้างๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างเจ้าของห้อง ยังไม่ทันที่เจ้าของห้องจะพูดอะไร
"จุนมยอนนนนน~~ กูขอนอนด้วยดิ กูไม่ได้กลัวนะกูแค่ไม่ชิน" จริงๆคือกลัวไงแต่เดี๋ยวเสียฟอร์ม พูดจบผมไม่รอให้มันตอบอะไรผมหรอก ผมเดินเข้าไปเลยประหนึ่งว่าเป็นห้องผมเอง
"ป๊อดหรอ" จุนแม่งกวนส้นตีน
"ป๊าววววว~ กูไม่ชินก็แค่นั้นเอง" พูดจบก็กระแทกตัวนั่งลงไปกับเตียง
"ป๊อดก็บอกมากูเข้าใจ ฮ่าๆๆๆๆ " มันยังไม่เลิกกวนตีน
"เออๆกูกลัว อยู่ในห้องไม่มีไรทำเลย ทีวีก็ไม่มีโทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้ นั่งอยู่ในห้องเงียบๆโคตรกลัวอ่ะ"
.
.
.
.
.
.
กุกกัก กุก ๆ กัก ๆ
"เหี้ย!!!! จุนมยอนเสียงไรวะ!! ไปกัน ไปนอนห้องกูเหอะ นะ นะ ห้องนี้มีผีแน่ๆมึงได้ยินเสียงป่ะ กูนอนกับมึงห้องนี้ไม่ได้อ่ะ จริงๆ ไปเลย อย่าช้า ให้ไว" ผมพูดพร้อมกับรีบลุกขึ้นมาอย่างเร็ว หยิบหมอนหยิบผ้าผมของจุนมยอนแล้วเปิดประตูออกมาโดยไม่ถามมันสักคำ ยังไงมึงก็ต้องมานอนห้องกู
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องผม ผมโยนหมอนกับผ้าผ่มลงบนเตียง จุนมยอนก็เดินตามเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตู
"ก็แค่เสียงเองไม่มีอะไรหรอก มึงอะคิดมากเมื่อกี้มันอาจจะเป็นเสียงหนูวิ่งก็ได้ มึงนี่กลัวทุกสิ่งอย่างเลยนะชานยอล"
"เออกูกลัว ไม่รู้แหละ ยังไงก็ไม่นอนห้องมึงหรอก กูเข้าไปแป๊บเดียวก็ทำเสียงขู่กูแล้ว"
"ถ้าเป็นผีจริง มึงคิดว่ามันจะข้ามมาห้องมึงไม่ได้รึไง ห้องติดกันซะขนาดนี้" เออว่ะจุนมันก็พูดถูก
"ไม่ได้หรอกๆ ถ้ากูไม่อนุญาตมันก็เข้าไม่ได้ คริสบอกไว้แบบนั้น" ผมนึกคำพูดของคริสได้พอดี
หลังจากที่จุนมยอนมานอนห้องผมเราก็นอนคุยกันไปเรื่อยเปื่อยตามประสาเพื่อน พอกำลังเคลิ้มๆจะหลับ
เป้ง เป้ง เป้ง ~ ~
ผมกับจุนมยอนสะดุ้งตื่นกับเสียงที่ได้ยิน มันเป็นเสียงนาฬิกาที่ดังมาจากหอนาฬิกาที่อยู่ไม่ไกลจากตึกผม
"มันจะมาบอกอะไรตอนเที่ยงคืนเนี่ย คนจะหลับจะนอน" ผมพูดขึ้นอย่างหัวเสีย คนกำลังเคลิ้มๆจะหลับ พอผมกำลังจะลมตัวลงนอนอีกครั้ง
ปัง!! . . . . . . . . . . . . . . กึ ก ค รื ด ด ด ด ด ~
มีเสียงบางอย่างดังขึ้น เสียงเหมือนมีอะไรสักอย่างตกลงพื้นอย่างดังแล้วตามด้วยเสียงอะไรไม่รู้ผมก็เดาไม่ออก แต่เสียงมันมาจากห้องข้างบนห้องผมแน่ๆ ไม่ใช่เสียงแบบที่ได้ยินจากห้องจุนมยอน
"จุนๆๆๆ เสียงไรวะ"
"มึงจะทักทำไมเล่า"
"ก็กูตกใจอะ เสียงมันดังมากเลยนะ"
"นอนเหอะมึง อย่าสนใจเลย" มันพูดพร้อมกับเอามือดึงผมลงมานอน
"กูอยากรู้อ่ะว่าเสียงไร" ผมยันตัวให้ลุกขึ้นนั่ง
"ไม่มีไรหรอกคนข้างบนเค้าทำของอะไรตกมั้ง นอนๆ มึงนี่แม่งเสือกไปซะทุกเรื่อง"
"ขึ้นไปดูหน่อยมั้ยมึง ไปเหอะอยากรู้อ่ะ" ผมอยากรู้จริงๆนะ ผมรู้สึกแปลกๆกับเสียงนั้น
"จะขึ้นไปทำเหี้ยไร มึงคิดมากเรื่องที่เขาพูดกันแล้วก็เก็บมาคิดเยอะคิดแยะ" มันก็จริงอย่างที่จุนมยอนพูดนั่นแหละ ผมเก็บคำพูดคนอื่นมาคิดเก็บมากังวลเอง กลัวก็กลัวแหละแต่มันก็อดสงสัยอดอยากรู้ไม่ได้
.
Baekhyun Part
"เสียงไรวะแบค" คยองซูถามผม
"ไม่รู้ว่ะแต่มันดังมาจากชั้นบน" ผมตอบคยองซูพร้อมทั้งหันไปมองหน้ามันก่อนที่จะพูดต่อ
"ไปดูกันป่ะมึง"
"อย่าอยากรู้ อย่าอยากเห็น" คยองซูตอบ
"ไม่อยากรู้จริงดิ" ผมถามพร้อมทั้งจ้องหน้ามัน แล้วคำตอบของมันไม่เคยทำให้ผมผิดหวังจริงๆ
"อยากรู้ก็ไปกันดิวะ" มันพูดจบผมกับมันก็หัวเราะออกมากันอย่างรู้ทันกัน เรา2คนเดินออกจากห้องของผมและขึ้นไปยังชั้นบน ผมเลือกเดินมายังปีกซ้ายของตึกเพราะเสียงที่ได้ยินมันน่าจะมาจากบนๆห้องผมแต่ไม่แน่ใจว่าห้องไหน
"กูว่าเสียงมาจากแถวๆนี้นะ" ผมพยายามเอาหูแนบฟังแต่ละห้อง
"ได้ยินไรป่ะ" คยองซูถาม
"ไม่มีเสียงอะไรเลยว่ะ ตกลงมันดังมาจากห้องไหนวะ" ด้วยความอยากรู้ผมก็เอาหูแนบฟังไล่ไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ห้องนึง ในห้องนั้นมีเสียงกุกกักเล็กน้อย
"กลับห้องเหอะมึงมันคงไม่มีไรหรอก" ผมอาจจะคิดมากไปเอง ถ้าไม่มีคยองซูผมก็คงไม่กล้าขึ้นมาคนเดียวหรอกนะ แต่เพราะมีเพื่อนผมถึงกล้า ผมที่กำลังหันหลังจะเดินกลับห้องของตัวเองก็มีเสียงนึงดังขึ้นมา
"ว่าไงเด็กน้อย~" เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังของผมทำให้พวกผมหันหลังกลับไปดูและผมจำเสียงนี้ได้ดี
"รุ่นพี่ฮีชอล" ผมและคยองซูพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ รุ่นพี่หน้าสวยเดินออกมาจากห้องใดห้องนึงที่ผมพึ่งไปแนบหูฟังมาเมื่อกี้นี้
"มาช้าไปนิดนะ เกือบได้เห็นของดีอยู่แล้วเชียว" พี่ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก
"เอ่อ คือ. . คืออะไรหรอครับรุ่นพี่" ผมถามออกไป ผมค่อนข้างกลัวพี่เค้านะ ดูแล้วไม่น่าไว้ใจเลย
"มาวันแรกก็ขี้สงสัยกันจังเลยนะ พวกนายสงสัยเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้ใช่มั้ย"
"ก็ นิดหน่อยครับ" ผมตอบ
"ว้าาาา~~ พลาดเลยนะ อีกนิดเดียวเอง" รุ่นพี่ฮีชอลเค้าทำหน้าเหมือนเสียดายที่ผมไม่ได้เห็นอะไรที่เค้าบอก
"ไม่มีอะไรแล้วพวกผมขอตัวก่อนนะครับรุ่นพี่" ผมกับคยองซูโค้งให้พี่ฮีชอลก่อนที่จะรีบเดินออกไป ก่อนที่จะได้เดินก้าวลงบันไดพี่ฮีชอลก็ตะโกนพูดว่า
"ถ้ายังไม่หายสงสัย พรุ่งนี้พอเสียงนาฬิกาดังก็มาดูสิ แต่มาก่อนมันดังนิดหน่อยก็ดีนะ จะได้ไม่พลาดของดี"
"ห๊ะ? . . . อะไรนะครับ? "
"ห้องนี้นะจะได้ไม่ผิดห้อง" พี่ฮีชอลพูดพร้อมทั้งชี้ไปที่ห้องๆนึง เมื่อพูดจบพี่ฮีชอลก็ยิ้มให้ผม2คนแล้วเดินเข้าห้องไปรอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว ผมไม่ชอบพี่เขายิ้มเลยจริงๆนะ ยิ้มแบบแสยะยิ้มของพี่เขาน่ากลัวแปลกๆ แล้วอะไรกันที่พี่ฮีชอลบอก? ที่มาของเสียงที่ผมได้ยินน่ะหรอ ตอนนี้มีแต่คำถามเต็มหัวไปหมด ผมได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ น่าจะไม่มีอะไรหรอกถ้าพี่เขาพูดให้ขึ้นมาดูได้
"คยองพรุ่งนี้มึงกับกูขึ้นไปดูกัน" ผมหันไปพูดกับคยองก่อนเราจะแยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง
* - * - * C E N T R A L I A * - * - *
ความคิดเห็น