[Fic] TVXQ - The Paralell -

ลำดับตอนที่ #7 : part 6 (เหอๆ ลงข้ามไปตอนหนึ่งเจ้าค่ะ)

ยุนโฮเงยหน้าขึ้นขมวดคิ้วมุ่น

กลิ่นบุหรี่

ร่างบางของคนที่หายหัวไปทั้งช่วงเช้ากลับโผล่มาอีกทีหลังพักกลางวันก่อนอาจารย์เข้าอย่างเฉียดฉิว   ใบหน้าหวานเรียบสนิทอย่างเดาอารมณ์ไม่ออกแม้แต่ตอนที่ถูกแกล้งเดินชนแรงๆก็ไม่เปลี่ยนสีหน้าซักนิด

ยุนโฮยกรอยยิ้มมุมปาก   ยกมือขึ้นช้าๆ

อาจารย์หน้าห้องมองลอดแว่นหนามาที่เขาอย่างเพ่งพินิศ

“มีอะไรไม่เข้าใจตรงไหนอย่างนั้นหรือชอง   ยุนโฮ”

ยุนโฮยิ้มละลายใจให้ไปก่อน

“ไม่ใช่ครับ   คือผมรู้สึกไม่ค่อยสบายมาตั้งแต่เช้าแล้ว   อยากจะขออนุญาตไปห้องพยาบาล”

อาจารย์ถอนใจนึกรู้ว่าเป็นข้ออ้างในการโดดแต่ก็ทำไมอะไรไม่ได้กับนักเรียนที่เรียนได้ดีติดอันดับ   ทั้งฐานะทางบ้านที่ร่ำรวยมีอำนาจและชื่อเสียงก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอจับผิดมาว่ากล่าวตักเตือนอย่างรุนแรงอะไรได้   อาจารย์ในโรงเรียนนี้ก็เป็นอย่างนี้กันทุกคน

ที่ทำเป็นมองไม่เห็นได้ก็ทำเป็นไม่มองซะ

ที่รุนแรงหน่อยก็แค่ว่ากล่าวตักเตือนว่าอย่าทำอีก   เท่านั้นแล้วก็ปล่อยไป

เพื่อชื่อเสียงของโรงเรียน   เพื่อหน้าที่การงานชองตนจะได้ไม่จบลงก่อนการเกษียณอย่างสงบ

“ตามใจ” สิ้นคำอนุญาตกลาย   ร่างสูงก็ลุกขึ้น

“อ้อ   แล้วผมขอให้หัวหน้าไปส่งผมแล้วกันนะครับ   มันเวียนหัวเหมือนโลกมันหมุนๆ”

อาจารย์ชายตาแลคิมแจจินก่อนจะโบกมือเร็วเป็นเชิงว่า   ถ้าอยากจะไปก็ไปเร็วๆ

ยุนโฮยิ้มได้ใจมือใหญ่คว้าต้นแขนเพรียวของคนต้นหน้าก่อนทำอาการที่เรียกได้ว่าเป็นการกระชากอย่างรุนแรงจนร่างของแจจุงปลิวตามแรงดึง

ยูชอนมองตาม   ไม่มีรอยยิ้มในหน้าอย่างเคย

พอสองคนนั้นพ้นไปจากห้อง   ยูชอนก็ขออนุญาตอาจารย์ตามไปดูทันทีด้วยความเป็นห่วงเพื่อน...อย่างสุดซึ้ง

...

คิมแจจุงไม่ร้อง   ไม่ดิ้น   ที่จริงหลังจากห้องมาซักพักคิมแจจุงไม่ทำอะไรเลย   ส่งผลให้ร่างบางลงไปกองกับพื้นทันทีเพราะแม้แต่เดินเจ้าตัวยังไม่ยอมทำ   เขาอยากจะรู้หนักว่าหากเขาไม่กระดิกตัวเสียอย่างไอ้บ้าตรงหน้านี่จะทำอย่างไรต่อไปได้

ยุนโฮหันกลับมามองอย่างแปลกใจ   ร่างบางก็เสมองไปอีกทาง   ไม่มองหน้า   ไม่สบตา   ทำเหมือนไม่มีคนที่ชื่อชองยุนโฮอยู่ตรงนั้น

ยุนโฮแกล้งบีบแขนเพรียวเต็มแรง    ใบหน้าหวานก็ยังคงนิ่งอยุ่เช่นเดิมจนเขาทนไม่ไหว

“จะไม่ถามหน่อยหรือไงว่าฉันลากนายมาทำไม” ยุนโฮทิ้งแขนของอีกคนทิ้งด้วยอาการเหมือนทิ้งขยะซักชิ้น   ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งเพื่อให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับแจจุงขณะที่เช็ดมือตัวเองกับขากางเกงไปด้วย

“เป็นอะไรไปคิมแจจิน   ช่วยทำให้ฉันสนุกหน่อยสิ    เหมือนทุกทีไง”

แจจุงหลับตาหนีไปให้พ้นๆจากใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว   ใบหน้าหวานเชิดน้อยๆไม่รู้ซักนิดว่าอาการนั้นอ่านได้ว่า...ท้าทาย

จมูกคมกดลงมาที่นวลแก้มนวลอย่างไม่ทันให้เตรียมตัวก่อนที่จะไล้ไปตามซอกคอขาวหอมกรุ่มเจือกลิ่นควันจากบุหรี่จางๆ   คนในอ้อมแขนไม่ขัดขืนซักนิดแม้แต่จะร้องก็ยังไม่มีเสียงมาให้ได้ยิน    แปลกแต่ก็ใช่ว่าจะไม่ชอบ

ดวงตากลมสวยดำสนิทปรือมองการกระทำของอีกคนอย่างตรึกตรองก่อนสีดำในดวงตาจะเข้มขึ้น   ลึกขึ้น  

“ริสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ยคิมแจจิน    ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกนะ   แต่ว่าฉันชอบกลิ่นสะอาดๆแบบเดิมมากกว่า” สายตาคมเงยขึ้นสบกับตากลมโตที่มองกี่ทีก็ไม่สามารถปฎิเสธได้ว่าสวยหวานนัก  

ร่างสูงชะงักการกระทำไปเมื่ออ่านแววอารมณ์จากสีหน้าเรียบเฉยได้ชัด

แจจุงยิ้มเยื้อนเย็นชา   แบบที่จุนซูมาเห็นจะต้องหัวหดทันควัน

มันเอาจริงแล้วไหมล่ะ   ใครวะไปยั่วมันช่วยบอกทีจะได้ประกาศไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับคนใจกล้านั้นเด็ดขาด

ยิ่งยิ้มยิ่งสวยเสียจนชวนตะลึง   ยุนโฮคิดด้วยความเผลอไผล   ก่อนที่จะได้ตั้งตัวหรือลบความรู้สึกไม่เข้าท่านั้นทิ้งร่างสูงก็ถูกดึงรวดเร็ว

มือเรียวกระชากเสื้อของร่างสูงเข้าไปใกล้ก่อนริมฝีปากสีสดจะบรรจงกดจูบลงบนริมฝีปากบาง   เพียงแผ่วเบาเหมือนกลีบกุหลาบแสนสวยก่อนผละออกเมื่ออีกฝ่ายเรียกร้องหนักกว่าเดิม   ต้องการมากกว่านนี้   อยากได้มากกว่านี้ 

“เกลียดนายชะมัดเลยว่ะ” แจจุงกระซิบพร้อมรอยยิ้มหวาน   หวานอย่างที่หวานจนเกินไป

ฝ่ามือเรียวกำแน่นก่อนแบออกแล้วตบเข้าที่ซีกหน้าหล่อเหลาดังฉาดดังลั่น

ไม่มีการออมแรง   มีใส่เต็มที่อย่างไม่มีการยั้งมือไว้ไมตรีใดๆ

เพราะนี่คือคิมแจจุง

ไม่ต้องเสแสร้งว่าไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไป   พอกันที   ต่อให้หลอกเอาความจริงมาไม่ได้   เขาก็จะซ้อมมันจนปางตายจนต้องคายความจริงออกมาอยู่ดี

“ขอโทษนะ   คือผมตกใจ” แจจุงแกล้งดัดเสียงหวาน    ดวงตากลมเอ่อน้ำใสอย่างที่ใครมองก็ต้องใจอ่อนมองรอยแดงที่กำลังขึ้นเป็นรูปห้านิ้วชัดเจนอย่างพอใจ

...