คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ...Intro...
…REFRAIN…บทนำ
ร่างเพรียวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลดำกำลังเหม่อออกไปนอกหน้าต่างร้านอย่างใจลอย ดวงตากลมสวยภายใต้แว่นกันแดดอันใหญ่กำลังเฝ้ามองเพื่อรอคอยคนที่เบี้ยวเวลานัดไปกว่าชั่วโมงแล้ว
ลี แจจินก้มลงมองนาฬิกาเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมา
...รู้อยู่แล้วแท้ๆ ว่าเราไม่ชอบคอยนานๆแบบนี้ น่าเบื่อชะมัดเลย...
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงคุ้นตาของคนคนหนึ่งจะเดินเข้ามา
“ขอโทษนะที่สาย” ชอย จองฮุนพูดก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามคนน่ารักที่กำลังอารมณ์บูดสุดๆ
แจจินยิ้มแยกเขี้ยวให้นิดหนึ่ง “ติดนัดกับสาวที่ไหนล่ะ”
“รุ่นพี่ปีสามที่โรงเรียนเราน่ะแหละ แต่นายไม่รู้จักหรอก” จองฮุนตอบเรียบๆ เขาหันไปสั่งเครื่องดื่นด้วยท่าทางสบายๆ แต่ดูดีพอที่จะทำให้พนักงานต้อนรับหน้าขึ้นสี
“ทำไมนายไม่ถอดแว่นกันแดดนั่นออกล่ะ มานั่งอยู่ในร้านแบบนี้แล้วใส่แว่นใส่หมวกแบบนั้นเดี๋ยวใครเค้าก็หาว่าบ้าหรอก”
“มันเรื่องของฉัน”
“ตามใจ ฉันก็แค่ไม่อยากให้ใครมาพูดว่าฉันมานั่งทางกาแฟกับคนสติไม่ดีเท่านั้น”
คิ้วเรียวของคนโดยหลอกด่า ขมวดเข้าหากันทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะยอมถอดหมวกออกเพระเห็นด้วยว่ามันคนจะตลกจริงๆ แต่แว่นสีดำอันใหญ่แจจินกลับทิ้งไว้อย่างนั้น
“พอใจนายรึยัง”
“ก็ดีขึ้นกว่าเดิมล่ะน่ะ” จองฮุนยกกาแฟร้อนขึ้นจิบนิดหนึ่ง ซ่อนสายตาเสียดายนิดๆไว้ ตาสวยขนาดนั้นแท้ๆแต่กลับไม่ชอบให้คนเห็นแฮะ “ว่าแต่นายเถอะ เรียกให้มาหาแบบนี้มีอะไรรึเปล่า”
“คณะกรรมการนักเรียนลงความเห็นว่ายังไงบ้างเรื่องที่วอนบิน...” แจจินพูดอย่างกังวล
“ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง” จองฮุนว่ายิ้มบาง “ไม่มีปัญหา ถึงอย่างไรโอ วอนบินก็เป็นถึงนักกีฬาที่ทำชื่อเสียงให้แก่โรงเรียนมากมาย ไม่ต้องห่วงไป แค่มีเรื่องชกต่อยนิดๆหน่อยโรงเรียนคงไม่ถึงกับไล่ออกหรอก”
“อืม”
“ฉันสัญญาแล้วว่าจะช่วย...เพราะฉะนั้นนายก็ไม่ต้องมานั่งทำหน้าอย่างนี้เลย”
“ขอบใจ”
“...ไม่เป็นไร”
“จะไปแล้วเหรอ”
“อืม ไม่อยากรบกวนนานน่ะ นายยุ่งนี่”
“ถ้าเป็นนาย ฉันว่างเสมอ ยังไงเราก็เพื่อนกันนี่นา” จองฮุนพูดแต่ดูเหมือนคนที่ฟังจะไม่ได้ยินเพราะเดินออกจากร้านไปแล้ว
.........................................................
ถึง ฮงกี เพื่อนรัก
ฉันได้จดหมายของนายแล้วนะ ดีจริงๆที่ในที่สุดนายก็ได้หลับเกาหลีซะที ไม่ได้เจอนายตั้งนาน อยากรู้จังเลยว่านายเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เพราะที่นี่น่ะไม่เหมือนซะแล้ว นายก็รู้ปีหนึ่งแล้วที่ จองฮุนกับวอนบินไม่คุยกัน แม้แต่หน้าก็แทบจะไม่มองกันเลย ทั้งๆที่พวกเราเคยสนิทกันมากขนาดนั้นแท้ๆ
อืม...ฉันยังไม่ได้เล่าซินะว่า เมื่ออาทิตย์ก่อนน่ะวอนบินไปซ้อมคุณชายโรงเรียนคู่อริซะเละเลย ฉันกลัวว่าเขาจะโดนไล่ออกมากทีเดียวเลยไปขอให้ จองฮุนที่เป็นประธานนักเรียนช่วย ความจริงวอนบินไม่ได้ผิดซักหน่อย ที่ผิดมันฉันเองแหล่ะ เพราะคนที่มันมาหาเรื่องมันฉันไม่ใช่วอนบิน แต่ต้องนี้ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว จองฮุนรับปากแล้ว
แล้ว นายเป็นไงบ้าง สบายดีรึเปล่า คุณป้าชอบมาบ่นให้ฟังเรื่อยๆเลยเรื่องที่นายชอบไม่ดูแลตัวเองน่ะ
นี่ฉันไม่รู้จะเล่าอะไรให้นายฟังแล้ว พอกลับมาก็รู้เองแหละ ไว้พบกันที่สนามบินนะ
คิดถึง
ลี แจจิน
มือเรียวขาวจัดพับจดหมายเก็บเข้ากระเป๋า สามปีแล้วที่เขาไปอังกฤษการติดต่อทางจดหมายเป็นทางเดียวที่เขาทำและข่าวคราวของเพื่อนรักที่มีมาถึงก็มีแต่แจจินเท่านั้น เท่ากับว่าเขาไม่ได้คุยกับจองฮุนและวอนบิน มาสามปีแล้ว ไม่รู้ว่าพวกนั้นจะยังจำเขาได้ไหม เพราะเท่าที่อ่านเรื่องราวจากแจจิน แต่ล่ะคนก็ต่างแยกย้ายไปมีเพื่อนใหม่
...อยากเจอเร็วๆจัง...จะแกล้งให้หน่ำใจเลย...คอยดู...
..................................................
.............
SORA
.............
ความคิดเห็น